คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Fiction Singular : ผมไม่ใช่นางฟ้า # 4.2
***********************************************
ลมหนาวเอื้อยๆพัดมาปะทะที่ผิวใส แก้มขาวเจือสีแดงอ่อนๆ สองมือเล็กถูกันไปมาหวังช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้กับตัวเอง
“เอาผ้าพันคอเปล่า” นัทหันไปถามคนตัวเล็กที่เริ่มทำตัวหดเพราะความหนาว
คนถูกถามหันกลับมายิ้มให้ทำปากจู๋พร้อมส่ายหัวปฏิเสธ
คืนนี้หลังจากกลับมาจากไนท์ซาฟารี ก็มีปาร์ตี้เล็กๆที่ทางสถานีจัดขึ้นเพื่อให้แฟนๆซิงกูลาร์ได้ร่วมสนุกสนาน
นัทและซินเล่นเพลงตามคำขอของแฟนคลับอย่างอารมณ์ดี เรียกได้ว่าขออะไรก็ทำให้หมด
การได้มาเที่ยวที่นี่ตอนช่วงที่อากาศเป็นใจแบบนี้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายมากทีเดียว
โดยเฉพาะพ่อมือกีต้าร์ของเขานี่แหละ ที่ดูท่าจะผ่อนคลายเป็นพิเศษ หลังจากน้ำสีอำพันเข้าปาก ก็ดูจะดีดมิใช่น้อย
ตกดึกเข้าจากวงดนตรีอะคูสติกก็เริ่มกลายเป็นวงคาราโอเกะเพลงแดนส์กระจาย ตั้งแต่พี่ๆแบ็กอัพยันผู้จัดการอย่างพี่โอ๊ต ดูจะถือว่าคืนนี้เป็นช่วงเวลาแห่งการปลดปล่อย
ซินหยิบแก้วเครื่องดื่มสีสวยจิบเข้าปากพร้อมร้องเพลงคลอตามไป โยกหัวตามจังหวะเพลงอย่างสุนทรีย์ทีเดียว
“พี่ซินคะ ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ”
เสียงเล็กๆของหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่มีท่าทีเกรงใจ เอ่ยถามออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
ซินวางแก้วลงหันกลับไปยิ้มให้พร้อมลุกขึ้นยืนเอียงหัวเข้าใกล้น้องผู้หญิงคนนั้น ดวงตาคู่สวยฉายแววยิ้มสดใสส่งให้กล้องที่อยู่ตรงหน้า
“ขอบคุณค่ะ” พนมมือไหว้กลับมาอย่างน้อบน้อม ซินรับไหว้แล้วแตะไหล่อีกคนอย่างเป็นกันเอง
“ไม่คุ้นหน้าเราเลย ไม่ค่อยได้มาตามหรอ”
ใบหน้าสวยเอียงคอแล้วพินิจมองหน้าน้องคนนี้ หน้าตาน่ารักแบบถ้าเคยเจอเขาน่าจะพอจำได้ แล้วดูจากการแต่งตัวที่ใส่เดรสตัวสวยกับรองเท้าส้นสูงก็ยิ่งทำให้เด่นเข้าไปอีก ต่างจากแฟนคลับของเขาทั่วไปที่จะเน้นใส่กางเกง (เพื่อความสะดวกในการวิ่งตาม)
“มิ้นอยู่เชียงใหม่อ่ะค่ะ ไกลเลยไม่ค่อยได้ตาม...”
............มิ้น?.......
ดวงตาคู่สวยชะงักลงชั่วขณะ ไม่รู้จะทำหน้ายังไงดีจึงตัดสินใจยิ้มกลับไปให้น้องผู้หญิงคนนั้น
สาวเจ้าก็ยิ้มตอบกลับมาดูท่าจะดีใจที่ได้พูดคุยกับเขา แล้วก็ขอตัวเดินแยกไปกับเพื่อนผู้หญิงอีกสองคน
มองตามได้สักพักก็เหลือบมองไปยังอีกคนที่กำลังสนุกสนานเต้นกระจายอยู่กลางวงพี่พี่
มือซ้ายถือไมค์ มือขวาถือแก้ว ใครบอกว่านัทร้องเพลงไม่เป็น ก็ดูท่าตอนนี้สิทั้งร้องทั้งเต้นใช่เบาที่ไหน
.....คงไม่ใช่หรอกมั้ง.....
“มานี่เลย มานี่ๆ” มือใหญ่กวักเรียกอีกคนที่ยืนมองอยู่ ซินส่ายหัวปฏิเสธไปพร้อมลดตัวลงนั่งที่โต๊ะตามเดิม ยังไม่วายที่ร่างสูงจะเดินมาลากแขนเขาถึงที่ให้ลุกขึ้นเดินตามไป
“ไม่เอา จะบ้าหรอคุณ ซินเต้นไม่เป็น” บอกอีกคนไปอย่างนั้น คนรอบข้างเริ่มหันมาสนใจที่นัทลากให้เขาเข้ามาอยู่ในวง
“หราาาาาา แล้ววันนั้นใครวะ เอาซะเคลิ้ม” เสียงทุ้มกระซิบบอกข้างหูคนตัวเล็กกว่า ฟังจบดวงตาโตก็หันควับกลับมามองด้วยสายดุ(ที่ดูก็รู้ว่าเขิน)ใส่นัท กลายเป็นอีกคนยังมีหน้ายิ้มหัวเราะชอบอกชอบใจใหญ่
“นิดนึงเพลงเดียวก็ได้”
“.....” ยังส่ายหัวยิกๆ
เมื่อเห็นซินยังทำท่าไม่ยอมนัทจึงกอดคอร่างบางเอาไว้แล้วเริ่มโยกตัวไปมา ซินทำได้แต่ยิ้มและจำต้องโยกไปตามแรงของอีกคน
“เราไปนอนดีกว่าง่วงแล้ว” พอจบไปหนึ่งเพลงนักร้องนำก็ออกอาการชิ่ง เริ่มบอกกับพี่โอ๊ตและทีมานคนอื่นๆว่าตัวเองจะขอขึ้นห้องก่อนแล้ว
“อะไรจะชิ่งหรอ”นัทเดินตามอีกคนมาที่โต๊ะ
“ง่วงแล้ว” แถมทำท่าเป็นหาวให้อีกคนดูด้วย พร้อมหัวเราะคิก
“ตลอดอ่ะ”เป็นที่หนึ่งในเรื่องการเฉไฉอยู่แล้ว คนตัวเล็กฟังคำก็ยิ้มตาหยีกลับมาให้
......ยังมีหน้ามายิ้มน่ารักใส่อีกวะ....
มือใหญ่เอือมไปเช็ดเหงื่อที่ซึมตรงหน้าผากร่างบาง แล้วตีเหม่งไปหนึ่งที คนถูกตีมุ่ยหน้าย่นจมูกราวกับเด็กๆ
“ให้ไปส่งที่ห้องเปล่าครับ”
“คุณอยู่ต่อเถอะ ..แล้วก็อย่าเยอะนักล่ะนัท พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะ !” กำชับก่อนเดินแยกตัวไป ก็พ่อตัวดีถ้าไม่สั่งห้ามไว้ก่อนเผลอๆจะมีโต้รุ่งเอา
****************
- - - - RR RR RR - - - -
คิ้วเข้มสวยขมวดเป็นปมเพราะเสียงรบกวนจากโทรศัพท์ในห้องพักที่ดังขึ้นมารบกวนให้เขาต้องตื่นจากห้วงนิทรา
มือสวยเอื้อมไปหยิบหูโทรศัพทขึ้นมาแนบที่ข้างแก้มแม้จะยังไม่ลืมตาดีเสียด้วยซ้ำ
“ครับ”
“ซินใช่ไหมน่ะ” ปลายเสียงพูดกลับมา เขาจำได้ว่าคือเสียงของพี่โอ๊ตไม่ใช่ใครอื่น
“ฮะ มีอะไรพี่โอ๊ตซินหลับแล้วเนี่ย” น้ำเสียงเอาแต่ใจเล็กน้อย ก็ใช่ว่าเขาจะเป็นคนหลับง่ายๆที่ไหน ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆตอนกลางคืนก็แทบจะไม่รับโทรศัพท์ใครอยู่แล้ว
“มาดูไอ้นัทหน่อย แม่งเมากลับห้องไม่เป็นแล้วเนี่ย ฮ่าฮ่า” เสียงพี่โอ๊ตที่พูดมากลับดูไม่ได้เดือดร้อนอะไรแบบนั้น คงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์แน่ๆถึงได้ยังอารมณ์ดีได้ขนาดนี้ หรือไม่ก็เจ้าตัวดีของนั่นแหละที่สั่งให้พี่โอ๊ตโทรขึ้นมาตามให้ลงไปหา
และก็บอกอารมณ์ตอนนี้ได้เลยว่า ไม่สนุกด้วยนะ....
ทั้งๆที่บอกแล้วแท้ๆว่าอย่าเมามากยังจะทำสนุกไม่รู้จักเวล่ำเวลา งานนี้มีทีมงานที่ไม่ใช่เฉพาะคนในค่าย ยังจะไม่ดูแลภาพพจน์ตัวเอง
........เหลวไหล........
“งั้นก็บอกมันว่า ถ้าขึ้นห้องมาเองไม่เป็น จะไปนอนไหนก็ไป !” จบคำแล้ววางสาย
อาจจะดูว่าเขางี่เง่าเอาแต่ใช้อารมณ์ แต่สำหรับเรื่องนี้เขาเป็นคนซีเรียส ใช่..ยอมรับว่ามาก ไอ้เรื่องสังสรรค์เฮฮาเขาเข้าใจไม่เคยคิดห้าม แต่จะต้องไม่ใช่เวลางานแบบนี้ สนุกได้แต่ต้องมีขอบเขต ใช่ว่าไม่เคยมีบทเรียน แค่นี้วงเราก็มีข่าว(คาว)มากพอแล้ว เขาไม่อยากต้องมาคอยแก้ข่าวเรื่องที่เพื่อนร่วมวงของเขาเมาไม่เป็นท่าทำงานเสียอะไรก็ตามแต่อีก
หลังจากวางโทรศัพทไปก็ล้มลงมานอนที่เตียงอีกครั้ง แต่ความง่วงมันหายไปหมดแล้วเหลือแต่อารมณ์หงุดหงิดที่อยากจะระเบิดแรงๆใส่เจ้าคนต้นเหตุของเรื่อง
...........มันน่าข่วนให้หน้าแหกนัก............
เมื่อรู้แล้วว่าทำยังไงก็คงนอนไม่หลับ ผลสุดท้ายจึงเปิดไฟหัวเตียงแล้วยันตัวเองขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงเอาไว้ หันไปควานหยิบแว่นตาขึ้นมาใส่แล้วเอื้อมไปหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาดู เห็นสายเรียกเข้าจากนัท 5 สายที่เขาไม่ได้รับเพราะไม่เปิดเสียงโทรศัพท์ตอนนอน
มือสวยโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงเพราะหงุดหงิดเมื่อฉุกคิดไปถึงอีกคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจแบบนี้ เอาความจริงก็นึกเป็นห่วงแต่เขาจะไม่ลงไปรับอีกคนขึ้นมาเด็ดขาด
.........เคยตัว...........
แขนเล็กกอดอกเอาไว้ รอเวลาน่าจะถึงสิบนาทีแล้วนะ เหลือบไปดูนาฬิกานี่ก็ตีสามกว่าแล้ว นิ้วเรียวกระดิกตีแขนตัวเองอย่างร้อนรน
...........แล้วทำไมยังไม่ขึ้นมาอีก...........วะ!!...
และด้วยความร้อนใจในที่สุดซินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง กดเลขหมายแล้วโทรออก
“ฮัลโหลพี่โอ๊ต ทำไมนัทยังไม่ขึ้นมาอีกล่ะฮะ” ถามออกไปก่อนที่ปลายสายจะทันเอ่ยอะไรออกมาเสียด้วยซ้ำ
“มันขึ้นไปแล้วนี่ มึงเห็นไอ้นัทไหม.....” ปลายสายเหมือนจะหันไปถามคนที่อยู่ใกล้ๆ ได้ยินเสียงอีกคนบอกว่านัทขึ้นไปแล้ว
“..........” ซินรอให้พี่โอ๊ตตอบความที่ได้มา
“เออซิน ไอ้นัทมันขึ้นไปแล้วนะ อีกแปปคงถึงห้อ....อ่าวเห้ย!...ไหนใครบอกกูว่ามันขึ้นไปแล้วไง นั่นๆ ผู้หญิงไหนวะนั่น!!”
เสียงพี่โอ๊ตดูตกอกตกใจแต่ไม่ได้กำลังพูดอยู่กับเขา คงกำลังพูดอยู่กับใครแถวนั้น แล้วสายก็ตัดไป
ยิ่งถูกตัดสายใส่แบบนี้ยิ่งทำเอาร่างบางร้อนรนหนักกว่าเดิม
...............นั่นๆ ผู้หญิงไหนวะนั่น!!..........
เสียงประโยคสุดท้ายของพี่โอ๊ตยังวนเวียนอยู่ในหัว
...............นั่นๆ ผู้หญิงไหนวะนั่น!!..........
แล้วก็ออกมายืนหน้าห้องตัวเองตอนไหนไม่รู้ ได้แต่ชะเง้อมองตามทางเดินดูว่าจะมีใครเดินมาทางนี้หรือไม่
พลางกดมือถือต่อสายหานัทแต่นัทตัดสายเขาทิ้ง ชักทำให้ใจไม่ดีหนักไปอีก
........คุณอย่าทำให้ซินต้องผิดหวังนะ.........
แล้วสิ่งที่ไม่ต้องการให้เกิดก็ปรากฎขึ้นตรงหน้า
ชายหนุ่มรูปร่างคุ้นตาโผล่ออกมาจากทางเดินจากส่วนของลิฟท์
พร้อมหญิงสาวที่เขาจำได้ว่าคือคนที่เจอกันเมื่อตอนค่ำ ไม่ผิดแน่ เธอคนนั้นที่เขาอุตส่าห์คิดว่าต้องไม่ใช่
น้องคนนั้นประคองชายหนุ่มไว้ข้างกาย โดยนัทเอาแขนคล้องคอหญิงสาวเอาไว้
ร่างบางขยับแอบที่มุมเสาอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้ทั้งสองเห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น
“พี่นัทไหวป่ะคะ” หญิงสาวถามออกมา พร้อมกับช่วยประคองอีกคนที่ดูสติสัมปชัญญะไม่ครบถ้วน
“ฮ่าฮ่า ไหว”
เสียงตอบอย่างคะนองของนัทยิ่งทำให้ภายในหัวใจสั่นจนรู้สึกได้ ใบหน้าสวยร้อนผ่าว ร้อนวาบๆที่ดวงตา
ซินแอบอยู่อย่างนั้นเพื่อรอให้ทั้งคู่เดินผ่านมา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้านัทเดินมาถึงตรงนี้เขาจะทำอะไร จะพูดว่ายังไงดี
แต่..เสียงฝีเท้าหยุดลง ทั้งๆที่ยังมาไม่ถึงห้องของเขาเสียด้วยซ้ำ แล้วก็ตามมาด้วยเสียงเหมือนคนกำลังเสียบคีย์การ์ดเพื่อเข้าห้อง เขาจึงตัดสินใจโผล่หน้าออกไปมอง ก็เห็นว่ามิ้นกำลังไขห้องที่อยู่ถัดออกไปจากห้องของเขาสองห้องเพื่อจะพานัทให้เข้าไปข้างใน
สองร่างหายลับตาไป.....ในห้องนั้น....
เขาไม่ได้เอ่ยเรียกหรือขัดจังหวะใดใด ทำได้เพียงยืนมองอยู่อย่างนี้
จนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่โอ๊ตวิ่งโร่มาแต่ไกล
“ซิน ไอ้นัทมาถึงห้องรึยัง”
“...........” ไม่ได้ตอบอะไรไปแต่ตอนนี้เขามายืนอยู่ตรงหน้าห้องที่นัทกับผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไป
“มันเดินขึ้นมาคนเดียวใช่ไหม” พี่โอ๊ตถามออกมา เอาความจริงน่าจะคือภาวนาขอให้สิ่งที่พูดคือความจริงมากกว่า
“...........” ไม่มีแรงจะตอบ รู้แต่ว่าตอนนี้น้ำตาจากไหนก็ไม่รู้ไหลรินอยู่ที่แก้มใส ดวงตายังคงจดจ้องอยู่ตรงที่เดิม
“โถ่เว้ย!” พี่โอ๊ตสบถออกมาอย่างหัวเสีย แล้วจับคนตัวเล็กเข้ามากอดเอาไว้ และทันทีที่อยู่ในกอดของพี่โอ๊ตซินก็ปล่อยโฮออกมาอย่างเกินจะควบคุม
...... ทำไมนัททำแบบนี้........
.......ซินไม่มีค่าพอที่จะเปลี่ยนนัทใช่ไหม..........
“เดี๋ยวพี่จัดการเอง” ปล่อยแขนออกจากร่างบางแล้วทำท่าจะเคาะห้อง แต่ก็ถูกซินดึงห้ามเอาไว้ก่อน
“ไม่ต้องพี่ !! ” มือสวยปาดน้ำตาตัวเองออกในทันทีทันใด สูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที
ดวงตาคู่สวยภายใต้แว่นตายังคงแดงกล่ำ แต่ด้วยอาการตั้งมั่นของซินแล้ว โอ้ตจึงยอมลดมือลงแต่โดยดี
“เอาจริงหรอ?”
ซินพยักหน้าตอบอย่างมั่นใจแม้จะยังเห็นแรงสะอื้นอยู่หน่อยๆก็ตาม
“พี่ไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้ซินดูเอง”
โอ๊ตหันกลับมามองหน้าอีกคนเป็นเชิงคำถามอีกครั้ง แต่ก็ได้รับการยืนยันเช่นเดิม จึงยอมเดินจากไป ทิ้งร่างบางเอาไว้อยู่ตรงหน้าห้องนั้นคนเดียว
- - - - ก็อก! ก็อก ! ก็อก! - - - -
เคาะไปแล้วรอบนึง แต่ยังคงไม่มีความเคลื่อนไหวใดใด
- - - -ก็อก! ก็อก ! ก็อก ! - - - -
ในที่สุดประตูก็ค่อยๆแง้มเปิดออกเผยให้เห็นว่าใครคือคนที่เปิดประตู
.......นัท.......
“พลั่ก!”
ทันทีที่เห็นใบหน้าของอีกคน มือเล็กก็สวนเข้าไปฟาดที่กลางอกกว้างอย่างเต็มแรง รู้ว่าอีกคนเจ็บและตกใจ ซินไม่ได้โวยวายด่าอะไรออกไป แต่ผลักอกนัทให้หลบพ้นทาง แล้วก้าวเข้าไปในห้อง เห็นหญิงสาวนั่งอยู่บนเตียง
เมื่อคนในห้องเห็นผู้มาเยือนก็มีอาการตกใจไม่ต่างจากนัทแล้วรีบลุกยืนขึ้น
“พี่ซิน!”
ซินไม่ตอบว่าอะไร ได้แต่ยืนจ้องหน้าหญิงสาวอยู่อย่างนั้น แล้วเขาก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะมาฟาดมือฟาดไม้ใส่ผู้หญิง
เพราะคนที่ผิดควรจะเป็นคนของเขามากกว่า
“กำลังจะทำอะไรกันหรอครับ?”
พยายามอย่างสุดกำลังไม่ให้เสียงตัวเองสั่น แม้จะทำได้ยากเหลือเกิน
“..........” อีกสองคนไม่มีใครยอมตอบอะไรยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด
“ไม่ได้มาห้ามนะ...อยากทำอะไรก็ทำ...แต่ขอซินนั่งดูได้ไหมล่ะ...งั้นนั่งตรงนี้ละกันนะ”
ใบหน้าสวยหันกลับไปยิ้มให้น้องผู้หญิง ยิ้มที่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย
......และข้างในใจก็ไม่ได้มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย........
ร่างบางทิ้งตัวเองลงนั่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ยกขาเรียวขึ้นไขว่ห้าง ดวงตาคู่สวยตวัดหันกลับไปมองอีกคนที่ยืนอยู่อีกมุมนึงของห้อง ดูท่าอาการเมาจะสร่างไปเสียหมดแล้ว
“มันไม่ใช่แบบที่คุณคิด” นัทพูดออกมาแบบนั้น
“ก็ไม่เคยเห็นคนถูกจับได้ที่ไหนเขาจะยอมรับสักคน”
เครื่องปรับอากาศยังทำงานปกติ แต่บรรยากาศภายในห้องกลับร้อนระอุ หญิงสาวไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดีได้แต่ยืนมองซินที่จ้องหน้านัทราวกับจะเผาให้แหลกเป็นจุล
“แล้ว........เธอจะอยู่ตรงนี้อีกนานไหม?”
สายตาน่ากลัวถูกส่งมายังหญิงสาวคนเดียวในห้อง นี่คงไม่ใช่ประโยคคำถามที่ต้องการคำตอบ มิ้นรีบลุกขึ้นแล้วเดินแทรกกลางผ่านหน้าทั้งสองคนไปยังประตู
“เดี๋ยวครับน้องมิ้น..”
เสียงเรียกของซินทำให้หญิงสาวหยุดชะงักด้วยความตกใจ พร้อมค่อยๆหันหน้ากลับมามองยังต้นเสียง
“เข้าใจซินนะ... แฟนใครใครก็หวงใช่ไหมครับ ? ”
To Be Con…..
****************************************
P.K.M Talk >>> กลับมาต่ออย่างรวดเร็ว หวังว่าจะมีคนตามมาอ่านกันต่อนะคะ T^T
ทำไมพี่ซินไม่ลุกเข้าไปตบคะ ตบเลยค่ะ !! (เดี๋ยวๆใจเย็น) นี่คือสิ่งที่คิดหลังจากอ่านที่ตัวเองแต่ง 555
แต่เราว่าถ้าจะไปลงไม้ลงมือมันดูไม่น่าจะสยบหนุ่มเจ้าชู้ได้หนา มันต้องนิ่ง และนางพญาเข้าไว้.....
(คิดไปเองตลอดดด)
ฝากติดตามกันด้วยนะคะว่าหลังจากนี้พี่ซินจะจัดการกับพี่นัทยังไง
รักนะคะ ทุกคนที่อ่าน ฟิค Otop ของเรา ดีใจอ๊ะ !! *0* ~~~
อ่านแล้วก็อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นบ้านๆอย่างเราด้วยน๊า เราจะได้สดชื่นมีแรงแต่งต่อ อิอิอุอุ 555
ความคิดเห็น