คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [SF] New year's eve ::SEOKSOON::{17TEEN}
“อะ เอ่อ ... พี่ซูนยอง ”
“หืม ?”
“เดี๋ยวผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ”
“…………….”
“พอดีผมปวดหัวนิดหน่อยหน่ะ”
“……………”
“ก็แล้วแต่นายสิ”
เอ่ยพูดกับคนด้านข้างเบา ๆ ก่อนที่ร่างสูง ๆ ของคนรักของเขาจะยันตัวขึ้นพร้อมกับฝีเท้าใหญ่ที่จ้ำอ้าวเข้าไปในห้องนอนอย่างเร่งรีบ
ซอกมินเป็นแบบนี้อีกแล้ว ….
ให้ตายเหอะ ! ไอ้อาการที่ชอบทำตัวหลบ ๆ ซ่อน ๆ เหมือนอย่างกับว่าจะมีใครกำลังตามฆ่านายอยู่แบบนี้เลิกซักทีจะได้ไหม ตลอดสามสี่วันที่ผ่านมาฉันแทบจะไม่ได้คุยกับนายเลยนะ เอะอะก็อ้างว่าปวดหัวแล้วขังตัวเองไว้ในห้องปิดตายแบบนั้น มันน่าสงสัยชะมัด
นายกำลังจะทำอะไรกันแน่ ลีซอกมิน !!
“พี่ซูนยองเป็นอะไรอ่ะ ทำไมทำหน้าเครียดจัง”
หันขวับไปทางเจ้าของเสียงห้าวคุ้นหูที่กำลังย่นตัวลงข้าง ๆ เขา เหลือบสายตาเรียวเล็กไปรอบ ๆ บริเวณอย่างนึกสงสัย
คิม มินกยู ? แล้วเมียแกอยู่ไหนวะ
“ วอนอูอยู่ไหน ?”
หันไปถามคนด้านข้างด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ซักเท่าไหร่
นั่นดิ จอน วอน วอนอูอยู่ไหน เอาตัวมันมาให้ฉันระบายความอึดอั้นตันใจให้ฟังซะดี ๆ !
“พี่วอนอูเข้าไปอาบน้ำอะครับ ว่าแต่พี่เป็นอะไรอะ พี่ยังไม่บอกผมเลยนะ”
“ มันไม่ใช่เรื่องของแก !”
รีบตวัดหน้าหนีของด้านข้างพร้อมกับเรียวนิ้วเล็กที่รวบเข้าหากันแน่น
อึดอัด !! เขาอึดอัดจนจะแย่อยู่แล้วน้า !!!!!!!!!!!!
“ลี ... ซอกมิน เหรอ ?”
“แกรู้ได้ไง !!”
รีบหันขวับไปยังต้นเสียงจนใบหน้าแทบชิดกัน ซูนยองรีบผงะหน้าหนีทันที
“ พี่ทำอะไรผมเนี่ย ผมมีแฟนแล้วนะพี่ ! ”
เอ่ยหยอกคนที่กำลังนั่งถูจมูกตัวเองจนแดงก่ำไปทั้งหน้าอย่างอารมณ์ดี ซูนยองรีบตวัดตาขึ้นไปมองมินกยูอย่างอาฆาตแค้น
“อย่าปัญญาอ่อน แล้วตกลงแกรู้ได้ไงว่าฉันกำลังเครียดเรื่องไอ้เด็กบ้านั่นอยู่หน่ะฮ๊ะ !!”
“ใครไม่รู้ก็บ้าแล้วพี่ ไอ้เจ้านั่นมันทำตัวพิรุธซะขนาดนั้น”
“ละ แล้วแกรู้ไหมหล่ะว่าทำไมมันถึงทำตัวมีพิรุธแบบนั้น”
“…………”
“…………”
“รู้ครับ ”
“รู้ว่าอะไร !!??”
กะเสือกกะสนไปหาคนที่นั่งอมยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่ด้านข้างอย่างอยากรู้อยากเห็น มินกยูค่อย ๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ซูนยอง พร้อมกับเสียงเปิดประตูห้องน้ำที่ดังสวนขึ้นมาทันที
“นะ นายสองคนกำลังทำอะไรกันหน่ะ !!”
เดินปรี่เข้ามาหาคนรักที่รีบผละใบหน้าออกมาจากคนด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ยกมือเรียวเล็กขึ้นมาเท้าเอวไว้แน่นพร้อมกับดวงตาเรียวสวยที่จดจ้องไปยังกลุ่มผมดำขวับของคนรักอย่างเอาเรื่อง
“ มะ มันไม่ใช่แบบนั้นนะวอนอู ”
“แกไม่ต้องมาพูดเลยซูนยอง ไอ้เด็กบ้านี่เหมือนกันคดีเก่าฉันยังไม่ได้สะสางแกเลยนะ ริอาจจะสร้างคดีใหม่เพิ่มอย่างนั้นเหรอ ตายซะเถอะแก !!”
ฟาดฝ่ามือเร็วเล็กไปยังแผ่นหลังหนาของคนรักอย่างไม่ยั้งมือ มินกยูรีบคว้าแขนซูนยองเอามากอดไว้แน่น ซูนยองเบิกตาโผลงขึ้นมาทันที
“เฮ้ย !! ปล่อยนะเว๊ย แกจะทำอะไรเนี่ยปล่อยฉันนะ !!”
แหกปากร้องโวยวายพร้อมกับแขนเรียวเล็กที่พยายามสะบัดออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มรุ่นน้องอย่างเอาเป็นเอาตาย มินกยูรีบส่งสายตาอ้อนวอนที่แฝงไปด้วยข้อเสนอดี ๆ ไปให้ซูนยองทันที
~ ช่วยผม เพื่อแลกกับความลับของซอกมิน ~
“นะ นี่วอนอู ! แกหยุดก่อนได้ไหม !!”
“ซะ ซูนยอง ”
ชงักมือพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่จดจ้องไปยังใบหน้าของเพื่อนรักอย่างอึ้ง ๆ ซูนยองถอนหายใจเข้าไปลึก ๆ ก่อนจะรีบสะบัดเรียวแขนแกร่งของคนด้านข้างให้หลุดไปจากตัวโดยเร็ว
“มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันดิวะ โต ๆ กันแล้วนะเว๊ยย ”
“แต่แก ..... ”
“ไม่ต้องมาพูดเลย มาถึงก็เอาแต่ฟาดเอา ๆ แบบนั้นไม่คิดว่ามันจะเจ็บบ้างหรือไง ”
“กะ แกเข้าข้างมัน ”
“ฉันไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละ แต่แกเล่นแต่กำลังไม่ยอมฟังเหตุผลคนอื่นแบบนี้มันถูกแล้วเหรอวะ ”
“ซะ ซูนยอง .... ”
“……………”
“ด้ายย เชิญเข้าข้างกันไปเลย ฉันอยู่คนเดียวก็ได้ชิ !!”
เดินดิ่งเข้าไปในห้องพร้อมกับเสียงปิดประตูที่มีระดับความดังวอลลุ่มเดียวกับอารมณ์ผู้กระทำ ซูนยองรีบหันควับไปมองตัวต้นเหตุที่นั่งคุดคู้อยู่ด้านข้างทันที
“ ว่าไง !! ซอกมินมันเป็นอะไรแกรีบบอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ”
“ มันก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอกพี่ มันก็แค่เตรียมอะไรเล็ก ๆ น้อยๆ เอาไว้เซอร์ไพร์พี่วันปีใหม่ก็แค่นั้น ผมบอกหมดแล้วนะพี่ ผมขอตัวไปง้อพี่วอนอูก่อนนะ กู๊ดไนท์ ”
กะเสือกกะสนวิ่งเข้าห้องไปพร้อมกับสีหน้าหล่อคมที่แฝงไปด้วยความตรึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด
‘เตรียมของเซอร์ไพร์ให้ฉันงั้นเหรอ ? ให้ตายเหอะ มันดูทะแม่ง ๆ อย่างไงก็ไม่รู้แหะ’
พรั่งพรูลมหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับลำคัวเรียวเล็กที่ยันตัวลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที
แกร๊ก !!!
“พะ พี่ซูนยอง !!”
ร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมกับมือหนาที่ยัดวัตถุแบน ๆ เข้าไปใต้หมอนของตัวเองอย่างรวดเร็ว ซูนยองรีบชะโงกหน้าขึ้นไปบนเตียงอย่างอยากรู้อยากเห็น ก่อนจะรีบคลี่สีหน้าของตัวเองให้เป็นปรกติทันทีที่สังเกตุเห็นสายตาตื่น ๆ ของคนด้านบนที่กำลังจดจ้องมาทางเขา
ของเซอร์ไพร์ !! ต้องใช่แน่ ๆ !!!
“นะ นี่ ซอกมิน ”
“ครับ ๆ ”
รีบตอบรับคนด้านล่างพร้อมกับปีนลงมาจากเตียงชั้นบนอย่างรวดเร็ว ซูนยองรีบเดินเข้าไปชิดซอกมินทันที
“ฉันอยากกินไอติมอ่า”
“ไอติม ?”
หันหน้าไปถามคนที่ยืนอมลมแก้มป่อง ๆ อยู่ด้านข้างอย่างงงวย
ไอติม + หน้าหนาว มันไม่ได้เข้ากันเลยนะที่รัก
“อื้ม ฉันอยากกินอ่ะ นายไปซื้อให้หน่อนได้ไหม ?”
ตวัดท่อนแขนแกร่งของคนรักเข้ามากอดอย่างออดอ้อน ซอกมินหน้าซีดลงทันที
ออกไปตอนนี้งั้นเหรอ ! ให้ตายเหอะ เขาทำแบบนั้นได้ที่ไหนกันเล่า !!
“ หื้มม ”
“แต่พี่ซูนยอง ผม .... ”
“แค่นี้นายก็ทำให้ฉันไม่ได้งั้นเหรอ ให้ตายเหอะ !!”
สะบัดแขนแกร่งของคนใจร้ายออกจากตัวอย่างรวดเร็ว ซอกมินรีบยื่นมือออกไปคว้าข้อมือคนรักเอาไว้ทันที
“โอเค ๆ ผมออกไปซื้อให้ก็ได้ครับ ”
“ จริง ๆ นะ !! ”
รีบหันมาฉีกยิ้มกว้างให้คนรักอย่างอารมณ์ดี ซอกมินพยักหน้าขึ้นลงเล็กน้อยอย่างจำใจ
“งั้นฉันเอา วานิลา ชาเขียว แล้วก็ช็อคโกแล็ต ”
“ทำไมพี่กินเยอะจังครับ ”
“ก็ฉันหิวนี่หน่า ข้าวเมื่อกี้ก็กินไปนิดเดียวเอง ”
ก้อนแก้มอวบพองลมขึ้นมาอย่างน่ารัก ซอกมินเผลอส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกลูกโป่งสองลูกนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ครับ ๆ ผมจะรีบกลับนะครับ”
“’อื้มม ขอบใจมากนะ”
เดินไปเปิดประตูให้เสร็จสรรพพร้อมกับร่างสูง ๆ ของคนรักที่เดินออกไปตามแผน ซูนยองรีบปิดประตูเข้ามาเหมือนเดิมพร้อมกับร่างเล็ก ๆ ที่รีบไต่ขึ้นไปบนที่นอนของซอกมินอย่างรวดเร็ว
“ของเซอร์ไพร์ฉันงั้นเหรอ ? ดูหน่อยสิ ว่ามันจะเป็นอะไร ... ”
เอ่ยพูดกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับมือเรียวขาวที่วางลงบนหมอนของคนรักด้วยใจระทึก สูดหายใจเข้าไปลึก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ยกมันขึ้นมาอย่างเบามือ
“เฮ้ย !!!!!!!!! ”
สะดุ้งตัวขึ้นมาอย่างตกใจทันทีที่ดวงตาเรียวสวยสัมผัสเข้ากับตัวหนังสือตัวโตที่วางสะแปะสะปะอยู่บนหน้าปกของหนังสือสองสามเล่มตรงหน้า
วิธีสร้างบันไดไต่สู่สวรรค์ ...
คู่มือแนะนำ สำหรับเรื่องเช็กส์ ...
และ ....
Make Love รักอย่างไรไม่ให้เจ็บ !!!!!!
“นะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย !!!!”
ร่างบางร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมกับวางหมอนใบโตของคนรักลงที่เดิมอย่างรวดเร็ว ใบหน้าขาวแดงซ่านขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ
ละ ลี ซอกมิน ! นะ นาย กำลังจะทำอะไรกับฉันงั้นเหรอ ??!!!
“พี่ซูนยอง ไอติมมาแล้วครับ ”
“…………..”
“พี่ซูนยอง ”
“…………..”
“พี่ซูนยองครับ !!”
“ห๊ะ ๆ ”
สะดุ้งตัวขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะรีบผงะหน้าหนีคนที่ยื่นหน้าเข้ามาชิดจมูกของเขาอย่างตกใจ
จริงสิ ! เขาออกมานั่งรอเจ้าเด็กนี่ซื้อไอติมมาให้นี่หน่า แล้วสมาชิกที่เหลือหล่ะ ทุกคนหายไปไหนกันหมด อย่าบอกนะว่าเข้านอนกันไปหมดแล้วอ่ะ อย่านะ !! อย่าทิ้งเขาไว้คนเดียวแบบนี้จะได้ไหมมม
“ขอโทษนะครับที่มาช้า คนต่อคิวเยอะมากเลย ”
“ อื้ม ๆ ไม่เป็นไร ขอบใจนะ”
เอื้อมมือไปรับถุงไอติมของอีกคนมาถือไว้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ซอกมินแย้มยิ้มออกเล็กก่อนจะค่อย ๆ หย่นตัวนั่งลงข้าง ๆ คนรัก ซูนยองรีบขยับตัวหนีทันที
“ พี่ขยับหนีผม ?”
“ปะ เปล่า ฉะ ฉันแค่อึดอัดนิดหน่อยหน่ะรู้สึกคั่นเนื้อคันตัวเหมือนจะไม่สบายยังไงก็ไม่รู้ ”
รีบแถออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่คนตรงหน้าจะคลั่งและจับเขาทำแบบในหนังสือพวกนั้น .. ไม่ !! ซูนยอง มันต้องไม่ใช่ ซอกมินไม่มีทางคิดจะทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้นกับแกเด็ดขาด เจ้าเด็กนั่นมันรักแกจะตายไป จำใส่หัวไว้สิ ควอน ซูนยอง !!
“พี่ไม่สบายงั้นเหรอ !! ให้ตายเหอะ งั้นผมขอยึดไอติม เอามานี่”
เอื้อมมือไปคว้าถุงไอติมที่ถืออยู่ในมือของอีกคนมาถือไว้ ก่อนจะรีบเดินไปยัดมันใส่ตู้เย็นอย่างรวดเร็ว เดินกลับมาดึงแขนเรียวของคนรักขึ้นมาอย่างเบามือ
“ไปพักผ่อนได้แล้ว ”
จูงคนรักเข้าไปในห้องก่อนจะปีนขึ้นไปประจำที่ของตัวเอง ซูนยองรีบปีนตามซอกมินขึ้นไปก่อนจะมีผ้าห่มหนา ๆ คลุมทับตัวทันทีที่เขาวางตัวลงบนที่นอนเรียบร้อยแล้ว
“พี่หนาวไหม ? ”
“นะ นิดหน่อยหน่ะ”
“ งั้นเหรอ ?”
เอ่ยพูดออกมาเบา ๆ ก่อนจะส่งตัวเองข้ามเตียงไปนอนกอดเจ้าของที่นอนเนื้อนุ่มที่นอนตาค้างอยู่ด้านข้างเหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
“อุ่นขึ้นมาบ้างหรือยัง ?”
“อะ อื้อ”
ตอบรับคนรักออกไปเบา ๆ พร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่ค่อย ๆ หรี่ลงช้า ๆ
อบอุ่นเหรอ ? มันก็แน่อยู่แล้ว
เขาอยากจะมีความรู้สึกแบบนี้ทั้งคืน ไม่ใช่พอลืมตาขึ้นมากลางดึกทีไร
คนนี้ ๆ ก็หายไป เหมือนที่ผ่านมา .
แกร๊ก !!!
“ซะ ซอกมิน !!”
“อ้าวว พี่ซูนยองตื่นแล้วเหรอครับ ”
“อะ อื้ออ แล้วที่เหลือ .... ”
“ออกไปซื้อของจัดงานปีใหม่กันหน่ะครับ ”
“ งั้นเหรอ แล้วทำไมนายถึงไม่ไปด้วยหล่ะ”
เอ่ยพูดก่อนจะค่อย ๆ หย่นตัวนั่งลงข้าง ๆ คนรักโดยเว้นระยะห่างไว้พอสมควร ซอกมินแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับขยับตัวไปชิดกับซูนยอง ร่างบางสะดุ้งเฮือก
“ ก็พี่ไม่สบายนี่ครับ ผมต้องอยู่ดูแลพี่สิครับ ”
“อ่อ อื้ม ๆ นั่นสิเนอะ ”
ส่งยิ้มแห้ง ๆ ให้คนด้านข้างก่อนจะขยับตัวออกไปอีกนิด ซอกมินฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับขยับตัวไปชิดร่างบางอีกที ซูนยองสูดหายใจเข้าไปลึก ๆ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มหวาน ๆ ให้คนรักเป็นครั้งที่สอง
ไอ้เด็กบ้าเอ๊ยย ขยับตามมาอยู่นั่นแหละ ฉันจะตกโซฟาอยู่แล้วนะเฟ้ย !!!
“ เอ่อ !! จริงสิ !!! ”
“หา ! หา !”
รีบหันไปตอบรับคนที่อยู่ดี ๆ ตะโกนออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย จดจ้องสายตาเรียวเล็กไปยังใบหน้าหล่อเข้มของคนรักอย่างลุ้นระทึก
อะ อะไร นะ นายจะทำอะ อะไร ลีซอกมิน !!!!!
“ผมมีอะไรจะให้พี่ด้วยแหละ”
“ แต่ฉันว่าเรายังเด็กเกินไปนะ !!”
ลุกพรวดขึ้นมาพร้อมกับใช้สายตาจดจ้องไปยังใบหน้าของคนรักอย่างจริงจัง ซอกมินรีบยันตัวลุกมาทันที
“พะ พี่ซูนยอง ”
“ฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้มันห้ามกันไม่ได้ แต่ฉัน ... ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม นายเข้าใจใช่ไหม”
“แต่พี่ซูนยอง ! ผมตั้งใจทำมันมากเลยนะครับ แล้วผมก็หวังว่าพี่จะชอบมันด้วย ”
ตอบกลับคนตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่จริงจังไม่ต่างกัน ซูนยองหน้าซีดลงทันที
ละ ลีซอกมิน นายนี่มัน !!!!!
“ไม่ !! ฉันไม่ชอบ ฉันยังเด็กอยู่ฉันจะไม่มีทางชอบเรื่องแบบนั้นแน่ ๆ !!!”
“ ทำไมพี่ถึงไม่ชอบละครับ เด็ก ๆ มันต้องชอบไม่ใช่หรือไง !!”
“ มันก็แค่เด็กแบบนายนั่นแหละซอกมิน อย่าเอาคนอื่นไปเหมารวมจะได้ไหม !!”
“ ผมว่าเด็กทุกคนหน่ะชอบตุ๊กตา ยกเว้นพี่คนเดียวนั่นแหละ !!”
“ ก็บอกว่านายอย่าเหมารวมคนอื่นไงหล่ะ !!”
“……………”
“……………”
“พี่ก็น่าจะบอกผมก่อนว่าพี่ไม่ชอบตุ๊กตาผมจะได้ไม่ต้องมานั่งให้เข็มตำมือทุกคืน ๆ แบบนี้”
ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นพร้อมกับควักวัตถุอะไรบางอย่างออกมาจากในกระเป๋า กางเกง
ตุ๊กตาห้อยพวงกุญแจตัวสีขาวสะอาดตาที่ถูกสลักชื่อตรงกลางหัวใจด้วยด้ายสีแดงว่า”Soon young” …
ซอกมินทำมันให้เขาอย่างนั้นหน่ะเหรอ ?
“คะ คือฉัน ”
“ ขอโทษนะครับที่ผมเอามันออกมาให้พี่เห็น ผมจะเอามันไปทิ้งเดี๋ยวนี้แหละ”
“นายจะทิ้งฉันอย่างนั้นหน่ะเหรอซอกมิน !!”
รีบตะโกนดักคนที่กำลังเดินดิ่งไปยังถังขยะที่วางอยู่กลางห้องอย่างรวดเร็ว ซอกมินรีบหันขวับมาทางต้นเสียงทันที
“พี่....”
“นั่นมันฉันไม่ใช่หรือไง ! ให้ตายเหอะ นี่นายคิดจะทิ้งตุ๊กตาน่ารัก ๆ ลงถังขยะงั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย”
เอื้อมมือไปกระชากตุ๊กตาตัวขาวมายัดใส่กระเป๋าตัวเองอย่างประกาศความเป็นความเป็นเจ้าของ ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาก่อนจะเอื้อมไปหยิบรีโมทขึ้นมากดเปลื่ยนช่องไปเรื่อยเปื่อย
“กินข้าวเช้ายัง ?”
“ยะ ยังครับ”
“อยากกินอะไรหล่ะเดี๋ยวฉันทำให้กิน”
“พะ พี่ซูนยอง ?”
“อะไรเล่า ! งั้นข้าวผัดกิมจิแล้วกันนะ กิมจิยังไม่หมดใช่ไหม”
เอ่ยพูดก่อนจะรีบยันตัวลุกขึ้น ซอกมินรีบกระชากตัวคนรักให้นั่งลงที่เดิมทันที
“ อะ อะไร ”
“ทำไมอยู่ดี ๆ พี่ถึงชอบตุ๊กตา”
“กะ ก็ฉันไม่ได้เกลียดมันอยู่แล้วนี่หน่า ”
“แล้วที่เราทะเลาะกันเมื่อตระกี้ ”
“ โอเค ! ฉันแค่เข้าใจอะไรผิดนิดหน่อย ขอโทษนะ เดี๋ยวฉันไปทำกับข้าวแปบ ”
“อย่าพึ่ง ! พี่เข้าใจผิด ? แล้วพี่เข้าใจว่าผมจะให้อะไรพี่เหรอครับ ?”
“……………..”
“หืม ??”
“……………”
“ว่าไงครับ ??”
“…………….”
“พี่ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่า ....”
“ฉันเห็นหนังสือแปลก ๆ อยู่ใต้หมอนนายบวกกับที่นายชอบหายไปตอนกลางดึก ! แล้วแบบนี้จะให้ฉันคิดว่าอะไรหล่ะฮ๊ะ”
โผล่งออกมาก่อนจะรีบก้มหน้าอันแดงฉาดของตัวเองลงจนชิดอก ซอกมินแอบส่งเสียงหัวเราะอกมาเบา ๆ อย่างขำขัน
“หัวเราะอะไร !!”
“ปะ ปล่าวครับผมแค่อยากจะบอกว่าหนังสือพวกนั้นมันเป็นของมินกยู จู่ๆ มันก็เอาฝากผมผมเลยต้องเอายัดไว้ใต้หมอนเพราะกลัวพี่จะเห็นแล้วจะคิดไปเองเป็นตุเป็นตะแบบนี้ไง ส่วนเรื่องที่ผมชอบหายไปกลางดึกผมก็ไปนั่งทำน้องซูนยองน้อยให้พี่นั่นแหละ ”
“………….”
“อะ อื้มม ฉันเข้าใจแล้ว”
หนังสือ .... กับคดีแรกของไอ้เด็กโข่งนั่นมันคงเกี่ยวเนื่องกันสินะ !! ให้ตายเหอะ ฉันสงสารแกจริง ๆ เลยวะ วอนอู
“ เข้าใจแล้ว ? แค่นี้หน่ะเหรอ ?”
“แล้วนายจะให้ฉันพูดว่าอะไรเล่า แต่ถ้านายอยากได้ของตอบแทนละก็ ฉันกำลังจะผัดข้าวให้นายอยู่นี่ไง แปบนะ”
หันไปฉีกยิ้มกว้างให้คนด้านข้างก่อนจะรีบยันตัวลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วโดย ซอกมินรีบลุกขึ้นตามติด ๆ
“ เดี๋ยวผมไปช่วยเอาไหม ?”
“ไม่ต้อง !! นายนั่งรอกินเฉย ๆ ก็พอ”
กดไหล่คนรักให้นั่งลงที่เดิมก่อนจะรีบจ้ำอ้าวเข้าไปในครัวทันที
“พี่ซูนยองงงงง ”
“อะไรอีกเล่า !!!”
“ พี่ไม่ต้องเสียใจไปนะ ถ้าพี่อยากให้ผมทำในสิ่งที่คิดตอนแรกละก็ ........ ”
“…………..”
“เอาไว้ปีหน้า ผมจะเอามาคิดดูอีกทีนะ ”
“ ละ ลี ซอกมิน !!!! ”
ให้ตายเหอะ ไอ้เด็กบ้าเอ๋ยยยยยยย !!!!!!!
ความคิดเห็น