คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : FIC EXO ALL | จันทร์ดับ | P a r t 4
Part4
Most people are so ungrateful to be alive.
ผู้คนส่วนใหญ่ไม่เห็นค่าของการมีชีวิตอยู่
:christofers
[SEHUN]
หลังจากหมดคาบเรียนในช่วงเช้า ผมก็เดินลงมาจากอาคารเรียนอย่างไม่ค่อยมีสตินัก ข้าวเช้าน่ะ ผมยังไม่ได้กินเลย ถึงจะเริ่มรู้สึกปวดท้อง แต่มันไม่อยากกินจริงๆ
ผมฟุบลงกับโต๊ะหินในสวนของโรงเรียน สงสัยรึเปล่าว่าทำไมอาการผมถึงเป็นแบบนี้ เฮ้อ ผมก็สงสัยตัวเองนะ คงเป็นเพราะเรื่องของพี่ดีโอกับไอ้ไคล่ะมั้ง…
ขณะที่ผมกำลังจะหลับ ก็รู้สึกเหมือนมีคนสะกิดที่แขน ผมเงยหน้าขึ้นมองคนๆนั้น
“มึงไม่กินข้าวรึไง?” พี่ลู่หานพูดขึ้น สีหน้าพี่เขาก็เหมือนจะไม่ค่อยดีนัก แล้วไอ้พลาสเตอร์ตรงขมับนั่นมันอะไร
“พี่! ไปโดนอะไรมาเนี่ย!?” ผมลุกขึ้นยืนจากโต๊ะหินทันที ผมไม่ได้เวอร์นะ มันไม่ใช่แค่พลาสเตอร์อันเล็กๆที่ไว้แปะตอนมีดบาด แต่มันเป็นอันใหญ่ๆยาวประมาณ3นิ้วได้
“หกล้ม”
“อย่างพี่เนี่ยนะ? เหอะ มีอะไร ทำไมต้องโกหกผม?”
“ก็บอกว่าหกล้มไง” พี่ลู่หานหลบสายตาผมและสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของผม
“ไม่กินข้าวใช่มั๊ย? เดี๋ยวโรคกระเพาะก็ถามหา กูไม่รู้ด้วยนะ” พี่ลู่หานพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป
เจอหลายเรื่องขนาดนี้ กูจะไปกินลงมั๊ยล่ะ
ผมคิดในใจก่อนจะนั่งลงเตรียมฟุบหลับอีกครั้ง แต่ทำไมยังมีคนสะกิดกูอีกเนี่ย
“เห้ยติ๋ม ไปกินข้าวดิ”
พี่เฉินพูดพร้อมกับเอาขวดน้ำเย็นๆมาทาบหน้าผม จนรู้สึกหายง่วง
“ผมชื่อเซฮุนนะพี่”
“แม่งก็เหมือนๆกันนั่นแหละ ไป ไปกินข้าว ข้าวเช้ามึงก็ไม่กินไม่ใช่หรอ เดี๋ยวก็ตายห่ากันพอดี”
“ไม่อยากกินว่ะพี่”
“ทำไมวะ? มีอะไรรึเปล่า? เห้ย กูเพิ่งสังเกต หน้ามึงซีดๆนะ”
พี่เฉินปล่อยมือที่กำลังดึงตัวผมให้ลุกขึ้น แล้วย้ายมาวางตรงไหล่ผมแทน
“วันที่พี่ไปเยี่ยมไอ้ไค พี่กลับไปก่อนใช่มั๊ย?”
“ใช่ ทำไมวะ?” พี่เฉินนั่งลงข้างๆผม แต่มือก็ยังวางไว้บนไหล่ผมเหมือนเดิม
“พี่กลับไปกับใครบ้าง?”
พี่เฉินทำหน้าไม่เข้าใจว่าผมจะถามทำไมในเมื่อผมก็รู้อยู่แล้ว แต่ก็ยอมตอบผม
“ก็มีกู ไอ้ลู่ ซิ่วหมิน เทา ซูโฮ ไอ้แบค แล้วก็ไอ้ยอล มึงถามทำไมเนี่ย?”
“พวกพี่กลับไปจัดการเรื่องรถชน แล้วก็แจ้งตำรวจหาตัวไอ้คนชนแล้วหนี ใช่มั๊ย?”
“ก็ใช่”พี่เฉินพยักหน้ารัวๆ
“เพราะงั้น ที่โรงบาลตอนนั้น เหลือแค่ผมกับไอ้ไคที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่2คน พี่รู้อะไรมากกว่านี้รึเปล่า?”
“ไม่”พี่เฉินกระดกน้ำเปล่าลงคอ
“แล้วพี่รู้รีเปล่าว่าผมเป็นคนพาไคส่งโรงบาล?”
“รู้สิวะ ก็ตอนมาถึงก็เห็นมึงอยู่แค่คนเดียว หมายถึงอยู่เฝ้าไอ้ไคแค่คนเดียวนั่นแหละ”
“ผมจะถามครั้งสุดท้าย พี่รู้รึเปล่าว่าผมเป็นคนขับมอไซค์เอง ไอ้ไคเป็นคนซ้อน”
“!!!!!” พี่เฉินขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
“ผมว่ามันแปลกๆนะพี่ ผมที่เป็นคนขับไม่เป็นอะไรเลย” ผมถกแขนเสื้อทั้งสองข้างให้พี่เขาเห็นว่าผมไม่มีบาดแผลอะไรเลยแม้แต่รอยถลอกเล็กๆ
พี่เฉินมองหน้าผมอย่างไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องที่ ผมน่ะสงสัยมากๆ ตอนรถชน ที่ผมจำได้ดีก็คือมอเตอร์ไซค์มันกระเด็นลงป่าข้างถนนไปแล้ว ผมที่มีสติกว่ารีบโผเข้าไปดูอาการของไค เสื้อนักเรียนไคเปื้อนไปด้วยเลือด ผมรีบโทรเรียกรถพยาบาลของโรงพยาบาลใกล้ๆ ตอนนั้นก็ดึกแล้ว ผมมองไม่เห็นเลขทะเบียนรถที่ชนพวกเรา ก่อนเกิดเรื่องผมไปที่บาร์ร้านประจำของพวกเรา ผมไม่ได้เมาเพราะไม่ได้ดื่มอะไรเลยแม้แต่น้ำเปล่า เพราะงั้นรถยนต์คันนั้นมันผิดเต็มๆที่สวนเลนส์เข้ามา มันนั่นแหละที่เมา ไม่ใช่ผม
แต่ทำไม ผมไม่เป็นอะไรเลยล่ะ
แต่ก็นะ...ผมก็ได้แต่คิดว่ามันเป็นความบังเอิญเท่านั้นแหละครับ
"พี่คิดว่าไง" ผมหันไปถามพี่เฉินที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ข้างๆ
"กู...ไม่รู้ว่ะ"
"งั้นก็ช่างมันก่อนเหอะพี่ ผมขอโทษนะที่ทำให้พี่เครียดไปด้วย"
"เออน่า มีอะไรก็ต้องช่วยกันคิดดิวะ เออ แล้วนี้ไอ้ไคมันออกจากโรงบาลวันไหน?"
"หมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็ออกได้แล้ว"
"แล้ว...ดีโอรู้เรื่อง...รึยัง?"
ผมส่ายหัวช้าๆ เรื่องนี้มันทำผมเครียดมาสองอาทิตย์ติด จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง
"เฮ้อ ฮุนเอ๊ย ทำไมไม่รีบๆบอกไปล่ะวะ"
"ผม...ผมกลัวพี่ดีโอเค้ารับไม่ได้"
"งั้นลองคิดดู ระหว่าง บอกไป ให้เค้าทำใจแต่เนิ่นๆ หรือว่า ให้เค้ามารู้ความจริงด้วยตัวเอง ทั้งที่รับความจริงนั้นไม่ไหว?"
"................"
"มึงยังมีเวลานะติ๋ม ถ้ามึงอยากช่วยดีโอจริงๆ ไปบอกเค้าเหอะ"
ผมตัดสินใจเดินไปห้องสมุดของโรงเรียน เพราะพี่ดีโอชอบอยู่ที่นั่น ตอนนี้ผมกำลังเดินกึ่งวิ่งบนทางเดินอาคารเรียน ให้ตาย ถ้าวันนี้พี่ดีโอไปเยี่ยมไอ้ไคที่โรงบาล พี่เค้าจะต้องรู้จากคุณหมอว่ามันความจำเสื่อม อา...ผมผิดจริงๆที่ไม่ยอมบอกพี่เขาตั้งแต่แรก
ผมเดินเข้าไปที่เคาท์เตอร์บรรณารักษ์ แปลกจัง ปกติพี่ดีโอจะนั่งอยู่แถวนี้นี่
ผมลองเดินดูให้ทั่วห้องสมุด ก็ไม่พบคนตัวเล็กนั่นสักที บางที พี่เขาอาจจะไปเข้าห้องน้ำหรือลงไปกินข้าวแล้วก็ได้มั้งครับ
"มีอะไรให้ครูช่วยมั๊ย?" ครูฮโยยอน ครูบรรณารักษ์เดินเข้ามาถามผมด้วยรอยยิ้มหวานเหมือนปกติ
"อ่ะ...ครูรู้ไหมครับว่าพี่ดีโอไปไหน?"
"หืม? คยองซูน่ะหรอ? เขาไม่มาโรงเรียนนี่นาวันนี้น่ะ"
"ไม่มา?"
"หืม? จ้ะ ไม่มา"
หัวใจผมกระตุกวูบ สมองผมเริ่มคิดไปในแง่ลบโดยอัตโนมัติ
"ข...ขอบคุณครับ"
ผมเดินออกมาจากห้องสมุด สติที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ลอยหายไปไหนแล้วเริ่มกลับมาเมื่อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของผมดังขึ้้น
"ฮ่ะ...ฮัลโหล"
[เซฮุน มึงอยู่ไหน]
"ห้องสมุด"
[มึงลองมองไปที่ท้องฟ้า มึงเห็นอะไรไหม]
ผมลองมองท้องฟ้าผ่านกระจกใสตามที่เทาบอก แต่สิ่งที่เห็นนั้น มันเหมือนไม่ใช่ความจริง
"เห็น"
[มึงเห็นอะไร]
"ก...กู...กูเห็น"
สิ่งที่ผมเห็น คือกลุ่มเมฆที่เคยเป็นสีฟ้าอ่อน ตอนนี้มันกลายเป็นสีเทาหม่นๆ กำลังลอยออกจากกัน แต่สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้น
"กูเห็นพระจันทร์...สีดำ"
--------------------100PER.------------------
ข่าวดี!!! =___= ดีมากกกกก เนื่องจากโน๊ตบุ๊คไรท์โดนไวรัส
ส่งผลถึงการอัพฟิคล่าช้ามากถึงมากที่สุด(ปกติก็ล่าช้าอยู่แล้ว=__=) แล้วไรท์ก็
มาใช้ร้านเน็ตแถวบ้านอัพแทน มันเลยไม่ค่อยสะดวก เพราะงั้น
ไรท์อาจจะลงกระปริดกระปรอยและดูน่ารำคาญไปบ้าง =__= แต่
ไรท์ขอให้ทุกคนเข้าใจไรท์นะคะ ไรท์จะไม่ปล่อยฟิคเรื่องนี้
แล้วก็ อย่าทิ้งฟิคเรื่องนี้เลยนะ
ป.ล.รักรีดเดอร์ทุกคนมากๆ ขอบคุณทุกเม้นและทุกวิวนะคะ
ป.ล.2 การซ่อมโน๊ตบุ๊คไรท์เองก็ยังไม่รู้เพราะคนซ่อมมันเล่นตัว
เพราะงั้น ทนอ่านไปก่อนนะ(แบบทีละจิ๊ดๆ)
คาดว่าอีกไม่นานเกินรอจ้าาาาาา
แต่ก็นะ...ผมก็ได้แต่คิดว่ามันเป็นความบังเอิญเท่านั้นแหละครับ
Minor!
ความคิดเห็น