{NCT} [MISUNDERSTAND] - HANTA,MARKMIN

"เมื่อมรสุมพัดผ่านเข้ามาในชีวิต คนเราจะหาวิธีรอดจากมรสุมนี้ได้อย่างไร?????"

ฮันซล : ผู้ชายที่เพียบพร้อมทั้งด้านหน้าตาฐานะและการเรียน 

เป็นคนที่รักน้องชายมาก ชอบแกล้ง

แจมิน : เด็กผู้ชายที่มีรอยยิ้มน่ารัก ยิ้มทีโลกสดใส เป็นคนร่าเริง ขี้อ้อนและขี้งอนด้วย 

ยูตะ : ผู้ชายที่มาใช้ชีวิตคนเดียวในโซล เพราะต้องมาตามหาแม่ที่หนีมาบ้านเกิด

มาร์ค : นักเรียนแลกเปลี่ยนจากแคนาดา เพื่อนใหม่ของแจมิน

Intro

“พี่ซลลลลล โว๊ยยยยยย เสร็จยังว่ะ จะสายแล้วนะ ตัวเองมีเรียนสายก็แบบนี้อ่ะ เค้ามีเรียนเช้านะพี่” คนน้องโวยวายใส่พี่ที่ชักช้าตลอดในตอนเช้า

“น้องแจม เสียงดังทำไมคะ พึงแปดโมงเช้าเอง น้องแจมมีเรียนเก้าโมงไม่ใช่หรอลูก” ผู้เป็นแม่เห็นลูกชายคนเล็กโวยวายลั่นบ้านก็มาปรามให้เบาๆ

“ก็น้องแจมอยากไปเจอเพื่อนๆเร็วๆนิครับแม่” แจมินบอกกับผู้เป็นแม่ พร้อมเดินไปกอด คนเป็นแม่เมื่อลูกเขามาอ้อนก็ลูบหัวหอมซ้ายหอมขวา เด็กคนนี้เป็นคนขี้อ้อนมากๆ

“มาแล้วๆ โวยวายทำไมว่ะแจม ชีวิตนี้ไม่เคยได้ไปโรงเรียนหรือไง” คนพี่ เสร็จธุระส่วนตัวข้างบนก็ลงมาข้างล่างมาบ่นคนน้องที่โวยวายเพราะเขาแต่งตัวช้า

“เคย แต่วันนี้วันเปิดเรียนวันแรก เค้าก็อยากไปเจอเพื่อนๆไหมล่ะ ชิ” สองพี่น้องทำท่าทางจะเถียงกันอีก คนเป็นแม่เลยปรามไว้ก่อน

“เราสองคนนี่จะเถียงกันอีกนานไหม โตเป็นหนุ่มกันแล้วยังจะมาทะเลาะกันอีก ไปกินข้าวได้แล้วเดี๋ยวก็ได้ไปสายกันจริงๆ”

“ครับแม่/คร๊าบแม่” ทั้งสองขานรับทำหน้าสลดที่โดนคนเป็นแม่ดุ

ทั้งสองเดินไปยังโต๊ะอาหารที่มีแม่บ้านเตรียมของไว้แล้ว

“คุรหนูแจมทำไมหน้าบูดแบบนี้คะ” แม่บ้านที่เป็นทั้งแม่นมของฮันซลและแจมิน ทักแจมินขึ้นเพราะเห็นหน้าบูดมาไกลๆ แต่ก็หัวเราะกับความน่ารักน่าเอ็ดดูของเจ้าตัวเล็กคนนี้

“พอดี ผมกับแจมโดนคุณแม่ดุมาครับ แจมเลยหน้าบูดเลย ฮ่าๆๆ” คนพี่บอกแม่นมแล้วหัวเราะออกมา คนน้องได้ยินก็ถลึงตาใส่ รีบกินข้าวรีบไปขึ้นรถอย่างไว

     ภายในรถ มีแต่ความเงียบเกิดขึ้น เพราะตั้งแต่ขึ้นมาแจมินไม่พูดไม่จาเลย สงสัยจะงอนเขาจริงๆ คงต้องงอแล้วแบบนี้

“น้องแจมครับ งอนพี่ซลหรือครับ หื้มมม” พูดจบก็เอามือไปลูบหัวตัวเล็ก แต่โดนสะบัดออก

"........"

“โอ๋เอ๋ ไม่งอนนะ เย็นนี้พาไปกินไอติม” ยังนิ่งไม่ขยับ

"......."

“งั้นดูหนังด้วยเอาป่าว” ทำตาวิ้งๆให้น่าสงสาร สำเร็จ แจมินชอบดูหนังในโรงยิ่งกว่าอะไร

“สัญญานะ ห้ามเบี้ยวนัด ตัวเบี้ยวนัดเค้ามาหลายรอบแล้ว” เจ้าตัวพูดเสร็จ พร้อมยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวให้สัญญา

“โอเคครับคนเก่งของพี่ซล ไหนมาหอมหน่อยสิ”เกี่ยวก้อยกันแล้ว คนพี่ดึงคนน้องเข้ามาหอมซ้ายหอมขวาก่อนที่จะให้น้องลงเพราะถึงหน้าโรงเรียนแล้ว ส่งคนน้องเสร็จฮันซลมุ่งหน้าไปยังมหาลัยตัวเองทันที

***************************************************************************************

วันนี้เป็นวันแรกของการใช้ชีวิตในมหาลัยที่เกาหลี

ยูตะเดินลงมาจากคอนโดเพื่อที่จะไปยังมหาลัยที่อยู่ข้างๆกับคอนโดเขา จุดประสงค์ที่เขามาอยู่ที่โซลเพราะจะมาตามหาแม่ที่หนีเขากับพ่อไปตั้งแต่เขาเด็กๆ เพราะครอบครัวของพ่อรับไม่ได้ที่มีภรรยาไม่มีหัวนอนปลายเท้า  พอโตมาได้รับรู้เรื่องราวต่างๆจากผู้เป็นพ่อก็เลยขอพ่อมาเกาหลีเพื่อจะตามหาแม่ด้วยตัวเอง กว่าพ่อจะอนุญาตให้เขามาก็ตอนเขาอายุ 21 แล้ว  เขาจะตามหาแม่ยังไงมีแค่รูปถ่ายใบเดียว เท่านั้น เฮ้อ แค่คิดก็ท้อแท้แล้ว

“เอาว่ะ เราต้องได้เจอไม่วันใดก็วันนึง” ยูตะพูดให้กำลังใจตัวเอง

กริ๊ง ง งงง ง~

'สวัสดีคร๊าบบบบคุณท่าน' ยูตะพูดใส่เข้าไปในโทรศัพท์

‘เจ้าเด็กดื้อเป็นไงบ้าง ไม่โทรหาโอโตซังบ้างเลยนะ’ คนเป็นพ่อพูดปนๆน้อยใจ

‘งื้ออออออ งอนไรเนี่ย น้องยูก็วุ่นๆกับเรื่องเรียนนี่แหละเนอะคุณท่านก็รู้’ ยูตะพูดอ้อนๆใสโทรศัพท์

‘ก็โอโตซังคิดถึงหนูนิลูก เมื่อไหร่จะกลับบ้านเราสักที’

‘คุณท่านคิดถึงก็มาหาน้องยูสิครับ เดี๋ยวจะนอนกอดทั้งคืนเลย อิอิ’ ยูตะพูดไปก็ยิ้มไป

‘ถ้าโอโตซังเสร็จงานทางนี้แล้ว จะรีบบินไปหาเจ้าเด็กดื้อเลย’

‘น้องยูจะรอนะครับ ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว บายนะครับ’ พูดจบก็กดวางแล้วเดินเขาห้องเรียน

*******************************************************************************************************************************************

ในที่สุดก็ได้เปิดเรื่องนี้อย่างจริงจังแล้ว สามารถติชมรับฟังได้ทุกความคิดเห็นค่ะ มีอะไรจะแนะนำหรือจะทวงฟิค ไปทวงและติดแท็กได้ที่ 

#ฟิคMISUNDERSTAND

ได้เลยค่ะ ฟิคนี้คือแต่งสนองนี๊ดตัวเองล้วนๆเลยค่ะ

T
B