ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 : สละแล้วซึ่งทุกอย่าง
CHAPTER 11 : สละแล้วึ่ทุอย่า
แทยอนเินมาที่ฤหาสน์อแบฮยอน ามที่ให้สัาไว้ับยอู ว่าะ่วยพูให้เาเลิินเหล้าและลับมาใ้ีวิปิเหมือนเิม แม้ว่ามันอาะเป็นเรื่อยา แ่แทยอน็ัสินใอย่าแน่วแน่แล้วว่าเธอะ้อพูเพื่อให้เาเลิื่มเหล้าให้ไ้ ไม่ว่าะวิธีใ็าม
บุลในฤหาสน์บยอนเปลี่ยนอย่าเห็นไ้ั าน้านาอึนที่อยห่วใยและอ่อนโยนับแทยอน บันี้ลายเป็นเหมือนนไม่รู้ั ไม่ว่าแทยอนะเอ่ยทัทายอย่าเารพ็ไม่มีำอบรับใลับมา แม้ะมอหน้า็ไม่ มีเพียแ่แบบอมับแบยอที่ยัุยับเธอเหมือนเิม
แบบอมเล่าให้แทยอนฟัะที่พาเธอไปพบแบฮยอนที่ห้อว่า แบฮยอนนั้นเปลี่ยนไปอย่าับนละน านที่เยลาเลียวและี้เล่น อนนี้ลายเป็นไอ้ี้เมานหนึ่ที่นในบ้าน่า็ไม่อยาุย้วย ทั้ี่เ่าและทั้เหม็น แทยอนแทบะน้ำาไหลเมื่อรู้ว่าพี่ยูราและนาอึน้ออยหาผ้ามาปิมูและทำหน้าเหยเทุรั้ที่แบฮยอนเินผ่าน
เมื่อเินทามาถึห้อนอนอแบฮยอน แทยอน็ผลัประูเ้าไป ในห้ออแบฮยอนนั้นมีเฟอร์นิเอร์ที่ถูผ้าลุมเอาไว้เพื่อันฝุ่นับ สภาพเียวับที่เยเป็น่วที่แบฮยอนไปเรียนอยู่่าประเทศ แบฮยอนนั่สูบบุหรี่อยู่ลาห้อ เาอยู่บนเ้าอี้นวมัวโปร ้าน้ามีโ๊ะัวเล็ๆที่มีวบรั่นีและแ้ววาอยู่ แทยอนัสินใเินเ้าไปหา เมื่อเ้าไปใล้ ลิ่นสุรา็ีึ้นมานแทยอนแทบะทนไม่ไหว
"แบฮยอน..." แทยอนเอ่ยทั ายหนุ่มไม่หันมามอ เาพ่นวันบุหรี่อย่าเื่อ้า ใบหน้า้อมอออไปนอหน้า่าห้อ
"มาทำไม? เธออยาเสียื่อเพราะันหรือไ" แบฮยอนประประัน แทยอนเินเ้าไปใล้อี
"ถ้าเรายอมเสียื่อะั้แ่อนนั้น ป่านนี้เราไ้อยู่้วยันนานแล้วสินะ" แทยอนประลับ พลาเอื้อมมือไปึบุหรี่ออาปาเา แบฮยอนเอี้ยวัวหลบ่อนะปัมืออแทยอนออเบาๆ
"พอแ่านแล้วย้ายไปอยู่ที่โน่น เธอมีวามสุีหรือเปล่า?" แบฮยอนถาม
"ที่โน่นเหมือนนละโลับที่นี่ บ้านหลัให่มหึมา้อรับผิอบ บริวารเยอะแยะ้ออยสั่โน่นนี่" แทยอนบอสารทุ์สุิบและเินไปนั่ที่เ้าอี้ร้ามเา แบฮยอนถึับหัวเราะแห้ๆ
"ฮ่ะๆๆ ้ออยสั่โน่นสั่นี่ เธอเป็นผู้ให่เ็มัวแล้วสินะ เธอูเหมือนนายหิไม่มีผิเลย สวมเสื้อผ้าหรูหรา วาลมโแวววาว วาบ่บอถึฝันที่ยิ่ให่ บ้านหลัให่มหึมา วามรับผิอบล้นมือ ไหนยัะลูเลี้ย้วย" แบฮยอนพูอย่าน้อยใ พลาหันมามอใบหน้าเศร้าหมออนรหน้า แทยอนสัมผัสไ้ถึวามเศร้าาวาอแบฮยอน ในะที่เาพูถึีวิอเธอหลัาที่ไ้าันไปนานเป็นอาทิย์
"ฮึ..." แทยอนอยาะบอว่าเธอิถึเามาแ่ไหน เธออยาะบอเาว่าเธอมีพร้อมทุอย่าในฤหาสน์หลัใหม่ แ่เธอไม่มีวามสุ ไม่มีวามสุที่้อปราศานที่เธอรัอย่าเา
"แทยอน.." แบฮยอนลุาเ้าอี้นวมที่นั่อยู่และรเ้าไปุเ่ารหน้าเธอ ายหนุ่มว้าบุหรี่ที่ยัสูบไม่หมลพื้นห้อ ่อนะใ้มือนั้นับที่มืออเธอและุมมันไว้ แทยอนเยหน้าที่เ็มไป้วยน้ำามอเา
"ันมอาวโๆอเธอไ้ไม่มีเบื่อ แ่น้ำาหยโๆอเธอนี่สิ...ที่ันทนไม่ไ้" เาพูบ็ยื่นมือไปเ็น้ำาให้ับเธอ ่อนะพู่อ
"เอ่อ... เธอมา็ีแล้ว ันมีหลายอย่าที่อยาืนให้เธอ เพราะันอาะไม่ลับมาที่นี่อี มาสิ" แบฮยอนับแทยอนให้ลุึ้นยืนและูมือเธอให้เินามเ้าไป
แบฮยอนเินมาหยุรล่อใบให่ที่เอาไว้สำหรับเ็บอส่วนัว เาปล่อยมือแทยอนและนัุ่เ่าลรพื้นเพื่อเปิล่อที่อยู่้านล่า แทยอนมอแบฮยอนที่่อยๆเปิล่ออออย่าระมัระวั
"ูนี่สิแทยอน" แบฮยอนยิ้มแ่ะหยิบสร้อย้อมืออันเล็ๆึ้นมาและยื่นให้เธอู แทยอนนั่ล้าๆเาและมอสร้อยอันนั้น เธอำมันไ้...มันือสร้อย้อมืออเธอเมื่ออนเ็ๆ
"เธอำมันไ้หรือเปล่า อนที่เธอยัเป็นเ็ัวเล็ๆ เธอทำสร้อย้อมืออันนี้หาย แ่ันไม่ไ้เอมันหรอนะ ันเอามันไป่อน" แบฮยอนพูลั้วหัวเราะ แทยอนเอ็เผลอยิ้มออมา้วย
"แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าทำไมันถึเอามันไป่อน"
"ทำไม?"
"เพราะเวลาเธอให้ัน่วยหา ันะไ้อยู่ับเธอลอทั้วัน อย่าที่ัน้อารไ"
"........"
"แล้วนี่็ผ้าลุมที่เธอลืมเอาไว้ในวันนั้น หลัาที่เราโนับไ้ เธอ็วิ่ไปแล้วทำผ้าลุมหล่น เธอาไปเยๆเป็นารปิาวามสัมพันธ์อเรา" เาพู่อและหยิบผ้าลุมไหล่ที่แทยอนทำหล่นเอาไว้รั้นั้น แทยอนรับมันมาถือ เธอน้ำาไหลอีรอบและพยายามยมือมาปามันออ
"วามทรำเรื่อนายอยู่ในสมอันลอ" แทยอนบอพลาสะอื้นเบาๆ
"่วไหน?" แบฮยอนถาม ลั้นเสียสะอื้นอัวเอ
"เหรียสอสามอัน..."
"30 วอน"
"มันมี่าเหลือเินในวามทรำอัน" แทยอนพู
"เหรียอันใ่ไหม เธอโมยอันไป แล้วะเอามาืนอนันนั่รถออไปใ่ไหม ถ้าันิะทวเหรียพวนั้นืน เธอ้อ่ายอเบี้ยันเยอะแน่ๆ" แบฮยอนหัวเราะทั้น้ำา ทำเอาแทยอนหัวเราะไป้วย
บุลในฤหาสน์บยอนเปลี่ยนอย่าเห็นไ้ั าน้านาอึนที่อยห่วใยและอ่อนโยนับแทยอน บันี้ลายเป็นเหมือนนไม่รู้ั ไม่ว่าแทยอนะเอ่ยทัทายอย่าเารพ็ไม่มีำอบรับใลับมา แม้ะมอหน้า็ไม่ มีเพียแ่แบบอมับแบยอที่ยัุยับเธอเหมือนเิม
แบบอมเล่าให้แทยอนฟัะที่พาเธอไปพบแบฮยอนที่ห้อว่า แบฮยอนนั้นเปลี่ยนไปอย่าับนละน านที่เยลาเลียวและี้เล่น อนนี้ลายเป็นไอ้ี้เมานหนึ่ที่นในบ้าน่า็ไม่อยาุย้วย ทั้ี่เ่าและทั้เหม็น แทยอนแทบะน้ำาไหลเมื่อรู้ว่าพี่ยูราและนาอึน้ออยหาผ้ามาปิมูและทำหน้าเหยเทุรั้ที่แบฮยอนเินผ่าน
เมื่อเินทามาถึห้อนอนอแบฮยอน แทยอน็ผลัประูเ้าไป ในห้ออแบฮยอนนั้นมีเฟอร์นิเอร์ที่ถูผ้าลุมเอาไว้เพื่อันฝุ่นับ สภาพเียวับที่เยเป็น่วที่แบฮยอนไปเรียนอยู่่าประเทศ แบฮยอนนั่สูบบุหรี่อยู่ลาห้อ เาอยู่บนเ้าอี้นวมัวโปร ้าน้ามีโ๊ะัวเล็ๆที่มีวบรั่นีและแ้ววาอยู่ แทยอนัสินใเินเ้าไปหา เมื่อเ้าไปใล้ ลิ่นสุรา็ีึ้นมานแทยอนแทบะทนไม่ไหว
"แบฮยอน..." แทยอนเอ่ยทั ายหนุ่มไม่หันมามอ เาพ่นวันบุหรี่อย่าเื่อ้า ใบหน้า้อมอออไปนอหน้า่าห้อ
"มาทำไม? เธออยาเสียื่อเพราะันหรือไ" แบฮยอนประประัน แทยอนเินเ้าไปใล้อี
"ถ้าเรายอมเสียื่อะั้แ่อนนั้น ป่านนี้เราไ้อยู่้วยันนานแล้วสินะ" แทยอนประลับ พลาเอื้อมมือไปึบุหรี่ออาปาเา แบฮยอนเอี้ยวัวหลบ่อนะปัมืออแทยอนออเบาๆ
"พอแ่านแล้วย้ายไปอยู่ที่โน่น เธอมีวามสุีหรือเปล่า?" แบฮยอนถาม
"ที่โน่นเหมือนนละโลับที่นี่ บ้านหลัให่มหึมา้อรับผิอบ บริวารเยอะแยะ้ออยสั่โน่นนี่" แทยอนบอสารทุ์สุิบและเินไปนั่ที่เ้าอี้ร้ามเา แบฮยอนถึับหัวเราะแห้ๆ
"ฮ่ะๆๆ ้ออยสั่โน่นสั่นี่ เธอเป็นผู้ให่เ็มัวแล้วสินะ เธอูเหมือนนายหิไม่มีผิเลย สวมเสื้อผ้าหรูหรา วาลมโแวววาว วาบ่บอถึฝันที่ยิ่ให่ บ้านหลัให่มหึมา วามรับผิอบล้นมือ ไหนยัะลูเลี้ย้วย" แบฮยอนพูอย่าน้อยใ พลาหันมามอใบหน้าเศร้าหมออนรหน้า แทยอนสัมผัสไ้ถึวามเศร้าาวาอแบฮยอน ในะที่เาพูถึีวิอเธอหลัาที่ไ้าันไปนานเป็นอาทิย์
"ฮึ..." แทยอนอยาะบอว่าเธอิถึเามาแ่ไหน เธออยาะบอเาว่าเธอมีพร้อมทุอย่าในฤหาสน์หลัใหม่ แ่เธอไม่มีวามสุ ไม่มีวามสุที่้อปราศานที่เธอรัอย่าเา
"แทยอน.." แบฮยอนลุาเ้าอี้นวมที่นั่อยู่และรเ้าไปุเ่ารหน้าเธอ ายหนุ่มว้าบุหรี่ที่ยัสูบไม่หมลพื้นห้อ ่อนะใ้มือนั้นับที่มืออเธอและุมมันไว้ แทยอนเยหน้าที่เ็มไป้วยน้ำามอเา
"ันมอาวโๆอเธอไ้ไม่มีเบื่อ แ่น้ำาหยโๆอเธอนี่สิ...ที่ันทนไม่ไ้" เาพูบ็ยื่นมือไปเ็น้ำาให้ับเธอ ่อนะพู่อ
"เอ่อ... เธอมา็ีแล้ว ันมีหลายอย่าที่อยาืนให้เธอ เพราะันอาะไม่ลับมาที่นี่อี มาสิ" แบฮยอนับแทยอนให้ลุึ้นยืนและูมือเธอให้เินามเ้าไป
แบฮยอนเินมาหยุรล่อใบให่ที่เอาไว้สำหรับเ็บอส่วนัว เาปล่อยมือแทยอนและนัุ่เ่าลรพื้นเพื่อเปิล่อที่อยู่้านล่า แทยอนมอแบฮยอนที่่อยๆเปิล่ออออย่าระมัระวั
"ูนี่สิแทยอน" แบฮยอนยิ้มแ่ะหยิบสร้อย้อมืออันเล็ๆึ้นมาและยื่นให้เธอู แทยอนนั่ล้าๆเาและมอสร้อยอันนั้น เธอำมันไ้...มันือสร้อย้อมืออเธอเมื่ออนเ็ๆ
"เธอำมันไ้หรือเปล่า อนที่เธอยัเป็นเ็ัวเล็ๆ เธอทำสร้อย้อมืออันนี้หาย แ่ันไม่ไ้เอมันหรอนะ ันเอามันไป่อน" แบฮยอนพูลั้วหัวเราะ แทยอนเอ็เผลอยิ้มออมา้วย
"แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าทำไมันถึเอามันไป่อน"
"ทำไม?"
"เพราะเวลาเธอให้ัน่วยหา ันะไ้อยู่ับเธอลอทั้วัน อย่าที่ัน้อารไ"
"........"
"แล้วนี่็ผ้าลุมที่เธอลืมเอาไว้ในวันนั้น หลัาที่เราโนับไ้ เธอ็วิ่ไปแล้วทำผ้าลุมหล่น เธอาไปเยๆเป็นารปิาวามสัมพันธ์อเรา" เาพู่อและหยิบผ้าลุมไหล่ที่แทยอนทำหล่นเอาไว้รั้นั้น แทยอนรับมันมาถือ เธอน้ำาไหลอีรอบและพยายามยมือมาปามันออ
"วามทรำเรื่อนายอยู่ในสมอันลอ" แทยอนบอพลาสะอื้นเบาๆ
"่วไหน?" แบฮยอนถาม ลั้นเสียสะอื้นอัวเอ
"เหรียสอสามอัน..."
"30 วอน"
"มันมี่าเหลือเินในวามทรำอัน" แทยอนพู
"เหรียอันใ่ไหม เธอโมยอันไป แล้วะเอามาืนอนันนั่รถออไปใ่ไหม ถ้าันิะทวเหรียพวนั้นืน เธอ้อ่ายอเบี้ยันเยอะแน่ๆ" แบฮยอนหัวเราะทั้น้ำา ทำเอาแทยอนหัวเราะไป้วย
"นายะิอเบี้ยันเท่าไหร่ี" แทยอนถาม
"เอาสั 2 เปอร์เ็น์แล้วัน รวม 13 ปี 13 ปีเ็มๆเลยนะแทยอน" แบฮยอนพู
"นานมาเลยนะ..." แทยอนสะอื้นเบาๆ
"เวลาเป็นเสมือนรู...เอ่อ เปลี่ยนเรื่อุยันีว่านะ" แบฮยอนปิฝาล่อเบาๆและลุึ้น แทยอนลุึ้นาม่อนะปาน้ำา้วยหลัมือ
"่วยอะไรันหน่อยสิแทยอน หาเมียีๆให้ันสันสิ ันะไ้หายเหาบ้า ไ้่าวแว่วๆมาว่า สาวๆในเมือที่เธอไปอยู่น่ารัไม่ใ่เล่น" แบฮยอนพูิล และเินุ่มๆไปรอบห้อ เาพยายามะ่อนน้ำาที่ไหลอาบแ้มอัวเอ
"อ๋อ ็พอมี แ่นายเลือนสวยไม่ใ่เหรอ" แทยอนถามและเินามเา
"ไม่ำเป็น้อสวยหรอ อนที่เหมือนเธอ็พอ ฮ่าๆๆๆ" แบฮยอนหัวเราะ่อนะเปิวบรั่นีและเทมันลแ้ว
"อบนเรียบร้อยไหม?" แทยอนถาม่อ
"ไม่เอาหรอ ันอยาไ้นลาแล้ว็ุนิๆะไ้ทะเลาะับันไ้ บอแล้วไ ผู้หินนั้นวระเหมือนเธอ" เายิ้ม
"แหม แบบนั้นมีให้เลือเป็นพันนเียวนะ"
"เอามาทำไมั้พันน วุ่นวายายเลย อแ่นเียวที่เหมือนเธอ็เหลือเฟือแล้ว ฮ่าๆๆ แ่ๆๆๆ" แบฮยอนพูบ็ไอ่อแ่เนื่อาื่มเหบ้ามาเินไป แทยอนเินมาหยุอยู่รหน้าเา และ้อมอเา้วยสายาอ้อนวอน
"เลิื่มเหล้าเถอะนะแบฮยอน" เธออ้อนวอนอ
"ไม่แทยอน..." เาส่ายหน้า
"เลิเถอะ..."
"ไม่..."
"อย่าน้อย็พยายามสิ"
"ไม่..."
"นาย้อเลิไ้.. สัาสิว่า่อานี้ไปนายะเลิื่ม"
"ั้นเธอสัาไ้ไหมว่าเธอะลืมัน..." แบฮยอนถามลับ แทยอนนิ่อึ้ เธอมอเา้วยสายาผิหวั แบฮยอนลืนน้ำลายอึให่่อนะพู่อ
"มันสายไปแล้วแทยอน" เาบอและลุึ้นเินหนีไปอีทา แทยอนรีบลุามเาไป
"แบฮยอน ันะไม่ลับนว่านายะรับปาว่าะเลิื่มเหล้า" แทยอนพู้วยน้ำเสียอ้อนวอนอีรั้
"ันรับปาไม่ไ้" เายืนราน
"นาย้อทำไ้สิ! นเราั้ใริ็ย่อมทำไ้"
"ถ้ามันไ้ั่ใริ ืนนี้เธอล้าหนีไปับันไหม?"
"พูอะไรอนาย!?"
"เธอล้าหนีไปับันไหม?"
"ฟัันสิแบฮยอน"
"เธอะหนีไปับันไ้ไหม?!"
"แบฮยอน...ฟัันเถอะนะ..เลิเหล้าเถอะ.."
"หนีไปับันไ้ไหมแทยอน!"
"มันเินไปแล้ว ันทนเห็นนายเป็นแบบนี้ไม่ไ้ ันทนไม่ไหวแล้ว ันะาใายอยู่แล้วนะ!!! ฮึ...ฮือ.." แทยอนทรุัวลับพื้น สะอื้นไห้แทบาใอยู่รหน้าแบฮยอน แบฮยอนถอนหายใแล้วนั่ลับพื้น้าๆแทยอน
"แทยอน ถ้าเธอมีวามสุที่ไ้อยห่วัน ัน็อบุ ันสาบานว่าสัวัน ันะไปหาเธอถึหน้าประูบ้าน ันะไปเยี่ยมเธอที่บ้านสามีอเธอ" แบฮยอนพูพร้อมับน้ำาที่ไหลริน แทยอนหันหน้ามามอเาอย่ารวเร็ว
"รินะ? ะไปหาันแน่นะ?" เธอถาม แบฮยอนพยัหน้าอย่ามื่น เารวบัวแทยอนมาอแน่นและุมพิลบนหน้าผาลมอแทยอน แทยอนอเาอบ
"ลา่อนแทยอน" แบฮยอนพูเสียเบาราวระิบ แทยอนสะอื้นหนัว่าเิม เธออเาแน่นพลายอมรับวามเป็นริ เาอยาะอยู่ับแทยอนที่เารัให้นานว่านี้ แ่เาทำไม่ไ้ เาลัวว่าเาไม่อาะห้ามหัวใที่มีเพียแ่เธอให้ละทิ้เธอไปไ้ แบฮยอนผละัวออมาาอ้อมอนั้น านั้นเา็เินออไปาห้อ ทิ้ให้แทยอนยืนร้อไห้สะอึสะอื้น้วยวามเสียใอยู่เบื้อหลั
มันสายไปเสียแล้วริๆ้วย...หาวันนั้นแบฮยอนไม่หุนหันพลันแล่น ิว่าัวเอะทำให้แทยอนเป็นทุ์ เา็ไม่สูเสียเธอ
หาวันนั้นแทยอนยอมที่ะเื่อใแบฮยอนอีรั้และัสินใไม่แ่าน เธอ็ไม่สูเสียเาไป...
วามรัระหว่าเธอและเา...ะเหลือเพียแ่วามทรำวัยเ็เท่านั้นล่ะมั้....
อนเย็นอวันนั้น
อีทา้านหนึ่อฤหาสน์ ยูราุระาลาถูแบบอมเ้ามาในห้ออพวเา แบบอมเินามยูรามาอย่าๆ เามอภรรยาท้ออ่อนๆอเาอย่าไม่เ้าใที่ทำไมู่ๆ็ลาเาออมาาห้อนั่เล่นทั้ๆที่เาำลัเล่นเมส์ระานับแบยอเพลิน ๆ
ยูราปิประูห้อและล็อลอนทันทีที่เ้ามาถึ หล่อนหันมามอแบฮยอนที่ทำหน้าไม่เ้าใอยู่รปลายเีย แบบอมเินเ้าไปหายูรา่อนะเอ่ยถามถึวามผิปิ
"อะไรอเธอเนี่ยยูรา เธอลาันมาทำไม" แบบอมถาม
"็แม่อุน่ะสิ! ิะฮุบสมบัิเอาไว้เอ ทำเป็นหวไ้ไม่นาน เี๋ยวนมัน็พาันมาทำรัทีู่้เฟหรอ" ยูราบ่นเสียั
"ที่เธอพูมามัน็ถูนะยูรา แ่ใระห้ามแม่ไ้ล่ะ?" แบบอมถาม
"ใ่ ุหยุเ้าไม่ไ้ แ่ันนี่แหละะหยุเ้าเอ" ยูราพู
"เธอเหรอะหยุแม่? หยุยัไ?"
"นี่ไล่ะ ฮ่ะๆๆๆๆ" ยูราหัวเราะเสียแหละและยุแู้เฟอบ้านนี้ให้แบบอมู แบบอมทำหน้าใ
"ุแู้เฟอบ้านมาอยู่ับเธอไ้ยัไ ุแม่ามหาั้นาน เอามานี่!!" แบบอมยื่นมือไปว้า แ่ยูราไม่ให้เาทำแบบนั้น
"หุบปา! ันะเ็บุแเฟเอาไว้ ถ้ามีใรถามุ้อบอว่ามันหายไปแล้ว เ้าใไหม!" ยูราำับ แบบอมเอ็เพิ่ะเ้าใ
"อ๋อ~ แล้วเินทั้หมที่อยู่ในู้เฟ็ะหายไป้วย ฮ่าๆๆๆ เธอนี่ลาริๆ ไว้รอัหวะ ่อยไปเปิเอาเินออมา" แบบอมหัวเราะ ยูราเอ็หัวเราะไป้วย ทัู้่หัวเราะับแผนารโมยสมบัิอบ้าน โยไม่ไ้สัเเลยว่าแบฮยอนนั้นนั่อยู่ในห้อและไ้ยินเรื่อทั้หมแล้ว
"อย่านี้นี่เอ~" แบฮยอนพูึ้นมาพร้อมับแว่แ้วเหล้าในมือ ทั้ยูราและแบบอมถึับสะุ้และหันไปมอ
"นายมาที่นี่ั้แ่เมื่อไร?!" แบบอมร้อ
"ผมะะมาเอาหนัสือืน แ่พี่ไม่อยู่เลยเ้ามาเอ แล้วู่ๆ็เห็นพี่ับพี่สะใภ้ผลีผลามเ้ามา และุยันเรื่อุแเฟ~" แบฮยอนบออย่ารู้ทัน เายิ้มมุมปา ทำเอาแบบอมถึับเหื่อ ยูราระุยิ้มมุมปาราวับไม่รู้สึอะไร หล่อนมอเห็นแ้วเหล้าในมือแบฮยอน็รีบ่อว่า
"นี่นายื่มเหล้าเหรอ นายไม่ให้เียริฤหาสน์หลันี้เลยรึไ? นที่นี่ะิยัไ รวมทัุ้แม่้วย" ยูราถาม่อนะำหนิ แบฮยอนเปรยสายามอหน้าพี่สะใภ้อเา
"แล้วิยัไถึโมยุแ? นที่นี่ะิยัไ รวมทัุ้แม่้วย?" แบฮยอนถามลับ
"สมบัิในู้เฟมัน็เป็นสมบัิอบรรพบุรุษ แ่นายไม่วรมาื่มเหล้าที่นี่" แบบอมำหนิบ้า แ่เาไม่ล้าสบาแบฮยอนผู้เป็นน้อาย เพราะัวเอ็มีวามผิอยู่เหมือนัน
"ุแมัน็อบรรพบุรุษ พี่เอ็ไม่วรโมย" แบฮยอนพู่อ เา้อหน้านทั้สออย่าเอาเรื่อ และยูรา็พูึ้นทา
"ันะบอนายเอาไว้อย่านึ ุแอนี้ันะไม่ให้ใร และไม่มีวันให้ใร้วย!"
"หึๆๆ วยไปาแม่" แบฮยอนหัวเราะในลำอ
"อย่าพูอะไรโ่ๆหน่อยเลย ันมาาระูลิม ู้เฟให่ว่านี้ัน็เห็นมานัแล้ว" ยูราบอเสียเหยียๆและเินไปนั่บนโฟาในห้อ ทำเป็นไม่สนใอะไร แบฮยอนเินามเ้าไปและยื่นหน้าไปใล้ๆ
"แล้วพี่เยเห็นวามบ้าบิ่นในบ้านหลันี้หรือยั?" ไม่ทันที่ยูราะไ้พูอะไร แบฮยอน็เทเหล้าในแ้วลบนโฟาที่ยูรานั่อยู่ทันที ยูราทำหน้าใับสิ่ที่แบฮยอนทำ แบบอมรีบห้าม
"นายะทำอะไรน่ะแบฮยอน!!!"
"พี่็รู้ว่าเินนั้นเป็นอบรรพบุรุษ" แบฮยอนพูะเทเหล้า
"ใ่..ะ..ันรู้!"
"พี่มีสิทธิ์ในเินพวนั้นเท่าไหร่ ผม็มีสิทธิ์เท่านั้น้วย"
"ใ่ๆ แ่นายเทเหล้าใส่โฟาทำไม!?"
"ู่วววว ผม็ะเผาเินส่วนที่เป็นอผม ส่วนพี่็ไปสิ ไปรัษาส่วนอพี่เอาไว้" แบฮยอนวาแ้วเหล้าลบนพื้น ่อนะหยิบไฟแ็ออมาาระเป๋า
"แบฮยอน...นาย...อย่าทำอะไรบ้าๆนะ... นาย้อารอะไร็บอันสิ" แบบอมเห็นท่าไม่ีึรีบพูและยมือห้าม
"ุแ เท่านั้นที่ผม้อาร" แบฮยอนบอ ส่วนแบบอม็พุ่เ้าไปหายูราทันที
"ืนุแให้เาสิยูรา!! ืนุแให้เา!!" แบบอมพยายามะึุแออมาามือภรรยา แ่หล่อนไม่ยอมืน
"ไม่!! ไม่มีทา!!"
"ั้น็ามใ" แบฮยอนบอ่อนะุไฟที่ปลายไฟแ็ านั้นเา็โยนมันลโฟา ไฟลุไหม้โฟาัวหรูเพราะ่อนหน้านี้มันถูะโลมไป้วยแอลอฮอล์ที่เป็นเื้อเพลิั้นี ยูราระโออมาาโฟาัวนั้นพลาร้อะโนโวยวาย
" แม่ะ!! แบฮยอนบ้าไปแล้ว่ะ ใร็ไ้มา่วยที!!"
"ยูรา!! ืนุแให้เาไปสิ!!!" แบบอมแหปาและึุแเฟออมาามืออยูรา เมื่อไุ้แมาแบบอม็โยนุแไปให้แบฮยอนทันที เป็นัหวะเียวันับที่นาอึนวิ่เ้ามา
"เอะอะอะไรัน!! ทำไมเสียัแบบนี้!? ว้าย! ทำไมไฟไหม้อย่านี้!" นาอึนร้อใทันทีที่เห็นว่าโฟาในห้ออแบบอมมีไฟลุท่วม และแบฮยอน็ยืนอยู่รนั้น้วย
"ุแม่..ฮือ...ุแม่ะ..." ยูราทำเป็นร้อไห้่อนะเินเ้าไปสวมอนาอึน นาอึนมอยูราและมอไปรอบๆ.
"หนูเห็นุแม่บอว่าุแม่ามหาุแู้เฟอยู่ใ่ไหมะ ฮึ..ฮือ..หนูเห็นุแนั่นอยู่ับแบฮยอน่ะ พ่อหนูะอืนเา็ไม่ยอมให้ เาบอว่าะทำลายทุอย่าเลย ยัไเา็ไม่ืนให้่ะ เาบอว่าะเผาบ้านให้วอวายไปทั้หลัเลย เาพูอย่านั้นริๆนะะ..ฮืออ..." ยูราปั้นน้ำเป็นัวอีรั้พลาเาะแนนาอึนแน่น แบฮยอนยิ้มอย่ามื่น ำุแู้เฟที่แบบอมเพิ่ะโยนให้ในมือแน่นนเส้นเลือปูโปน นาอึนเินเ้ามาหาแบฮยอน วาอหล่อนายแววผิหวั
"ลูอยาไ้ส่วนแบ่ใ่ไหมแบฮยอน..." นาอึนถาม น้ำาลอที่เบ้าา แบฮยอนนิ่ไม่ยอมพูอะไร
เพียะ!!!
ฝ่ามืออ้วนฟาไปที่ใบหน้าอลูายเ็มแร แบฮยอนหันไปามแรบ เมื่อเาหันลับมา็พบวามผิหวัและวามเ็บปวบนใบหน้าอผู้เป็นแม่
"นี่ไล่ะส่วนแบ่ที่ลูวรไ้รับ..."
"แม่...." แบฮยอนเอ่ยเสียสั่น
"ทุนไม่เยเ้าใลู ทุน้อรับผิอบับสิ่ที่ลู่อ ่อนที่เราะทำลายลูมาว่านี้ ไปาบ้านนี้เถอะ ไปะ" เหมือนถูเหล็ทิ่มแทไปทั่วร่าเมื่อผู้เป็นแม่เอ่ยปาับไล่เาทั้น้ำา แบฮยอนเม้มปาแน่น ้อมอใบหน้าอผู้เป็นแม่
"ุพ่อไล่ผมออาบ้าน ทุนให้ผมทิ้แทยอน แทยอนบอให้ผมเลิเหล้า วันนี้แม่บอให้ผมทิ้ทุน แล้วพระเป็นเ้าบอให้ผม....ทิ้โลใบนี้ะ" แบฮยอนพูลั้วหัวเราะ เาูุแเฟให้แม่อเาูและยื่นไปให้
"ผมไม่มีส่วนแบ่อะไรในบ้านนี้หรอรับ... แ่ผมถือสิทธิ์ในส่วนอแม่ แม่เป็นแม่อผม และไม่มีใรมาพราสิทธิ์นี้ไปาผมไ้แม้แ่แม่..." แบฮยอนประอมืออแม่เาไว้้าหนึ่ ส่วนอี้าหนึ่เา็วาุแเฟลบนมืออหล่อน นาอึนรู้สึใสลายเมื่อไ้ยินำสุท้ายที่ลูายนเล็พู
แบฮยอนเินผ่านัวนาอึนไปโยไม่หันลับมามอ นาอึนยมือึ้นุมหัวใที่เ็บแปลบราวับะีาออาันให้ไ้เสียรนั้น หล่อนเสียสามีผู้เป็นเสาหลัอบ้านไปแล้ว บันี้ หล่อนำลัเสียลูายที่หล่อนั้หน้าั้ารอให้ลับมาบ้าน ที่าหล่อนไป โยไม่มีวันลับมาอีแล้ว...
ระูลบยอน...บสิ้นแล้วสินะ....
อีทา้านหนึ่อฤหาสน์ ยูราุระาลาถูแบบอมเ้ามาในห้ออพวเา แบบอมเินามยูรามาอย่าๆ เามอภรรยาท้ออ่อนๆอเาอย่าไม่เ้าใที่ทำไมู่ๆ็ลาเาออมาาห้อนั่เล่นทั้ๆที่เาำลัเล่นเมส์ระานับแบยอเพลิน ๆ
ยูราปิประูห้อและล็อลอนทันทีที่เ้ามาถึ หล่อนหันมามอแบฮยอนที่ทำหน้าไม่เ้าใอยู่รปลายเีย แบบอมเินเ้าไปหายูรา่อนะเอ่ยถามถึวามผิปิ
"อะไรอเธอเนี่ยยูรา เธอลาันมาทำไม" แบบอมถาม
"็แม่อุน่ะสิ! ิะฮุบสมบัิเอาไว้เอ ทำเป็นหวไ้ไม่นาน เี๋ยวนมัน็พาันมาทำรัทีู่้เฟหรอ" ยูราบ่นเสียั
"ที่เธอพูมามัน็ถูนะยูรา แ่ใระห้ามแม่ไ้ล่ะ?" แบบอมถาม
"ใ่ ุหยุเ้าไม่ไ้ แ่ันนี่แหละะหยุเ้าเอ" ยูราพู
"เธอเหรอะหยุแม่? หยุยัไ?"
"นี่ไล่ะ ฮ่ะๆๆๆๆ" ยูราหัวเราะเสียแหละและยุแู้เฟอบ้านนี้ให้แบบอมู แบบอมทำหน้าใ
"ุแู้เฟอบ้านมาอยู่ับเธอไ้ยัไ ุแม่ามหาั้นาน เอามานี่!!" แบบอมยื่นมือไปว้า แ่ยูราไม่ให้เาทำแบบนั้น
"หุบปา! ันะเ็บุแเฟเอาไว้ ถ้ามีใรถามุ้อบอว่ามันหายไปแล้ว เ้าใไหม!" ยูราำับ แบบอมเอ็เพิ่ะเ้าใ
"อ๋อ~ แล้วเินทั้หมที่อยู่ในู้เฟ็ะหายไป้วย ฮ่าๆๆๆ เธอนี่ลาริๆ ไว้รอัหวะ ่อยไปเปิเอาเินออมา" แบบอมหัวเราะ ยูราเอ็หัวเราะไป้วย ทัู้่หัวเราะับแผนารโมยสมบัิอบ้าน โยไม่ไ้สัเเลยว่าแบฮยอนนั้นนั่อยู่ในห้อและไ้ยินเรื่อทั้หมแล้ว
"อย่านี้นี่เอ~" แบฮยอนพูึ้นมาพร้อมับแว่แ้วเหล้าในมือ ทั้ยูราและแบบอมถึับสะุ้และหันไปมอ
"นายมาที่นี่ั้แ่เมื่อไร?!" แบบอมร้อ
"ผมะะมาเอาหนัสือืน แ่พี่ไม่อยู่เลยเ้ามาเอ แล้วู่ๆ็เห็นพี่ับพี่สะใภ้ผลีผลามเ้ามา และุยันเรื่อุแเฟ~" แบฮยอนบออย่ารู้ทัน เายิ้มมุมปา ทำเอาแบบอมถึับเหื่อ ยูราระุยิ้มมุมปาราวับไม่รู้สึอะไร หล่อนมอเห็นแ้วเหล้าในมือแบฮยอน็รีบ่อว่า
"นี่นายื่มเหล้าเหรอ นายไม่ให้เียริฤหาสน์หลันี้เลยรึไ? นที่นี่ะิยัไ รวมทัุ้แม่้วย" ยูราถาม่อนะำหนิ แบฮยอนเปรยสายามอหน้าพี่สะใภ้อเา
"แล้วิยัไถึโมยุแ? นที่นี่ะิยัไ รวมทัุ้แม่้วย?" แบฮยอนถามลับ
"สมบัิในู้เฟมัน็เป็นสมบัิอบรรพบุรุษ แ่นายไม่วรมาื่มเหล้าที่นี่" แบบอมำหนิบ้า แ่เาไม่ล้าสบาแบฮยอนผู้เป็นน้อาย เพราะัวเอ็มีวามผิอยู่เหมือนัน
"ุแมัน็อบรรพบุรุษ พี่เอ็ไม่วรโมย" แบฮยอนพู่อ เา้อหน้านทั้สออย่าเอาเรื่อ และยูรา็พูึ้นทา
"ันะบอนายเอาไว้อย่านึ ุแอนี้ันะไม่ให้ใร และไม่มีวันให้ใร้วย!"
"หึๆๆ วยไปาแม่" แบฮยอนหัวเราะในลำอ
"อย่าพูอะไรโ่ๆหน่อยเลย ันมาาระูลิม ู้เฟให่ว่านี้ัน็เห็นมานัแล้ว" ยูราบอเสียเหยียๆและเินไปนั่บนโฟาในห้อ ทำเป็นไม่สนใอะไร แบฮยอนเินามเ้าไปและยื่นหน้าไปใล้ๆ
"แล้วพี่เยเห็นวามบ้าบิ่นในบ้านหลันี้หรือยั?" ไม่ทันที่ยูราะไ้พูอะไร แบฮยอน็เทเหล้าในแ้วลบนโฟาที่ยูรานั่อยู่ทันที ยูราทำหน้าใับสิ่ที่แบฮยอนทำ แบบอมรีบห้าม
"นายะทำอะไรน่ะแบฮยอน!!!"
"พี่็รู้ว่าเินนั้นเป็นอบรรพบุรุษ" แบฮยอนพูะเทเหล้า
"ใ่..ะ..ันรู้!"
"พี่มีสิทธิ์ในเินพวนั้นเท่าไหร่ ผม็มีสิทธิ์เท่านั้น้วย"
"ใ่ๆ แ่นายเทเหล้าใส่โฟาทำไม!?"
"ู่วววว ผม็ะเผาเินส่วนที่เป็นอผม ส่วนพี่็ไปสิ ไปรัษาส่วนอพี่เอาไว้" แบฮยอนวาแ้วเหล้าลบนพื้น ่อนะหยิบไฟแ็ออมาาระเป๋า
"แบฮยอน...นาย...อย่าทำอะไรบ้าๆนะ... นาย้อารอะไร็บอันสิ" แบบอมเห็นท่าไม่ีึรีบพูและยมือห้าม
"ุแ เท่านั้นที่ผม้อาร" แบฮยอนบอ ส่วนแบบอม็พุ่เ้าไปหายูราทันที
"ืนุแให้เาสิยูรา!! ืนุแให้เา!!" แบบอมพยายามะึุแออมาามือภรรยา แ่หล่อนไม่ยอมืน
"ไม่!! ไม่มีทา!!"
"ั้น็ามใ" แบฮยอนบอ่อนะุไฟที่ปลายไฟแ็ านั้นเา็โยนมันลโฟา ไฟลุไหม้โฟาัวหรูเพราะ่อนหน้านี้มันถูะโลมไป้วยแอลอฮอล์ที่เป็นเื้อเพลิั้นี ยูราระโออมาาโฟาัวนั้นพลาร้อะโนโวยวาย
" แม่ะ!! แบฮยอนบ้าไปแล้ว่ะ ใร็ไ้มา่วยที!!"
"ยูรา!! ืนุแให้เาไปสิ!!!" แบบอมแหปาและึุแเฟออมาามืออยูรา เมื่อไุ้แมาแบบอม็โยนุแไปให้แบฮยอนทันที เป็นัหวะเียวันับที่นาอึนวิ่เ้ามา
"เอะอะอะไรัน!! ทำไมเสียัแบบนี้!? ว้าย! ทำไมไฟไหม้อย่านี้!" นาอึนร้อใทันทีที่เห็นว่าโฟาในห้ออแบบอมมีไฟลุท่วม และแบฮยอน็ยืนอยู่รนั้น้วย
"ุแม่..ฮือ...ุแม่ะ..." ยูราทำเป็นร้อไห้่อนะเินเ้าไปสวมอนาอึน นาอึนมอยูราและมอไปรอบๆ.
"หนูเห็นุแม่บอว่าุแม่ามหาุแู้เฟอยู่ใ่ไหมะ ฮึ..ฮือ..หนูเห็นุแนั่นอยู่ับแบฮยอน่ะ พ่อหนูะอืนเา็ไม่ยอมให้ เาบอว่าะทำลายทุอย่าเลย ยัไเา็ไม่ืนให้่ะ เาบอว่าะเผาบ้านให้วอวายไปทั้หลัเลย เาพูอย่านั้นริๆนะะ..ฮืออ..." ยูราปั้นน้ำเป็นัวอีรั้พลาเาะแนนาอึนแน่น แบฮยอนยิ้มอย่ามื่น ำุแู้เฟที่แบบอมเพิ่ะโยนให้ในมือแน่นนเส้นเลือปูโปน นาอึนเินเ้ามาหาแบฮยอน วาอหล่อนายแววผิหวั
"ลูอยาไ้ส่วนแบ่ใ่ไหมแบฮยอน..." นาอึนถาม น้ำาลอที่เบ้าา แบฮยอนนิ่ไม่ยอมพูอะไร
เพียะ!!!
ฝ่ามืออ้วนฟาไปที่ใบหน้าอลูายเ็มแร แบฮยอนหันไปามแรบ เมื่อเาหันลับมา็พบวามผิหวัและวามเ็บปวบนใบหน้าอผู้เป็นแม่
"นี่ไล่ะส่วนแบ่ที่ลูวรไ้รับ..."
"แม่...." แบฮยอนเอ่ยเสียสั่น
"ทุนไม่เยเ้าใลู ทุน้อรับผิอบับสิ่ที่ลู่อ ่อนที่เราะทำลายลูมาว่านี้ ไปาบ้านนี้เถอะ ไปะ" เหมือนถูเหล็ทิ่มแทไปทั่วร่าเมื่อผู้เป็นแม่เอ่ยปาับไล่เาทั้น้ำา แบฮยอนเม้มปาแน่น ้อมอใบหน้าอผู้เป็นแม่
"ุพ่อไล่ผมออาบ้าน ทุนให้ผมทิ้แทยอน แทยอนบอให้ผมเลิเหล้า วันนี้แม่บอให้ผมทิ้ทุน แล้วพระเป็นเ้าบอให้ผม....ทิ้โลใบนี้ะ" แบฮยอนพูลั้วหัวเราะ เาูุแเฟให้แม่อเาูและยื่นไปให้
"ผมไม่มีส่วนแบ่อะไรในบ้านนี้หรอรับ... แ่ผมถือสิทธิ์ในส่วนอแม่ แม่เป็นแม่อผม และไม่มีใรมาพราสิทธิ์นี้ไปาผมไ้แม้แ่แม่..." แบฮยอนประอมืออแม่เาไว้้าหนึ่ ส่วนอี้าหนึ่เา็วาุแเฟลบนมืออหล่อน นาอึนรู้สึใสลายเมื่อไ้ยินำสุท้ายที่ลูายนเล็พู
แบฮยอนเินผ่านัวนาอึนไปโยไม่หันลับมามอ นาอึนยมือึ้นุมหัวใที่เ็บแปลบราวับะีาออาันให้ไ้เสียรนั้น หล่อนเสียสามีผู้เป็นเสาหลัอบ้านไปแล้ว บันี้ หล่อนำลัเสียลูายที่หล่อนั้หน้าั้ารอให้ลับมาบ้าน ที่าหล่อนไป โยไม่มีวันลับมาอีแล้ว...
ระูลบยอน...บสิ้นแล้วสินะ....
ไหนใรว่าไรท์ใร้ายยมือึ้นนนนนนน55555555555555
อย่าว่าแ่รีเลยรับ ไรท์เอ็น้ำาลอเหมือนัน ทรมานัวเอและรีโยแท้เลย 55555555555555555
อ่านบแล้วอย่าลืมอมเม้นเป็นำลัใให้หน่อยนะรับ ออบุที่ิาม สวัสีรับบบบบบบบ
อย่าว่าแ่รีเลยรับ ไรท์เอ็น้ำาลอเหมือนัน ทรมานัวเอและรีโยแท้เลย 55555555555555555
อ่านบแล้วอย่าลืมอมเม้นเป็นำลัใให้หน่อยนะรับ ออบุที่ิาม สวัสีรับบบบบบบบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น