FIC EXO ALL| จันทร์ดับ {SYN MOON} |

ลำดับตอนที่ #6 : FIC EXO ALL | จันทร์ดับ | P a r t 5 | 1 0 0 PER.|

Part5



Love is painful

ความรักคือความเจ็บปวด
:Knewson

[LUHAN]

               หลังจากวันที่ผมได้แผลมา ดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องที่ชวนให้อารมณ์เสียตามมาไม่ยั้ง ทั้งเรื่องที่ไอ้คริสมันดันไม่รู้ชื่อคนที่ช่วยผมไว้ อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆเชียว เมื่อวาน...


                 'โอ๊ยๆๆๆ'

                 ผมลุกขึ้นโอดโอยเมื่อตื่นขึ้นในเช้าวันเสาร์ แผลฉีกหรือเปล่าวะ

                  'ไอ้ลู่ มึงไหวปะเนี่ย'

                  คงคิดภาพว่าคริสเข้ามาประคองผมให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ไม่ใช่หรอกครับ แม่งนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจสบายใจเฉิบอยู่มุมห้องโน่น

                  'เหอะ อย่างกูไม่ตายง่ายๆหรอก'

                  'อวดเก่งนักนะมึง เออ ตกลงมึงจำได้ไหมว่าโดนอะไรก่อนสลบ?'

                  'กูจำไม่ได้ว่ะ นึกยังไงก็นึกไม่ออก แถมปวดหัวอีก'

                  'เออช่างแม่งเหอะ'

                   ไอสัส ใช่สิ กูโดนนะมึงไม่ได้โดนไอ้เพื่อนห่านี่

                   'แล้วใครเป็นคนทำแผลให้กู'

                   ผมแตะๆผ้าก๊อซบนแผล สัมผัสแล้วผ้าก๊อซมันไม่สากเหมือนของถูกๆตามท้องตลาดสักนิด

                   'กลับไปเมื่อกี๊เอง อยู่ห้องเดียวกับเราน่ะแหละ'

                   'แล้วใครอ่ะ'

                   'ไม่รู้ว่ะ กูลืมถามชื่อ'

                  '...............' 


                   คิดแล้วอดก่นด่ามันในใจไม่ได้ครับ คนช่วยผมนี่คงมีความอดทนสูงพอที่ทนคนปัญญษอ่อนอย่างไอ้คริสได้ อยากรู้จริงๆว่าใคร เฮ้อ



                    ผมกำลังเดินบิดขี้เกียจขึ้นอาคารเรียน ไอ้คริสแม่งหายไปไหนก็ไม่รู้ กินข้าวเสร็จก็แวบหายไปเลย



                     "มึง! ดูนั่นดิ!"

                     "อะไรวะ!"

                     "เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย!!"



                     ผมหันไปมองกลุ่มเด็กมอต้นส่งเสียงโวยวายแล้วรีบกุลีกุจอหยิบโทรศัพท์โทรหาพ่อแม่กันให้วุ่น บางคนก็วิ่งออกนอกโรงเรียนไปแล้ว



                     ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้า 



                     สีดำ?



                      ผมรีบก้มดูนาฬิกาข้อมือ มันเพิ่งจะเที่ยงครึ่งเองนะ



                      ฝนจะตก? ไม่น่าใช่ มันมืดขนาดนั้น แถมมี'พระจันทร์สีดำ'อีก



                      ความกลัวเริ่มคลืบคลานหัวใจและร่างกายของผม แข้งขาแข็งเกร็งไม่ยอมขยับตามคำสั่งของสมอง



                     "ยืนดูนกรึไงมึง!!"



                     คริสกับเลย์วิ่งหอบแฮ่กๆมาหาผม ผมอยากจะถามว่าเลย์มาได้ไง แต่มันคงไม่ใช่ประเด็นสำคัญแล้ว



                      "อ่ะ คนนี้ไงที่ช่วยมึง"



                      เลย์ยิ้มให้ผม แม้หน้าเขาจะซีดมากแล้วก็ตาม ผมยิ้มกลับก่อนจะหันไปถามเพื่อนสุดซี้ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะหายไปเดินอยู่ไกลๆ



                       "คริส มึงจะไปไหนวะ!!" ผมตะโกนถามคริส เมื่อมันเดินออกไปไกลพอสมควรแล้ว



                       "ไปหาทางออกโรงเรียนไง หรือมึงจะตายอยู่ที่นี่!!"



                       มันตะโกนตอบโดยไม่มองหน้าผม ขายาวๆเดินไปทางประตูรั้วโรงเรียน



                      "รออยู่ตรงนั้นแหละ!!" คริสตะโกนกลับมาก่อนจะเริ่มวิ่งไปทางนั้นอีกครั้ง



                      "เรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!" ผมสบถกับตัวเองเบาๆแล้วหันไปหาเลย์ เพื่อนคนนี้ช่วยผมไว้ รู้สึกซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูก แม้มันจะไม่ใช่เวลามาซึ้งก็ตาม



                      "ขอบใจนะเว้ย" ผมขอบคุณเลย์อย่างยิ้มๆ 



                      "เออไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้ลำบากอะไร แล้วแผลเป็นไงบ้าง ดีขึ้นยัง"



                     "อืม เลือดหยุดไหลแล้ว ขอบใจจริงๆ"



                     "ก็ดีแล้ว"เลย์ยิ้มให้ก่อนจะหยิบไอโฟนออกมาจากกระเป๋าแล้วกดส่งข้อความอะไรสักอย่าง จากสีหน้ายิ้มนั้นกลายเป็นเคร่งเครียดเกือบจะทันที



                     ความเงียบเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มกลัวพระจันทร์สีดำที่ลอยเคว้งบนฟ้านั่น มันอะไรกันวะ นักเรียนที่ตอนนี้ส่วนใหญ่จะหลบอยู่ในห้อง ตัวสั่นงกๆ นักเรียนหญิงบางคนถึงขั้นช็อคจนสลบก็มี เสียงร้องไห้เริ่มดังระงมทั่วทางเดินชั้นล่าง แล้วคริสจะให้ผมกับเลย์นั่งรอมันทำไม ผมไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง



                      "นี่ อธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม?"



                       "หืม?" เลย์เงยหน้าจากหน้าจอโทรศัพท์มาสนใจคำถามของผม ผมมองขึ้นไปที่พระจันทร์



                      "ได้ดิ"



                      ผมขยับเข้าไปใกล้เลย์อีกหน่อยเพื่อที่จะได้ฟังเรื่องที่อยากรู้แบบชัดๆ



                       "มันเป็นเหตุการณ์จันทร์ดับ นายคงเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับมันใช่ไหม"



                        ผมพยักหน้า



                      "ฉันก็ไม่ได้รู้อะไรมากมายหรอก รู้คร่าวๆแค่ว่า ตอนนี้ทุกคนกำลังตกอยู่ในอันตราย นักเรียนที่กลับบ้านไปแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะรอด"



                       "ทำไมล่ะ?" ผมยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี



                      "ฟังนะลู่หาน ตอนนี้...ประตูโรงเรียนไม่มีแล้วล่ะ ถ้านายคิดจะเดินออกจากโรงเรียนตอนนี้ นายจะพบว่าตัวเองเดินวนกลับมาที่เดิม"



                      "ห้ะ! หมายความว่าไง?"



                      "หมายความว่าไม่มีทางออกไงล่ะ"



                      "!!!!!!"



                     "แล้วก็ คริสน่ะ ถึงฉันจะเพิ่งมารู้จักเขา แต่เขาก็เป็นคนดีนะ"



                     คนๆนี้ ในเวลาแบบนี้ยังยิ้มได้อีกหรอเนี่ย...



                     "เขาไปหาทางออก ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่ามันไม่มีแล้วก็เถอะ"






                       

[XIUMIN]

                         ผมกำลังเดินมาพร้อมกับดีโอและคิมจงอิน



                         เมื่อสองชั่วโมงก่อน...





                         [ซิ่วหมิน ฉันขอโทษนะ วันนี้ฉันไม่ไปโรงเรียน ฝากทำหน้าที่หัวหน้าห้องให้ฉันทีได้ไหม? เอาชีทที่วางบนโต๊ะห้อง304 ไปให้ครูมินโฮทีนะ]



                         "หือ? ทำไมล่ะ นายเป็นอะไรรึเปล่า?"



                         ผมกรอกเสียงตอบปลายสายที่ไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่ เป็นเรื่องปกติที่ผมกับดีโอนั้นจะติดต่อกันเพื่อเรื่องงานห้อง หรือไม่ก็การประสานงานที่พวกครูสั่งก็เท่านั้น 



                         [ฉันปวดหัวมากๆ อยู่ดีๆก็ปวดตอนตื่นขึ้นมา]



                        "ไม่ไปหาหมอล่ะ เดี๋ยวก็เป็นมากกว่าเดิมหรอก"



                        [ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวคงหาย รบกวนนายหน่อยนะ]



                        ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าเสียงของดีโอดูสั่นๆ เห้อ...แต่ดีโอไม่ชอบคนเซ้าซี้น่ารำคาญหรอก ผมเลยได้แต่ตอบส่งๆเขาไป



                         "ได้สิ หายไวๆนะคุณหัวหน้า"



                         [แต๊งกิ้วนะรองหัวหน้า]



                         ผมกำลังจะกดวางสาย แต่ดีโอก็พูดขึ้นมาก่อน



                         [ซิ่วหมิน ขอร้องล่ะ พาฉันไปเยี่ยมไคทีได้ไหม]





                        ผมเดินออกมานอกโรงเรียนโดยผ่านครูและฝ่ายวิชาการมาแบบราบรื่นโดยใบลากิจ แต่กฎของโรงเรียนคือออกนอกโรงเรียนก่อนเวลาได้เพียง 2 ครั้งต่อปีเท่านั้น แล้วให้แค่ครั้งละ 3 ชั่วโมง



                        ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงมาตามคำขอของดีโอได้ ทั้งที่ผมไม่ได้สนิทกับเขาเลย 



                        อาจจะเพราะถูกชะตากันก็ได้...



                        11.32 น.



                        ผมมองนาฬิกาแล้วถอนหายใจสั้นๆ นี่ผมต้องกลับมาก่อน2โมงครึ่งงั้นสิ



                       "ซิ่วหมิน รอนานไหม?"



                       "โห มาเร็วจัง ไม่นานเลย ฉันเพิ่งมาถึงเมื่อกี๊ แล้วหายปวดหัวแล้วหรอ"



                       "อื้ม"



                        ผมเอ่ยทักทายคนตัวเล็กกว่า(นิดนึง)อย่างยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นลิฟท์พร้อมกัน



                                          คุณ คิม จงอิน
                        | เปิดให้เยี่ยมผู้ป่วย เช้า 7.00-9.00น.
                                                     เย็น 12.00-15.00 น. |




                      ป้ายเวลาเยี่ยมถูกแปะโชว์หราไว้ตรงประตูห้องไอซียู  ผมกับดีโอจึงเลือกนั่งเก้าอี้หน้าห้องรอเวลาเยี่ยม เหลืออีก20นาที



                      "นาย...มาเยี่ยมเขาทุกวันเลยหรอ?"



                       ผมเป็นฝ่ายเริ่มคุยก่อน ให้ตายสิ ไม่ชอบความเงียบแบบนี้เลย



                      "อื้ม...ฉันมาทุกวัน...ไม่เคยบอกใครเลย"



                      "เขาคง...สำคัญกับนายมาก"



                       "อื้ม...ฉันรักเขามาก"



                        ดีโอยิ้มเศร้า ก่อนจะก้มหน้าลง


 
                        "แต่นายรู้อะไรไหมซิ่วหมิน...ฉันคงเป็นคนที่เขารักไม่ได้แล้วล่ะ"



                        "ท...ทำไมล่ะ??"



                        "เขาจำฉันไม่ได้แล้ว...ฮะฮะ น่าสมเพชเนอะ"



                        ดีโอปาดน้ำตาอย่างลวกๆก่อนจะยิ้มเศร้าให้ผมอีกครั้ง ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าควรทำหน้าแบบไหน



                        "ข...เขาต้องหายสิ"



                        เหมือนดีโอจะไม่ได้ฟังประโยคสุดท้ายที่ผมพูด เมื่อพยาบาลบอกว่าเปิดให้เยี่ยมผู้ป่วยแล้ว
พวกเรารับเสื้อคลุมปลอดเชื้อกับหน้ากากอะไรสักอย่าง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องไอซียู



                        "มาทำไม"



                        เสียงแข็งไม่คุ้นหูดังมาจากบนเตียง ผมหันไปมองแวบหนึ่งก่อนจะเดินมานั่งตรงโซฟา



                        "ฉันถามว่ามาทำไมไง ฉันไม่รู้จักนาย"



                        จงอินพูดกับดีโอที่กำลังเทน้ำเปล่าใส่แก้ว ผมสังเกตเห็นมือดีโอกำลังสั่น



                        "แต่ฉันรู้จักนายมากที่สุดนะ"



                         ดีโอหันไปยิ้มให้กับจงอิน ถึงมันจะเป็นยิ้มที่มองดูแล้วเศร้า แต่อย่างน้อยมันก็เป็นความพยายามที่สุดที่ดีโอจะทำได้



                          "เหอะ ก็บอกว่าไม่รู้จักไง ดีโออะไรวะ ชื่ออย่างกับตุ๊กตาที่บ้าน"



                          ดีโอยิ้ม...นั่นมันเป็นตุ๊กตาที่เขาซื้อให้ไคเป็นของขวัญ...



                          "ไค...ฉันรักนายนะ จะเกลียดฉันก็ได้ แต่ยังไง ฉันก็จะรอวันที่ความทรงจำนายกลับมา"



                          ".............."



                         "ขออณุญาตครับคุณดีโอ คุณจงอิน" 



                         คุณหมอวัยกลางคนเคาะประตูแล้วก้าวเข้ามา เดินผ่านโซฟาที่ผมนั่งไปหาดีโอ คงจะจำชื่อดีโอได้เพราะมาเป็นประจำ



                        "คนไข้พร้อมจะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะครับ ไม่จำเป็นต้องเป็นพรุ่งนี้แล้วก็ได้ เพราะหมอ...ดูท้องฟ้าข้างนอกนั่นสิครับ"



                           ผมมองออกไปตามคำบอกของคุณหมอ



                           ..........พระจันทร์?......สีดำ??? 



                            แล้วทำไมท้องฟ้ามืดขนาดนั้นล่ะ??



                           ผมละความสนใจจากท้องฟ้าน่ากลัวนั่น แล้วยกมือถือเสิร์ชหาคำว่า'จันทร์ดับ'ทันที



                          ผ่านไปประมาณ10วินาที หน้าจอสมาร์ทโฟนโชว์ผลการค้นหาเต็มหน้ากูเกิล



                         ผมกดลิ้งค์อันแรก ก่อนจะไล่อ่านไปเรื่อยๆ




                                             เหตุการณ์'จันทร์ดับ'
           
                        เป็นอาถรรพ์หรือคำสาป ที่ปลิดชีวิตผู้คนคืนละ3คนอย่างไร้ข้อพิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ ศพที่เป็นเหยื่อจะหมดลมหายใจอย่างปริศนาและรูปแบบการตายนั้นแตกต่างกันออกไป ข้อสันนิษฐานของผู้เกี่ยวข้อง
                               -บางอย่างสิง
                               -ฆ่าตัวตาย
                               -เรื่องบังเอิญ
                        ซึ่งดูเหมือนข้อสันนิษฐานอย่างที่3นั้น ผู้คนเชื่อถือมากที่สุด



 

                          


                        ผมอ่านเพียงแค่นั้น ก่อนที่ดีโอจะมาสะกิดผมให้ลุกขึ้นเพราะจงอินเก็บของเรียบร้อยแล้ว เป้าหมายเราคือการกลับไปที่โรงเรียนก่อน

 

--------------------100PER.------------------

ไรท์จะบ้าแล้ววว กรี๊ดดดด โน๊ตก็ยังไม่ได้ซ่อมมม
หนำซ้ำยังต้องเรียนพิเศษแม่มเกือบทุกวันอีก โอ๊ยยย ตายๆๆ 
แต่ไรท์จะหาเวลามาอัพให้ได้เลยคอยดูนะ =__= หม่อมแม่ไม่เข้าใจเดี๊ยน
55555 จะพร่ำเพ้อละเล้อละล่อง(?)มากไปแล้วแก โอเคๆ เอาเป็นว่าอยากให้ทุกคนรู้นิสัยไรท์
ว่าไรท์ชอบคุยคนเดียว 55555555(บ้า)  (พอเถอะอย่าไปฟังมัน)


อิโน๊ตบุ๊คนี่ก็ซ่อมไม่เสร็จสักที =_= 



 

Minor!