{ Fic LeadNum ft. Infinite } รักนี้มีแต่เรื่อง

ลำดับตอนที่ #4 : {∞ Fic LeadNum ft. Infinite } P A R T 3

                   "ฟู่ววววว"



                   ผมถอนหายใจเมื่อเดินออกมาจากสนามสอบ ข้อสอบยากเหมือนกัน แต่โชคดีที่ส่วนมากนั้นล้วนตรงกับที่ผมอ่านและเรียนมา เลยพอทำได้...แบบถูๆไถๆนะครับ



                     ยังไงก็เหอะ ยังไงซะ ถึงผมจะผ่านสอบนี่ไปได้ แต่ก็ต้องมีสอบสัมภาษณ์...ซึ่งไม่กินเส้นสุดๆ


                     
                    ผมดูเวลาผ่านหน้าจอไอโฟนห้าเครื่องเก่ากึก พบว่ามันบ่ายสองกว่าๆแล้ว แต่ไอ้โฮวอนเพื่อนรักขมองหมีของผมมันยังสอบไม่เสร็จน่ะสิ คนละคณะอีก...แล้วเรื่องหอพักกูจะเป็นไงวะเนี่ยยยย!!



                     ผมเดินอย่างหัวเสียไปหยิบกระเป๋าป้แฟ่บๆที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเก้าอี้สวนหย่อมในมหาวิทยาลัย หยิบมันขึ้นพาดหลัง เตรียมมุ่งหน้าไปรอโฮวอนที่สนามสอบคณะรัฐศาสตร์ อ้อ ผมลืมบอกว่าที่มหาลัยนี้จัดสอบวันละสองคณะครับ เนื่องจากมีสนามใหญ่ๆเหลือเฟือ และเงียบมากๆ


                       
                      ผมเดินผ่านตึกจิตรกรรม แพทยศาสตร์ และคณะอื่นที่ผมเพิ่งรู้ว่าแม่งมีด้วยเรอะ ก่อนจะเบนสายตาไปด้านหลังที่มีหอพักนักศึกษาเก่าๆเป็นแบ็คกราวน์ เอิ่ม มึงโทรมไปไหม?



                       ปั้ก


                         
                       "เห้ย โทษๆ"



                        ผมพูดออกไปโดยอัตโนมัติเมื่อรู้ตัวว่าไหล่ตัวเองมันไปชนใครเข้าให้ และผมแทบจะดูดคำขอโทษกลับมาเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง


 
                        "ไง สอบเสร็จแล้วหรอ"



                        "ไม่เสร็จแล้วกูจะออกมาเดินได้รึไงวะ!!"



                         "โหว ดุจัง นี่กูยังไม่ได้แก้แค้นเรื่องเมื่อเช้านะ"


                                
                          "ถุย มึงหัวเราะกูก่อนนะไอ้แปะ!"



                           ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อมันวางมือบนหัวผมแล้วขยี้เหมือนสนุกมาก ที่จริงมันกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับผมกับมันไปแล้ว แล้วกูจะสะดุ้งทำไมวะ!!



                            "ก...กูจะไปแล้ว ปล่อยหัวกู ปล่อยผมกูดิ!"



                            "มึงหลบหน้ากูทำไมวะนัม"


 
                              คำถามของมันทำผมชะงัก เคยแอบคิดเหมือนกันว่าผมหลบหน้ามัน แต่ผมก็เลิกคิดไปเมื่อหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ แล้วมันยังจะมาถามย้ำอีก...มันน่า...



                              "กูเปล่าหลบ!! ถอยดิ!!"



                              "มึงแปลกจริงๆด้วยว่ะ"



                               ผมเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่หันกลับไปมองมัน จะว่าหลบก็หลบวะ!! แต่ไม่ยอมรับโว้ย!!





                           


20per.จ้า
หายไปนานโลยยยยยย ขอโต้ดดดดดดดด
พอดีว่าฟ้าลืม ต้องใช้คำว่าลืมเรื่องนี้จริงๆ เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆนะ
วางมีดไหตะไบหม้อลงก่อนอย่าเพิ่งเขวี้ยง55555 คือตอนนั้นไวรัสเข้าโน้ตจ้า 
แล้วเอาไปล้าง มันแดก(ต้องใช้คำนี้ถึงจะอิน)ทุกอย่างในเครื่องฟ้าไปเยอะมากกกกกก
คือโมโหมาก บอกพี่ช่างเขาว่าลบให้หมด ลบไปให้หมดเลยทุกสิ่งทุกอย่างรูปภาพนิยาย
ฟิควายหายวับไปเลยจ้าา ไวรัสหายแต่งานก็หายเหมือนกันTTยุติธรรมดี ถุย
แล้วจากนั้นไอ้เราก็เข้าเด็กดีบ้าง เมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เองที่เราเข้าหน้าไรต์เตอร์
แล้วอุทานว่าชิบหายแล้ว เราลืมไปจริงๆว่าเคยแต่งเรื่องนี้ค้างค้าไว้ ต้อง
ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ จากนี้ก็หวังว่าจะมาอัพเรื่อยๆ รู้ว่าหายไปเป็นครึ่งปีเนี่ย
แฟนคลับคงได้คืนมาไม่ครบแน่นอน แต่ทำใจไว้แล้วค่ะ เป็นความสะเพร่าของ
อิโง่งั่งนี่เอง TT ถุยชีวิต เอาเถอะมาเริ่มกันใหม่ดีกว่า แฮ่

อ้อ แล้วไอ้เราก็อยากแต่งเรื่องใหม่ อืม ขึ้นเรื่องใหม่พอดีค่า
แหะๆ นิยายวายไทยจ้า แนวดิบๆหน่อย เรื่องนี้ๆ(โอกาสโฆษณามาก็ต้องเสียบสิรออะไร)
สารภาพว่าอัพแค่อินโทรเอง แฮ่ 555555 ใจเย็นๆนะ เราเป็นคนถือคติ
ช้าๆได้พร้าเล่มงาม(รีดบอกช้าไปได้มีดจากกูเหมือนกัน)555555ยังไงก็ฝากหน่อยเน้ออ



http://writer.dek-d.com/krislaypm/writer/view.php?id=1334279




                    

 themy  butter