คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] DREAMER ::SOEKSOOK {17TEEN}
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“……………..”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“……………..”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“……………...”
ก๊อก! ก๊อก! …..
“ใครอ่ะ ?! ”
ผมรีบเอื้อมมือไปปิดฝักบัวอาบน้ำพร้อมกับส่งเสียงตะโกนออกไปพร้อม ๆ กัน แหนะ ยังเงียบ มาเที่ยวเคาะประตูห้องน้ำเล่นแล้วเงียบไปแบบนี้หมายความว่ายังไงฟร๊ะ
“ นี่ ฉันถามว่าใคร !!”
“โธ่เว้ยยย !! ฉันถามว่าใครไงเล่า ”
ผมรีบกระชากประตูออกมาอย่างแรงทันทีที่เสียงดัง ก๊อก! ได้ดังเข้ามาในโสตประสาทของผมอีกครั้ง แต่ทันทีที่สายตาของผมได้สัมผัสกับสิ่งมีชีวิตหน้าตาน่ารักที่ยืนแก้มแดงอยู่ตรงหน้า ผมก็แทบอยากจะทำให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้ยังไงยังงั้น
นี่แกตะครอกใส่ ซุนยองฮยอง ที่แสนจะน่าตาจิ้มลิ้ม มุ้งมิ้ง งุ้งงิ้ง ของแกแบบนี้ ได้ยังไงว้ะ ไอ้ลี ซอกมินนนน !!!!!!
“ฮะ ฮยองมีอะไรหรอครับ ”
ต้องกลายเป็นผมเองที่เป็นฝ่ายหลบหลีกดวงตาเรียวเล็กที่ฉายแววออดอ้อนออเซาะอยู่ในนั้น
อย่า อย่าทำแบบนั้นนน
(เดี๋ยวผมเป็นลมม) -...-
“นี่~ ให้ฉันอาบน้ำด้วยคนสิ”
“ห๊า !!!”
ผมรีบเงยหน้าขึ้นมาตกใจพร้อมกับริมฝีปากที่มันเปิดอ้าออกโดยไม่รู้สึกตัว ฮยอง ต้องบ้าไปแล้ว น้องหมวยที่น่ารักของผมต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ
“อะ เอ่อ ผมเสร็จแล้วหน่ะครับ เชิญฮยองตามสบายเลย ”
ผมรีบเอี่ยวตัวไปคว้าผ้าเช็ดหัวมากอดไว้แน่นก่อนจะเผ่นแนบออกไปจากตรงนั้นทันที ให้ตายเหอะ ผมต้องรีบ ผมต้องรีบแต่งตัวให้เสร็จแล้วออกไปสมทบกับพวกพี่ ๆ ข้างนอก ไม่อย่างนั้นน ..... ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ ผมไม่เคย ไม่เคยแม้แต่จะคิดรังเกียจน้องหมวยแก้มป่องของผมเลยแม้แต่น้อย แต่ผมแค่กลัวว่านี่มันจะเป็นเหมือนกับทุก ๆ คืนที่ผ่านมา
มันไม่ใช่เรื่องจริง
มันอาจจะเป็นเพียงแค่ความ .......
แกร๊ก !!
“ซอกมินนายจะไปไหนเหรอ ?”
ผมรีบสตั้นตัวเองเอาไว้ทันทีที่รู้สึกถึงฝ่ามือเรียวเล็กที่กำอยู่รอบข้อมือของผม ค่อย ๆ ช้อนตาขึ้นไปมองเจ้าของน้ำเสียงอันแสนจะคุ้นเคยตรงหน้าช้า ๆ ก่อนจะยิงฟันขาว ๆ ใส่เขาเพื่อเป็นการป้องกันตัว
“จะ ออกไปข้างนอกครับ ”
“อย่าพึ่งสิ อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน ”
โดยที่ผมยังไม่ทันได้ตอบรับหรือเอ่ยคำปฏิเสธออกไปแต่อย่างใด ผมก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังเดินตามเผ่นหลังขาว ๆ ที่ชุ่มไปด้วยหยดน้ำก่อนจะค่อย ๆ ลดตัวนั่งลงบนเตียงของจีฮุนฮยองอย่างช้าๆ ราวกับถูกมนต์สะกด และแล้วสติที่ดูเหมือนจะกำลังมลายหายไปช้า ๆ ก็เริ่มพากันกลับเข้ามาในตัวผมอีกครั้ง ทันทีที่ผมรู้สึกถึงผ้าขนหนูอุ่น ๆ ที่ถูกใครบางคนวางมันลงบนมือของผม
“ เช็ดผมให้ฉันหน่อยได้ไหม ?”
คำถามน่ารัก ๆ ถูกส่งออกมาจากคนน่ารักกว่าที่กำลังนั่งหันหลังอยู่ตรงหว่างขาของผม ผมค่อย ๆ สูดหายใจเข้าไปลึก ๆ เพื่อเรียกสติ
แต่กลับมีเพียงกลิ่นน้ำยาสระผมอ่อน ๆ ของคนตรงหน้าเท่านั้นที่ผมสามารถรู้สึกถึงมันได้
“เร็ว ๆ สิ น้ำมันหยดใส่คอเสื้อฉันจนชุ่มไปหมดแล้วนะ”
ผมสะดุ้งตัวขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะรีบสนองคำบัญชาของคนเอาแต่ใจโดยเร็ว แต่ทันทีที่ปลายนิ้วของผมสัมผัสกับกลุ่มผมนุ่มลื่นตรงหน้า สติของผมมันก็ทำท่าจะเตลิดออกไปอีกครั้ง
“ ผมฮยองนี่นุ่มจังเลยนะครับ ”
ผมรีบส่งเสียงออกไปเบา ๆ เพื่อดึงความสนใจออกจากสิ่งที่กำลังจะทำให้ผมเสี่ยงต่อการถูกกล่าวหาว่าเป็นโรคจิต
“ เหรอ ? ฉันว่าเฉย ๆ นะ ”
ส่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมาอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินคำชมที่หลุดออกมาจากปากของผม ผมรีบดำเนินเรื่องต่อทันที
“ ไม่หรอกครับ ผมฮยองดูสุขภาพดีจะตาย อย่างน้อยก็น่าจะมากว่าของผม ”
“ หรอ ? ผมนายไม่เหมือนผมของฉันเหรอ ”
“ ก็ใช่หน่ะสิครับ เวลาเช็ดตัวตัวเองทีไรรู้สึกอารมณ์เสียชะมัด”
ผมบ่นออกไปเบา ๆ เมื่อนึกถึงผมฟู ๆ ที่แข็งกระด้างเป็นไม้กวาดของผม ก็มันน่ารำคาญจริง ๆ นี่ครับหวีผมตัวเองทีไรได้ความรู้สึกเหมือนกำลังนั่งสางไม้กวาดเล่นยังไงยังงั้น
“งั้นนน เวลานายสระผมให้ฉันเช็ดให้ไหม ?”
“ฮะ ฮยอง ”
ผมเผลออุทานออกมาเบา ๆ พร้อมกับผ้าเช็ดหัวที่ลื่นหล่นลงไปจากมือของผม พอ พอกันซักที ลี ซอกมินจะไม่ขอทนต่อไปอีกแล้ว !!
“ อ้าว ทำไมหล่ะ นายยังเช็ดให้ฉันได้เลย แล้วทำไมฉันถึงจะเช็ดให้นายไม่ได้หล่ะ หืม ??”
หันหน้าจิ้มลิ้ม ๆ มามองผมก่อนจะใช้ดวงตาเฉียง ๆ จดจ้องมายังใบหน้าที่กำลังก้มลงจนชิดอกของผมอย่างจับผิด
“ กะ ก็แบบนั้น มันเหมือนกับที่สามีภรรยาทำให้กันเลยนี่ครับ ”
“.............”
“ หือ ?”
“ห้า ๆๆๆ นายนี่มัน เฮ้อ ~ งั้นไม่ต้องถึงขั้นสามีภรรยาก็ได้ เอาแค่แฟนกันก็พอ”
“หา ~ งั้นฮยองหมายความว่า .....”
“ เรามาคบกันไหม ”
.
“ เรามาคบกันไหม ”
.
.
“ เรามาคบกันไหม ”
.
.
.
“ เรามาคบกันไหม ”
.
.
.
.
“ เรามาคบกันไหม ”
“ เฮ้ยยยยย !!!!! ”
ผมรีบทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากเตียงโดยเร็วพร้อมกับยกมือขึ้นไปปาดเม็ดเหงื่อที่ชุ่มแฉะบนหน้าผากของผมด้วยอาการใจสั่น
มันก็แค่ความฝันซอกมิน
มันแค่ความฝันเหมือนกับทุก ๆ คืนที่ผ่านมานั่นแหละ
“ ไอ้เด็กบ้า !!”
ผมรีบหันขวับไปมองเจ้าเสียงน้ำเสียงที่แสนจะรื่นหู(?)ที่ดังมาจากพื้นที่ข้าง ๆ โดยเร็ว โธ่ ~ นางฟ้าของผม ทำไมทำน่าแบบนั้นหล่ะครับ ดูสิ ดูเหมือนดีกรีความน่ารักมันจะลดลงไปตั้งครึ่งเปอร์เซ็นต์แหนะ ใครกัน ! ใครมันบังอาจทำให้ยอดยาหยีของผมมีสภาพเป็นแบบนี้ห๊ะ !!
“ใคร ใครทำอะไรฮยอง บอกผมมานะ ผมจะจัดการมันเอง”
ผมรีบตระครุบมือคนด้านข้างมากุมไว้เบา ๆ แต่กลับถูกสะบัดออกอย่างแรง -...-
“ก็แกนั่นแหละ ปล่อยให้คนไม่สบายมาปลุกแถมยังตะโกนใส่หน้าอีก มันน่าไหมเล่า !!”
แยกเขี้ยวใส่ผมอย่างโกรธแค้นก่อนที่ร่างขาว ๆ จะรีบกระโดดลงจากเตียงอย่างเร่งรีบ ผมรีบยันตัวลงตามทันที
“ ผมไม่ได้ตั้งใจอ่าฮยอง ขอโทษนะ ”
ผมรีบเดินตามคนที่กำลังเดินเข้าครัวไปอย่างเร่งรีบพร้อมกับสายตาที่กวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณที่โล่งแจ้งอย่างไม่คุ้นตา
พวกฮยองกับพวกเด็ก ๆ ที่เหลือหายไปไหนกันหมด ?
“ฮยอง แล้วพวกที่เหลือ ......”
“ พวกนั้นเข้าบริษัทไปกันหมดแล้วแหละ ”
น้องหมวยของผมสวนทันควันพร้อมกับมือบาง ๆ ที่เอื้อมไปดึงผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานมาคาดเอวไว้หลวม ๆ ชะ ใช่ ๆ เลย !! ภาพแบบนี้มันคล้าย ๆ กับความฝันที่ผมเคยฝันเมื่อ .... เมื่อ .... เมื่อวานหรือเมื่อวานก่อนนะไม่แน่ใจ แต่เป็นแบบนี้แหละ แบบนี้เลยจริง ๆ ผมพร่ำกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับใช้สายตาทอดมองไปยังร่างขาว ๆ อวบ ๆ ที่ผมเคยย่องเข้าโอบรัดเอวบาง ๆ พร้อมกับได้รับท่าทางเขินอายอย่างน่ารักของคน ๆ นั้นกลับมาเป็นของแถม พวงแก้มขาว ๆ ที่ผมเคยกดจมูกลงไปจนแดงช้ำเหมือนลูกแอปเปิ้ลที่สุกงอมพร้อมรับประทาน แล้วไหนจะริมฝีปากเส้นบาง ๆ นั่นอีก ริมฝีปากที่ผมเคย”ฝัน”ว่าได้ลิ้มลองมันจนอิ่มหนำมาแล้วครั้งหนึ่ง
“ ซอกมิน ”
“…………..”
“ลี ซอกมิน ”
“……………”
“คุณลีซอกมินคร้าบบบบ !!!”
“ ครับ ๆ ฮยอง ๆ”
ผมรีบสะดุ้งตัวขึ้นมาอย่างตกใจพร้อมกับสายตาที่เผลอไปสบเข้ากับรอยยิ้มแปลก ๆ ที่คนแก้มย้วยส่งมันมาให้ผม
อย่า อย่านะครับฮยอง ที่นี่มีแค่เราสองคนนะครับ เหอะ ๆ ถ้าผมเกิดเป็นอะไรขึ้นมาฮยองแค่คนเดียวแบกผมไปโรงพยาบาลไม่ไหวหรอกนะคร้าบบ U………U
“จะทานไหมครับ ข้าวหน่ะ !!”
ส่งเสียงที่แสนจะรื่นภิรมย์ดัง ๆ พร้อมกับร่างบาง ๆ ที่หันไปจดจ่ออยู่กับผักบนเขียงต่อผมรีบเดินเข้าไปยืนเคียงข้างน้องหมวยของผมทันที
“ ฮยอง เดี๋ยวผมทำเองมา”
แค่ทำท่าจะเอื้อมมือไปแย่งมีดมาเบา ๆ แต่ซุนยองฮยองกลับสับมีดลงบนเขียงอย่างแรง พร้อมกับหันใบหน้าน่ารัก ๆ มาจ้องผมด้วยท่าทางโกรธ ๆ
“ ฉันทำเองได้ ”
“แต่ฮยองไม่สบายนะครับ แล้วที่พี่ ๆ ก็ให้ผมอยู่ดูแลฮยองด้วย”
คิดว่าน่าจะนะ -.....-
“ดูแลฉันงั้นเหรอ ? ตื่นเอาซะเกือบเที่ยง แถมยังให้คนป่วยคลานขึ้นไปปลุกแบบนี้ นายยังกล้าพูดอีกนะซอกมิน”
ฮยองพูดอย่างขึ้น ๆ พร้อมกับใบหน้าขาวใสที่อยู่ ๆ ที่แดงซ่านขึ้นมาแทบจะทันที น่าฟัดชะมัด อยากหอมแก้มจุง
“ฮยองยังไม่หายโกรธผมอีกเหรอครับ ”
ผมแกล้งตีหน้าเศร้าพร้อมกับก้มมันลงจนชิดอก โอมม จงใจอ่อน ๆ ฮยองโกรธได้ไม่นานหรอก เลิกดึงได้แล้วนะครับ
;)
“ กะ ก็จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้โกรธอะไรหรอก ”
นั่นไง ทำไมซื้อหวยถึงไม่ถูกแบบนี้มั้งวะ จะได้เอาเงินมาสู่ขอยัยนี้ให้มันจบ ๆ เรื่องกันไปซักที เอิ๊กกก
“แต่ฮยองขึ้นเสียงใส่ผมตั้งแต่อยู่ในห้องนอนแล้วอ่ะ ผมเสียใจนะ ”
“กะ ก็ ฉันหิวอ่ะ พอเลย ๆ เลิกแกล้งได้แล้ว ฉันไม่โกรธแล้วก็ได้ ไปเอาปลาในตู้เย็นมาให้หน่อยสิ ”
ด้วยน้ำเสียงที่ดูเบาลงเรื่อย ๆ ตามลำดับ ทำให้ผมอดที่จะกระหยิ่มยิ้มย่องในตัวเองไม่ได้
ซูนยองฮยองมักเป็นแบบนี้กับผมเสมอ
‘’กับผม’’ แค่คนเดียวเท่านั้น
“ อะนี่ครับ ”
ผมค่อย ๆ วางถุงปลาไว้ในอ่างล้างจานก่อนจะหันไปสังเกตใบหน้าขาวใสที่เริ่มมีเม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นมาบนหน้าผาก แล้วมันก็กำลังจะไหนเข้าตาน้องหนูของผมแล้วด้วย
“อ๊ะ จะทำอะไร”
ฮยองร้องขึ้นมาเบา ๆ พร้อมกับเบี่ยงหน้าหลบมือของผมอย่างไม่ไว้วางใจ ผมฉีกยิ้มกว้าง ๆ ออกมาก่อนจะลดมือลงไปบีบแก้มพอง ๆ นั่นอย่างสุดจะหักห้ามใจ
“นะ นายมาหยิกแก้มฉันทำไมเนี่ย ห๊ะ”
ส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ พร้อมกับใบหน้าขาว ๆ ที่แดงเห่อขึ้นมาซ้ำอีก ผมฉีกยิ้มกว้าง ๆ ให้อาหมวยของผมอีกครั้งก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเหม่ง ๆ นั่น โดยไร้ซึ่งท่าทางขัดขืนของคนตรงหน้าอย่างที่ควรจะเป็น
“ เดี๋ยวเหงื่อมันจะไหลเข้าตาหน่ะครับ ”
“งืม ขอบใจนะ ” ^O^
หันใบหน้าลิ้มลิ้ม ๆ มาแยกเขี้ยวให้ผมอย่างน่ารัก มันน่าไม่เล่า ไม่น่าไหม >////////////<
“คะ ครับ ”
ช่า !!!!!!!!!!!!!!!!
“ฮยอง ระวัง !!!”
ปั๊ค !!!!!
“ โอ๊ยยยยย ”
“ฮยองเป็นอะไรหรือเปล่าอ่ะ ”
ผมรีบเอื้อมมือไปปิดเตาแก๊สก่อนคว้าฝากระทะมาปิดลงบนกระทะที่มีปลาเค็ม 2 ตัวนอนตายอยู่ในนั้นอย่างเร่งรีบ ทันทีที่ผมจัดการกับสิ่งด้านบนเรียบร้อยหมดแล้วเสียงน้ำมันร้อน ๆ ที่กระเด็นกระทบกับฝากระทะทำเอาผมรู้สึกใจไม่ดีกับเสียงร้องของคนที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นเลย
“มะ ไม่ ฉันไม่เป็นอะไร”
“แต่ที่อกฮยอง น้ำมันกระเด็นใส่เป็นรอยใหญ่เลยนี่ครับ”
ผมร้องออกมาอย่างตกใจก่อนจะรีบพยุงคนที่กำลังทำท่าจะร้องไห้ขึ้นมาจากพื้นโดยเร็ว
“เดี๋ยวผมทำแผลให้นะ ”
ผมพูดกับคนด้านข้างอย่างร้อนรนก่อนจะรีบพยุงคนเจ็บเข้าไปนั่งรอในห้องนอนแล้วผมก็เที่ยวเดินหากล่องปฐมพยาบาลที่จีฮุนฮยองเคยบอกว่าเก็บไว้ในห้องนอนของเรา นั่นไง!! ผมเจอแล้วว
“ฮยอง ผมเจอแล้วแปบนะ”
ผมร้องบอกคนที่นั่งหน้าซีดอยู่บนเตียงอย่างดีใจ แต่ทันทีที่ผมหยิบมันขึ้นมาความรู้สึกนึกคิดอะไรบางอย่างก็ทำให้ผมแทบจะหย่นกล่องปฐมพยาบาลนี่ลงหน้าต่างไปซะดื้อ ๆ
แม่เจ้าโว๊ยยยย ตั้งแต่เกิดมา ลี ซอกมินคนนี้ยังไม่เคยทำแผลให้ใครเลยครับท่านนนนนนน
“ซอกมิน ทำอะไรอยู่หน่ะ ”
“ครับ ๆ ”
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ทำไม่ได้ ดีกว่าไม่ได้ทำหล่ะ(มั้ง)วะ
“ ฮะ ฮยอง ปลดกระดุมลงเม็ดนึงก่อนได้ไหม ”
“หา !!! ”
ซูนยองฮยองร้องออกมาอย่างตกใจก่อนจะใช้ดวงตาเฉียง ๆ จ้องมาที่ผมอย่างไม่ไว้วางใจ
อะไรกันครับน้องหมวย ถึงพี่จะหื่นจริง ๆ แต่เวลานี้ก็ไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่าชีวิตน้องหรอกนะครับ - -
“ก็ฮยองเคยบอกว่าเสื้อเชิ้ตตัวนี้เป็นเสื้อตัวเก่งของฮยองไม่ใช่หรอครับ ผมกลัวว่ามันจะเปื้อนยาอ่ะ ซักออกหรือเปล่าผมก็ไม่รู้ ”
“ หรอ ๆ ”
ฮยองส่งเสียงออกมาเบา ๆ พร้อมกับแววรู้สึกผิดที่ฉายขึ้นมาบนใบหน้าน่ารัก ๆ นั่นวูบหนึ่ง ผมรีบก้มหน้าลงงุดทันทีที่มองเห็นเรียวมือขาวเริ่มลื่นขึ้นไปบนสาบเสื้อช้า ๆ
เอาหน่า พุทโธ ธัมโมน่าซอกมิน เสร็จงานแล้วค่อยว่ากัน เฮ้ย !!
“สะ เสร็จ แล้ว ”
“ครับ”
สิ้นสุดคำบอกเล่าที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากสั่น ๆ ของคนตรงหน้าผมก็ค่อย ๆ เปิดกล่องยาแล้วหยิบสำลีออกมาก้อนหนึ่ง จากนั้นก็ค่อย ๆ ใช้สายตากวาดมองไปยังขวดยาหลากหลายสีสันที่วางเบียดเสียดกันอยู่ในนั้น ก่อนอื่นเลยต้อง........ ฆ่าเชื้อ !! แอลกฮอลล์อยู่ไหนวะ ผมเพ่งสายตาเข้าไปในสุสานขวดยาอีกรอบก่อนจะมองเห็นขวดยาที่ฟ้าใสสะดุดตาผมไม่รอช้าที่จะหยิบมันขึ้นมาเทลงบนสำลีที่เตรียมอยู่ในมือทันที
“ยะ อย่าพึ่ง ”
ซูนยองฮยองรีบรั้งมือผมไว้ทันทีที่ผมจะเอื้อมมือไปเช็ดแผลให้ ใบหน้าขาวซีดก้มลงจนแทบจะชิดอกอย่างน่าสงสาร
“มะ มันเจ็บไหมอ่า”
“ ก็ใหญ่อยู่มันน่าจะเจ็บนิดนึงนะครับ ”
“นะ นี่นายไม่คิดจะให้กำลังใจฉันหน่อยหรือไง ”
น้ำเสียงเศร้า ๆ ที่ปนอยู่ในคำพูดของคนตรงหน้าทำเอาผมต้องก็เป็นฝ่ายก้มหน้าตามลงไปอีกราย
น่าสงสาร หนูน้อยของผมน่าสงสารที่สุด
“ ตะ แต่ผมว่ามันคงไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก ผมจะพยายามทำให้เบาที่สุดนะครับ ”
“งืออ ขอบใจนะ”
“ ครับ งั้นผมจะทำแล้วนะ ”
“โอ๊ย !!”
“ฮะ ฮยองเจ็บเหรอ ”
“ เปล่า ฉันแค่เสียว ๆ หน่ะ”
“ ครับ ๆ ถ้าฮยองเจ็บก็บอกผมนะ ผมจะได้หยุด ”
“อือ ๆ ”
ซูนยองฮยองรับคำผมอย่างกล้า ๆ กลัวก่อนที่ดวงตาเรียวเล็กจะเม้มเข้าหากันแน่น ผมรีบหลบหนีออกจากภาพและเสียงแปลก ๆ ตรงหน้าตลอดเวลาที่เราแผลกัน แต่ไม่แล้ว พอ พอกันทีถ้าขืนผมยังรั้นที่จะอยู่ในนี้ต่ออีกวินาทีเดียวผมต้องระเบิดตัวเองตายแน่ ๆ
“อะ เอ่อ ฮยองครับ เดี๋ยวผมออกไปเอาสำลีข้างนอกแปบนึงนะ”
“ อือ ”
ทันทีที่ผมได้รับอนุญาตผมก็รีบยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินดิ่งไปยังหน้าประตูโดยเร็ว แต่ทันทีที่บานประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกใบหน้าขาวซีดของใครคนหนึ่งที่ตัวแข็งทื่ออยู่หน้าประตูทำเอาผมต้องรีบลากมันมายืนไว้อีกมุมหนึ่งของห้องทันที
“ไอ้ชาน ”
“ฮยอง ๆ ผมไม่รู้ ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้นนะฮยอง ผมไม่ได้ยินอะไรเลย ไม่ยินเสียงครางเลยดังแอ๊ะ เฮ้ย !! ไม่ ฮยองผมไม่รู้จริง ๆ นะ !!”
แล้วมันก็รีบคว้าโน๊ตบุ๊คที่วางอยู่บนโฟซาแล้วก็วิ่งฉิ้วว ออกไปจากห้องโดยที่ไม่ปล่อยให้ผมได้พูดหรืออธิบายอะไรออกไปซักคำ ว่าแต่จะให้ผมอธิบายอะไรให้มันฟังหล่ะ เพราะกะอีแค่ประโยคยาว ๆ ที่มันสับใส่ผมเมื่อตระกี๊อ่ะ ผมยังจับความหมายไม่ได้ซักคำเลย
“จริง ๆ นะฮยอง นี่ใจคอจะไม่ใครเชื่อผมบ้างเลยเหรอ ?!”
“ก็เอออะดิ เลิกเพ้อเจ้อแล้วไปซ้อมได้แล้ว ไหนอ่ะโน๊ตบุ๊ค ขอบใจ”
สั่งลาเจ้าเด็กตัวขาวที่นั่งสั่นพลั๊ก ๆ อยู่กลางวงพร้อมกับสมาชิกเซเว่นทีนที่ค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นชา ๆ ด้วยท่าทางหน่าย ๆ
ไม่มีใครเชื่อเขาเลย !! ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ !!!!!
“ แต่ผมได้ยินเสียงครางชัดเลยนะ !!”
“หา !! ”
แล้วสมาชิกทุกคนก็ล้มตัวลงนั่งที่เดิมพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย แววตาอย่างรู้อยากเห็น12 คู่ที่จดจ้องมายังเขาคนเดียวอดที่จะทำให้เจ้าเด็กขี้ฟ้องฉายอมยิ้มกรุ่มกริ่มออกมาไม่ได้
“ อย่าคิดจะโกหกพวกเราเชียวนะ ไม่งั้นศพแกไม่สวยแน่”
คำขู่เข็ญที่ส่งออกมาจากปากของพี่ใหญ่ของวงทำเอาเด็กน้อยต้องรีบหุบยิ้มโดยด่วน ใบหน้าอ่อนเยาว์หันกลับเข้ามาสู่โหมดตรึงเครียดอีกครั้ง
“ ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกหน่าฮยอง เพราะสิ่งที่ผมพูดมันมาจากนี่ ! ตาคู่นี้ของผมมันบอก”
“เออ ๆ เล่ามาดิ แกไปเห็น ไปได้ยินอะไรมาบ้าง อย่าลีลา”
ส่งเสียงออกมาอย่างรู้สึกรำคาญเมื่อความอดทนที่มีมันเริ่มหร่อยหรอลงไปเรื่อย ๆ จีฮุนถอนหายใจออกมาเบา ๆ ใส่เจ้าเด็กตัวขาวที่ชำเลืองมาค้อนเขาอย่างงอน ๆ
“ ก็ไม่มีอะไรมาก ผมแค่ได้ยินเสียงร้องครวญครางที่ดังกระหึ่มออกมาจากห้อง แล้วพอซอกมินฮยองเปิดห้องออกมาผมก็เห็นซุนยองฮยองนั่งหอบพร้อมกับเสื้อผ้าที่สุรุ่ยสุร่ายอยู่บนเตียง อ่อ แล้วผมก็แอบเห็นรอยอะไรไม่รู้สีแดง ๆ ช้ำ ๆ อยู่บนอกซุนยองฮยองด้วยนะ ”
“ รอย !!!!!!! ” X12
“ครับ ใหญ่มากด้วย !!”
“เพ้อเจ้อ เจ้าสองคนนั้นมันไม่ทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้นหรอก ”
พี่ใหญ่รีบโผล่งขึ้นมาก่อนจะรีบเอื้อมมือไปตระครุบปากเจ้าเด็กตัวขาวที่กำลังจะง้างปากขึ้นมาอีกรอบ
“เลิกไร้สาระแล้วไปซ้อมกันได้แล้ว ไปสิ !”
เอ่ยไล่บรรดาสมาชิกที่กำลังนั่งทำหน้าเหมือนคนไร้สติสตังค์ด้วยอารมณ์ฉุน ๆ ซึงซอลรีบกระชากมือออกปากเล็ก ๆ ของเด็กน้อยตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“แกด้วย !! ”
“ นี่ฮยองไม่เชื่อผมจริง ๆ ใช่ไหม ?!”
“……………”
“ก็ได้งั้นคืนนี้ ผมจะทำให้พวกฮยองเชื่อเอง !!”
“ กลับมาแล้วครับ” X12
“ ครับบ”
ผมรีบยันตัวลุกขึ้นจากหน้าจอทีวี ก่อนจะรีบเดินออกไปรับพวกฮยองกับเด็ก ๆ ที่หน้าประตู ทุกคนหันมายิ้มให้ผมเว้นก็แต่ไอ้เด็กชานที่มันหันมาจ้องหน้าผมยังกะจะกินเลือดกินเนื้อ
อะไรนักหนาวะ ตั้งแต่กลางวันแล้วนะมุงงงง >O<
“ ฮยองทานอะไรเข้ามากันหรือยังครับ ”
“พวกฉันกินมาแล้ว พวกนายหล่ะ”
“พวกเราพึ่งทานเมื่อกี้เองครับ”
“แล้ว ........ ”
“ซุนยองฮยองอาบน้ำอยู่ครับ ”
“อะ อ้อ เหรอ เฮ้อออ วันนี้มีอะไรดูบ้างนะ ”
ซึงซอลฮยองรีบหลบสายตาแปลก ๆ ที่มองมาที่ผมทันทีที่ผมเงยหน้าไปยิ้มให้ก่อนจะทิ้งตัวบึก ๆ ลงบนพื้นที่มีร่างของบรรดาสมาชิกเซเว่นทีนกองระแนระนาดจับจองพื้นอยู่ก่อนแล้ว
“ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนนะ ”
อยู่ ๆ จีฮุนฮยองก็โผล่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ซึงซอลฮยองรีบหันไปยังจุดเป้าหมายทันที
“แล้วจะบอกทำไมครับ อยากให้ฮยองไปอาบเป็นพื่อนเหรอ ”
ส่งน้ำเสียงเจ้าชู้ไปยังร่างอวบ ๆ ที่ยืนพองลมอยู่กลางห้อง จีฮุนฮยองถอนหายใจออกมาแรง ๆ อย่างเดือดดาล
“ผมแค่กลัวว่าอยู่ดี ๆ จะมีใครเปิดประตูพรวดเข้ามาเหมือนครั้งที่แล้ว แล้วมาตีหน้าซื่อว่าไม่รู้ว่ามีใครเข้าอยู่ทั้ง ๆ ที่เสียงน้ำออกจะชัดขนาดนั้น ”
“ครับ ๆ รีบไปอาบเหอะ ฮยองเริ่มชักคันเนื้อคันตัวขึ้นมาแล้วหล่ะ”
“ซึงซอลฮยอง”
“ ครับ ” *O*
“ฮึ่ยย !!”
ส่งสียงถอนหายใจออกมาแรง ๆ ตามด้วยเสียงฝีเท้าเล็กที่กระทืบลงไปบนพื้นจนดังสั่นสะเทือนไปทั่วห้อง จีฮุนฮยองจอมโวยวายหายลับเข้าไปในห้องก่อนจะมีนางฟ้าน่าตาน่ารัก ๆ ปรากฏตัวออกมาจากห้อง ห้องเดียวกัน
“ จีฮุนเป็นอะไรหรอ ?”
เอ่ยถามออกมาเบา ๆ พร้อมกับร่างขาว ๆ ที่ทอดตัวนั่งลงข้าง ๆ ผม หอมมม กลิ่นหอม ๆ นี่มันมาจากแชมพู ครีมนวดผม สบู่ หรือกลิ่นตัวฮยองกันนะ >//////<
“ปัญหาเดิมหล่ะครับ”
“เหรอ ?”
ซูนยองฮยองแกล้งมาทำตาโตใส่ผม ผมเลยเผลอตัวงับแก้มฮยองกลับไปเบา ๆ ทีนึง ไอ้อาการเชื่อง ๆ แบบนี้ของฮยองน่ารักจังเลย
“ อะแห่ม ๆ ”
เราสองคนค่อย ๆ หันไปมองเสียงไอเบา ๆ หลุดออกจากปากของพี่ใหญ่ที่กำลังนั่งสั่นพลัก ๆ เป็นเจ้าเข้าอยู่ แต่นั่น ไม่ใช่การสั่นธรรมชาติ มันเป็นการสั่นเบบ ....
“เฮ้ย ! ชานทำไรวะ ทำแบบนี้กับลูกพี่อั๊วเดี๋ยวน็อคหรอก”
แล้วน้องโข่งของผมก็จัดการกระชากมือขาว ๆ ของไอ้เด็กดื้อออกจากตักซึงซอลฮยองที่กำลังนั่งหน้าซีดอยู่เบื้องหน้า
อะไรกัน วันนี้ดูบรรยากาศมันแปลก ๆ แหะ
“แกร๊ก !!!! ”
“ใครเอาสบู่ไปไหน !! บอกฉันมา !!”
แล้วเราทุกคนก็หันไปยังประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วโดยมิได้นัดหมายอีกครั้ง จีฮุนฮยองที่ผมเปียกโชกไปด้วยน้ำ พร้อมด้วยใบหน้าน่ารัก ๆ ที่แดงฉาดขึ้นมาอย่างน่ากลัว ทำเอาคนด้านข้างของผมหน้าซีดเซียวขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
“ ฉะ ฉันเอง”
“ซุนยอง !! นายเอามันไปไว้ไหน”
“ฉันทำมันตกโถส้วมไปแล้ว”
“โถส้วม !! ”
“อะ อื้ม”
“เหอะ ให้ตายสิ นายไปซื้อมาเดี๋ยวนี้เลยนะ !!”
“ แต่จีฮุนฮยองหิมะกำลังตกหนักนะครับ ”
“แล้วยังไงซอกมิน แกจะให้ฉันเปื่อยตายอยู่ในห้องน้ำจนถึงเช้าเลยงั้นเหรอ”
“ปะ เปล่าครับ ”
“……………..”
“แต่ตอนนี้ซุนยองฮยองยังไม่ค่อยหายดีเลย งั้นผมขอไปเองนะครับ”
ผมรีบลุกขึ้นยืนโดยมีสายตาอึ้ง ๆ ของสมาชิกมองตามขึ้นมาติด ๆ ซุนยองฮยองรีบลุกขึ้นมากระชากแขนผมให้นั่งลงทันที
“ นายจะบ้าหรือไง นั่นมันความผิดฉันนะ”
“ แต่ฮยองยังไม่หายดีเลยนะ แล้วร้านค้ามันก็ไกลมากด้วย”
“ฉันหายแล้ว นายนั่นแหละอยากเป็นไข้มากหรือไง ”
“แต่ฮยอง !............”
“เห็นไหมฮยอง !!!!!!! ”
“…………………”
“………………….”
เราสองคนรีบหุบปากตัวเองลงทันทีที่ได้เสียงเล็ก ๆ ของใครบางคนโผล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ลี ชานน แกนี่มันเด่นไม่ดูเวลาเลยนะ !!
“ผมบอกแล้วว่าฮยองสองคนนี้ ....... ”
“ฉันสองคนทำไมเหรอ ? ”
ซูนยองฮยองรีบสวนกลับเจ้าเด็กบ๊องตรงหน้าทันควัน แล้วทำไม ทำไมทุกคนถึงจ้องมาที่หน้าอกของ(ว่าที่)แฟนผมอย่างนั้นอ่า ผมหึงนะเฟ้ยยยย
“ก็ฮยองสองคนกำลังคบกันอยู่ หรือบางที .... ก็อาจจะมากกว่านั้นก็ได้”
“ชาน !! นั่งลง”
“ซึงซอลฮยองไม่ต้องมาห้ามผมเลย ผมจะทำให้พวกฮยองรู้ในสิ่งที่ผมรู้ .... มานานแล้ว”
แล้วมันก็หันมาจ้องหน้าผมสองคนอย่างเป็นต่อ ผมแอบเหลือบไปมองหน้าซุนยองฮยองที่กำลังยืนยิ้มแก้มปริอยู่ด้านข้าง ใบหน้าขาวใสบ่งบอกถึงความอยากรู้อยากเห็นที่มีอยู่จนล้นเอ่อ
คนพวกนี้เป็นอะไรกัน
รวมถึงน้องหมวยของผมด้วย -....-
“ไหนฮยองลองบอกมาสิ ว่าทำไมเสียงเตียงข้างบนฝั่งผมมันถึงสั่นทุกคืน ไหนจะเสียงร้องแปลก ๆ ที่มีแต่คำว่า’ซุนยองอา’ นั่นด้วย ซอกมินฮยองบอกผมมาสิเสียงที่ดังจนทำผมนอนไม่หลับเสียงนั้นมันคือเสียงอะไร ”
“ฉะ ฉัน ....... ”
ตายห่าน หล่ะไอ้เด็กบ้านี่ !!
“เงยหน้าแล้วตอบผมสิครับ ”
“เรากำลังเมคเลิฟกันอยู่มั้ง ?”
“ซุนยอง/ซุนยองฮยอง !!!”
“แล้วมีอะไรอีกไหม”
“…………..”
“หืม ลี ชาน ?”
“งั้นแสดงว่าเมื่อกลางวันผมก็ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม ”
เจ้าเด็กนั่นมันร้องออกมาเบา ๆ อย่างคนไร้สติก่อนจะทรุดตัวลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว
“เลิกตลกได้แล้วซูนยอง”
“ก็ฮยองดูมันสิ มันน่าไหมเล่า !!”
ซุนยองฮยองทำท่าจะเดินเข้าไปหาไอ้เด็กน้อยที่นอนน้ำลายฟูมปากอยู่บนพื้น ผมรีบรั้งแขนน้องหมวยสุดซ่าส์เอาไว้ทันที
“ฮยองเรารีบไปกันเหอะ ก่อนที่หิมะจะตกหนักกว่านี้”
“อือ ๆ ฝากไว้ก่อนนะแก ”
ลดมือลงไปชี้หน้าเพื่อเป็นการคาดโทษอีกครั้งก่อนจะโดนผมออกแรงลากเดินไปจนถึงหน้าประตู ทันทีที่ผมเอื้อมมือไปกำกลอนประตูเอาไว้เบา ๆ เสียงของใครบางคนที่ดังขึ้นทำเอาผมต้องสตั๊นตัวเองไว้อย่างนั้นก่อน
“ซูนยอง !!”
“ ครับ ”
“ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ ”
น้ำเสียงซึงซอลฮยองที่ตลบอบอวลไปด้วยความตรึงเครียดทำเอาผมอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง
ฮยองเป็นอะไรอ่ะ โดนวิญญาณไอ้เด็กผีชานเข้าสิงหรือไง -*-
“ครับ ?”
“รอยที่หน้าอกนาย ..... ? ”
“อ่อ รอยคิสมาร์คหน่ะครับ ”
“หา !!!!!!!! ” X15
“ผมล้อเล่น มันรอยรอยน้ำมันกระเด็นใส่หน่ะครับฮยอง ผมไปก่อนนะ ”
แล้วเราสองคนก็พากันไปออกไปโดยที่ผมกลับกลายเป็นคนถูกลากเองซะอย่างนั้น -...... -
“…………………”
“…………………”
“ซูนยองฮยอง”
“หือ ??”
“ที่ฮยองพูดแบบนั้นออกไป ฮยองไม่กลัว ......”
“…………..”
“ฮยองไม่กลัวพวกนั้นจะเอาไปคิดเป็นจริงเป็นจังเหรอ ?”
“...................”
“ไม่อ่ะ พวกนั้นโตกันหมดแล้ว ยกเว้นไอ้เด็กจินตนาการล้ำเลิศคนนั้นนั่นแหละ”
“แต่ฮยอง ผม ......... ”
“เอ่อ นี่ซอกมิน ๆ แล้วเรื่องเตียงสั่น รวมถึงเสียงครางนั่นมันยังไงหรอ ? ”
“มะ ไม่อะไรหรอกครับ”
“ ไม่มีอะไรได้ยังไง ?!”
ฮยองโผล่งขึ้นมาพร้อมกับเส้นคิ้วเรียวเล็กที่ขมวดเข้าหากันแน่น โธ่ ๆ น่าสงสารจริง ๆ มาจุ๊บทีมา >3<
“ก็แค่ช่วงนี้ผมเหนื่อย ๆ เลยนอนดิ้นแรงกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย”
“อ่อ อื้ม ๆ เข้าใจแล้ว ”
“....................”
“เข้าใจแล้ว ? ฮยองรู้แล้วเหรอว่าเสียงครางนั่นมันมาได้ยังไง”
“อืมม ฉันคิดว่าฉันรู้นะ”
“หา !!!!!!!”
ผมเผลออุทานออกมาอย่างตกใจ ซูนยองฮยองแอบส่งเสียงหัวเราะคิกคักออกมาเบา ๆ หื้มม หัวเราะให้ได้ทุกเรื่องสินะ มันน่าฟัดแก้มให้หายแค้นไหมหล่ะ
“ว่าแต่เมื่อคืนนายฝันถึงฉันว่าอะไรอ่ะ”
“หา !!!!!!! ”
ผมอุทานออกมาด้วยภาวะตกใจสุดขีด ฮะ ฮยอง อย่าบอกนะว่า .......
“ อะไรกัน นี่ฉันไม่มีสิทธิที่จะรู้หรอว่านายเอาฉันไปทำอะไรในฝันบ้าง ลีซอกมิน หยุดอึ้งแล้วตอบคำถามฉันได้แล้ว”
ยื่นฝ่ามือขาว ๆ ขึ้นมาเคาะลงบนหน้าผากของผมเบา ๆ ให้ตายเหอะแก้มย้วย ๆ ผมอยากกัดมันให้หายแค้นชะมัด !!
“ซอกมิน !! ”
“ฮยองคือผม .....”
“ว่าไง ? นายฝันอะไรบ้างเหรอ ??”
แล้วดวงตาเฉียง ๆ ของคนตรงหน้าก็เบิกโผลงขึ้นมาจนมองเห็นลูกแก้วลูกเล็ก ๆ ที่แอบซ่อนอยู่ในนั้น ซูนยองฮยองน่ารักเป็นบ้าเลยย >//////<
“นี่นายเคยฝันว่าทำแบบนี้กับฉันหรือเปล่า”
แล้วฝ่ามือเล็ก ๆ ที่สอดเข้ามาจับมือผมไว้แน่นทำเอาผมต้องรีบหลุบตาลงไปมองทันที
“ฮะ ฮยอง”
“แล้วแบบนี้หล่ะ”
ค่อย ๆ ยื่นจมูกรั้น ๆ เข้ามาหาแก้มผมของอย่างช้า ๆ ก่อนจะกดมันลงไปเบา ๆ ให้ตายเหอะ ผมไม่ได้ไม่อยากขัดขืนนะ แต่แค่ตอนนี้ผมไม่สามารถขยับร่างกายไปไหนได้แล้วต่างหาก
“ฮะ ฮยองคือ ....”
“ แล้วถ้าแบบนี้ .........”
เพี๊ยะ !!!
“ซอกมินนายทำอะไรหน่ะ”
ซูนยองฮยองผงะหน้าหนีเล็กน้อยพร้อมกับริมฝีปากแดงฉาดที่กลับคืนสู่สภาพเดิมโดยเร็ว
ทำไมยังไม่ตื่นวะ ให้ตายเหอะ นายควรจะตื่นได้แล้วนะซอกมิน ตื่นสิ !!
ทันทีที่ผมทำท่าจะฟาดฝ่ามือลงบนหน้าตัวเองอีกรอบซูนยองฮยองก็รีบคว้ามือผมเอาไว้ทันที
“เป็นบ้าอะไรของนาย ตบหน้าตัวเองทำไมห๊ะ ?!”
“ผมอยากตื่นแล้ว ความฝันคืนนี้มันนานเกินไปแล้ว”
“เฮ้ออ เจ้าบ้าเอ๊ย นายไม่ได้ฝัน ฉันไงฉันซูนยอง เอามือมานี่ ”
“…………………”
ผมรีบเอามือซ่อนไว้ข้างหลังโดยเร็ว
“ฉันบอกให้เอามานี่ ไง!!”
แล้วซูนยองฮยองก็เอื้อมไปเอามันมากำไว้จนได้ ช้อนดวงตาเฉียงเล็กขึ้นมามองด้วยสายตาขึงขังก่อนจะยกมือที่เป็นของผมขึ้นมาทาบหน้าตัวเองเอาไว้เบา ๆ
“ฮยอง ?”
ของจริงนี่หว่า O.O !!
“ก็ใช่ไงฉันเอง แล้วฉันขอบอกไว้เลยนะว่าต่อให้นายอยู่ในฝัน แล้วตบหน้าตัวเองเพื่อให้ตัวเองตื่นแบบนี้ มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ”
“หา ??”
“……………..”
“ละ แล้วฮยองรู้ได้ไงอ่ะ ”
กลายเป็นผมที่เป็นฝ่ายรุกล้ำของตรงหน้าที่กำลังก้มหน้างุดอย่างมีพิรุธ ซูนยองฮยองเผลอถอยหลังออกไปช้า ๆ อย่างคนไม่รู้สึกตัว
“ฮยองเคยฝันเหรอ ?”
“ฉะ ฉันไม่เคย”
“ฮยองฝันถึงใครอ่ะ”
“กะ ก็บอกว่าไม่เคยไงหล่ะ”
“ผมไม่เชื่อ ฮยองบอกผมมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่บอก !!”
“ฮยองบอกผม ”
“ไม่”
“ฮยอง”
“............”
“ฮยอง”
“เออ !!! ฉันฝันถึงนายพอใจหรือยัง !!!”
รีบเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับพวงแก้มอิ่มที่ขึ้นสีชมพูอย่างน่ารัก อิ๊อ๊า น่ารักจัง
“ผะ ผมเหรอ”
“เออ !!”
“ฮยองอย่าหนีผมสิ ! บอกมาก่อนว่าฝันว่าอะไร”
“บ้า !! ใครจะไปบอกเล่า”
“ผมจะบอก !! ฮยองอยากฟังไหม”
ได้ผล คนที่กำลังวิ่งหนีผมรีบหยุดฝีเท้าลงทันที ผมเผลอคายอมยิ้มออกมาเล็ก ๆ ก่อนจะรวบรวมเสียงตะโกนเรียกคนที่ยืนหันหลังให้ผมอยู่ในระยะไม่เกินสองเมตร
“เมื่อคืนหน่ะ ผมฝันว่าฮยองขอผมเป็นเเฟนด้วยแหละ”
“เหอะ เพ้อเจ้อ”
ส่งเสียงค่อนแขวะที่เต็มตื้นไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นออกมาเบา ๆ ผมเผลอคายอมยิ้มเล็ก ๆ ออกมาอีกครั้งเมื่อจินตนาการถึงใบหน้าขาว ๆ ที่คงกำลังแดงก่ำขึ้นมาอย่างน่ารัก
“ผมไม่ได้เพ้อเจ้อนะ ผมฝันแบบนั้นจริง ๆ ”
“โอเค แล้วไงต่อหล่ะ”
“ แต่ผมก็ยังไม่ได้ตอบตกลงไปหรอกนะ”
“ทำไมหล่ะ อ่อ ฉันเข้าใจแล้ว นายคงไม่รักฉันสินะ แล้วไงต่อ”
“เปล่า ผมตื่นก่อน ”
“...........................’
“ แต่ถ้าผมยังไม่ตื่นหรือถ้าคืนนี้ผมบังคับตัวเองให้กลับไปฝันต่อได้”
“………………….”
“ผมก็จะตอบตกลงอย่างไม่มีข้อแม้เลยแหละ”
ผมค่อย ๆ เดินเข้าหาคนที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงหน้าช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ กดริมฝีปากลงไปบนกกหูของคนเป็นพี่อย่างถือวิสาสะ
“งั้นคืนนี้ ......... เจอกันในความฝันนะครับฮยอง”
แกร๊ก !!!!!!
“ฮะ ฮยองผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว”
ทันทีที่เราสองคนเปิดประตูเข้าซูนยองฮยองยอดหยาหยีของของผมก็รีบมุดเข้าไปอยู่ในห้องโดยให้ผมยืนจังก้าเผชิญหน้าอยู่กับสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ ที่กำลังคลานเข่าเข้ามาหาผมอย่างน่าเวทนา
ชานเอ๊ยยย ชีวิตแกนี่มัน
“ ไม่เห็นต้องให้มันทำถึงขนาดนี้เลยนี่ครับ ซึงซอลฮยอง”
“แบบนี้แหละดีแล้ว มันจะได้จำ”
“ฮยอง ๆ ”
“ห๊ะ ๆ ”
ผมรีบก้มหน้าลงไปขานรับเสียงเรียกเบา ๆ ของเด็กด้านล่าง
“ผมขอโทษนะ ”
“อืม ๆ ไม่เป็นไร ๆ ”
ผมรีบพยุงเจ้าตัวแสบขึ้นมากอดไว้เบา ๆ แต่ก่อนที่ผมจะปล่อยให้มันเป็นอิสระผมก็ได้รู้สึกถึงวิญญาณร้ายที่พุ่งเข้ามาสิงในตัวผมด้วยความเร็วแสง
“งะ งั้นฮยองก็ปล่อยสิครับ ผมอึดอัดนะครับ”
“ ให้ฉันบอกเหตุผลก่อนสิ ว่าที่ฉันไม่โกรธแกหน่ะเพราะว่าสิ่งที่แกอยากจะให้เกิด มันกำลังจะเกิดขึ้นจริง เร็ว ๆ นี้”
“……………………”
“……………………”
“ม่ายจริ๊งงงงงงงงงงงงงง ”
ความคิดเห็น