คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตระกูลเมสเตรย์ - เปิดตัว
ร่างสูงราว 170 เซนติเมตรเดินก้าวลงมาจากประตูรถลีมูซีนคันหรู เผยให้เห็นร่างงามระหงของหญิงสาวผมบรูเน็ตต์ที่ถูกเกล้าไว้ครึ่งศีรษะอย่างงดงามวัยยี่สิบปีอยู่ในชุดเดรสสั้นสีดำที่บ่งบอกว่ามาจากแบรนด์ชื่อดัง และรองเท้าส้นสูงหนังแก้วสีดำส้นสีแดงที่ทุกคนในย่านนั้นรู้ดีว่ามีเพียงยี่ห้อเดียวเท่านั้น มือเรียวยาวทั้งสองข้างของเธอยังถือคลัทช์ใบงามผ้าซาตินที่ถูกจับจีบอย่างประณีต ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเครื่องสำอางตั้งแต่แป้ง ลิปสติก อายไลน์เนอร์ และอีกสารพัดอย่างที่ขับให้ใบหน้าเธอดูงามมากขึ้น หญิงสาวหน้าตาคมเข้มเดินด้วยท่วงท่าที่สง่างามและมั่นใจราวกับนางแบบกำลังเดินย่างกรายบนรันเวย์ แม้ว่าจะไม่มีรอยยิ้มใดๆ ปรากฏบนใบหน้าของเธอ แต่สตรีผู้นี้ก็ยังคงดูสวยงามอยู่ดี ผู้รักษาความปลอดภัยของโรงแรมชื่อดังใจกลางเมืองหรูเปิดประตูแก้วบานใหญ่ให้เธอด้วยความเคารพ ผู้คนในโรงแรมหรูต่างรู้จักเธอดี
เจน เมสเตรย์ หญิงสาวอัจฉริยะซึ่งจบจากมหาวิทยาลัยเลื่องชื่อของประเทศอย่างพรินซ์ตันในระยะเวลาที่สั้นกว่าใครในรุ่นเดียวกัน หลานสาวของตระกูลใหญ่แห่งแมนฮัตตัน ผู้ที่ได้ชื่อว่าชาญฉลาด ไร้ซึ่งหัวใจและความปราณี เธอเป็นคนชนิดที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อรักษาเกียรติและธุรกิจของวงศ์ตระกูล แม้จะมีชายชนชั้นกลางมากหน้าหลายตารักในเงินและชื่อเสียงของเธอ แต่ก็ไม่มีใครอยากได้สาวสวยผู้นี้เป็นคู่ชีวิตสักนาย เพราะพวกเขารู้ดีว่าเจนไม่ใช่ผู้หญิงที่น่าคบหาดูใจเท่าไรนัก
“สวัสดีตอนเย็นค่ะ คุณหนูเมสเตรย์” หญิงวัยกลางคนชาวสังคมชั้นสูงซึ่งอยู่ในชุดราตรีหางปลายาวลากพื้นทักทายกับเธอด้วยความอ่อนโยนและรอยยิ้มที่อบอุ่น หากแต่การตอบกลับของผู้หญิงวัยอ่อนกว่าดูไม่น่าประทับใจนัก
เธอยิ้มเย็นชาให้ ก่อนจะหยิบแก้วใสที่บรรจุไวน์แดงชั้นยอดซึ่งหมกมาหลายปีดื่ม คู่สนทนาของเจนดูมีท่าทีไม่พอใจนัก
เจนวางแก้วลง ก่อนจะพูดด้วยท่าทีที่ดูเรียบเฉย แม้จะมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้างามหยดของเธอ แต่ก็ไม่ได้สร้างความประทับใจเพิ่มขึ้นเท่าใดเลย “เรามาที่งานเลี้ยงนี้เพื่อสังสรรค์ แต่คุณต้องการคุยงานกับฉัน ใช่ไหมคะ เกรซ เบเน็ตต์” เธอเอ่ยชื่อหญิงวัยกลางคนเต็มยศ
“ชะ.. ใช่ค่ะ” วัยกลางคนตอบด้วยท่าทีอึกอักเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าเจนจะเป็นคนที่ไวต่อด้านนี้จนดูไม่สนใจใคร “คือฉันคุยกับหลานว่าอยากลงทุนเรื่องโรงแรมสาขาใหม่ในไมอามี่กับคุณน่ะค่ะ”
หญิงสาวยิ้มกว้างขึ้น แต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเบื่อหน่าย “ขอโทษนะคะ” เธอถอนหายใจ สายตายังคงมองคู่สนทนาตลอดจนดูน่ากลัว “แต่ว่าเรื่องเมสเตรย์ไมอามี่โฮเท็ลมีผู้ร่วมลงทุนกับเราเยอะแล้วล่ะค่ะ ฉันขอขอบคุณคุณด้วยนะคะ ที่คิดว่าการลงทุนกับเมสเตรย์เป็นเรื่องดี”
ความรู้สึกของเกรซเหมือนถูกหญิงสาววัยละอ่อนหักหน้าเธอซึ่งเป็นนักธุรกิจด้านรถยนต์แนวหน้าของโลก เกรซมองเจนด้วยท่าทีที่ตะลึงเล็กน้อย
“ถ้าไม่มีอะไร ฉันขอตัวไปเจรจาธุรกิจกับคนอื่นนะคะ” หญิงสาวยิ้มเยือก ก่อนจะคำนับให้ แล้วเดินออกไป ทักทายกับนักธุรกิจที่หลงใหลในความสามารถของเธอคนอื่นๆ
อลิซาเบธ มัวแชร์ นักการเมืองวัยสี่สิบปีที่ชื่นชอบในการทำงานของเจนทักทายหญิงสาวด้วยการกอดอย่างสนิทสนม แม้ว่าวัยของอลิซาเบธจะขึ้นเลขสี่แล้ว แต่เธอก็ยังดูเหมือนสาววัยสามสิบต้นๆ ไม่มีผิด นักการเมืองหญิงมองเจนตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ” เธอยิ้มอ่อนหวาน
“ขอบคุณค่ะ” เจนยิ้มตอบ แต่ไม่ใช่รอยยิ้มที่อ่อนหวานหรือเป็นมิตรเท่าใดนัก “ฉันจะถือว่ามันเป็นคำชม”
“จะเป็นไรไหมจ๊ะถ้าฉันอยากใช้โรงแรมเธอที่เวกัสในการหาเสียงเลือกตั้งสมาชิกวุฒิสภาที่จะมาถึงในเร็วๆ นี้” เธอถามด้วยแววตาขอร้อง
“ได้สิคะ” เจนมองเธออย่างสำรวจ “แต่ก็อย่าโจมตีฝ่ายตรงข้ามมากละกันนะคะ ฉันยังไม่อยากโดนหาว่าเป็นพวกคุณเต็มตัว”
อลิซาเบธหัวเราะคิกอย่างเอ็นดู “ฉันชอบลอเรน น้องสาวเธอจังเลยจ้ะ เธอเป็นผู้หญิงที่หวานและหายากในสมัยนี้นะ เมื่อไหร่เธอจะมาล่ะจ๊ะ”
เจนตอบอย่างฉะฉาน “คุณคงได้เจอเธอตอนเปิดตัวโรงแรมสาขาใหม่ปลายปีนี้น่ะค่ะ”
ลอเรน เมสเตรย์ หญิงสาววัยสิบแปดปีบริบูรณ์ซึ่งเป็นผู้หญิงที่ทำให้ใครหลายคนประทับใจด้วยความอ่อนหวานและสุภาพ เธอเป็นนักศึกษาปีหนึ่งของวิชาด้านกฎหมายในรั้วมหาวิทยาลัยเยล ไม่แปลกนักที่ใครหลายคนจะประทับใจลอเรนมากกว่าผู้เป็นพี่ ด้วยนิสัยอ่อนน้อมและมีความเป็นกันเองมากกว่าพี่สาว นอกจากนามสกุลแล้วทั้งสองแทบจะไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ในเรื่องของความสามารถทางธุรกิจดูเหมือนกับเจนจะเหนือกว่าลอเรนอย่างเห็นได้ชัด แต่ในเรื่องความปราณีนั้นชี้ขาดว่าใครเป็นใคร
“...จากกรณีเหตุการณ์นี้ นักศึกษาจะสามารถใช้กฎหมายมาตราใดมาจัดการกับคู่กรณีได้” อาจารย์ประจำสาขาวิชาวัยกลางคนเอ่ยถามนักเรียนทั้งระดับที่มีประมาณเก้าสิบกว่าคน
“ผมตอบได้ครับ” นักศึกษาชายคนหนึ่งยกมือก่อนจะลุกขึ้น “มาตราที่ 264 ว่าด้วย...”
หลังจากที่ชายคนนั้นตอบคำถามเสร็จ อาจารย์คนนั้นก็พยักหน้าเป็นสัญญาณว่าคำตอบของเขาถูกต้อง เขานั่งลงด้วยท่วงท่าที่แสดงถึงความมั่นใจและภูมิใจเล็กน้อย หญิงสาวผมบรูเน็ตต์วัยเดียวกันที่นั่งข้างกับชายหนุ่มคนนั้นดูจะหมั่นไส้กับชายหน้าตาดีที่เพิ่งแสดงความเฉลียวฉลาดไปเล็กน้อย
เมื่อออดเลิกเรียนดัง ทุกคนก็เก็บของออกจากห้องเรียนใหญ่นี้
“ลอเรน” สาวน้อยวัยสิบแปดผมสีทองร่างเล็กเรียกหาเพื่อนสนิท เธอเห็นร่างเล็กของหญิงสาวผมสีบรูเน็ตต์ใบหน้างามหวาน ก่อนจะเดินไปหา
“หวัดดีมิทซี่” หญิงสาวหน้าหวานเอ่ยทักทาย “ไม่รู้ทำไมฉันไม่ค่อยชอบหน้าคริส รอสส์เลย”
“อย่าไปใส่ใจเลย แต่เขาก็ฉลาดดีนะ” มิทซี่ แกลลีย์ สาวบลอนด์ร่างสูงพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก “ไม่ใช่สิ ฉันหมายถึง เขาก็...” เธออึกอักเล็กน้อยด้วยท่าทีเขินอาย “หล่อ”
“หล่อ...” ลอเรนทวนคำอย่างขัดใจ ก่อนจะหัวเราะ “ฉันไม่รู้ว่าเธอมองคนแบบนี้ว่าหล่อ”
“ไม่รู้สิ” ร่างสูงเบ้ปาก ยักไหล่ “แต่นั่นก็แค่รูปร่างภายนอก”
“โอ้..” ลอเรนยกนาฬิกาเรือนงามที่ประดับข้อมือด้านซ้ายเธอขึ้นมาดู “นี่หกโมงเย็นแล้วหรือ... รถต้องติดแน่ๆ เลย” เธอพูดกึ่งโวยวาย “ฉันไปดีกว่า ลาก่อนจ้ะ”
“ลาก่อน” มิทซี่ยิ้มให้ ก่อนที่ลอเรนจะวิ่งไปด้วยความไวเหลือคณา
“พี่มาสาย” ร่างเล็กผมน้ำตาลทองของแอนน์ เมสเตรย์ น้องสาวคนเล็กของตระกูลเท้าเอวรออย่างหงุดหงิดหน้าประตูคฤหาสน์หรูอย่างหงุดหงิด เธอทำหน้าบึ้งใส่ลอเรน
ลอเรนนึกกลัวเล็กน้อยเพราะเธอรู้ว่าแอนน์ชอบเรื่องรักโรแมนติกขนาดไหน อีกทั้งแอนน์ยังปากจัดเหลือร้าย เธอค่อยๆ ขับรถหรูผ่านประตูรั้วอัตโนมัติ ก่อนจะก้าวลงจากรถด้วยท่าทีเหนื่อย
“โอ๊ย... แอนน์ พี่น่ะเนื๊อย... เหนื่อย” ลอเรนทำท่าปาดเหงื่อบนหน้าผาก
“ไม่ต้องมามารยาเลยนะ” แอนน์ลากแขนลอเรนจนผู้พี่เกือบไถลไปบนพื้น “มาเล่าเรื่องความรักของเจน แอร์ให้ฉันฟังต่อเดี๋ยวนี้เลย”
“พี่นึกว่าเราเคยอ่านเรื่องนี้แล้ว” ลอเรนพูดด้วยท่าทีที่เหมือนกับการต่อว่าเล็กน้อย “เหลือนิยายคลาสสิกอะรอีกที่เรายังไม่รู้ พี่อยากจะบ้าตาย สองวันที่แล้วก็เพิ่งเล่าเรื่องวูทเธอร์ริ่ง ไฮตส์ให้ วันนี้ยังจะให้เล่าเรื่องเจน แอร์ให้ฟังอีก”
“เอาน่า” แอนน์ทำท่ารำคาญ “ขึ้นไปเล่าให้ฉันฟังซะ จบ” เธอสรุปอย่างฉับพลัน
“ปัญหาก็คือ เธออายุสิบสี่ แต่ยังไม่รู้จักนิยายสุดจะพื้นเพแบบนี้” ลอเรนกลอกตา “ก็ได้ๆ พี่จะขึ้นไปเล่าให้ฟัง”
แอนน์กระโดดไปมาอย่างดีใจ ก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน
ลอเรนผู้เป็นพี่ได้แต่ถอนหายใจกับความไร้เดียงสาของน้องสาววัยสิบสี่
ความคิดเห็น