คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : เขียวหวานน่ารัก ~ 35 ~
[Fic] เขียวหวานน่ารัก~♡
ตอนที่ 35
Fiction by 2nd Admin
.
.
.
เสียงอื้มอ้ามอย่างพึงใจนั้นทำให้คริสต้องแบ่งความสนใจจากงานครัวตรงหน้าแล้วหันไปมองทางต้นเสียงอยู่หลายครั้ง
มุมปากหยักคอยแต่จะยกยิ้มเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กมีความสุขกับซาชิมิแซลมอนที่กำลังเคี้ยวตุ้ยอยู่เต็มปากนั่นแค่ไหน
คิดไม่ผิดเลยจริงๆ ที่ซื้อเนื้อแซลมอนสดแบบหั่นชิ้นพร้อมซอสโชยุญี่ปุ่นติดมาให้อี้ชิงได้กินเล่นเป็นอาหารรองท้องระหว่างที่รออาหารจานหลัก
คริสจึงมีเวลาพิถีพิถันกับการต้มซุป หั่นผัก
และย่างเนื้อโดยไม่มีเสียงจ้อกแจ้กของน้ำย่อยในกระเพาะใครบางคนมาคอยกดดัน
แต่ถึงอย่างนั้น อาหารที่ตั้งใจทำทุกอย่างก็พร้อมเสริฟในเวลาไม่นาน
“เสร็จแล้ว”
พอคริสบอกแบบนั้น คนตัวเล็กก็กุลีกุจอลุกจากโต๊ะมายืนเกาะเคาท์เตอร์หน้าครัวในทันที
“ว้าววว” มองอาหารที่คริสยกมาวางทีละจานด้วยอาการตื่นเต้นเหมือนยังไม่มีอะไรตกถึงท้องมาก่อน
จานแรกเป็นสเต็กปลาแซลมอน เสริฟพร้อมบร็อคโคลี่และแครอทย่างไฟพอให้อ่อน
ส่วนมะเขือเทศที่อี้ชิงเลือกมากับมือนั้นอยู่ในชามสลัดผักที่คริสยกตามขึ้นมาวางบนเคาท์เตอร์ทีหลัง
คนตัวเล็กมองอาหารทั้งสองจานด้วยดวงตาเป็นประกาย “น่ากินจัง ชิมได้ไหม?”
“ระวังร้อนนะ”
“โอ๊ะ” ครั้นพอคริสหันไปแค่จะหยิบส้อมมาให้ยังไม่ทัน
อี้ชิงใช้สองนิ้วหยิบแครอทขึ้นมาแล้วก็ต้องสะดุ้ง รีบปล่อยมือในทันที “หวา~ ร้อนๆๆ”
เพราะเพิ่งขึ้นจากกระทะใหม่ๆ
ควันยังไม่ทันจาง รีบร้อนหยิบเอาแบบนั้นเลยลวกนิ้วเข้าให้ อี้ชิงผงะถอยแล้วสะบัดมือไปมาหน้าเหยเก
“เตือนแล้วไง” ไม่วายตวัดค้อนใส่คนที่ยิ้มขำจนคริสต้องส่ายหน้า
“มานี่มา”
ทั้งงอนทั้งเสียหน้า รู้สึกเหมือนตัวเองตะกละจนถูกเยาะเอาได้
ถึงได้ทำเมินใส่มือที่ยื่นมาหา คริสจึงต้องคว้ามือเล็กเข้ามาใกล้แล้วเป่าลมให้แผ่วเบา
“ดีขึ้นหรือยัง?” คนถูกโอ๋เม้มปากจนแก้มป่อง
ดูเหมือนอาการแสบร้อนที่ปลายนิ้วจะไม่หายไปไหน ย้ายมาร้อนที่สองแก้มแดงๆ แทนนี่แหละ
“หายแล้ว”
“งั้นช่วยยกไปรอที่โต๊ะได้ไหม” คริสหมายถึงอาหารทุกจาน
พอเขายิ้มสำทับ อี้ชิงก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย
ค่อยทยอยย้ายของกินที่คริสนำขึ้นมาวางบนเคาท์เตอร์ไปทีละอย่าง
รวมทั้งสเต็กเนื้อซึ่งคริสย่างไฟไว้ก่อนหน้าเพราะต้องใช้เวลามากกว่าเนื้อปลาแซลมอน
เมนูสุดท้ายที่คริสเพิ่งตักใส่ถ้วยแล้วยกขึ้นมาวางคือซุปครีมเห็ด เมื่อเสร็จงานทุกอย่างแล้วจึงถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วเดินอ้อมเคาท์เตอร์ออกมาจากส่วนครัว
มองคนตัวเล็กที่สาละวนกับการจัดชุดมีดและส้อมบนโต๊ะแล้วก็อดจะอมยิ้มไม่ได้
ยิ่งตอนที่เห็นอี้ชิงห่อปากเป่าลมใส่น้ำซุปในถ้วยของตัวเองเบาๆ ท่าทางคงอยากชิม
ซาชิมิแซลมอนนั่นคงไม่ระคายท้องน้อยๆ ของอี้ชิงซักเท่าไหร่ เด็กกินเก่งนี่ช่างน่าเอ็นดูนัก
“ระวังหน่อย ถ้าลวกปากจะไม่เป่าให้แล้วนะ”
พอแกล้งเตือนก็ถูกหันมาค้อนใส่ คนถูกรู้ทันแอบบ่น
แต่เสียงไม่เบาเกินกว่าคริสจะได้ยิน
“ไม่เป่าก็ไม่เป่าสิ ดื่มน้ำเอาก็ได้”
ดื้อแบบนี้มันน่าโดนลงโทษไหม คริสผุดยิ้มพรายด้วยนึกมันเขี้ยวนัก เดินเข้าไปหาแล้ววางมือทับมือเล็กที่ยังประคองถ้วยซุปไว้
ให้อี้ชิงต้องเงยหน้าขึ้นมาในจังหวะเดียวกับที่เขาโน้มใบหน้าลงหาเช่นกัน
“ไม่เป่า แต่จะทำแบบนี้”
ตาคู่ใสเบิกกว้างเมื่อเขาแนบริมฝีปากโดยไม่ให้ตั้งตัว
คริสแกล้งดูดดึงริมฝีปากอวบอิ่มจนอี้ชิงร้องอื้อ แต่ไม่อาจหนีไปไหน ในเมื่อต้นคอขาวถูกล็อคไว้ในขณะที่มือยังต้องประคองถ้วยซุปไม่ให้หก
สุดท้ายจึงได้แต่นั่งตัวแข็งอยู่อย่างนั้นให้คริสรังแกด้วยจูบจนพอใจแล้วจึงยอมถอยไปเอง
“กลัวหรือยัง จะดื้ออีกไหม?”
จางอี้ชิงมุ่ยหน้า กลืนริมฝีปากที่ยังเคลือบน้ำวาวใสไปซ่อนไว้ แม้แก้มจะแดง แต่แววตาดื้อดึงนั้นบอกชัดว่าไม่ยอมลงง่ายๆ
ครั้นพอคริสยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ก็รีบหันหลบ หลับหูหลับตาร้อง
“อื้อ ไม่เอาแล้ว พอแล้ว หิวแล้ว”
ให้คริสหลุดขำเอาจนได้ มีอย่างที่ไหน
กินซาชิมิอยู่คนเดียวจนเกือบหมดแพ็คแล้วยังมาบ่นว่าหิวได้ พอเขาทำท่าว่าจะไม่ยอมถอย
อี้ชิงก็หันกลับมากระเง้ากระงอดใส่ “อยากกินสเต็กแล้วจริงๆ จะเย็นหมดแล้วนะ
เดี๋ยวก็ไม่อร่อยหรอก”
คริสอยากกินเสียที่ไหน สเต็กนั่น
เขากัดปากเพราะยิ่งเห็นกลีบปากอิ่มแดงก็นึกอยากกินอะไรที่มันหวานกว่านั้นนัก
แต่อี้ชิงคงงอแงไปกันใหญ่ ให้ขัดใจเรื่องกินนี่คงได้งอนเป็นวันแน่
สุดท้ายจึงต้องตัดใจ ให้มันเขี้ยวแค่ไหนก็ทำได้แค่กดจมูกและปากลงบนหัวเหม่งให้หนัก
ฝากไว้ก่อน
คราวหน้าจะไม่ยอมอดใจแบบนี้แน่!
.
.
.
เพราะเวลาที่เพิ่งผ่านเพียงไม่นาน อี้ชิงจึงไม่รู้ตัวว่าเริ่มเคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างคนมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเริ่มติดคริสมากขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหน ขนาดที่กลายเป็นฝ่ายส่งข้อความหรือโทรหาก่อน
ขนาดที่กล้าออกอาการงอนเมื่อถูกปล่อยให้รอหรือขัดใจ อาจเพราะคริสตามใจกันทุกอย่าง
ไม่ว่าอี้ชิงจะอยากไปไหนหรือทำอะไร แม้ว่าคนตัวใหญ่จะยังคงดุและเอาแต่ใจอย่างคาดไม่ถึง
แต่พอมีเรื่องแง่งอนกันทีไร สุดท้ายก็เป็นฝ่ายมาง้อก่อนอยู่ดี เพราะอย่างนี้อี้ชิงถึงปล่อยตัวเองให้ทำตามใจได้มากกว่าแต่ก่อน
บางครั้งก็ปล่อยให้คริสเป็นฝ่ายเอาใจเสียเองด้วยซ้ำ แม้กระทั่งกับเรื่องเล็กๆ
น้อยๆ ในแต่ละวัน
“กลางวันนี้กินอะไรดี?” อย่างวันนี้ที่ทั้งคู่ยังอ้อยอิ่งกันอยู่ที่ลานจอดรถทั้งที่มีเรียนช่วงเช้า
คริสรับหมวกกันน็อคจากมืออี้ชิงแล้วหย่อนสะโพกลงพิงเบาะรถมอเตอร์ไซค์ไว้
ให้สองเรามองหน้าในระดับสายตากันและกันให้ถนัด อี้ชิงแทบไม่ต้องคิดอะไรเลยด้วยซ้ำตอนที่ส่ายหน้า
“อืม ไม่รู้อะ นายคิดสิ”
“ไม่ได้กินอาหารไทยนานแล้วนี่
อยากกินไหม?”
“จริงด้วย พูดแล้วก็คิดถึงแกงเขียวหวานขึ้นมาเลย”
บอกแล้วก็ยิ้มอวดรอยบุ๋มบนแก้มขาว ที่คริสเคยบอกว่าชอบมองมันนัก
หนนี้ยังแตะข้อนิ้วทักทายมันเบาๆ ให้อี้ชิงแก้มร้อนเล่นอีกด้วย
“ไม่ชอบกินเผ็ด
ทำไมถึงชอบแกงเขียวหวานนัก ไม่เผ็ดเหรอ?”
“ไม่หรอก
คุณป้าร้านอาหารไทยในแคนทีนน่ะ ทำแกงเขียวหวานอร่อยมากเลยนะ แล้วก็ไม่เผ็ดมากด้วย”
“งั้นกลางวันนี้เราไปกินข้าวที่แคนทีนกัน”
อี้ชิงพยักหน้าระรัว ไม่ได้กินของโปรดหลายวันแล้วจริงๆ นั่นล่ะ ครั้นพอนึกขึ้นได้ถึงสาเหตุที่ทั้งคู่ไม่ได้ย่างกรายไปที่แคนทีนเลย
เพราะสายตาที่เอาแต่คอยจะสอดส่องเหล่านั้น อี้ชิงก็อดจะกังวลไม่ได้
“แล้วนายจะไม่... อึดอัดเหรอ”
“นายอึดอัดหรือเปล่าล่ะ?” เขาสั่นหน้า
ไม่ชอบก็จริง แต่ก็ไม่ถึงขนาดรับมือไม่ไหว เรื่องยุ่งยากตั้งหลายด่านยังผ่านมาได้
“ก็แค่ไม่ต้องไปสนใจ”
เพราะความที่เป็นแค่ ‘จางอี้ชิงคนธรรมดา’ แต่คริสนั้นไม่เหมือนกัน
เพราะคนตัวโตเคยรำคาญสายตาเหล่านั้นถึงขนาดยอมให้เขากุเรื่องโกหกขึ้นมาเพื่อแก้ปัญหา
จะให้มองข้ามอย่างไรได้ แต่คริสกลับยิ้ม
เกี่ยวนิ้วมือกับนิ้วของเขาแล้วแกว่งมือสองเราเล่นเบาๆ
“ฉันก็ไม่สน เพราะฉันสนแค่นาย” คำพูดเอาแต่ใจแต่ก็เรียกยิ้มเขินอายจากคนเป็นแฟนได้ดีนัก
อี้ชิงหลบตาแล้วกัดปากกระทั่งถูกข้อนิ้วเกลี่ยจมูกเล่นเบาๆ “แต่อย่ากินเยอะนักล่ะ
เก็บท้องไว้เผื่อมื้อเย็นด้วย”
“จริงด้วยสิ เกือบลืมนัดพี่กัปตัน
เย็นนี้แล้วนี่นา” ไม่ทันสังเกตุว่าเรียวคิ้วเข้มขมวดฉับ
“นัดใครนะ?”
“พี่กัปตันไง ...โอ๊ย” แล้วจู่ๆ มือที่จับกันนั้นก็ถูกหงายแล้วยังถูกอีกฝ่ายตีเพียะเข้าให้
“ตีทำไมเนี่ย เจ็บนะ”
“นัดกับทั้งทีม ไม่ใช่กัปตันคนเดียว”
“ก็พี่กัปตันเป็นคนมาชวนนี่นา”
“ฉันก็อยู่ตอนนั้น”
“แต่พี่กัปตัน... โอ๊ย ตีอีกแล้วนะ”
คราวนี้อี้ชิงกระทืบเท้าแล้วกัดปาก มองหน้าคริสด้วยความขัดใจ คิดจะดึงมือคืน
แต่ก็ถูกขืนไว้ด้วยแรงที่มากกว่า
“คำก็พี่กัปตัน สองคำก็พี่กัปตัน ห้ามเรียกชื่อคนอื่นเกินวันละสองครั้ง
เข้าใจไหม”
“ทำไมจะไม่ได้?”
“เพราะฉันจะหึงไง” คนที่เชิดหน้าตั้งท่าจะเถียงจำต้องงับปาก
อาการแง่งอนถูกบางคำละลายพฤติกรรมไปจนสิ้น ยิ่งถูกคริสจ้องตาเอา นานเข้าก็เป็นอี้ชิงที่แก้มร้อนจนต้องหลบสายตาเองจนได้
“หรือจะไม่ให้ไปดีนะเย็นนี้”
“หื้อ ไม่ได้นะ ฉันรับปากพี่... รับปากคนในทีมนายไว้แล้ว
รับปากแล้วก็ต้องไปสิ”
“อยากไป?” อี้ชิงพยักหน้าจริงจัง
ก่อนจะต้องเอียงคอด้วยความสงสัยเมื่อมือที่ยังจับกันนั้นถูกดึงเบาๆ ให้ขยับเข้าไปใกล้
“ทำให้ฉันอารมณ์ดีก่อน”
“ยังไงอ่ะ?” มองคนที่กดยิ้มเพียงมุมปากก่อนจะเอียงแก้มให้
แล้วก็นึกเคืองตัวเองที่ไปรู้ใจเขานัก อาจจะเพราะพักหลังๆ โดนเอาเปรียบอยู่บ่อยๆ งอนทีก็หอมแก้มที
อารมณ์ดีก็มาขโมยจูบกันเสียอย่างนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะเคยชินจนยอมตามใจคนตัวใหญ่ง่ายๆ
หรอกนะ ก็นี่น่ะลานจอดรถของมหาวิทยาลัย อี้ชิงหันมองซ้ายขวาก่อนจะอ้อมแอ้มถามย้ำ
“ตรงนี้เนี่ยนะ?”
“แล้วไง?”
“ก็ เดี๋ยวคนเห็น”
คนดังดึงหน้าในทันที
“งั้นตามใจนะ”
อาการถอนใจแล้วบ่ายหน้าหนีคืองอนแล้วล่ะ ที่ผ่านมาก็คือไม่เคยหายเองได้ซักครั้ง
ต้องให้อี้ชิงตามใจอะไรซักอย่าง คราวนี้ก็คงเหมือนกัน สมองน้อยๆ เร่งประมวลเพื่อเทียบผลได้เสีย
ปิ้งย่างชุดใหญ่แลกกับยอมอายเพื่อเอาใจคนที่ได้ชื่อว่าแฟน
ก็ไม่ถือว่าขาดทุนเท่าไหร่ คิดแล้วจึงตัดสินใจในที่สุด
“ก็ได้ๆ” ใบหน้าที่เคยมึนตึงนั้นแย้มยิ้มพราย
คริสยังคงเอียงแก้มให้แถมบุ้ยปากจนเนื้อแก้มล้น คนเป็นแฟนเห็นแล้วยังอดจะอมยิ้มไม่ได้
ใครจะคิดว่าคริสคนดังที่ขี้เก๊กสารพัดจะงัดไม้นี้ขึ้นมาเล่น
น่าเอ็นดูน้อยอยู่ที่ไหน หันมองซ้ายขวาแล้วอี้ชิงก็ทำใจกล้า สูดหายใจเข้าจนลึกแล้วหลับตา
พุ่งใบหน้าเข้าหา กะว่าจะหอมแค่ฟืดเดียวแล้วรีบถอย แต่ทันเสียที่ไหน ถูกคนที่รอจังหวะอยู่ก่อนรังแกเอาจนได้
“อื้อ!”
มือข้างที่ว่างทั้งทุบทั้งตีอกกว้างอยู่หลายครั้งกว่าที่คริสจะคลายมือที่จับล็อคต้นคอกัน
อี้ชิงถอยหลังแต่ก็ติดที่มือหนึ่งยังถูกจับไว้ ได้แต่ใช้หลังมือปิดปากตัวเองที่เพิ่งโดนขโมยจูบไป
“ขี้โกงนี่!”
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะให้หอมแก้มเสียหน่อย”
คนฉวยโอกาสยังเผยยิ้มร้ายให้อี้ชิงหงุดหงิดเล่น
ไม่กล้าชำเลืองมองรอบตัวด้วยซ้ำว่ามีใครคนอื่นมองอยู่ไหม รู้ว่าไม่ใช่คนขี้อาย
แต่ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรโจ่งแจ้งในมหาวิทยาลัยแบบนี้เลย อี้ชิงได้แต่ขยับตัวฮึดฮัดกระทั่งเอวเล็กถูกรวบด้วยสองแขนแล้วดึงรั้งให้เข้าหา
กลายเป็นว่าสองคนใกล้ชิดกันกว่าเดิม
“ฉันต้องให้นายไปด้วยอยู่แล้ว
งานเลี้ยงส่งฉัน แฟนฉันก็ต้องไปด้วยสิ จริงไหม?” ย้ำให้รู้ว่าเสียทีคนเจ้าเล่ห์ไปง่ายๆ
กลายเป็นเปลืองตัวฟรีเสียอย่างนั้น อี้ชิงได้แต่ครางเสียงกระเง้ากระงอดและแน่นอนว่าคนเป็นแฟนก็รู้ตัวว่าคงต้องง้อกันไปทั้งวัน
งานปาร์ตี้เลี้ยงส่งคริสในเย็นวันนั้นครึกครื้นกว่าที่อี้ชิงคิดไว้
เพราะนอกจากจะมีสมาชิกในทีมบาสเก็ตบอลตามที่คุยกันแล้วยังมีรุ่นพี่ในคณะเดียวกันกับคริสบางกลุ่มขอตามมาด้วย
แม้กัปตันจะย้ำนักหนาว่าเป็นปาร์ตี้ภายในของทีม ให้คนที่ไม่ได้รับเชิญแยกโต๊ะแยกบิลกัน
แต่กระนั้นก็ยังมีการข้ามโต๊ะมาขอแจมด้วยอยู่เนืองๆ ว่าไม่ได้ คริสเป็นคนดังในมหาวิทยาลัยขนาดไหน
ในคณะที่เรียนก็คงไม่ต่าง นั่นทำให้นอกจากกินแล้วก็ฟังคนอื่นๆ คุยเรื่องสนุกๆ
กันแล้วอี้ชิงก็ไม่มีอะไรให้ทำนัก ได้แต่นั่งเฉยๆ หรือไม่ก็ทายตัวอักษรที่คริสใช้นิ้วเขี่ยบนฝ่ามือตัวเองเล่น
ในขณะที่ลู่หานซึ่งเข้ากับคนอื่นๆ ได้ง่ายกว่า กำลังสนุกสนานเฮฮากับเกมที่พวกพี่ๆ
คิดขึ้นมาเพื่อให้คนแพ้โดนลงโทษแบบขำๆ ส่วนจงแดก็ถูกพี่ๆ
ในทีมสองสามคนชักชวนให้ดูอะไรในโทรศัพท์มือถือ คงจะแอบถามข้อมูลของดาวคณะคนไหน
ถึงได้กระซิบกระซาบกันแบบนั้น อี้ชิงซึ่งเริ่มจะรู้สึกเบื่อจึงอาสาเป็นตากล้องให้งาน
แน่นอนว่าคริสดูจะไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่
แต่เพราะรู้ว่าอี้ชิงจะไม่ยอมให้ใครถือกล้องทั้งนั้น จึงต้องยอมตามใจ
และให้เพื่อนๆ ถ่ายรูปตัวเองคู่กับแฟนลงในโทรศัพท์มือถือแทน
กว่าปาร์ตี้จะเลิกก็ปาเข้าไปมืดค่ำ หลังใช้เวลาร่ำลาคนอื่นๆ
ซึ่งค่อนข้างนานแล้วคริสจึงพาอี้ชิงกับเพื่อนๆ เดินแยกไปทางลานจอดรถ ซึ่งระหว่างทางต้องผ่านแยกที่จะออกสู่ถนนสายหลัก
แน่นอนว่าลู่หานกับจงแดไม่ได้ขับรถอะไรมาทั้งนั้น อี้ชิงจึงถามขึ้น
“เสี่ยวลู่กลับยังไง
ให้เดินไปเป็นเพื่อนไหม?” ทั้งที่รู้ว่าร้านนี้อยู่ไม่ไกลหอพัก แต่เพราะเห็นว่าลู่หานเล่นเกมแพ้แล้วก็โดนให้ดื่มโซจูไปหลายแก้วอยู่
ถึงเจ้าตัวจะคุยนักหนาว่าคอแข็งแต่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ คริสเองก็เช่นกัน
“ไปส่งได้นะ” รุ่นพี่เสนอ
แต่ลู่หานปัดมือแล้วส่ายหน้าในทันที
“ไม่เป็นไรฮะ ใกล้แค่นี้เอง
ผมเดินไปเองได้ ว่าแต่ แล้วจงแดล่ะ กลับยังไง?”
“ฉันว่าจะไปขึ้นรถเมล์”
“งั้นเดี๋ยวเดินไปส่งที่ป้าย”
“ไม่เป็นไร ฉันกลับคนเดียวได้”
ทั้งลู่หานและอี้ชิงจึงพยักหน้าตามนั้น “ว่าแต่ รุ่นพี่กำหนดวันกลับหรือยังครับ
หลังสอบเสร็จเลยหรือเปล่า พวกเราจะได้ไปส่ง”
เมื่อจงแดทำหน้าที่สายข่าวคนสำคัญ ทุกสายตาจึงหันไปโฟกัสที่รุ่นพี่สุดหล่อเพื่อรอฟังในทันที
แต่มีเพียงอี้ชิงที่คริสมองตอบ
“อาจจะไม่ทันที ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน
ต้องแล้วแต่เขา”
“ทำไมต้องแล้วแต่อี้ชิงล่ะครับ
ไม่ใช่แฟนกันจริงๆ เสียหน่อย” คิมจงแดถามย้อนกลั้วเสียงขำ
นั่นทำให้สองเพื่อนรักมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“จงแด คือว่านะ...” เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีเพียงหนุ่มแว่นที่ยังคิดว่าเรื่องที่อี้ชิงเป็นแฟนกับรุ่นพี่นั้นเป็นแค่การจัดฉาก
ครั้นลู่หานจะอธิบาย อี้ชิงก็ว่าขัด
“นั่นสินะ
ไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันซักหน่อย” พอลู่หานทำหน้าเหวอก็เจอถลึงตาใส่ แล้วยังส่ายหน้าห้ามเสียจริงจัง
แต่กลับหันไปยิ้มให้จงแดกับรุ่นพี่คริสเสียอย่างนั้น “นายอยากกลับเมื่อไหร่ก็กลับสิ
แล้วแต่ฉันทำไม”
“จะไม่เกี่ยวได้ไง ก็ตัวน่ะ...!”
“เสี่ยวลู่!”
“ตรงนี้ไม่มีใคร
รุ่นพี่ไม่ต้องแกล้งทำเป็นแฟนกับอี้ชิงก็ได้นะครับ ผมกับลู่หานจะเข้าใจผิดเอาได้” เจอจงแดตัดบทไปแบบนั้นก็ทำเอาลู่หานเกือบหน้าหงาย
มีพิรุธขนาดนี้ยังไม่นึกสงสัย ผิดวิสัยช่างสังเกตุของหัวหน้าหน่วยข่าวกรองนัก เด็กหนุ่มยังคงยิ้ม
แต่อาจเพราะแสงไฟยามค่ำที่ค่อนข้างสลัว ทำให้มองไม่เห็นดวงตาเบื้องหลังแว่นเลนส์ใสนั้นชัดนัก
“ฉันไม่ได้แกล้งทำ” กระทั่งเสียงทุ้มพูดขึ้น
จงแดจึงพยักหน้าช้าๆ พร้อมเสียงครางในลำคอ
“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยระวังหน่อย
ทำดีด้วยมากๆ ก็เหมือนให้ความหวังกัน อี้ชิงอาจจะเข้าใจผิดคิดว่ารุ่นพี่จริงจัง
พอถึงวันที่รุ่นพี่ต้องไป เพื่อนผมคงเสียใจมากแน่ๆ ขอตัวก่อนนะครับ” ทั้งที่ยังยิ้มเหมือนไม่ติดใจอะไร
แต่ประโยคทิ้งท้ายก่อนที่จงแดจะค้อมศีรษะลานั้นชวนให้คิดชอบกล
ทั้งที่ไม่เคยมีปัญหากัน แต่เหตุใดจึงใช้คำพูดเหมือนเหน็บแนมรุ่นพี่ขนาดนั้น ยิ่งคิด
ลู่หานก็ยิ่งไม่เข้าใจ และไม่อาจล่วงรู้ความคิดของหัวหน้าชมรมคนเก่งได้เลย
“จงแดนี่ยังไง พูดเหมือนไม่อยากให้ตัวกับรุ่นพี่เป็นแฟนกันจริงๆ”
อี้ชิงส่ายหน้าอย่างไม่มีความเห็น
ที่กังวลยิ่งกว่าความคิดของจงแดนั้นคือสายตาของคนที่ยืนอยู่ข้างกาย
คริสไม่มองกันอีกเลยตั้งแต่ที่อี้ชิงเฉไฉไม่อยากให้จงแดรู้เรื่องของเรา
ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าคงถูกงอนแน่ๆ
“กลับเถอะ” น้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนที่คนตัวสูงจะเดินนำโดยไม่คิดจะแตะแขนอี้ชิงให้เดินตามอย่างที่ชอบทำนั้นยืนยันได้ดี
คนตัวเล็กจึงถอนหายใจหนัก ก่อนจะครางเสียงในคอพลางเกาะแขนเพื่อนรักหมายจะขอความเห็นใจ
“เสี่ยวลู่ คืนนี้เรา...”
เพียงเท่านั้นก็ถูกรู้ทัน
“ไม่ต้องเลย ทำแฟนงอนแล้วก็ไม่ต้องหนีมานอนกับเราเลยนะ
กลับบ้านไปง้อแฟนเลยไป” แล้วอี้ชิงจะทำอย่างไรได้ มองตามหลังคนเป็นแฟนแล้วก็ต้องพ่นลมด้วยความเหนื่อยใจ
คริสไม่พูดอะไรอีกเลยตลอดทางที่กลับมาด้วยกัน
และอี้ชิงที่มีชนักติดหลังก็ไม่กล้าที่จะชวนคุยก่อน ได้แต่ปล่อยให้บรรยากาศระหว่างเราเงียบอยู่อย่างนั้นกระทั่งมาถึงห้อง
และคริสก็เดินแยกเข้าห้องตัวเองไปโดยไม่บอกอะไรซักทำ ทุกๆ วันหลังจัดการเรื่องของตัวเองเรียบร้อยแล้วทั้งคู่ก็จะมาเจอกันที่ห้องนั่งเล่น
เลือกแผ่นหนังหรือซีรี่ส์ที่จะดูด้วยกัน แต่วันนี้ อี้ชิงที่อาบน้ำเปลี่ยนตัวเองมาอยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแล้วออกมาเดินวนๆ
รออยู่ในห้องนั่งเล่นพักใหญ่ๆ ก็ไม่เห็นวี่แววว่าคริสจะออกมาเสียที กล้าดีถึงขนาดแอบเอาหูไปแนบฟังกับบานประตูด้วยซ้ำ
ก็ยังไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใดๆ ในห้องนั้น หรือคริสจะเข้านอนไปแล้วก็ไม่รู้
แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ดึกเลยนี่นา
แล้วไหนล่ะข้อความบอกราตรีสวัสดิ์แบบที่ชอบส่งมาทุกคืน ท่าทางจะงอนจริงๆ นั่นล่ะ คนตัวเล็กได้แต่ถอนใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวัน
จะให้ปล่อยไปแบบนี้ก็ไม่ได้ด้วย พรุ่งนี้ต้องไปทำงานพิเศษแต่เช้า
ถ้าไม่รีบง้อมีหวังงอนกันข้ามวันแล้วง้อยากกว่าเดิมแน่ๆ คิดแล้วจึงตัดสินใจ
ทำใจกล้าเคาะประตูไปสามครั้ง แล้วรอฟังกระทั่งได้ยินเสียงคนในห้องบอกให้เปิดเข้าไปได้
“ฉันมาถาม เผื่อว่านายอยากจะ...” ดูหนังไหม
ให้เปิดเครื่อเล่นรอเลยหรือเปล่า กะจะตีมึนถามไปแบบนั้น แต่พอได้เห็นข้าวของที่กองเป็นระเบียบอยู่บนพื้นห้อง
พร้อมกระเป๋าใบใหญ่ที่เปิดอ้าและเสื้อผ้าที่พับรออยู่ในนั้น อี้ชิงก็ลืมคำพูดที่คิดไว้ไป
“นาย เก็บกระเป๋าอยู่เหรอ”
ไม่รู้ตัวว่าถามออกไปด้วยน้ำเสียงแบบไหน
ไม่รู้ว่ามันเบาหวิวเช่นเดียวกับความรู้สึกในอก วูบโหวง
เหมือนทำอะไรซักอย่างหล่นหาย ทั้งที่รู้อีกไม่นานคริสก็ต้องไป แต่เพราะเจ้าตัวไม่เคยใส่ใจ
อี้ชิงจึงไม่เคยนึกถึงมัน กระทั่งได้เห็นข้าวของทุกอย่างที่ซักวันมันจะหายไปพร้อมเจ้าของ
หัวใจก็พลันหล่นหายโดยไม่รู้ตัว
“เข้ามาก่อนสิ” ได้แต่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูกระทั่งคริสบอกแล้วตีมือกับพื้นข้างตัวเองเบาๆ
“มานั่งนี่มา”
อี้ชิงจึงปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ
กวาดสายตามองข้าวของแต่ละอย่างก่อนจะนั่งลงข้างกันอย่างที่คริสชวน
“กระเป๋าใบเดียว ใส่ของนายหมดเหรอ”
“ฉันเอาไปแต่ของที่จำเป็น
ที่เหลือค่อยจัดการทีหลัง” คงจะให้คุณลุงพ่อบ้านมาขนกลับไปให้ คนอย่างคริสจะต้องลำบากขนย้ายข้าวของเองด้วยตัวเองไปทำไมกัน
จะว่าไปก่อนหน้านี้คริสยังบอกว่าไม่รีบ แต่จู่ๆ ก็เอากระเป๋าออกมากางแบบนี้
หรือจะเปลี่ยนใจแล้วไม่รู้ หากเป็นผลพวงจากความไม่พอใจที่อี้ชิงไม่บอกจงแดไปตอนนั้น
ถ้าอย่างนั้นอี้ชิงก็ไม่ควรลืมว่าตัวเองเข้ามาในห้องนี้เพื่ออะไร
“นาย โกรธฉันหรือเปล่า เรื่องเมื่อหัวค่ำน่ะ”
คริสถอนหายใจบางเบาก่อนจะหันมามองหน้ากัน
“ไม่ได้โกรธ แค่น้อยใจ
ว่าทำไมนายถึงไม่อยากให้จงแดรู้ว่าเราคบกันจริงจัง”
“ก็ ฉันไม่อยากถูกหมอนั่นซักไซ้นี่นา”
“ถ้าแค่นั้นก็แล้วไป
นึกว่านายก็คิดอย่างที่จงแดคิดเสียอีก”
“แล้ว เรื่องวันกลับ ที่นายบอกว่าแล้วแต่ฉันน่ะ
จริงๆ หรือเปล่า?” คริสพยักหน้า
“ฉันพูดจริง สอบเสร็จแล้วก็อยากพานายไปเที่ยวไกลๆ
บ้าง นายอยากไปไหนล่ะ?”
โยนเสื้อตัวที่พับอยู่ลงกระเป๋าแล้วคริสก็หันทั้งตัวมาหากัน บอกให้รู้ว่าคำถามนั้นจริงจัง
แต่คนฟังกลับหน้าม่อย ชำเลืองมองกองเสื้อผ้าในกระเป๋าแล้วยังอดใจหายไม่ได้ ต่อให้ยังไม่ใช่อาทิตย์หน้า
แต่ไปเที่ยวกลับมาแล้วยังไง
“หลังจากนั้น นายก็ต้องกลับไปจริงๆ
ใช่ไหม?”
เสียงหงอยๆ ทำให้คริสอดใจหายไม่ได้ มองตามสายตาเศร้าสร้อยแล้วก็ให้นึกโทษตัวเองนัก
เขาผิดเองที่รื้อกระเป๋าออกมาจัดข้าวของเอาตอนนี้ ไม่คิดว่าอี้ชิงจะเข้ามาเห็น
ยิ่งไม่คิดว่าคำพูดของคิมจงแดอาจสะกิดใจคนตัวเล็กเข้า ที่เขาไม่พูดไม่จาคงยิ่งคิดมากไปถึงไหน
“มานี่มา” คริสไม่รอให้อี้ชิงสงสัย
เขารวบเอวเล็กแล้วดึงร่างที่ไม่หนักนักถ้าเทียบกับเด็กหนุ่มวัยเดียวกันขึ้นมานั่งบนตัก
ตอนนั้นเองที่อี้ชิงเม้มริมฝีปาก ตาคู่สวยเริ่มคลอน้ำใส คริสจึงกดจมูกให้จมลงในแก้มนุ่มแล้วเอ่ยปลอบ
“ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น คิดแค่ว่าอยากไปไหน อยากทำอะไร ฉันจะพานายไปทุกที่ ตกลงไหม?”
สิบนิ้วเล็กที่วางทับบนมือคริสซึ่งยังกอดเอวอีกคนไว้อยู่นั้นจิกแน่น
อี้ชิงไม่เอ่ยคำใด แต่คนที่แนบแก้มอยู่กับแก้มใสไม่ห่างได้ยินเสียงลมหายใจติดขัดคล้ายก้อนสะอื้นตีขึ้นมาแต่ถูกกลืนลงไป
ก่อนจะได้ยินเสียงพรูลมหายใจแผ่วเบา อี้ชิงจึงค่อยพยักหน้า คริสกดหอมบนแก้มนุ่มอีกครั้งก่อนจะดึงร่างเล็กให้ลุกขึ้นไปด้วยกัน
“ช่างเถอะ เอาไว้เก็บทีหลังก็ได้ ฉันง่วงแล้ว
ไปนอนกันดีกว่า” อี้ชิงพยักหน้าอีกครั้งแล้วหันหลัง
“จะไปไหน?” แต่ก็ถูกเรียกไว้
จึงหันมาทำตาใสตอบกลับ
“ก็ไปนอนไง”
“นอนนี่แหละ”
“ห ห๊ะ?”
“นอนที่นี่ นอนกับฉัน”
อี้ชิงไม่ทันได้ส่ายหน้าด้วยซ้ำตอนที่ถูกคว้าแขนแล้วดึงให้เดินไปที่เตียงใหญ่ด้วยกัน
“ม ไม่เอา!”
“มาเถอะน่า” แต่ต่อให้ขืนจนตัวโก่งยังไงก็สู้แรงนักกีฬาบาสเก็ตบอลทีมมหาวิทยาลัยไม่ได้อยู่ดี
สุดท้ายร่างที่เล็กกว่าก็ถูกกดให้นอนลง
คริสเหวี่ยงทีเดียวผ้านวมผืนใหญ่ก็ห่มทับลงมาให้ยิ่งลุกไม่ไหว แล้วยังถูกแขนแข็งแรงของคนที่ตามลงมานอนข้างกันกอดรัดไว้อีก
หมดทางหนีในทันที
“ด เดี๋ยว ฉันไม่...!”
“อยู่เฉยๆ เถอะน่า ฉันไม่ทำอะไรหรอก” ถึงจะระแวงแต่จะทำอะไรได้
ได้แต่ยอมว่าง่ายตามนั้น แอบมองตามตอนที่คริสปล่อยมือเพื่อเอี้อมไปหยิบรีโมทมากดปิดไฟดวงใหญ่กลางห้อง
เหลือไว้แค่ไฟดวงเล็กที่หัวเตียง นึกถึงเรื่องที่เคยหาอ่านจากอินเตอร์เน็ตแล้วก็อดจะหวั่นใจไม่ได้
เกิดคริสนึกอยากจะทำอะไรอย่างที่... คนเป็นแฟนเขาทำกัน อี้ชิงจะทำยังไง ถ้าบอกว่ายังไม่พร้อม
คริสจะหยุดให้ไหม ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย แต่ไม่กล้าขยับตัวใดๆ ทั้งนั้น กระทั่งเมื่อจมูกและปากอุ่นๆ
กดลงที่แก้มพร้อมเสียงประกอบฟอดใหญ่ “แค่อยากนอนกอดเฉยๆ ไม่ทำอะไรที่นายไม่ชอบแน่ๆ
สัญญา”
ทู บี คอนตินิว...
ความคิดเห็น