คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 [CB] : Water [Hot NC 18+]
Chapter 3
At Room 708
หืม... ถ้าพี่เาะรุมึนานี้นะ
เป็นูล่ะ็” ยอูพูแวแบฮยอนพร้อมับส่สายาเย้ายวนพร้อมรีนิ้วมือผ่านหน้าแบฮยอนไป
“ทำไม เป็นมึะทำไมว่ะ”
“ู็ะไปัาร่อที่อนโันเาน่ะสิ
เท่าที่ฟัมึเล่ามาเนี่ย พี่านย๊อล ทำให้ใูสั่นสู้ ระู่ ูปรี ะนี
อิยอ๊าา ี๊ปามาเลยอ่ะ”
“ เยอะไปแล้วมึ เยอะไปแล้ว
พูอะไรน่าเลีย แล้วทำไม้อสเรเสียนานี้้วย”
“แหม่ แล้วที่มึเล่าใหู้ฟัเนี่ย
มึไม่รู้สึอะไรเลยอย่าเี่ย พี่านย๊อล"
“บ้า มึหะ มา ย๊อล ย๊อล
อะไรเนี่ย” แบฮยอนรีบเินอายไม่ิเลยว่ายอูะอออาารนานี้
แบฮยอนรีบหยิบระาษที่านยอลให้เมื่อืนส่ให้ยอู
“อ่ะ เบอร์ุปาร์านยอล“
“ห๊า เอามานี่เลย เี๋ยวูเอ
ูะัารให้มึเอ”
“ยอ
นี่มึเป็นเอามาว่าูนะเนี่ย เ็บอาารหน่อยสิ”
“็ูอยาให้มึมีใรบ้า
หมอนะเว้ยมึ มึูปาูนะะ หมอ นะ โว้ย”
“็แล้วไว่ะ หมอ แล้วไ”
“็รวยไล่ะมึ วไปไหน
เป็นูนะะ ะเิ่ให้หน้าิหลัาเลย”
“ูไมุ่ยับมึแล้ว
วันนีู้ะออไปเ็บาน่อ วายัไม่เสร็เลย “ แบฮยอนไม่สนใยอูปล่อยให้ยอูเพ้อพบ่อไป
เาเอ็อลยอูไม่ไ้ ่อหน้านอื่นแมนะแบบ สาวรี๊สลบ
พออยู่ลำพั้วยันเท่านั้นแหละ สาวสลบเพราะมันรี๊
แ่็เอาเถอะเพื่อนรัทำอะไร็ไม่ผิละไว้ในานที่เป็นยอู
ในะที่แบฮยอนำลัะเินไปึ้นรถเมล์ป้าย้าหน้า
เสียัอบิ๊ไบ์็ี่ผ่านเาไป อนนีุ้ำลัทำอะไรอยู่ปาร์านยอล
ะไปออเหุอะไรอุ หรือว่าะอยู่ที่โรพยาบาล หรือว่าะนอนอยู่อนโ
“ฮ่อววว
ไม่ริ เราิถึเาหรอ ไม่ริ” แบฮยอนะโนออมาพร้อมับพ่นลมเป่าผมม้าที่ปลุมหน้าให้ปลิวึ้นไป
“เบอร์อหมอนั่น็ทิ้ไว้ับยอ เบื่อัวเอริๆ” รอรถประำทาเพียห้านาทีับอาารระวนระวาย แบฮยอน็ึ้นประำทาไป ้วยวามรีบเร่้าวอที่หอบมาับร่วออามือีนะมีนใี่วยรับไว้
“อบุมาๆนะรับ“
“ไม่เป็นไรหรอ ันรู้นายิถึันนไม่มีสมาธิ่อับอะไร” านยอล่วยรับอที่เือบร่วามือแบฮยอน
“นีุ่ ุมาไ้ยัไเนี่ย”
แบฮยอนใาโ นบ้าอะไรเนี่ยบ่นๆอยู่็โผล่มา
“ที่รนั้นว่าเราไปนั่มุมนั้นีว่าไหม”
านยอลี้ไปรเบาะที่ว่าพร้อมับลาแนอแบฮยอนมา้วย
เสียบ่นอแบฮยอน็ัึ้น
“เ็บนะ
เป็นอะไรับแนผมรึป่าวเนี่ย “
“โทษที ลืมไปว่าแนมีแผล
แล้วนี่ำลัะไปไหนหรอให้ไปเป็นเพื่อนไหม”
“วันนี้ว่าหรอ
ถึไ้ันอาสานานี้น่ะ”
“ไม่ว่าหรอ
แ่ทนวามิถึไม่ไหวน่ะ แล้วละไปทำอะไรล่ะ” านยอลพูำเลี่ยนๆออมาไ้อย่าหน้าาเย
พร้อมับถามำถามแบฮยอนออไป
“ไปวารูป “
“รูปอะไรหรอ
“
“ึ “
“ึอะไรหรอ”
“็ึอ่ะ“
“็ใ่แล้วมันอยู่ไหนล่ะ”
“อย่ารู้เลย
เอาเป็นว่าถ้าุะามผม็่วยเียบๆ เพราะที่ๆผมะไปผมแอบเ้าไป เ๊”
ไม่มีำอบอะไรออาปาอานยอล
นอาะเียบแล้ว็่วยแบฮยอนถืออไปโยี
แ่านยอล็อแปลใไม่ไ้ว่าแบฮยอนมาที่อนโเา ทำไมหรือว่า วารูปึย่านนี้น่ะหรอ
านยอลไม่พูอะไรมาเาเินามแบฮยอนเ้าไปในอนโนั้น รปภ.และ พน
เมื่อเห็นหน้าานยอล็ส่ยิ้มให้พร้อมับเปิประูอนรับแบฮยอนและานยอลเป็นอย่าี
“แปลแฮะ”
แบฮยอนบ่นลอยๆ้วยวามสสัย
ปิมาอนโนี้ทีไร็ะโนมอหน้าถามนั่นนี้ลอ หลัๆอาศัยรอนที่พัอนโแล้วัวเอ็เินเนียนๆเ้าไป
แ่วันนี้ทำไมู้อนรับเราแปลๆแ่็เอาเถอะ มาอีไม่ี่รั้็วาเสร็แล้ว
านยอลอลแบฮยอนไม่ไ้็ะไม่ให้หัวเราะไ้ยัไ็เ้าอห้อพั
ห้อที่แพที่สุเินมา้วยทั้ที เินธรรมา็ไม่เท่าไหร่ แ่นี้เป็นนหอบอมาให้
แบฮยอนลิฟท์ไปที่ั้น w หรือั้นที่ 16 ใอแบฮยอนอยาึ้นไปั้นที่สูว่านี้แ่ทำยัไไ้
ั้นนี้เป็นั้นที่เห็นมุมนี้ที่ถือว่าสูแล้วที่เาสามารถึ้นไปไ้
“วามุมนี้หรอ?
“ านยอลถามพร้อมับมอหน้ารอำอบาบอสั่วราวอเา
“ใ่แล้ว
รนี้ล่ะ”
“ทำไมไม่ึ้นไปวาั้นที่มันสูๆว่านี้ล่ะ”
“็มันไ้สูสุแ่ั้นนี้เห็นวิวไ้สูที่สุแล้ว”
แบฮยอนอบไปแบบเบื่อๆ “วาอรนี้แล่ะ แล้วทีนีุ้ะทำอะไร็สุแล้วแุ่”
“อยาไปวารูปที่ั้นบนสุไหมล่ะ”
านยอลถามพร้อมยัิ้วรอำอบ
ลแล้วุน่ะ ผมสำรวมาหมแล้วเหนือาั้นนี้ไป็เป็นั้นรหัสู่
ห้อส่วนัว้อสแนีาร์ถึะมีสิทธิ์ึ้นไปั้นพวนี้ไ้” แบฮยอนพยายามอธิบายพร้อมับพยายามึ้าวอมาาานยอล
“ามมาเหอะหน่า
ะทำใหู้” านยอลไม่รอ้ารีบเินถือ้าวออแบฮยอนเ้าลิฟ์ไป
แบฮยอนใแ่้าวอยัับหมอนั่น็ไม่มีทาเลือนอาามเ้าไปในลิฟ์
“อ่ะ
ฝาถือหน่อยนะ แป๊บนึ”
“อะไรอุเนี่ย“ านยอลหยิบีาร์ที่แบฮยอนพูถึเพียแ่สแนลิฟ์อัริยะ็ปรา
ัวหนัสือสีแทันที “ WW “ แบฮยอนมอ้วยวามใอีรั้
“นีุ่อย่าบอนะว่า“
“ใรันแน่ที่ามใรแบฮยอน
นี่มันอนโัน แล้วั้นบนสุ ็ห้อันเอ “านยอลพู้าๆัๆให้วามรู้สึเหมือนัวเอนะ
แบฮยอนเอนั่นแหละที่เินเ้ามาหาานยอลเอ แบฮยอนยัอยู่ในสภาพที่อึ้ๆอยู่
านยอลเินไปยัห้อมุมสุ มุมเียวับั้น w ที่แบฮยอนั้ใะปัหลัวารูป
แ่ผมนี้มันสูว่าเือบเท่าัว แถมมุม็ถือว่าพรีเมี่ยมว่ามา
านยอลเปิห้ออเา้าๆ
“เ้ามาสิ
เลือมุมเลยนะว่าอยาปัหลัรไหน ห้อน้ำมีทั้สอั้น และ็ห้อรัวทา้ายมือ ันะเียนสรุปเส่อนนะ
มีอะไร็เรียันไ้” านยอลพูรัวรวเียวบ
ปล่อยให้แบฮยอนอึ้ๆ ๆ ับัวเอ “มีอะไรที่แปลใว่าัวุอีไหมเนี่ย
ปาร์านยอล”
แบฮยอน่อยๆวาอที่โฟา
เามอไปรอบๆห้อ ห้อนี้นี่มันสุยอริๆ อีวามรินึที่ผมรู้าุ ือ “ุรวยมา ถึมาที่สุ นี่มันห้อในฝันอใรหลายๆนเลยนะเนี่ย
รวมทั้ัวผมเอ้วย”
แบฮยอนมอไปที่านยอล
อนนี้เาหายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย แบฮยอนใับหน้า่าระไม่ไ้
ระทั้บานนี้มันมอมุม่าๆไ้ 180 อศาเลยอ่ะ
แบฮยอนยิ้มออมาอย่าไม่รู้ัว วามหลใหลในห้ออานยอลเพิ่มึ้นเรื่อยๆ
“นี่ละวาไหม
รูปน่ะ” านยอละโนลมาาั้นสอ
ภาพที่แบฮยอนเห็นานยอลเปลี่ยนุเป็นแ่เสื้อีฬาัวให่แล้วาเบ็อเอร์และแว่นที่หนา
“นีุ่ใส่อนเทเลนส์หรอ?”
“ใ่ ันใส่
ไม่หล่อหรอ ถ้าไม่อบ เี๋ยวันะไปใส่ แป๊บ”
“ไม่้อๆท้วนิท้วหน่อย็ไม่ไ้” แบฮยอนอบในะที่ัวเอื่นอบับวิว 180 อศาอห้อานยอล
“อยาวารูปที่ห้อนี้หลายๆวันไหมล่ะ
เท่าที่ันูยัเหลืออีเยอะเหมือนันนะ” านยอลพูะมือทั้สอ็เามาสวมอา้านหลัพร้อมหอมออทั้สอ้านอแบฮยอน
“วันนี้ลอเป็นแฟนันไหมวันนึ ถ้ามันไม่เวิร์ันะไม่ยุ่ับแบฮยอนอี”
ู่านยอล็พูเรื่อนี้ านยอลพูในะที่มือ็เริ่มเลื้อยไปเรื่อยๆ
“ผมถามุริๆเถอะนะว่าุ้อารอะไราผม
ุ้อเ้าในะว่าสิ่ทีุ่ทำผมปรับัวไม่ทัน” แบฮยอนพูพร้อมเอาัวเบี่ยออาอ้อมออานยอล
“แู่บ
มาลอูบันถ้ามันไม่เวิร์ันะหยุ” านยอลเสนอพร้อมรอำอบาแบฮยอน
แบฮยอนั่ใอยู่นาน ทันทีที่แบฮยอนพยัหน้า ริมฝีปาานยอล็เริ่มประบทันที
้าๆและหนัหน่วสัมผัสแรที่ไ้รับมันแปลใหม่ แบฮยอนไม่เยูบแบบที่เรียว่าูบ
นี่สินะเ้าเรียว่าูบ
านยอล่อยเอาลิ้นแทรเ้ามาที่โพรปา่อยๆเล็มและิมไปเรื่อยๆ
มืออานยอล่อยลูบไปามหลัอแบฮยอนอย่า้าๆ
มืออแบฮยอนเอโ้ไปับท้ายทอยอานยอล่อยๆึานยอลลเพื่อใหูบรั้นี้มันแนบแน่นึ้นไปอี
ูบอานยอล่านุ่มยิ่นั เป็นัวหวะให้แบฮยอนไ้หายในานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ร่าอทัู้่่อยเปลี่ยนอิริยาบถมายัโฟา
แบฮยอนหลับาเลิ้มไปับรสูบที่เริ่มุันึ้นไปเรื่อยๆ
ลิ้น่อยๆลายาวมาที่อๆาวๆและหยุล
“ ว่ายัไ
มันเวิร์ไหม?” านยอลหยุบทูบลไปื้อๆ
ทั้ๆที่ัวอเาเอร่อมร่าอแบฮอนอยู่ แบฮยอนไม่พูอะไรนอาพยัหน้า
“าบ้าเอ้ย
นำลัฟิน บทะหยุ็หยุอย่าี้นี่น่ะ” แบฮยอนออารม์เสียไม่ไ้ทำไ้แ่เ็บอาารเอาไว้
านยอลีัวึ้นมาพร้อมุแบฮยอนให้ลุึ้นมาาม
“พื้นที่รนี้มันว่ามานานแล้ว
ันรอนมาเิมให้มันเ็มันไม่อยาะอธิบายอะไรมา ันแ่อยาให้แบฮยอนมอหน้าันัๆ
มอมาที่าัน ถ้าวันนั้นแบฮยอนใรับัน
แบฮยอนะรู้เลยว่าเรารู้ัันมานานแล้ว” านยอลพูพร้อมับเอามืออแบฮยอนมาทาบที่หน้าอเา
แบฮยอนมอเ้าไปในาอานยอล
วามรู้สึที่สัมผัสไ้าในาู่สวยู่นั้น
เหมือนเยเอที่ไหน แ่ำอบที่ไ้มัน็ว่าเปล่า
แ่มันลายเป็นำถามที่แบฮยอนยิ่ย้ำับัวเออี “ปาร์านยอล ุ เป็น ใร” แบฮยอนไม่รู้ว่าัวเอวรทำอะไรในอนนี้ไม่รู้ริๆ
หมับ
ยัไม่ทันที่านยอละพูอะไร่อแบฮยอน็อเาทันที
ไม่มีำพูใออมาาปาอทั้สอ นอาอที่มันแน่นึ้นอที่มันไม่มีสาเหุอะไร
านยอลออบแบฮยอนพร้อมับ้มลมาหอมที่เรือนผม “านยอลนี่ผม้อแพ้ใให้ับุริๆหรอ เอันแ่ 3 รั้ ผมถึับหมรูปใหุ้นานี้เลยหรอ” แบฮยอนถึับถอในี่ผมโยผู้ายนนี้ทำเสน่ห์ใส่รึป่าวเนี่ย
“ผมไปวารูป่อนนะนี่็สายมาแล้ว”
แบฮยอน่อยลายอ้อมอาานยอล
“เี๋ยว่อน
ยัไม่อบเลยว่าะลอเป็นแฟนันไหม แ่ 1 วัน
ว่าไ” านยอลยัไม่ยอมลายอาร่าเล็นั้น
“็ออบนานี้
ไม่หรอมั้ ปล่อยไ้แล้ว” แบฮยอนอบไปอย่าอายๆ
“เยส
น่ารัมา เื่อันเถอะว่ามัน้อเวิร์ “ านยอลีใออนอหน้า
เาึหน้าแบฮยอนมาหอมแ้มทั้สอ้าแรๆทันที
“โอ้ย
แ้มมันะ้ำ เปลือัวมาเลยนะเนี่ย อยู่ับุเนี่ย” แบฮยอนอบพร้อมับทำหน้ามุ่ยๆใส่
“ปล่อยไ้แล้ว ไม่ั้นยเลิ” แบฮยอนู่ออไปทั้ๆที่รู้ว่ามัน็ไม่ไ้มีผลอะไรหรอ
“ไ้เลยั้นเี๋ยวันะไปเียนลิส่อนนะว่า
วันนี้เราะทำอะไรันบ้า ั้แ่เที่ยวันยันเ้านอน” านยอลเินออไปพร้อมเินไผที่โ๊ะเียนหนัสืออเาทันที
“แล้วเสุอะไรนั่นล่ะ
ไม่เียนแล้วหรอ “
“ เียนสิ
แ่เอาัวที่สำั่อนสิ ฮ่าฮ่า “
เลียริเสียหัวเราะุนนี้เนี่ย
แบฮยอนเินุ่มๆไปยัมุมเิมมุมนั้นและเริ่มบรรวารูป นี่ผมทำอะไรลไปเนี่ย
แบฮยอน
“รับรอืนนี้สนุแน่
เรียมย้ายอมาอยู่อนโันเลย “ านยอละโนบอแบฮยอน
ัลั่นห้อ
“อยู่ันแ่ 2 น ะะโนทำไมเนี่ย “ แบฮยอน้อนใส่านยอล
นี่มันะเินไปแล้วมั้ และอะไรืนนี้สนุแน่ ไม่อยาะิภาพ เฮ้ออ
หลวมัวไปแล้วแบฮยอน
เสียที่เพลที่านยอลเปิทำให้อารม์ศิลปินอแบฮยอนพุ่มาึ้น
นรีเบาๆที่ทำให้แบฮยอนสามารถวารูปไปไ้เรื่อยๆ ยอมรับเลยว่ามุมนี้สามารถทำภาพที่้อารวาสมบูร์มาึ้น
แม้ว่า้อเริ่มวาใหม่ทั้หม็าม เิมทีะไป่อเิมรูปเ่ามัน็ไม่ใ่
เพราะวิวที่มันสูึ้นเือบเท่าัวนั่นเอ
เวลา็ล่วเลยมาถึบ่าย 3 แล้ว
แ่แบฮยอน็ไม่มีทีท่าว่าะหิวแ่อย่าไร านยอลเอ็เ่นันเาั้ใะลิสสิ่ที่อยาทำับแบฮยอน
แ่เมื่อเห็นแบฮยอน่อับารวารูปที่อยู่ที่อยู่รหน้า
็ทำให้านยอลัสินใลับไปเียนรายานสรุปเสัเิมเพลินนไม่มีใรอยาทาน้าวเ่นัน
“ไม่ิะินอะไรหรอ?” สุท้ายเป็นานยอลเอที่ัสินใะโนลมาถามแบฮยอน
แบฮยอน่อยๆหันไปามเสียนั้น
“ินอะไรล่ะ
ผมอยารีบวารูปให้เสร็ไวๆ”
“รุโรมไม่ไ้สร้าเสร็ในวันเียวนะ
พั่อนไหม อยาทำหน้าที่แฟนนะ ันไม่ไ้อยาทำหน้าที่หมอ”
“ อะไร็ไ้
แล้วแุ่อ่ะ” แบฮยอนอบพร้อมับหันมาวารูปเหมือนเิม
“อยาินฝีมือัน
หรือว่าะโทรสั่ีล่ะ”
“็บอว่าอะไร็ไ้”
“รับผม เหวี่ยไ้เหวี่ยีริๆ” านยอลเลือที่ะทำอาหารเอ รัว
ู้เย็นที่มีน้ำเปล่าที่ไม่เปล่า และเรื่อื่มบำรุสุภาพ
ทันทีที่านยอลออไปื้อแบฮยอน็บิี้เีย และหาวนอน
าอแบฮยอนไปสะุเวลาที่ปราที่หน้าปันาฬิา
“เฮ้ย
บ่ายสาม ทำไมมันเร็วอย่าี้เนี่ย อยู่อนโหมอนี่ 6 ม.แล้วหรอ” แบฮยอนใเล็น้อย
ในู้เย็นมีอะไรินบ้าน๊า แบฮยอนเินไปเปิู้เย็น “ มัน้ออย่าี้สิถึะสมับารเป็นหมอ
ถือว่าให้ผ่านนะ” แบฮยอนเลือที่ะหยิบน้ำวเล็ึ้นมาื่ม
“ทำไมมันแปลๆนะ” หลัาที่พึมพำับัวเอไม่นาน
็ัารรินน้ำนั้นใส่แ้วพร้อมื่มเ้าไปทันที
“ปู้
นี่มันไม่ใ่น้ำหนิ นี่มันโู นี่...” แบฮยอนเอามือบหน้าผาัวเอ
เื่อเาเลยริๆ ำลัะมเ็มที่ สุท้าย็ทำมันพัอีนไ้
แล้วนี่วไหนที่เป็นน้ำเปล่าล่ะเนี่ย
แบฮยอนเปิวน้ำวอื่นๆเทลแ้ว่อยิมไปประมาไ้ 5-6 ว แ่ไม่มีวไหนที่เป็นน้ำเปล่าัที
ที่รู้ๆโูาู้เย็นนี้ไม่น่าะใ่โูธรรมาทั่วไปที่แบฮยอนอบินับยอู
อาารมันเริ่มมึนๆ นี่มันเหล้าบ้าอะไรเนี่ยุผสมอะไรลไปเนี่ย แบฮยอนเอามือุมที่หัว
ร่าายเริ่มร้อนๆหนาว “เมื่อไหร่ะลับมาัทีนะ อนนี้ผมไม่โอเเลย”
แบฮยอนพยายามพยุัวเอมายัโฟา
ทำไ้แ่หายใลึๆในมือพยายามะเียะายล้วหาโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในระเป๋าาเ
แ่็เพิ่นึึ้นไ้ว่าไม่ไ้มีเบอร์านยอล
“หวัว่าุไม่โริ
วายาปลุเ็์นะ” แบฮยอนพ่นลมหายใ
ลมหายใอแบฮยอนถี่ึ้นและ้าลสลับันไป เาหายใแรึ้น
ร่าายเริ่มระวนระวายอนนี้ “ผมไม่ไหวแล้วานยอลผมไม่รู้ผมำลัเป็นอะไร”
่อนที่แบฮยอนะทนไม่ไหวไปมาว่านี้ านยอล็ถือถุอสที่หิ้วาุปเปอร์มาเ็
ลำบาหน่อยถุอสับบิ๊ไบ์
านยอลวาสายาไปยัำแหน่ที่แบฮยอนวารูปแ่หายไปแล้ว
“แบฮยอน ันลับมาแล้ว”
านยอลเรียเรียแบฮยอน เสียเรียรั้ที่สอำลัะัึ้น
เา็เห็นแบฮยอนนอนหอบอยู่ที่โฟา “ นี่เป็นอะไร
ทำไมถึเป็นอย่าี้” านยอลทิ้้าวอที่ื้อมา
รีบรเ้าปาหแบฮยอนทันที
“ผมินน้ำในู้เย็นนั้น”
แบฮยอน่อยๆเรียบเรียและพูออไป านยอลรีบวิ่ไปูทีู่เย็นทันที
โธ่เว้ย มันเป็นวามผิอเาเอ เาลืมบอไปว่าเาไม่ื่มน้ำเย็น
ไอ้ที่แบฮยอนินน่ะมันเหล้า เหล้าสูร่าๆที่เาผสมสัส่วนยาที่และระุ้นประสาทแ่ละส่วนไว้
“ำไ้ไหมว่าินวไหนบ้า”
านยอลวิ่ลับมาถามแบฮยอนพร้อมหอบวที่แบฮยอนื่มมา้วย
“เือบทั้หมอย่าละนิ” แบฮยอนอบไป้วยอาารออัมาึ้น
านยอลหยิบวแ่วที่เาทำเรื่อที่้นวู วที่แบฮยอนื่มมันมีทั้
ทา้านหายใ ารมอเห็น ลวามัน และ นี่มัน ระุ้นระบบ...ทั้ระบบ
านยอลเบิาโทันที
“้อรีบไป
รพ. อนนี้นะ” านยอลพยายามเ้ามาพยุร่าแบฮยอน
แ่ไม่มีประโยน์ูท่าอนนี้แบฮยอนไม่ไหวแล้ว ระบบในร่าายรวนว่าะนำส่โรพยาบาลไ้
รั้นะโทรเรียรถ รพ. แ่้วยระบบที่เป็นส่วนัวเินไปออนโ ไม่ไ้ารล่ะ้อทำอะไรัอย่า่อนที่ะสายไป
านยอลเปลี่ยนเป้าหมายนำร่าอแบฮยอนเ้าไปในห้อน้ำแทน
านยอลรีบวิ่เปิู้เย็นอีู้บนห้อนอนเา
“ถ้าเราเทยานี้ให้แบฮยอนอี
บาทีอาารอาะหนัึ้นไม่ไ้ๆ“านยอลัสินโทรหาอาารย์ิมแทวอน
“อาารย์ือเพื่อนผมน่ะรับ
ินยาที่ผมทลอผสมไปอ่ะรับ “
“านยอลุบอผมมาสิว่าเพื่อนุินัวยาไหลลไปบ้า
านยอลรีบอ่านื่อยาให้อาารย์แทวอนฟัทันที
“ไปโรพยาบาลอนนี้ยัไ็ไม่ทันใ่ไหมรับอาารย์” ถูอานยอล
อนนี้้อรีบปมพยาบาลไป่อน หลัานี้่อยว่าัน
“ยาพวนั้นทำให้ระบบประสาทที่ถูและถูระุ้น
ให้ทำานร้ามัน ุรู้อยู่แล้วานยอลว่า้อทำยัไ รีบทำะ
แล้วเรา่อยว่าันอีที ่วยีวินสำัว่า” อาารย์แทวอน็ไ้แ่แนะนำ
เาไ้เพียเท่านี้ริๆ านยอลไม่อยาะิในสิ่เาำลัะทำ
้อเพิ่มอัราารหายใ เพิ่มวามัน และปลปล่อยระบบนั้น
“อโทษนะแบฮยอน
ันไม่มีทาเลือ ผิเอที่เลือผสมทลอยาพวนี้ไว้
ไม่ิเลยว่าเมื่อเอามารวมผลลัพท์ะน่าลัวนานี้
านยอลเินลไปหาแบฮยอนพร้อมับ่อยียาอเส้นเลือำอเาเอ
ยาสามัวที่านยอลีเ้าเส้นเลือัวเอ ล้วนแล้วแ่เป็นยาปลุเ็์อ่อนๆั้นี
แ่ถ้าเอามารวม็ร้ายาว่ามา
“ันอโทษะนะ
แ่มันำเป็นริๆ แบฮยอนะโรธัน็ไ้แ่ัน้อ่วยแบฮยอน่อน านยอลเินเ้าไปในห้อน้ำเปิฟับัวให้น้ำ่อยๆไหล
ร่าอแบฮยอนำลัเริ่มแน่นิ่แล้ว
แ่ร่าอเาอนนี้เริ่มร้อนเป็นไฟ
ยามันออฤทธิ์เร็วว่าที่ิ ให้ยาเป็นัวนำพาไปีแล้วล่ะ ็นมันไม่เย
านยอล้มลไปูบับแบฮยอนทันที เาพยายามั้ใะูบแบบอ่อนโยนแ่อนนี้เาไม่สามารถวบุมร่าายไ้แล้ว
ูบที่เริ่มรุนแรึ้นบยี้มาึ้น
CUT
“ุรู้ไหมเมื่อี้ผมิว่า ผมำลัะายไปะแล้ว” แบฮยอนร้อไห้ วามใทำให้เาพูอะไร่าๆอีมามาย ล้วนแล้วบรรยายถึอาารที่เิับร่าายอเา
านยอล่อยๆปลอบ พร้อมับพาทั้ไปล้าเนื้อล้าัว
ทัู้่ออมาาห้อ้วยผ้าเ็ัวนละผืน
ยาที่อยู่ในระแสเลืออานยอลยัไม่หมฤทธิ์
แ่สภาพอแบฮยอนอนนี้ไม่เหมาะที่ะทำอะไร่อไ้ริๆ านยอล่อยพยุแบฮยอนึ้นมาที่ห้อนอนัารใส่เสื้อผ้าและห่มผ้าพาเ้านอน
“นอนะนะไม่้อิอะไรมา ิะว่ามาสนุัน” านยอลบอพร้อมับ่อยๆลุออไปาแบฮยอน
“ ุะไปไหนน่ะ” แบฮยอนถาม้วยวามสสัยพร้อมับเอามือวารั้เอวานยอลไว้และอไว้
“ยาที่ันี เอิ่ม ยาปลุเ็์ มันยัไม่หมฤทธิ์ ันะไปัาร่อให้เรียบร้อย” านยอลพูพร้อมับ่อยๆมับมืออแฮยอนออ
“ทำไมไม่ทำับผมล่ะ” ทั้ๆที่ร่าายเาแทบะแหลแ่้วยวามเห็นใ
ที่านยอลทำทั้หมนี่็เพื่อ่วยเรา เราะปล่อยให้เา
ัารเรื่ออะไรอย่านั้นเอั้นหรอ
“ันไม่อยารู้สึผิทำร้ายแบฮยอนไปมาว่า “ ยัไม่ทันที่านยอละพูบแบฮยอนรีบเอามือที่รั้านยอลไว้
ึานยอลให้ลมาแนบับเีย
พร้อมับเอาัวเอร่อมานยอลและบรรูบานยอลอีรั้ านยอลที่อารม์ยั้าอยู่็ไม่ปิเสธนร่าเล็แ่อย่าไร
สรามระหว่าเาับแบฮยอน่อนัวอีรั้
มันไม่ใ่แ่รั้เียวหรอแ่มันเิึ้นรั้แล้วรั้แล้ว
นานยอลและแบฮยอนสลบไป้วยวามเหนื่อยล้าอย่าถึที่สุ
ความคิดเห็น