คืนแห่งตราบาป

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

ตอนที่ 1

       “หลบไป ไม่รู้เหรอตรงนี้ที่กูนั่งประจำ” ไอ้ทัดบอกเสียงเข้ม ตั้งใจจะไล่คนที่นั่งเงียบๆ อยู่ตรงโต๊ะท้ายสุดของโรงอาหาร ทั้งที่ที่ว่างก็มีอีกแยะไป แต่เพราะ ไอ้หน้าดำ อ้อ ไม่ใช่ ไอ้นี่มันชื่อไอ้ปาน หน้ามันมีปานดำเกือบครึ่งหน้า แต่อะไรที่ไม่สำคัญเท่า ไอ้ปานหน้าผีนี่ มันไม่เคยเกรงกลัวแก๊งเขาเลยแม้แต่น้อย

          “แม่มึงเสียค่าเทอมคนเดียวเหรอ ไอ้ควาย”  นั่นมันต่อปากต่อคำ ไอ้ปานหน้าผีนี่ มันกล้าด่ากู กู ไอ้ทัด ชื่อจริงว่าทัศนัย หล่อที่สุดจนสาวๆตามกรี๊ดสนั่นโรงเรียน คนที่สาวๆอยากจะได้ไปเป็นคนเดินด้วย คนที่ใครๆต่างก็อยากได้ไปเป็นลูกเขย กูหัวหน้าแก้งนักเลงขาใหญ่แถวนี้ กูลูกชายกำนันช้อย ที่มีอิทธิพลมากที่สุด เจ้าของไร่ที่ให้คนเช่าทำกินอีกเป็นร้อยๆๆไร่ เป็นผู้บริจาคใหญ่ให้กับโรงเรียนแห่งนี้ แล้ว มึง ลูกชายแม่ค้าขายผักในตลาด มึงกล้ามาว่ากู กูเป็นควาย  ได้ ได้

          “กูพอใจจะนั่งตรงนี้ พวกมึงนั่งโว้ย” ไอ้ทัดนั่งลงแทบจะนั่งบนหัวไอ้ปานเลยก็ว่าได้ถ้ามันทำได้ ถ้าทำให้ไอ้ปานก้มหัวให้ได้ พวกหัวแข็งมันก็ต้องยอมสยบให้กับพวกเขา เพราะไอ้ปาน ใครๆก็เอาอย่างมัน มันกล้าท้ากับหัวหน้าแก้งอย่างเขา

          “จะเบียดมาหาพ่อมึงเหรอ ที่ออกจะกว้าง ไม่นั่งบนตักกูเลยละ” ชักจะเริ่มฉุน อะไรกันนักกันหนา ไอ้ทัดลูกกำนันช้อย ไอ้นี่ออกจะกร่าง คนแถวนี้รู้จักกันดี ยียวนกวนตีนหาเรื่องคนได้ตลอดเวลา แล้ว มันจะมาหาเรื่องกูทำไมวะเนี่ย ได้เลย ถ้ามึงจะหาเรื่องกูละก็ คนอย่างกูไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว

          “ไอ้ปาน มึงกล้าราดหัวกูเหรอ” ไอ้ทัดตะโกนลั่นโรงอาหาร ก็แค่เอาน้ำก๋วยเตี๋ยวราดหัวมันนิดเดียวเอง ดูมันสิจะโกรธไปถึงใหนนะ ดูดิ มันลุกขึ้น กำหมัดแน่น แล้วชกมาเต็มแรง รู้ว่ายกถ้วยก๋วยเตี๋ยวบังไว้ มันเลยต่อยถูกถ้วยก๋วยเตี๋ยว ความแรงที่มันชกทำให้ถ้วยมันปริเกือบแตก คิดดูว่าจะแรงแค่ใหน ดูท่ามันจะเจ็บไม่น้อย

          “ไอ้ปาน มึงตาย” มันกระโจนเข้าใส่อีกหน ยกบังอีกที รู้ว่าตอนนี้ไอ้ทัดมันร้องโอ้ยดังลั่น มีเลือดสีแดงใหลหยดเป็นทางที่แขนของมัน ถ้วยกระเบื้องบาดมัน

“สมน้ำหน้า เสือกโง่เอง”

มันมองแผลก่อนจะตะโกนลั่น

          “ไอ้เหี้ยปาน กูจะเอามึงออกจากโรงเรียนให้ได้เลย คอยดู”

......................................................

          “ผมแค่ป้องกันตัวครับ ผมไม่ได้หาเรื่องเขาก่อนเลยนะครับอาจารย์” พูดออกไปตามจริง กับอาจารย์ฝ่ายปกครองที่ตอนนี้ เต็มไปด้วยทนาย ผู้พิพากษาประจำโรงเรียน อาจารย์ฝ่ายปกครอง กำนันช้อย ผู้ทรงอิทธิพลมองมาด้วยแววตาโกรธแค้น แทนลูกชายสุดหล่อ ขณะที่แม่ลำไย แม่ค้าขายผักในตลาดนั่งตัวสั่น ไม่ได้กลัวแต่โกรธ

       “อย่าไปเชื่อครับอาจารย์ ไอ้ปานมันเข้ามากระชากคอของไอ้ทัดก่อน แล้ว” ไอ้เป็ดลูกสมุนของมันพูดหน้าตาเฉย

          “ครับใช่ มันต่อยผมแต่ผมหลบทัน อาจารย์ดูสิครับ หน้าผมยังมีรอยอยู่เลย” ไอ้ทัดพูดออกมาหน้าตาเฉย นอกจากความเหี้ยติดอันดับแล้วความตอแหลของมันก็สุดยอดด้วย

          “ผมเลี้ยงลูกชายผมไม่เคยตี ลูกผมเป็นคนดี เรียบร้อย ไม่เคยหาเรื่องใครมาก่อน อาจารย์ต้องจัดการเรื่องนี้นะ ไล่ออกไปเลย อย่างนี้ผมคงต้องแจ้งความ”

       “อาจารย์จะไล่ผมออกได้ไง ผมประวัติดี ถ้าจะว่าไปหนนี้ความผิดครั้งแรก ผมควรจะโดนตักเตือนมากกว่านะครับ” พูดออกไปเพื่อขอสิทธิ์ มองหน้าไอ้ทัดอย่างไม่อยากจะเชื่อ จะตอแหลได้

          “อาจารย์ต้องจัดการให้ลูกชายผมนะ ถ้าไม่จัดการผมไม่ยอมแน่”

          “แต่ว่า กำนันครับ” อาจารย์ทำสีหน้ายุ่งยากใจ หากแต่จะอ้าปากอีกครั้ง

          “เรื่องติดแอร์ห้องสมุด ผมว่าผมจะให้แอร์สักห้าตัวนะ นักเรียนจะได้นั่งกันเย็นๆ” กำนันช้อยชิงพูดออกมา อาจารย์อึ้งก่อนจะ พูดบ้าง

          “นี่ อาจารย์จะตัดคะแนนของเธอสามสิบคะแนนนะ ถ้ามีเรื่องอีกละก็ เธอได้ออกไปขายผักกับแม่ของเธอแน่” อาจารย์บอก

“ต้องขอโทษผมกับลูกชายของผมด้วย” กำนันพูดเสียงเข้ม มองมาอย่างกับจะกิน แม่ยกมือไหว้ขอโทษกำนัน และกล่าวขอโทษกับลูกชายกำนัน แล้วก็ถูกอาจารย์ต่อว่าเรื่องการไม่สั่งสอนลูก นี่ละนะ เงินคือพระเจ้า ซื้อได้ทุกสิ่ง มองหน้าแม่ที่เหมือนจะร้องไห้ มองหน้ากำนันที่สะใจ กับมองหน้าไอ้ทัด หน้ามันเหรอ รอยยิ้มเยาะอย่างผู้มีชัย ดวงตาคมเยาะเย้ย ใบหน้าหล่อๆของมัน พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมส่งคนหน้าหล่อแต่สันดานหมาหมามาเกิดทำไมวะ

          “ขอโทษกำนันกับลูกเขาซะ ไอ้ปาน” แม่สั่งเสียงเข้ม

          “ขอโทษครับ” ยกมือพนมไหว้อย่างสวยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ประชด ประชดให้กับเงินของกำนัน ที่ซื้อได้ทุกอย่าง แต่เออ มีอย่างหนึ่งที่แกคงจะไม่รู้ว่าเงินของแกไม่สามารถซื้อได้ ก็ความเป็นคนของลูกชายแกไง เพราะตอนนี้ มองยังไงหน้าตามันก็กลายเป็นเหี้ยอยู่ดี

          ไอ้ทัดมองแล้วยิ้มเยาะ ไอ้หน้าผี กูจะเอามึงออกจากโรงเรียนนี้ให้จงได้คอยดู วันนี้มึงรอดไปได้

...........................................................................

          “กูสอนมึงหนักหนานะไอ้ปานว่าให้มึงอดทน มึงเคยเชื่อกูบ้างมั้ย” แม่เท้าสะเอวด่ากราด ตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านขายผักเก็บร้านจนใกล้จะเสร็จแล้วแม่ก็ยังไม่ยอมหยุดด่า ประจานกันเข้าไป  หน้าที่ของเขาก็คือช่วยเก็บร้านขายผัก ทำความสะอาด

          “ก็มันมาหาเรื่องหนูก่อนนี่แม่” อธิบายให้แม่ฟัง ก็อยากให้แม่เข้าใจอย่างน้อยๆแม่ที่เลี้ยงมาจะได้รู้และเชื่อมั่นว่าคนอย่างไอ้ปาน ไม่เคยทำใครก่อน แต่ถ้าจะมาหาเรื่องกันละก็ ขอโทษครับ กูก็สู้แค่ตาย

          “มันทำอะไรมึง มันด่ามึงเหรอ คำด่ามันเจ็บแสบมั้ย มึงก็ทำเฉยๆไปสิ มึงยังไม่ชินอีกเหรอ ถูกคนเขาว่าไอ้หน้าผีมาตั้งแต่เกิด สันดาน มาทำให้กูต้องยกมือไหว้ขอโทษคนอื่น มึงนี่นะ ความอดทนมึงนะมีบ้างมั้ย” แม่ด่ายาวๆๆๆๆๆ

          “มีเรื่องอะไรคะแม่” เสียงทักทายหวานหูของพี่ปลาทำให้แม่เปลี่ยนสีหน้าจากนางยักษ์ร้ายเป็นนางฟ้าแสนสวย ส่งยิ้มหวาน

          “ก็ไอ้ปานนะสิมันไปก่อเรื่อง แล้วมันเสือกไปมีเรื่องกับลูกชายกำนันช้อย กูละปวดตับกับมันจริงๆ”

          “ลูกกำนันช้อย ทัดนะเหรอแม่” ปลาทำสีหน้าแทบไม่อยากเชื่อ ลูกชายกำนันช้อย ทัศนัย รูปหล่อ พ่อรวย แถมเป็นผู้ชายที่สาวๆกล่าวถึงและเป็นคนที่สาวๆตามกรี๊ดกันทั้งจังหวัด

          “ก็ใช่นะสิ กำนันยังบอกว่าหมดสัญญาปีนี้ แผงขายผักแม่จะไม่ได้ต่อสัญญาแล้ว” แม่ทำหน้าอึ้งๆ หันกลับมา ด่าได้อีก

          “มึงนี่มันตัวซวยจริงๆไม่รู้จะเกิดมาทำไม หน้าตายังกับปิศาจอสูรร้ายแล้วจะหาแต่เรื่องมาให้กู อกจะแตกตาย ถ้าลาออกจากการเป็นแม่มึงได้ กูทำไปแล้ว ไอ้ลูกเวร”

          “แม่คะไปกันเถอะ หนูหิวแล้ว” ปลากอดแขนแม่ แม่ยิ้ม เพราะพี่ปลาสวย พี่ปลาเป็นลูกสาวที่แม่รัก แล้วพี่ปลาก็ใจดี รักครอบครัว รักแม่ รักเขา พี่ปลาเป็นความหวังและความฝันของแม่ พี่ปลาเป็นคนเก่ง เรียนดี นิสัยดี พี่ปลาหันมายิ้มให้พร้อมขยิบตา รู้ว่าพี่ปลาช่วยไว้ เพราะไม่อย่างนั้นแม่ก็จะด่าจนกว่าจะเก็บร้านเสร็จนั่นแหละ

............................................................................

       “ไอ้ปาน ไอ้หน้าผี มึงบังอาจทำกูขนาดนี้” ทัดมองผ้าพันแผลที่แขน แผลมันบาดลึกลงไปเย็บเกือบสิบเข็ม โชคดีที่ไม่โดนเส้นเอ็น กะจะสั่งสอนให้มันรู้จักเคารพกันบ้าง อย่างน้อยๆ เขาก็อายุมากกว่ามันสองปี เป็นพี่ของมันก็ว่าได้ บ้านของเขาเองก็อยู่ห่างจากบ้านของมันไม่ถึงห้าร้อยเมตร แล้วแม่มันก็เป็นลูกหนี้พ่อของเขา

          เกียดหน้าตาของมัน มองแล้วน่าขยะแขยง เกียดแววตาของมันที่มันดูจองหองยะโสเกินคน คนเราถ้าไม่ชอบขี้หน้ากัน ทำยังไงมันก็ไม่ชอบอยู่ดี ก็ได้ ในเมื่อมันกล้าลงมือกับเขาขนาดนี้ อย่าหวังว่ามึงจะอยู่อย่างดีมีสุขเลย ไอ้ปาน

          เอากล้องส่องทางไกลขึ้นมาส่องแล้วมองไปยังบ้านที่อยู่ต่ำกว่า มองเห็นคนไกลๆที่กำลังวางเข่งใส่ผักลงข้างลำธาร ก่อนจะนั่งลงล้างทำความสะอาด ปรับมุมก้องให้เห็นชัดๆ ขยายภาพ เสื้อนักเรียนของมันเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดตรงใบหน้า แววตาของมันดูเศร้า แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเข้มแข็ง มันค่อยๆเอาหลังมือปาดเหงื่อที่ใบหน้า มีรอยโคลนดำๆ เปื้อนเป็นรอยยาว แล้วนั่น รอยยิ้ม ยิ้มอย่างอ่อนโยน อ่อนโยนแบบนี้ มันยิ้ม “ยิ้มให้ใครวะ” ค่อยๆเลื่อนกล้องไปตามสายตา สาวน้อยที่ไม่สวยมาก นั่นมันธิดา ลูกสาวของคนงานบ้านเขานี่หว่า เชอะไอ้หน้าดำ มึงมีแฟนตั้งแต่เมื่อไรวะ “ถุย หน้าปลวกอย่างมึงยังมีคนจะเอาอีกหรือวะ” หมดอารมณ์ที่จะดูต่อ หาอะไรกินดีกว่า จะว่าไปมุมตรงนี้ มันมองเห็นบ้านไอ้หน้าผีได้ชัดเจน จริงๆ

................................................................