ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผมชอบพี่นะ
-ผมชอบพี่นะ:HunKris
.
.
.
.
.
"อะ...พี่อี้ฟานฮะ..." ผม'โอ เซฮุน'เจ้าของฉายาหล่อ รวย เก่ง เพอร์เฟค นักเรียนมัธยมปลายปี2แห่งคิริน เป็นคนที่ใครๆก็หมายปอง และแน่นอนผมเป็นรุ่นน้องของรุ่นพี่ปี3'อู๋ อี้ฟาน' และสุดท้ายผมชอบพี่เค้ามากกกก ผมจึงไปสารภาพรักกับพี่เค้า เมื่อ2วันก่อน...
.
.
.
...วันที่14 กุมภาพันธ์ 20XX...
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ฮะ...ผมว่า ทุกคนก็คงรู้กันอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะฮะ? ว่า วันนี้เป็นวันที่เราจะสารภาพรักกับคนที่ชอบ ผมเองก็เช่นกัน ตอนนี้ผมกำลังจะสารภาพรักกับใครบางคนล่ะฮะ...
"โอ๊ะ!" เสียงนุ่มของคนน่ารักที่ผมแอบมองอยู่หลังเสาดังขึ้น เมื่อเค้าคนนั้นเปิดตู้ล็อกเกอร์ออกมาพบกับจดหมายรักมากมาย แหงล่ะ...พี่'อี้ฟาน'ฮอตจะตาย ขนาดผมยังหลงเลย//ทำหน้าเพ้อ '-'
"เฮ้ย!ฟานมึงเป็นอะไรมั้ย?" และตามด้วยเสียงแหลมเล็กของเพื่อนสนิทหน้าหวานของพี่อี้ฟานที่ลอยตามมาอย่างเป็นห่วง 'พยอน แบคฮยอน' นับได้ว่า เค้าคนนี้เป็นไม้กันหมามาให้พี่อี้ฟานนานถึง3ปีเลยทีเดียวด้วยดีกรีฮับกิโดของพี่แบคฮยอนทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้พี่อี้ฟาน เมื่ออยู่ด้วยกัน ซึ่งผมเองก็ไม่กล้าเสี่ยง และไม่คิดจะเสี่ยงอย่างเด็ดขาด
"ไอเชี่ยนี่ก็ห่วงโอเว่อร์ไปล่ะมึง..." เสียงบ่นเหมือนตาแก่ของเพื่อนกลุ่มเดียวกันอีกคนของพี่อี้ฟาน 'คิม จงอิน' มาพร้อมกับท่าเสยผมที่พี่แกคงคิดว่าทำแล้วเท่ --
"ไม่ห่วงได้ไง...มึงดูดิ ฟานตัวเล็ก บอบบางจะตาย ><" พี่แบคฮยอนว่าแล้วจับตัวพี่อี้ฟานหมุนรอบๆดูว่ามีอะไรบุบสลายหรือไม่เรียบร้อย เมื่อพบว่าปลอดภัยดีก็ส่งยิ้มตาหยีไปให้
เพราะประการฉะนี้นี่เองหนุ่มๆรอบกายทั้งสองคน จึงทำหน้าเพ้อฝันราวกับเห็นสวนดอกไม้ ก็แหงล่ะ...สองคนนั้นหน้าตาน่ารักทั้งคู่นิ ยังเคยถูกเรียกว่า เป็นคู่เลสเบี้ยนกันด้วยซ้ำ ทางพี่อี้ฟานนั้น ปฏิเสธเป็นพัลวัน ส่วนพี่แบคฮยอนนั้น ยอมรับอย่างไม่อายเลยทีเดียว ผมล่ะกลัวพี่เค้าจริงๆ...
"โห!ดูมันพูด...มึงอ่ะ'ตัวเตี้ย'กว่าฟานอีกครับ คุณพยอน แบคฮยอน..." พี่จงอินเหลือบมองพี่อี้ฟานสลับกับพี่แบคฮยอนไปมา
แล้วพี่แกดันพูดเน้นคำว่า เตี้ยอีก คำนั้นน่ะ เป็นคำต้องห้ามสำหรับพี่แบคฮยอนเลยนะ ใครพูดนี่มีเจ็บอ่ะฮะ ถ้าพี่แบคฮยอนโมโหขึ้นมาล่ะก็...ไม่อยากจะคิดเลยว่า พี่จงอินจะเป็นยังไง...คง...บอกได้คำเดียวว่า เละ...
"มึงว่าไงนะ...เตี้ยหรอ...มึงว่ากูเตี้ยใช่มั้ย!? ไอดำมึงตายยยย!" ร่างเล็กๆของพี่แบคฮยอนวิ่งไล่ยิกพี่จงอินไปไกลล่ะ ดีไม่ดีอาจจะไม่กลับมาตรงนี้อีก เพราะคงวิ่งรอบโรงเรียนล่ะฮะ
"หืม...กล่องของขวัญหรอ? ปกติไม่มีใครให้กล่องของขวัญแบบนี้นี่ กล่องเล็กน่ารักดีแฮะ >_<" พี่อี้ฟานว่ายิ้มๆแล้วลงมือแกะกล่องของขวัญนั้นทันที
นั่นล่ะฮะ กล่องของขวัญผมเองแหละ เพราะผมรู้ไงว่า ไม่มีใครเคยให้แบบนี้กับพี่ ผมเลยจงใจส่งแบบนี้ไป จะได้สะดุดตา ไม่เหมือนใคร พี่จะได้สนใจ และแกะมัน ซึ่งพี่ก็ทำจริงๆด้วย โฮะๆๆๆๆ ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์เฝ้ามองพี่มานาน ผมนี่เป็นคนที่มีความสุขจริงๆ...อ๊าา พี่อี้ฟานยิ้มด้วยอ่ะ ยิ้มให้กล่องของขวัญของผม...พี่อี้ฟานยิ้มน่ารักจัง ยิ้มอีกสิฮะ ยิ้มอีกๆ ผมที่ปกตินิ่งๆถึงกับเตลิดเลยทีเดียว ลองคิดดูเองล่ะกันว่า มันน่ารักขนาดไหน ด้วยความมือไว ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปเก็บไว้เป็นคอลเลคชั่น
ในโทรศัพท์ผมมีรูปพี่เค้าหลายรูปมากอ่ะฮะ ไม่อยากจะโม้ แล้วรูปพี่อี้ฟานนี่พอล้างออกมาขายดีซะด้วย คือ ผมไม่ได้เห็นแก่เงินนะ แต่เอาเงินนั้นมาเป็นทุนซื้อของให้พี่อี้ฟานไงล่ะฮะ เอ้อ...ใช่ๆ นาฬิกาลายมังกรที่ดูติ๊งต๊องนิดๆบนข้อมือพี่อี้ฟานนั้น ผมก็เป็นคนซื้อมาให้นะ อ๊าาา...พี่อี้ฟานใส่ด้วยอ่ะ ดีจังงงง...
"มึงละเมออะไรอยู่วะ ไอฮุน...ผลัวะ!" เสียงเข้มของใครบางคนเรียกผม พร้อมกับแรงตบหัวหนักๆ
"เชี่ยยอล! มึงตบหัวกูทำไมเนี่ย...กูเจ็บนะ!" ผมตบหัวและศอกมันคืนเป็นการแก้แค้น
"โอ๊ย!เชี่ยจุก...กูเพิ่งกินข้าวอิ่มๆ" ว่าแล้ว ไอคุณ'ปาร์ค ชานยอล' เพื่อนสนิทของผมก็กุมท้องตัวเองแทบไม่ทัน ท่าทางเหมือนจะขย้อนของออกมา ทำให้ผมสมเพศจนต้องหันหน้ากลับไปมองที่รักของผม(?) ซึ่งพบว่าเจ้าตัวนั้นหน้าแดงไปเรียบร้อยแล้ว เสร็จล่ะ...--+
"มึงอ่านอะไรอยู่อ่ะ อี้ฟานหน้าแดงเชียว...โดนใครสารภาพรักอีกล่ะ..." พี่แบคฮยอนซึ่งกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ชะโงกหน้าไปมองจดหมายที่อยู่ในมือพี่อี้ฟาน
ไม่ใช่ของใครอื่นฮะของผมเองแหละ ผมใส่จดหมายไว้ในกล่องของขวัญ จดหมายนัดเจอ...ฮ่าๆๆๆ พี่อ่านแล้วฟินใช่ป่ะล่ะ? ผมเขียนดีอ่ะดิ...
"สวัสดีฮะ พี่อู๋ อี้ฟาน คือ ผมแอบชอบพี่มานานแล้วล่ะฮะ คอยสังเกตพี่ มองพี่จนเหลียวหลังตลอด อ่ะๆๆผมคอยกันไอพวกผู้ชายหน้าหม้อที่คิดจะจีบพี่ให้ด้วยนะฮะ ดังนั้น พี่ไม่ต้องห่วงเลยว่าจะมีใครมาทำอะไรพี่ ผมจะปกป้องพี่เอง เอ่อ...ผมเป็นคนดีนะ จริงใจด้วย รักพี่คนเดียวจริงๆนะฮะ แต่ยังไงผมก็อยากสารภาพจากปากตัวเอง ดังนั้น วันนี้ตอน5โมงเย็นมาเจอผมที่ห้องซ้อมเต้น2นะครับ
ด้วยความรักยิ่ง
คนที่ไม่มีตัวตนในสายตาพี่"
เสียงพี่แบคฮยอนอ่านจดหมายดังลั่นทางเดิน ทำให้ทุกคนหันหน้ามามองอย่างเอือมๆ ส่วนพี่อี้ฟานนี่หน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศสุกอีก ส่วนพี่จงอินที่ไม่รู้เดินดุ่มๆมาจากไหนทันได้ยินพอดีก็ทำท่าเหมือนจะอ้วก...
เฮ้ย!นี่ผมไม่ได้เขียนอะไรเกินจริงเลยนะ ความจริงจากใจล้วนๆ ไม่เห็นจะต้องทำหน้าเหมือนจะอ้วกยังงั้นเลยนิฮะ ฮึ! ( --)
"จดหมายมึงอ่อ?ไอฮุน" ไอยอลที่ดูเหมือนจะหายจุกแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามผมแล้วชี้ไปที่จดหมายในมือพี่แบคฮยอน
"อือ...ของกูเอง..." ผมว่าแล้วเบือนหน้าไปมองเหตุการณ์ตรงหน้าต่อ
"คิกๆๆๆ >0< เสียวสัส มึงเขียนได้ไงวะ...กูล่ะ ไม่อยากจะนึกหน้ามึงตอนเขียน...ฮ่าๆๆๆๆ" พอผมหันไปข้างหน้าเท่านั้นแหละ ไอเพื่อนเวรก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเลยฮะ เออ...มึงรักกูมากกก ผมเลยจัดหมัดอัดเข้าท้องมันเต็มๆหนึ่งหมัดตรง มันนี่ทำหน้าเหยเก เหมือนขี้ไม่ออกมา3วัน ยกนี้โอ เซฮุน วินฮะ...
"ไอห่า...เด็กที่ไหนเขียนวะ เสียวสัส กูขนลุกเลยอ่ะ" พี่จงอินลูบแขนตัวเองไปมา ท่าทางเหมือนจะขนลุกมากกกก กูเองแหละครับ กูเขียนเองแหละ พี่ไม่ต้องทำให้ผมเสียกำลังใจขนาดนั้นก็ได้ YY ผมรู้ว่า มันเสียว ถถถถถ...
"เอ...ห้องซ้อมเต้น2 น่าจะเด็กปี2นะ" พี่แบคฮยอนอ่านจบหมายทวนอีกรอบแล้วหันไปบอกพวกพี่ๆคนอื่น
พรึบ!!!
ทุกคนคงงงว่าเสียงอะไร เสียงผมหลบเองล่ะฮะ ก็พี่แบคฮยอนเล่นหันมาทางผมแบบนี้ ความแตกก็ซวยดิ แถวนี้คนเยอะจะตาย ผมแอบเหลือบมองแวบๆ ก็เห็นพี่แกกำลังมองมาทางผมแล้วลอบยิ้มล้อเลียนอยู่ เออ...รู้น่าว่าไม่เนียน แต่ พี่แบคฮยอนก็ไม่ได้บอกใคร สงสัยเห็นแก่เด็กตาดำๆอย่างผมมั้ง...ที่จริงแล้วผมกับพี่แบคฮยอนรู้จักกันล่ะ จะไม่รู้จักได้ไง ก็บ้านเล่นอยู่ข้างๆกันขนาดนั้น...ดูสายตาดิ...สะพรึง...>w<
"ฟาน...มึงลองไปดูดิ เผื่อมีอะไรดีๆ กูว่าน้องเค้าน่าจะใช้ได้เลยนะเว้ย..." พี่แบคฮยอนหันหน้ากลับไปสนับสนุนพี่อี้ฟานให้ไปตามนัด
โอ๊ย!ปริ่มอ่ะ พี่แบคช่วยผมแบบนี้ แปลว่า เปิดทางใช่มั้ยครับ?...ผมส่งนิ้วโป้งไปให้พี่เค้าที่หันมามองพอดี ส่วนพี่เค้าน่ะหรอ? ฮ่าๆๆๆ ชีวิตคนเรามันคงไม่ง่ายขนาดนั้นสินะ พี่แกเล่นกรีดยิ้มร้ายแล้วหันมาทำท่าปาดคอใส่ผมซะงั้น...ผมนี่หุบยิ้มแทบไม่ทัน...ถถถถถ...พี่อี้ฟานอ่ะ ขอผมไม่ได้อ่อ...แต่ เอาวะ สารภาพไปแล้ว ค่อยว่ากันอีกที...บางทีพี่เค้าอาจจะชอบผมอยู่เหมือนกันก็ได้(กล้ามโนเนอะ:Writer) ไรท์อย่าว่าผมสิฮะ...เสียความมั่นใจหมด...
ขณะนี้เวลา 5 นาฬิกา ตามเวลานัด...
"ทำไมพี่อี้ฟานยังไม่มาอีกอ่ะ หรือว่านาฬิกาพี่เค้าช้า...โอ๊ย!กังวลเว้ยยย!..." ผมที่ซ้อมเต้นอยู่คนเดียวในห้องซ้อมบ่นพึมพำ ที่ผมนัดพี่เค้ามานี่ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ผมแค่อยากให้พี่เค้าเห็นด้านเท่ๆของผมเท่านั้นเอง...ก็พวกเพื่อนๆ สาวๆในโรงเรียนบอกว่า เวลาเต้นผมดูดีอ่ะ ก็เลยกะว่าจะโชว์ในพี่อี้ฟานเห็นซะหน่อย...ทำไมยังไม่มาอีกน้าาาา...ผมชะเง้อจนคอจะหักอยู่แล้วเนี่ย...
'มะฮะฮาร์ททททท~~~~~' เสียงโหยหวนของนักร้องเพลงนี้ดังขึ้นยาวเหยียด ในขณะที่ผมกำลังเต้นเข้าจังหวะอยู่ อยากรู้จังใครร้องท่อนนี้วะ โหยหวนสิ้นดี ราวกับหมูคลอดลูก ให้ตายสิ แต่ ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ฟังไปฟังมา มันก็เพราะดี แถมนักร้องยังหล่ออีก โดยเฉพาะคนที่ร้องแร็ปท่อนที่2อ่ะ หน้าตาหล่อเหมือนผมเลย...
'อีกอน Overdose...' จะจบแล้วนะฮะ พี่ยังไม่มาอีกหรอ? หรือผมจะโดนทิ้ง...
แอ๊ด~! เสียงเปิดประตูดัง
ชิบหายแล้ว...พี่อี้ฟานมาแล้ว มาแล้วจริงๆ หน้านี่เด้งเข้ามาแทบกระแทกหน้าผมเลยฮะ โอ๊ย!ใจสั่น ถึงตอนนี้ผมจะยังเต้นอยู่ แต่ ในใจนี่ลอยไปหาคนที่กำลังจดๆจ้องๆผมอยู่ล่ะ...
"เอ่อ...คือ..." พี่อี้ฟานเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ถามว่ารู้ไงน่ะหรอ? เพราะผมมองจากกระจกซ้อมเต้นน่ะสิฮะ...อ๊าาา ท่าทางหวาดกลัวนั้น น่ารักอ่ะ...
'อีกอน Overdose'..." เสียงท่อนจบดังขึ้น พร้อมกับใจที่เต้นโครมครามของผม เอาล่ะวะ...
"น้อง คือ..." พี่อี้ฟานมองหน้าผมอย่างสงสัย
พี่เค้าคงไม่รู้ว่าผม คือ ใคร แน่ล่ะ...ผมมันไม่มีตัวตนในสายตาพี่นิ...ชิ! ( ==) หลังจากตัดพ้อได้ไม่นาน ผมก็ต้องยิ้มแก้มปริทันที เมื่อมองเห็นใบหน้าพี่อี้ฟานที่แดงกล่ำเพียงแค่สบตาผม...อ๊ายยย เซฮุน ฟินฮะ~~...
"ผม...ชื่อ...โอ เซฮุนฮะ อยู่ปี2ห้องA คือ ผม..." เฮ้ยๆๆๆ อย่าป๊อดดิวะ ไอฮุน แกจะป๊อดไม่ได้นะ มาถึงขั้นนี้แล้วนะเว้ย...-_-;;
"พะ...พี่รู้แล้วล่ะ...แล้วเรามีอะไรจะบอกพี่หรอ?" พี่อี้ฟานเงยหน้าแดงๆขึ้นมาสบตาผม โอ๊ยยย! โอ เซฮุน จะบ้าตาย...อย่าน่ารักให้มากได้มั้ยฮะ?...
"คือ...ผม...ผม...ผมชอบพี่นะฮะ ชอบมาตั้งนานแล้ว ชอบตั้งแต่วันปฐมนิเทศแล้ว พี่อี้ฟานคงจำไม่ได้ แต่ วันนั้น เด็กที่ล้มหัวคว้ำพื้นต่อหน้าพี่ ผมเองแหละ ทุกคนหัวเราะผมหมดยกเว้นพี่ พี่เข้ามาช่วยให้ผมลุกขึ้น ผมดีใจมากเลยล่ะฮะ แล้วตอนที่พี่ขึ้นไปพูดเป็นตัวแทนนักเรียนวันนั้น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกชอบพี่มากขึ้นไปอีก คือ...ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่...ผมคงชอบพี่ไปแล้วแหละ..." ผมรัวคำพูดทีเดียวรวดแบบไม่พักหายใจ
ใช่! เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในวันที่ผมปฐมนิเทศ วันที่ทำให้ผมได้เจอกับพี่อี้ฟาน ผมประทับใจและปลื้มพี่เค้ามาก นั่นแหละ เหตุผลทั้งหมดที่ทำให้ผมชอบพี่...อ้อ ผมลืมบอกไปอีกอย่างฮะ พี่เค้าเป็นรองประธานนักเรียนล่ะฮะเลยถูกเลือกให้พูดในวันปฐมนิเทศ...พี่อี้ฟานนี่ เก่งจริงๆ...
"..." เงียบครับ นอกจากความเงียบไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่า หรือว่า...พี่เค้าจะไม่ชอบผม หรือเกลียดผมไปแล้ว ถถถถถ...ไม่น่าเลยไอฮุน รู้งี้ไม่น่าสารภาพออกมาเลย ไม่น่าเชื่อคำเสี้ยมของไอยอลเลย...เฮ้อออออ....-0-
"ถ้าพี่ไม่ชอบผมก็ไม่เป็นไรฮะ ผมเข้าใจ ผมไม่มีดีอะไรอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆผมน่าจะรู้อยู่แล้วนะฮะว่า พี่คงไม่คิดอะไรกับผม" บ้าชะมัด!...ทั้งๆที่ผมกะว่าจะไม่ร้องไห้แล้วแท้ๆ แต่น้ำตาดันคลอขึ้นมาถึงเบ้าตาแล้วเนี่ย...ฮึก!...ฮึก...ผมก้มหน้าแอบปาดน้ำตาเบาๆ ไม่ๆจะอ่อนแอให้พี่อี้ฟานเห็นไม่ได้
"คือ...พี่ไม่ได้หมายความว่ายังงั้นนะที่จริงแล้วพี่..." พี่อี้ฟานอ้ำอึ้งมองหน้าผมสลับกับมองพื้น
"..." ผมเงียบครับในตอนนี้พูดไม่ออก มันเจ็บ เจ็บจริงๆนะฮะ การที่รักคนที่เค้าไม่ได้รักเราเนี่ย...โคตรเจ็บอ่ะ...TT YY
"พี่..."
"..."
"พี่เอง...ก็ชอบเซฮุนเหมือนกัน...ความจริงพี่ชอบเซฮุน ตั้งแต่วันที่เห็นเด็กซนคนนั้นหกล้มหัวคะมำแล้วล่ะ ใครจะไปคิดว่า พอได้สบสายตากับคนที่เพิ่งเจอกันแล้วหัวใจจะเต้นแรงขนาดนั้นกันล่ะ ถ้าไม่ได้เป็นโรคหัวใจ คงเป็นเพราะ...รักล่ะมั้ง...ที่จริงแล้วพี่รู้จักเซฮุนตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ...แต่ ก็แบบ..."
เหมือนหัวใจที่หยุดเต้นไปแล้วครั้งนึงกลับมาเต้นอีกครั้ง คราวนี้เต้นแรงซะด้วยแรงจนเหมือนจะทะลุออกมานอกอก...ให้ตายสิ เมื่อกี้พี่เค้าพูดว่าอะไรนะ?ชอบผมเหรอ? อ๊าาา...ผมมีหวังใช่มั้ย? พี่เค้าชอบผมใช่มั้ย?...แต่ พี่เค้ารู้ชื่อผมได้ไงอ่ะ.?..
"...?..." ผมส่งสายตางงๆ มึนๆไปให้
"ก็ชื่อที่อกเสื้อไง...โอ-เซ-ฮุน" พี่เค้าเน้นชื่อผมทีล่ะคำแล้วเดินตรงมาใช้นิ้วมือเรียวชี้ตรงที่ตำแหน่งหัวใจซึ่งมีป้ายชื่อผมอยู่ นี่พี่เค้าสนใจผมตั้งแต่ตอนนั้นเลยหรอ?...
"หมายความว่าพี่ก็ชอบผมใช่มั้ยฮะ?" ผมที่ยังไม่แน่ใจถามต่อ
"อื้อ...คงงั้นล่ะมั้ง...จุ๊บ!" พี่เค้าทำหน้าจิ้มลิ้มใส่ผมแล้วหอมแก้มผมทีนึง อ๊าาาา...ฟินโดยสมบูรณ์~~~
"ฮ่าๆๆๆ แค่นี้ไม่พอหรอกฮะ...ทำผมตกใจแทบแย่แหนะ..." ผมว่าแล้วประกบปิดปากพี่เค้าแน่นเกียวลิ้นตวัดเกี่ยวกันไปมาบอกถึงความช่ำชองของเราทั้งคู่ ร่างกายพลันปั่นป่วนไปหมด...เอาวะ...ในห้องซ้อมก็เอา...
.
.
.
.
.
และนี่ล่ะฮะเหตุผลที่พี่เค้าพยายามหลบหน้าผมล่ะ ถถถถ...แค่นิดๆหน่อยๆเองง่ะ...
"พี่อี้ฟาน~~~~" ผมส่งเสียงเริงร่าทักทายพี่เค้าแล้วกระโดดเข้าไปกอดเข้าให้
"ไม่ได้นะ เซฮุนนี่มันที่โรงเรียนน๊าาา" ว่าเสียงกระเส้าแล้วกดจูบที่ใบหูผมเบาๆ
"น่ารักแบบนี้ ใครจะอดใจไหวล่ะฮะ..." ผมดึงพี่เค้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วเดินเข้าตึกเรียนด้วยกัน
Writer Note: เป็นไงบ้างคะ สำหรับฮุนคริส ระทวยกันรึยังเอ่ยยยย? ฮ่าๆๆๆๆ ติดตามต่อคู่หน้านะคะ จะเป็นใครมาลุ้นกัน...
.
.
.
.
.
"อะ...พี่อี้ฟานฮะ..." ผม'โอ เซฮุน'เจ้าของฉายาหล่อ รวย เก่ง เพอร์เฟค นักเรียนมัธยมปลายปี2แห่งคิริน เป็นคนที่ใครๆก็หมายปอง และแน่นอนผมเป็นรุ่นน้องของรุ่นพี่ปี3'อู๋ อี้ฟาน' และสุดท้ายผมชอบพี่เค้ามากกกก ผมจึงไปสารภาพรักกับพี่เค้า เมื่อ2วันก่อน...
.
.
.
...วันที่14 กุมภาพันธ์ 20XX...
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ฮะ...ผมว่า ทุกคนก็คงรู้กันอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะฮะ? ว่า วันนี้เป็นวันที่เราจะสารภาพรักกับคนที่ชอบ ผมเองก็เช่นกัน ตอนนี้ผมกำลังจะสารภาพรักกับใครบางคนล่ะฮะ...
"โอ๊ะ!" เสียงนุ่มของคนน่ารักที่ผมแอบมองอยู่หลังเสาดังขึ้น เมื่อเค้าคนนั้นเปิดตู้ล็อกเกอร์ออกมาพบกับจดหมายรักมากมาย แหงล่ะ...พี่'อี้ฟาน'ฮอตจะตาย ขนาดผมยังหลงเลย//ทำหน้าเพ้อ '-'
"เฮ้ย!ฟานมึงเป็นอะไรมั้ย?" และตามด้วยเสียงแหลมเล็กของเพื่อนสนิทหน้าหวานของพี่อี้ฟานที่ลอยตามมาอย่างเป็นห่วง 'พยอน แบคฮยอน' นับได้ว่า เค้าคนนี้เป็นไม้กันหมามาให้พี่อี้ฟานนานถึง3ปีเลยทีเดียวด้วยดีกรีฮับกิโดของพี่แบคฮยอนทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้พี่อี้ฟาน เมื่ออยู่ด้วยกัน ซึ่งผมเองก็ไม่กล้าเสี่ยง และไม่คิดจะเสี่ยงอย่างเด็ดขาด
"ไอเชี่ยนี่ก็ห่วงโอเว่อร์ไปล่ะมึง..." เสียงบ่นเหมือนตาแก่ของเพื่อนกลุ่มเดียวกันอีกคนของพี่อี้ฟาน 'คิม จงอิน' มาพร้อมกับท่าเสยผมที่พี่แกคงคิดว่าทำแล้วเท่ --
"ไม่ห่วงได้ไง...มึงดูดิ ฟานตัวเล็ก บอบบางจะตาย ><" พี่แบคฮยอนว่าแล้วจับตัวพี่อี้ฟานหมุนรอบๆดูว่ามีอะไรบุบสลายหรือไม่เรียบร้อย เมื่อพบว่าปลอดภัยดีก็ส่งยิ้มตาหยีไปให้
เพราะประการฉะนี้นี่เองหนุ่มๆรอบกายทั้งสองคน จึงทำหน้าเพ้อฝันราวกับเห็นสวนดอกไม้ ก็แหงล่ะ...สองคนนั้นหน้าตาน่ารักทั้งคู่นิ ยังเคยถูกเรียกว่า เป็นคู่เลสเบี้ยนกันด้วยซ้ำ ทางพี่อี้ฟานนั้น ปฏิเสธเป็นพัลวัน ส่วนพี่แบคฮยอนนั้น ยอมรับอย่างไม่อายเลยทีเดียว ผมล่ะกลัวพี่เค้าจริงๆ...
"โห!ดูมันพูด...มึงอ่ะ'ตัวเตี้ย'กว่าฟานอีกครับ คุณพยอน แบคฮยอน..." พี่จงอินเหลือบมองพี่อี้ฟานสลับกับพี่แบคฮยอนไปมา
แล้วพี่แกดันพูดเน้นคำว่า เตี้ยอีก คำนั้นน่ะ เป็นคำต้องห้ามสำหรับพี่แบคฮยอนเลยนะ ใครพูดนี่มีเจ็บอ่ะฮะ ถ้าพี่แบคฮยอนโมโหขึ้นมาล่ะก็...ไม่อยากจะคิดเลยว่า พี่จงอินจะเป็นยังไง...คง...บอกได้คำเดียวว่า เละ...
"มึงว่าไงนะ...เตี้ยหรอ...มึงว่ากูเตี้ยใช่มั้ย!? ไอดำมึงตายยยย!" ร่างเล็กๆของพี่แบคฮยอนวิ่งไล่ยิกพี่จงอินไปไกลล่ะ ดีไม่ดีอาจจะไม่กลับมาตรงนี้อีก เพราะคงวิ่งรอบโรงเรียนล่ะฮะ
"หืม...กล่องของขวัญหรอ? ปกติไม่มีใครให้กล่องของขวัญแบบนี้นี่ กล่องเล็กน่ารักดีแฮะ >_<" พี่อี้ฟานว่ายิ้มๆแล้วลงมือแกะกล่องของขวัญนั้นทันที
นั่นล่ะฮะ กล่องของขวัญผมเองแหละ เพราะผมรู้ไงว่า ไม่มีใครเคยให้แบบนี้กับพี่ ผมเลยจงใจส่งแบบนี้ไป จะได้สะดุดตา ไม่เหมือนใคร พี่จะได้สนใจ และแกะมัน ซึ่งพี่ก็ทำจริงๆด้วย โฮะๆๆๆๆ ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์เฝ้ามองพี่มานาน ผมนี่เป็นคนที่มีความสุขจริงๆ...อ๊าา พี่อี้ฟานยิ้มด้วยอ่ะ ยิ้มให้กล่องของขวัญของผม...พี่อี้ฟานยิ้มน่ารักจัง ยิ้มอีกสิฮะ ยิ้มอีกๆ ผมที่ปกตินิ่งๆถึงกับเตลิดเลยทีเดียว ลองคิดดูเองล่ะกันว่า มันน่ารักขนาดไหน ด้วยความมือไว ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปเก็บไว้เป็นคอลเลคชั่น
ในโทรศัพท์ผมมีรูปพี่เค้าหลายรูปมากอ่ะฮะ ไม่อยากจะโม้ แล้วรูปพี่อี้ฟานนี่พอล้างออกมาขายดีซะด้วย คือ ผมไม่ได้เห็นแก่เงินนะ แต่เอาเงินนั้นมาเป็นทุนซื้อของให้พี่อี้ฟานไงล่ะฮะ เอ้อ...ใช่ๆ นาฬิกาลายมังกรที่ดูติ๊งต๊องนิดๆบนข้อมือพี่อี้ฟานนั้น ผมก็เป็นคนซื้อมาให้นะ อ๊าาา...พี่อี้ฟานใส่ด้วยอ่ะ ดีจังงงง...
"มึงละเมออะไรอยู่วะ ไอฮุน...ผลัวะ!" เสียงเข้มของใครบางคนเรียกผม พร้อมกับแรงตบหัวหนักๆ
"เชี่ยยอล! มึงตบหัวกูทำไมเนี่ย...กูเจ็บนะ!" ผมตบหัวและศอกมันคืนเป็นการแก้แค้น
"โอ๊ย!เชี่ยจุก...กูเพิ่งกินข้าวอิ่มๆ" ว่าแล้ว ไอคุณ'ปาร์ค ชานยอล' เพื่อนสนิทของผมก็กุมท้องตัวเองแทบไม่ทัน ท่าทางเหมือนจะขย้อนของออกมา ทำให้ผมสมเพศจนต้องหันหน้ากลับไปมองที่รักของผม(?) ซึ่งพบว่าเจ้าตัวนั้นหน้าแดงไปเรียบร้อยแล้ว เสร็จล่ะ...--+
"มึงอ่านอะไรอยู่อ่ะ อี้ฟานหน้าแดงเชียว...โดนใครสารภาพรักอีกล่ะ..." พี่แบคฮยอนซึ่งกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ชะโงกหน้าไปมองจดหมายที่อยู่ในมือพี่อี้ฟาน
ไม่ใช่ของใครอื่นฮะของผมเองแหละ ผมใส่จดหมายไว้ในกล่องของขวัญ จดหมายนัดเจอ...ฮ่าๆๆๆ พี่อ่านแล้วฟินใช่ป่ะล่ะ? ผมเขียนดีอ่ะดิ...
"สวัสดีฮะ พี่อู๋ อี้ฟาน คือ ผมแอบชอบพี่มานานแล้วล่ะฮะ คอยสังเกตพี่ มองพี่จนเหลียวหลังตลอด อ่ะๆๆผมคอยกันไอพวกผู้ชายหน้าหม้อที่คิดจะจีบพี่ให้ด้วยนะฮะ ดังนั้น พี่ไม่ต้องห่วงเลยว่าจะมีใครมาทำอะไรพี่ ผมจะปกป้องพี่เอง เอ่อ...ผมเป็นคนดีนะ จริงใจด้วย รักพี่คนเดียวจริงๆนะฮะ แต่ยังไงผมก็อยากสารภาพจากปากตัวเอง ดังนั้น วันนี้ตอน5โมงเย็นมาเจอผมที่ห้องซ้อมเต้น2นะครับ
ด้วยความรักยิ่ง
คนที่ไม่มีตัวตนในสายตาพี่"
เสียงพี่แบคฮยอนอ่านจดหมายดังลั่นทางเดิน ทำให้ทุกคนหันหน้ามามองอย่างเอือมๆ ส่วนพี่อี้ฟานนี่หน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศสุกอีก ส่วนพี่จงอินที่ไม่รู้เดินดุ่มๆมาจากไหนทันได้ยินพอดีก็ทำท่าเหมือนจะอ้วก...
เฮ้ย!นี่ผมไม่ได้เขียนอะไรเกินจริงเลยนะ ความจริงจากใจล้วนๆ ไม่เห็นจะต้องทำหน้าเหมือนจะอ้วกยังงั้นเลยนิฮะ ฮึ! ( --)
"จดหมายมึงอ่อ?ไอฮุน" ไอยอลที่ดูเหมือนจะหายจุกแล้วเงยหน้าขึ้นมาถามผมแล้วชี้ไปที่จดหมายในมือพี่แบคฮยอน
"อือ...ของกูเอง..." ผมว่าแล้วเบือนหน้าไปมองเหตุการณ์ตรงหน้าต่อ
"คิกๆๆๆ >0< เสียวสัส มึงเขียนได้ไงวะ...กูล่ะ ไม่อยากจะนึกหน้ามึงตอนเขียน...ฮ่าๆๆๆๆ" พอผมหันไปข้างหน้าเท่านั้นแหละ ไอเพื่อนเวรก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเลยฮะ เออ...มึงรักกูมากกก ผมเลยจัดหมัดอัดเข้าท้องมันเต็มๆหนึ่งหมัดตรง มันนี่ทำหน้าเหยเก เหมือนขี้ไม่ออกมา3วัน ยกนี้โอ เซฮุน วินฮะ...
"ไอห่า...เด็กที่ไหนเขียนวะ เสียวสัส กูขนลุกเลยอ่ะ" พี่จงอินลูบแขนตัวเองไปมา ท่าทางเหมือนจะขนลุกมากกกก กูเองแหละครับ กูเขียนเองแหละ พี่ไม่ต้องทำให้ผมเสียกำลังใจขนาดนั้นก็ได้ YY ผมรู้ว่า มันเสียว ถถถถถ...
"เอ...ห้องซ้อมเต้น2 น่าจะเด็กปี2นะ" พี่แบคฮยอนอ่านจบหมายทวนอีกรอบแล้วหันไปบอกพวกพี่ๆคนอื่น
พรึบ!!!
ทุกคนคงงงว่าเสียงอะไร เสียงผมหลบเองล่ะฮะ ก็พี่แบคฮยอนเล่นหันมาทางผมแบบนี้ ความแตกก็ซวยดิ แถวนี้คนเยอะจะตาย ผมแอบเหลือบมองแวบๆ ก็เห็นพี่แกกำลังมองมาทางผมแล้วลอบยิ้มล้อเลียนอยู่ เออ...รู้น่าว่าไม่เนียน แต่ พี่แบคฮยอนก็ไม่ได้บอกใคร สงสัยเห็นแก่เด็กตาดำๆอย่างผมมั้ง...ที่จริงแล้วผมกับพี่แบคฮยอนรู้จักกันล่ะ จะไม่รู้จักได้ไง ก็บ้านเล่นอยู่ข้างๆกันขนาดนั้น...ดูสายตาดิ...สะพรึง...>w<
"ฟาน...มึงลองไปดูดิ เผื่อมีอะไรดีๆ กูว่าน้องเค้าน่าจะใช้ได้เลยนะเว้ย..." พี่แบคฮยอนหันหน้ากลับไปสนับสนุนพี่อี้ฟานให้ไปตามนัด
โอ๊ย!ปริ่มอ่ะ พี่แบคช่วยผมแบบนี้ แปลว่า เปิดทางใช่มั้ยครับ?...ผมส่งนิ้วโป้งไปให้พี่เค้าที่หันมามองพอดี ส่วนพี่เค้าน่ะหรอ? ฮ่าๆๆๆ ชีวิตคนเรามันคงไม่ง่ายขนาดนั้นสินะ พี่แกเล่นกรีดยิ้มร้ายแล้วหันมาทำท่าปาดคอใส่ผมซะงั้น...ผมนี่หุบยิ้มแทบไม่ทัน...ถถถถถ...พี่อี้ฟานอ่ะ ขอผมไม่ได้อ่อ...แต่ เอาวะ สารภาพไปแล้ว ค่อยว่ากันอีกที...บางทีพี่เค้าอาจจะชอบผมอยู่เหมือนกันก็ได้(กล้ามโนเนอะ:Writer) ไรท์อย่าว่าผมสิฮะ...เสียความมั่นใจหมด...
ขณะนี้เวลา 5 นาฬิกา ตามเวลานัด...
"ทำไมพี่อี้ฟานยังไม่มาอีกอ่ะ หรือว่านาฬิกาพี่เค้าช้า...โอ๊ย!กังวลเว้ยยย!..." ผมที่ซ้อมเต้นอยู่คนเดียวในห้องซ้อมบ่นพึมพำ ที่ผมนัดพี่เค้ามานี่ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ผมแค่อยากให้พี่เค้าเห็นด้านเท่ๆของผมเท่านั้นเอง...ก็พวกเพื่อนๆ สาวๆในโรงเรียนบอกว่า เวลาเต้นผมดูดีอ่ะ ก็เลยกะว่าจะโชว์ในพี่อี้ฟานเห็นซะหน่อย...ทำไมยังไม่มาอีกน้าาาา...ผมชะเง้อจนคอจะหักอยู่แล้วเนี่ย...
'มะฮะฮาร์ททททท~~~~~' เสียงโหยหวนของนักร้องเพลงนี้ดังขึ้นยาวเหยียด ในขณะที่ผมกำลังเต้นเข้าจังหวะอยู่ อยากรู้จังใครร้องท่อนนี้วะ โหยหวนสิ้นดี ราวกับหมูคลอดลูก ให้ตายสิ แต่ ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ฟังไปฟังมา มันก็เพราะดี แถมนักร้องยังหล่ออีก โดยเฉพาะคนที่ร้องแร็ปท่อนที่2อ่ะ หน้าตาหล่อเหมือนผมเลย...
'อีกอน Overdose...' จะจบแล้วนะฮะ พี่ยังไม่มาอีกหรอ? หรือผมจะโดนทิ้ง...
แอ๊ด~! เสียงเปิดประตูดัง
ชิบหายแล้ว...พี่อี้ฟานมาแล้ว มาแล้วจริงๆ หน้านี่เด้งเข้ามาแทบกระแทกหน้าผมเลยฮะ โอ๊ย!ใจสั่น ถึงตอนนี้ผมจะยังเต้นอยู่ แต่ ในใจนี่ลอยไปหาคนที่กำลังจดๆจ้องๆผมอยู่ล่ะ...
"เอ่อ...คือ..." พี่อี้ฟานเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ถามว่ารู้ไงน่ะหรอ? เพราะผมมองจากกระจกซ้อมเต้นน่ะสิฮะ...อ๊าาา ท่าทางหวาดกลัวนั้น น่ารักอ่ะ...
'อีกอน Overdose'..." เสียงท่อนจบดังขึ้น พร้อมกับใจที่เต้นโครมครามของผม เอาล่ะวะ...
"น้อง คือ..." พี่อี้ฟานมองหน้าผมอย่างสงสัย
พี่เค้าคงไม่รู้ว่าผม คือ ใคร แน่ล่ะ...ผมมันไม่มีตัวตนในสายตาพี่นิ...ชิ! ( ==) หลังจากตัดพ้อได้ไม่นาน ผมก็ต้องยิ้มแก้มปริทันที เมื่อมองเห็นใบหน้าพี่อี้ฟานที่แดงกล่ำเพียงแค่สบตาผม...อ๊ายยย เซฮุน ฟินฮะ~~...
"ผม...ชื่อ...โอ เซฮุนฮะ อยู่ปี2ห้องA คือ ผม..." เฮ้ยๆๆๆ อย่าป๊อดดิวะ ไอฮุน แกจะป๊อดไม่ได้นะ มาถึงขั้นนี้แล้วนะเว้ย...-_-;;
"พะ...พี่รู้แล้วล่ะ...แล้วเรามีอะไรจะบอกพี่หรอ?" พี่อี้ฟานเงยหน้าแดงๆขึ้นมาสบตาผม โอ๊ยยย! โอ เซฮุน จะบ้าตาย...อย่าน่ารักให้มากได้มั้ยฮะ?...
"คือ...ผม...ผม...ผมชอบพี่นะฮะ ชอบมาตั้งนานแล้ว ชอบตั้งแต่วันปฐมนิเทศแล้ว พี่อี้ฟานคงจำไม่ได้ แต่ วันนั้น เด็กที่ล้มหัวคว้ำพื้นต่อหน้าพี่ ผมเองแหละ ทุกคนหัวเราะผมหมดยกเว้นพี่ พี่เข้ามาช่วยให้ผมลุกขึ้น ผมดีใจมากเลยล่ะฮะ แล้วตอนที่พี่ขึ้นไปพูดเป็นตัวแทนนักเรียนวันนั้น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกชอบพี่มากขึ้นไปอีก คือ...ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่...ผมคงชอบพี่ไปแล้วแหละ..." ผมรัวคำพูดทีเดียวรวดแบบไม่พักหายใจ
ใช่! เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในวันที่ผมปฐมนิเทศ วันที่ทำให้ผมได้เจอกับพี่อี้ฟาน ผมประทับใจและปลื้มพี่เค้ามาก นั่นแหละ เหตุผลทั้งหมดที่ทำให้ผมชอบพี่...อ้อ ผมลืมบอกไปอีกอย่างฮะ พี่เค้าเป็นรองประธานนักเรียนล่ะฮะเลยถูกเลือกให้พูดในวันปฐมนิเทศ...พี่อี้ฟานนี่ เก่งจริงๆ...
"..." เงียบครับ นอกจากความเงียบไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่า หรือว่า...พี่เค้าจะไม่ชอบผม หรือเกลียดผมไปแล้ว ถถถถถ...ไม่น่าเลยไอฮุน รู้งี้ไม่น่าสารภาพออกมาเลย ไม่น่าเชื่อคำเสี้ยมของไอยอลเลย...เฮ้อออออ....-0-
"ถ้าพี่ไม่ชอบผมก็ไม่เป็นไรฮะ ผมเข้าใจ ผมไม่มีดีอะไรอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆผมน่าจะรู้อยู่แล้วนะฮะว่า พี่คงไม่คิดอะไรกับผม" บ้าชะมัด!...ทั้งๆที่ผมกะว่าจะไม่ร้องไห้แล้วแท้ๆ แต่น้ำตาดันคลอขึ้นมาถึงเบ้าตาแล้วเนี่ย...ฮึก!...ฮึก...ผมก้มหน้าแอบปาดน้ำตาเบาๆ ไม่ๆจะอ่อนแอให้พี่อี้ฟานเห็นไม่ได้
"คือ...พี่ไม่ได้หมายความว่ายังงั้นนะที่จริงแล้วพี่..." พี่อี้ฟานอ้ำอึ้งมองหน้าผมสลับกับมองพื้น
"..." ผมเงียบครับในตอนนี้พูดไม่ออก มันเจ็บ เจ็บจริงๆนะฮะ การที่รักคนที่เค้าไม่ได้รักเราเนี่ย...โคตรเจ็บอ่ะ...TT YY
"พี่..."
"..."
"พี่เอง...ก็ชอบเซฮุนเหมือนกัน...ความจริงพี่ชอบเซฮุน ตั้งแต่วันที่เห็นเด็กซนคนนั้นหกล้มหัวคะมำแล้วล่ะ ใครจะไปคิดว่า พอได้สบสายตากับคนที่เพิ่งเจอกันแล้วหัวใจจะเต้นแรงขนาดนั้นกันล่ะ ถ้าไม่ได้เป็นโรคหัวใจ คงเป็นเพราะ...รักล่ะมั้ง...ที่จริงแล้วพี่รู้จักเซฮุนตั้งแต่วันนั้นแล้วล่ะ...แต่ ก็แบบ..."
เหมือนหัวใจที่หยุดเต้นไปแล้วครั้งนึงกลับมาเต้นอีกครั้ง คราวนี้เต้นแรงซะด้วยแรงจนเหมือนจะทะลุออกมานอกอก...ให้ตายสิ เมื่อกี้พี่เค้าพูดว่าอะไรนะ?ชอบผมเหรอ? อ๊าาา...ผมมีหวังใช่มั้ย? พี่เค้าชอบผมใช่มั้ย?...แต่ พี่เค้ารู้ชื่อผมได้ไงอ่ะ.?..
"...?..." ผมส่งสายตางงๆ มึนๆไปให้
"ก็ชื่อที่อกเสื้อไง...โอ-เซ-ฮุน" พี่เค้าเน้นชื่อผมทีล่ะคำแล้วเดินตรงมาใช้นิ้วมือเรียวชี้ตรงที่ตำแหน่งหัวใจซึ่งมีป้ายชื่อผมอยู่ นี่พี่เค้าสนใจผมตั้งแต่ตอนนั้นเลยหรอ?...
"หมายความว่าพี่ก็ชอบผมใช่มั้ยฮะ?" ผมที่ยังไม่แน่ใจถามต่อ
"อื้อ...คงงั้นล่ะมั้ง...จุ๊บ!" พี่เค้าทำหน้าจิ้มลิ้มใส่ผมแล้วหอมแก้มผมทีนึง อ๊าาาา...ฟินโดยสมบูรณ์~~~
"ฮ่าๆๆๆ แค่นี้ไม่พอหรอกฮะ...ทำผมตกใจแทบแย่แหนะ..." ผมว่าแล้วประกบปิดปากพี่เค้าแน่นเกียวลิ้นตวัดเกี่ยวกันไปมาบอกถึงความช่ำชองของเราทั้งคู่ ร่างกายพลันปั่นป่วนไปหมด...เอาวะ...ในห้องซ้อมก็เอา...
.
.
.
.
.
และนี่ล่ะฮะเหตุผลที่พี่เค้าพยายามหลบหน้าผมล่ะ ถถถถ...แค่นิดๆหน่อยๆเองง่ะ...
"พี่อี้ฟาน~~~~" ผมส่งเสียงเริงร่าทักทายพี่เค้าแล้วกระโดดเข้าไปกอดเข้าให้
"ไม่ได้นะ เซฮุนนี่มันที่โรงเรียนน๊าาา" ว่าเสียงกระเส้าแล้วกดจูบที่ใบหูผมเบาๆ
"น่ารักแบบนี้ ใครจะอดใจไหวล่ะฮะ..." ผมดึงพี่เค้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วเดินเข้าตึกเรียนด้วยกัน
โอ เซฮุนคนนี้ มีความสุขแล้วล่ะฮะ >< :)
...TBC...
...TBC...
Writer Note: เป็นไงบ้างคะ สำหรับฮุนคริส ระทวยกันรึยังเอ่ยยยย? ฮ่าๆๆๆๆ ติดตามต่อคู่หน้านะคะ จะเป็นใครมาลุ้นกัน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น