Fiction Singular : ผมไม่ใช่นางฟ้า

ลำดับตอนที่ #1 : Fiction Singular : ผมไม่ใช่นางฟ้า # 1

===Fiction แปลว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงนะคะ จินตนาการล้วนๆ !! ===

 

----------------------------------------------------------------------------------------------

 NutSin : ผมไม่ใช่นางฟ้า # 1

 

“ซินไม่ใช่นางฟ้านัท ซินทนได้เท่าที่ซินจะพอทน” จบคำมือเรียวสวยก็หลุดพ้นจากพันธนาการของมือใหญ่กว่า

ร่างบางเดินจากไป ทิ้งเหลือเอาไว้เพียงร่างสูงที่ยืนมองตามอย่างอ่อนใจ

ในใจของเขาตอนนี้อยากเดินตามร่างบางนั้นไป  แต่ด้วยหน้าที่และความรับผิดชอบแล้วเขาจำต้องทำสิ่งตรงข้าม

ร่างสูงค่อยๆออกเดินอีกครั้งตรงไปยังห้องซ้อมร้องเพลงอีกชั้นหนึ่งของตึก  ภายในใจไม่ได้มีแรงขับใดใดที่จะทำให้เขากระตือรือล้นที่จะมายังที่นี่เลยแม้แต่น้อย  นัทหยุดฝีเท้าที่หน้าห้องซ้อม  ประตูบานหนาป้องกันเสียงหลุดรอดออกมามีกระจกใสสามารถมองเห็นคนด้านในได้

หญิงสาวหน้าตาน่ารักกำลังหลับตาพริ้มเอื้อนเสียงไปตามจังหวะเพลงที่เธอกำลังฝึกซ้อม  ภาพตรงหน้าสวยงามเหลือเกิน  ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์มากมายที่คงทำให้ชายมากมายหลงรักได้  ....

แต่สำหรับเขามันไม่ง่ายเลย ไม่ใช่เพราะเธอไม่ดี แต่เพราะหัวใจของเขาไม่ได้มีที่ว่างไว้ให้ใครในตอนนี้

“พี่นัทคะ เข้ามาข้างในก่อนก็ได้ค่ะ ดาต้าเหลือซ้อมอีกสองเพลง” เสียงเล็กเอ่ยเรียก พร้อมๆกับใบหน้าสวยที่โผล่หน้ามาจากประตูที่แง้มออก

“อ่อ ไม่เป็นไรครับ  เราหิวรึเปล่าเดี๋ยวพี่ลงไปหาอะไรมาให้กิน”

“ไม่หิวเลยค่ะ พี่นัทหิวหรอ เดี๋ยวซ้อมเสร็จเราออกไปหาอะไรกินกันไหม”

“พี่ไม่ค่อยหิวหรอก  แต่ไปก็ได้ เข้าไปซ้อมต่อเถอะอย่าอู้ ฮ่าฮ่า” มือใหญ่ขยี้หัวคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู

หญิงสาวกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง  นัทค่อยๆเดินออกมานั่งตรงมุมนั่งเล่น  ร่างสูงเอนกายลงพิงเบาะอ่อนนุ่ม รู้สึกร่างกายอ่อนล้าเหลือเกิน คงเป็นเพราะตลอดช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาเขาตระเวนทัวร์ไปหลายจังหวัดไม่ค่อยได้พักผ่อน  เมื่อบ่ายก็เพิ่งไปงานโชว์ตัวที่ห้างดังมา  แล้วก็ต้องกลับมาที่ตึกอีกครั้ง แต่เอาจริงๆเขาไม่ได้เหนื่อยกายเท่าไร เหนื่อยใจเสียมากกว่า…

นัทค่อยๆผ่อนสายตาหลับลงหวังให้ได้พักผ่อนบ้าง  แต่แล้วก็ต้องลืมตาขึ้นมาใหม่เพราะเสียงข้อความจากมือถือคู่กาย  มือใหญ่หยิบมันขึ้นมาอ่านข้อความ

-- กลับถึงบ้านแล้วโทรหาด้วย - -

อ่านจบใบหน้านิ่งก็ยิ้มขึ้นมา  อย่างน้อยอีกคนก็ยังส่งข้อความมาหา คงอารมณ์เย็นลงแล้วบ้าง นัทส่งข้อความกลับไปอย่างอารมณ์ดี

-- กลัวเขาสนุกจนลืมตัวเองล่ะสิ ฮ่าฮ่า --

ส่งข้อความไปยังไม่ทันที่จะเก็บโทรศัพท์ ข้อความใหม่ก็เข้ามาทันควัน

-- ถ้าสนุกมาก ก็ไม่ต้องโทรมา ! --

อ่าว งานงอกเลยกู นัทรีบกดเบอร์ที่คุ้นเคยหมายจะรีบโทรไปเคลียร์กับอีกฝ่าย

“พี่นัทคะ เสร็จแล้วค่ะไปกันเถอะ” เสียงเรียกทำให้นัทต้องกดวางสายเสียก่อน

 “อ่าวเสร็จแล้วหรอ  โอเคไปกัน วันนี้อยากกินอะไรเรา”พูดจบมือใหญ่ก็เอื้อมไปหยิบกระเป๋าออกมาจากมือเล็กของหญิงสาว 

“ขอบคุณค่ะ วันนี้ดาต้าอยากกินอาหารญี่ปุ่นเราไปกินกันนะมีร้านนึงอร่อยมากเดี๋ยวดาต้าพาไป” พูดจบก็คล้องแขนแกร่งแล้วออกเดินอย่างอารมณ์ดี

การจราจรกลางเมืองช่วงค่ำยังคงหนาแน่นอยู่  เสียงเล็กยังคงเจื้อยแจ้วไปเรื่อย เธอเล่าเรื่องการทำงาน เรื่องเรียน เรื่องเพื่อนที่มหาลัย นัทฟังไปเรื่อยไม่ได้เบื่อหน่ายอะไร แต่ก็ยอมรับว่ามีบ้างที่ลืมฟังเพราะมัวแต่สนใจการจราจรตรงหน้า

~ ~ ใจหนึ่งใจ จะต้องการอะไรให้มันมากมาย ให้มันวุ่นวาย  เพียงเธอนั้นใส่ใจกันเบาเบา พอให้สองเรา ได้ทำอะไรมากมายให้ตอนนี้~ ~

เสียงร้องคุ้นหูทำให้นัทหลุดออกจากผวังของการจราจรแล้วเผลอยิ้มออกมา

“โอ้ ! เพลงศิลปินดัง 555 เพราะจังเลย ” ดาต้าร้องออกมาอย่างอารมณ์ดี พลางเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น

“555 เนอะเพลงใครวะอย่างหล่ออ่ะ”

“โอ้โห ชมหน่อยไม่มีถ่อมตัวเลยนะ ฮ่าฮ่า  คิดถึงฉันสักครั้งเมื่อไม่ได้คิดถึงใคร ทำตัวตามสบายเมื่อเจอกันในความฝัน มีเวลาดีดีก็บอกให้ฉันได้ฟัง ไม่มากเกินไปกว่านั้น ค่อยๆรักกันเบาเบา”  ดาต้าร้องเพลงคลอไปตามเสียงเพลง

เสียงนี้ที่ร้องก็ไพเราะ แต่มันไม่เหมือนกันในความรู้สึก  ยิ่งได้ยินเสียงยิ่งทำให้คิดถึงคนที่แต่งเพลงนี้

ถ้าตอนนี้ได้อยู่ด้วยกันก็คงดี 

“พี่นัท  ดาต้าขอเอาเพลงนี้ไปร้องโชว์ได้ไม๊คะ”

คำถามทำเอาคนฟังชะงักไปชั่วขณะ ไม่ใช่ไม่อยากให้แต่....

“ไม่รู้หรอ ไปขอเจ้าของเพลงเขาสิ”  นั่นแหละปัญหา

“อ่าว ก็นี่ไงพี่นัทก็เจ้าของเพลง”

“แต่พี่ไม่ใช่คนแต่งไง ไปถามซินโน้น นั่นน่ะเจ้าของเพลงตัวจริง ”

“พี่ซินใจดีอยู่แล้ว ไม่หวงหรอกดาต้าว่าพี่นัทนั่นแหละ ทำมาเป็นหวง ชิ”

~ ~ มีเวลาดีดีก็บอกให้ฉันได้ฟังไม่มากเกินไปกว่านั้น  ค่อยๆรักกันเบาเบา ~ ~

“ฮัลโหล”

“หลับรึยัง”

“ยัง แต่ใกล้แล้ว ดึกแล้วนี่ก็ต้องหลับต้องนอนใครจะไปลั้นลาออกไปโน้นมานี่”

“โอ้โห ประชดจัดเต็ม”

“อาบน้ำรึยัง”

“ยังเลย ถึงบ้านก็รีบโทรมาหาคุณก่อน”

“ไปอาบน้ำสิ เราจะนอนละ”

“อ่าว  คนอุตส่าห์รีบโทรมาหาไล่กันเฉยเลย”

“ซินรู้คุณเหนื่อย  ขอโทษที่ทำตัวงี่เง่า ไปอาบน้ำนอนเถอะ”

“ไม่เคยเหนื่อยเลยนะ เวลาอยู่กับซิน”

คำพูดของนัททำให้ริมฝีปากสวยเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว 

“ยกเว้นก็แต่ เวลาฟาดงวงฟาดงา”

“ไอ่นัท !” ไอ่นี้ชอบกวนตีนขัดอารมณ์คนกำลังเคลิ้ม มันน่าไล่เตะนัก

“ ฮ่าฮ่า อย่าเพิ่งนอนนะ ไปอาบน้ำแปปเดียว เดี๋ยวโทรไปใหม่ เหม็นตัวเองมากเลย”

“ไปไหนก็ไปเลยไป!”

“เขาไม่โทรไปหาแล้วตัวเองจะคิดถึง  ห้ามหลับไปก่อนนะซิน” แล้วเจ้าตัวแสบก็วางสายไปพร้อมเสียงหัวเราะร่วน

ใบหน้าหวานหัวเราะอย่างเอือมระอา  เคยมีความคิดอยากจะงอนให้ได้นานๆ แต่เจ้าตัวก็มาตามง้อได้ทันเวลาทุกทีสิหน่า  สงสัยเราจะแพ้ทางคนหน้ามึน  ร่างบางล้มตัวลงนอนแผ่ไปกับเตียงนุ่ม  ดวงตาคู่สวยเหม่อมองไปบนเพดานห้อง  พลางให้คิดไปต่างๆนานา

เขาไม่รู้หรอกว่ารู้สึกแบบนี้กับนัทตั้งแต่เมื่อไร  แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่านัทจะรู้สึกเท่าๆกับที่เขารู้สึกไหม  แต่บอกได้แค่ว่าทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก 

นัทดีมาก  ดีเสียจนเขาไม่อยากจะให้นัททำดีกับคนอื่นแบบเดียวกัน  ใช่  มันฟังดูเห็นแก่ตัว  แต่เขาก็ไม่ใช่คนดีอะไรที่จะใจกว้างราวมหาสมุทร  เผลอๆจะเป็นมารร้ายเสียด้วยซ้ำ (แบบนี้นัทชอบว่าเขาบ่อยๆ)

“ซินน่ะเหมือนแอปเปิ้ลในเรื่องสโนไวท์”

นัทเคยบอกเขาไว้อย่างนั้น  เพราะใบหน้าหวานๆ ภายนอกที่ดูเรียบร้อย จนใครๆก็คงคิดว่าเขาจะเป็นคนนุ่มนิ่ม  ยอมคนและบอบบาง  แต่เปล่า... อะไรๆมันไม่ได้ดูง่ายขนาดนั้น

“ผมร้ายกว่าที่คุณคิดไว้เยอะครับ ^^” ซินตอบนัทไปแบบนั้น

แสงแดดยามเช้ากระทบเข้ากับเปลือกตาคู่สวย  สิ่งรบกวนทำให้ใบหน้าหวานค่อยๆขยับและลืมตาขึ้นช้าๆ มือสวยขยับหมายจะขยี้ตาตัวเองเรียกความสดชื่น แต่ก็ต้องหยุดเพราะรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดทับอยู่ตรงหน้าท้อง  ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจรีบมองหาที่มาของแรงกดทับนั้น

“นัท!” เสียงร้องลั่นทำเอาคนที่นอนหลับเอาแขนก่ายกอดเขาไว้ทำหน้าตาเหยเก แต่ก็ยังคงไม่ลืมตามาสนใจเสียงเล็กที่ตะโกนอยู่ดี

“มาได้ไงเนี่ย  แล้วนี่อะไร ออกไปเลยหนัก!” ร่างเล็กๆพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากพันธนาการแต่ดูเหมือนอีกคนจะตื่นแล้วและแกล้งหลับเพราะแรงกอดรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

“ก็บอกว่าห้ามหลับก่อน  ซินขี้เซานัทเลยมานอนกอดทำโทษ คิดถึงจังเลยยย ” เสียงอู้อี้ของคนหัวโตที่เอาหัวมาซุกๆตรงอกร่างบาง  ใบหน้าสวยยิ้มออกมาอย่างใจอ่อน

“อ้อนอะไรแต่เช้าเลยนะ” หัวเราะร่วนลงคอ  ใจอ่อนยอมให้อีกคนกอดแต่โดยดี

“อืออออ” จมูกโด่งซุกลงบนซอกคอขาวๆอย่างหยอกเย้า ทำให้ร่างในอ้อมกอดดิ้นเบี่ยงร่างหนี

“อ๊าาาาา นัทไม่เล่นนนน!”มือสวยพยามยามปัดป่ายให้ใบหน้าหล่อคมนั้นให้ออกห่างจากคอตัวเอง แต่ดูเหมือนจะยากเหลือเกิน

แขนแกร่งโอบรอบเอวบางเอาไว้แน่น  มือใหญ่ซุกซนลูบเข้าไปใต้เสื้อตัวบางของคนตัวเล็ก  ใบหน้าคมขโมยหอมแก้มคนตรงหน้าไปฟอดใหญ่

“นัท !เยอะและนะ” คมฟันงับเข้าลงตรงไหล่กว้าง

“โอ้ย ! เจ็บนะซิน”

“ก็กัดให้เจ็บไง จะฟ้องป๊านัทแกล้ง” ตีเข้าอีกหนึ่งทีแรงๆที่อกกว้างตรงหน้า

“นิยมความรุนแรงหรอเราอ่ะ ได้ !มานี่เลย”

คนตัวใหญ่กว่าขยับตัวขึ้นคร่อมร่างเล็ก  จับแขนบางตรึงไว้สองข้าง  ใบหน้าคมซุกไซ้ที่คอระหงอีกครั้ง  แต่คราวนี้จรดลิ้นร้อนๆให้คนข้างล่างสะดุ้งสุดตัวร้องออกมาลั่น ขาเล็กๆพยายามดิ้นรนแต่ก็ถูกความหนักของคนข้างบนกดทับเอาไว้ให้ไม่สามารถแผลงฤทธิ์อะไรได้มาก

ลิ้นร้อนยังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่ผิวสวยๆตรงซอกคอนั้น ก่อนนัทจะค่อยๆเคลื่อนใบหน้าขึ้นมามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้หลับตาปี๋ด้วยความเสี่ยวซ่าน ลมหายใจร้อนๆรดรินที่แก้มใส  นัทหัวเราะลงคออย่างชอบใจที่เห็นคนตรงหน้าหยุดต่อสู้ไปแล้ว

“นิ่งๆแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย”

ใบหน้าสวยแต้มไปด้วยสีแดงระเรื่อ ซินค่อยๆลืมตามองหน้านัทแล้วหลุบตาหลบไม่กล้าสบตา

แล้วริมฝีปากอิ่มที่เม้มแน่นก็ถูกริมฝีปากอุ่นๆประกบเข้าอย่างอ่อนโยน  ค่อยๆบดเบียดอย่างช้าๆ  กลีบปากแดงกล่ำค่อยๆเผยอรับรสจูบอย่างรู้งาน  แขนแกร่งที่ตรึงเอาไว้ไร้ความหมายเมื่อคนข้างล่างเลิกขัดขืน  ลิ้นร้อนๆลุกล้ำอาณาเขตเข้าไปสัมผัสกับลิ้นอุ่นๆได้อย่างไม่ยากเย็น ทั้งคู่อ้อยอิ่งอยู่กับรสจูบเนิ่นนาน ก่อนนัทจำต้องถอนริมฝีปากออกเพราะคนตรงหน้าเริ่มหายใจหอบ  แต่ไม่ปล่อยให้อีกคนหายใจได้นานนัทก็บดริมฝีปากตัวเองลงไปใหม่อีกครั้ง  เพราะภาพตรงหน้ายากจะต้านทานไหว  แรงขบเม้มเริ่มแรงขึ้นด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่านเกินห้ามใจ

และก่อนที่นัทจะทันรู้ตัว  คนด้านล่างก็ขยับพลิกกายขึ้นมาคร่อมร่างเขาแทนเสียแล้วทั้งที่กลีบปากทั้งสองยังไม่ได้ผละออกจากันเสียด้วยซ้ำ  ใบหน้าหวานๆที่แดงกล่ำบัดนี้ไม่ได้มีท่าทีเขิลอายอีกต่อไป  แต่กลับตอบกลับคนด้านล่างด้วยร้อยยิ้มที่ยั่วยวนที่สุดเท่าที่นัทเคยเห็นมา  ผมยาวสลวยทิ้งตัวลงมาปรกหน้า  มือใหญ่จัดการจับมันทัดหูคนสวยที่กำลังเป็นผู้ดำเนินเกมส์แทนเขา  ริมฝีปากของซินเริ่มเป็นสีแดงเข้มกว่าเดิมเพราะช้ำจากแรงบดขยี้ แต่นั้นไม่ทำให้นัทอยากหยุด  กลับยิ่งขบเม้มริมฝีปากล่างนั้นแรงๆอีกหนึ่งที  กลางลำตัวแข็งตึงหลังจากรับรู้ได้ถึงสัมผัสจากบั้นทายที่อีกคนทาบทับลงมาที่หน้าท้องแกร่ง  สองมือป่ายปัดไปทั่วแผ่นหลังเรียบเนียน  แต่กลายเป็นเขาเองที่ถูกคนตัวเล็กกว่าปลดเปลื้องเสื้อออกให้หายไปกับตา 

…..ผมบอกแล้วไงครับ ซินไม่ใช่แมวเหมียว..........   

.........แต่เป็นเสือสาว.........

~ คิดถึงฉันสักครั้งเมื่อไม่ได้คิดถึงใคร ทำตัวตามสบาย... ~

เสียงหญิงสาวร้องได้เพราะทีเดียว ใบหน้าสวยในชุดแดรสยาวสวมหมวกน่ารัก กำลังโยกตัวไปมาเข้ากับจังหวะเพลง คงเป็นภาพที่น่ารักในสายตาใครใคร

“เขิลเจ้าของเพลงจังเลยค่ะ ..”

จบประโยคเท่านั้น มือสวยก็กระแทกปิดโน๊ตบุ๊กอย่างแรง คิ้วเข้มสวยได้รูปขมวดมุ้นเพราะอารมณ์ที่พร้อมจะระเบิดออกมา

“อ่าวมาถึงเร็วจังซิน”เสียงพี่ทีมงานทักหลังจากเดินเข้าประตูมา

ใบหน้าสวยหันกลับไปยิ้มหวานให้อย่างรู้หน้าที่

“ฮะ  ป๊ามาส่งเลยมาถึงเร็ว วันนี้พี่ไม่ต้องไปงานที่ไหนหรอฮะ”

“มีช่วงเย็นอ่ะนี่เอาของมาให้โอ๊ต ว่าแต่มันไปไหน”

“ยังไม่เห็นเลยครับ ซินก็มีเรื่องว่าจะคุยกับพี่โอ๊ตอยู่เหมือนกัน”

“ไหนใครเรียกฉัน!” เสียงแจ๋วมาก่อนตัว ผู้จัดการส่วนตัวร่างสูงโผล่มาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม

 “กูนี่แหละเรียก อ่ะนี่เอกสารส่งถึงมึงน่ะ แล้วนี่มึงแต่งตัวไรเนี่ย กางเกงเขียวเสื้อส้มกูจะเป็นลม 555”

“อะไรแฟชั่น ออกจะสดใสมึงนี่ตาไม่ถึง”

เสียงโต้เถียงหยอกล้อของพี่สองคนทำให้ร่างบางหัวเราะตามเบาเบา  แต่ยังคงไม่ลืมเรื่องที่ติดอยู่ในใจให้ขุ่นมัว

และทันทีที่พี่ทีมงานอีกคนเดินจากไป ซินก็เริ่มเปิดประเด็น

“ใครให้น้องคนนั้นร้องเบาเบา ?”

คำถามทำเอาโอ๊ตหยุดเก็บข้าวของบนโต๊ะ แล้วหันกลับมามองด้วยใบหน้าจริงจัง

“นี่เราเห็นคลิปแล้วหรอ”

“แปลว่าพี่โอ๊ตรู้  แล้วทำไมไม่บอกซิน” ใบหน้าสวยที่เคยดูอ่อนหวานตอนนี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้น

“ซิน ใจเย็นก่อน เพราะพี่รู้ไงว่าซินจะต้องเป็นแบบนี้ถึงไม่บอก”

“ก็เลยให้น้องเขาเอาของของซินไปได้ตามอำเภอใจใช่ไม๊ฮะ” น้ำเสียงแข็งกร้าวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เราเริ่มไร้เหตุผลแล้ว นี่แค่เพลงเองนะ ค่ายเดียวกันเอาเพลงไปร้อง พี่ไม่เห็นว่าจะต้องขออะไร”

“แล้วต้องเอาไปหมดทุกอย่างเลยรึเปล่าที่เป็นของซิน น้องเขาถึงจะพอใจ”

 ร่างบางเดินออกจากห้องไปทิ้งให้โอ๊ตยืนถอนหายใจตามหลัง

ซินไม่เคยเป็นคนอารมณ์ร้ายแบบนี้มาก่อนจนกระทั่งมีเรื่องที่ทำให้นิสัยรักสงบของซินเปลี่ยนไป

“นัท..เราช่วยน้องหน่อยนะ  พี่ว่ามันเป็นผลดีกับเราทุกฝ่าย” ผู้ใหญ่ของค่ายท่านหนึ่งเอ่ยขึ้นท่ามกลางการประชุม

ใบหน้าสวยนิ่งเรียบ เมื่อได้ยินสิ่งที่ทางค่ายขอ ภายในใจเกิดความไม่พอใจมากมายแต่เขาทำได้เพียงเงียบเอาไว้ และยิ้ม  ยิ้มรอให้อีกคนพูดอะไรออกไปบ้าง

“แล้วทำไมต้องเป็นนัทล่ะครับ คนในค่ายเยอะแยะ”นัทเอ่ยถาม

“พี่ว่าเรามีเพาเวอร์พอที่จะช่วยดึงน้องขึ้นมา แล้วอีกอย่างน้องเขาเองก็ชอบนัทอยู่แล้วด้วย”

.......ชอบอยู่แล้วอย่างนั้นหรอ??......

และเมื่อเป็นคำขอของผู้ใหญ่  มีหรือที่ “ลูกจ้าง” แบบเขาทั้งคู่จะสามารถขัดอะไรได้

ตั้งแต่นั้นมาข่าวเรื่อง นัท ซิงกูล่าร์ ตามจีบนักร้องสาวน้องร่วมค่าย ดาต้า ดลันชรัส ก็เริ่มแพร่ออกไป

“ซินมาคุยกันก่อน อย่าเดินหนีนัทแบบนี้” แขนแกร่งพยายามฉุดร่างบางที่พยายามเดินหนีเขาสุดกำลัง

“นัทยังมีอะไรจะต้องคุยกับซินด้วยหรอ” ดวงตากลมโตจ้องกลับมาแต่ในดวงตานั้นเอ่อไปด้วยน้ำใสๆ

“ขอโทษ นัทก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องเขาจะกล้าเอาเพลงซินไปร้อง นัทคิดว่าเขาพูดเล่น”

“พูดเล่น!  นัทยังไม่รู้อีกหรอว่าเขาไม่เคยเล่นๆ เขาจะเอาไปทั้งหมดนั้นแหละ ทุกอย่าง...ฮึก...รวมทั้งนัทด้วย”

ใบหน้าสวยที่ฉาบไปด้วยความบึ้งตึง มีหยดย้ำใสๆไหลออกมาด้วยความอึดอัดใจ

เขาไม่ได้อยากเป็นคนไร้เหตุผลแบบนี้  แต่ก็ไม่สามารถเก็บความรู้สึกเหล่านี้ต่อไปได้อีกแล้ว

“นัทไม่ใช่สิ่งของ ถ้าซินเชื่อใจนัทสักนิด ซินจะรู้ว่านัทไม่มีทางเป็นของเขาได้”

นัทพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนที่สุด หวังเพื่อให้อีกคนเย็นลง มือใหญ่ลูบปาดน้ำตาให้พ้นออกไปจากแก้มใส

“ซินไม่ได้อยากงี่เง่า  แต่กับคนนี้ซินไม่ชอบ เขาตั้งใจทำให้ซินโกรธ”

“คิดมาก น้องเขาคงไม่ได้ตั้งใจ”

“ซินไม่ได้คิดไปเอง  สักวันนัทจะรู้ ว่าหน้าสวยๆแบบนั้น แอ๊บแบ๊วยิ่งกว่าอะไร”

“หึ! เราปากร้ายว่าผู้หญิงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร” มือใหญ่รวบเอวเล็กเข้ามาใกล้ตัว จมูกโด่งแนบลงที่แก้มสวยอย่างฉวยโอกาส

“นัท !เดี๋ยวมีคนมาเห็น” ตีเข้าฉาดใหญ่ที่อกกว้าง แต่ถูกนัทรั้งร่างเข้าไปกอดเอาไว้แนบกาย มือใหญ่ลูบหัวคนตัวเล็กกว่าอย่างทะนุถนอมและพยายามปลอบโยน ซินยอมให้อีกฝ่ายกอดแต่โดยดี ใบหน้าสวยซบลงที่ไหล่กว้าง

เพราะนัทดีแบบนี้  ไม่ว่าซินจะเอาแต่ใจแค่ไหนนัทก็ไม่เคยว่า.....

เพราะแบบนี้ซินถึงไม่อยากแบ่งนัทให้ใคร อยากเป็นคนเดียวที่ถูกนัทกอด.....

“อะแฮ่ม ! ดูโอ้ เพลาๆเลยเอ็ง ไปขึ้นรถได้แล้ว” เสียงผู้จัดการขัดเข้าทำเอาสองร่างรีบแยกออกจากกันทันใด

นัทเดินยิ้มอายๆออกไปก่อน ทิ้งซินเอาไว้กับใบหน้าแดงระเรือ

ผ่านไปเป็นอาทิตย์หลังจากเรื่องถูกน้องเขาเอาเพลงเบาเบาไปร้อง ซินกลับมาเป็นคนเดิม ใครใครก็ยังคงเอ็นดูคนคนนี้ จนกระทั่งวันนี้วันที่มีงานคอนเสริตการกุศล ที่รวมตัวศิลปินจากค่ายโซนี่มาแทบยกค่าย  และแน่นอนรวมถึงดาต้าด้วยเช่นกัน

และก็เหมือนที่คาดเอาไว้  นัทจำเป็นต้องอยู่ใกล้ดาต้า แม้จะยังต้องทำให้ข่าวดูคลุมเครือ แต่ก็ต้องสนิทชิดเชื้อกับน้องเขามากกว่าคนอื่นๆ

หลังจากลงจากรถ เขาและซินยืนรอพี่โอ๊ตที่เข้าไปคุยคิวงานอยู่ข้างรถตู้  วันนี้ซินมีสีหน้านิ่งปนบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด แม้จะไม่ได้ถึงกับขมวดคิ้วหรือเบะปากออกมา แต่ไอ้หน้าที่นิ่งและเมินเฉยนี่แหละที่น่ากลัว แขนแกร่งแตะเอวคนตัวเล็กเบาเบาครั้งหนึ่งเพื่อเรียกให้ซินออกจากผวังแห่งอารมณ์ขุ่นๆนั้น ใบหน้าสวยหันมามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนพยายามฝืนยิ้มส่งมาให้ 

ไม่นานนักสถานการณ์ที่เขาไม่ชอบก็มาถึง หญิงสาวตัวสูงเดินยิ้มมากแต่ไกล ดาต้าไหว้สวัสดีทุกคนในงาน

“สวัสดีค่ะพี่ซิน” ดาต้ายกมือไหว้ซิน  แต่กลับหันมายิ้มให้นัทอย่างคุ้นเคยไม่ได้ยกมือไหว้อะไร

ซินรับไหว้อย่างขืนๆ แต่ก็ยิ้มตอบกลับไป  แล้วเริ่มใช้มือพัดตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย

ยอมรับว่าอากาศวันนี้อบอ้าวมาก แต่คงจะถึงขั้นร้อนระอุในใจของคนร่างบาง

“ร้อนเนอะคะพี่ซิน” ดาต้าเริ่มชวนซินคุยหลังจากที่นัทเดินไปคุยกับแบ๊คอัพเรื่องเครื่องเสียง หญิงสาวตัวสูงกว่าหันไปหยิบพัดออกมาจากกระเป๋า แล้วพัดตัวเอง ซินไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยิ้มกลับไปแล้วหันหน้าไปอีกทางทำทีเป็นสนใจการแสดงบนเวที 

“ดาต้าได้ยินว่าพี่ซินไม่พอใจที่ดาต้าเอาเพลงพี่ซินไปร้อง?”

ใบหน้าสวยที่พยายามยิ้มให้กับเวทีหยุดชะงัก  ซินหันกลับมามองหน้าผู้หญิงข้างกาย แล้วยิ้มให้เย็นยะเยือก

“เปล่าครับ พี่ไม่ได้โกรธ”ซินตอบแล้วหันกลับไปมองเวทีอีกครั้ง

 เขารู้ดีว่าข่าวเรื่องเขาทะเลาะกับนัทครั้งที่ผ่านมาหลายๆคนในบริษัทรู้เรื่อง และคงไปเข้าหูใครได้ง่ายๆ

“หรอคะ  ดีจังค่ะ แสดงว่าข่าวที่ได้ยินมาคงมั่ว แค่เพลงเองพี่ซินจะมาโกรธอะไรเนอะ ดาต้าว่า...ไร้สาระ”

ใบหน้าสวยหันควับ  เริ่มไม่สนุกกับบทสนทนาที่ทิ้งเสียงเอาไว้ตรงท้ายประโยคนี้แล้ว  ดวงตากลมโตจ้องกลับ

หญิงสาวยังคงยิ้มหวานกลับมาให้  แล้วเริ่มเอาพัดมาพัดให้คนตัวเล็กกว่าแทน

“ร้อนหรอคะเหงื่ออกเยอะเชียว ...อ่าวพี่นัทมาพอดี” ดาต้าเดินไปหานัทแล้วช่วยพัดให้นัท ชวนคนนั้นคนนี้คุยโน้นนี่อย่างร่าเริง 

..........สามารถยิ้มสวยออกมาได้อย่างร้ายกาจ...........  

ร่างบางตัดสินใจเดินแยกตัวออกมาแล้วมานั่งตรงเก้าอี้ที่พักของศิลปิน  พยายามพูดคุยกับศิลปินคนอื่น แต่ก็คุยไม่ได้นานเพราะความจริงแล้วอารมณ์เขาไม่ได้ดีขนาดนั้นที่จะหัวเราะร่าออกมาได้

สักพักแล้วนัทกับดาต้าก็มาสมทบ นัทนั่งข้างเขา และอีกฝั่งคือหญิงสาวที่นั่งประกบคู่อยู่  ความห่างของเก้าอี้ข้างกายช่างห่างออกไปเสียในใจเริ่มหงุดหงิด  เรียวขาสวยยกขึ้นไขว้ห้างด้วยท่าที่คุ้นชิน มือเรียวสวยโบกลมเพื่อหวังให้อะไรๆเย็นลงบ้าง 

.....แต่ไม่ช่วยเพราะสิ่งที่ร้อนไม่ใช่กาย.....คือใจต่างหาก......

เสียงหัวเราะโห่ร้องเป็นกำลังใจให้ศิลปินบนเวทีของหญิงสาวคนนั้นทำให้เขาอยากเอามืออุดหูแต่ทำไม่ได้ ซินจำไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าวันนั้นมีใครขึ้นโชว์บ้าง  ทำได้เพียงปรบมือเบาเบาให้กับทุกโชว์  เขาอยากทำตัวงี่เง่าให้งานนี้ล่มไปเลย แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง  เขารู้ว่านัทลำบากมากแล้วที่ต้องทำทุกอย่างแบบนี้  เขาเองก็คงทำได้แค่ไม่รู้ไม่เห็นกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่หลายๆครั้งสิ่งที่นัททำก็ดูมากเกินไปกว่าการทำตามหน้าที่  ดูแลผู้หญิงคนนี้ดีเหลือเกินเสียจนเขากลัว....

“อุ้ย! พี่นัทขาเก้าอี้ทับกระโปรงต้า” หญิงสาวก้มลงพยายามเอามือดึงกระโปรงของตนเองที่อยู่ใต้ขาเก้าอี้ของนัท

“อ่าวเออขอโทษ มาพี่ช่วย” ชายหนุ่มขยับเก้าอี้หลบและช่วยหญิงสาวดึงชายกระโปรงขึ้นมาเพราะอีกคนถือแก้วน้ำอยู่ในมือทำให้ก้มลงไปจับไม่ถนัด

“พี่ครับ!ขอน้ำหน่อยครับ” ซินร้องเรียกพี่ทีมงานเสียงดังแข่งกับเสียงเครื่องดนตรีที่ดังกระหึ่ม ทีมงานพยักหน้าแล้วเดินไปหยิบน้ำให้  เสียงเรียกของซินทำให้นัทรีบหันกลับมามอง

“หิวน้ำหรอ” นัทหันมาถามคนตัวเล็กแบบไม่มีเสียง  ได้การตอบรับคือการพยักหน้านิดหน่อย

ไม่นานขวดน้ำก็ถูกส่งมาถึงมือ  ซินเปิดน้ำออกแล้วยกขึ้นดื่มแต่ด้วยความรีบร้อนเพราะหิวน้ำทำให้น้ำหกรดเสื้อจนเปียกไปหมด

“อุ้ย!เปียกเลยอ่ะ” ซินร้องออกมา แต่นัทมั่นใจว่านี่ไม่ใช่นิสัยของซินที่จะร้องโวยวายเสียงดังออกมาแบบนี้ คนสวยรีบวางขวดน้ำแล้วเอามือเช็ดๆลงบนเสื้อที่แนบกับอกขาว

“ดาต้ามีทิชชู่ป่ะครับพี่ขอหน่อย” นัทหันไปถามหญิงสาว ดาต้าหยิบทิชชู่ออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้นัท

มือใหญ่รับมา แล้วขยับเก้าอี้มาอีกทางหนึ่งพร้อมยื่นให้ร่างบางที่กำลังสนใจกับเสื้อที่เปียกชื้น แต่ซินกลับไม่ยอมรับทิชชู่ที่เขาส่งให้  ใบหน้าคมเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจแล้วขยับมือยื่นไปตรงหน้าสวยๆของซินอีกครั้ง  และซินก็เห็นเช่นเดิมแต่ไม่รับ  จนนัทอ่อนใจชักแขนกลับ

“เปียกหมดเลย”  แล้วนิ้วเรียวก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกสองเม็ด  ดวงตากลมคู่สวยจ้องกลับมามองนัทแล้วทำมือโบกลมพัดเสื้อราวจะช่วยให้ผ้าแห้งได้เร็วขึ้น

“ยั่วหรอ..”  นัทพูดไม่มีเสียงใส่อีกคนที่จ้องหน้าเขาอยู่

อีกคนยักคิ้วตอบกลับมาอย่างท้าทาย  พร้อมยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์

 “พี่โอ๊ตซินไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” เสียงเล็กเอ่ยบอกผู้จัดการส่วนตัวที่เดินมาพอดี แล้วร่างบางก็ลุกเดินจากไป

มือเรียวเปิดประตูชั้นแรกของห้องน้ำออก เดินตรงเข้าไปดึงทิชชู่แล้วหยุดอยู่หน้าอ่างล้างหน้าค่อยๆซับเสื้อที่เปียกชื้นของตนเอง เมื่อความชื้นลดลง  ส่องกระจกดูความเรียบร้อยของตัวเอง ติดระดุมให้เข้าที่ตามเดิม  ขาเรียวจึงก้าวไปยังประตูห้องน้ำเตรียมออกไปด้านนอก แต่ก็ต้องชะงักเพราะมีอีกร่างหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู

ซินทำท่าจะก้าวเดินต่อ แต่ก็ถูกนัทขวางทางไว้ ขยับไปทางซ้ายนัทก็ขยับซ้าย ขยับไปทางขวานัทก็ขยับขวา

“ขวางทาง!”

 ซินเอ็ดกลับไปเสียงดุ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดีของอีกคน นัทใช้แขนตัวเองโอบเอวคนตัวเล็กให้เดินตามเขาเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง

“กริ๊ก!” เสียงล็อกประตูห้องน้ำทำให้ซินหันควับกลับไปมองตามเสียง แล้วจ้องหน้าคนที่ยืนอยู่แนบกาย

“ยั่วหรอครับคุณซิน” แล้วร่างใหญ่ก็ต้อนจนอีกคนหลังแนบกับผนัง แขนท้าวกำแพงเอาไว้สองข้างกันอีกคนคิดหนี  ลมหายใจร้อนๆกระทบแก้มใสเพราะใบหน้าหล่อคมห่างจากหน้าเขาเพียงไม่กี่เซนต์ 

“ก็....ไม่ปฏิเสธ..” 

 นิ้วเรียวสวยกรีดกรายไปตามแนวกระดุมเสื้อของคนตรงหน้า  ก่อนเขย่งตัวเล็กน้อยแล้วประทับริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากคนตัวสูงกว่าหนี่งทีเบาเบา  ดวงตาคู่สวยยิ้มส่งกลับให้คนที่ยืนทำหน้างง เพราะไม่ทันตั้งตัว  แล้วเมื่อเรียกตัวเองกลับมาได้  ริมฝีปากอิ่มของซินถูกอีกคนบดเบียดตอบกลับ  แต่ไม่ใช่การแตะอย่างแผ่วเบา  กลับเป็นการบดเบียดที่ล้ำลึกอย่างกระหายเหลือเกิน  ลิ้นอุ่นล้วงล้ำเข้าไปสัมผัสกับอีกคนอย่างดูดดื่ม  แรงกระหวัดกลัดเกี่ยวของสองคนไม่มีทีท่าว่าใครจะยอมใคร นัทลดแขนลงมาโอบรัดรอบเอวคอดนั้นไว้  หน้าท้องแบนเรียบแนบเข้ากับลำตัวของเขายิ่งปลุกเร้าอารมณ์ให้เกินกว่าจะต้านทานไหว  ร่างสูงค่อยๆพาร่างบางเข้าไปในห้องน้ำห้องที่ใกล้ตัวที่สุด  จับฝาชักโครกปิดลงแล้วทิ้งตัวเองลงนั่งพร้อมกับจับอีกคนนั่งบนตัก  แขนเล็กโอบรอบคอคนที่ตนนั่งทาบทับอยู่  แล้วเริ่มต้นละเลงริมฝีปากตัวเองกับกลีบปากอีกคน  อีกครั้งและอีกครั้ง

“อ๊ะ.. ฮะ เดี๋ยว แฮ่ก นัท”

 ซินถอนริมฝีปากออกก่อนเพื่อหายใจถี่รวยริน มือสวยวางตรงอกกว้างเพื่อดันให้อีกคนหนึ่งหยุดก่อน  เมื่อหายใจได้สะดวกขึ้น  ใบหน้าสวยยิ้มออกมาหน่อยๆ ก่อนลูบไล้แผ่นอกกว้างแล้วเลื่อนไปตามหน้าท้องแข็งนั้นหยุดตรงส่วนที่ดูเหมือนจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

“แย่แล้ว”

 เสียงเล็กพูดออกมากลั่วเสียงหัวเราะคิกในลำคอ  พลางเตรียมจะลุกหนีเพราะรับรู้ได้ถึงสัมผัสที่แข็งตึงของอีกคนที่เขานั่งกดทับอยู่  แต่ก็ถูกอีกคนดึงรั้งเอาไว้ให้ลงมานั่งบนตักแบบเดิม

“ความผิดคุณคนเดียวเลย” ขบที่ใบหูคนตัวเล็ก ลมหายใจถี่แรงด้วยอารมณ์ใคร่ที่อยากจะระเบิดออกมา  มือใหญ่เริ่มซุกซนอยู่ไม่สุข นัทปลดกระดุมเสื้อตัวบางของซินออกทีละเม็ด แต่ก็ถูกอีกมือหนึ่งขัดเอาไว้

“แต่เรา..มาห้องน้ำนานไปแล้วนะ” เสียงที่เอ่ยห้ามนั่นกระเซ่าเกินกว่าที่จะทำให้นัทหยุด แม้กระดุมจะถูกปลดเพียงสามเม็ดแต่ก็เผยให้เห็นผิวขาวอมชมพูของอีกคน  นัทพรมจูบไล่ตั้งแต่ไหล่ขาวลากลิ้นร้อนๆลงมายังปุ่มสีชมพูล่อใจนั้น  ซินจิกแผ่นหลังนัทอย่างแรงด้วยความเสียวซ่านดวงตากลมโตหลับปี๋  เสียงครางหลุดรอดออกมาจากปากบางเบาๆ  แม้จะจะเคลิ้บเคลิ้มตามแค่ไหนแต่ร่างบางต้องพยายามผละตัวเองออกพร้อมหอบหายใจถี่

“คะ...แค่นี้ก่อนนะ”เสียงพูดสั่นแผ่วเหลือเกิน

ดวงตาเยิ้มจ้องมองคนข้างล่างแบบอ้อนวอน  เพราะเขารู้ดีว่าหากเลยเถิดมากไปกว่านี้ทั้งเขาและนัทจะทำให้เสียงาน  ใบหน้าหล่อมองจ้องกลับมาอย่างผิดหวัง  ซินรู้ดีว่าตอนนี้นัทคงอึดอัดมากที่ถูกเขาตัดบทกลางครันแบบนี้

ซินก้มลงประกบกลีบปากบางกับคนตรงหน้าอีกครั้ง  ดุนดันลิ้นร้อนอย่างเสน่ห์หาหวังจะทำให้อีกคนเข้าใจว่าเขาเองก็ไม่ได้อยากจบบทไปเพียงเท่านี้  นัทขบเม้มริมฝีปากสวยนั้นอย่างไม่ยอมให้ผละจากไปไหน ซินค่อยๆถอนจูบออกมาช้าๆ  แล้วมองตาคนรักอีกครั้ง

“นะ..”  ก้มลงจุ๊บปากอีกครั้ง แล้วหอมแก้มนัทฟอดใหญ่

ร่างบางค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้น เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อซินรีบติดกระดุมตัวเองพลางสายตาก็มองไปเห็นยังจุดที่เขาเคยนั่งทับเอาไว้  ที่มีบางอย่างใต้กางเกงนั้นกำลังแข็งขันทีเดียว แล้วหลุดขำออกมา

“นัท น่าเกลียด!” แล้วรีบเดินหนีไปยังอ่างล้างมือ

“ความผิดคุณนั่นแหละ  เดี๋ยวดิจะไปไหน!” คนถูกทิ้งร้องประท้วงเสียงหลง

“ซินจะออกไปข้างนอกแล้ว  เดี๋ยวคนอื่นสงสัย” พูดไปแต่ตัวเองก็ต้องรีบเอาน้ำล้างหน้าเพื่อดับอารมณ์ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ให้หมดไป

“ซินนน...” นัทเดินตามออกมา  สองแขนโอบเอวคนตัวเล็กจากด้านหลัง  แต่ก็พร้อมๆกับที่ร่างบางรีบเบี่ยงหลบ

ตีแรงๆเข้าที่แขนหนึ่งที  ขืนปล่อยให้อีกคนเข้าใกล้ได้เขาคงจะห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่เช่นกัน

ซินรีบหนีออกจะออกจากห้องน้ำ แถมก่อนปิดประตูยังกลับมายิ้มสวยให้คนข้างใน ชี้นิ้วไปยังเป้าหมายนั้น....

“เดี๋ยวล็อคประตูให้นะ เคลียร์ตัวเองด้วย! ^ ^ ”


To Be Con.....
------------------------------------------------------

P.K.M. Talk  >>>  จะโดนแบนไม๊อ่า  นี่คือความกลัวของมือใหม่หัดลงฟิคในนี้นะ   ถึงแม้จะรู้ว่าคงไม่มีคนได้อ่านเท่าไร แต่ก็นะ เราว่ามันไม่ได้วาบวิวไรมากมายนะเอ้ออออ  Fic Otop จงเจริญ  แต่งเองอ่านเองจ๊าาาา  ~~~