คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] For you รักเเบบนี้มีให้นายคนเดียว :: Shinyoung :: {B1A4} 2
“ นี่คุณ ”
“ คร่อกกกกกกกก ”
“ คุณ ”
“ ฟิ้วววววววววว ”
“ คุณ !! ”
“ งื้มมมมมมมมม ”
“ จอง จินยอง !!! ”
“ ครับ ! ครับ ม๊าผมจะรีบไปตลาดให้เดี๋ยวนี้หล่ะครับ !”
ทะลึ่งพรวดขึ้นมาเปิดประตูออกรถออกอย่างรวดเร็ว ร่างบางค้างนิ่งอยู่กับที่ทันทีหัวสมองน้อย ๆ ของเขาเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง
สิ่งที่เขาเปิดพึ่งมันออกไปไม่ใช่ประตูห้องน้ำ
แล้วที่สำคัญไอ้แว่นนี่ ก็ไม่ใช่ม๊าของเขาด้วย !!!
“ หัวเราะอะไร ”
หันไปหาเรื่องเจ้าของเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ดังออกมาจากคนด้านข้าง ชูรีบหุบปากตัวเองลงก่อนจะหันไปหาคนไร้สติทั้ง ๆ ใบหน้าหล่อยังคงฉายแววขบขันอยู่ในนั้น
“ เคยแอบแม่ไปหลับในห้องน้ำ ตอนที่แม่ใช้ไปซื้อของเหรอ ”
“ ไม่ใช่เรื่องของนาย !”
ตอกกลับคนด้านข้างด้วยสภาวะอารมณ์ที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
ไอ้แว่นนี่มันชักจะกวนเค้ามากเกินไปแล้วนะ ปัดโธ่เว๊ยย
“ อ่อ โอเค ๆ ”
เอ่ยพูดเบา ๆ ก่อนจะลุกออกจากรถอย่างรวดเร็ว โดยปล่อยให้คนด้านในนั่งอ้าปากหวอแบบนั้น
อะ ไอ้ ... เห้ยย คิดจะทำอะไรก็ทำ ทำไมไม่คิดจะสงสารหรือเห็นใจคนที่ต้องวิ่งไล่ตามต้อย ๆ อย่างเค้าบ้างหล่ะ ฮ๊า !!
“ เฮ้ย ! รอด้วยดิ ”
รีบลุกออกมาจากรถก่อนจะวิ่งตามแผ่นหลังหนา ๆ ที่เดินลิ่ว ๆ เข้าไปยังด้านในของคอนโด ชูค่อย ๆ เหลือบตาไปมองเจ้าของมือเรียวบางที่เกาะหมับลงบนไหล่ของเขาอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะหันไปมองเจ้าของของมันที่กำลังยืนหอบแหก ๆ อยู่ด้านหลังของเขาอย่างนึกแปลกใจ
ออกแรงวิ่งไม่กี่เมตรถึงขั้นหอบกินเลยเหรอ
เคยได้ออกกำลังกายบ้างไหมเนี่ย - -
“ ไอ้หมีบ้า ”
“ หา ? ”
“ ไม่ต้องมาหาอะไรเลย ! รอกันหน่อยไม่ได้หรือไง ปล่อยให้ฉันวิ่งตามต้อย ๆ เป็นหมาวิ่งตามเจ้าของแบบนี้ คิดจะแกล้งกันใช่ไหม ฮ๊ะ !!”
กดน้ำหนักลงบนไหล่หนาแรง ๆ ตามอารมณ์ที่กำลังปะทุอยู่ในตอนนี้ ชูพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเหลือบไปมองคนเจ้าปัญหาอีกที
“ เหรอ ”
เอ่ยพูดแค่นั้นก่อนที่เท้าหนาจะก้าวเข้าไปในลิฟต์โดยที่ไม่ลืมออกแรงสะบัดปรสิตที่กำลังเกาะแกะร่างกายของเขาอยู่ในพ้นตัว จินยองเสียหลักนิดหน่อยก่อนจะรีบวิ่งตามคนตัวสูงเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็ว
“ ไอ้แว่นขี้เก๊ก ”
“ นี่คุณด่าผมเป็นรอบที่ 2 แล้วนะ ”
“ แล้วไงถ้าขืนนายยังทำตัวแบบนี้ต่อไปฉันก็จะด่านายเป็นรอบที่ สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า สิบ ไปถึงร้อยเลยคอยดู ”
“ เหรอครับ ”
หันไปตอบรับคนตัวบางที่ทำปากยื่นปากยาวอยู่ข้าง ๆ อย่างนึกรำคาญ จินยองหน้ายู่ลงทันที
“ อะไรก็หรอครับ เหรอครับ สุภาพจริ๊งงง ”
“ ถึงแล้วนะ คุณจะออกมาหรือเปล่าอ่ะ ”
เดินออกไปนอกลิฟต์ก่อนจะหันกลับมาคนที่กำลังยืนพูดกับตัวเองอย่างเมามันส์ จินยองรีบหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะวิ่งแจ้นออกมา
ทันที
“ ไม่บอกตอนที่ลิฟต์ปิดไปแล้วเลยฮ๊ะ ”
“ อ้าว ก็ผมเห็นคุณยืนทำมากขมุบขมิบอยู่ ผมก็นึกว่าคุณกำลังยืนคุยกับใครอยู่ ”
“ กวนประสาท !”
“ ครับ ”
“ ไอ้ ....... ”
“ อะไร ?”
“ ไอ้หมีขี้เก๊ก ”
“ เหอะ !”
หันไปถอนหายใจใส่คนด้านข้างแรง ๆ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในห้องของตัวเองทันที เอื้อมมือหนาไปกดเปิดสวิตท์ไฟแล้วทันทีที่ภาพทิวทัศน์ภาพในห้องปรากฏขึ้นมาให้คนแปลกหน้าได้เห็น ริมฝีปากเรียวบางก็เผลออ้ากว้างขึ้นมาอย่างลืมตัว
ที่มันห้องพักหรือหอสมุดแห่งชาติเนี่ยยย
ทำไมหนังสือมันเยอะขนาดนี้วะ !!!
ร้องถามตัวเองอยู่ในใจพร้อมกับเรียวเท้าสวยที่ก้าวตามเจ้าของห้องเข้าไปโดยอัตโนมัติ ร่างสูงค่อย ๆ เหลือบตาไปมองปฏิกิริยาแปลก ๆ ของคนด้านข้างอย่างง ๆ
“ อยากทานอะไรก็ไปหาทำเอานะ ”
“ อ้าว แล้วนายไม่กินเหรอ”
เปลื่ยนประเด็นไปตามคนตัวสูงทันทีที่เขาหมดความสนใจกับสิ่งมหัศจรรย์อันดับที่ 9 ของโลกแล้ว หันมามองคนชั่งซักอีกทีพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมไปคว้าผ้าขนหนูผืนหนามาถือไว้
“ ไม่อ่ะ ผมจะอ่านหนังสือ”
“ อ้าว เฮ้ย นี่มีนคนละเรื่องกันแล้วนะเนี่ย ”
“ อะไร ?”
“ อ้าวไอ้นี่ ก็ฉันถามว่าทำไมไม่กินข้าว ไม่ใช่ถามว่ากำลังจะทำอะไรซักหน่อย เรียนจนเบลอไปหมดแล้วหรือไงฮ๊ะ ”
เอ่ยพูดกับคนด้านหน้าอย่างนึกรำคาญ
ไอ้บ้านี่ กวนหนัก เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว แม่ม แง่ม ๆ
“ ก็ที่ผมไม่อยากทานข้าวเพราะมันเสียเวลา ผมจะเอาเวลาไปอ่านหนังสือ เข้าใจหรือยัง ”
“ ไม่อยากกินข้าวเพราะเสียเวลา ? คิดได้เนอะ ”
“ หืม ?”
“ เปล่า ๆ งั้นฉันก็ไม่กินหรอก ”
“ ทำไม เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก ทาน ๆ ไปเถอะไม่เกรงใจผมหรอก ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมามันคุ้มนะคุณ ”
หา ~ อะไรของมันวะเนี่ยยยยยย
“ นายนี่มันเข้าใจยากชะมัดเลยวะ ก่อนจะบอกฉัน ฉันว่านายบอกตัวเองก่อนดีไหมฮ๊ะ !!”
ตวาดใส่หน้าคนที่ยืนอึนอยู่หน้าห้องน้ำอย่างเหลืออด พอ พอกันทียิ่งพูดก็ยิ่งพากันเลอะเทอะไปใหญ่แล้ว
“ งั้นก็แล้วแต่คุณแล้วกัน ตู้เสื้อผ้าอ่ะใช้ตู้เดียวกับผมก็ได้นะ เก็บไว้ในกระเป๋าแบบนั้นมันเกะกะ ”
“ คร้าบบ คุณพ่อ ”
แกล้งลากเสียงยาวพร้อมกับลิ้นเล็ก ๆ ที่โผล่ออกมาล้อเลียนคนที่กำลังทำท่าจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำ อยู่ ๆ ร่างสูงก็หยุดนิ่งอยู่กับที่จินยองรีบปรับสีหน้าให้เป็นปรกติทันที ดวงหน้าขาวสวยรีบเฉไฉไปทางอื่นโดยอัตโนมัติ
แกร๊ก !!
รีบหันควับมามองวัตถุอะไรบางอย่างที่ถูกคนตัวสูงวางลงบนลิ้นชัก ถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าสิ่ง ๆ นั้นมันเป็นเพียงแค่แว่นตาไม่ใช่อาวุธสงครามที่หมอนี่มันจะหยิบขึ้นมาปลิดชีวิตเขาแต่อย่างใด เหลือบตามองไปยังคนด้านบนที่กำลังใช้สายตาจดจ้องมายังการใบหน้าของเขาอย่างนึกสงสัย ร่างสูงรีบเบือนสายตาหนีพร้อมกับเรียวเท้าแกร่งที่ที่ก้าวเข้าไปในห้องน้ำอย่างเร่งรีบเช่นเดียวกับคนตัวบางที่รีบหางานอะไรให้ตัวเองทำอย่างรุกรี้รุกรน
บ้า เอ๊ยยย ก็แค่ผู้ชายถอดแว่น มันน่าตกใจตรงไหนวะ จินยองงงง !!
พร่ำบ่นกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับความรู้สึกแปลก ๆ ที่ค่อย ๆ ตีตื้นขึ้นมาบนอกอย่างช้า ๆ
ไอ้แบบนั้นหน่ะไม่แปลกหรอกนะ แต่ไอ้สายตาคู่นั้นกำลังมามองที่เค้านี่สิมันรู้สึกคุ้น ๆ อย่างไงก็ไม่รู้ ?
แกร๊ก !!!
“ ยังจัดของไม่เสร็จอีกเหรอ ”
“ เสร็จแล้ว ..... ”
กะจะหันไปจิกกัดคนด้านหลังเล่นอีกที แต่ริมฝีปากเรียวบางต้องมีอันปิดสนิทลงทันทีที่หันไปเห็นภาพอะไรบางอย่างที่มันทำให้เขารู้สึกถึงความอยุติธรรมที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนโลกมนุษย์เป็นครั้งแรก
ไอ้ซิคแพคหนา ๆ นั่นมันคืออะไร ใครก็ได้ช่วยบอก จอง จินยองที !!!!!
“ งั้นก็รีบไปอาบน้ำสิ ”
“ เออ รู้แล้วหน่า ”
ยัดเสื้อตัวสุดท้ายเข้าไปในตู้เสื้อผ้าก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กที่วางอยู่บนเตียงมากอดไว้แน่น พยายามเดินเลี่ยงคนที่กำลังเดินตรงมาที่เตียงอย่างระหวาดแวงพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่จดจ้องไปยังชายหนุ่มรูปงามด้านหลังอย่างนึกอิจฉา
“ คิดว่าหล่อมากเหรอ เหอะ !!”
เอ่ยค่อนแขวะร่างสูงอีกทีพร้อมกับร่างบาง ๆ ที่วิ่งแจ้นเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ค่อย ๆ เลื่อนมือเข้าไปในเสื้อของตัวเองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ก่อนจะลูบคลำไปมาเหมือนกับกำลังควานหาอะไรบางอย่าง แต่เมื่อไม่เจอในสิ่งที่ตัวเองหวังว่าจะเจอร่างบางก็รีบชักมือออกมาอย่างนึกขัดใจ
อะไรกันวะ ไม่มีจริง ๆ เหรอเนี่ยยยย โธ่เว๊ยยย
“ ทำอะไรอ่ะ ”
ชะโงกหน้าไปมองคนที่กำลังนั่งนิ่งอยู่หน้ากองหนังสือกองมหึมาทันทีที่ตัวเองจัดการเช็ทเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองเรียบร้อยแล้ว แต่ ... คน ๆ นี้นี่สิผมยังมีน้ำหยดแหมะ ๆ อยู่เลย ขี้เกรียจซะขนาดนี้ยังจะอยากไว้ผมยาวอีกนะ คิดว่าเท่ห์มากเลยดิ ชิ !!
“ อ่านหนังสืออยู่ ”
“ แล้วที่นายไม่ยอมเช็ดผมให้แห้งก็เพราะว่ามันจะทำให้นายเสียเวลาอ่านหนังสือไปตั้ง 5 นาทีใช่ไหม ”
“ ก็เปล่า ”
“ แล้วทำไมไม่เช็ดให้แห้งก่อนจะมาอ่านหนังสือหล่ะโว๊ยย ”
“ แล้วคุณจะมาเดือดร้อนอะไรเนี่ยฮ๊ะ จะมาเช็ดให้ผมหรือไง ”
หันไปถามคนด้านหลังอย่างเอาเรื่อง อะไรกันวะ ไอ้การที่มีเสียงวิ้ง ๆ วั้ง ๆ อะไรมาดังข้างหูตอนที่เขากำลังอ่านหนังสืออยู่เนี่ย มันเป็นอะไรที่เลวร้ายที่สุดเลยนะ
“ ตลกและ มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉันซักหน่อย ”
รีบเดินออกมานั่งจุ้มปุ๊กลงบนเตียงทันทีที่ได้ยินคำเชื้อชวนแปลก ๆ ของคนตัวโต
อะไรวะ ไอ้นี่ - -
Rr Rrr Rrrr Rrrrr
“ คร้าบบบ น้องมินจู ”
“ หือ ?”
เหลือบตาไปมองเจ้าของเสียงหวานที่ฟังดูไม่ค่อยคุ้นหูซักเท่าไหร่ ค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับเรียวเท้าแกร่งที่ออกเดินไปยังตู้เสื้อผ้ามือหนาค่อย ๆ ล้วงเข้าไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาแปะลงบนหัวของตัวเองพร้อมกับดวงตาเรียวภายใต้แว่นหนาที่จดจ้องไปยังการกระทำของคนบนเตียงอย่างไม่วางตา จินยองผละโทรศัพท์ออกมาจากใบหูเล็กน้อยเมื่อเหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังยืนจ้องเขาอยู่
“ อะไร !”
“ เปล่า ”
รีบสาวเท้าเข้ามานั่งที่เดิมพร้อมกับความรู้สึกแปลก ๆ ที่เค้าค่อย ๆ เรียบเรียงมันขึ้นมาได้อย่างช้า ๆ
ที่นี่เป็นห้องของเขา
เตียงนั่นเป็นเตียงของเขา
แล้วหมอนี่หล่ะเป็นใคร ถึงได้อาจหาญเอาตัวมารบกวนเวลาอ่านหนังสือของเขาแบบนี้ !!
“ นี่คุณ ! …. ”
“ ว่า ??”
กะจะหันไปแช่งคนด้านหลังซักตั้งแต่ร่างสูงต้องมีอันหันกลับมาอยู่ในสภาพเดิมทันทีที่มองเห็นโทรศัพท์เครื่องหรูที่วางนิ่งอยู่บนหัวเตียง
เลิกคุยกันได้แล้วสินะ ขอบคุณ !!
Rrr Rrrr Rrrrr Rrrr Rrr
“ คร้าบบ น้องจูลี่ ”
“นี่นาย !! ออกไปคุยข้างนอกได้ไหมเล่า ”
หันไปตวาดคนด้านหลังอย่างเหลืออด จินยองอ้าปากค้าง ก่อนจะรีบกดปิดโทรศัพท์ทันที
“ ว่าไง ! ถ้าคุณจะคุยโทรศัพท์ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่โปรดรู้ไว้ด้วยว่ามันทำให้ผมไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ อยากคุยนักก็ออกไปคุยข้างนอกสิ เข้าใจไหม !”
“ อะ อะไรเล่า ทำไมแค่นี้ต้องทำเสียงดังด้วย !”
รีบตะโกนไล่หลังคนที่กำลังจะหันกลับไปอ่าหนหนังสือต่อ ร่างสูงค่อย ๆ หันกลับมาอีกทีพร้อมกับดวงตาคู่เล็กที่แข็งกร้าวขึ้นมาอย่างน่ากลัว
“มันน่ารำคาญ !”
“ เออ ๆ งั้นไปคุยแล้วก็ได้ ”
ตอกกลับคนมากปัญหาอย่างนึกรำคาญ มือเรียวหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยขึ้นมาปิดเครื่องก่อนจะโยนมันลงไปในลิ้นชักอย่างไม่นึกเสียดาย ดวงตาเรียวเล็กเริ่มกวาดมองหาอะไรบางอย่างที่สามารถทำให้มีความสุขได้มากกว่าการนอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่มแบบนี้
ตรงหน้าเขาเป็นโทรทัศน์ ?
แล้วรีโมทหล่ะ อุปกรณ์คู่ชีพของเขาอยู่ไหน !!
ปิ๊งง !!!
“ /@$%^^&^&^*$#@*(&%”
“ นี่คุณณณณณ ทำอะไรครับบบ ”
“ ก็ดูโทรทัศน์ไง ไม่เห็นเหรอ ”
หันมาตอบคนที่ดูเหมือนจะอยู่ในห้วงอารมณ์ที่แตกต่างจากเขาโยสิ้นเชิงอย่างหน้าตาย ชูรีบปิดหนังสือเล่มที่กำลังอ่านอยู่ก่อนจะเดินเข้าไปหาคนเจ้าปัญหาที่นั่งทำตาใสแป๊วอยู่กลางเตียงอย่างนึกรำคาญ
“ ง่วงนอนหรือยัง ”
“ ง่วงแล้วคับ ”
“ แล้วทำไมไม่นอน ”
“ ก็นายกำลังอ่านหนังสืออยู่นี่ !”
เผลอตวาดใส่คนด้านบนอย่างลืมตัว อะไรวะแม่ม โทรศัพท์ก็ไม่คุยแล้ว แล้วจะเอาอะไรอีกวะ !!
“ ผมไม่อ่านแล้ว ”
“ แล้วไง ?”
“ งั้นก็นอนสิ นอนเลย”
เอื้อมมือไปกระชากรีโมทมากดปิดอย่างไร้มารยาท จินยองอ้าปากหวอ ก่อนใช้สายตาเรียวเล็กของตัวเองมองตามร่างสูง ๆ ของใครบางคนที่เดินไปยังหน้าประตูด้วยความรู้สึกสั่นกลัว
ไม่นะ ม่ายน้า อย่าน้า !!!!!!!!!
! แปะ !
“ อย่าปิด !!!!!!!! ”
“ อะไรอีกหล่ะ ”
หันกลับมามองเสียงร้องอันแสนจะโหยหวนที่ดังลั่นออกมาจากเตียงทันทีที่เขากดปิดสวิตท์ไฟ จินยองรีบหลับตาลงทันที
“ นะ นายอย่าปิดไฟได้ไหม ”
“ ทำไมหล่ะ ปิดไฟสว่างแบบนั้นใครจะไปนอนหลับหล่ะคุณ ”
เดินเข้ามาทอดตัวลงบนตัวโดยไม่นึกจะสนใจร่างบาง ๆ ที่นั่งกอดเข่าอยู่ด้านข้างซักเท่าไหร่
จะให้สนใจอะไรเจ้านี่อีกหล่ะ
ต้องเลิกอ่านหนังสือแล้วมานอนแต่หัวค่ำแบบนี้มันยังสนใจไม่พออีกเหรอ ??
“ ฉะ ฉันไงฉันนอนหลับ ”
“ ไม่ต้องเลย นอนได้แล้ว นอนให้หลับด้วยนะ !”
เอ่ยคำคาดโทษคนด้านบนอย่างนึกรำคาญ จินยองค่อย ๆ ใช้สายตาชำเลืองมองคนที่กำลังผลิกตัวนอนคะแคงไปทางอีกฝากของเตียงก่อนจะรีบแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มอย่างรวดเร็ว
“ ไอ้คนใจดำ !”
“ เงียบได้แล้ว ”
“ ทำไม ก็คนมันนอนไม่หลับนี่ ! คอยดูนะ ฉันจะด่า ด่า ด่า นายจนฉันจะง่วงนั่นแหละ คอยดู !!”
“ เหรอ ”
“ เออ !!”
“ แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงบอกว่าง่วงหล่ะ ”
“ กะ ก็เมื่อกี้ง่วง ตะ แต่ตอนนี้ไม่ง่วงแล้ว ”
“ ทำไม ? กลัวเหรอ ?”
“ ไม่ใช่ซักหน่อย !!! ”
“อื้ม ”
ตัดบทคนด้านหลังอย่างนึกรำคาญ ก่อนที่ความเงียบสงบจะเริ่มคลืบคลานเข้ามาอยู่รอบ ๆ ตัวของพวกเขาอีกครั้ง จินยองรีบหลับตาปี๊พร้อมกับความรูสึกกลัวที่อยู่ ๆ ครุกกรุ่นขึ้นมาอยู่บนหัวของเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
ก็ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยปิดไฟนอนเลยแม้แต่ครั้งเดียว !
แล้วจู่ ๆ จะให้มาโละแบบแผนที่ตัวเองเคยทำเป็นประจำแบบนั้น ใครจะไปทำได้เล่า !!!!!
“ อะแห่ม ๆ ”
“ …………..”
“ หลับยังอ่ะ ”
“...................”
“ เฮ้ย ! หลับแล้วเหรอวะ !!”
แกล้งทำเป็นตะโกนเสียงดังเพื่อให้คนด้านข้างสะดุ้งตื่น แต่กลับมีเพียงแค่ความว่างเปล่าเท่านั้นที่ทักทายเขากลับมา จิยองน่าซีดลงทันที
ไอ้บ้านี่ไปอดหลับอดนอนมาที่ไหนว้า ทำไมหลับเร็วจัง !!
ชะโงกหน้ามองคนด้านข้างเพื่อความแน่ใจอีกที ก่อนจะทิ้งร่างบาง ๆ ของตัวเองลงบนเตียงอีกทีอย่างสิ้นหวัง
อะไรกันเนี่ยย แล้วแบบนี้เขาจะนอนหลับได้ไงวะ มืดก็มืด กลัวก็กลัว แถมไอ้หมีนี่ยังชิงหลับไปก่อนอีก แงง ๆๆๆ อ้อมกอดแม่ ผมอยากไปซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดแม่จัง TT TT TT
ร้องห่มร้องไห้อยู่กับตัวเองซักพักก่อนจะรู้สึกว่าเสียงร้องไห้ของตัวเองมันก็ฟังดูน่ากลัวไปเบา จินยองรีบหุบปากตัวเองลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่ตวัดมองไปยังคนที่นอนหันหลังให้เขาด้วยความรู้สึกคับแค้นใจ
เพื่อเป็นการไถ่โทษที่บังอาจปิดไฟ จนทำให้เขารู้สึกกลัว จนเริ่มจะกลายเป็นบ้าแบบนี้
เพราะฉะนั้นคืนนี้แกต้องสละแขนก้าง ๆ ของแกมาให้เป็นหมอนให้ฉันซะดี ๆ ไอ้แว่น !!
หันไปพูดกับคนด้านข้างเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยวก่อนที่มือบางจะเริ่มจัดการพลิกตัวคนตัวโตให้กลับมานอนอยู่ในท่านอนหงาย ดึงแขนล่ำขึ้นมากางออกก่อนจะแทรกตัวเองเข้าไปนอนขดคุดคู้อยู่ในนั้นทันที
ถึงแม้ว่าการทำแบบนี้มันจะดูแปลก ๆ ไปหน่อย ๆ กับผู้ชายที่แมนทั้งแท่งแบบเค้า
แต่ก็ชั่งมันเถอะ ขอแค่ให้คืนนี้เขาได้นอนหลับโดยที่ไม่ต้องฝันร้ายทั้งคืนเป็นพอ TT …TT
“นี่ คุณณ ตื่นเหอะ ”
“ งือออ เช้าแล้วเหรออ ”
“ ครับ ! แล้วผมก็กำลังจะไปมหาลัยแล้วด้วย ”
“ หา !!!!!! ”
สะดุ้งตัวขึ้นมาจากเตียงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับสายตาเรียวเล็กที่รีบเบิกมองชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ในชุดนักศึกษาเต็มยศ
จินยองรีบลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงอย่างรวดเร็ว
“ นี่คุณใจเย็น ๆ หน่อยสิ เดี๋ยวก็ล้มหรอก ”
เอ่ยบอกคนที่ยืนตัวโงนเงนอยู่ตรงหน้าอย่างเป็นห่วง จินยองรีบตวัดตามองเจ้าของคำเตือนนั่นด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยคำขอร้อง อ้อนวอน
“ นายยอย่าพึ่งไปนะ รอฉันด้วย แปบเดียว ฉันจะรีบแต่งตัวให้เสร็จเร็ว ๆ เลยนะ รอฉันด้วยนะ !!”
รีบวิ่งแจ้นเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่ได้ทำการสั่งเสียคนด้านนอกเป็นอันเสร็จสิ้นแล้ว ชูรีบมองตามคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำอย่างนึกเป็นห่วง
อะไรกัน นี่ตกลงนายเป็นคนหรือเป็นลิงกันแน่เนี่ยฮ๊ะ จอง จินยอง !!
“ คุณ ”
“ ............. ”
“ นี่คุณ ”
“…………..”
“คุณคับบบบ ”
“ ฮ๊ะ ๆ ”
“ ยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย ”
ส่งเสียงบ่นออกมาเบา ๆ ให้คนที่กำลังทำหน้าสะลึมสะลืออยู่บนเบาะด้านข้างคนขับ จินยองรีบสะบัดหัวไปมาสองสามทีเพื่อเรียกสติให้เข้าที่อย่างรวดเร็วทันทีที่ดวงตาเรียวเล็กมองเห็นป้ายชื่อมหาลัยที่คนด้านข้างพึ่งขับผ่านมาสด ๆ ร้อน ๆ
“ คุณอยู่คณะอะไร ”
“ นายจอดตรงนี้แหละ ”
“ หา ??”
“ จะมาหาอะไรเล่า บอกให้จอดก็จอดิวะ เร็ว ๆ ”
“ ค้าบ ค้าบ ”
ตอบรับคนด้านข้างอย่างง ๆ แต่ก็ยอมทำตามคำบรรชาแต่โยดี จินยองรีบพุ่งตัวออกมาจากรถโดยไม่ลืมที่จะกระแทกประตูกลับไปแรง ๆ
แทนคำขอบคุณ ทันทีที่รถยนต์คันหรูได้เคลื่อนตัวออกไปดวงตาคู่สวยก็ค่อย ๆ กวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณอย่างระหวาดระแวงก่อนที่เรียวขาสวยจะรีบแพ่นเน็บออกไปจากตรงนั้นทันที
“ ชานดึลลลล ”
“ หือ ๆ อะไร ๆ ”
รีบหันไปมองคนที่กำลังวิ่งเอากระเป๋าปิดหน้าปิดตามาทางเค้าอย่างนึกแปลกใจ จินยองรีบกระแทกตัวลงบนเก้าอี้ม้าหินพร้อมกับใบ
หน้าสวยที่แดงชาดขึ้นมาอย่างน่ากลัว
“ มึงเป็นอะไรเนี่ย ทำอย่างกับมีใครไล่ตามฆ่ามาอย่างนั้นแหละ ”
เอ่ยถามคนด้านข้างอย่างนึกรำคาญ จินยองค่อย ๆ วางกระเป๋าที่ถืออยู่บนโต๊ะช้า ๆ ทันทีที่สายตาเรียวเล็กได้ทำการสำรวจดูเรียบร้อยแล้ว ว่ารอบ ๆ บริเวณที่เขากำลังตั้งหลักปักฐานอยู่นี้ไม่มีโจทก์หรือจำเลยใด ๆ สิงสถิตอยู่
“ นั่นดิสิที่รัก เฮ้ย ! มึงเหยิบไปดิ ที่ใคร ๆ ”
แตะไปยังขาเล็ก ๆ ของคนที่กำลังหน้าเหมือนโลกจะแตกเบา ๆ ก่อนจะแทรกร่างของตัวเองเข้าแทนที่อย่างไม่นึกเกรง ยื่นขวดน้ำให้คนที่นั่งยิ้มแป้นอยู่ด้านข้างโดยไม่นึกจะสนใจคนที่นั่งอ้าปากค้างอยู่ด้านหลังอย่างที่ควรจะเป็น
“ บะ บาโร !!!!!!!!!”
“เออ กู !! อะไรของมึงเนี่ย เองหายไปไม่กี่วันทำเป็นจำไม่ได้นะมึง ”
หันไปพูดกับคนด้านหลังอย่างนึกรำคาญ ใบหน้าหล่อฉายแววบูดบึ้งออกมาทันทีที่สัมผัสได้ถึงเรียวมือเล็กที่ถูกใครบางคนวางแมะลงบนไหล่ทั้งสองข้างของเขา
ไอ้นี่ !! ขัดกูได้ขัดกูดีนะ
“ อะไรของมึงเนี่ยย ”
“ มึงหันมานี่ดิ๊ ”
“ เออ ไม่อะไรวะ แม่มเอ๊ยย ดึลลีรอเค้าแปบนะเดี๋ยวเค้ามาป้อนตัวเองต่อ ”
รีบหันตัวกลับมาเผชิญหน้ากับคนเจ้าปัญหาโดยไม่ลืมส่งคำร่ำลาไปยังคนที่นั่งกินน้ำแก้มตุ่ยอยู่ด้านข้าง จินยองพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนที่การสอบสวนจำเลยจะเริ่มขึ้นทันที
“ มึงกลับมาตอนไหน ”
“ เมื่อคืนน ”
“ ไอ้ ... โธ่เว๊ยย ทำไมมึงรีบกลับมาจังวะ !!”
“ เอ้ากูคิดถึงดาร์ลิ่งกูเป็นนะครับ แล้วมึงเป็นอะไร กูจะกลับเร็วแล้วมันทำไมวะ ”
เอ่ยถามคนที่นั่งก้มหน้างุดอยู่ด้านข้างอย่างนึกสงสัย
อะไร? อย่างไง ? ทำไมวันนี้มึงดูแปลก ๆ วะจินยอง
“ กะ ก็ ”
“ อะไร !!”
“ ชานดึลลล กูแย่แล้วหว่ะ”
รีบผลักคนตัวโตลงจากโต๊ะก่อนจะรีบขยับไปแทนที่อย่างรวดเร็ว ชานดึลรีบมองตามคนรักที่ล้มลงไปนั่งจุ้มปุ๊กลงกับพื้นอย่างเป็นห่วง จินยองรีบมือชานดึลมากำแน่นเพื่อดึงดูดความสนใจทันที
“ อะไร อะไร แย่อะไรมึง ”
เอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง
มือก็สั่นผลัก ๆ หน้าแม่มก็ซีดเป็นไก่ต้ม
แฟนก็แฟนเหอะวะตอนนี้เค้าขอสนใจเพื่อนก่อนละกัน
“ ตะ ตอนนี้ ”
“ ตอนนี้อะไร ”
“ ตะ ตอนนี้กูไปอยู่กับไอ้แว่นนั่นแล้ว ! ”
“ หา !!!! ”
“ ................. ”
“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูวะ ?”
เอ่ยถามออกไปอย่างง ๆ พร้อมกับวอลลุ่มเสียงที่ปรับระดับความแปลกใจลงอย่างรวดเร็ว จินยองรีบหลุบตาลงต่ำทันที
“ กะ เกี่ยวดิ ”
“ ยังไง ?”
“ กะ กูบอกม๊าว่า ..... ”
“ ว่าเชรี่ยไร ! มึงรีบพูดมาดิวะ ”
ตะโกนออกมาเหลืออด เมื่อไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนตัวดีนี่มันจะมุบมิบอิบอิ๊บไปเพื่ออะไร จินยองสะดุ้งตัวขึ้นมาอย่างตกใจก่อนจะใช้สายตาเรียวเล็กของตัวเองจดจ้องเข้าไปในดวงตาของเพื่อนอย่างสื่อความหมาย
“ กะ กูบอกม๊าว่า ..... กูมาอยู่กับมึงอ่ะ ”
“ หา !!!!!! ”
“ ก็ตอนนั้นกูไม่รู้ว่าบาโรมันจะกลับมาเร็วขนาดนี้นี่หว่า ”
‘’ อ้าว แล้วอยู่ ๆ ม๊ามึงมาบุกรุกห้องกูเพื่อหาตัวมึงหล่ะ กูสองคนจะทำไงวะ ”
“ โหยย มึง มึงก็บอกเค้าว่ากูหนีไปใจแตกที่ไหนก็ได้ มึงอย่าโกรธกูดิ แค่นี้เองนะเว๊ยย ”
วางมือเพื่อนรักลงที่เดิมเบา ๆ ก่อนจะยกมือของตัวขึ้นมากอดอกตัวเองไว้แน่น ชานดึลถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะจ้องมองไปยังคนด้านข้างอย่างเหนื่อยใจ
มึงก็เป็นซะอย่างนี้อะจินยอง เวลามึงจะทำอะไรลงไปซักอย่างมึงเคยคิดอะไรก่อนบ้างไหมเนี่ย !
“ กูไม่ได้โกรธมึงหรอก แต่กูแค่ไม่เข้าใจว่ามึงกำลังทำอะไรอยู่ จู่ ๆ มีคนแปลกหน้าชวนมึงไปอยู่ด้วยมึงก็ไปงั้นเหรอ มึงกำลังคิดอะไรของ
มึงอยู่วะ ”
เอ่ยถามคนที่นั่งก้มหน้างุดอยู่ด้านอย่างนึกเป็นห่วง จินยองเผลอถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างสับสน
กูแค่อยากจะเอาชนะมัน กูแค่อยากชนะไอ้แทคยอน
นั่นแหละ คือสิ่งที่กูต้องการ
“ พี่จินยองงงง ”
“ อะไรอีกวะ แม่งง ”
เงยหน้าขึ้นไปเหวี่ยงใส่เจ้าของเสียงใสที่แว่วอยู่บนหัว
นะ น้องซอนเย !!
เห_ย แล้วไงกู
“ พะ พี่จินยอง ”
ถอนหลังออกไปอย่างช้า ๆ พร้อมกับใบหนาสวยที่ฉายแววสับสนอยู่ในนั้น จินยองรีบยันตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับมือบางที่เอื้อมไปจับข้อมือของหญิงสาวมาบีบไว้เบา ๆ อย่างคนสำนึกผิด
อย่างพึ่งมีคนมางอนพี่ตอนนี้จะได้ไหมวะ
จะมีอารมณ์ง้อไหมหล่ะเนี่ยย
“ คะ คือน้องซอนเยพี่ขอโทษนะครับ ”
เดินอ้อมไปหาหญิงสาวทั้ง ๆ ที่ยังจับข้อมือไว้อย่างนั้น ซอนเยแอบอมยิ้มกรุ่มกริ่มแต่กลับออกแรงสะบัดมือเรียวบางให้พ้นตัวซะอย่างนั้น
“ พี่จินยองไม่ต้องมาพูดเลย ตวาดใส่ซอนเยแบบนั้นซอนเยเสียใจนะคะ ”
แกล้งทำเป็นทำเสียงสะอึกสะอื้นพร้อมกับใบหน้าสวยที่ฉายแววบูดบึ้งออกมาอย่างเห็นได้ชัด จินยองถอนหายใจออกมาหนัก ๆ อย่างนึกรำคาญก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือไปวางลงบนไหล่บาง ๆ ของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
“ น้องซอนเยหายโกรธพี่นะครับ ”
“ ไม่ค่ะ ซอนเยไม่หายโกรธ ”
“ ซอนเยครับ ”
“ คะ !! ”
“ เฮ้ย ! จินยอง ”
รีบก้มลงไปมองคนที่อยู่ ๆ ก็ส่งเสียงเรียกเขาอย่างไร้มารยาท
กูกำลังทำอะไรอยู่ชานดึล !
กูกำลังทำภารกิจระดับชาติอยู่มึงเห็นม้ายยย
“ อะไรวะ ! ”
“ โน่น โน่น มึงดูโน่นดิ ”
พยักเพย้อไปทางอีกฝากของถนนด้วยท่าทางรุกรี้รุกรน จินยองรีบมองตามสายตาของชานดึลก่อนที่มือบางจะรีบผละออกมาจากไหล่ของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว
อะ ไอ้เชี่ยแทคคค !!
ฉิบ .. แล้วไง !!
“ พะ พี่จินยอง ”
“ พะ พี่ไม่ง้อแล้วนะ ไปละ”
“ พี่จินยองงง จะไปไหนอ่ะ รอซอนเยด้วยสิค่ะ !!! ”
รีบวิ่งไล่ตามคนที่จู่ ๆ ก็วิ่งหนีเธออย่างไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย ๆ
ให้ตายเหอะ พี่จินยองเป็นอะไร
ยังไง ๆ วันนี้เค้าต้องหาคำตอบให้ได้ !!
“ เลิกตามยังวะ เห้อ ๆ ”
หยุดฝีเท้าลงพร้อมกับร่างบาง ๆ ที่ส่งเสียงหอบออกมาจนตัวโยน หันกลับมองเส้นทางที่เคยวิ่งผ่านก่อนที่เงาตะคุ่ม ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาสามารถมองเห็นไกล ๆ จะทำให้ร่างบางต้องออกแรงวิ่งต่อทันที
ปั๊ค!!!!
“โอ๊ยยย อะไรวะเนี่ย ”
รีบเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของแผ่นอกหนา ๆ ที่เดินเข้ามาให้เขาชนถึงที่อย่างนึกโกรธแค้น แต่ทันทีที่ดวงตาเรียวสวยได้รับรู้ว่าตาล่ำนี่เป็นใคร ใบหน้าที่เคยแดงก่ำด้วยเหนื่อยต้องมีอันขาวซีดลงไปอย่างรวดเร็ว
“ นะ นาย !”
“ จินยอง ”
“ โธ่เว๊ย จะตะโกนทำไมวะ ”
เอื้อมมือขึ้นไปเขกบาลคนตัวสูงทีนึงก่อนจะรีบลงมือลากคนที่ยืนหน้าอึนอยู่ตรงหน้าเข้าไปในซอกตึกที่ใกล้ที่สุดทันที
“ นี่ คุณ .... ”
“ ชูว์ !! ”
ยกมือขึ้นมาวางทาบลงบนปากตัวเองเบา ๆ ก่อนจะชะเง้อหน้าออกไปมองด้านนอกด้วยสายตาระวาดระแวง
ไปยังวะ ?
“ นี่คุณ ”
“ อะไรวะ ไอ้นี่เนี่ย ”
หันกลับมาตวาดคนที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ชูผงะหน้าหนีเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าใบหน้าของเขาทั้งสองจะใกล้กันจนเกินพอดี
“ คะ คุณหนีอะไรอยู่เหรอ ”
ยกมือขึ้นมาขยับแว่นนิดหน่อยพร้อมกับใบหน้าหล่อที่เบี่ยงหนีเล็กน้อย จินยองพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองคนด้านบนอย่างหมั่นเขี้ยว
“ ไม่ใช่ธุระอะไรที่นายจะต้องรู้ ”
“ งั้นผมไปแล้วนะ ”
“ เฮ้ย อย่าพึ่งดิวะ ”
รีบดึงแขนคนที่อยู่ ๆ ก็จะทำท่าเดินออกจากหลุมหลบภัยของเขาซะอย่างนั้น ชูรีบพลิกตัวมายืนอยู่ท่าเดิม พร้อมกับใบหน้าหล่อที่รีบหลุบลงจนชิดแผงอก จินยองจ้องมองไปยังการกระทำแปลก ๆ ของคนด้านหน้าอย่างสงสัย
ไอ้แว่นนี่เป็นอะไรอ่ะ ทำไมวันนี้ดูแปลก ๆ วะ
“ จะก้มหน้าทำไมเนี่ย”
“ หา ”
“ ฉันถามว่านายจะก้มหน้าทำไม !”
“ ปะ เปล่า ”
“ อะไรเปล่า ? เงยหน้าขึ้นดิ๊ ”
“ ............... ”
“ ก็บอกให้เงยหน้าขึ้นไง ! ”
“....................”
“โธ่เว๊ยย ก็ ! บอก! ให้! เงย! หน้า! ไง!”
เอื้อมมือออกไปงัดใบหน้าของตรงหน้าอย่างถือวิสาสะ ชูรีบเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับมือหนาที่ยกขึ้นมาขยับกรอบแว่นด้วยใบหน้าแดงก่ำ จินยองลอบคายอมยิ้มเล็ก ๆ ออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อสัมผัสได้ถึงท่าทีเขินอายที่เผลอร่างสูงแสดงมันออกมาอย่างลืมตัว
อย่าบอกนะว่าไอ้หมีตัวโตนี่ กำลังตกหลุมพรางสุนัขจิ้งจอกตัวเล็กอย่างเขาอยู่อ่ะ
เหอะ มันเป็นแบบนั้นสิ มันต้องแบบนั้นแน่ ๆ !!
“ เป็นอะไรอ่ะ ทำไมน่าแดงจัง ”
แกล้งเอามือไปคลอเคลียบนพวงแก้มของคนสูงกว่าอย่างถือวิสาสะ ชูรีบเบือนหน้าหนีทันที
“ โหยย แค่นี้แตะไม่ได้เหรอ ”
“ อะ อะไร ”
“ ก็เปล่าก็เห็นนายแก้มแดง ๆ น่ารักดีเลยอยากจับเล่น”
แกล้งพูดออกไปเบา ๆ พร้อมกับส่งสายตาวาบหวามออกไปให้ร่างสูงอย่างเคยชิน ชูแอบเหลือบมองการกระทำของคนด้านหน้าด้วยสายตาแปลก ๆ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีอย่างรวดเร็ว
“ แต่จะว่าไปปากนายนี่ก็เล็ก ๆ นะน่ารักดีนะ ขอจับหน่อยดิ ”
ไม่รอให้คนถูกกระทำได้ตอบรับหรือคัดค้านอะไรออกมาอย่างที่ควรจะเป็น มือบางก็จัดการพลิกใบหน้าหล่อให้หันมาก่อนจะใช้นิ้วไล่
รีดลงบนริมฝีปากคู่สวยอย่างเย้ายวน กดย้ำเบา ๆ พร้อมกับออกแรงบีบนิด ๆ เพื่อกลั่นแกล้งคนที่ยืนทำตาโตอยู่ตรงหน้าให้หวั่นไหวเล่น ค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้าไปหาคนตัวสูงช้า ๆ เมื่อรู้สึกว่าการเล่นสนุกแบบนี้มันทำให้อดีนนาลีนในตัวเขาสูงขึ้นมาอย่างน่าตกใจ จินยองค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ ก่อนจะหยุดการลุกล้ำลงเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจหนัก ๆ ของคนตรงหน้าที่เป่ารดใบหน้าของเขาอยู่
เอาหล่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว
คิดกับตัวเองอย่างยิ้มก่อนจะค่อย ๆ ถดถอยใบหน้าออกมาทีละน้อย แต่ยังไม่ทันที่คนตัวบางจะทำในสิ่งที่ใจหวังได้สำเร็จ ดวงตาเรียวสวยก็ต้องเบิกโผลงขึ้นมาด้วยความตกใจสุดขีด เมื่อรู้สึกถึงฝ่ามือหนาที่ถูกใครบางคนยกขึ้นมาประคองใบหน้าของเขาเอาไว้ก่อนจะกดริมฝีปากที่บวมช้ำของตัวเองลงมาบนริมฝีปากของเขาอย่างรวดเร็ว
อะ ไอ้หมีบ้า !!!!!!!!
ม่ายยยย น้า !!!!!!!!!
ความคิดเห็น