คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : FIC EXO ALL | จันทร์ดับ | P a r t 2
Part 2
Dead is only the beginning.
“ความตายเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น”
-Joker-
[D.O.]
สวัสดีครับ ผม ดีโอ นักเรียนม.ปลายปีสามธรรมดาๆคนหนึ่ง ช่วงนี้เรื่องน่ากลัวเกิดขึ้นบ่อยมากในโรงเรียนที่ผมเรียนอยู่ ถ้าพูดตามความคิดของผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าสิ่งที่พวกเรากำลังกลัวกันอยู่มันคืออะไรกันแน่ แต่ผมมั่นใจ ว่ามันคงเป็นสิ่งที่ทุกคนไม่อยากเจอ
เมื่อวาน วันที่จูเนียล เพื่อนร่วมชั้นของพวกเราจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน
มีเพียงยงจา เพื่อนของเธอเท่านั้น ที่พอจะให้ความกับตำรวจได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น
ยงจาให้ความกับตำรวจว่า พวกเธอแยกย้ายกันกลับบ้านเหมือนทุกวัน ปกติแล้ว ยงจาจะเป็นฝ่ายเดินไปส่งจูเนียลที่ป้ายรถเมล์ แต่วันนั้นยงจาเป็นฝ่ายขอกลับก่อน เพราะทางบ้านต้องจัดการกับเรื่องการย้ายบ้านของเธอ
ยงจากลายเป็นคนเงียบๆ ไม่พูดคุยกับใคร เมื่อได้มารู้ว่าเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ เพื่อนคนที่เธอไว้ใจ เพื่อนคนที่เธอรักมากที่สุด
ได้จากไปชั่วนิรันดร์…
ผู้ปกครองของยงจา บอกว่าเธอเอาแต่พูดคำว่าขอโทษ เอาแต่ต่อว่าตัวเอง นั่งร้องไห้ทั้งคืนจนไข้ขึ้นและต้องนอนโรงพยาบาลนานเป็นเดือนๆเพื่อบำบัดทั้งร่างกายและจิตใจ
ผมรู้แค่ว่า ยงจาและจูเนียลเป็นคณะกรรมการนักเรียน พวกเธอมักทำงานที่ได้รับมอบหมายกันจนดึกดื่น และบ้านของพวกเธอไม่ได้อยู่ทางเดียวกัน มันจึงเป็นอะไรที่อันตรายมากถึงมากที่สุดที่ทั้งคู่ต้องเดินกลับบ้านกันคนละทาง และเดินคนเดียวจนถึงบ้าน
แล้วความกลัวก็เป็นจริง
ไม่มีใครรู้เลยว่าจูเนียลตายยังไง และอะไรที่ทำให้เธอมีสภาพแบบนั้น
สำหรับผมแล้ว เข้าใจดีว่าทุกคนบนโลกล้วนต้องตาย ทั้งผม พ่อแม่ ครอบครัว เพื่อนๆ
แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันน่ากลัวนะ สิ่งที่หนียังไงก็หนีไม่รอด
ผมเลิกคิดเรื่องทุกอย่าง แล้วหันมาสนใจกับหนังสือเรียนต่อ วันนี้วันอาทิตย์ ผมจำเป็นต้องตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีสามเพื่อมานั่งทำความเข้าใจกับโจทย์วิชาคณิตข้อนี้ที่คิดยังไงก็คิดไม่ออก
ครืดดด~ ครืดดด~
เซฮุน?
“ฮัลโหล”
[ดีโอ พี่ทำใจดีๆไว้นะ]
“อะไรของนาย อย่ามาเล่นอะไรบ้าๆนะ”
[ไคถูกรถชน อยู่ห้องไอซียู]
“…………………..”
[โรงพยาบาลฮวานบี พี่จะมามั๊ย?]
“…………………..”
[ดีโอ? พี่อยู่รึเปล่า?]
ติ๊ด…
นิ้วสั่นๆของผมกดวางโทรศัพท์อย่างยากเย็น ความคิดทุกอย่างลอยหายไปหมด หัวสมองขาวโพลนเหมือนจะไม่เหลือความทรงจำใดๆ
ผมวางของทุกอย่างไว้ที่เดิม สมองบอกให้รีบๆไปที่โรงพยาบาล แต่ร่างกายกลับเชื่องช้า
รู้สึกตัวอีกที ผมก็มาอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
“ขอโทษนะครับ คนไข้ห้องไอซียู…”
“คุณ คิม จงอิน รึเปล่าคะ?”
“ครับ”
“ตรงไปแล้วเลี้ยวขวาค่ะ แผนกไอซียู ห้อง 008 ค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
ผมรีบวิ่งไปตามทางที่พยาบาลบอก ไม่รู้ว่าตอนนี้ไคจะเป็นยังไง?
จะตายไหม?
ช่วงขาที่เริ่มชาทำให้ผมวิ่งได้แค่ช้าๆเท่านั้น ลมหายใจหอบถี่ที่เกิดจากความกลัวและความเหนื่อยเกิดขึ้นเป็นระยะๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมหยุด เพราะความเป็นห่วงมันมากกว่าความรู้สึกพวกนั้นหลายเท่า
‘นี่พี่ พี่จะใส่หัวหอมลงไปในกิมจิทำไมอ่ะ?’
‘ออกมาอร่อยก็แล้วกัน’
‘ถ้าอร่อยต้องทำให้ผมกินทุกวันเลยนะ’
‘ไม่คิดจะเบื่อมันบ้างรึไง กิมจิเนี่ย’
‘ถ้าพี่ทำอ่ะนะ? กินทุกครึ่งชั่วโมงผมก็ไม่เบื่อหรอก’
‘ขี้โม้’
‘พี่ยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ ว่าพี่จะทำให้ผมกินทุกวันอ่ะ’
‘อื้ม’
‘ตลอดไปเลยนะ’
‘อื้ม ตลอดไป’
อย่าเป็นอะไรไปนะ ได้โปรด…
ผมวิ่งจนมาหยุดอยู่หน้าห้องไอซียู
-008-
ช่องกระจกใสกว้างพอที่จะมองลอดเข้าไป เสียงหัวใจเต้นดังแข่งกับเสียงหอบถี่เป็นระยะ สายตาของผมไปหยุดอยู่ที่เซฮุน ที่กำลังทำความสะอาดโต๊ะอาหารขนาดเล็ก
ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างเอาแต่ใจตัวเอง เซฮุนเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะผละออกจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ก่อนหน้าแล้วเดินมาหาผม
“ไคเป็นยังไงบ้าง?”
“ยังไม่ฟื้นเลย หมอบอกว่ากระดูกข้อเท้าหัก จะเดินไม่ได้สักพัก แล้วก็…เอ่อ…”
“…………….”
“สมองได้รับการกระทบกระเทือน อาจจะความจำเสื่อม…”
ความจำเสื่อม?
น้ำตาใสๆเริ่มเอ่อล้นขอบตาของผม การร้องไห้ที่ไม่ได้ร้องมานานมากแล้ว…
เหมือนหัวใจถูกบีบรัด หายใจไม่ออก…
“หมายถึง…ไค…ไค จะจำฉันไม่ได้…ใช่ไหม?”
“ดีโอ พี่ฟังผมดีๆสิ หมอบอกแค่ ‘อาจจะ’ นะ พี่ยังเหลือความหวัง พวกเราก็หวัง ไคต้องไม่เป็นอะไร นะ พี่เชื่อผมเถอะ”
เซฮุนถลาเข้ากอดผม อ้อมแขนอุ่นๆของเซฮุนโอบกอดผมเอาไว้ ความอบอุ่นเล็กๆจากอ้อมแขนของคนอายุน้อยกว่าไม่ได้ทำให้หนาวเหน็บ แต่มันทำให้ผมมีความเชื่อมั่น
“พี่เชื่อผมนะ ไคจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน
“อื้ม พี่เชื่อ”
ร่างที่สูงกว่าของเซฮุนผละออกจากผม รอยยิ้มจางๆของเซฮุนส่งมาให้ผม ก่อนที่คนตัวสูงจะเดินไปทำความสะอาดโต๊ะต่อ
“แล้วคนอื่นล่ะ? ทำไมเหลือนายคนเดียว?”
“กลับไปแล้ว กลับไปก่อนที่พี่จะมาแป๊บเดียวเอง”
ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงผู้ป่วย สายตาจ้องมองไปยังใบหน้ายามหลับใหลของคนที่ผมรัก
‘นายต้องไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว’
ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด……………
เสียงเครื่องตรวจวัดชีพจรดังขึ้น เมื่อเส้นในจอกลายเป็นแนวราบ…
ความคิดเห็น