สัประยุทธ์ออนไลน์

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนรักที่หายไปกับการออนไลน์ของผม

“บรืน ๆ ๆ ๆ”

“บรืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”

“เอียดดดดดดดดดดด”   มอไซด์คันสีดำคันหนึ่งจอดลงที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งก่อนที่คนขับจะถอดหมวกออกมาแขวนเอาไว้กับกระจกรถมอไซด์เผยให้เห้นเป็นหนุ่มแว่นอายุ 20 ต้น ๆ คนหนึ่งในชุดนักศึกษา แล้วเขาคนนี้ก็รีบวิ่งเข้าไปยังห้อง ๆ หนึ่งทันที

“แอ๊ดดดดดดดดดดดด”  และเมื่อเขาเปิดประตูห้องพยาบาลเข้ามาแล้วนั้นก็พบกับ หญิงชายวัยกลางคนผู้หนึ่งยืนทำหน้าตาเศร้า ๆ แล้วมองไปยังลูกสาวของตนที่ใช้เครื่องช่วยชีวิตบนเตียงคนไข้

“มาแล้วเหรอ......โอค”  พ่อของเธอที่นอนอยู่บนเตียงทักเด็กหนุ่มใส่แว่นอย่างอบอุ่นแม้ว่าลูกสาวของเขานั้นจะเคยมีปากมีเสียงกับหนุ่มแว่นคนนี้ก็ตาม

“หวัดดีคับพ่อ-แม่ ของจิน”  หนุ่มแว่นยกมือไหว้ทักทายไปอย่างอ่อนน้อมเช่นกัน

“โอค.............”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ”

“โอคจะช่วยเล่าให้แม่ฟังได้ไหม”  ผู้เป็นแม่ถามโอคด้วยเสียงเครือ ๆ

“ก็ผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากหรอกคับ”

“รู้แต่เพียงว่าจินตามไอจอนนี่เพื่อนผมไปเล่นเกม ๆ นึงเท่านั้นเอง”

“แล้วผมก็ห้ามเอาไว้แล้วนะคับ”

“ถึงได้ทะเลาะกับจินจนเกือบจะเลิกคบกันเป็นเพื่อนไป”

“เฮ้อออออออออออ”

“ทำจนได้ซินะ”  แต่โอคก็ห้ามเธอไม่ได้และนั้นจึงทำให้เธอคนนี้นั้นมีสภาพเช่นนี้

“ขอโทษนะค่ะ”

“ไม่ทราบว่าใครจะมาเฝ้าน้องคนนี้ค่ะ”  พยาบาลเดินเข้ามาแจ้งเตือนทางอ้อมว่าตอนนี้นั้นหมดเวลาเยี่ยมคนไข้แล้วนั้นเอง

นั้นเลยทำให้โอคนั้นขอตัวออกไปจากห้องแล้วจะมาเยี่ยมไข้จินใหม่ในตอนหลังนั้นเองก่อนออกมาจากห้องผู้ป่วยนั้นเขาบ่นออกเบา ๆ ว่า

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับแกกันแน่นะจอนนี่.............”

“ดะเดี๋ยวนะ”

“ถ้ามันเกี่ยวอับไอเกม ๆ นั้นจริง ๆ”

“เราลองไปถามหาจากร้านเถวบ้านไอจอนนี่กับแถวหอพักของจินก้ได้นี่หว่า”  คิดได้ดังนั้นโอคก็รีบเดินออกไปจากโรงพยาบาลไปยังที่หมายทันที

หลายชั่วโมงต่อมา

“เบาะแสที่ได้ก็คงจะเป็นเกมสัมปยุทธ์ออนไลน์ซินะ”  โอคนั่งลงกับที่นั่งรอใช้เครื่องสำหรับเล่มเกมออนไลน์ในร้านเกมแห่งหนึ่ง

“อ้าวว่าไงโอคได้เครื่องแล้วนะ”

“จะลองเล่นดูไหม”  เจ้าของร้านสาวรุ่นเดียวกับโอคทักเขามา

“อืมมมมมมมมมมมม”

“สงสัยคงต้องไปสืบดูจากในเกมซินะ”

“งั้นขอเครื่องนึงก็แล้วกันแนน”

“ได้เลยจ้า”  เจ้าของร้านเดินนำมาโอคมาถึงห้องเล็ก ๆ ห้องนึงที่มีเตียงนอนแล้วมีอุปกรณ์เชื่อมต่อคลื่นสมองที่มีรูปร่างคล้าย ๆ กับหูฟัง

“โอคเคยใช้เครื่องมือแบบนี้แล้วใช่ไหม”  เจ้าของร้านสาวสวยถามเขาอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“อ๋อใช่”

“ก็ใช่มาแล้วนั้นแหละ”

“ที่บ้านก็มีอยู่เครื่องนึงเหมือนกันแต่ส่วนใหญ่ฉันใช้ตอนทำรายงานมากกว่าอ่ะนะ”

“งั้นเหรอ..........”

“แต่โอค.........”

“ยังไงนายก็ระวังตัวด้วยนะ”

“เพราะเกม ๆ นี้น่ะมันให้อิสระกับพวกผู้เล่นมากเกินไป”

“ไม่ว่าจะเรื่องปล้น ฆ่า การล่วงละเมิดทางเพศ”

“ระวังตัวด้วยนะโอค”  เจ้าของร้านเตือนเขาด้วยความเป็นห่วง

“ขอบใจนะแนน”

“อีก 3 ชั่วโมงเจอกัน”  โอคยิ้มอย่างสบาย ๆ ให้กับเอก่อนที่เขานั้นจะถอดแว่นออกวางไว้ตรงหัวเตียงแล้วสวมใส่หูฟังอันนี้พร้อมกับหลับไป โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเจ้าของร้านคนนี้กำลังมองเขาด้วยแววตาเหม่อลอย

“หมอนี่ถ้าหากพูดด้วยกันดี ๆ แล้ว”

“ก็ดูหล่อดีนี่หน่า”

“ที่โอคเปลี่ยนท่าทางไปมากก็คงจะเป้นเรื่องเพื่อนรักของเขาซินะ”  แล้วแนนก็มองไปยังร่างของโอคที่นอนอยู่อย่างไม่รับรู้อะไร เนื่องจากเมื่อก่อนนั้นเขาเป้นคนกวนประสาทเอามาก ๆ แถมเวลาไปไหนมาไหนนั้นจะต้องมี จอนนี่และจินมาด้วยกันเสมอแต่ทว่าตั้งแต่จอนนี่หายไป ครึ่งปีแล้ว แถมจินยังมาเจอเรื่องแบบนี้อีก นั้นทำให้โอคนั้นแสดงออกมากับทุกคนแบบสุภาพแทน แถมรอบยิ้มของเขาถึงจะดูดีมากแค่ไหนก็ตามแต่หากรู้จักโอคดี ๆ แล้วล่ะก็จะรู้ได้เลยว่าเขานั้นยิ้มโดยซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้

“สวัสดีค่ะผู้เล่นใหม่”

“ขอต้อนรับเข้าสู่เกมสัมปยุทธออนไลน์ค่ะ”

“เกมที่ให้อิสระทุกอย่างกับผู้เล่นที่หาไม่ได้จากโลกแห่งความจริงค่ะ”

“สวัสดีเช่นกันคับ”  โอคเดินเข้ามาหาพนักงานต้อนรับที่ใส่ชุดเมดตรงเคาน์เตอร์ในห้องสีขาวแห่งหนึ่ง โดยปกติแล้วหลักการใช้เครื่องเชื่อมต่อคลื่นสมองก็แทบจะเป็นแบบนี้ทั้งหมด

“ไม่ทราบว่าจะรับฟังคำแนะนำในการเล่นไหมค่ะ”  เมดสาวยิ้มถามเขากลับมา

“ขอสร้างตัวละครเลยก็แล้วกันครับ”

“แสดงว่าคุณผู้เล่นใหม่คงจะทราบถึงวิธีการเล่นจากภายนอกมาแล้วซินะค่ะ”

“ใช่ครับ” ก็มันแหงมอยู่แล้วล่ะเขานั้นตามสืบเรื่องของเพื่อนเขามาตั้งครึ่งปีแล้วนี่แถมเรื่องก็เกิดจากเกม ๆ นี้ซะด้วยใครมันจะไม่เข้าใจขั้นตอนการเล่นรวมถึงข้อมูลในเกม ๆ นี้กันล่ะ

“ถ้างั้นขอให้สร้างตัวละครต้องกับตั้งชื่อ.........”

“อ๋อผมไม่ปรับเปลี่ยนอะไรหรอกคับ”

“ขอเข้าเกมทั้ง  ๆ แบบนี้เลยได้ไหมคับ”

“ยินดีด้วยนะค่ะ”

“คุณเป็นผู้เล่นคนแรกที่ผ่านภารกิจพอใจกับสิ่งที่ตนเองมีอยู่”

“ห๋า...............”  อยู่ ๆ โอคก็ทำเสียงสงสัยลากยาว ๆ ออกมาโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าที่เขาผ่านภารกิจอะไรที่เมดคนนี้พูดนั้นก็เนื่องมาจาก พวกผู้เล่นหลายคนต่อให้รีบเข้าเกมเท่าไหร่ก็ตามแต่ก็ยังขอปรับเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาของตนเองแต่กลับมีคนขอเข้าเกมในสภาพเดิม ๆ แบบเขานั้นไม่เคยมีมาก่อนตั้งแต่เกม ๆ นี้เปิดมาได้ 3 ปีแล้วก็ตาม

แล้วเมดคนเดิมก็เดินเอากล่อง ๆ นึงมาให้กับเขา

“ลองเปิดดูซิค่ะ”

“นี่คือของรางวัลของคุณค่ะ”

“อ่ะคับ”  โอครับ ๆ กล่องมาเปิดทันทีเพราะเขานั้นอยากจะเข้าเกม ๆ นี้เต็มแก่แล้ว

ผู้เล่น โอค ทำการเปิดกล่องแห่งความเท่าเทียม

ผู้เล่นโอค ได้รับ ชุดพ่อบ้านลูซิเฟอร์ค่ะ

รายละเอียดชุดพ่อบ้านลูซิเฟอร์

ไอเทมฐาวรไม่สามารถถอดออกหรือแลกเปลี่ยนได้

ความสามารถ

พลังป้องกัน 50% จากพลังชีวิตทั้งหมด

เพิ่มพลังโจมตีขึ้น 50% จากค่าพลังพิเศษทั้งหมด

เพิ่มค่าพลังพิเศษอีก 100 % จากค่าพลังเดิม

สามารถใส่การ์ดทักษะเข้าไปอัพเกรดชุดได้อย่างไร้จำกัด แ

ต่ไม่สามารถรับทักษะอื่น ๆ ได้เลยนอกจากทักษะจากการ์ดที่ใส่เข้าไปอัพเกรดเท่านั้น และหากใส่การ์ดแล้วได้รับทักษะทักษะที่ได้รับจะถูกเพิ่มระดับโดยอัตโนมัติให้อยู่ในระดับ S+ และยังทำให้สามารถใช้ทักษะที่มีระดับมากกว่าคลาสของผุ้สวมใส่ได้อย่างอิสระ

เพิ่มโอกาสดร็อปไอเทมอีก 80 %

เพิ่มโอกาสดร็อปการ์ดอีก 80 %

เพิ่มเงินจากการจัดการศัตรู+ 80 %

เพิ่มโอกาสการเจอภารกิจพิเศษ 100 %

แต่หากรับภารกิจพิเศษมาแล้วทำไม่สำเร็จจะต้องโทษโดนริบ เงินในตัวและในธนาคารทั้งหมด

เสื้อสามารถซ่อมแล้วตัวเองได้และไม่มีวันพังทลาย

หากอยู่นิ่ง ๆ กับที่เป็นเวลา 1 นาที จะได้รับการฟื้นฟู ค่าพลังทั้งหมด 50 เท่าจากปกติ

**ซึ่งก็แปลว่าพื้นฟูได้ครึ่ง ๆ เลยทีเดียว และถ้าหากอยู่นิ่ง ๆ 2 นาทีนั้นค่าพลังทั้งหมดจะฟื้นฟูจนเต็ม**

ค่าประสบการณ์ที่รับการการจัดการศัตรูถูกหักออกมาเพิ่มระดับให้กับชุด ลงครึ่งนึง

หากระดับคลาสของผู้เล่นเลื่อนไปเป็นอีก 1 ระดับแล้วจะได้รับกล่องอาวุธจากลูซิเฟอร์ 1 กล่อง แต่ผู้เล่นจะไม่สามารถใช้อาวุธอื่น ๆ ได้เลยนอกจากสร้างเอง

มีทักษะติดตัวของชุดมาคือ

แลกเปลี่ยนเท่ากัน

ทักษะแลกเปลี่ยนเท่ากัน แบบเรียกใช้ (ใช้ได้วันละ 2 ครั้ง)

หากใช้ในขณะต่อสู้ จะทำให้สถานะของศัตรูเท่าเทียมกับตนเอง

หากใช้ในการเจรจา จะทำให้การแลกเปลี่ยนสิ่งของนั้นเกิดการเท่าเทียมกันโดยประมวลผลจากตลาดกลางของทางระบบ

ทักษะยังชีพสูงสุด แต่ผู้เล่นต้องปลดล็อคทักษะยังชีพเอาเอง

“อ่า..............”

“พรึบ”  ซึ่งเมื่อเขาได้อ่านลายละเอียดชุดพ่อบ้านจบแล้วอยู่ ๆ เจ้าชุด ๆ นี้ก็สะบัดเพียงครั้งนึงแล้วสวมใส่ทับร่างของโอคทันที

แล้วที่เขาดู ๆ แล้วสภาพโดยรวมทั้งหมดของชุดที่เขาใส่นั้นมันแทบจะปิดผนึกเขาทุกอย่างเลยทีเดียวเพราะเขาก็เคยเล่นเกมแบบนี้แล้ว ที่ถ้าหากต่อสู้ไปนาน ๆ ความชำนาญทุกอย่างจะเพิ่มขึ้น แต่นี้ต่อให้เขาฝึกมากมายแค่ไหนก็ตามแต่ทักษะก็ไม่สามารถพัฒนาขึ้นไปได้จนกว่าจะหาการ์ดระดับทักษะมาใส่ลงไปนั้นเอง

ซึ่งระดับของผู้เล่นจะแยกได้ต่าง ๆ ดังนี้

ระดับ                    การใช้ค่าประสบการณ์ในการเลื่อน

F                      1,000

E                      10,000  

D                     100,000

C                      1,000,000

B                      10,000,000

A                     100,000,000

S                      1,000,000,000

SS                    10,000,000,000

S PLUSหรือS+   100,000,000,000

และภายในเกมจะไม่แจ้งด้วยว่าได้รับค่าประสบการณ์เท่าไหร่จากการจัดการกับเหล่าอสูรในเกมเพื่อเป็นการท้าทายผู้เล่นไปในตัว

แต่เกม ๆ นี้ก็ยังดีอย่างนึงคือหลังจากจัดการกับอสูรได้แล้วนั้นไอเทมที่ควรได้รับจะเด้งเข้าช่องเก็บของของผู้เล่นทันที โดยจะทิ้งศพเอาไว้ให้ผู้เล่นชำแหละศพของอสูรเอาเอง

“ไม่ทราบว่าท่านผู้เล่นใหม่จะเช้าเกมเลยไหมค่ะ”  หลังจากที่โอคสำรวจอะไร ๆ เสร็จแล้วนั้นเองเมดคนเดิมก็ถามเขาว่าจะเข้าเกมเลยหรือไม่

“อื้อเข้าเลยคับ”

“ค่ะ”

“ขอให้สนุกกับเกมสัมปยุทธออนไลน์นะค่ะ”

“วูบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”

“แว่บ”    แล้วภาพตรงหน้าของโอคก็ดับวูบลงไป