คืนแห่งตราบาป

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

          “มึงกล้าทำลูกพี่กูเหรอไอ้หน้าผี”

          พอเดินพ้นหน้าประตูโรงเรียนขึ้นมาบนอาคาร ก็เจอแล้ว ไอ้พวกเหี้ย สงสัยมันมาดักรอ ตั้งแต่เช้าเลยเหรอวะ สงสัยกูคงจะเป็นคนสำมะคัญ พวกมันถึงมายืนรอรับขนาดนี้

          “มาแล้วเหรอมึง นึกว่าจะขี้ขึ้นสมองไม่มาแล้ว” ไอ้ทัดบอกเสียงเยาะ มองใบหน้าของคนที่ไม่มีทีท่าจะเกรงเลยสักนิด ขนาดเอาคนมาขู่มันก็ยัง ทำเป็นกิ้งก่า ชูหัวสูงเช่นเคย

          “เป็นใบ้หรือไงวะ เฮ้ยอัดแม่งเลย” ไอ้เป็ดลูกน้องมันบอก

          “อะไรวะ ใจคอพวกมึงจะรุมกูคนเดียวเนี่ยนะ”

          “ตัวๆก็ได้” ไอ้เป็ดท้า ดูท่ามันจะเอาจริงโว้ย แต่ละคนก็ร่างควายๆทั้งนั้น ทำไงถึงจะรอดออกไปได้นะ คิดสิวะไอ้ปาน ไม่งั้นมีหวังไอ้พวกนี้รุมกระทืบตายแน่ ก็ตรงนี้มุมอับไม่มีใครเห็น อ้อ คิดได้แล้ว ต้องออกไปในที่ที่มีคน แล้วทำยังไงดีละ แผลไอ้ทัด

          “ตัวต่อตัว เหรอวะ กูว่า มันเป็นสันดารของพวกมึงที่ชอบหมาหมู่ไม่ใช่เหรอ มึงกล้าตัวตัวกับกูจริงหรือป่าววะ”

          “ได้ได้ กูจะอัดมึงให้ตับแตกเลย ไอ้หน้าผี” ไอ้เป็ดทำเสียงเหี้ยม

          “ขอกูวางกระเป๋าก่อนได้มั้ยละ”

          “ได้ พวกกูก็ลูกผู้ชายพอโว้ย” ไอ้ทัดตะโกนบอกแต่มันช้าไป ปานคว้าข้อมือที่มันมีแผลของไอ้ทัดแล้วบีบอย่างแรง จนคนที่ไม่ทันระวังร้องลั่น

          “โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกมึงทำเหี้ยอะไรวะรุมมันดิ”

          “อย่านะโว้ย ถ้าไม่อยากให้แผลลูกพี่มึงฉีกอีกรอบ” ปานบีบสุดแรง เลือดแดงๆมันเริ่มซิบๆออกมา ไอ้ทัดแหกปากร้องลั่น มันทั้งแค้นทั้งโกรธ

          “มึงถ้ากูหลุดไปได้ กูสัญญาเลย ว่ากูฆ่ามึงแน่”

          “เหรอ กลัวจังละครับพี่ทัด” ทำหน้าทะเล้นใส่มันพร้อมกับบีบเต็มแรงจนเลือดมันชุ่มผ้าพันแผล ก่อนตะโกนสั่งเสียงเข้ม

          “พวกมึงถอยออกไป แล้วมึงมานี่ไอ้ทัด ไอ้สารเลว”

          กระชากแขนพร้อมบีบแน่นให้มันเดินตามมาในที่ที่มีคนเดินผ่านไปผ่านมา มองหน้ามันที่ตอนนี้มันหุบปากนิ่ง อ๋อ แน่นอน ไอ้ทัดมันนักเลง มันคงไม่อยากให้ใครเห็นมันเสียหมาแบบนี้หรอก มันรักศักดิ์ศรีของมันจะตายไป จะบีบแรงแค่ไหน มันก็ไม่ร้อง

          “มึง ไอ้ปาน ไอ้เลว กูสัญญามึงต้องได้บทเรียนอย่างสาสม”

          “เหรอวะ กูจะรอนะ” พูดตอบออกไปพร้อมกับเอามือค้น ค้นหาอะไรสักอย่าง ที่จะต่อรองกับไอ้ควายนี่ได้ ค้นๆ

          “มึงจะทำอะไร”

          “แหวนที่ห้อยคอมึงสวยดีนะ” กระชากสร้อยที่ห้อยแหวนออกมา

       “เฮ้ย เอาคืนมา ไอ้เหี้ยปาน” มันมองแววตาขอร้อง แต่เสียใจ

          “กูขอแค่เป็นหลักประกันว่ามึงจะไม่มากัดกูอีกก็เท่านั้นเอง กูจะคืนให้ถ้ามึงทำตัวดีๆ ไม่งั้น กูจะเควี่ยงแหวนแม่มึงลงแม่น้ำเลยคอยดู” หยุดพูดมองหน้ามันที่ทำหน้าแค้นแสนแค้น สะใจวะทำหมาน้ำตาคลอได้

          “ถ้ามึงยุ่งกับกู กูบอกได้เลยว่า ชาตินี้มึงจะไม่เจอแหวนของแม่มึงอีก ไอ้เลว” ปล่อยมันให้เป็นอิสระ เดินหันหลังกลับ หันไปยิ้มเยาะไอ้ทัด ต่อหน้าคนเยอะๆ  มันก็ไม่กล้า

...........................................................

          “กูถามหน่อย พวกมึงไม่มีอะไรจะทำกันหรือไง มาหาเรื่องแต่กูเนี่ย” ชักจะเริ่มรำคาญไอ้พวกบ้านี่แล้ว เช้าก็เจอ กลางวันจะกินข้าวให้สบายอารมณ์ก็ยังไม่วาย

          “เอาแหวนลูกพี่กูมา” ไอ้เป็ดเอ่ยทวงของ

          “มึงนี่น่าไม่อายนะไอ้ทัด”

          “ทำไมกูต้องอาย มึงเอาของกูไปสิต้องอาย”

          “แน่จริงก็มาเอาคืนเองสิวะ” ตะโกนเสียงดัง มันดังพอที่จะทำให้คนที่โรงอาหารหันมามอง พยานเยอะ ดีเลย

          “เอาของมึงคืนไป” ยื่นของให้ไอ้ทัดโดยดี แล้วมันก็เงื้อมมือกำหมัดแน่น ไม่หลบ เพราะไม่คิดจะหลบ

          “โอ้ย” หมัดมันหนักชะมัด ไม่ได้หลบ แต่แกล้งทำเป็นแน่นิ่ง

          “ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงนักเรียนหญิงร้อง ก่อนจะมีคนแบกไปห้องพยาบาล

..............................................................

          “ผมเวียนหัวมากเลยแม่ อาจารย์ครับ ผม ผมจะตายมั้ย ตาผม มองไม่เห็นเลยครับอาจารย์” แกล้งทำเป็นเจ็บมาก สะใจนัก แอบชำเรืองมองหน้าไอ้ทัดที่มันเริ่มซีด ซีด

          “นี่ ทัศนัย ทำไมนายถึงทำรุนแรงแบบนี้ อาจารย์คิดว่าจะเลิกหาเรื่องกันไปแล้วซะอีก”

          “แม่ ผม ปวดหัวครับ ปวดตามากเลยแม่ ฮือๆๆๆ” บอกกับแม่ที่มองมา อย่างเป็นห่วง บีบน้ำตาให้มันไหลด้วยไฮเป็กที่ชอบดมแต่ตอนนี้ขอใช้เอามาทาตรงที่โดนมันชก กลิ่นของมันระเหยเข้าดวงตาจนน้ำตามันไหล

“สงสัยตาหนูต้องบอดแน่เลยแม่  แม่ หนูปวดตา อาจารย์ครับ ผมปวด”

“ชั้นคงต้องพาลูกชั้นไปแจ้งความแล้วละคะ ใหนจะค่าเชคดวงตาอีกดูสิคะเล่นแรงขนาดนี้กะจะเอากันถึงตาบอดเลยเหรอ ชั้นยอมไม่ได้หรอกคะ ชั้นจะแจ้งความจับ พยานก็มีเยอะแยะขนาดนี้”

“ผมจะจ่ายค่ารักษาให้เองครับ ไม่ต้องห่วง ขอแค่อย่าให้ลูกผมเป็นข่าว นะครับ คุณ ลำไย” กำนันช้อยพูดเสียงอ่อน

“โธ่ลูกแม่” แม่กอด

“สองหมื่นผมให้ไว้ก่อน ถ้าไม่พอบอกผมได้นะครับ” กำนันยื่นเงินให้แม่ แม่รับมันมา

“ไปลูก เราต้องไปโรงพยาบาลแล้ว” ลุกเดินตามแม่มา หันแอบไปทำหน้ายิ้มเยาะ ไอ้ทัด ไอ้ควาย  สมน้ำหน้า มันมองมาอย่างรู้ทันเพราะมันเองก็ไม่ได้ต่อยมาสุดแรงหมายจะฆ่าให้ตาย แต่อยากจะสั่งสอนให้อายคน เห็นสายตามันแล้ว แค้นมากใช่มั้ย

........................................................

          ไอ้ปาน กูจะเอาพวกไปรุมมึง คอยดู อย่าคิดว่ามึงจะรอด คืนนี้แหละ หนอยแน่ มาทำให้กูโดนพ่อด่า แถมจะส่งกูไปเรียนนอกอีก เพราะมึง ถ้ามึงไม่กวนตีนกู มึงไม่เอาแหวนแม่กูไป กูก็ไม่ต้องโดนแบบนี้หรอก ไอ้เลว นึกถึงเมื่อตอนที่เขายังเด็ก วันนั้นเขาจำได้ดี วันที่ไอ้ปานกับพี่สาวมันวิ่งเล่นในที่ของเขา

          “ไอ้หน้าผี ขี้แย ถุย อย่ามาสำออยเลยมึง ทำตัวยังกับผู้หญิง เอะอะก็ซุกอยู่ใต้ผ้าถุงพี่” เขาตะโกนด่าเพราะมันไม่ยอมเล่นด้วยก็เล่นชกต่อยมันก็ต้องมีโดนตัวกันบ้าง แค่ชกโดนมุมปากมันไปทีเดียว มันก็ขี้แยร้องให้ซะดังลั่น

          “พี่ปลาไอ้ทัดมันแกล้งผม อย่าไปเล่นกับมันเลยนะพี่ ฮือๆ”

          “แต่พี่ว่า เขาไม่ได้เจตนานะ เงียบนะ นะ” ปลาปลอบเสียงเบา

          “ไหนดูหน่อย” ด้วยความห่วงเขาก้มหน้าลงไปมองหน้าไอ้ปานดำหน้าผี แต่มันกลับชกสวนกลับมาที่ปลายคางอย่างแรง รู้ว่าเขาหลับไป แล้วหลังจากนั้น ก็ถูกห้ามให้ไปเล่นกับสองคนนั่นอีก แต่ที่แน่ๆ เขาถูกเด็กๆแถวนั้นล้อว่าถูกไอ้ปานหน้าผีชกจนสลบเหมือด

          “มึงมันแพ้ไอ้หน้าผี ถุย มาทำกร่าง” คำพูดที่มันตอกย้ำซ้ำๆ นี่แหละถึงเกลียดมันนัก เกลียดมันอย่างที่สุด ล้างแค้น คืนนี้กูจะจัดให้มึงอย่างหนักเลย