คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [SF] 데이트 ::SEOKSOON::{17TEEN}
อันยองงง ~ สวัสดีครับ ผมเซเว่นทีน ลี ซอกมินครับ แต่แอ๊ะ ตอนนี้โค้ดของผมไม่ได้มีแค่นี้แล้วนะครับ มันต้องต่อท้ายด้วย แฟนหนุ่มป้ายแดงของน้องหมวยสุดน่ารักนามว่า ควอน ซูนยอง ฮ่า ๆๆ เอ่ยปากพูดถึงชื่อ ๆ นี้ทีไรหัวใจของผมต้องลุกขึ้นมาเต้นแร้งเต้นกาให้ได้ทุกทีสิหน่า ก็อย่างว่านั่นแหละครับเราสองคนพึ่งตกลงปลงใจกันเมื่อคริสมาร์ตที่ผ่านมานี้เองถึงมันจะดูไม่นานเท่าไหร่ แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันนานจังมันนานซะจนผมเผลอคิดว่ามันถึงเวลาที่เราสองคนควรจะแต่งงานกันแล้ว ... ให้ตายเถอะ ผมเผลอคิดอะไรบ้า ๆ แบบนี้ออกมาอีกแล้วเหรอเนี่ย !! พอ ๆ ก่อนที่แกจะขอฮยองเขาแต่งงานแกขอให้ฮยองเขายอมออกเดทเป็นจริงเป็นจังกับแกให้ได้ก่อนเหอะ ไอ้บ๊องเอ๊ยยย !!!
“ ซูนยองฮยอง ๆ ทางนี้ครับ ” ผมรีบโบกมือเรียกคนตัวเล็กที่เดินดุ่ม ๆ ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่แปะอยู่บนไหล่ พี่ซูนยองหันมาฉีกยิ้มกว้าง ๆ ให้ผมก่อนจะรีบปรี่มายังมุมห้องแล้วล้มตัวลงนั่งข้าง ๆ ผมอย่างว่าง่าย
ถ้าฮยองเป็นแมว ผมคงไม่พลาดที่จะยื่นมือออกไปเกาคางเบา ๆ พร้อมกับป้อนเนื้อปลาหวาน ๆ เข้าปากเล็ก ๆ นั่นเป็นแน่
“มีอะไรเหรอ ?” เบิกตาเล็ก ๆ ออกมาอย่างอยากรู้อยากเห็น ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ของเหมียวของผมก่อนที่ใบหน้าเล็ก ๆ นั่นจะผละหนีผมแทบจะทันที
“จะทำอะไรหน่ะ ! คนเยอะแยะไม่เห็นหรือไง ” เปิดริมฝีปากแดงฉาดนั่นขึ้นมาพร่ำบ่นผมอย่างเอาเรื่องพร้อมกับดวงหน้าเรียวเล็กที่หันรีซ้ายรีขวาไปยังเหล่าสมาชิกที่นั่งจ้ออู่กับจอทีวีเบื้องหน้าอย่างหวาดระแวง ผมเค่นเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนมือออกไปวางทับลงบนมือเรียวขาวของฮยองทันที
“ลี ซอกมิน !”
“เราไปเดทกันไหม ?”
“หา ~ ~ ”
“ว่ายังไงครับ ?”
“ คะ คงไม่ได้หรอก ” ฮยองรีบดึงมือออกจากการเกาะกุมของผมพร้อมกับใบหน้าเล็ก ๆ ที่ก้มลงจนชิดอก เส้นคิ้วเรียวสวยที่กำลังพันกันมุ่นอยู่บนหน้ามน ทำให้ผมรู้ว่าซูนยองฮยองกำลังโกหกตัวเอง รวมถึงผมด้วย
“ทำไมหล่ะครับ ฮยองไม่อยากไปกับผมเหรอ ?”
“ มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ !!”
“……………”
“ ตะ แต่ตอนนี้สมาชิกอยู่กับครบเลย ถ้าเราจะออกไปพร้อมกันตอนนี้ ฉันกลัวว่า ... ”
“เราก็อย่าออกไปพร้อมกันไงครับ ”
“ หา ~ ” เงยใบหน้าน่ารัก ๆ ที่แฝงไปด้วยความมึนงงขึ้นมามองผมช้า ๆ แก้มนุ่ม ๆ นั่นผมอยากฟัดมันจัง
“ฮยองออกไปก่อนเดี๋ยวผมจะตามไปทีหลัง”
“ หา ~ ทำไมต้องให้ฉันออกไปก่อนด้วยเล่า ! ข้างนอกมันหนาวจะตายไป !” ใบหน้าขาวสวยที่อยู่ ๆ ก็แดงฉาดขึ้นมาทำเอาผมต้องรีบ
ควบคุมสถานการณ์เอาไว้โดยเร็ว
ฮยองเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว ผมไม่ได้เป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนั้นนะ !!
“ หรือฮยองคิดว่าฮยองมีความสามารถพอที่แอบย่องออกไปจากหอโดยที่จะไม่ได้ถูกจับได้ ?”
“………………”
“นะครับ ฮยองออกไปรอผมก่อนนะ เดี๋ยวผมจะรีบตามไป ”
“.....................”
“ นะครับ ”
“อื้อ เอางั้นก็ได้” ใบหน้าขาวใสที่ผงกขึ้นลงช้า ๆ ทำเอาผมแทบจะกระชากมันมากดจมูกลงไปซ้ำ ๆ ให้ชื่นใจ
“แล้วฉันต้องไปตอนนี้เลยไหมอ่า ” หันหน้ามาถามผมเบา ๆ พร้อมกับใบหน้าขาว ๆ ที่จู่ ๆ ที่แดงฉาดขึ้นมาอย่างน่ารัก
ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ฮยองหันมาตอนที่ผมกำลังแผ่รังสีควมรักไปให้ฮยองอยู่หล่ะครับ
“อืมม ตอนนี้เลยครับ ” ผมก้มลงดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นไปรายงานคนน่ารัก ซูนยองฮยองรีบยันตัวลุกขึ้นก่อนจะรีบเดินไปคว้าเสื้อโค้ชที่แควนไว้หน้าประตู พร้อมกับริมฝีปากเรียวเล็กที่เอ่ยคำโกหกออกมาอย่างตระกุกตระกัก ผมแอบคายอมยิ้มเล็กออกมาให้กับท่าทาง ๆ น่ารัก ๆ นั่น ก่อนที่บานประตูบานใหญ่จะถูกปิดลงพร้อมกับความตรึงเครียดที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาในตัวผมอีกครั้ง ตอนนี้มันก็เกือบจะห้าทุ่มแล้ว อีกประมาณครึ่งชั่วโมงซีรีย์เรื่องโปรดของสมาชิกก็คงจะจบ แต่กว่าทุกคนจะพากันเข้านอนจนครบอีกหล่ะ
เฮ้ย !!! ที่ผมให้ฮยองออกไปรอเร็วเกินไปหรือเปล่าเนี่ย !!!
“ เด็ก ๆ ฝันดีนะ ”
“ ครับซึงซอลฮยอง ” เสียงเหล่าสมาชิกที่ดังเจื้อแจ้วอยู่รอบ ๆ ตัวผมไม่ได้ทำให้ความกังวลที่กำลังครุกรุ่นอยู่ในตัวผมลดน้อยลงไปเลยซักนิด
วันนี้เป็นตอนจบของซีรีย์ ทำให้ต้องขยายเวลาฉายเพิ่มไปอีกหนึ่งชั่วโมงเต็ม !!
ให้ตายเหอะ !! น้องหมวยของผมไม่แข็งตายไปแล้วหรือไง
“อ้าว ซอกมิน เข้าห้องสิฉันจะปิดไฟแล้วนะ ว่าแต่ .... นี่ซูนยองมันยังไม่กลับมาอีกเหรอ ไปซื้อของอะไรทำไมนานจัง”น้ำเสียงแหลมเล็กที่แฝงไปด้วยความสงสัยที่ดังออกมาจากปากของจีฮุนฮยองทำเอาผมต้องรีบดึงสติตัวเองกลับมาก่อนจะโผล่งคำโกหกที่พึ่งคิดค้นขึ้นมาสด ๆ ร้อน ๆ ออกไปทันที
“มะ เมื่อกี้ซูนยองฮยองโทรมาบอกผมว่าใกล้ถึงแล้วครับ ”
“อ้อ งั้นฉันนอนรอเปิดประตูให้มันตรงนี้ดีกว่า ” จีฮุนฮยองพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโฟซาด้านหน้าผมทันที
ไม่ !! มันต้องไม่ใช่ !! มันต้องไปเป็นแบบนี้ดิวะ !!!!!!!
“อะ เอ่อ คือฮยอง ผมว่าฮยองเข้าไปนอนในห้องเถอะครับ ข้างนอกมันหนาวเดี๋ยวผมอยู่รอซูนยองฮยองเองก็ได้ ”
“โหยย ไม่เป็นไร ๆ นายอ่ะไปนอนเหอะ วันนี้ซ้อมหนักไม่ใช่หรือไง ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ ”
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ ฮยองซ้อมหนักกว่าผมอีกนะ ไม่พักผ่อนเหอะครับเดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง ”
“....................”
“จะเอาอย่างนั้นเหรอ ?”
“ ครับ ฮยองไปพักผ่อนเถอะนะครับ ”
“อื้ม ๆ อย่างน้นก็ฝากด้วยนะ ขอบใจมาก ” จีฮุนฮยองหันมาผงกหน้าให้ผมเชิงขอบคุณก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินเข้าในห้องทันที
ผมมาแล้วววว พี่ซูนยองผมมาแล้ววว !!!!!
“ลี ซอกมิน !! นั่นนายจะไปไหนหน่ะ ”
“พะ พี่ ซึงชอล !!” ผมรีบผละมืออกจากถูกบิดเนื้อเย็นเชียบก่อนจะค่อย ๆ หันไปเผชิญหน้ากับคนด้านหลังช้า ๆ
ให้ตายเถอะ !! ให้ ลี ซอกมินคนนี้ตายซะเถอะ !!!!!
“ว่าไง นายจะออกไปไหนดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้ห๊ะ !!”
“ปะ เปล่าครับฮยอง ผมแค่เดินมาปิดไฟเฉย ๆ ” ผมรีบเลื่อนมือขึ้นไปวางแมะลงบนสวิตท์ไฟก่อนกดลงไปทันที ซึงชอลหันมาพยักหน้าให้ผมหงึกหงักก่อนจะล้มตัวบนโซฟา ? ล้มตัวลงบนโซฟา !! ไม่คือ ... ตอนนี้ฮยองต้องอยู่บนเตียงนะครับ ฮยองต้องล้มตัวลงบนเตียงไม่ใช่หรือไง !!!!!!!!!
“แล้วทำไมนายถึงไม่ไปนอนหล่ะเนี่ย ” ฮยองพูดก่อนจะยกรีโมทขึ้นมากดโน่นกดนี่ไปเรื่อย เหอะ !! ผมก็อยากรู้เหมือนกันครับว่าทำไมฮยองถึงไม่นอน !
“ ผมรอเปิดประตูให้ซูนยองฮยองครับ ”
“อ่อ อื้ม ๆ เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนละกัน เลยเที่ยงคืนทีไรชอบนอนไม่หลับอยู่เรื่อยเลย ” ซึงชอลฮยองพูดก่อนจะโยกศรีษะไปมาอย่างเมื่อยล้า
อยู่เป็นเพื่อนงั้นเหรอ ! อยู่เป็นเพื่อนผมหน่ะเหรอครับ ! ให้ตายเหอะ ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้วจริง ๆ !!
“ หนาวเหรอ ทำไมยืนตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้นหล่ะหน่ะ ”
“ปะ เปล่าครับ ”
“อือ แต่ฉันหนาวอ่ะ เดี๋ยวเข้าไปเอาเสื้อกันหนาวแปบนะ” ซึงชอลฮยองหันมาพูดกับผมพร้อมกับร่างสูง ๆ ที่ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที ผมถอนหายใจออกมาหนัก ๆ ก่อนจะเดินปรี่ไปเปิดประตูแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที
ขอโทษที ถ้าผมไม่ใช้วิธีนี้ชาตินี้ผมคงไม่ได้เจอน้องหมวยของผมแน่ ๆ !!!!
“ซูนยองฮยอง ผมมาแล้วครับ ” ผมส่งเสียงตะโกนออกไปดัง ๆ ทันทีที่ผมวิ่งกระหืดกระหอบมายังจุดที่เรานัดหมายกันเรียบร้อยแล้ว
... ไร้เสียงตอบรับ .. ให้ตายเหอะ ฮยองอย่าทำแบบนี้ได้ไหม ผมเป็นห่วงฮยองมากนะรู้ตัวบ้างหรือเปล่า !!!
“ซูนยองฮยองได้ยินผมไหมมม ผมอยู่นี่แล้วครับบบ โอ๊ยยย !!! อะไรวะเนี่ย !!” ผมรีบหันขวับไปมองด้านหลังทันทีที่รู้สึกถึงของแข็งหนัก ๆ ที่ทุบลงมาบนหัวผมอย่างเต็มรัก
“ซูนยองฮยอง !” ผมรีบเอ่ยเรียกชื่อผู้ต้องหาที่ยืนเม้มริมฝีปากบาง ๆ เข้าหากันแน่นพร้อมด้วยอาวุธประจำกายคือเรียวมือเล็กที่รวบเข้าหากันจนเห็นเส้นเลือด
ฮยองโกรธผม ? ไม่หรอกมั้ง ?
“ฮยองคือผม ...”
“นายไม่ต้องมาแก้ตัวเลย ลี ซอกมิน !” ฮยองเงยหน้าขึ้นมาถลึงตาตี่ ๆ ใส่ผมก่อนทำท่าจะหันหลังกลับ ผมรีบกระชากข้อมือเรียวเล็กของคนตัวเล็กมากำไว้เบา ๆ ทันที
“ฮยองจะไปไหนอ่า ”
“กลับหอ !”
“จะรีบกลับทำไมครับ ผมพึ่งมาเองนะ”
“เหอะ !! มาเอาป่านี้นายไม่ต้องมาดีกว่า ”
“ฮยองอ่า อย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมพยายามที่สุดแล้วนะ” ผมเอ่ยพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
ฮยองใจร้าย คนรักกันเขาไม่ใจร้ายกันขนาดนี้หรอกนะ !
“……………….”
“ผมขอโทษ ฮยองหายโกรธผมได้ไหม ?”
“………………”
“ ได้ไหมครับ ”
“นายปล่อยให้ฉันนั่งตากหิมะหนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ ”
“ฮยองหนาวเหรอ ? งั้นผมซื้อไก่ทอดร้อน ๆ ให้กินแก้หนาวดีไหม ”
“ลี ซอกมิน !! นี่นายเห็นฉันเป็นคนเห็นแก่กินงั้นเหรอ ?!” ซูนยองฮยองหันมาถลึงตาใส่ผมก่อนจะพยายามสบัดข้อมือเล็ก ๆ นั่นออกจาก
การเกาะกุมของผม ผมรีบกดน้ำหนักลงข้อมืออันแสนดื้อรั้นนั่นอีกทันที
“บวกกับฮ๊อตด๊อกทอดอีกสองไม้ ”
“ ซอกมิน !”
“ไอติมอีกหนึ่งโคน”
“ไอบ๊องเอ๊ย !! ปล่อยฉันเซ่ !!!!! ”
“ตบท้ายด้วยริมฝีปากอุ่น ๆ ของผมจนกว่าจะพอใจ”
“……………...”
“หรือจะเอาไว้เป็นออเดอร์ดี ?” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าแดงเห่อของคนรักที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างทีเล่นทีจริง ซูนยองฮยองที่ผละหน้าหนีก่อนจะสบัดมือผมทิ้งพร้อมกับเรียวเท้าสวยที่ออกวิ่งไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว
“ฮยอง !! ฮยองจะไปไหนอ่า ”
“ไปกินไอติม” น้องหมวยของผมหันมาแยกเขี้ยวให้ผมอย่างน่ารัก ผมเค่นเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างสุดกลั้นก่อนจะวิ่งตามคนตัวเล็กด้านหน้าออกไปทันที
“ชาเขียว แล้วก็วานิลาอย่างละโคนครับ” ผมเอ่ยพูดเบา ๆ กับลุงเจ้าของร้านท่าทางใจดีที่ยืนยิ้มแป้นอยู่หน้าถังไอศกรีมหลากหลายรส ลุงเขาผงกหัวขึ้นลงเป็นเชิงรับรู้เล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปตักไอศกรีมขึ้นมายื่นให้ผมทีละอัน ผมยื่นเงินออกไปให้เขาทันทีที่ผมได้สินค้าครบ เหลือบไปเจอคนเก่งของผมที่ยืนถูมือไปมาอยู่ตรงหน้าร้านผมจึงไม่รอช้าที่เดินออกไปหาทันทีที่ได้รับเงินทอนของเจ้าของร้านเรียบร้อยแล้ว
“นี่ครับวานิลลา” ผมยื่นไอศกรีมสีเหลืองนวลไปให้คนที่ฉีกยิ้มกว้าง ๆ ทันทีที่มองเห็นผม หรือจะเป็นไอศกรีมหว่า ?
“ อื้ม ขอบใจนะ ” คนน่ารักที่รับไอศกรีมจากมือผมก่อนจะเอามันเข้าปากทันที มีคนเคยบอกว่าคนเราถ้าลองได้อยู่กับสิ่งที่เรารัก หรือกินของที่เราชอบมักจะหลั่งสารแห่งความสุขออกมาโดยไม่รู้ตัว ให้ตายเหอะ ไอ้แก้มแดงที่เปล่งขึ้นมาพร้อมกับริมฝีปากเล็ก ๆ ที่กำลังดูเหมือนแย้มยิ้มอยู่ตลอดนั่นทำเอาผมไม่ต้องคาดเดาอะไรให้ยากเลย
สงสัยซูนยองฮยองของผมคงกำลังอยู่ในอาการอย่างที่ผมว่าอยู่สินะ
“ ฮยองไม่อยากกินไก่ทอดกับฮ๊อตด๊อกเหรอครับ ”
“อื้อ ไม่อ่ะ”
“ทำไมหล่ะครับ เมื่อก่อนเห็นฮยองชอบกินมากเลยนี่หน่า”
“ก็ชอบนะ แต่นายบอกว่ากินมากไม่ดี ฉันเลยไม่อยากกินแล้ว”
“เพราะผมเหรอ ?” ผมแกล้งเอ่ยถามออกไปเบา ๆ แน่นอน คนน่ารักของผมรีบหันมาค้อนวงใหญ่ให้ผมตามคาดแป๊ะ
“ เพราะฉันไม่อยากกินต่างหากเล่า ”
“คร้าบ ๆ ว่าแต่ตอนแรกผมนึกว่าฮยองอยากกินเมนูสุดท้ายเร็ว ๆ ซะอีก ”
“ลี ซอกมิน ! ” ซูนยองยองหันมาคว้างค้อนให้ผมเป็นรอบที่สองพร้อมกับเรียวเท้าเล็กที่จ้ำอ้าวไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว
งอลอีกแล้ว ใจน้องจริงวุ๊ยย แมวใครเนี่ย หืมมม ?
“ฮยองกินหมดแล้วเหรอ ?” ผมรีบวิ่งไปยืนระนาบเดียวซูนยองยองโดยเว้นระยะห่างเอาไปประมาณหนึ่งเมตร น้องหมวยรีบหันหน้าหนีผมพร้อมกับมือเรียวเล็กที่ไร้ร่องรอยของไอศกรีมโคนใหญ่ที่ผมพึ่งซื้อให้หมาด ๆ
กินจุขนาดนี้ ถ้าถึงวันที่เราแต่งงานกันจริง ๆ ผมจะเลี้ยงฮยองไหวไหมเนี่ยยยย
“ งั้น .. ฮยองเอาชาเขียวของผมไหม ” ผมยื่นไอกรีมสีเขียวขุ่นที่ยังไม่มีวี่แววของการถูกทำลายไปให้คนที่กำลังส่งสายตาที่แฝงไปด้วยความว่างเปล่ามาให้ผม ผมรีบชักไอกรีมของผมกลับที่ทันที
“ ฮยองไม่กินจริง ๆ เหรอ มันอร่อยจริง ๆ นะ”
“…………………….”
“โอเค งั้นผมเอาทิ้งหล่ะ ”
“นายจะทิ้งทำไมซอกมิน !”
“......................”
“ฉะ ฉันหมายถึงนายซื้อมันมาทิ้งแบบนั้นหน่ะ รวยมากเลยหรือไง !”
“ ก็ฮยองไม่กินนี่ครับ ”
“แล้วทำไมนายไม่กินหล่ะ ซื้อมาเองไม่ใช่หรือไง ”
“ก็ใช่ครับ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากกินแล้ว ผมอยากให้ฮยองมากกว่า ”
“………………”
“งั้นก็เอามานี่สิ”
“ ฮยองต้องเดินมาหาผมสิครับ ”
“ลี ซอกมิน !”
“ งั้นผมเอาทิ้งละนะ อ๊ะ! ถังขยะอยู่นี่พอดีเลย ” ผมแกล้งทำท่าจะเดินไปยังถังขยะที่เปิดฝารออยู่เบื้องหน้า ซูนยองฮยองรีบเดินเข้ามาดึงแขนเสื้อผมเอาไว้ทันที
“เอามา ฉันกินเองก็ได้”
“หอมแก้มก่อนสิ”
“ซอกมิน”
“เร็ววว ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ด้วย”
“นะ นายจะบ้าหรือไง”
“เร็ว ๆ สิครับงั้นผมจะเอาทิ้งจริง ๆ นะ ”
“ยะ อย่านะ ”
“งั้นฮยองก็ต้องหอมแก้มผม”
“…………….”
“ เร็ว ๆ สิครับ ” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ คนที่กำลังยืนกวาดตามองไปรอบ ๆ บริเวณอย่างระวาดระแวง ซูนยองฮยองรีบลดสายตาลงมาที่แก้มของผมก่อนจะจิ้มปากเล็ก ๆ ลงมาซึ่งเป็นจังวะเดียวที่ผมพลิกหน้ากลับไปทำให้ริมฝีปากของเราทั้งสองคนกระทบเข้าหากันอย่างจัง
ซึ่งนั่นแหละ “คือสิ่งที่ผมต้องการ” และ “ตั้งใจจะให้เป็น”
“ อื้ออ ” ซูนยองส่งสัญญาณดิ้นรนออกมาเบา ๆ ทันทีที่ผมวาดมือที่เคยถือไอศกรีมสีเขียวขุ่นที่บัดนี้ได้ร่วงลงไปนอนบนพื้นเรียบร้อยแล้วขึ้นมาโอบรอบเอวบางเอาไว้เบา ๆ ริมฝีปากหวานเยิ้มที่กำลังสั่นระริกด้วยความตื่นเต้นเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความสดใหม่ของมันได้เป็นอย่างดี
ซูนยองฮยองกำลังกลัว และมีความสุขอยู่ในเวลาเดียวกัน
“เป็นไงบ้างครับ เมนูสุดท้ายอร่อยไหม” รีบผมเอ่ยคนในอ้อมกอดทันทีที่ผมรู้สึกถึงแรงดิ้นเร้าที่รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ซูนยองฮยองค่อย ๆ เหลือบดวงตาหวานเชื่อมขึ้นมามองผมก่อนจะรีบหลุบต่ำลงทันที
“ว่าไงครับ ?”
“ นายมันบ้า ”
“พี่ว่าผมอีกแล้ว งั้นปล่อยหล่ะ” ผมแกล้งทำเป็นน้อยใจก่อนจะผละวงแขนออกมาจากเอวบางที่กำลังโอบรัดอยู่ ซูนยองฮยองหล่นฮวบลงไปกองกับพื้นทันที
“ฮยอง ฮยองไหวไหม” ผมรีบทรุดตัวลงไปประคองร่างเล็ก ๆ ของคนรักขึ้นมาอย่างห่วงใย
หึ ! โดนแค่นี้ถึงกับเข่าอ่อนเลยเหรอครับเนี่ย ไม่ไหวม้างง
“หวะ ไหว ” ฮยองยื่นมืออกไปผลักอกผมเบา ๆ พร้อมกับใบหน้าแดงฉาดที่ก้มลงจนแทบจะชิดกับแผ่นอก
“ฮยองเป็นอะไร เมาจูบผมเหรอ ?”
“จะ จะบ้าหรือไง”
“ แล้วฮยองเป็นอะไรหล่ะ เงยหน้าขึ้นมาหน่อยสิครับ ” ผมเอ่ยแหน่เบา ๆ ก่อนจะยื่นออกไปงัดคางมนของคนด้านหน้าขึ้นมาอย่างไร้มารยาท ซูนยองรีบเบือนหน้าหนีผมทันทีผมเลยไม่รอช้าที่จะจมูกลงไปบนผลแอปเปิ้ลสีแดงสดที่กำลังสุกหง่อมอยู่ตรงหน้า ซูนยองฮยองรีบยื่นมืออกมาผลักผมออกไปอีกทันที
“ คนเยอะแยะ ”
“ถ้าคนไม่เยอะก็ไม่เป็นไรใช่ไหม ?”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น !”
“งั้นเรากลับหอกันเถอะ”
“นี่ ! ลี ซอกมิน ฟังกันบ้างสิ โอ๊ย ! ฉันเจ็บนะ” ส่งเสียงตระโกนออกมาทันทีที่ผมจัดแจงล็อคตัวฮยองให้ขึ้นมาขี่หลังของตัวเองอย่างคน
เอาแต่ใจ
“นะ นี่นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย !”
“กลับหอไงครับ หรือว่าพี่อยากไปที่อื่น ?”
“บะ บ้า กลับหอก็กลับหอสิ ”
“ ครับ ” ผมหันคอไปตอบรับคนที่ค่อย ๆ กวาดแขนออกมาโอบรอบคอผมไว้ช้า ๆ สัมผัสถึงใบหน้านุ่มนิ่มที่กำลังซบลงบนแผ่นหลังของผมได้อย่างชัดเจน
“ ซูนยองฮยอง ”
“ อะไรอีกเล่า ! ”
“ผมรักฮยองนะ ”
“……………..”
“ฉันก็รักนายเหมือนกันนั่นแหละหน่า”
แค่นี้แหละ ที่เป็นสิ่งยืนยันว่า.....
เดทครั้งแรกของเราสองคนครั้งนี้ได้ลุล่วงไปด้วยดีอย่างไม่มีที่ติเลยหล่ะ
ความคิดเห็น