ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : ศักดิ์ศรีของตระกูล
CHAPTER 5 : ศัิ์ศรีอระูล
ในอนเ้า
เสียร้อเพลอย่ามีวามสุออยอลั้อไปทั่วห้อโถ อยอลเ้นระบำอย่าสนุสนานอยู่นเียว มีแทอึน สามีอหล่อนำลันั่สูบไปป์อยู่ใล้ๆ
"แม่ะ?? เป็นอะไระ?" แทยอนเอ่ยถามเมื่อสัเเห็นว่าแม่อเธอมีวามสุเป็นพิเศษ อยอลยัร้อเพลและเ้นรำไปรอบๆไม่หยุ
"พ่อว่าแม่ะเสียสิไปแล้ว" แทอึนอบ แทยอนหัวเราะแล้วเินเ้าไปูบที่แ้มอเา
"ใ่แล้ว ันมันเสียสิเพราะวามสุท่วมท้นหัวใ เพราะวามฝันที่ันเห็น มันะไม่ปราอี่อไป ฟัรู้เรื่อไหม เพราะมันเป็นริึ้นมาแล้วน่ะสิ" อยอลหยุร้อเพลและเินเ้ามาบอ แทยอนึเินเ้าไปโอบไหล่แม่อเธอ
"แม่ะ? ฝันเรื่ออะไรไหนบอหนูหน่อย" แทยอนพู
"บอ็ไ้้ะ แม่ไ้รับเิให้ไปที่ฤหาสน์อแบฮยอนวันนี้" อยอลอบ
"หนูรู้แล้ว่ะว่าพี่ยูราะเลี้ยรับวัลู"
"ไม่ใ่แ่เรื่อนั้นหรอ้ะ นาอึนมีธุระะุยับแม่้วย เปรยๆว่าแทยอนโเป็นสาวแล้ว วร่วยันิเรื่อให้เป็นฝั่เป็นฝาสัที" ทันที่อยอลพูบ แทยอน็ถึับาเบิว้า เธอยิ้ม้วยวามเิน่อนะหันหน้าหนีหลบ่อนใบหน้าแๆ
"แม่ะ..."
"ริๆนะแทยอน" อยอลโอบไหล่ลูสาวแน่น ่อนะยิ้มให้ับลูสาวนสวย้วยรอยยิ้มที่ริใ
"เมื่อไหร่ที่ลูเ้าบ้านอพวเาในานะเ้าสาว นัยน์าอลูะเปี่ยมไป้วยวามฝันที่าม เสียหัวเราะ้วยวามสุอลู ะทำให้นทั้บ้านเรามีวามสุ"
"แม่.." แทยอนอแม่อเธอทั้น้ำา ไม่เยนึเลยว่าแม่ะเ้าใวามรัอเธอับแบฮยอน
เหมือนะมีแ่แม่นเียว ที่ยินีและทำเพือวามรัอเธอถึนานี้....
ืนนั้น ที่ฤหาสน์อระูลบยอน ไ้ัานเลี้ยรับวัลูให้ับยูรา และเพื่ออพรับพระเ้าเพื่อให้ยูราำเนิลูายที่แ็แรและเพื่อสืบทอระูลบยอน่อไปในภายภาหน้า
อยอลที่แ่ัวในุสวยหรูำลัยืนหมุนไปมาที่หน้าระ ่อนะหันไปหาสามีอหล่อน เพื่อใหู้ว่าวันนี้หล่อนสวยพอรึยั หล่อนรู้สึื่นเ้นเมื่อรู้ว่านำลัะไ้เ้าไปุยับนาอึนเรื่อแทยอนับแบฮยอน
"ไหนบอหน่อยสิพ่อ ันูีพอหรือยั" อยอลถามพลาหมุนัวให้สามีอหล่อนู
"แล้วแทยอนล่ะ ไม่ไปับเธอ้วยเหรอ" แทอึนถามหล่อน
"รายนั้นเาเฝ้ารอืนนี้มานาน แ่ัวสวยเรียมพร้อมเ็มที่ แ่พอะไปริ็เิอาย หนีไปอยู่บ้านเพื่อนนู่นแหน่ะ เห็นว่าไปที่บ้านอุนยู ไปนั่เล่นเมส์ระานัน" หล่อนอบ
"อ้าวไหเป็นั้นล่ะ" แทอึนถาม พลา่วยหล่อนใส่สร้อยอ
"ะลัวน่ะสิ ลัวว่าันุยเรื่อที่ะให้แแ่าน่อหน้ามั้"
"อยอลฟันะ อยาเป็นฝ่ายเอ่ยปา่อนเียวนะ" แทอึนำับหล่อน
"ฤษ์ที่เป็นมลืออนหนึ่ทุ่มพอี ถึเวลานั้นถ้านาอึนไม่ปริปา ันะเปิา่อนเอ แุ่ไม่้อัวลหรอนะะ ำอบ้อไม่ใ่ำว่าไม่แน่นอน ให้พรัน้วย่ะ" อยอลหันมาพูับสามี พร้อมับ้มหัว แทอึนแะที่ไหล่อหล่อนเบาๆเพื่อเป็นารให้พร่อนะออาบ้าน
ทา้านนาอึนับยูรา
ทั้สอำลั่วยันแ่ัวอยู่ในห้ออยูรา นาอึนำลัสวมใส่เรื่อประับแสนสวยให้ับลูสะใภ้ที่ำลัท้ออ่อนๆอหล่อน ยูราเอ็ำลัแ่หน้าให้ัวเอ
"แมาเ็มบ้านแล้ว ป้าอยอลมัวไปมุอยู่ที่ไหนนะ" ยูราบ่นะปัมาสาร่า
"มัวแ่ฝันอยู่มั้ เรื่อแทยอนแ่านับแบฮยอนน่ะ รู้ไหมยูรา แม่เอเ้าบ่าวทีู่่วรับแทยอนแล้ว" นาอึนพู
"ใระ?"
"็าเ่าแ่ๆเสียสิหมู่บ้านใล้ๆนี่ไ" พูบทัู้่็หัวเราะเย้ยหยัน้วยวามสะใ ยูราหัวเราะเสียเล็แหลมเป็นเอลัษ์ เป็นัหวะเียวับที่อยอลเปิประูเ้ามาพอี แ่็ยัีที่หล่อนไม่ไ้ยินที่ทั้สอพูุยัน
"ไ๊ะนาอึนที่รั ยินี้วยริๆที่ไ้หลานาย" อยอลพูอย่าเป็นมล่อนะเินไปเย่าไหล่นาอึนอย่ายินี
"เี๋ยว่อนอยอล รีบร้อนไปเพื่ออะไร มีเวลาอีั้ถมเถ" นาอึนพูพร้อมับยิ้มว้า
"แ่ไม่ี่นาทีไม่ใ่เหรอ พอเ็เริ่มอแนทั้บ้าน็้ออยอุ้มๆๆ" อยอลบอพลาทำท่าอุ้มเ็ นาอึนหัวเราะในะที่ยูราทำหน้าบุไม่รับอยู่้านหลั
"ั้แ่นี้ไปัน็้อเรียเธอว่าุย่าแล้วล่ะมั้" อยอลบอับนาอึน
"ั้น็้อรีบให้แทยอนแ่านสิ ันะไ้เรียเธอว่าุย่าอยอลบ้า" นาอึนพู
"ันะมาปรึษาเรื่อนี้เหมือนันแหละ"
"ัน็มีเรื่อะุยับเธอ ไ้่าวว่าบ้านเธอมีธรรมเนียมให้ยสินสอ่าัวเ้าสาวยัั้นเหรอ?" นาอึนถามพลามวิ้ว เมื่ออยอลไ้ยินเ้า็ถึับอึ้
"เปล่านะนาอึน นั่นมันเมื่อ่อนโน้น แทยอนลูสาวเราน่ะยินียให้เยๆ" หล่อนอบ
"ั้น็ลัว เราะยแทยอนให้ับเ้าบ่าว เราะออ่าใ้่ายให้ทุอย่า เพราะแทยอน็เหมือนลูสาวันเหมือนัน" นาอึนบอ พลาเินไปนั่ที่โฟาในห้ออยูรา ยูราเอ็เินเ้ามาหาอยอลและทำเป็นนวไหล่ให้ อยอลไ้ยินเ้า็รีบเ้าไปับมืออนาอึนเอาไว้
"ไม่ไ้นะ านแ่อลูสาวถือเป็นวามฝันอผู้เป็นพ่อแม่ เรื่อ่าใ้่ายนั่นเรา้อ่วยันออสิ" อยอลพู
เสียร้อเพลอย่ามีวามสุออยอลั้อไปทั่วห้อโถ อยอลเ้นระบำอย่าสนุสนานอยู่นเียว มีแทอึน สามีอหล่อนำลันั่สูบไปป์อยู่ใล้ๆ
"แม่ะ?? เป็นอะไระ?" แทยอนเอ่ยถามเมื่อสัเเห็นว่าแม่อเธอมีวามสุเป็นพิเศษ อยอลยัร้อเพลและเ้นรำไปรอบๆไม่หยุ
"พ่อว่าแม่ะเสียสิไปแล้ว" แทอึนอบ แทยอนหัวเราะแล้วเินเ้าไปูบที่แ้มอเา
"ใ่แล้ว ันมันเสียสิเพราะวามสุท่วมท้นหัวใ เพราะวามฝันที่ันเห็น มันะไม่ปราอี่อไป ฟัรู้เรื่อไหม เพราะมันเป็นริึ้นมาแล้วน่ะสิ" อยอลหยุร้อเพลและเินเ้ามาบอ แทยอนึเินเ้าไปโอบไหล่แม่อเธอ
"แม่ะ? ฝันเรื่ออะไรไหนบอหนูหน่อย" แทยอนพู
"บอ็ไ้้ะ แม่ไ้รับเิให้ไปที่ฤหาสน์อแบฮยอนวันนี้" อยอลอบ
"หนูรู้แล้ว่ะว่าพี่ยูราะเลี้ยรับวัลู"
"ไม่ใ่แ่เรื่อนั้นหรอ้ะ นาอึนมีธุระะุยับแม่้วย เปรยๆว่าแทยอนโเป็นสาวแล้ว วร่วยันิเรื่อให้เป็นฝั่เป็นฝาสัที" ทันที่อยอลพูบ แทยอน็ถึับาเบิว้า เธอยิ้ม้วยวามเิน่อนะหันหน้าหนีหลบ่อนใบหน้าแๆ
"แม่ะ..."
"ริๆนะแทยอน" อยอลโอบไหล่ลูสาวแน่น ่อนะยิ้มให้ับลูสาวนสวย้วยรอยยิ้มที่ริใ
"เมื่อไหร่ที่ลูเ้าบ้านอพวเาในานะเ้าสาว นัยน์าอลูะเปี่ยมไป้วยวามฝันที่าม เสียหัวเราะ้วยวามสุอลู ะทำให้นทั้บ้านเรามีวามสุ"
"แม่.." แทยอนอแม่อเธอทั้น้ำา ไม่เยนึเลยว่าแม่ะเ้าใวามรัอเธอับแบฮยอน
เหมือนะมีแ่แม่นเียว ที่ยินีและทำเพือวามรัอเธอถึนานี้....
ืนนั้น ที่ฤหาสน์อระูลบยอน ไ้ัานเลี้ยรับวัลูให้ับยูรา และเพื่ออพรับพระเ้าเพื่อให้ยูราำเนิลูายที่แ็แรและเพื่อสืบทอระูลบยอน่อไปในภายภาหน้า
อยอลที่แ่ัวในุสวยหรูำลัยืนหมุนไปมาที่หน้าระ ่อนะหันไปหาสามีอหล่อน เพื่อใหู้ว่าวันนี้หล่อนสวยพอรึยั หล่อนรู้สึื่นเ้นเมื่อรู้ว่านำลัะไ้เ้าไปุยับนาอึนเรื่อแทยอนับแบฮยอน
"ไหนบอหน่อยสิพ่อ ันูีพอหรือยั" อยอลถามพลาหมุนัวให้สามีอหล่อนู
"แล้วแทยอนล่ะ ไม่ไปับเธอ้วยเหรอ" แทอึนถามหล่อน
"รายนั้นเาเฝ้ารอืนนี้มานาน แ่ัวสวยเรียมพร้อมเ็มที่ แ่พอะไปริ็เิอาย หนีไปอยู่บ้านเพื่อนนู่นแหน่ะ เห็นว่าไปที่บ้านอุนยู ไปนั่เล่นเมส์ระานัน" หล่อนอบ
"อ้าวไหเป็นั้นล่ะ" แทอึนถาม พลา่วยหล่อนใส่สร้อยอ
"ะลัวน่ะสิ ลัวว่าันุยเรื่อที่ะให้แแ่าน่อหน้ามั้"
"อยอลฟันะ อยาเป็นฝ่ายเอ่ยปา่อนเียวนะ" แทอึนำับหล่อน
"ฤษ์ที่เป็นมลืออนหนึ่ทุ่มพอี ถึเวลานั้นถ้านาอึนไม่ปริปา ันะเปิา่อนเอ แุ่ไม่้อัวลหรอนะะ ำอบ้อไม่ใ่ำว่าไม่แน่นอน ให้พรัน้วย่ะ" อยอลหันมาพูับสามี พร้อมับ้มหัว แทอึนแะที่ไหล่อหล่อนเบาๆเพื่อเป็นารให้พร่อนะออาบ้าน
ทา้านนาอึนับยูรา
ทั้สอำลั่วยันแ่ัวอยู่ในห้ออยูรา นาอึนำลัสวมใส่เรื่อประับแสนสวยให้ับลูสะใภ้ที่ำลัท้ออ่อนๆอหล่อน ยูราเอ็ำลัแ่หน้าให้ัวเอ
"แมาเ็มบ้านแล้ว ป้าอยอลมัวไปมุอยู่ที่ไหนนะ" ยูราบ่นะปัมาสาร่า
"มัวแ่ฝันอยู่มั้ เรื่อแทยอนแ่านับแบฮยอนน่ะ รู้ไหมยูรา แม่เอเ้าบ่าวทีู่่วรับแทยอนแล้ว" นาอึนพู
"ใระ?"
"็าเ่าแ่ๆเสียสิหมู่บ้านใล้ๆนี่ไ" พูบทัู้่็หัวเราะเย้ยหยัน้วยวามสะใ ยูราหัวเราะเสียเล็แหลมเป็นเอลัษ์ เป็นัหวะเียวับที่อยอลเปิประูเ้ามาพอี แ่็ยัีที่หล่อนไม่ไ้ยินที่ทั้สอพูุยัน
"ไ๊ะนาอึนที่รั ยินี้วยริๆที่ไ้หลานาย" อยอลพูอย่าเป็นมล่อนะเินไปเย่าไหล่นาอึนอย่ายินี
"เี๋ยว่อนอยอล รีบร้อนไปเพื่ออะไร มีเวลาอีั้ถมเถ" นาอึนพูพร้อมับยิ้มว้า
"แ่ไม่ี่นาทีไม่ใ่เหรอ พอเ็เริ่มอแนทั้บ้าน็้ออยอุ้มๆๆ" อยอลบอพลาทำท่าอุ้มเ็ นาอึนหัวเราะในะที่ยูราทำหน้าบุไม่รับอยู่้านหลั
"ั้แ่นี้ไปัน็้อเรียเธอว่าุย่าแล้วล่ะมั้" อยอลบอับนาอึน
"ั้น็้อรีบให้แทยอนแ่านสิ ันะไ้เรียเธอว่าุย่าอยอลบ้า" นาอึนพู
"ันะมาปรึษาเรื่อนี้เหมือนันแหละ"
"ัน็มีเรื่อะุยับเธอ ไ้่าวว่าบ้านเธอมีธรรมเนียมให้ยสินสอ่าัวเ้าสาวยัั้นเหรอ?" นาอึนถามพลามวิ้ว เมื่ออยอลไ้ยินเ้า็ถึับอึ้
"เปล่านะนาอึน นั่นมันเมื่อ่อนโน้น แทยอนลูสาวเราน่ะยินียให้เยๆ" หล่อนอบ
"ั้น็ลัว เราะยแทยอนให้ับเ้าบ่าว เราะออ่าใ้่ายให้ทุอย่า เพราะแทยอน็เหมือนลูสาวันเหมือนัน" นาอึนบอ พลาเินไปนั่ที่โฟาในห้ออยูรา ยูราเอ็เินเ้ามาหาอยอลและทำเป็นนวไหล่ให้ อยอลไ้ยินเ้า็รีบเ้าไปับมืออนาอึนเอาไว้
"ไม่ไ้นะ านแ่อลูสาวถือเป็นวามฝันอผู้เป็นพ่อแม่ เรื่อ่าใ้่ายนั่นเรา้อ่วยันออสิ" อยอลพู
"เป็นอันว่าเรียบร้อยนะอยอล" นาอึนยิ้มีใ
"ริเหรอนาอึน" อยอลีใไป้วย ส่วนนาอึน็พยัหน้า
"ั้นืนนี้ป้าอยอล้อ่วยสร้าวามรึรื้นให้ับานนะะ ร้อเพลร่ายรำให้แเหรื่อที่มาประทับใหน่อย~" ยูรานวไหล่ให้อยอลไป็พูยอไป
"ไม่นะ ันไม่ไหวหรอ" อยอลยิ้มเินอาย
"ทำไมล่ะ ระูลเธอเป็นนัเ้นนัแสมาหลายรุ่นไม่ใ่เหรอ ามโรละรน่ะ" นาอึนถาม
"มัน็ริ แ่มันนานมาแล้วนะ"
"ไม่ไ้นะะ ุป้าห้ามอ้าอะไรทั้สิ้น วันนีุ้ป้า้อร้อเพลแล้ว็เ้น้วยนะะ~" ยูราเยินยอ
"โอ้ย..ไม่ไหวหรอ ันทำไม่ไ้" อยอลเินนเอามืออ้วนๆมาปิหน้า
"อย่าอายหน่อยเลย ิะว่านี่ือานแ่อแทยอนสิ เธอะไ้ทำเพื่อลูไล่ะ" นาอึนบอ
"แหม พูแบบนี้ันปิเสธไม่ไ้แน่ อให้เป็นามนั้น และอให้ืนนี้ลายเป็นวามทรำ ุรัอเทพแห่สรวสวรร์"
ทา้านแทยอน
แทยอนไม่ไ้ไปบ้านเพื่อนอเธอามที่บอไว้ับแม่ แ่เธอนัแบฮยอนออมาพบที่สวนสาธาระใล้บ้าน่าหา ทั้หิสาวและายหนุ่ม่าออมาาบ้านและออมาุยเล่นัน
"รู้มั้ยว่าโหน่ะเป็นสิ่ไม่ี" แบฮยอนำหนิแทยอนะที่เินูมือเธอไปบนถนนเส้นเล็ๆ แทยอนทำหน้าไม่รู้ไม่ี้
"นายเอ็เหมือนันนั่นแหละ" หิสาวพูพลาส่รอยยิ้มไปให้เา
"รู้อะไรไหม? ริๆแล้ว ันอยาออมาเินเล่นับเธอะาย อยู่บ้านน่ะน่าเบื่อมา เธอเอ็เอาแ่เล่นเย็บปัถัร้อยอยู่ับพี่สาวอเธออยู่ไ้"
"ถ้าอยู่บ้านแล้วเบื่อ ทำไมไม่มาวนันล่ะ มาเาะประูบ้านแล้วถามหาันับแม่เหมือนที่เยทำเป็นประำอนเ็ๆ" แทยอนพูแล้วหัวเราะิั แบฮยอนถึับถอนหายใ
"ลืมๆมันไปะเถอะ ันเอ็...โเินว่าะทำแบบนั้นแล้ว"
"แล้ว...อะไรล่ะ ที่นโๆเาทำัน" แทยอนถาม แบฮยอนหยุเิน แทยอนเอ็หยุเิน้วย หิสาว้อมอายหนุ่มอย่าๆ นระทั่แบฮยอนุมมือเธอึ้นมาและทาบมันไว้ที่หัวใอเา
"แทยอน..." เาพู
"อะไร?"
"แ่านันนะ" แบฮยอนร้ออ แทยอนมอแบฮยอน้วยสายาวย ่อนที่เธอะหัวเราะออมา
"ถ้ารััน็ให้แม่มาอสิ" แทยอนบอ
"ันอยาอเธอ้วยัวอันเอ และันอยาไ้ยินำว่า ล าปาอเธอ้วย" เาบอ พลาุมมืออแทยอนแน่น านั้นเา็ับมืออแทยอนึ้นมาและประทับูบเบาๆที่หลัมือนิ่มนั้น
"........" แทยอนยิ้มเิน มอแบฮยอนทีุ่มพิบนหลัมืออเธออย่านิ่มนวล
"ถ้านาย...รัันริ..." หิสาวพู
"......"
"็ล" เธอบอ แบฮยอนยิ้ม้วยวามีใ เาว้าร่าอแทยอนเ้ามาอแน่น แทยอนอเาอบ ใบหน้าเล็อเธอุอยู่ที่ไหล่ว้าอเา
"ันสัา...ันะูแลเธออย่าี ีที่สุเท่าที่ันะทำไ้..." แบฮยอนบอับเธอพร้อมับรอยยิ้ม
"สัาแ่นี้ไม่เพียพอหรอนะ ถ้าะให้ีริ สัา่อพระเ้าสิ" แทยอนทำหน้าท้าทาย เธอผละออาอ้อมออแบฮยอน ่อนะหยิบี้ไม้าเนออมาาเสื้อ
"ไ้สิ..ั้น...ผม บยอนแบฮยอน อสัาับพระผู้เป็นเ้า ว่าผมะมอบวามรัแ่ ิมแทยอน ผู้หิที่น่ารัที่สุลอไป และผมะไม่หยุรัเธอ นว่าีวิอผมะับสู" แบฮยอนพูบ็้มลูบแ้มหิสาวที่อนนี้เินนหน้าแ
"นบ้า่าื่อบื้อริๆ บอให้ทำอะไร็ทำ" เธอผลัเาเบาๆ
แบฮยอน้มลูบที่ริมฝีปาอแทยอนอีรั้ เาูบเธอ้วยวามรั ที่ายหนุ่มนนึะมีให้หิสาวไ้ แทยอนือผู้หินเียวที่เาะรัเธอ ลอไป
ไม่เพียสาบาน่อพระผู้เป็นเ้า แ่เาสาบานับหัวใอเาเอ้วยว่า เานั้น ะรัเพียแ่แทยอนนเียวเรื่อยไป และเาะเลิรัเธอ ็่อเมื่อลมหายใอเาหมสิ้นไป....
แทยอนเอ็เ่นนั้น หิสาวสาบาน่อหัวใอเธอเ่นเียวัน ว่า่อให้มีอะไรมาแยเธอออาแบฮยอน เธอนั้น็ะรัเพียแ่แบฮยอนนเียว
่อให้ร่าายถูแยห่าออาัน แ่หัวใอเธอ็ะอยู่ับเานนี้ลอไป...
ทา้านฤหาสน์อระูลบยอน
หลัาที่ทำพิธีรับวัเ็ในท้ออยูรา และอธิษานอพราพระผู้เป็นเ้าให้แ่ยูราและลูในท้อเสร็ อยอล็ไ้ทำารแส เ้นและร่ายรำ เพื่อให้แเหรื่อที่มาร่วมานสนุสนาน
อยอลร้อเพลเป็นบทเพลที่เธอแ่ึ้นมาเอ สมัยที่ยัเป็นนัแสที่โรละร เธอเ้นรำอย่าสวยามนแเหรื่อที่มาร่วมาน็ปรบมือและโยเ้นไปามัหวะ
บทเพลที่อยอลร้อ็เป็นเพลที่เี่ยวับนิยายื่อัในสมัยนั้น
" ันทร์เพียวเียว... ในอ้อมอรารีาล...
ใ้แสันทร์เรือรอ วามปรารถนาอ่ำืน...
ร่ำร้อ ับาน ยะเยือลมพั ผ่านั่ำืนที่เิาย
หิ่ห้อยมามาย โผผินบนพื้นพรมแห่วาว
เสนาะเสียำนรรา แม้ริมฝีปามิไ้เผย
เสียลอรวรับเสียิ่าบ แหวผ่านผืนผ้า ลายเป็นัหวะวนร่ายรำ
ราธาที่รัอัน ท่ามลาเสียนรี ราธาไ้เริระบำ
ฤษะปราายพลันและเอ่ยว่า ันรัเธอ ที่รัอัน
แ่ันหวาลัวเหลือเิน สุที่รัอัน ่าน่าอายเหลือเิน
อย่าบัับันเลย ปล่อยันไปเถิ อย่าให้ัน้อสาปแ่
ริมฝั่แม่น้ำที่ไลสุลูหูลูา ฤษะับราธาในลีลาร่ายรำแห่รั
ปรารถนาาหัวใรวยระรินผ่านริมฝีปา ฤษะับราธาในลีลาร่ายรำแห่รั
ลมหายใรวยระรินปะทุ รุ่นไอเสน่หา ฤษะับราธาในวามรั
เอื้อนเอ่ยโยไม่เผยปา ฤษะับราธาในลำนำแห่วามรั "
เมื่อร้อเพลและร่ายรำบ แเหรื่อ็พาันปรบมือื่นมารแสออยอลันเรียว อยอลโ้อบุแ ่อนะเินเ้าไปหานาอึนที่ำลัเินเ้ามาหาหล่อน
"นาอึน๊ะ..ือัน...ันะอให้เธอพิารา ันะยแทยอนลูสาวอัน เป็นสะใภ้อบ้านเธอ" อยอลพูพร้อมรอยยิ้มและยื่นมือไปุมมืออนาอึนไว้
"อะไรนะ?" นาอึนถาม
"็..เรื่อที่เราุยันไ๊ะ แทยอนับแบฮยอน แ่านันไ"
อยอลพูบ นาอึน็ปัมือออยอลทิ้ทันที ยอลร้อ้วยวามใ ทำเอาแในานที่ยืนมอ่า็ใไป้วย อนนี้ทั้นในรอบรัวบยอนถึับอึ้ิมี่ับารระทำอนาอึน ยเว้น ยูรา
"เธอบ้าไปแล้วเหรออยอล!!" นาอึนวา
"นาอึน..."
"ที่เราเรียเธอมาวันนี้ ็เพื่อสร้าวามบันเทิให้แเหรื่ออเราเท่านั้น แ่เธอลับมาทำโปรยเสน่ห์ใส่ หึ!" นาอึนพูแล้วหันไปหายูรา
"ถูอลูแล้วยูรา อยอลน่ะหล่อนเลือัหวะไ้เ่มา แถมยัรอบรู้ว่าะวยผลประโยน์ไ้ในโอาสไหน" นาอึนหันลับไปหาอยอลพร้อมับี้หน้าหล่อน
"สมัยเ็ๆ ลูสาวเธอโมยผลไม้าสวนเราเป็นประำ โึ้นมา็้อะับลูายันอีสิ"
"ไม่นะนาอึน... มันไม่ริเ็า แบฮยอนับแทยอนเป็นเพื่อนันั้แ่เ็" อยอลพูพร้อมับน้ำาที่ไหลอาบแ้มและพู่อ
"พวเารััน ถึนาอยู่โยปราศาันและันไม่ไ้ เธอเป็นรอบรัวให่บาทีเธออาไม่เยสัเ แ่ันเ้าใวามรู้สึอพวเาี" อยอลบอ หล่อนเินเ้ามาหานาอึนพร้อมับประนมมือไหว้
"ันไหว้ล่ะนาอึน...ไ้โปรอย่าปิเสธเลย แม้่อไปานี้เธอะเลิบหาับันัน็ยอม...ฮึ..." อยอลยมือราบราน แ่นาอึนลับยิ้มเยาะเย้ย
"น้ำบ่อไหนถ้ามันเป็นพิษะมีใรัึ้นมาใ้ไหมล่ะอยอล ็ใ่นะ อุปนิสัยอเธออาะพอใ้ไ้ แ่รรมพันธุ์ยัเิม เลือนารำเ็มัว ริอยู่ที่เศรษีที่ินอย่าพวเรารู้ัินปลา แ่เราไม่ให้้าิอเราแน่ ประารแรเธอือเพื่อนบ้าน แ่ที่แย่ยิ่ว่าือระูลอเธอมันไม่มีศัิ์ศรี แม้เธอะลืมวาม่ำ้อยไ้บ้า อสถานะที่แท้ล่ะ เธอิะยื่นเหรียทอเ๊ให้ันใ่ไหม!!" นาอึนี้หน้า่าไม่หยุ อยอลยมือึ้นมาปาน้ำาัวเอ ัหวะนั้น ยูรา็เินเ้ามาห้ามเอาไว้พลาปั้นสีหน้าทำเป็นะร้อไห้
"แม่ะพอทีเถอะ พอเถอะนะะหนูอร้อ แบฮยอนน่ะเรายัเลี้ยล่อมให้เาเปลี่ยนใไ้ เื่อหนูนะะ" ยูราพู ่อนะหันไปมออยอลเหยียๆ
"ที่นี้็เหลือแ่แทยอนเท่านั้น แล้วถ้าแม่นั่นยัไม่รู้ัยับยั้ั่ใัวเออีนล่ะ็ ไปยุให้วิ่โร่มาหาแบฮยอนอีนเลยี้!!" เมื่อยูราพูบ อยอล็หันวับมาและฟามือไปที่ใบหน้าอยูราทันที ยูราหันไปามแรบ หล่อนวัสายาลับมามอ้วยวามไว
"ศัิ์ศรีอเราะไม่มีวันหม่นหมอเพราะเรื่อสปรแบบนั้น นี่เหรอสะใภ้อพวผู้ี มารยาทอยู่ที่ไหนผู้ให่เ้าุยันทำไมถึไ้มาสอ!!!!" อยอลแหปา
"อยอล!!" นาอึนะโนเรียและอยอล็หันลับไปี้หน้านาอึนทันที
"หุบปา! ืนันพูับเธออีำเียวันลายเป็นนไร้ศัิ์ศรี!! ันเยยย่อเธอเหมือนน้อสาวนะ านี้ไปเธอเป็นแ่นรู้ั!!" อยอลพู และมอหน้านาอึนอย่าเียแ้น่อนะพู่อ
"ใ่! นันาอึน!! เธอมันแ่นรู้ั!! วันเิลูสาวัน เธอ็ร้อเพลให้ ันอุส่าห์นึอบใมานถึทุวันนี้ ำไ้ไหมุย่า!" อยอลหันไปพูับุย่าที่นั่ฟัและร้อไห้อยู่บนโฟาในบ้าน ุย่าพูไม่ออ หล่อนหยิบผ้าเ็หน้าึ้นมาับน้ำา
"ุย่าำไ้ไหมะ เาว้าลูสาวอันไปาอ้อมแนแล้วบอว่านี่็ลูสาวเ้าเหมือนัน ันยัยิ้มแย้มแล้วยับอเาว่าไ้สิ..." และอยอล็หันมาุยับนาอึนอีรั้
"ันนึอบใโยที่ันไม่รู้เลยว่าในฤหาสน์อเศรษีให่แห่นี้ะมีในหิที่แสนใแบ นานับผลไม้ที่หายไปาสวน นับว่าผลไม้ี่ผลที่ลูสาวันโมยไป แน่ริทำอีสิ! ไปนับะว่าผลไม้ในสวนเธอมันมีี่ลู แ่ำเอาไว้นะ! ันเลี้ยอาหารลูเธอเยอะมื้อยิ่ว่าผลไม้ที่เธออ้าว่าถูโมย แ่ราวัลที่ันไ้รับลับลายเป็นารูหมิ่นเหยียหยาม ันอ่านนผิแท้ๆ..ฮึ... ันนี่มันโ่เอ...ฮือออ" อยอลปาน้ำาัวเอ อนนี้แเหรื่อในบ้านเริ่มะมอหน้าันไปมา
"ริที่เราายลูสาว แ่เธอเอ็ิะายลูเหมือนัน! แ่เรายัีที่ล้าายลูสาวแบบเปิเผย แ่เธอน่ะหวัะินทั้สินสออพวสะใภ้้วย!! ฮึ.." อยอลพูไป็ร้อไห้ไป นาอึนถึับพูไม่ออ หล่อนมอหน้าแเหรื่อในาน้วยสีหน้าอับอาย และอยอล็พู่อ
ฤษะปราายพลันและเอ่ยว่า ันรัเธอ ที่รัอัน
แ่ันหวาลัวเหลือเิน สุที่รัอัน ่าน่าอายเหลือเิน
อย่าบัับันเลย ปล่อยันไปเถิ อย่าให้ัน้อสาปแ่
ริมฝั่แม่น้ำที่ไลสุลูหูลูา ฤษะับราธาในลีลาร่ายรำแห่รั
ปรารถนาาหัวใรวยระรินผ่านริมฝีปา ฤษะับราธาในลีลาร่ายรำแห่รั
ลมหายใรวยระรินปะทุ รุ่นไอเสน่หา ฤษะับราธาในวามรั
เอื้อนเอ่ยโยไม่เผยปา ฤษะับราธาในลำนำแห่วามรั "
เมื่อร้อเพลและร่ายรำบ แเหรื่อ็พาันปรบมือื่นมารแสออยอลันเรียว อยอลโ้อบุแ ่อนะเินเ้าไปหานาอึนที่ำลัเินเ้ามาหาหล่อน
"นาอึน๊ะ..ือัน...ันะอให้เธอพิารา ันะยแทยอนลูสาวอัน เป็นสะใภ้อบ้านเธอ" อยอลพูพร้อมรอยยิ้มและยื่นมือไปุมมืออนาอึนไว้
"อะไรนะ?" นาอึนถาม
"็..เรื่อที่เราุยันไ๊ะ แทยอนับแบฮยอน แ่านันไ"
อยอลพูบ นาอึน็ปัมือออยอลทิ้ทันที ยอลร้อ้วยวามใ ทำเอาแในานที่ยืนมอ่า็ใไป้วย อนนี้ทั้นในรอบรัวบยอนถึับอึ้ิมี่ับารระทำอนาอึน ยเว้น ยูรา
"เธอบ้าไปแล้วเหรออยอล!!" นาอึนวา
"นาอึน..."
"ที่เราเรียเธอมาวันนี้ ็เพื่อสร้าวามบันเทิให้แเหรื่ออเราเท่านั้น แ่เธอลับมาทำโปรยเสน่ห์ใส่ หึ!" นาอึนพูแล้วหันไปหายูรา
"ถูอลูแล้วยูรา อยอลน่ะหล่อนเลือัหวะไ้เ่มา แถมยัรอบรู้ว่าะวยผลประโยน์ไ้ในโอาสไหน" นาอึนหันลับไปหาอยอลพร้อมับี้หน้าหล่อน
"สมัยเ็ๆ ลูสาวเธอโมยผลไม้าสวนเราเป็นประำ โึ้นมา็้อะับลูายันอีสิ"
"ไม่นะนาอึน... มันไม่ริเ็า แบฮยอนับแทยอนเป็นเพื่อนันั้แ่เ็" อยอลพูพร้อมับน้ำาที่ไหลอาบแ้มและพู่อ
"พวเารััน ถึนาอยู่โยปราศาันและันไม่ไ้ เธอเป็นรอบรัวให่บาทีเธออาไม่เยสัเ แ่ันเ้าใวามรู้สึอพวเาี" อยอลบอ หล่อนเินเ้ามาหานาอึนพร้อมับประนมมือไหว้
"ันไหว้ล่ะนาอึน...ไ้โปรอย่าปิเสธเลย แม้่อไปานี้เธอะเลิบหาับันัน็ยอม...ฮึ..." อยอลยมือราบราน แ่นาอึนลับยิ้มเยาะเย้ย
"น้ำบ่อไหนถ้ามันเป็นพิษะมีใรัึ้นมาใ้ไหมล่ะอยอล ็ใ่นะ อุปนิสัยอเธออาะพอใ้ไ้ แ่รรมพันธุ์ยัเิม เลือนารำเ็มัว ริอยู่ที่เศรษีที่ินอย่าพวเรารู้ัินปลา แ่เราไม่ให้้าิอเราแน่ ประารแรเธอือเพื่อนบ้าน แ่ที่แย่ยิ่ว่าือระูลอเธอมันไม่มีศัิ์ศรี แม้เธอะลืมวาม่ำ้อยไ้บ้า อสถานะที่แท้ล่ะ เธอิะยื่นเหรียทอเ๊ให้ันใ่ไหม!!" นาอึนี้หน้า่าไม่หยุ อยอลยมือึ้นมาปาน้ำาัวเอ ัหวะนั้น ยูรา็เินเ้ามาห้ามเอาไว้พลาปั้นสีหน้าทำเป็นะร้อไห้
"แม่ะพอทีเถอะ พอเถอะนะะหนูอร้อ แบฮยอนน่ะเรายัเลี้ยล่อมให้เาเปลี่ยนใไ้ เื่อหนูนะะ" ยูราพู ่อนะหันไปมออยอลเหยียๆ
"ที่นี้็เหลือแ่แทยอนเท่านั้น แล้วถ้าแม่นั่นยัไม่รู้ัยับยั้ั่ใัวเออีนล่ะ็ ไปยุให้วิ่โร่มาหาแบฮยอนอีนเลยี้!!" เมื่อยูราพูบ อยอล็หันวับมาและฟามือไปที่ใบหน้าอยูราทันที ยูราหันไปามแรบ หล่อนวัสายาลับมามอ้วยวามไว
"ศัิ์ศรีอเราะไม่มีวันหม่นหมอเพราะเรื่อสปรแบบนั้น นี่เหรอสะใภ้อพวผู้ี มารยาทอยู่ที่ไหนผู้ให่เ้าุยันทำไมถึไ้มาสอ!!!!" อยอลแหปา
"อยอล!!" นาอึนะโนเรียและอยอล็หันลับไปี้หน้านาอึนทันที
"หุบปา! ืนันพูับเธออีำเียวันลายเป็นนไร้ศัิ์ศรี!! ันเยยย่อเธอเหมือนน้อสาวนะ านี้ไปเธอเป็นแ่นรู้ั!!" อยอลพู และมอหน้านาอึนอย่าเียแ้น่อนะพู่อ
"ใ่! นันาอึน!! เธอมันแ่นรู้ั!! วันเิลูสาวัน เธอ็ร้อเพลให้ ันอุส่าห์นึอบใมานถึทุวันนี้ ำไ้ไหมุย่า!" อยอลหันไปพูับุย่าที่นั่ฟัและร้อไห้อยู่บนโฟาในบ้าน ุย่าพูไม่ออ หล่อนหยิบผ้าเ็หน้าึ้นมาับน้ำา
"ุย่าำไ้ไหมะ เาว้าลูสาวอันไปาอ้อมแนแล้วบอว่านี่็ลูสาวเ้าเหมือนัน ันยัยิ้มแย้มแล้วยับอเาว่าไ้สิ..." และอยอล็หันมาุยับนาอึนอีรั้
"ันนึอบใโยที่ันไม่รู้เลยว่าในฤหาสน์อเศรษีให่แห่นี้ะมีในหิที่แสนใแบ นานับผลไม้ที่หายไปาสวน นับว่าผลไม้ี่ผลที่ลูสาวันโมยไป แน่ริทำอีสิ! ไปนับะว่าผลไม้ในสวนเธอมันมีี่ลู แ่ำเอาไว้นะ! ันเลี้ยอาหารลูเธอเยอะมื้อยิ่ว่าผลไม้ที่เธออ้าว่าถูโมย แ่ราวัลที่ันไ้รับลับลายเป็นารูหมิ่นเหยียหยาม ันอ่านนผิแท้ๆ..ฮึ... ันนี่มันโ่เอ...ฮือออ" อยอลปาน้ำาัวเอ อนนี้แเหรื่อในบ้านเริ่มะมอหน้าันไปมา
"ริที่เราายลูสาว แ่เธอเอ็ิะายลูเหมือนัน! แ่เรายัีที่ล้าายลูสาวแบบเปิเผย แ่เธอน่ะหวัะินทั้สินสออพวสะใภ้้วย!! ฮึ.." อยอลพูไป็ร้อไห้ไป นาอึนถึับพูไม่ออ หล่อนมอหน้าแเหรื่อในาน้วยสีหน้าอับอาย และอยอล็พู่อ
"ะั่วะีอย่าไรเหรีย็ยัพิสูน์ไ้้วยเสียระทบัน แ่นอย่าเธอไม่มีวันรู้เรื่ออะไรหรอนาอึน! เพราะเธอมันหูหนวเินไป หนวเินว่าะไ้ยินเสียหัวใอลูัวเอ าเธอบอนมอไม่เห็นวามรัอพวเ็ๆ และอีไม่้าเธอ็ะลายเป็นใบ้ เมื่อเธอไ้เห็นว่าหัวใอลูเธอพัพินาศ!!" อยอลพูและเินออไปาห้อโถ นาอึนและนอื่นๆมอามหล่อน ไม่ทันที่อยอละไ้้าวออไปาาน หล่อน็หยุเินและหันมาประาศร้าว้วยเสียอันั่อหน้าทุน
"ันอสาบาน บันี้ ่อศัิ์ศรีอันที่เธอเพิ่ะูถูเหยียหยาม ใน 7 วันหาลูสาวันไม่ไ้แ่านับระูลที่ร่ำรวยยิ่ว่าเธอแล้วล่ะ็ วันที่ 8 ถ้าใรอยามาานศพัน็เิเลย"
"......."
" ันมานี่เพื่อั้ใะสวอพร่อพระเ้าให้ยูราไ้ลูายที่แ็แร แ่อนนี้ันออธิษาน ให้ลูเธอลอออมาเป็นผู้หิ ำไว้นะนัยูรา ลูอเธอะ้อเป็นเ็ผู้หิ!!!" พูบ อยอล็เินออไปาบ้าน ทิ้ให้รอบรัวบยอนหน้าเสียามๆันไปและแเหรื่อ็เริ่มุนับเหุาร์ที่เิึ้น
อยอลเินปาน้ำามาลอทานถึบ้าน หล่อนเอาแ่ิโทษนเอว่าหล่อนโ่เ่ามาลอ ิว่านาอึนเพื่อนบ้านที่เธอนับถือว่าเป็นั่น้อสาวไ้ลายเป็นแ่นรู้ัที่เธอะเลียี้หน้าลอไป
หานาอึนไม่ิะให้แบฮยอนแ่านับแทยอน
หล่อน็ะไม่ให้ลูสาวอหล่อนเ้าไปยุ่เี่ยวับลูายระูลบยอนอี่อไป!!!!!
้ออโทษที่หายไปนะรับผม 5555555 มา่ออนที่ 5 แล้ว เนื้อเรื่อเ้ม้นึ้นทุทีๆๆๆ อนนี้แบฮยอนับแทยอนออน้อยมาๆ เน้นถึวามราม่า 55555555 แ่นี่ฟิแบแทนะรับ สาบานเลย ไม่้อใไป ะบอไว้เลยว่าเรื่อนี้ไรท์เอร์ะใร้ายมาๆ 5555555555555555555555555 แล้นอ่าน55555555 อโทษนะรับ ถ้านิยายเรื่อนี้ไม่เป็นที่ถูใ ่าไรท์ไ้เลยนะรับ แ่อย่า่าเ๊าแรนะะะ เ๊าเียายยยย ิิิิ
ไว้ะมา่ออนที่ 6 เร็วๆนี้นะรับ รันอ่านทุน อย่าเพิ่ทิ้ันไปไหนนะรับบบบบบ ุ๊บๆๆๆๆ
เอ้อ มีเม้นหลายเม้นเลยที่สสัยว่า เอ๊ะ าแร็เอร์นิยายเรื่อนี้มันยัไ ทำไมถึ้อัวาวามรัอทั้สอน โยเพาะยูราับนาอึน ไรท์ออบไว้ละันนะรับ
ำถาม : ยูรา ัวาวามรัและเป่าหูนาอึนทำไม ??
อบ : เพราะยูรา เธอเป็นสะใภ้ให่อบ้านรับ(เป็นภรรยาอแบบอม) เธอหวัฮุบสมบัิทั้หมอบ้านบยอน และถ้าเธอไ้ลูผู้าย ลูเธอ็ะไ้สมบัิทั้หม เธอลัวว่า ถ้าแทยอนเ้ามาเป็นสะใภ้เนี่ย ละแทยอนมีลูายเหมือนัน เธอ็ะไ้สมบัิแ่เสี้ยวเียว เธอเลยัไฟแ่้นลม
ำถาม : ทำไมนาอึนถึัวาวามรัอแบฮยอนับแทยอน
อบ : เธอถูยูราเป่าหูรับ และที่สำัสามีเธอ(หรือพ่ออแบฮยอน) บอว่าไม่อยาให้แทยอนที่มาาระูลที่้อยว่ามาแ่านับแบฮยอน เพราะลัวศัิ์ศรีระูละมัวหมอ
ำถาม : ทำไมแม่แทยอนถึเียร์ให้ลูแ่าน
อบ : เพราะอยอลรัแทยอนรับ อยาให้ลูสาวมีวามสุับนที่ลูสาวรั อนเ็ปแม่ที่รัลูและอยาให้ลูมีวามสุ
ไ้อสสัยไปแล้ว อให้อ่านอย่าสนุและใ้วิาราในารอ่าน้วยนะรับ สุท้ายนี้ออบุทุนที่ิาม อบุร๊าบบบบบบบบบบบ
ไว้ะมา่ออนที่ 6 เร็วๆนี้นะรับ รันอ่านทุน อย่าเพิ่ทิ้ันไปไหนนะรับบบบบบ ุ๊บๆๆๆๆ
เอ้อ มีเม้นหลายเม้นเลยที่สสัยว่า เอ๊ะ าแร็เอร์นิยายเรื่อนี้มันยัไ ทำไมถึ้อัวาวามรัอทั้สอน โยเพาะยูราับนาอึน ไรท์ออบไว้ละันนะรับ
ำถาม : ยูรา ัวาวามรัและเป่าหูนาอึนทำไม ??
อบ : เพราะยูรา เธอเป็นสะใภ้ให่อบ้านรับ(เป็นภรรยาอแบบอม) เธอหวัฮุบสมบัิทั้หมอบ้านบยอน และถ้าเธอไ้ลูผู้าย ลูเธอ็ะไ้สมบัิทั้หม เธอลัวว่า ถ้าแทยอนเ้ามาเป็นสะใภ้เนี่ย ละแทยอนมีลูายเหมือนัน เธอ็ะไ้สมบัิแ่เสี้ยวเียว เธอเลยัไฟแ่้นลม
ำถาม : ทำไมนาอึนถึัวาวามรัอแบฮยอนับแทยอน
อบ : เธอถูยูราเป่าหูรับ และที่สำัสามีเธอ(หรือพ่ออแบฮยอน) บอว่าไม่อยาให้แทยอนที่มาาระูลที่้อยว่ามาแ่านับแบฮยอน เพราะลัวศัิ์ศรีระูละมัวหมอ
ำถาม : ทำไมแม่แทยอนถึเียร์ให้ลูแ่าน
อบ : เพราะอยอลรัแทยอนรับ อยาให้ลูสาวมีวามสุับนที่ลูสาวรั อนเ็ปแม่ที่รัลูและอยาให้ลูมีวามสุ
ไ้อสสัยไปแล้ว อให้อ่านอย่าสนุและใ้วิาราในารอ่าน้วยนะรับ สุท้ายนี้ออบุทุนที่ิาม อบุร๊าบบบบบบบบบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น