Friend's story

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของความเหงา

      

จุดเริ่มต้นของความเหงา

        เรื่องมันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนเข้ามาอยู่ในโรงเรียนใหม่ๆ ต่างคน ต่างถิ่นและต่างวิสัยทัศน์ ในห้องไม่มีใครรู้จักกันมาก่อนเลยหรือรู้จักกันแต่ก็ไม่สนิทกันมาก ตอนนั้นมันเหมือนเราอยู่ในโรงเรียนเพียงคนเดียว เหมือนอยู่ในทะเลทรายที่แคว้งคว้างไร้ซึ่งผู้คน บรรยากาศในห้องก็เงียบงันดังปราสาทมืด
        ถึงตอนพักเที่ยง เวลารับประทานอาหาร ผมก็เดินไปก็เงาของตัวเองและนั่งกับเงาของตัวเองเช่นกัน ยามเวลาว่างก็ยืนอยู่กับต้นไม้คู่ใจ ผมมีความลึกซึ้งกับต้นไม้ต้นนี้มาก เปรียบเสมือนเพื่อนคนแรกในโรงเรียนเลยก็ได้ เวลาผ่านไป ผ่านไป ผ่านไปอย่างช้าๆ ความเหงาก็เข้ามา ดังเมฆาที่บดบังซึ่งเส้นทางที่จะเดินต่อไปได้ บางครั้งผมก็แอบน้ำตาซึบในห้องน้ำคนเดียว อยู่กับความเหงา เศร้ากับความเหงา ตอนนั้นผมคิดนึกถึงความหลังของเพื่อนๆสมัยประถม นึกแล้วมันน่าเศร้าเพียงเวลาไม่กี่ปีก็ต้องจากกันแล้ว ตอนนั้นผมอยู่ม.1พอดี
        เช้าวันต่อ......ความรู้สึกที่มีต่อคนรอบข้างก็ไม่ต่างกับวันแรกเลย แม้แต่นิดเดียว ตอนเช้าๆผมก็จะอยู่กับต้นไม้ต้นเดิม ผมรู้สึกว่าเหมือนเราจะสื่อสารกันได้ แต่ก็ยังเหงาไม่เคยเปลี่ยนเลย ผมเคยคิดตอนนั้นว่าการเป็นเพื่อนกันต้องทำอย่างไร และได้ประโยชน์อย่างไร เมื่อถึงคาบเรียน คนที่นั่งด้วย แม้แต่ชื่อเค้าก็ไม่รู้จัก คุยกันก็ไม่เคยสักครั้ง ตอนนั้นมันคือช่วงเวลาที่โหดร้ายทีสุด
        "การที่คนคนหนึ่งจะมเพื่อนมันต้องใช้เวลานานแค่ไหน และถ้าจะลืมมันละ มันต้องใช่เวลาด้วยไหม" ประโยคนี้ลอยเข้ามาอยู่ในสมองผมถี่ขึ้นทุกวัน ทำให้ผมครุนคิดว่า เราจะมีเพื่อนดีไหมน้า ไม่ซิเพื่อนจะคบเราเป็นเพื่อนไหมน้า ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเศร้า เฝ้ารำพึงรำพันอยู่อย่างนั้นเรื่อยมา เมื่อถึงเวลาการทำงานกลุ่มทุกคนแทบจะไม่คุยไปปรึกษางานกันเลย ให้คนใดคนหนึ่งทำไปคนเดียว จะพูดออกไปก็ไม่กล้า ปากมันไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย