คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] Can't Stop :: N.A.P :: {TEENTOP}
“ พี่แคป ”
“ หือ ~”
“ ออกไปข้างนอกก่อนได้ไหม ?”
“ หา ~ ตอนนี้อะนะ ”
งัวเงียขึ้นมาท้วงคนตัวเล็กที่ยืนหอบผ้าเช็ดตัวอยู่ข้างเตียงเบา ๆ ยกมือขึ้นมาขยี้หัวตัวเองไปมาพร้อมกับอ้าปากหาวออกมาฟอดใหญ่
นีแอลเป็นแบบนี้อีกแล้ว
คนตัวเล็กคนนี้ชอบมาทำให้เขางุ่นง่านตั้งแต่เช้าอีกแล้ว !
“ อืม ผมจะอาบน้ำแล้ว ”
ตอบกลับคนตัวโตที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงอย่างใจเย็น พร้อมกับเรียวแขนเล็กที่ยื่นไปสะกิดตัวคนที่เริ่มจะพาตัวเองเข้าไปสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง แคปสะดุ้งตัวขึ้นมาเบา ๆ พร้อมกับใช้สายตาที่ยังไม่เปิดดีเงยขึ้นไปมองคนรักอย่างไม่เข้าใจ
“ เนียลอาบไปเหอะ พี่จะนอน ”
“ ไม่เอา พี่แคปออกไปข้างนอกก่อนสิ ผมขออาบน้ำก่อน แปบเดียวเอง นะ ๆ”
เขย่าแขนคนขี้เซาเบา ๆ พร้อมกับส่งเสียงอ้อนวอนคลอตามไปด้วย แคปถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะสะบัดแขนออกมาจาก
มือเล็กที่กำลังประทุษร้ายมันอยู่อย่างลืมตัว
“ พี่แคป !! ”
“นะ เนียล”
ลืมตาโผลงขึ้นมาอย่างตกใจทันทีที่รู้สึกว่าตัวเองได้ทำอะไรที่ส่อให้เกิดความไม่ปลอดภัยต่อชีวิตและทรัพย์สินเข้าให้แล้ว รีบยันตัวขึ้นมาจากเตียงโดนเร็วพร้อมกับเรียวขายาวที่จ้ำอ้าวออกไปยืนอยู่หน้าโดยอัตโนมัติ ค่อย ๆ หันหน้ากลับมองคนตัวเล็กที่ตัวสั่น
พลัก ๆ อยู่ข้างเตียงพร้อมกับยกมือที่สั่นไม่แพ้กันขึ้นไปจับกลอนประตูไว้แน่น
“ รีบอาบด้วยนะ เดี๋ยวพี่จะมานอนต่อ ”
วิ่งแจ้นออกไปโดยเร็วพร้อมกับเสียงดังลั่นของประตูที่ตัวเองกระชากตามมาติด ๆ ทอดสายตาที่ยังไม่ค่อยเปิดดีมองไปยังพื้นที่ว่างเปล่าบนโซฟาพร้อมกับอมยิ้มเล็ก ๆ ที่เจ้าตัวเผลอแย้มมันออกมาโดยไม่รู้ตัว
เอาวะ โซฟาก็โซฟาไม่กี่สิบนาทีเองเขาทนได้อยู่แล้ว !
เดินจ้ำอ้าวไปยังจุดหมายพร้อมกับทิ้งร่างหนา ๆ ของตัวเองลงไปทันที ยกมือขึ้นมากอดอกพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่ค่อย ๆ ปิดลงเข้าหากันอีกครั้ง
หวังว่าตอนนี้คงไม่มีใครหน้าไหน อะไรยังไง มาขัดขวางการนอนอันแสนสงบสุขของเขาอีกแล้วนะ !!
“พี่แคป ~ อะไรเนี่ยพี่มานอนอะไรตรงนี้ เถิบไปดิ๊ ”
กระชากขาคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาก่อนกระแทรกตัวเข้าไปแทนอย่างรวดเร็ว แคปสดุ้งตัวขึ้นมาอย่างตกใจก่อนเพ่งสายตาไปยังคนตัวโตที่นั่งกดรีโมทเลือกช่องอยู่ตรงปลายเท้าของเขา
เชว จงฮยอน !
แกนี่มัน ! มัน ! โธ่เว๊ยยยยย
“ อะไรพี่ มานั่งจ้องหน้าผมทำไม ง่วงก็เข้าไปนอนในห้องดิ นี่มันห้องนั่งเล่นนะครับ ”
“ เออ ! รู้แล้ว ”
กระแทกเสีงใส่เด็กที่นั่งทำหน้ามึนใส่เขา ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ในห้องก็ในห้อง ป่านนี้นีแอลคงอาบน้ำเสร็จแล้วมั้ง ?
ไม่รู้แหละ จะเสร็จหรือไม่เสร็จเขาก็สนไม่สนอะไรแล้ว
ตอนนี้เขาง่วง !! เขาง่วงนอนที่สุดเลยยยยยยยยย
แกร๊ก !
ค่อย ๆ บิดกลอนเข้าไปในห้องที่พึ่งจากมาอย่างเบามือพร้อมกับตรงดิ่งเข้าไปทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างรวดเร็ว ควานหาผ้าห่มมาหมก ๆ ตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้ร่างบางรับรู้ถึงการมาของเขา ทันทีหนังตาทั้งสองเริ่มปิดเข้าหากันอีกครั้ง เสียงเปิดประตูห้องน้ำที่ดังขึ้นมาก็อดที่จะทำให้สะดุ้งตัวขึ้นมาไม่ได้ ค่อย ๆ แย้มผ้าห่มออกมานิด ๆ ก่อนที่เรือนร่างเปลือยเปล่าขาวสะอาดตาของคนที่พึ่งสลัดผ้าเช็ดตัวออกจากตัวจะทำให้ความต้องการ(อย่างแรงกล้า)ที่อยากจะหลับใหลของเขามลายหายออกไปเป็นปลิดทิ้ง
คะ คือเขาไม่ได้ตั้งใจจะมองเลยนะ
ตะ แต่มันเห็นไปแล้วจะทำไงได้
ส่งเสียงปลอบใจตัวเองไปพลาง ๆ พร้อมกับสายตาที่ยังคงจ้องเขม่งไปยังเรือนร่างขาวบางตรงหน้าอย่างไม่วางตา แผงอกได้รูปไล้ลงมายังเอวบางที่คอดกิ่วเหมือนอย่างผู้หญิงไม่ผิดเพี้ยนไหนจะเรียวขาสวยที่มองดูขาวสะอาดตานั่นอีก
ให้ตายเหอะ นีแอลเป็นแบบนี้เองเหรอ ?
ร่างกายที่เขาจับต้องมันอยู่ทุกวันจริง ๆ แล้วมันหลงใหลมากขนาดนี้จริง ๆ เหรอ ?!
กลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่พร้อมกับเสียงหัวใจที่ดังกระหึ่มขึ้นมาจนแทบจะกระเด็นออกมาจากอก พยายามเบือนสายตาออกมาจากภาพตรงหน้าพร้อมกับจิตใจที่ดูเหมือนจะพยายามในสิ่งที่ดูตรงข้ามกันอย่างที่สุด
อยากจะแตะต้อง อยากจะสัมผัส แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังไม่อยากตาย !
“พะ พี่แคป !! นะ นั่น พี่ใช่ไหม !!”
รีบหยิบกางเกงขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็วทันทีที่รู้ว่ามีสิ่งชีวิตบางสิ่งบางอย่างอาศัยอยู่ใต้ผ้าห่มที่ขยับเขยื้อนไปมาตลอดเวลา ค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปยังวัตถุต้องสงสัยพร้อมกับหัวใจที่ใกล้แตกสลายของสโตกเกอร์หนุ่ม
นีแอลเอาเขาตายแน่ !!
รอบนี้นีแอลต้องไม่ปล่อยเขาไว้แน่ ๆ !!
พรึ่บ !!!!
“ พี่แคป !! พี่จริง ๆ ด้วย ให้ตายเหอะ ! พี่เป็นบ้าอะไรของพี่ห๊ะ มาแอบดูผมทำไม !!”
กระแทกเสียงใส่ผู้ต้องหาที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียงอย่างเหลืออด
อยากจะบ้าตาย ! เขาไม่มีอะไรจะพูด ! เขาไม่มีอะไรจะพูดจริง ๆ !!
“ พะ พี่ไม่ได้แอบดูนะพี่แค่ง่วงนอนเฉย ๆ ”
“แต่ผมบอกพี่แล้วใช่ไหมว่าให้ผมอาบน้ำเสร็จก่อน ! แค่นี้พี่ก็ทนไม่ได้หรือไง !!”
ตวาดเสียงใส่คนไม่รู้จักสำนึกอีกทีพร้อมกับดวงตากลมโตที่กวาดมองไปทั่วท้องอย่างอ่อนใจ แคปก้มหน้านิ่งพร้อมกับหัวสมองที่กำลังพยายามประมวลผมคำแก้ตัวที่น่าจะดูดีที่สุดออกมาอย่างสุดความสามารถ
“ทนได้สิ แต่ที่พี่ไม่เข้าใจคือทำไมเราต้องมาคอยไล่พี่ตอนที่จะอาบน้ำทุกทีเลย จะอายอะไรหนักหนาทั้ง ๆ ที่ พี่ก็ ....”
“ พี่แคป !! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ใครจะไปหน้าหนาหน้าทนเหมือนพี่กันเล่า !!”
“อะไร พี่หน้าหนาหน้าทนตรงไหนไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
ยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเบา ๆ พร้อมกับส่งสายตาใสซื่อสุด ๆ ไปให้เด็กที่ยืนแยกเขี้ยวอยู่ด้านบน นีแอลสูดหายใจเข้าไปลึก ๆ ก่อนจะพุ่งไปยังร่างสูงทันที
“ เลิกกวนประสาทกันได้แล้ว !! ผมกำลังโกรธพี่อยู่นะ !!”
ตุ๊บ !!
“โอ๊ยยย เนียล ! เราจะฆ่าพี่หรือไง”
เงยหน้าขึ้นไปโอดครวญใส่คนใจร้ายที่ยืนงับฟันแง๊บ ๆ อยู่ด้านบน แคปค่อย ๆ ยันตัวขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกับมือขึ้นไปลูบแผ่นหลังของตัวเองไปมาอย่างเจ็บปวด นีแอลสบัดหน้าหนีพร้อมกับเรียวแขนเล็กที่ยกขึ้นมากอดอกตัวเองไว้แน่น
“สมน้ำหน้า”
“ ยังจะมาสมน้ำหน้าอีก ถ้าพี่เป็นอะไรไปวงเราจะอยู่ยังไงห๊ะ ?!”
“ แต่พี่ก็ไม่เป็นอะไรหนิ ลุกขึ้นสิ หรือพื้นมันเย็นสบายอยากนั่งเล่นนาน ๆ งั้นก็โอเค ผมไปหล่ะ ”
ทำท่าจะก้าวเท้าออกไปแต่ก็ไม่วายใช้สายตาแอบเหลือบคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนพื้น
พี่แคปไม่เคยร่ำไรถึงขนาดนี้นี่หน่า ปรกติถ้าเขาออกปากว่าจะไปคน ๆ นี้ก็ต้องกระโจนขึ้นมาตระครุบตัวเขาเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือไง ? ให้ตายเหอะ แบบนี้ พี่แคปต้องเจ็บจริง ๆ แน่เลย ๆ !!
“ ใครจะไปลุกไหวเล่า ”
“ จะบอกผมว่าพี่เจ็บจริงงั้นเหรอ ? ชาติหน้าละกัน ผมไม่หลงกลพี่หรอก ”
“ อืม ”
ส่งเสียงตอบรับอยู่ในลำคอเบา ๆ พร้อมกับมือที่ค่อย ๆ วางราบลงกับพื้น ดันตัวขึ้นมาช้า ๆ ก่อนจะทรุดลงไปอีกทีเมื่อท่อนแขนแกร่ง ๆ เพียงท่อนเดียวไม่สามารถรับน้ำหนักตัวทั้งหมดของเขาเอาไว้ได้ นีแอลรีบวิ่งเข้าไปหาแคปทันที
“ ทำอะไรหน่ะ เดี๋ยวก็แขนส้นหรอก ”
เอ่ยดุคนตัวใหญ่เบา ๆ พร้อมกับเรียวแขนเล็กที่คล้องเข้ากับแขนของคนป่วยไว้แน่น ค่อย ๆ ดึงร่างใหญ่ ๆ ของคนด้านล่างขึ้นมานั่งลงบนเตียงช้า ๆ พร้อมกับใช้สายตาตำหนิสาดใส่คนไม่รู้จักโตอย่างไม่บรรยะบรรยัง
“ เก่งนักสิ ”
“ ไม่ได้เก่ง ”
“ แล้วทำไมถึงไม่บอกให้ผมช่วย ”
“ ถ้าพี่บอกเนียลจะช่วยพี่เหรอ แต่เชื่อว่าพี่เจ็บจริงเรายังไม่เชื่อพี่เลย ”
ส่งเสียงที่ปนเปไปด้วยความน้อยใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับใบหน้าหล่อคมที่ก้มลงจนชิดอก นีแอลถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ ๆ คนรักอีกนิด
“ผมขอโทษนะ แล้วนี่พี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่าอะ”
เชยคางลงบนลาดไหล่หนาพร้อมกับหวานที่เอ่ยคำขอโทษออกมาเบา ๆ แคปเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ปรากฏ
ออกมาให้เห็นพร้อมกัน ๆ
แต่ ... ที่เห็นหน่ะแค่เขาคนเดียวนะ
นีแอลไม่เกี่ยว หึหึ
“ หืม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ?”
“ ตรงหลังหน่ะ พี่ปวดนิดหน่อย”
“ ตรงหลังเหรอ งั้นพี่ถอดเสื้อเลย เดี๋ยวผมหายาก่อน”
สั่งเสียคนด้านบนเบา ๆ ก่อนจะรีบลุกออกมาเปิดชิ้นชักบนหัวเตียงออกมาอย่างรวดเร็ว ค้นไปค้นมาอยู่ชักพักก่อนจะคลำเจอสิ่งที่ตัวเองต้องการที่ซ่อนตัวอยู่มุมในสุดของลิ้นชัก ยันตัวลุกขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่ปะเข้ากับแผ่นหลังหนา ๆ ที่ถูกตกแต่งไปด้วยรอยสักหลากหลายลวดลายที่กินพื้นที่ไปเกือบครึ่งของแผ่นหลังกว้าง ๆ นั่น สูดหายใจเข้าลึก ๆ พร้อมกับทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ คนที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง
“ดะ เดี๋ยว ผะ ผมจะนวดให้นะ”
เอ่ยบอกคนด้านล่างให้รับรู้ด้วยน้ำเสียงที่ตัวเองยังนึกตกใจ
ทำไมเขาต้องเสียงสั่น
ทำไมเขาต้องมือสั่น
ละ แล้วทำไมหัวใจของเขามันถึงต้องสั่นด้วย ?
“ อ้าว ไม่นวดแล้วเหรอ ”
“ นะ นวดครับ ผมจะนวดเดี๋ยวนี้แหละ”
ตอบรับคนด้านล่างอย่างรวดเร็วพร้อมกับบีบยานวดกล้ามเนื้อออกมาจนเต็มฝ่ามือ สูดหายใจเข้าไปลึก ๆ อีกทีก่อนจะค่อย ๆ ละเลงยาลงไปทั่วแผ่นหลังกว้าง นีแอลค่อย ๆ ใส่มือสั่น ๆ ของตัวเองกดลงบนแผ่นหลังหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของคนด้านล่างอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“นีแอล ทำอะไรอะ ”
“กะ ก็ นวดไงครับ ”
“นวดเหรอ ? เราไม่ได้สะกิดหลังพี่อยู่หรือไง ระวังเหอะ ถ้าขืนเรายังสะกิดอยู่อย่างนี้เดี๋ยวก็จบเหมือนเมื่อคืนอีกหรอก ”
“ พี่แคป ! จะตายอยู่แล้วยังมีอารมณ์มาหื่นอีกนะ พี่นี่มันจริง ๆ เลย !!”
กระแทกเสียงใส่คนด้านล่างอย่างไส้ พร้อมกับแรงกดแรงที่ร่างบางส่งออกไปพร้อมกับความมั่นเขี้ยวที่จุกอยู่ในอก
ให้มันได้อย่างนี้สิคนเรา ไม่มีเจียมอะ !
“ พี่ไม่ได้หื่นนะ แต่เราอะสะกิดอยู่นั่นแหละ เห็นไหมยังไม่เลิกเลยนี่เราอยากให้จบแบบนั้นจริง ๆ หรือเปล่าเนี่ย หืม”
“ โธ่เว๊ยย ไอ้พี่แคปบ้า !! ผมทนไม่ไหวแล้วนะ เชิญเริ่มเชิญจบไปคนเดียวเลย ผมไม่อยู่แล้ว !!”
ทุบหลังคนช่างแกล้งไปอึกใหญ่ก่อนจะรีบยันตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ทันทีที่เรียวเท้าสัมผัสพื้นนีแอลก็มีอันต้องล้มลงนั่งอีกที
หากแต่รอบนี้เขาไม่ได้นั่งลงบนพื้นเตียงอย่างที่ควรจะเป็นแต่มันเป็นตักหนา ๆ ของ(อดีต)ผู้ป่วยของเขาต่างหาก
“ พี่แคป !! พี่โกหกผมอีกแล้ว ให้ตายเหอะ ! ปล่อยผมนะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลย !!”
พยายามสะบัดตัวออกมาจากหนวดปลาหมึกสองเส้นที่รัดแน่นอยู่กับเอวของเขา ทั้งแกะทั้งดึงแต่นั่นมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากกว่าการไปกระตุ้นให้มันรัดแน่นมากขึ้นไปกว่าเดิม ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ พร้อมกับความพยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้ตัวเป็นอิสระจากอ้อมกอดอันตราย นั่น
“ อย่าดิ้นนักสิ ดิ้นไปดิ้นมา ถ้าเผลอไปปลุกอะไร ๆ ให้มันตื่นเดี๋ยวเราจะลำบากเอาน้า ”
เอ่ยถ้อยหยอกเย้าออกมาพร้อมกับซี่ฟันเล็กที่ขบลงบนใบหูนิ่มของคนบนตัก นีแอลเบี่ยงหน้าหนีพร้อมกับความพยายามที่จะรวบ
รวมเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดในตอนนี้ขืนตัวออกมาจากร่างสูงอย่างรวดเร็ว
ตะ แต่ ไม่ขยับเลย ไม่มีอะไรที่ดูจะแตกต่างไปจากเดิมเลยซักนิด TT
“ อ๊ะ อ้า ~”
เสียงครางกระเซ่าของคนด้านล่างทำเอานีแอลใจสั่นขึ้นมาแทบจะทันที
อะไรกัน แรงที่มีทั้งหมดเขาก็ใช้มันไปหมดแล้ว
แล้วเขาจะทำยังไงอ่ะ เขาจะเอาอะไรไปต่อสู้กับไอ้ปีศาจหื่น ๆ ที่มันกำลังเข้าสิงพี่แคปดี
“ ขยับอีกสิ ”
“ พะ พี่แคป มะ มันยังเช้าอยู่เลยนะ”
เอ่ยเสียงปฏิเสธออกมาเบา ๆ พร้อมกับมือบางที่กำลังพยายามปัดป่ายมือที่หนาของคนด้านล่างที่กำลังเลื่อนไล้เข้ามาใน
ขอบกางเกง นีแอลเบือนหน้าหนีก่อนจะใช้มืออีกข้างผลักมือหนาที่กำลังคืบคลานเข้ามาในชายเสื้อของตัวเองให้ออกไปไกลตัว
“ เช้าแล้วไง สว่างดีออก ”
“ ดะ ดีตรงไหนไม่เห็นดีเลย พะ พี่แคปหยุดเหอะนะ นะ”
“ ดีตรงไหนเหรอ ? ก็ดีตรงที่ได้เห็นอะไร ๆ ..... ที่มันชัดเจนกว่าตอนกลางคืนไง ”
“พะ พี่ ! อื้อ !!”
กลบเสียงอันน่ารำคาญด้วยริมฝีปากของตัวเองอย่างรวดเร็ว ดูดดึงหนัก ๆ ก่อนจะขบกัดแรง ๆ จนคนถูกกระทำต้องนิ่วหน้าขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด ค่อย ๆ เลื่อนมือเข้าในชายเสื้อยืดตัวบางก่อนจะลูบวนอยู่บนผิวท้องเนียนอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะค่อย ๆไล้ขึ้นไปบดขยี้ติ่งไตที่ชูชันรออยู่ก่อนแล้ว แย้มยิ้มออกมาเล็ก ๆ ก่อนจะเลื่อนไล้ริมฝีปากหนัก ๆ ลงมาซุกไซร้อยู่ลำคอหอมกรุ่นของคนด้านบนอย่างหลงใหล
นีแอลจะให้เขาหยุดงั้นเหรอ ?
งั้นนายก็เลิกทำแบบนี้ซักทีสิ เลิกทำทุกอย่างที่เป็นนีแอลในตอนนี้
แล้วฉันจะหยุดเอง !
Tlak : ตามบรรชาของท่านเจ้าคุณพี่ไรท์ขอใช้พื้นพี่นิดนึงนะจุ๊ >(+++)<
อันนี้เป็นคู่ N.A.P [CAP + Nile] จาก TEEN TOP ค่า
คู่นี้ไรท์เเอบฟินเเรง ๆ เลยเเหละ มีใครฟินคู่นี้อยู่บ้างขอเสียงหน่อยเร็ววว >////<
ความคิดเห็น