คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF] เเกล้ง [SEUNGHOON] {17TEEN}
“พะ พี่จะเอาจริงเหรอ ?”
“ นะ นั่นดิมันไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอพี่ ”
“ ใช่ ๆ ! ผมว่าพี่เลิกคิดเหอะนะ ”
“ จริง ๆ เชื่อพวกผมเถอะนะ พี่ซึงซอลนะ ”
“…………………”
“…………………”
“ไม่โว๊ยยยย ”
ว่าแล้วผมก็จัดการดีดไอ้มนุษย์สองตัวที่มันกำลังกัดกินแขนขาผมอย่างเอร็ดอร่อยให้ไกลออกไปจากตัว ซอกมินมันตีหน้ายุ่งก่อนจะลุกขึ้นมาเกาะแขนผมเอาไว้เหมือนเดิมโดยมีเจ้ามินกยูตามมาล็อคขาผมแล้วยัดเข้าไปในอ้อมแขนของมันอีกครั้ง
เหยยยยยยยยยยย !! อะไรกันนักกันหนาวะ มันชักจะมากเกินไปแล้วนะเฟ้ยยยยยย !!
“ อะไรวะเนี่ย ปล่อยดิเฮ้ย !”
“ไม่ปล่อย จนกว่าพี่จะล้มเลิกความคิดที่จะ ......”
“ไม่เว๊ย !!”
ผมรีบตะโกนดักพวกมัน เรื่องอะไรครับ ? เรื่องอะไรครับที่ไอซึงซอลคนนนี้มันจะล้ม ละ เลิกแผนพิชิตใจน้องแก้มยุ้ยที่มันเฝ้าคิดค้นมาเป็นแรมคืน(เอิ่ม นานมาก - - )เพราะคำขอร้องของไอ้พวกนี้ ไม่อ่ะ ไม่มีทาง !! ฝันไปเหอะพวกมุง
“ แต่พี่ดีไม่ดีพี่อาจจะไม่ได้แค่ผิดหวัง แต่พี่อาจจะโดนพี่จีฮุนเล่นเอาด้วยนะพี่”
“นั่นดิ ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าไหวไม่ไหว ผมว่าถ้าพี่จะทำแบบนั้นจริง ๆ มันจะดูเสี่ยงเกินไปนะ”
ซอกมินมันรีบเสริม ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจอันล้มลามที่มอบให้มากเลยนะครับ ถุ๊ยยย แล้วพวกมุงจะมาแช่งกูว์ทำไมครับเนี่ยยยย
“ เออ ไม่ช่วยก็ไม่ต้องช่วยฉันไปหาคนอื่นก็ได้ !”
แล้วผมก็ลุกพรวดขึ้นมาโดยไม่นึกจะสนใจปรสิตสองตัวที่มันติดสอยห้อยตามขึ้นมาด้วยอย่างใด ซอกมินมันรีบกระชากตัวผมให้นั่งลง ก่อนที่ไอมินกยูมันจะคลายมือที่รัดขาผมแล้วมาบีบนวดให้แทน
อะไรกันนักหนาวะเนี่ยยย เริ่มแล้วนะ เริ่มยั้วแล้วนะ !!!!!!
“ โห~ พี่ทำเป็นใจน้อยไปได้ พวกผมแค่แซวเล่นเฉย ๆ หน่า ”
“ ใช่ ๆ ถ้าพี่ซึงซอลสุดหล่อของพวกเราจีบพี่จีฮุนติดนะแสดงว่าผู้ชายทั้งโลกก็คงจะจีบติดกันหมดแล้วหล่ะครับ ”
“ เฮ้ย ! ไอซอกมิน !!”
มินกยูมันหันไปถลึงตาใส่ไอ้คนที่กำลังนั่งนวดแขนให้ผมอยู่ขะมักเขม้น ซอกมินมันรีบเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่ดวงตาตี่เล็กของมันจะเบิกขึ้นมาอย่างน่ากลัว อะไรของมันวะ ว่าแต่ประโยคเมื่อกี้มันฟังดูเหม่ง ๆ นะ หรือว่าผมจะคิดไปเอง
“อะ เอ่อ ผะ ผมพูดผิดที่จริงผมจะพูดว่าถ้าพี่ซึงซอลสุดหล่อของพวกเราจีบพี่จีฮุนไม่ติดแสดงว่าผู้ชายทั้งโลกก็คงหมดสิทธิ์หน่ะครับ แหะ ๆ ”
“ เอ่อ นั่นสินะ ว่าแต่พวกแกจะมาฟังแผนฉันได้ยังอ่ะ ”
“ ครับ ๆ ฟังครับ ”
แล้วพวกมันก็คลานเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าพิลึกพิลักชอบกล แต่ไม่มั้งผมคงคิดไปเองแหละ แล้วผมก็จัดการสปอยแผนรักรสเผ็ดเด็ดสวาท(เอิ่ม - -“) ของผมให้พวกมันฟังทันที
แล้วทีนี้แหละ แค่นี้ฝันของผมมันก็เริ่มเข้าใกล้ความจริงไปก้าวนึงแล้วหล่ะ หึหึ
“นี่ซอกมิน พอฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาแกเริ่มแผนที่เราเตรียมกันเอาไว้เลยนะ โอเคไหม”
“ โอเคครับพี่ ”
ซอกมินมันรีบตอบรับผม ก่อนที่ผมจะพาตัวเองมานั่งลงข้าง ๆ เป้าหมาย ทันทีที่ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดจีฮุนก็รีบชะโงกมามองหน้าจออย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด ใบหน้าน่ารักนั่นตียู่ขึ้นมาเล็กน้อยทันทีที่ผมเลื่อนโทรศัพท์หนีดวงตาอยากรู้อยากเห็นนั่น น่ารัก น่าชัง อยากฟัดแก้มจริงวุ๊ยยยยยย !!
“ พี่ทำอะไรอยู่เหรอ ”
ส่งน้ำเสียงหวานใสออกมาเบา ๆ ทันทีที่ผมแกล้งทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใส่หน้าจอโทรศัพท์ ผมแอบคายอมยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเจ้าคำถามทั้งที่ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้มอยู่อย่างนั้น
“ อ๋อ พี่กำลังรอให้ .......... ”
~ Rrrr Rrrrr Rrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrrr ~
“อ่า โทรมาพอดีเลย พี่ไปก่อนนะ ”
ผมแกล้งทำเป็นกล่าวลาเด็กน้อยที่นั่งหน้ามุ้ยอยู่ด้านข้าง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ลืมที่จะแง้มประตูให้เหลือช่องว่างเล็ก ๆ เพื่อเอาไว้”สอดส่อง”ปฏิกิริยาของเป้าหมายที่จะแสดงออกมาเมื่อได้เห็นเหตุการณ์ดังต่อไปนี้
“ เฮ้อออ พี่ซึงซอลช่วงนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้แปลก ๆ เนอะแกว่าไหมมินกยู ”
“นั่นดิ ชอบทำตัวมีพิรุธ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจากับใคร วัน ๆ ก็เห็นหมกมุ่นอยู่กับ ...... โทรศัพท์ ”
ทันทีที่เจ้ามินกยูมันพูดคำว่า”โทรศัพท์”ผมสังเกตเห็นปฏิกริยาแปลก ๆ ที่เป้าหมายแสดงออกมา ใบหน้าที่เคยขาวใสอยู่ ๆ ก็แดงฉาดขึ้นมาอย่างน่ากลัว ไหนจะริมฝีปากเส้นบางที่กำลังขบกัดเข้าหานั่นอีก
อย่าสิ๊ อย่าทำแบบนั้น อย่าทำให้พี่คิดเข้าข้างตัวเองสิครับคนดี กิกิ
“ ใช่ ๆ แล้วพี่เค้ายังดูเขิน ๆ แปลก ๆ ชอบกล ฉันว่านะดูไปดูมาพี่ซึงซอลดูเหมือนคนที่กำลังมี ........... ”
“ อ้าว พี่จีฮุนจะไปไหนอ่ะครับ ”
เจ้ามินกยูมันรีบทักคนที่อยู่ ๆ ก็ยันตัวลุกขึ้นอย่าไม่มีปี่มีขลุ่ย น้องหนูของผมถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะเหลือบตาลงมองลูกสมุนของผมด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์ซักเท่าไหร่
จีฮุนนี่อ่าอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มันน่ารักนะรู้ไหมมมม >///////////<
“ไปนอน !!”
“แต่นี่พึ่งทุ่มครึ่งเองนะครับ”
“ แล้วยังไงหล่ะ ”
“…………..” (“>…<)~~(>….<”)
“ปะ เปล่าครับ ”X2
“ อืม !!”
“ พี่ซึงซอล ๆ พี่จีฮุนเข้าไปแล้วอ่ะพี่ ”
“ทำไงดีอ่าพี่ พี่จีฮุนดูโกรธมากเลยอ่ะ”
“ เอ่อหน่า เดี๋ยวฉันจัดการเอง แล้วแกมินกยูอีก 2 นาทีเริ่มแผนสองได้เลยโอเคไหม ”
ว่าแล้วผมก็รีบหลีกตัวออกมาจากไอ้เจ้าสองคนที่อยู่ดี ๆ ก็วิ่งเข้ามาโวยวายใส่ผมราวกับไม่กลัวว่าคนอื่นจะจับพิรุธอะไรได้เลย - - แต่ชั่งมันเหอะ เอาเป็นว่าตอนนี้แผนของผมลุล่วงไปด้วยดี ดูท่ามันจะดีเกินคาดเลยแหละ แค่นี้ผมก็พอใจแล้ว - -*
แกร๊ก !!!
“ พี่ซึงซอล !”
“มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวเนี่ย หืม”
เอ่ยถามออกไปเบา ๆ ก่อนจะนำพาตัวเองไปนั่งลงบนเตียงข้าง ๆ คนน่ารัก จีฮุนเหลือบตามองผมเล็กน้อยก่อนทำท่าทางเหมือนจะขยับตัวหนี
“ ทำไมต้องหนีด้วย ”
“ ก็มันอึดอัดนี่ พี่มีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีก็ออกไปดูหนังข้างนอกสิ ผมจะนอน ”
“ จะนอนอะไรเมื่อกี้พี่ยังเห็นจีฮุนนั่งนิ่ง ๆ อยู่ตรงเนี๊ยะอยู่เลย”
“ แล้วมันเมื่อกี้ไหมเล่า ”
“ โอเค ๆ ไม่เถียงหล่ะ ”
ผมรีบตัดบทอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะสังเกตเห็นใบหน้าขาว ๆ ที่กำลังพองลมขึ้นมาจนแก้มป่อง หึ๊ยยย มันน่าจิ้มให้แตกไหมล้าววว
“……………….”
“……………….”
มินกยู !
“งั้นพี่ก็ออกไปสิครับ”
“อ่อ อืม แปบนะ”
มิน กะ ยู
“ พี่ซึงซอลครับ ”
“อื้มม ”
ไอมินกิว !
“ พี่ผมง่วงแล้วนะ ”
“ฉันรู้แล้วหน่า ”
อิมินกยูวววววววววววววววว !!!!!!!!!!
พลั๊ค !!!!!
“พี่ซึงซอลครับ พรุ่งนี้พี่มีเดทไม่ใช่เหรอครับ พี่ต้องรีบไปนอนนะครับ พรุ่งนี้พี่ต้องตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงนะครับ เจ็ดโมง ผมขอย้ำอีกทีว่าเจ็ดโมงนะครับ ”
“.................”
“…………..”
“เฮ้ย ๆ ซอกมินหมดยังวะ ”
แล้วไอ้เจ้าเด็กโข่งผู้ไม่รู้ประสีประสาก็หันไปกระซิบกระซาบกับอีกคนที่ผมสามารถสันนิฐานได้ว่าเป็นคนเดียวกันกับคนที่ถีบมันเข้ามา ซอกมินมันเบ้หน้าหนีก่อนที่ผมจะต้องรีบจัดการปิดละครฉากนี้ลงโดยเร็ว
“ อะ อ๋อนั่น ๆ สิพรุ่งนี้ฉันมีเดทนี่หน่า งั้น.. พี่ไปแล้วนะจีฮุน กู๊ดไนท์ -3-”
แล้วผมก็จัดการหันไปขยิบตาให้คนตัวเล็ก เบา ๆ จีฮุนรีบถีบตัวเองเข้าไปในเตียงก่อนจะรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคุมตัวเองไว้จนมิด
เอาแล้วสิ ยากอีกแล้ว นี่ผมควรจะเดินออกไปจากห้อง หรือเอาตัวเองมุดตามคนตัวเล็กเข้าไปในผ้าห่มดีเนี่ยยย ( -O- )!!
“ ฮยอง ๆ แล้ว ....”
“เอ่อหน่า ฉันรู้แล้ว”
ผมหันไปตอบรับเจ้าเด็กสองคนที่ยืนทำหน้าลุกลี้ลุกลนอยู่หน้าประตูก่อนจะนำพาตัวเองเดินตามพวกมันออกไปเพื่อจัดการสปอยแผนสองให้พวกมันฟัง
เอาหล่ะ เพียงเท่านี้ความฝันของผมมันก็เข้าใกล้ความจริงไปอีกก้าวแล้ว หึหึ
jihoon
กริ๊งงงง !!!!~ กริ๊งงงงง !!!!!~ กริ๊งงงงง !!!!!~
“ งืออออ ”
ผมส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นไปควานหานาฬิกาปลุกที่มันแหกปากร้องตั้งแต่เช้ามืด
หกโมงขึ้นงั้นเหรอ ? ให้ตายสิ นี่ผมเป็นบ้าอะไรถึงตั้งนาฬิกาปลุกหกโมงครึ่งในวันหยุดแบบนี้เนี่ย โธ่เว๊ยยยย
ผมยกมือขึ้นมาเขกหัวตัวเองไปทีนึงก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ ตะ แต่แปบนะ ....
ผมไม่มีพันธะอะไรกับเวลาหกโมงครึ่ง เพราะจริง ๆ มันคือเวลาเจ็ดโมงตรงต่างหาก !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“………………..”
“………………..”
“ เฮ้ออออออ ”
ผมพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ อย่างอ่อนใจทันทีที่ระลึกเห็นสารรูปของตัวเองในตอนนี้ เสื้อกั๊กสีดำ กางเกงยีนต์สีดำ หมวกแก๊บสีดำ ผ้าปิดปากสีดำ ไหนจะผ้าผันคอสีดำนี่อีก แล้วนี่ยังมาทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แถวมุมตึกแบบนี้ ให้ตายเหอะ ! นี่แกบ้าไปแล้วหรอวะ ลีจีฮุนเอ๊ยยยยย
“ เฮ้ย ! อยู่นั่นนี่หว่า ”
ผมร้องบอกตัวเองเบา ๆ ทันทีที่เห็นเป้าหมายเดินดุ่ม ๆ ออกมาจากตึก หึ ! อิพี่ซึงซอลบ้า แต่งตัวซะหล่อเชียวนะ !!!!!! ผมนึกเข่นเขี้ยวอยู่กับตัวเองก่อนจะรีบสาวเท้าตามเป้าหมายที่ว่าออกไปทันที ผมเดินตามพี่ซึงซอลไปเพียงไม่กี่เมตรอยู่ ๆ พี่แกก็กระโจนขึ้นรถเมลล์จนผมแทบกระโจนตามไม่ทัน
“ จะไปไหนวะเนี่ย ”
ผมร้องถามตัวเองในใจพร้อมกับใช้สายตาจดจ้องไปยังคนที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับหน้าจอโทรศัพท์เหมือนคนบ้า ผมเสหน้าหนีอย่างนึกเบื่อหน่ายก่อนจะรีบดีดตัวลงรถตามเป้าหมายทันทีที่รถเมลล์จอดแล้วมีใครบางคนเดินลงไป
“ รอกันหน่อยไม่ได้หรือไง รีบจังนะ ฮึ่ยยย ”
แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ผมเผลอพูดกับตัวเอง ให้ตายเหอะ แล้วนี่ผมเป็นอะไรเนี่ย ผมมาทำบ้าอะไรที่นี่ว้า !!!!!!!!
“ สวัสดีค่ะ เชิญด้านในก่อนนะคะ”
“ หืออ ??”
ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียกก่อนจะรีบพาตัวเองเดินไปหลบอยู่ในซอกตึกใกล้ ๆ กับร้านขายดอกไม้ร้านใหญ่ นะ นั่นมันอิพี่ซึงซอลนี่หน่า ให้ตายเหอะซื้อดอกไม้งั้นเหรอ !? โรแมนติกจังนะ !!!!!!!!
Rrr Rrrr Rrrrrrr Rrrrrrrrr
“ ใครวะ ”
ผมร้องถามตัวเองเบา ๆ ก่อนจะล้วงมือเข้าไปหยิบเครื่องมือสื่อสารที่สั่นติ๊ด ๆ อยู่ในกระเป๋ากางเกง
ควอน ซูนยอง !! แกจะโทรมาทำหอกอะไรตอนนี้วะ
“ อือ !!”
“ อยู่ไหนเนี่ย ?!”
“ อยู่ข้างนอก ”
“ ออกไปทำอะไรแต่เช้ามืดวะ ”
“ อือ ก็ธุระอ่ะ ว่าแต่มีอะไร โทรมาทำไม ”
“ ก็ปล่าว ก็ตื่นมาแล้วไม่เห็นนึกว่าไปไหน เอ่อ ตอนนี้อยู่ข้างนอกใช่ปะ นี่... จีฮุนนี่ ~เค้าฝากซื้อข้าวหน่อยจิ ของเค้ากับวอนอูอ่า นะ ๆ ”
“…………….”
“น้า นะ ๆ ๆ ”
“……………”
“จีอุนนี่อ่า นะ ๆ ”
“อืม ๆ แต่ไม่รู้นะว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ ”
“ งื้ม ๆ ขอบใจมากนะ จุ๊บๆ ”
“ อื้มมม เเค่นี้นะ ”
แล้วผมก็รีบกดปิดสายทันที ยัดมันลงไว้ที่เดิมก่อนจะเหลือบตาขึ้นไปมองประตูร้านที่ ...... พึ่งเหมือนมีคนเปิดออก !!! ไม่นะ เป้าหมายของผมอ่ะ เป้าหมายของผมไปไหนน อิพี่ซึงซอลไปไหน !!!!!!!!!!
“นี่ จีฮุน ”
“………………..”
“ จีฮุน ”
“………………”
“ลี ! จี ! ฮุน !”
“คะ ครับ ”
แล้วผมก็ค่อย ๆ หันใบหน้าอันซีดเผือกของตัวเองไปเผชิญกับคนตัวโตที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ด้านหลัง
พะ พี่ซึงซอล พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ยย !!!!!!!
“ มาทำอะไรแถวนี้เหรอ ?”
“ อะ เอ่อ พะ พอดีผม .....”
“หืม ??”
“ อะ เอ่อ อ๋อ ๆ พอดีผมมาทำธุระแถวนี้นิดหน่อยหน่ะครับ แค่ตอนนี้เสร็จแล้ว กำลังจะกลับแล้วด้วย ผมไปแล้วนะครับ บายย ”
“ จีฮุน ! อย่าพึ่งสิ ”
แล้วผมก็ต้องจำใจหยุดฝีเท้าของตัวเองลงแทบจะทันที ให้ตายเหอะ ถ้าความลับแตกผมจะแย่เอานะพี่
“ อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน ”
“ อยู่เป็นเพื่อนอะไรครับ พี่หน่ะต้องรีบไป ไม่กลัวเธอจะรอหรือไง !!”
อยู่เป็นเพื่อนงั้นเหรอ !! ขึ้นเลยครับคำนี้ !!!!!!
“ ใครรอ ??”
“ ก็คนที่พี่คุยโทรศัพท์ด้วยไง เธอคงกำลังรอพี่อยู่ รีบไปเหอะ”
แล้วผมก็รีบหันหน้าหนีอีกที แปลก ๆ แหะ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงยังไงก็ไม่รู้อ่ะ - -
“ ไม่มีเธออะไรทั้งนั้นแหละ ”
“ แล้วคนที่พี่จะเดทด้วยเล่า ”
“ อันนี้ก็ไม่มี ”
“ หา ~~~ ”
แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ผมหันหน้ากลับไปมองเจ้าของคำพูดแปลก ๆ ที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ด้านหลัง
อะไรกันวะเนี่ย เมาหรือเปล่าอิพี่บ้า !
“ แต่จะมาหาเอาแถวนี้แหละ ”
“…………….”
“ มาเดทเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิ ”
“ หา !!!!!!!!!! ”
ผมตะโกนออกมาอย่างตกใจ ดะ เดทงั้นเหรอ !!!!!!
“ ว่าไง ??”
“อะ เอ่อ ........ ”
แล้วผมจาลังเลอะไรเนี่ย บอกไปสิว่า ไม่ ! ไม่อ่ะ ! แกพูดเป็นหรือเปล่าจีฮุนนน
“ หืม ? ”
“คือผม ........ ”
“ หรือว่าจีฮุนไม่ว่าง มีธุระอะไรที่ต้องทำอีกเหรอ ? ”
“คะ ครับ “
“ อะไรอ่ะ ”
“คะ คือ ...”
“ อะไร ?”
“ ผมต้องซื้อข้าวเข้าไปให้ซูนยองมันอ่า ”
“ซื้อข้าวให้เจ้าซูนยอง ! ฮ่าๆๆ โอเคพี่เข้าใจละ”
“……………..”
“ งั้นเดี๋ยวเรามาเดทเป็นเพื่อนพี่ก่อน แล้วค่อยซื้อข้าวไปให้เจ้านั่น อ่ะนี่ถือดอกไม้ไปด้วย ปะ ไปกันเถอะ ”
แล้วพี่ซึงซอลก็จัดการดึงมือผมไปกุมเอาไว้เบา ๆ คะ คนบ้าอะไรเนี่ย คิดเอง เออเองทำอะไรไม่ถามความเห็นคนอื่นเค้าซักคำ พี่จะบ้าไปแล้วหรือไงห๊ะ !!
“ พี่ !! หยุดก่อนได้ไหม ”
“ อะไรอีกหล่ะ ”
“ ผมจะกลับห้อง ”
“ กลับห้อง ? ”
“ ใช่ !! ผม จะ กลับ ห้อง ”
“ ทำไมอ่ะ นี่จีฮุน .....”
“ ผมจะกลับไปเปลื่ยนเสื้อ .....”
“………………….”
“ แล้วค่อยมาใหม่ก็ได้”
แล้วผมก็รีบก้มหน้าลงงุดทันทีทันที่เหลือบเห็นแววตาขบขันของคนตรงหน้า เห็นไหมมันตลกจะตาย คนใส่ชุดสีดำปี๋มาเดินถือดอกไม้สีชมพูหวานแบบนี้ ใครมองเค้าก็คิดว่าเป็นคนบ้าทั้งนั้นแหละ - .. –
“ ไม่ต้องหรอก แค่นี้ก็น่ารักแล้ว ”
“ แต่ .....”
“ เชื่อพี่สิ คนน่ารักใส่อะไรก็น่ารัก ”
“………….”
“…………..”
“ กะ ก็ได้ครับ ”
แล้วมือผมก็ถูกคนด้านข้างจับไปเป็นตัวประกันอีกครั้ง ให้ตายเหอะ เหมือนฝันชะมัด จริง ๆ แล้วตอนนี้ผมควรจะต้องไปนั่งเศร้าอยู่ในหอ แล้วพี่ซึงก็คงกำลังเดทอยู่กับคนที่คุยกันในโทรศัพท์ ..... โทรศัพท์ !! แล้วคนในโทรศัพท์คนนั้นหล่ะ
“พี่ซึงซอล !!”
“ หืม ? หยุดทำไมเนี่ย ”
แล้วพี่แกก็ส่งสายตางง ๆ มาถามผมทันทีที่ผมสต๊อปฝีเท้าตัวเองลง เดี๋ยวเคลียร์ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน
“ แล้วโทรศัพท์หล่ะ เมื่อคืนพี่คุยโทรศัพท์กับใคร ”
“อ่อ ไม่นี่ พี่ก็ไม่ได้คุยกับใคร ”
“ แต่ผมเห็นพี่วิ่งเข้าไปในห้องตอนที่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นนี่หน่า ”
“อ่อ ซอกมินมันโทรมาหน่ะ”
“ซอกมิน ?”
ทำไม อะไร ยังไง ผมงงไปหมดแล้วน้า !!!!!
“อื้ม ”
“แล้วซอกมินจะโทรมาทำไม ก็ในเมื่อ ...?”
“ พี่คนบอกให้มันโทรมาเองแหละ พี่แค่อยากเห็นตอนที่เราโมโหหึงน่ารักดี จบนะ”
“งั้นแสดงว่า ......”
“ เรื่องโทรศัพท์ เรื่องเดท พี่เมคมันขึ้นมาเองแหละ ”
“ พี่ทำแบบนี้ทำไมเนี่ยห๊ะ !!! ”
“อ้าว ถ้าพี่ขอเราเดทตรง ๆ เราก็คงไม่ยอมแน่ละ พี่ก็เลยต้องมีแผนการนิดหน่อย เอาหล่ะพี่ขี้เกรียจตอบและ เราไปกันเถอะ”
แล้วพี่แกก็จัดการลากผมออกไปอีกครั้งทั้ง ๆ ที่ผมยังคงประมวลผลกับคำตอบอันแสนจะกำกวมนั่นอยู่ไม่สร่าง
ให้ตายเหอะ พี่ซึงซอลน่ากลัวชะมัด ผมขอตอนตัวตอนนี้จะยังทันไหมเนี่ย !!!!!
~ด้านในหอ ~
“ นี่ ๆ ซอกมิน”
“ หือ มีไรอ่ะ ”
เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำถามที่เดินเข้ามาชาตจ์ร่างสูง ๆ ของเขาทันทีที่เดินสะลึมสะลืออกมาจากห้อง
อะไรของมุงวะครับ แต่เช้าเลยเนอะ
“ ก็ตอนนี้พี่ซึงซอลได้เดทกับพี่จีฮุนแล้วไง ”
“ อ่อ เหรอ เออ ๆ ดี ๆ ”
เอ่ยพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างออกมา
แล้วไงวะ มันก็ต้องได้อยู่แล้วนี่ ทุ่มกายทุ่มใจกันขนาดนี้ ฮ้าวววว แล้วนี่กูว์ตื่นยังวะ ยืนไม่ไหวและ เดี๋ยวกลับไปนอนต่อแปบ
“เฮ้ย ๆ นั่นมุงจะไปไหนอ่ะ”
“ไปนอน ”
“ อ้าว นี่มึงยังไม่ตื่นอีกเหรอ ”
“ ไม่รู้วะ แต่กูว่ากูละเมอมากกว่า ”
“ละเมอ เออเรื่องของมึง งั้นกูควบสองเลยละกัน ”
“ ควบสอง ? ควบสองอะไรของมึง”
เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของคำพูดกำกวมด้านบนอย่างสงสัย มินกยูเพียงแค่เสหน้าออกไปยังโซฟาที่มีชายหนุ่มอีกสองคนนั่งจดจ้องอยู่กับหน้าจอทีวีด้านหน้าอย่างไม่รู้ชะตากรรม ซอกมินตาโตขึ้นมาแทบจะทันที พี่ซูนยอง พี่วอนอู โอ้มายกก็อดด นี่เค้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหมมม
“ ไง ตื่นเลยมุง ตกลงจะไปนอนต่อหรือว่า .....”
“ จะไปนอนต่อให้โง่เหรอครับ ”
หันไปกระตุกยิ้มให้คนด้านข้างก่อนจะตรงดิ่งไปยังของสมนาคุณที่พี่สุดที่รักจัดเตรียมไว้ให้พวกเขา
ให้ตายเหอะ ค่าจ้างของพี่นี่มันน่าดึงดูดใจจริงเว๊ยยย ถ้าได้แบบนี้เค้าขอสมัครตัวเป็นลูกจ้างของพี่ซึงซอลไปตลอดชีวิตเลยละกัน กิกิ
END
ความคิดเห็น