สัประยุทธ์ออนไลน์

ลำดับตอนที่ #4 : ภารกิจปลดปล่อยนางฟ้าไผ่หยก ตอนปลาย

“ซูมมมมมมมมมมมมม” หลินไผ่ใช้กระบองไผ่หยกที่โอคสร้างให้กับเธอฟาดใส่ผิวน้ำไม่ทันไรก็เกิดคลื่นพลังพุ่งมาหาโอคที่ยืนอยู่บนเรืออย่างรวดเร็ว

“ตูมมมมมมมมม”  แล้วยังเข้าเป้าหมายอย่างแม่นยำอีกด้วยเพราะทั้งเรือทั้งโอคที่นั่งอยู่นั้นต่างระเบิดกระจุยเลยทีเดียว

“หะเห็นไหมล่ะ............”

“ขนาดชั้นนายยังไม่สมารถทำอะไรได้เลย.......”

“แล้วนายจะสู้กับเทพอสูรเต่าดำได้ยังไงกัน.........”   คำพูดอันเศร้าสร้อยของหลินไผ่หลุดออกมาจากท่าทางอันเย็นชาของเธอ

“อุตสาห์คิดว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้แล้วซะอีก...........”

“นี่ชั้นต้องอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว........”

“จ๋อม”  แต่ทว่าก่อนที่เธอจะนั่งกอดเข่าลงนั้นเองตรงริมบึงนั้นกลับมีร่างของพ่อบ้านคนหนึ่งว่ายน้ำขึ้นฝั่งมานั้นก็คือโอคเอง

“หว๋า”

“อันตราย ๆ ๆ”

“ดีนะเนี่ยที่ใช้ทักษะจากการ์ดที่เธอให้เอาไว้ไม่งั้นฉันแย่แน่ ๆ เลย”  โอคเดินเข้ามาใกล้ ๆ เธอนั้นทำให้หลินไผ่ตกใจอย่างมากก่อนที่จะมองดูไปยังซากของเรือที่ตอนนี้นอกจากจะมีเศษไม้แล้วนั้นยังมีใบไผ่จำนวนมากลอยปนอยู่ด้วย

“นะนาย..............”

“รีบทำต่อให้มันจบ ๆ เถอะนะ”

“เพราะฉันก็ไม่อยากจะสู้กับเธอนาน ๆ นักหรอกหลินไผ่”  โอคเรียกอาวุธพลองไผ่หยกออกมาแล้วตั้งท่าพร้อมทันที

“นี่โอค........”

“หืมอะไรเหรอ”

“อย่าตายนะ”  หลินไผ่พูดจบเธอก็ทำหน้านิ่งเย็นชาอีกครั้งนึงก่อนที่จะหายไปจากบริเวณนั้น

“เคร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”  แต่ดูเหมือนว่าโอคนั้นจะใช้พลองในมือไขว้ไปด้านหลังก็เหมือนกับมีอะไรมาฟาดใส่พลองของเขาเป็นเสียงดังขึ้นมาพร้อมกับปรากฏร่างของหลินไผ่ที่ยืนในท่าใช้ไม้พลองฟาดใส่เขานั้นเอง

หลินไผ่ที่อึ้งไปซักพักที่เธอก็ไม่รู้ว่าโอคนั้นจับจิตสังหารของเธอได้อย่างไรก่อนที่เธอจะยกเท้าซ้ายขึ้นมาเตะใส่โอคที่ยังยืนหันหลังให้อยู่เพื่อดีดตัวหลบไป

“ผั๊วะ”  แต่ดูเหมือนโอคจะรู้อีกว่าเธอนั้นจะทิ้งระยะโดยทำแบบนี้เขารีบตวัดพลองในมือมาฟาดใส้เท้าของหลินไผ่แทนที่จะถูกเธอถีบกลางหลัง

“เจ็บหรือเปล่า”  โอคถามเธอด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง นั้นทำให้หลินไผ่เกิดอาการอึ้งไปอีกพักใหญ่ก่อนที่เธอจะกัดฟันแล้วตะโกนออกมา

“รับมือ”  พร้อมกับเธอตั้งท่าวางไม้พลองไปด้านหน้าก่อนที่จะพุ่งเข้าหาโอคก็มีเงาของไม้พลองอีกจำนวนมากตามเธอมาด้วย

“หมื่นหยกฟาดทะลวงซินะ”  โอคพูดออกมาสั้น ๆ ก่อนที่จะมองดูไม้พลองจำนวนมากพุ่งเข้าหาเขาแล้เมื่อได้ระยะนั้นเองเขาก็รีบเรียกใช้ทักษะทันที

“ใบไผ่พลางกาย” 

“ฟิ้วววววววว”

“ซ่า”   หลังจากโอคเรียกใช้ทักษะนี้ขึ้นมาแล้วนั้นก็มีใบไผ่จำนวนมาปรากฏออกมาแถมใบไผ่เหล่านั้นยังโดนไม้พลองเงานับหมื่นฟาดใส่ไม่ยั้งอีกด้วย

“ตุ๊บ”  แล้วโอคก็ไปปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของหลินไผ่พร้อมกับเอาไม้ไผ่พาดไว้ที่ลำคอของเธอ

“พอได้แล้วล่ะหลินไผ่.........”

“มันจบแล้วล่ะนะ”

“ฉันไม่อยากทำร้ายเธอนะหลินไผ่”   โอคพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนพร้อมจ้องมองหลินไผ่ที่ยืนตัวสั่น

“ไม่”

“ถ้าหากปล่อยให้นายไปตาย”

“สู้ให้ชั้นจัดการกับนายด้วยตัวเองดีกว่า”

“หยกไผ่พลิใบ”

“วาบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”   หลินไผ่กัดฟันตะโกนใช้ทักษะนี้พร้อมกับไม้พลองของเธอนั้นเปล่งแสงสีเขียวออกมาแล้วก้มีเงาของไม้พลองหมุนควงออกมาจำนวนนับไม่ถ้วน แถมเงาสีเขียวเหล่านั้นยังล้อมตัวของโอคเอาไว้

“ไม่ต้องห่วงนะโอค.....”

“ชั้นจะตายเป็นเพื่อนนายเอง”  หลินไผ่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก่อนที่จะเอาไม้พลองของเธอมาจ่อที่คางของตนแล้วเธอกำลังจะเรียกใช้ทักษะปลิดชีพตนเอง

“ยัยโง่เอ๊ยยยยยยยยย”

“ผั๊วะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”   โอคตะโกนออกมาอย่างโมโหพร้อมกับใช้ไม้พลองของเขาดีดเงาไม้พลองสีเขียวที่กระหน่ำฟาดใส่เขาออกไปก่อนที่จะพุ่งเข้ามาประชิดตัวของหลิน

“เพี้ยยยยยย”   แล้วเขาก็ฟาดฝ่ามือไปที่มือของหลินไผ่ที่กำลังจับไม้พลองอยู่ทำให้เธอนั้นต้องปล่อยไม้พลองออกมา

“แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ”  แล้วเขาก็นั่งลงกับพื้นอย่างโล่งอก

“ทะทำไม...................”

“ทำไมนายถึง........................”

“หุบปากไปเลยยัยเด็กโง่”

“ไอเรื่องที่จะฆ่าฉันให้ตายแล้วตัวเองตายตามน่ะหยุดคิดไปเลย”

“เธอคิดว่าความตายมันจะจบเรื่องทุกอย่างได้งั้นเหรอไงห่ะ”  โอคตะโกนเสียงดังอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะลุกขึ้นมาจับบ่าหลินไผ่เอาไว้แน่น

“มั่นใจในตัวฉันหน่อย”

“ฉันดูพึ่งพาไม่ได้เลยเหรอไงห๋า” 

“ตะแต่...........”

“แต่ว่า...................”

“ไม่มีแต่ทั้งนั้นแหละเด็กโง่”

“ฟังนะ”

“ฉันจะช่วยเธอเอง”

“ต่อให้เธอคิดว่าฉันไม่สามารถเอาชนะเทพอสูรเต่าดำได้ก็ตาม”

“ต่อให้ฉันต้องเจ็บปวดในการต่อสู้”

“ต่อให้เธอจะเกลียดฉันไปเลย”

“แต่ฉันก็จะช่วยเธอ”

“เข้าใจไหม”

“..................”  โอคบอกความรู้สึกของเขากับหลินไผ่ตรง ๆ นั้นทำให้เธอถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว

“คะคนบ้า.............”

“ทำแบบนี้แล้วอย่าคิดว่าชั้นจะดีใจนะ”   หลินไผ่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงกึ่งดีใจแล้วน้ำตายังคลอเบ้าซะอีก

“เขาบอกว่าคนบ้าน่ะมักจะตายยากนะเด็กน้อย”  โอคลูบหัวหลินไผ่อย่างอ่อนโยนก่อนที่เขาจะเดินไปยังริมบึงและหยิบเอาหินหยกเกรด S+ ออกมา

“นี่โอค........”

“แล้วนายจะทำยังไงล่ะ”

“การเรียกเทพอสูรเต่าดำออกมานั้นต้องเอาหินหยกไปโยนทิ้งกลางริมบึงนี้ไม่ใช่เหรอ”

หลินไผ่ถามโอคด้วยท่าทาง งง ๆ

“ง่ายนิดเดียวเอง”

“ฟุ่บ”

โอคโยนหินหยกขึ้นกลางอากาศก่อนที่เขาจะก่ะระยะแล้ว.......

“เปรี้ยงงงงงงงงงง”  เขาก็ฟาดไม้พลองใส่หินหยกเพียงครั้งเดียวเจ้าหินก็ลอยไปตกลงตรงกลางบ่อน้ำทันที

“แว่บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”  ไม่ทันไรก็มีแสงสีเขียวสว่างจ้าออกมาทั่วทั้งบึง

“ซู่ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”  และเพียงไม่นานก็มีการสั่นไหวของผิวน้ำก่อนที่จะเกิดเป็นคลื่นขนาดใหญ่กลายเป็นน้ำวนพร้อมกับมีหัวของงูตัวใหญ่ปรากฏออกมา

“อ้าววววววว”

“ก็ทำตามที่หนังสือบอกนิหว่า”

“แต่ไหงกลับเจองูยักษ์แทนล่ะเนี่ย”   แต่โอคก็พูดยังไม่ทันจบเมื่อลำตัวของงูโผล่ออกมาพ้นผิวน้ำแล้วนั้นเองก็มีเงาตะคุ่ม ๆ ขนาดใหญ่ใต้ร่างของมัน

“ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”

“หลินไผ่ระวัง”  แต่ยังไม่ทันก็เกิดระเบิดขึ้นมาที่บริเวณนั้นพร้อมกับมีคลื่นขนาดใหญ่ซัดมาทางเขากับหลินไผ่โอคเห็นดังนั้นจึงรีบฉุดร่างอุ้มเอวของเธอแล้วใช้ประโยชน์จากไม้พลองที่ยืดหยุ่นของเขาดีดตัวส่งเขาไปยังด้านหลังหลายสิบเมตรจึงทำให้ทั้งคู่รอดพ้นมาจากคลื่นยักษ์นี้ได้

ผู้เล่น โอค ได้ทำการเรียก เทพอสูรเต่าดำ 1 ในสัตว์เทพอสูร 4 ทิศค่ะเสียงประกาศจบลงก็ปรากฏเต่าสีดำตัวสูงใหญ่พอ ๆ กับตึก 3 ชั้น แถมบนหลังของมันยังมีงูยักษ์ตัวหนึ่งอยู่คลานขึ้นฝั่งมา

“เจ้างั้นหรือคือผู้ที่ปลุกข้าขึ้นมาจากนิทรา”  เสียงอันหุ้มแข็งถามโอคเสียงดังพร้อมกับหัวตัวและหัวงูจ้องหน้าโอคนิ่ง

“หมับ”

“ก็ใช่..........”

“ฉันเองแหละ”  โอควางหลินไผ่ลงแล้วเดินมาหยิบไม้พลองของเขาที่ปักพื้นอยู่ด้านหน้า

“โอหัง”

“ดูจากระดับของเจ้าแล้วยังไม่ใช่คู่มือของข้าเป็นแน่”

“เห็นแก่เจ้าที่ทำให้นางฟ้าไผ่หยกยอมรับในตัวเจ้าได้”

“ข้าจะปล่อยเจ้าไป”

“รีบ ๆ ไปซะ”  หัวเต่าพูดเตือนโอคในทันที

“ไม่ล่ะ”

“วิธีที่จะปลดปล่อยหลินไผ่ได้มี 2 วิธีเท่านั้นซินะ”  โอครีบปฏิเสธความหวังดีจากมันทันทีพร้อมกับนึงถึงข้อความในหนังสือที่เขาอ่านมา

“หึ”

“เจ้าก็ไม่สามารถทำได้ทั้ง 2 วิธีนั้นแหละ”

“ไม่ว่าจะเป็นสังหารข้า”

“ยิ่งเป็นกำราบข้านั้นยิ่งไม่มีวันเด็ดขาด”  เต่าดำพูดเสียงแข็งแล้วมองดูโอคอย่างดูถูก

“เอาน่า ๆ”

“เห็นแก่ที่แกเห็นใจหลินไผ่ที่อุตสาห์เฝ้าปกป้องแกมาหลายร้อยปี”

“ฉันจะกำราบแกโดยไม่ฆ่า”

“เอาแบบนี้แหละ”  ที่โอคพูดเหมือนรู้ว่าเต่าดำคิดอะไรก็เพราะว่าเขานั้นสัมผัสได้กับน้ำเสียงของมันที่บอกให้เขานั้นหนีไปซะเพราะหากเขาตายแล้วหลินไผ่คงจะเสียใจเอามาก ๆ นั้นเอง

“หึ”

“ถ้าเช่นั้นขอดูหน่อยเถอะว่าเจ้าจะทำได้จริง”

“หรือว่าเป้นเพียงแค่ลมปากของมนุษย์ที่โอหัง”

“ฟ่อ ๆ ๆ ๆ”  เต่าดำพูดจบมันก็ใช้งูบนหลังพ่นน้ำออกมาทันที

“ฟุ่บ”

“ฉ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”  ทันทีที่น้ำที่หัวงูพ่นออกมาใส่โอคนั้นเขาก็หลบได้อย่างรวดเร็ว แถมน้ำเหล่านั้นเมื่อโดนพื้นแล้วก็กลับละลายกัดกร่อนพื้นอย่างง่ายดาย

“อันตรายนะนั้น”

“โดนเข้าไปมีหวังไม่เหลือแม้แต่ซากเลยแฮะ”  โอคที่หลบพ้นยืนดูพื้นดินใกล้ ๆ ตัวเขาอย่างสบาย ๆ

“ใบหน้าแบบนั้นเจ้าจะทำได้ซักเท่าไหร่กันเชียว”

“งับ”  เต่าดำพูดจบมันก็ให้หัวงูหุบปากเข้าไปก่อนที่อยู่ ๆ แววตาของงูบนหลังของมันนั้นจะเป็นสีแดงก่ำ

“พรวด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”   ทันทีที่มันอ้าปากออกมานั้นเองก็มีลูกบอลน้ำขนาดใหญ่เท่าลูกฟุตบอล พุ่งมาหาอคอย่างมากมาย

“เห้ยเล่นงี้เลยเหรอ”

“ตึก ๆ ๆ ๆ”  โอคที่รู้ว่าฝ่ายตรงก่ะโจมตีเขาแบบกราดกระสุนยิงนั้นเองเขายิงไม่ยอมเป็นเป้านิ่งเป็นแน่โอคจึงตัดสินใจวิ่งอ้อมไปด้านซ้ายแล้วตีโค้งเพื่อเข้าประชิดตัวของเต่าดำด้วย

“หนีเก่งนักนะ”

“หึแต่วิ่งเข้ามา”

“วิ่งเข้ามาหาความตายที่รอเจ้าอยู่”  เต่าดำพึมพำออกมาอย่างมีเล่ห์นัย