คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF] JELOUS ::MINWON:: {17TEEN}
“ วอนอูฮยอง ”
“ อะ อะไรเล่า เฮ้ย ! นายทำอะไรหน่ะ !! ปล่อยนะเว๊ย !!”
ผมรีบสะบัดมือตัวเองออกจากฝ่ามือหนา ๆ ของคนด้านหน้าโดยเร็ว แต่ไม่ มินกยูมันไม่ยอมทำตามในสิ่งที่ผมสั่ง แถมมันยังบีบมือผมให้แน่นขึ้นไปกว่าเดิมซะอีก
“ ฮยองมาคบกับผมเหอะนะ ”
“ หา !!!! ”
ผมตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมกับฝ่าเท้าที่กระทืบลงบนเท้าของเจ้าเด็กด้านหน้าอย่างอัตโนมัติ ผมรีบก้าวถอยหลังออกมาจากโซนอันตรายของคนตรงหน้าโดยเร็ว
อยู่ ๆ นายก็ลากฉันออกมาจากหอ เพื่อมาพูดเรื่องอะไร ๆ ที่มันน่าอายแบบนี้
มันไม่มากไปหน่อยหรอ คิม มินกยู !!!
“ฮยองแต่ ..... ”
“ นายกำลังกำลังพูดอะไรอยู่รู้ตัวหรือเปล่า ห๊ะ !!”
ผมแกล้งทำเป็นตะโกนเสียงดังเพื่อประกาศให้มันรู้ ว่าผมจะไม่มีทางใจอ่อนกับมันเด็ดขาด
คงจะนึกอยากปั่นหัวฉันเล่นหล่ะสิ หึ ! ขอโทษที ฉันไม่ใช่คนพวกนั้นของนายหรอกนะ ไอ้เด็กโข่งเอ๊ย !!!
“ ผมรู้ฮยอง แต่ผม ....... ”
“ เลิกเพ้อเจ้อ แล้วกลับหอกันได้แล้ว ”
ผมรีบตัดบทมันก่อนจะหมุนตัวกลีบหลังหัน แรงกระแทกแรง ๆ พร้อมกับความรู้สึกอุ่น ๆ ที่ถ่าโถมเข้ามาจากทางด้านหลังทำเอาผมอยากจะทำตัวเองหายไปจากโลกนี้ซะเดี๋ยวนี้
อะ ไอ้เด็กบ้า !!!!!!! แกทำอะไรของแกห๊า !!!!!!!
“ ฮยองแต่ผมรักฮยองนะ ”
“ เออ ฉันรู้ฉันก็รักพวกแกทุกคนนั่นแหละ”
“ ทำไม ต้องทุกคนฮยองรักผมคนเดียวไม่หรอ ”
“ หา ~ ”
ผมรีบยกมือขึ้นมาแกะวงแขนหนา ๆ ที่กำลังโอบรัดตัวผมอยู่อย่างช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงเศร้า ๆ ที่เคล้าเคลียอยู่บนหูของผมเมื่อซักครู่
กะ แกกำลังจะร้องไห้งั้นเหรอ ?
มะ ไม่นะ !! ฉันยังไม่ได้ทำอะไรแกเลยนะโว๊ยยยยยย O……O!!!!!!
“ ฮยอง ”
“ หะ ห๊ะ ”
ผมตอบรับมันออกไปอย่างง ๆ ก่อนจะหลุบตาลงไปมองฝ่ามือที่ถูกคนตรงหน้ายกขึ้นไปจับไว้อีกครั้ง
อย่าเล่นแบบสิ น้ำเสียงแบบนั้นกับท่าทางที่แกกำลังทำอยู่ตอนนี้ มันไม่ตลกเลยนะเฟ้ย !!!!
“ ฮยอง ผมรักฮยองนะ ”
“อะ เอ่อ ฉัน ......”
ผมรีบเบือนหน้าหลบดวงตาเล็ก ๆ ที่กำลังทอดลงมามองผมอย่างมีความหวัง
ไม่เล่นแล้ว แบบนี้ของจริงจังชัด ๆ !!
“ฮยอง ฮยองคบกับผมได้ไหม”
“ ฉะ ฉัน ....... ”
“ฮยอง ......... ”
“ฉะ ฉันยังไม่พร้อม !!”
ผมรีบกระชากมือออกอย่างแรง ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าเด็กตัวสูงที่ยืนก้มหน้างุดอยู่ด้านหน้าโดยเร็ว
แกอย่าทำแบบนี้ดิวะ ฉันลำบากใจนะเว๊ย !!
“ ทำไมเหรอครับ ”
“ มะ ไม่รู้เหมือนกัน ”
แล้วก็ต้องกลายเป็นผมที่ต้องมุดหน้าลงซะอย่างนั้น
“ ถ้าอย่างนั้น … ”
“.........................”
“ ผมจะรอจนกว่าฮยองจะพร้อมแล้วกันนะครับ จุ๊บ !!”
“เฮ้ย !!! อะ ไอ้ !!!! โธ่เว๊ยยยย ”
ผมรีบยกมือขึ้นมาขยี้แก้มตัวเองแรง ๆ ก่อนจะรีบหันไปมองเงาตะคุ่ม ๆ ที่วิ่งหายเข้าไปหออย่างนึกเจ็บใจ
ไอ้เด็กบ้า !! ต่อไปนี้ฉันจะไม่มีทางหลงเชื่อมารยาแกอีกแล้ว !!!!!!
“วอนอูฮยอง ”
“……………..”
“วอนอูฮยองครับ ”
“…………..”
“คุณวอนอูฮยอง !!!!!! ”
“ห๊ะ ๆ อะไร ๆ ”
ผมรีบสะดุ้งตัวขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับรีบไล่อดีตอันแสนจะโหดร้ายที่เกิดขึ้นเมื่อ 2 วันที่แล้วออกจากหัวโดยเร็ว หันมามองข้าง ๆ ก็เห็นเจ้าซึงกวานกับไอ้เด็กชานนั่งหน้าตื่นอยู่อย่างมีพิรุธ
“ อะไร”
ผมถามมันออกไปหวน ๆ ก่อนหันไปมองนาฬิกาแขวนพนังที่ติดอยู่หลังทีวี สองทุ่มครึ่ง เจ้าพวกนั้นยังทำอาหารกันไม่เสร็จอีกเหรอ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้วนะ !!
“เมื่อกี้ ฮยองนั่งหลับเหรอ ?”
“ ปะ เปล่านี่ ”
ผมรีบหันหน้าหนีไอ้เด็กชานที่มันริอาจมายิงคำถามแปลก ๆ ใส่ผม
ใครว่าฉันนั่งหลับ แบบนี้เขาเรียกว่าแค่งีบต่างหากเล่า !!
“ แต่เมื่อกี้ .... ”
“ชั่งมันเหอะ แล้วนี่พวกแกเรียกฉันทำไม”
ผมรีบหันไปตัดบทเจ้าเด็กชั่งซักโดยการยิงทำถามใส่มัน แต่อยู่เจ้าซึงกวานมันกลับรีบเขยิบมานั่งชิดผมซะอย่างนั้น
“ฮยอง ฮยองดูนั่นสิ”
มันหันมามองหน้าผมก่อนจะพยักเพยิดเข้าไปในห้องครัวที่มีเจ้าซุนยองกับ ......... มินกยู !! ให้ตายเหอะ แล้วนั่น ! นั่น ! มินกยูมันกำลังจะจับมือเจ้าซูนยองอยู่ไม่ใช่หรือไง
ปั๊ค !!!!!!!!!
“โอ๊ยยยยยยยยย ตัวเองทำเค้าทำไมครับ”
ราวกับความเร็วเสียงอยู่ ๆ ก็มีร่างสูง ๆ ของใครคนหนึ่งถูกกระชากลงมากองอยู่ตรงแทบเท้าของผมพร้อมกับริมฝีปากเล็ก ๆ ที่พร่ำร้องออกมาอย่างน่าเวทนา ดวงตาตี่ ๆ เบิกขึ้นมองคนที่ยืนจังก้าอยู่ด้านบนอย่างนึกน้อยใจ
“ แล้วเมื่อกี้มุงจะทำอะไรแฟนกูวครับ”
“ ผมเปล่านะครับ ”
“ มุงยังไม่ยอมรับอีกหรอครับ ไอ้ !! …..”
“แง่ว ๆ ที่รักจ๋า ช่วยเค้าด้วย ”
“ เฮ้ย !! อะไรเนี่ยปล่อยนะเว๊ย ”
ผมรับสลัดสิ่งมีชีวิตตัวโต ๆ ที่อยู่ ๆ ก็คว้าท่อนขาผมไปกอดไว้แน่น ผมรีบเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าซอกมินที่อยู่ ๆ ก็เดินเข้าไปในครัวซะอย่างนั้น
ทำไมเลิกโกรธมันเร็วจังว๊ะ อย่างพึ่งได้ไหม เอามันออกไปจากฉันก่อนก็ยังดี !!
“มินกยู !! ปล่อยฉัน !!”
“ไม่อาวว เค้ากลัว ตัวเองช่วยเค้าด้วย น้า ๆ ”
“ไม่ช่วยย ปล่อยนะเว๊ย แล้วนั่น แกจะจูบขาฉันทำ เอาปากแกออกไปนะ ออกไป !!!!!! ”
ปั๊ค !!!!!!!!!!!!
“ตะ ตัวเองไม่รักเค้าแล้วใช่ไหม ”
มันค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นมาช้าๆ หลังจะโดนลูกถีบมหาปลัยผมอัดซะจนติดพนัง
“ขะ ขอโทษ ฉันไม่ได้ .......”
“แง ~~~ ฮยอง ไม่มีใครรักผมเลย ไม่มีใครรักผมเลยจริง ๆ ”
แล้วมันก็ล้มตัวนอนลงบนตักโดยุนฮยองอย่างเร็วก่อนจะส่งเสียงร้องขอความเห็นใจออกมาดังระงมไปทั่วห้อง
เหอะ มินกยู อ้อนเข้าไปดิ ! อ้อนเข้าไปเยอะ ๆ !!!!!!!!
เออ ก็ฉันมันเลว ฉันมันชั่ว ฉันมันไม่เคยรักแกเหมือนพี่โดยุนนี่หว่า !!!!!!
“ฮยอง ฮยองจะไปไหนอ่ะ ”
“ แกจะรู้ทุกเรื่องเลยหรือไง ”
ผมก้มลงไปพูดกับไอ้เด็กตัวขาว ๆ ที่บัดนี้หน้าได้ซีดเป็นไก่ต้มไปแล้ว
ผมไม่ชอบเลย ผมไม่ชอบที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้เลย !!
ผมไม่อยากจะเหวี่ยง ไม่อยากจะวีนใส่ใคร แต่ตอนนี้ผม ........
“ ตะ แต่ฮยองไม่ทานข้าวเหรอครับ ”
“ ไม่ ! ฉันกินไม่ลง ”
ผมหันไปกระแทกเสียงใส่ซึงกวานอีกทีก่อนจะรีบพาตัวเองจรรีเข้าไปในห้อง กระแทกตัวเองลงกับเตียงพร้อมกับความคิดมากมายที่ถ่าโถมเข้ามาในหัวของผมอย่างยากที่จะหักห้าม
ผมไม่ได้โกรธ แต่ผมแค่ไม่เข้าใจว่า ..... ไม่สิ มันจะทำอะไรก็เรื่องของมัน มันไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้ว
แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่มันยังมีหน้ามาบอกว่ารักผมเหมือนกับวันนั้นอีกหล่ะก็ ผม ! เอา ! มัน ! ตาย ! แน่ !!!!!!!
แกร๊ก !!!
“ วอนอูฮยอง ”
“ เข้ามาทำไม ”
ผมเหลือบตาขึ้นไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังฉีกยิ้มกวน ๆ ให้ผม
มีความสุขมากเลยดิ ตักนิ่ม ๆ ของโดยุนฮยองทำให้แกรู้สึกดีไปเลยใช่ไหม !!
“ก็นี่มันห้องผมนี่ครับทำไม .... นั่นฮยองจะไปไหนอ่ะ ”
มันรีบรั้งผมไว้ทันทีที่ผมเตรียมตัวจะเดินออกไปจากห้องนรกนี้ ผมค่อย ๆ เหลือบตาขึ้นไปมองมันอีกที ก่อนที่ใบหน้าหล่อ ๆ ที่เคยเปื้อนยิ้มมันจะดูขาวซีดขึ้นมาเรื่อย ๆ ตามความรู้สึกของผม
“ ฉันจะก็ไป ...........”
“ .................”
“ ที่ที่ไม่มีนายไงเล่า ถอยไป !!! ”
“ ฮยอง ฮยองรอผมก่อนสิ”
“ ฉันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น !! ”
ผมหันไปพูดกับเจ้าเด็กตัวโข่งที่เดินตามผมงก ๆ อยู่ด้านหลัง
เหอะ ฉันขอร้องแกงั้นดิฉันลดตัวลงไปคุกเข่าหรือจุดธูปขอร้องให้แกมาเดินตามงั้นเหรอ
ไอ้เด็กบ้า มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ
“หยุดเดินตามฉันเดี๋ยวนะ !”
ผมหันไปตะโกนใส่เด็กด้านหลังที่มันพร้อมจะทำตามคำสั่งของผมโดยทันทีทันใด นี่เราเดินกันมาไกลเกินไปแล้ว ไกลซะจนผมกลัวจะหากลับหอไม่ได้ เพราะไอ้เด็กนี่ ไอ้เด็กบ้านี่แท้ ๆ !!
“ แล้วยังไงต่อครับ ”
มันเอ่ยถามผมเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้ามาหาผมอย่างไม่นึกเกรงกลัว เหอะ นี่กล้าลองดีกับฉันงั้นเหรอ !!
“ กลับหอไปซะ ”
“ โอเคครับ”
มันฉีกยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเท้ามาหาผม ไม่สิ ! มันต้องถอยหลังไม่ใช่เหรอ มันต้องหันหลังกลับไปสิ
“ นี่แก !! ”
“ฮยอง .... หึงผมเหรอ ?”
“........................”
“ เหอะ หลงตัวเอง ”
ผมรีบหันหลังให้มันก่อนจะเอ่ยคำค่อนแขวะออกมาดัง ๆ
“ ผมว่าไม่นะ ”
“เฮ้ย !! ”
ผมสะดุ้งตัวขึ้นมาเบา ๆ เมื่ออยู่ ๆ ก็รู้สึกได้ถึงความอบุอ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาจากด้านหลัง
คิม มินกยู เมื่อไรนายจะเลิกทำแบบนี้ซักทีห๊ะ !!
“ มินกยู ปล่อยฉัน ”
“ ไม่ ”
“ ฉันบอกให้นายปล่อยฉันไง ”
“ ไม่ครับ จนกว่าฮยองจะได้ฟังในสิ่งที่ผมต้องการจะพูดก่อน ”
“ ไม่ ! ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น !! ”
ผมเค้นเสียงออกมาสุดฤทธิ์เมื่อรู้สึกถึงความปวดหนึบที่บริเวณลำตัว
ไอ้เด็กบ้านี่มันจะรัดผมแน่นไปแล้ว มันแน่นซะผมเริ่มหายใจไม่ออกแล้วนะ !!
“ฮยอง ฟังผมหน่อยไม่ได้เหรอ ”
“ ไม่ ฉันจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น !! ”
ผมใช้แรงฮึดสุดท้ายงัดแขนแขนมันออกจากลำตัวของผม ได้ผล ผมเป็นอิสระแล้ว !! ผมเป็นอิสระแล้วววววว
“ วอนอูฮยองอย่าวิ่งสิ ฮยอง ฮยอง !! เฮ้ย !!!! ”
ปั๊ค !!!!!!!!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยย “
“ฮยองเป็นไงบ้าง ”
“ ก็เจ็บสิถามได้ ”
ผมเงยหน้าขึ้นไปแยกเขี้ยวให้ไอ้คนที่กำลังยกข้อเท้าผมขึ้นมาช้า ๆ
“โอ๊ยยยยย เบา ๆ หน่อยสิ”
ผมเอื้อมมือไปตีลงบนลาดไหล่หนา ๆ ของไอ้เด็กบ้าพลังนั่นอย่างนึกโกรธแค้น แต่มินกยูมันกลับส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้ามาฉีกยิ้มให้ผมซะอย่างนั้น
ประสาทหรือเปล่านายหน่ะ -0-
“ ฮยองร้องทำไมอ่า ข้อเท้าไม่ได้พลิกซักหน่อย”
“ แต่ฉันปวดนะ !!”
“ งั้นมานี่มา ”
มินกยูมันหันมายิ้มให้ผมก่อนจะค่อย ๆ พยุงผมขึ้นไปเดินหาม้านั่งที่ใกล้ที่สุด มันค่อย ๆ วางผมลงก่อนจะทรุดตัวลงบนพื้นตาม
“ เฮ้ย !!! นายจะทำอะไรหน่ะ ”
ผมร้องออกมาเสียงดังทันทีที่มันยื่นมือมาประคองข้อเท้าผมไว้เบา ๆ เด็กนั่นมันเงยหน้ามามองผมงง ๆ ก่อนจะก้มลงไปมองข้อเท้าของผมราวกับเสียงที่ผมพึ่งเปล่งออกไปมันเพียงธาตุอากาศที่พัดผ่านใบหูมันไปเท่านั้น
“ ก็เมื่อกี้ฮยองบอกว่าปวดไงครับ ”
เด็กนั่นมันเอ่ยพูดเบาๆ ก่อนจะลงมือนวดข้อเท้าของผมไปพลาง
ให้ตายเหอะ นี่นายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า !! ฉันเป็นผู้ชายนะเว๊ย !! เลิกทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงซักที ! มันน่าขนลุกนะ !!
“ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะมินกยู ”
ผมก้มลงไปกระซิบมันเบา ๆ เมื่อสังเกตเห็นคนที่เดินไปเดินมาแถวนั้นเริ่มแบนสายตาแปลก ๆ มาที่เราสองคน
“ ทำไมครับ ”
“ แล้วนายไม่คิดว่าสิ่งที่นายกำลังทำอยู่นี่ มันไม่น่าอายไปหน่อยหรือไง ”
“ ก็ไม่นี่ครับ ”
“ มินกยู !!”
“ เอาเป็นว่าเพื่อไม่ให้ฮยองคิดฟุ้งซ่านเรามาคุยกันต่อดีกว่า ”
เจ้าเด็กนั่นมันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนเดิม
“ คะ คุย อะไร ?”
“ ก็เรื่อง ....... ที่ฮยองหึงผมไง ”
“ฉันได้ไม่หึงนายซักหน่อย !! อะ โอ๊ยยย ”
“ฮยองอย่าดึงเท้าไปแบบนั้นสิครับ !”
เจ้าเด็กนั่นมันเงยหน้าขึ้นมาดุผมทันทีที่ผมเผลอกระชากข้อเท้าออกมาอย่างแรง
แล้วมันน่าโมโหไหมหล่ะ เลิกเข้าข้างตัวเองซักที !! คิม มินกยู !!!!!!!
“ก็ฉันไม่ได้หึงนายจริง ๆ หนิ”
“ งั้นแสดงว่าฮยองหึงผม ”
“ ทำไม !!! ”
“ฮยองหน่ะเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ ใคร ๆ ก็รู้”
ไอ้หมอนั่นมันพูดทั้ง ๆ ที่ยังคงง่วนอยู่กับการนวดข้อเท้าผมอยู่อย่างนั้น
“ ว่าไงครับ ท่าทางบึ้งตึง ใส่อารมณ์ตอนที่อยู่ในหอหน่ะเป็นเพราะฮยองหึงผมเหรอ ”
“………………….”
ผมจะตอบยังไงดี ?
“ว่าไงครับ ”
“ฉะ ฉัน .............”
“ฮยอง ?”
“ คือ ฉัน ..........”
“งั้นผมจะคิดว่า ! …….”
“โอเค ฉันหึงนาย ! ”
“.............................”
“…………………..”
“โธ่ ฮยองอ่า เรายังไม่เป็นแฟนกันเลยนะครับฮยองจะรีบหึงผมทำไมเนี่ย งั้นเรามาเป็นแฟนกันตอนนี้เลยไหม ฮยองจะได้หึงผมแบบเป็นได้เลยไงครับ ”
“ เหอะ บ้าไปแล้วเหรอนายหน่ะ !!”
ผมรีบยื่นมืออกไปผลักใบหน้าหล่อ ๆ ที่เงยขึ้นมาฉีกยิ้มให้ผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“แง่ววว ฮยองผมเจ็บนะ ”
“ ไม่ต้องมาเลย คนแบบนายหน่ะนะก็คิดได้แค่นี้แหละ แทนที่จะคิดว่าจะเลิกยุ่ง เลิกเจ๊าะแจ๊ะกับคนอื่น แต่กลับมาพูดว่าถ้าฉันตกลงคบกับนายฉันจะมีสิทธิ์หึงได้อย่างเป็นทางการ บ้าหรือเปล่า !”
ผมก้มลงไปแลบลิ้นใส่คนที่กำลังนั่งฟังผมอย่างยิ้ม ๆ
“งั้นถ้า ......... ถ้าผมสัญญาว่าจะเลิกเจ๊าะแจ๊ะกับคนอื่นฮยองจะโอเคใช่ไหม”
เจ้าเด็กนั่นมันเงยหน้าขึ้นมาถามผมด้วยดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ผมรีบหลบหน้ามันทันที
“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นซักหน่อย”
“ หรอครับ ? แปลกแห๊ะซึงซอลฮยองบอกว่าการที่เราได้รักกับคนที่รา มันจะเป็นอะไรอะไรที่มีความสุขมาก ๆ แต่ทำไมผมถึงไม่มีความสุขเลยหล่ะครับ ในเมื่อผมรักฮยองแล้วผมก็คิดว่าฮยองรักผมด้วย ”
“ นั่นมันเป็นแค่ความคิดของนาย ”
ผมเอ่ยพูดพร้อมกับการพยายามหลบหลีกสายตาคู่สวยที่กำลังจดจ้องมายังใบหน้าที่ขาวซีดของผม
นายอย่าทำแบบนี้สิมินกยู ฉันไม่ชินกับนายที่เป็นเป็นแบบนี้เลยนะ
“ ถ้าอย่างนั้น ..... ผมควรจะมองหาคนที่รักผมจริง ๆ ดีไหม ”
“ หา ”
ผมอุทานออกมาเบา ๆ อย่างตกใจก่อนจะเผลอหันไปสบตากับคนที่นั่งหน้าซึม ๆ อยู่ด้านล่าง
มินกยู นายนี่มัน ...........
“ พี่ซึงซอลบอกผมว่าการรอคอยทุกอย่างมันมีขอบเขตของมัน แต่กับการที่เรารออะไรซักอย่างกับคนที่ไม่สามารถให้เราได้จริง ๆ ........”
“……………………..”
“เราจะไม่ได้อะไร นอกจากหัวใจที่เจ็บปวดจากสิ่งที่ขึ้นชื่อว่า’ความหวัง ’”
“ มินกยู ”
ผมเอ่ยออกมาเบาๆ พร้อมกับใช้สายตามองตามร่างสูง ๆ ที่กำลังยันตัวลุกขึ้นช้า ๆ
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมไม่เข้าใจเลย !!!
“ฮยองผมขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยทำให้ฮยองลำบากใจ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้นอีกแล้ว ”
“ งั้นแสดงว่านายจะเลิกรักฉันแล้วใช่ไหม !!”
ผมรีบเอ่ยรั้งคนที่กำลังยืนหลังให้ผม ไม่!! วอนอู แกเสียใจทำไม !! แกเสียใจอะไรของแกวะ !!!!!!
“ ผมกำลังพยายามอยู่ครับ ไม่ว่ามันจะยากเย็นแค่ไหนผมก็คง ..........”
“งั้นแสดงว่าตอนนี้ ไม่ !!”
ผมรีบตัดบทเจ้าเด็กจอมดราม่านั่นอย่างนึกรำคาญ นี่แกคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกนิยายหรือไงฟร๊ะ !! ดูทำท่าทางเข้า
“ ครับ ”
“งั้นถอยหลังมาสิ ”
“………………..”
“ ฉันบอกให้ถอยหลังมาไงหล่ะ อะ พอ ๆ แล้วก็ย่อตัว ”
“ฮยองจะ.... ”
“ อย่าถามแล้วนั่งลงไปซะ ”
“ ครับ ๆ ”
“โอเค แบบนั้นและ แปบนะ ”
ผมเอ่ยบอกคนด้านน้าช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นแล้วไต่ขึ้นไปบนแผ่นหลังกว้างที่วางรอรับอยู่ด้านล่างอย่างถือวิสาสะ
“ เอาหล่ะ ยืนขึ้นได้ ”
“ฮยอง ......”
“ อะไรอีกหล่ะ ”
“……………..”
“ ทำไม ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าการได้รักคนที่รักเราเหมือนกันมันจะมีความสุขแบบที่ซึงซอลฮยองบอกหรือเปล่า ช่วยมาเป็นหนูทดลองให้ฉันหน่อยนะ ”
“ หะ หา !!!!!!!!! ”
“ หยุด !! ห้ามโวยวายแล้วส่งเสียงอะไรออกมาทั้งสิ้น เดินไปฉันจะนอน”
สิ้นสุดคำสั่ง ผมก็ค่อย ๆ ซบหน้าลงบนแผ่นหลังอุ่น ๆ ของหมอนั่นอย่างช้า ๆ แต่ !! ….
ให้ตายเหอะ เสียงหัวใจของนายมันเต้นแรงชะมัด มันทำให้ฉันนอนไม่หลับนะ !!!!!!!!
“ฮยอง”
“งืออออ ”
“วอนอูฮยอง”
“งื้ออออ”
“ วอนอูฮยองครับ ”
“งึ้ ? เฮ้ยยยยยย ”
ผมรีบยกมือขึ้นมาผลักใบหน้าหล่อ ๆ ที่ยื่นเข้ามาจี้หน้าผมด้วยกลไกลอัตโนมัติ
ไอ้เด็กบ้านี่ ใจคอจะกวนประสาทกันแต่เช้าเลยหรือไง !!!
“ เล่นบ้าอะไรเนี่ย ”
ผมอุทานออกมาเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้น โดยมีสายตาของคนด้านข้างเฝ้าสังเกตอยู่ทุกอิริยาบถ แอ๊ะ !! ตอนนี้เจ้าเด็กโข่งนี่มันนั่งอยู่บนที่นอนเจ้าฮัลโซลนี่หน่า แล้วเจ้าตัว สมาชิกที่เหลือตัวด้วย ทุกคนหายไปไหนกันหมด !!
“ แล้ว ....”
“เข้าบริษัทไปหมดแล้วหล่ะครับ ”
“ อ้าวแล้วนายหล่ะ ฉันด้วย เฮ้ย !! อะไรวะ !! ”
“ ฮยอง ฮยองจะโวยวายไปทำไมอ่าครับ ผมอุตสาห์บอกให้พวกนั้นไปก่อนเพื่อจะได้เดินรับหิมะแรกกับฮยอง .... ฮยองไม่ดีใจหรอครับ ”
“ เดิน !! อย่าบอกนะว่าแกกับฉันจะเดินไปบริษัทอ่ะ !!!!!”
“ ชะ ช่ายแล้วครับ แฟนใครเนี่ย ฉลาดจุง ”
“ ฉลาดจุง ฉลาดจุงอะไรของแกวะ ไอ้ !!!!! ………”
“ เอ๋ ?! ฮยอง อยู่นิ่ง ๆ สิครับ ”
มินกยูมันรีบเอ่ยดักผมก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้นมาจับฝ่ามือของผมที่วางเคว้งอยู่บนอากาศวางลงบนตักอย่างเบามือ
“ อะไรติดแก้มฮยองอะ ”
ไอ้หมอนั่นมันพูดเบา ๆ ก่อนจะค่อยไล้มือหยาบของมันขึ้นมาบนหน้าของผม ไม่นะ แกอย่ายื่นหน้าเข้ามานะ แค่เเอามันออกไปก็พอแล้วนี่ อย่าน้า อย่า !!!!!!!!
“ จุ๊บ ! จุ๊บ ! ความรักของผมติดแก้มหน่ะฮยอง รีบอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวผมไปรอข้างนอก ”
“อะ ไอ้ !!!! โธ่เว๊ยยยยยย ”
ผมร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งก่อนจะรีบยกมือขึ้นมาขยี้แก้มทั้งสองข้างของตัวเองอย่างนึกโกรธแค้น
ไอ้คนบ้า !! นี่แกคิดว่าฉันเป็นแฟนกับแกได้ เล้วฉันจะเลิกกับแกไม่ได้หรือไงห้ะ !!!!!!!
“ฮยอง ฮยองรีบออกมาสิ ข้างนอกบรรยากาศดีมาก ๆ เลยนะ ”
“ ดีบ้า ดีบออะไรของนายกันห๊ะ หนาวจะตาย !!”
ผมยื่นหน้าออกไปตะโกนใส่เจ้าเด็กคนตัวสูงที่มันกำลังยืนยิ้มแฉ่งอยู่กลางละอองหิมะที่กำลังร่วงล่นลงมาจากท้องฟ้า มินกยูมันค่อย ๆ กางแขนออกมาช้า ๆ ก่อนจะใช้สายตาแปลก ๆ จ้องมายังผมที่กำลังยืนกอดตัวเองแน่นอยู่ในตึก
“ งั้นฮยองก็มาเอาความอบอุ่นที่ผมสิ ”
“……………….”
“………………”
“ อะ ไอ้ คนบ้า ! เลิกทำอะไรแบบนี้กับฉันซักทีได้ไหม ”
ผมรีบเดินเข้าไปพูดกับมันเบา ๆ ก่อนจะเดินนำหน้ามันออกไปทันที
ผะ ผมไม่ได้เขินนะ นะ หน้าผมก็ไม่ได้แดงด้วย ผะผมไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับคำพูดของมันเลย ไม่มีเลย ไม่มีเลยจริง ๆ >/////////////<
“มาแล้วครับ ”X2
“ อ้าว เฮ้ย !! ทำไมตัวสั่นกันแบบนี้เนี่ย อย่าบอกนะว่าพวกแกพากันเดินมาอ่ะ ”
ซึงซอลเฮยองอ่ยทักพวกเราอย่างตกใจก่อนจะมีใครบางคนที่กำลังสาวเท้าเข้ามาหามินกยูช้า ๆ ยกมือขึ้นไปวางแนบหูทั้งสองข้างของมันก่อนจะ .......
“ ท่าทางจะหนาวมากเลยนะเนี่ย ”
โดยุนฮยองเอ่ยพูดเบา ๆ ก่อนจะเป่าลมลงบนมือของตัวแล้วเลื่อนขึ้นไปวางไว้ตรงหูของ”แฟนผม”อีกครั้ง
เหอะ ! ให้ตายเหอะ ภาพแบบนี้ มัน !! มัน !!!!!!!!!!!
“อะ เอ่อ นั่นสิครับ ข้างนอกมันหนาวมากเลย งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปหาห้องอุ่น ๆ อยู่ก่อนนะครับ”
ไอ้หมอนั่นมันพูดขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะลากผมเข้าไปในอุ่น ๆ ที่มันพูดถึง
อะ เอ่อ ขอโทษที ห้องอุ่น ๆ ของนายมันล็อคอยู่เปล่ามินกยู ?
“ ใครอยู่ในห้องเนี่ย !”
ไอ้คนด้านข้างผมมันร้องขึ้นมาอย่างหัวเสียก่อนจะยกมือขึ้นมาทำท่าจะเคาะลงไปบนบานประตู แต่ยังไม่ทันที่มันจะได้ทำในสิ่งที่มันต้องการ คนด้านในก็ดันเปิดสวนออกมาซะก่อน
“อ้าว หวัดดีซุนยอง ”
“อะ เอ่อ .....”
“อ้าวมินกยู วอนอูฮยองสวัสดีครับ ”
“ซะ ซอกมิน !!!!! ”
เราสองคนอุทานออกมาพร้อมกันก่อนที่บุคคลที่เป็นเจ้าชื่อเมื่อสักครู่จะถูกเพื่อนแก้มป่องของผมลากออกไปจากสายตาของพวกเราอย่างรวดเร็ว มินกยูมันรีบผลักผมเข้าไปในห้องก่อนจะรีบกดล็อคกลอนทันที
“ จะ จะล็อคทำไม ”
ผมรีบดึงสติออกมาจากภาพเมื่อสักครู่ก่อนจะรีบเอ่ยถาคนตัวสูงออกไป
อย่ามองหน้าฉันแบบนั้นมินกยู เรื่องมันถึงตอนที่ฉันกำลังโกรธนายอยู่ ฉัน ! กำลัง ! โมโห ! อยู่ ! เข้าใจ ! ม้ายยยย !!!!!!!
“ ฮะ เฮ้ย !!! ปล่อยฉันนะ ”
ผมร้องออกมาอย่างตกใจทันทีที่รับรู้ถึงแรงถ่าโถมที่คนตรงหน้าพุ่งตรงมาที่ผม
มินกยู แกนี่มัน !!!!!!!!
“ฮยองอยู่นิ่ง ๆ สิ ”
“ อะไรของแกเนี่ย ฉันอึดอัดนะ ! ปล่อยสิ ”
“ ไม่เอา แบบนี้แหละอบอุ่นดีแล้ว”
“เหอะ อบอุ่นดีหรอ ? อบอุ่นมาแค่ไหนมันก็คงไม่เท่ากับมือโดยุนฮยองหรอก !”
“.................”
“………….”
“ นั่นสิ ”
“…………..”
“ฮยอง ”
“ อะไร !!! เฮ้ย !!!!!! จุ๊บ !! ”
“เลิกทำตัวเป็นเด็ก ๆ ได้แล้ว”
“ นะ นี่นายบังอาจมาว่าฉันเป็นเด็กงั้นเหรอ !! ”
“ใช่ครับ แลเถ้าฮยองเชื่อใจผมให้มากกว่านี้ ฮยองจะเป็นแฟนที่น่ารักที่สุดในโลกเลย ”
“ ก็ฉัน !! ……..”
“ครับ ?”
“ พยายามอยู่นี่ไงเล่า !”
ผมรีบผลักร่างสูงของเจ้างั่งให้พ้นจากตัวก่อนจะเผ่นแน็บออกไปจากห้องทันที
พยายามงั้นเหรอ ใช่สิ ผมต้องพยายามเข้าใจในสิ่งที่คนที่ผมรักเป็น
ผมต้องพยายามเพื่อตัวเอง
เพื่อเจ้าเด็กโข่งนั่น
แล้วก็เพื่อ ...ความรัก”ของเรา”
B B
ความคิดเห็น