คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : FIC EXO ALL | จันทร์ดับ | P a r t 3
Part 3
[SEHUN]
ผมรู้สึกตกใจ ความกลัวเริ่มคลืบคลานเข้าหาผมอีกครั้ง หลังจากที่แพทย์และผู้ช่วยแพทย์นับสิบกรูกันเข้าไปในห้องไอซียู พวกเขายังไม่ออกมา แม้เวลาจะผ่านไปสามชั่วโมงแล้ว
พี่ดีโอที่เมื่อกี้นั่งสะอื้นอย่างหมดแรงอยู่ข้างๆผมหลับไปแล้ว ถึงแม้ผมจะไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกของพี่เขาได้ทั้งหมด แต่ผมก็พอรู้ความรู้สึกที่อาจจะสูญเสียบางสิ่ง
ผมมองคนตัวเล็กที่นั่งหลับอย่างอ่อนล้าอยู่ข้างๆ ถ้าไม่ติดว่าดีโออายุมากกว่าผม ผมอยากจะลูบหัวเขาเพื่อเป็นการปลอบเสียด้วยซ้ำ
ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย ผมได้แต่ภาวนาให้ไคปลอดภัยเท่านั้น
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อมีอะไรเย็นๆมาโดนตัว เมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าแพทย์ออกมาจากห้องไอซียูนั้นแล้ว ผู้ช่วยแพทย์คนหนึ่งใช้มือที่สวมถุงมือยางสะกิดเรียกผม
“เพื่อนผม…เป็นยังไงบ้างครับ?”
“ตอนที่หัวใจของคุณคิมจงอินหยุดเต้น หมอได้ตรวจทุกอย่างแล้ว นี่เป็นเคสที่แปลกมาก”
“แปลก?”
“คุณคิมจงอินมีร่างกายและจิตใจที่แข็งแรงมาก แต่เรื่องที่หัวใจหยุดเต้นกะทันหัน หมอเองก็ไม่ทราบสาเหตุเหมือนกัน ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“แล้วเค้าปลอดภัยดีใช่มั๊ยครับ?”
“ร่างกายภายนอกพ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่สมอง ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก ความทรงจำบางส่วนหายไป”
“ล…แล้ว…จะหายมั๊ยครับ?”
“อาจต้องใช้เวลาสักพักใหญ่ๆครับ อาจจะครึ่งปี หรือเร็วกว่านั้น ขึ้นอยู่กับตัวคนไข้เองครับ”
“………………..”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวนะครับ สวัสดีครับ”
ผมได้แต่มองตามหลังคุณหมอและผู้ช่วยนับสิบที่เดินจากไป
นี่ผม…ทำอะไรไม่ได้เลยงั้นหรอ?
ผมหันไปหาพี่ดีโอที่ตอนนี้ก็ยังคงหลับอยู่ ดีแล้วล่ะ ผมไม่ต้องการให้รุ่นพี่ที่ดูน่าสงสารอย่างนี้เจ็บปวดหรอก พี่ดีโอไม่พร้อมจะรับรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น พี่เขาไม่พร้อมจริงๆ
แล้วผม…ควรทำยังไงต่อไปดี?
“นี่คริส นี่มึงไม่คิดจะไปเยี่ยมไคหน่อยรึไง เอาแต่ซ้อมบาสอยู่ได้ เป็นห่วงคนอื่นเค้าบ้างมั๊ยวะ?”
ลู่หานพูดขึ้นอย่างเหลืออด ก็ตั้งแต่ที่เซฮุนโทรมาบอกเรื่องที่ไคถูกรถชน คนอื่นๆตกใจแทบแย่ พวกเขารีบแว๊นไปโรงพยาบาล เหลือแค่คริสที่ไม่ได้ไปด้วย ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าไม่ได้สนิทอะไรกับไคขนาดนั้น แต่แบบนี้มันเกินไปปะวะ
“…………………มันไม่ใช่เรื่องของกู”
“เออ ตามใจมึง”
ลู่หานหยิบกระเป๋าสะพายคล้องตัวแล้วรีบเดินออกมาจากบริเวณโรงยิมทันที เขาเกลียดคนเห็นแก่ตัวที่สุด แต่ทำไมมันต้องมาเป็นเพื่อนสนิทเขาด้วย
“โธ่โว้ย!!!!”
ร่างเล็กตะโกนดังลั่นบริเวณ มันเรื่องอะไรกันนักหนา อยู่ดีๆเขาก็อารมณ์เสียขึ้นมาดื้อๆ เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริงๆนะ คนต้องตายอีกกี่คน ไอ้เหตุการณ์บ้าๆพวกนี้ถึงจะจบลงสักที!
ลู่หานเดินมาจนถึงบริเวณหน้าโรงเรียน มันยังมีเชือกสีเหลืองสลับดำกั้นอยู่ บริเวณที่จูเนียลตาย
ดวงตากลมมองไปบริเวณรอบๆ มันไม่มีอะไรที่จะทำให้จูเนียลตายได้เลยสักอย่าง
“ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่วะ”
ถามไปทั้งที่รู้ว่าจะไม่มีคนตอบ ร่างเล็กหันตัวก้าวขาเดินกลับบ้านเหมือนทุกวัน
ตึก…ตึก…
ด้วยสัญชาตญาณ ลู่หานหยุดเดินทันทีเมื่อเขาได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินตาม
“คริส?”
ไร้เสียงตอบรับ มีแต่สายลมที่พัดผ่านตัวเขาไปเท่านั้น
[KRIS]
'มึงยังไม่รู้จักมันดีพอ'
คำพูดที่ผมอยากจะพูดกับลู่หาน แต่ก็เลือกที่จะไม่พูด เพราะขี้เกียจ พูดไปก็เปล่าประโยชน์ มันไม่เชื่อผมอยู่แล้ว
ผมชู๊ตลูกบาสลูกสุดท้ายลงห่วง ก่อนจะโยนลูกบาสนี่ให้กลิ้งไปบนพื้นโรงยิม
20:40
ผมเดินเข้าไปในห้องพักนักกีฬาก่อนจะเปลี่ยนเสื้อและเก็บของทุกอย่างเตรียมจะกลับบ้าน ผมก้มลงผูกเชือกรองเท้าแล้วยืนขึ้นสะพายเป้ เดินออกมาจากห้องพัก หยิบแม่กุญแจที่ขึ้นสนิมมาล็อคประตู ก่อนจะเดินออกมาเหมือนปกติที่ผมทำเป็นประจำ
วันหยุด การที่ภายในโรงเรียนเงียบสงบ เป็นเรื่องปกติ แต่มันเริ่มไม่ปกติ เมื่อมีการตายของเพื่อนร่วมชั้นของผม
ดูเหมือนว่ารปภ. จะทยอยยื่นใบลาออก ครูบางคนหายไปอย่างไร้ร่องรอย เด็กนักเรียนยื่นเรื่องย้ายโรงเรียน
ผมเดินคิดเรื่องพวกนี้จนถึงหน้าโรงเรียน มองไปรอบๆ เชือกสีเหลืองสลับดำยังกั้นบริเวณไว้อย่างเห็นได้ชัด
มองไปทางซ้ายที่เป็นริมฟุตบาท ผมเห็น...คน?
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆคนๆนั้น แสงไฟที่ตอนนี้สลัวๆทำให้มองเห็นสิ่งตรงหน้าได้ลำบาก
ผมเดินเข้าไปจนอยู่ห่างจากคนๆนั้นเพียงแค่สามเมตรกว่าๆเท่านั้น
คนๆนั้น…นอนแน่นิ่ง
ความกลัวเริ่มหายไปเมื่อเทียบกับความสงสัย ทำไม...มันคุ้นอย่างนี้?
ทันใดนั้นสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าสะพายที่หล่นอยู่ข้างๆร่างที่นอนอยู่
"ลู่หาน!"
ผมถลาเข้าไปดูอาการของเพื่อนสนิท มันเป็นอะไรไป?
"มึง! ได้ยินกูมั๊ย!?"
ผมตะโกนเรียกพร้อมกับตบหน้าลู่หานเบาๆ
ทำไมมาสลบอยู่ตรงนี้?
คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว แต่มันยังไม่ใช่เวลาสงสัย
"มึง ทำใจดีๆไว้นะ"
ผมเริ่มใจเสีย เมื่อมองใบหน้าของลู่หานแล้วเห็นเลือดสีแดงสดไหลลงมาจากขมับ
ได้โปรดเถอะ แค่ใครสักคน มาช่วยปฐมพยาบาลก็ยังดี ผมทำอะไรไม่เป็นเลยเรื่องพวกนี้
หัวใจผมเต้นจังหวะแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่ผมมัวทำอะไรอยู่ นั่งเฉยๆงั้นหรอ?
“ขอโทษนะ รถเมล์หมดรอบแล้วหร…เห้ย!!”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเพราะความตกใจ หันไปก็เจอเพื่อนร่วมห้องสักคนนึงที่ผมจำชื่อไม่ได้ แต่รู้สึกว่าเป็นความโชคดีโคตรๆของลู่หาน
“ล…ลู่หานนี่ นายทำอะไรเค้า?!!”
“ฉันเพิ่งซ้อมบาสเสร็จ ฉันออกมาก็เจอมันสลบอยู่ ฉัน…ฉันไม่รู้จะทำยังไง”
“หัวแตก…”
“……….จะตายไหม?”
มันเป็นสิ่งที่ผมอยากรู้ที่สุดในตอนนี้
“ไม่ตายหรอกน่า แต่เลือดออกเยอะมาก เค้าคงสลบไปนานแล้ว ฉันจะพาเค้าไปที่บ้าน นายกลับก่อนก็ได้”
คนตัวเล็กพยุงลู่หานขึ้นมาอย่างเก้ๆกังๆ ในขณะที่ผม ทำได้แค่ยืนมองเท่านั้น…
“นาย…จะพาลู่หานไปบ้านนายทำไม?”
“บ้านฉันเป็นคลินิก”
-----------------------------------------------------------------
ไรท์ติดศิลป์จีนแหละ!! เย้โอ้วเย้ฮูเล่ๆๆ!!! ถุ้ยพอๆๆๆ
ผิดนัดมาวันนึงไม่เป็นไรเนาะ 5555
Minor!
ความคิดเห็น