คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Fiction Singular : ผมไม่ใช่นางฟ้า # 5.2
== == == Fiction มันไม่ใช่เรื่องจริงค่ะ แม้จะอยากให้จริงมากแค่ไหนก็ตาม == == ==
**********************************************
NutSin : ผมไม่ใช่นางฟ้า # 5.2
สองขาค่อยๆก้าวไปตามทางเดินช้าๆ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ไว้ข้างกาย ร่างสูงเดินมาจนถึงลานจอดรถที่เงียบสงบ มืออีกข้างกดรีโมตกุญแจรถเพื่อปลดล็อค นัทขึ้นไปประจำที่คนขับ มือข้างที่ถือโทรศัพท์ไว้กดหมายเลขที่เพิ่งโทรออกอีกครั้ง
อีกฝ่ายยังคงไม่รับสายเช่นเดิม เขาลองพยายามโทรหาอีกคนมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ไม่มีการตอบรับใดใด บางทีการโทรไปย้ำๆคงกำลังทำให้ฝ่ายนั้นรำคาญเขาอยู่ก็ได้ ตัดสินใจวางโทรศัพท์ไว้เบาะข้างคนขับแล้วออกรถ
หลังกลับมาจากทริปที่เชียงใหม่ เขาก็ใช้เวลาอยู่กับตัวเองนานทีเดียว เหมือนความสุขในตัวหายไปหมดสิ้น ทรมานอย่างไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบาย ต่อหน้าแฟนคลับซินยังคงดูสดใสร่าเริงและพูดคุยกับเขาราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่คราใดที่อยู่กันสองคนทุกอย่างก็ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง
เมื่ออีกคนไม่พูดไม่คุย จากเดิมที่มักจะตามง้อ พยายามหาทางเพื่อคุยด้วย แต่คราวนี้กลับยากเย็นเหลือเกินในความรู้สึก ทุกครั้งที่เจอหน้ากันมันรู้สึกโหวงๆ เขาไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยอะไรให้อีกคนหันมาสนใจ เพราะที่เป็นแบบนี้ก็เป็นความผิดของเขาอย่างไม่มีข้อแก้ตัว
--- RR RR R---
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มือใหญ่เอื้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วกดรับสาย
“ครับพี่”
“เราอยู่ไหนน่ะ”
“อยู่คอนโดครับกำลังจะออกไปข้างนอก พี่โอ๊ตมีไร”
“พี่จะโทรมาบอกว่า พรุ่งนี้เข้าตึกด้วยนะ มีประชุมเรื่องคอน”
“ครับ”
“อื้มๆ เท่านี้แหละ”
“ฮะ”
“เออนัท...เรื่องซินเป็นไงมั้ง” น้ำเสียงที่ถามมาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“ก็...เหมือนเดิมพี่..ไม่รับสายเลย”
“เห้ออ..ไหวไหมมึง...พี่ก็ไม่รู้จะช่วยไง”
“ไม่เป็นไรพี่....ผมไหว”
....จริงๆคือต้องทนให้ไหวต่างหาก....
คุยอีกนิดหน่อยพี่โอ๊ตก็วางสายไป เขารู้ว่าพี่โอ๊ตเองก็คงคุยกับซินเรื่องนี้และคงพยายามช่วยพูดมาแล้วระดับหนึ่ง แต่เรื่องส่วนตัวเรื่องความสัมพันธ์ก็เป็นเรื่องที่ไม่มีใครสามารถบังคับซินได้ เขาเองก็คงทำได้เพียงหวัง..หวังให้อีกคนจะเชื่อใจเขาอีกสักครั้ง
รถคันงามเคลื่อนออกจากลานจอดรถมุ่งตรงไปยังสถานที่ที่เขามุ่งหมาย
หลายวันมานี้เขาก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย เลือกมานอนที่คอนโดแทนเพราะอยากอยู่คนเดียวมากกว่า และดูจากสภาพตัวเองแล้วก็กลัวคนที่บ้านจะเป็นห่วง แต่พออยู่กับตัวเองเงียบๆ ก็พาลทำให้เสียน้ำตาทุกครั้งที่คิดถึงอีกคน
ยอมรับว่ายังมีมึนๆอยู่บ้างเพราะก็จัดเบียร์ไปมากพอตัว แต่เขาอยากไปยังสถานที่หนึ่งมากกว่า ที่ที่มีคนที่เขาคิดถึงมาตลอด
อาจเพราะเป็นวันที่คนอื่นเขาทำงานกันและเป็นช่วงเวลาที่รถไม่ติด ไม่นานนักรถคู่ใจก็เทียบจอดข้างกำแพงบ้านหลังที่คุ้นเคย มาถึงไวกว่าที่เตรียมใจไว้ เขายังไม่ทันได้คิดเสียด้วยซ้ำว่าเมื่อถึงแล้วจะต้องทำยังไงต่อไป
นิ้วเรียวคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วพาดแขนตัวเองไว้ที่หน้าต่างรถ พ้นควันลอยอ้อยอิ่งในอากาศระหว่างนั่งอยู่ในรถทำใจหาเหตุผลเข้าไปในบ้านหลังนี้ แล้วจู่ๆประตูรั้วบ้านก็เปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงสูงอายุเจ้าของบ้าน แม่ของซินเอาถุงขยะออกมาทิ้งที่ถังขยะหน้าบ้าน แล้วท่านก็พลันเห็นรถของเขา ซึ่งก็ต้องจำได้แน่นอนนัทจึงตัดสินใจดับบุหรี่แล้วลงจากรถไปทักคุณแม่ของซิน
“ม๊าหวัดดีครับ” ยกมือขึ้นไหว้แล้วปิดประตูรถ
“อ่าวนัท”หญิงสูงอายุยกมือขึ้นรับไหว้ มีท่าทีแปลกใจมากทีเดียวที่เห็นเขา
“เอ่อ...ซินอยู่บ้านไหมครับม๊า” ถามออกไปทั้งที่พอจะเดาคำตอบได้ คงจะบอกว่าไม่อยู่อีกตามเคย เวลาโกรธกันซินมักจะให้ม๊าบอกแบบนี้เสมอ
“อยู่ลูก...เข้าไปข้างในบ้านก่อนสิ”
คำตอบทำให้นึกแปลกใจ ที่คราวนี้ม๊าไม่ช่วยโกหกให้ซิน หรือเพราะซินไม่ได้สั่งห้ามไว้กันนะ
หญิงสาวเดินนำมีชายร่างสูงเดินตามเข้าไปในบ้าน ม๊าดูมีท่าทีเครียดๆแปลกๆไม่เอ่ยชวนคุยร่าเริงแบบปกติจนกระทั่งมาถึงห้องรับแขก
“น้องซินดูเงียบๆหลังจากกลับมาจากเชียงใหม่...ทะเลาะกันใช่ไหมลูก”
ม๊าเริ่มถามก่อนทำเอาผู้มาเยือนเครียดตามไปด้วย
“.....ครับ” ก้มหน้าไม่กล้าสบตาคนถามเพราะเขาเองที่เป็นคนทำให้ซินเป็นแบบนั้น
“ปกติเวลาทะเลาะกันเขาก็ยังพูดยังคุยเล่าให้ม๊าฟังบ้าง....จริงๆเขาสั่งไว้ว่าถ้านัทมาให้บอกว่าไม่อยู่แต่เขาเงียบจนม๊าเป็นห่วง...เลยว่าให้เราสองคนคุยกันดีกว่า”
“เขาจะยอมคุยกับนัทหรอฮะ”
“ลองดูนะลูก ...อยู่ในห้องนั่นน่ะ”
เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของบ้านนัทจึงเดินขึ้นไปบนชั้นสอง มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง แต่ไม่กล้าเคาะเรียกอยู่นานจนม๊าเดินตามมาแล้วเป็นคนเคาะเรียกให้แทน
“น้องซินเปิดประตูให้ม๊าหน่อยลูก”
แล้วเจ้าของห้องก็เปิดประตูมาจริงๆ ใบหน้าสวยมีท่าทีตกใจที่คนยืนอยู่หน้าห้องไม่ใช่ผู้เป็นแม่แต่คือนัท
“คุยกันนะลูก”
แล้วม๊าก็เดินลงไปข้างล่างทิ้งเขาสองคนไว้ตามลำพัง
“ขอเข้าไปได้ไหม”
“อย่าดีกว่า....ลงไปรอข้างได้ไหม..เดี๋ยวเราตามลงไป” ตอบอย่างเย็นชาแล้วก็ปิดประตูใส่หน้า
.....หนทางที่จะคืนดีคงอีกยาวไกล.....
นัทลงมานั่งรอที่สวนหน้าบ้าน กลัวใจอีกคนว่าจะให้เขาลงมารอเก้อรึเปล่า แต่เมื่อซินบอกแบบนั้นต่อให้รั้นจะเข้าไปในห้องยังไงก็คงจะไม่ได้ จึงต้องจำยอมลงมานั่งรออยู่อย่างนี้ แต่ไม่นานก็ได้ใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่ร่างบางเดินมาตามที่บอกเอาไว้ ซินนั่งลงที่เก้าอี้หินอ่อนฝั่งตรงข้ามพร้อมวางแก้วน้ำดื่มไว้ตรงหน้าเขา
“ขอบคุณ” เอ่ยขอบคุณไปเก้ๆกังๆ แล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี
ร่างบางนั่งอยู่ตรงหน้านี้ แต่เขากลับไม่รู้จะเริ่มพูดว่าอะไรดี ท่าทีที่มีให้กันเหมือนคนแปลกหน้ามากเสียจนในใจเริ่มเจ็บ
“คุณร้องไห้มาเหรอ?”
เสียงเล็กถามออกมาทำเอาเขาไปไม่ถูก ไม่คิดว่าจะถูกอีกคนถามเรื่องนี้เป็นประโยคแรก คงเพราะตาที่ยังแดงกล่ำที่เห็นชัดเจน
“เอ่อ...ก็นิดหน่อย”
“ร้องทำไม”
“......”
“เสียใจด้วยหรอ”
“อย่าถามเหมือนนัทไม่มีหัวใจได้ป่ะวะซิน”
“.......” อีกฝ่ายเงียบไป ใบหน้าสวยนิ่งชะงัก แต่ดวงตาคู่สวยกลับหลบมองไปทางอื่นไม่มองหน้าคนตรงข้าม
“เสียใจที่ทำแบบนั้น...แต่ไม่ได้จะมีอะไรกับน้องเขาจริงๆไม่รู้จะทำยังไงให้เชื่อ.. แต่นัทพูดความจริง...เชื่อหน่อยได้ไหม”
เสียงห้าวพรั่งพรูสิ่งที่อยากจะพูดออกมา
“........”
ซินยังคงเงียบ และนิ่งอยู่แบบนั้น
ต่อให้เขาพูดไปมากมายแค่ไหนคนคนนี้ก็ยังคงไม่มีท่าทีโอนอ่อนตามด้วยเลย ทะเลาะกันด่ากันยังดีเสียกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ คิ้วเข้มขมวดเพราะความอึดอัดที่อีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรเลย จนรู้สึกอ่อนแรงแล้วเงียบไปบ้าง
“เราจะไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมเลยหรอ”
คำถามที่คิดมาตลอดทั้งคืนหลุดโพร่งมาหลังจากเงียบไปนาน เขาอยากรู้คำตอบ รู้ให้มันชัดเจนไปเลยดีกว่าที่จะต้องทรมานอยู่แบบนี้
“กลับไปเป็นแบบเดิม ...ซินไม่เอาหรอก”
คำตอบที่ทำให้คนฟังรู้สึกเหมือนอยากทรุดลงไปกองกับพื้น ความผิดครั้งนี้ของเขาถือว่าเป็นบทเรียนราคาแพง แพงเสียจนต้องสูญเสียคนตรงหน้าไป เหมือนเส้นด้ายบางๆที่เหนี่ยวรั้งความสัมพันธ์ครั้งนี้เอาไว้ขาดสะบั้นลงต่อหน้าต่อตา
“แปลว่าเรา...จบกันแล้ว...จริงๆ..ใช่ไหม” น้ำเสียงสั่นเครือถามออกไปแทบไม่เป็นประโยค
“อื้ม...เราจบกันแล้ว...หลังจากนี้คุณอยากจะคบใครทำอะไรก็เป็นสิทธิ์ของคุณ”
“.......”
ไม่มีคำใดจะเอ่ย คนตรงหน้านี้ไม่มีแววตาเศร้าเสียใจแบบที่มีในคืนนั้นอีกแล้ว หากแต่มีเพียงแววตาที่มั่นคงและแน่วแน่ส่งมาให้
ร่างสูงค่อยๆขยับเพื่อลุกขึ้นยืน นั่งต่อไปคงไม่มีความหมาย ที่ตรงนี้คงไม่ได้มีไว้สำหรับคนแบบเขาอีกแล้ว มือที่ท้าวโต๊ะเอาไว้เพื่อยันตัวเองขึ้นสั่นเอาซะดื้อๆ
“เดี๋ยว” เสียงเล็กเอ่ยเรียกทำให้คนที่กำลังจะลุกชะงักงัน
“...........” หันกลับไปมองคนหน้าหวานอีกครั้ง ภาพตรงหน้าดูเลือนลางเพราะถูกบดบังด้วยน้ำใสๆที่เอ่อดวงตา เขาไม่ได้อยากร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าซินแบบนี้ ไม่อยากอ่อนแอไปมากกว่านี้แล้ว แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนคนนี้จะทำให้เขารู้สึกเจ็บได้มากเพียงนี้
“โสดแล้ว...อยากทำอะไรก็ทำ”
จบคำก็ยื่นกระดาษแผ่นเล็กวางไว้บนโต๊ะตรงหน้านัท มือใหญ่เอื้อมหยิบกระดาษมาพร้อมๆกับร่างบางที่ลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินจากไป เรียวขาเล็กก้าวจากไปช้าๆ แผ่นหลังบางที่เขาอยากเข้าไปสวมกอดกำลังจะกลายเป็นอดีต...
ใบหน้าคมก้มลงมองกระดาษ มือสวยรู้หน้าที่ดังใจหมายคลี่แผ่นกระดาษออกเพื่ออ่านเนื้อความในนั้น
- - - - เมื่อคืนในห้องพี่นัทบอกมิ้นว่า “ผมมีคนที่รักอยู่แล้วนะ ผมมีอะไรกับคุณไม่ได้หรอก”
นี่คือความจริงทุกอย่างนะคะ มิ้นไม่ได้อยากปกป้องใคร แต่แค่ไม่อยากทำให้คนรักกันต้องเข้าใจผิด
ขอโทษสำหรับทุกอย่าง จะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตพี่สองคนอีกแล้วค่ะ - - - - -
“มิ้น”
ไม่รู้หรอกว่าจริงไหม คุณกับน้องอาจจะโกหก หรืออาจจะจริง ทุกอย่างคุณรู้อยู่แก่ใจ
แต่จะถือว่าเรา “จบเรื่องในอดีต” ไว้เท่านี้ …..
ถ้าคำว่า “รัก” ของคุณยังมีความหมาย .....
ก็แล้วแต่ว่าคุณจะใช้ชีวิตโสดของคุณหลังจากนี้ไป “เพื่อใคร”
-- รัก ---
ลายมือตวัดที่คุ้นตาเขียนต่อท้ายส่วนล่างของจดหมาย เขาจำได้ดีว่าคือลายมือของใคร.....
......ถ้าสิ่งที่เขาเข้าใจไม่ผิดไป....
“นัทโสดแล้ว....งั้นก็แปลว่านัทจีบซินได้ใช่ไหม !!”
ตะโกนถามร่างบางที่ยังหันหลังให้เขาอยู่ ตาโตเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง
……ขอให้สิ่งที่คิดเป็นจริงด้วยเถอะ.......
“คุณโสดแล้วหนิ....อยากจีบใครซินจะมีสิทธิว่าอะไร”
จบคำของร่างบางก็เหมือนฟ้าที่มีเมฆหมอกมันหายไปกับตา ฉีกยิ้มออกมาแบบที่ไม่คิดจะหยุดยั้งความดีใจเอาไว้ ร่างสูงลุกขึ้นวิ่งตามร่างบางที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ดึงร่างนั้นเข้ามากอดเอาไว้แน่น กอดรัดแน่นจนคนในอ้อมแขนเริ่มร้องประท้วง
“โอ้ย..ซินเจ็บนะเว้ย !” เสียงเล็กอู้อี้พูดออกมา ใบหน้าสวยเปื้อนยิ้มเขินๆ
“จะกอดเอาไว้แน่นๆ จะไม่ปล่อยให้คุณไปไหนอีกแล้ว” ใบหน้าหล่อซบลงที่ไหล่บาง
คนหน้าหวานหลุดยิ้มออกมาเช่นกัน เขามีความสุขทุกครั้งที่มีนัทอยู่ข้างกายแบบนี้
.........ขอให้การตัดสินใจในครั้งนี้ของเขาไม่ผิดด้วยเถอะ..........
“เห้ย!....ปล่อยก่อนเลย แฟนเขาก็ไม่ใช่มีสิทธิอะไรมากอด”
ร่างเล็กเริ่มดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ แต่มันกลับเป็นดิ้นที่ทำให้กอดแนบแน่นขึ้นไปอีกต่างหาก
“อีกไม่นานก็เป็นแฟน คอยดูสิ” เสียงห้าวเอ่ยออกไปอย่างมั่นใจ ครั้งนี้เขาจะทำทุกอย่างให้ซินเชื่อมั่นในตัวเขาให้ได้
“ทำให้ได้เถอะ”
ริมฝีปากอิ่มคว่ำลงแบบดูถูก ดวงตาโตยิ้มสดใสบ๊องแบ๊วแบบที่เขาชอบมองกลับมาอีกครั้ง
นัทหัวเราะร่าเสียงดังชอบอกชอบใจที่เห็นซินกลับมาเป็นคนเดิม
“แหงอยู่แล้ว...นี่ค่ามัดจำ”
แขนแกร่งข้างหนึ่งโอบรอบเอวบางเอาไว้ แต่มืออีกข้างย้ายมาเชยคางใบหน้าสวยให้เข้ามาใกล้ แพขนตายาวสวยอยู่ใกล้เพียงคีบ ตาคมจ้องมองซิน ดวงตาคู่งามจ้องกลับมาเต็มไปด้วยแววแห่งความสุข ไม่ต้องมีคำพูดใดคนตรงหน้าคงรู้ว่าความรักที่มีให้กันมากมายขนาดไหน นัทกดริมฝีปากตัวเองแนบชิดกับกลีบปากอิ่มนั้น ดวงตาคู่สวยหลับพริ้มลงเผยอปากรับรสจูบแสนหวาน บดเม้มอย่างโหยหาซึ่งกันและกัน แขนเล็กโอบรอบคอนัทเอาไว้อย่างเคยชิน จมูกโด่งคลอเคลียหยอกเย้าจมูกสวยของคนตัวเล็ก ลมหายใจถี่รดรินกันอยู่ไม่ไกล ร่างสูงรุกล้ำจูบเนิบนาบและเนิ่นนานอย่างนั้น จนร่างบางเริ่มหอบหายใจถี่ถดถอยปากตัวเองออกอย่างเขินอาย เมื่ออิ่มเอมกับรสสัมผัสนัทจึงยอมผละออกจากกลีบปากอวบอิ่มนั้นแต่โดยดี
ใบหน้าคมยิ้มกริ่มเมื่อเห็นผิวแก้มใสกลายเปลี่ยนเป็นสีแดง ซินน่ารักเสมอเวลามีท่าทีเขินอายแบบนี้ กลิ่นกายที่หอมยังไงก็ยิ่งหอมชวนให้หลงใหลมากขึ้นกว่าเดิม ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งอยากมองไม่วางตา
“มองอะไรเล่า ปล่อยได้แล้วเหม็นบุหรี่” ดิ้นเบาๆแล้วตีแขนแกร่งเปลี่ยนเรื่องแก้เขิน นัทหัวเราะร่วนลงคอแต่ยังไม่ยอมปล่อย กลับยิ่งมองหน้าคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้น ซินกลับหลบสายตาหันหลบยิ่งเขินหนักยิ่งอยากแกล้งหยอกมากขึ้น
“ขอบคุณที่ให้โอกาสนัทนะคะ”
แล้วจุมพิตที่หน้าผากคนตัวตัวเล็ก คนสวยยิ้มตอบกลับมาให้….
ก่อนแววตาใสๆนั้นจะเปลี่ยนเป็นสายตาเย็นๆแปลกๆส่งมาให้ในฉับพลัน มือสวยบีบแก้มนัทแรงๆจนปากยื่นแล้วเอ่ยด้วยเสียงเฉียบขาด...
“แต่คราวหน้าซินไปจริงๆนะเว้ยบอกไว้เลย !”
To Be Con....
*********************************************************************************************
P.K.M Talk >>> กลับมาแล้ววว หายไปเป็นอาทิตย์เลยนิ แหะๆยุ่งๆนิดหน่อยค่ะ ความจริงแต่งตอนนี้เสร็จควรจะรู้สึกแฮปปี้เนอะ แต่แบบแอบมีเรื่องให้เซ็งอีกละ เห้อออออออ....=,=
ตอนนี้ก็ ..อ่านะคะตามคำเรียกร้องเราก็ไม่ได้อยากให้พี่นัทหงอยขนาดนั้น แต่พอมาอ่านๆดู(ผสมกับอารมณ์ตอนนี้)ก็สะใจดี 555(ซาดิส)
พี่ซินไม่น่าเชื่อง่ายๆน่าจะให้หลาบจำมากกว่านี้ (นี่แกแต่งเองจะมาเคืองอะไรเอง)
วุ้ยๆ แล้วๆกันไป .... แต่คราวหน้าเธอโดนหนักแน่โชติวุฒิ !!
แล้วก็ขอบคุณทุกท่านทั้งที่เป็นขาประจำและที่บังเอิญมาป๊ะกับฟิค OTOP ของเรานะคะ
ยินดีปรีดามากที่มีคนบอกว่าชอบ มีกำลังใจอย่างสูงสุด รักนะคะชาว OTOP ~ ~
ความคิดเห็น