คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : #เพทวูฟ― 00 : {intro} red riding hood
―intro”
Red riding hood
ในยุคสมัยที่วิทยาศาสตร์สามารถเข้ามาหักล้างหาเหตุผลของทุกสิ่งบนโลก รวมถึงเทคโนโลยีที่ก้าวไกลจนทำให้ความเชื่องมงายบางอย่างไม่หลงเหลืออีกต่อไป..
หากแต่หมู่บ้านชนบทใต้เนินเขาที่เราอาศัยกันอยู่นี้ กลับมีความเชื่อฝังใจกันมาอย่างช้านาน
คุณสามารถมองเห็นศาลเจ้าได้ตั้งแต่ทางเข้าหน้าหมู่บ้าน หรือแม้กระทั่งเศษอาหารตามชายป่าที่ไม่ได้เป็นของเหลือทิ้ง แต่เป็นเหมือนเครื่องเซ่นไหว้สำหรับเจ้าป่าเจ้าเขา ที่หมู่บ้านแห่งนี้..พวกเรายังเคารพและบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่สามารถมองเห็นหรือจับต้องได้เหล่านั้นกันมาชั่วลูกชั่วหลาน โดยที่ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร วิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์ที่สิงสถิตย์อยู่ในป่าเขาอันกว้างใหญ่ไม่เคยปรากฎกายในรูปแบบใดให้เราผวากลัว มีแต่ความเชื่อที่สืบทอดต่อกันมาว่า ‘หมู่บ้านซูหลาง' มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองป้องภัย
นั่นทำให้ผม..คิมจุนมยอนรู้สึกพิเศษกว่าใคร ตรงที่ได้เห็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตนนั้นด้วยตาของตัวเอง
ผมเชื่ออย่างนั้นแม้จะไม่มีอะไรมายืนยันได้ก็ตาม แต่ภาพของสัตว์สูงใหญ่ภายใต้ขนสีน้ำตาลเข้มและดวงตาสีแดงฉานกลับไม่ทำให้ผมในตอนอายุไม่ถึงสิบขวบหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ตัวผมในตอนนั้นคิดเพียงแค่ว่า..สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ยักษ์นั้นช่างน่าตื่นตาตื่นใจเหลือเกิน
แต่การไม่กลัว....ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ตกใจ
ตกใจที่เห็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ตรงหน้า
แต่กลัวว่าจะไม่ได้ออกจากป่าเพราะเล่นซนจนหลงมากกว่า
ขนปุกปุยอันใหญ่โตของมันออกเดินนำหน้าไปสองสามก้าวแล้วหันกลับมา เสียงทุ้มต่ำที่ดังออกมาจากปากยื่นยาวเผยให้เห็นแนวเขี้ยวอันคมกริบสั่งออกมาว่า..
"ตามมา"
ทันทีที่ได้ยินก็เหมือนมีบางอย่างเข้ามาตรึงร่างกายของผมให้ออกเดินตามไป
ผมคงเป็นเด็กประหลาดที่สุดที่เลือกเดินตามสัตว์ร้ายจนออกจากป่ามาได้ในที่สุด ซ้ำยังโค้งขอบคุณและโบกมือลาเงาดำทมิฬที่ค่อยๆจางหายไปในป่าทึบอีกด้วย
เย็นวันนั้นผมรีบวิ่งไปเล่าให้คนในบ้านฟัง ทั้งพ่อและแม่ยิ้มกว้างให้กับเรื่องเล่ามหัศจรรย์ที่ผมได้เจอ ไม่มีใครคิดว่าผมโกหก เพราะพวกเราเชื่อเหลือเกินว่าในป่าใหญ่นั้นยังมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองคนในหมู่บ้านอยู่จริงๆ
ผมมองเหม่อกรอบรูปบนผนังห้องด้วยความหดหู่ใจ..
ถึงแม้เราจะเชื่อมั่นเพียงใดแต่เมื่อความหวังกลับพังทลายก็ย่อมทำให้ใจเราสลายอยู่ดี ผมไม่โทษเทพ เทวดา นางไม้ หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์อื่นใดที่ไม่สามารถปกป้องพ่อและแม่ของผมเอาไว้ได้ มีแต่คนสรรเสริญและขอบคุณสวรรค์ที่อย่างน้อยท่านก็ยังทรงเมตตาให้ผมรอดชีวิต จะเป็นสัตว์ใหญ่ตัวนั้นหรือเปล่านะที่เข้ามาช่วยผมเอาไว้ เพราะอย่างน้อยในความทรงจำที่พอจะหลงเหลืออยู่จากเหตุการณ์วันนั้น ผมว่าผมเห็นตาสีแดงฉานของมันในเงามืดอย่างชัดเจน
เรื่องมันผ่านมาตั้งสิบกว่าปีแล้ว...
อย่าไปคิดถึงมันอีกเลย
ผมเฝ้าบอกตัวเองอยู่อย่างนั้นแต่ก็ทำไม่ได้สักที การที่ต้องสูญเสียพ่อแม่ไปโดยที่ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้น นอกจากร่างอันเย็นเฉียบบนกองเลือดและตาสีแดงภายใต้ความมืดมิด เพราะความทรงจำที่เหลืออยู่ในวันนั้นมีเพียงเท่านี้ผมจึงเลิกคิดถึงมันไม่ได้ ชาวบ้านบอกว่าพ่อและแม่ถูกสัตว์ป่าทำร้าย ทุกคนลงความเห็นว่าเจ้าของดวงตาสีแดงตัวนั้นนั่นแหละที่เป็นคนกัดพ่อแม่ผมจนตาย แน่นอนว่าผมไม่มีทางเชื่ออยู่แล้ว เจ้าตัวที่พาผมออกจากป่ามาส่งถึงบ้านแทนที่จะจับกินนั่นน่ะเหรอ...ไม่มีทางเสียหรอก!
.
.
"ช่วงนี้ฝนตกบ่อย..ชื้นๆแบบนี้ในป่าคงมีเห็ดขึ้นเยอะน่าดู ออกไปเก็บเห็ดมาต้มซุปกินดีกว่า"
เพราะช่วงนี้ฝนตกแทบทุกวัน อากาศก็เลยเย็นลง ผมจึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อแขนยาวมีฮู้ดตัวหนึ่งขึ้นมาสวมทับเสื้อยืดคอกลมที่ใส่อยู่ ก่อนออกจากบ้านก็ไม่ลืมที่จะหยิบเศษเนื้อที่เหลือจากการแบ่งขายในซูเปอร์มาร์เก็ตที่ผมทำงานอยู่ติดมือออกไปด้วย การเซ่นไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของเราไม่มีแบบแผนตายตัว เราทิ้งของกินเรี่ยราดตามรายทางเพื่อเป็นกุศโลบายในการบูชา แต่ในความจริงแล้ว..เพื่อแบ่งปันให้กับสัตว์ที่อาศัยในป่า เพราะพวกเราบุกรุกที่อยู่อาศัยของพวกมันแถมยังเบียดเบียนด้วยการล่าสัตว์จับมากินอีกด้วย
หลังจากทิ้งเนื้อไว้ที่หลังบ้านริมชายป่าเหมือนทุกวัน ผมก็ถือตะกร้าที่ใส่มีดไว้เตรียมขุดเห็ด เดินตรงดิ่งเข้าไปในป่าเหมือนทุกครั้ง ความเงียบจนน่าวังเวงของพงไพรกลับนำพาความสงบในจิตใจมาให้ผม
ผมบอกแล้วว่าผมเป็นเด็กประหลาด...
ประหลาดที่รู้สึกว่า 'ป่า' ให้ความปลอดภัยอย่างน่าประหลาดใจ
― หนุ่มน้อยฮู้ดแดง ―
ความคิดเห็น