คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [SF] Bed Secret ::MINWOONXSEOKSOON::{17TEEN}
“ อ่า ~ พี่วอนอูวันนี้มาเช้าจังเลยนะครับ”
“อือ อื้ม แค่ก ๆ ๆ ”
ตอบรับคำทักทายของคนที่นั่งยิ้มแป้นอยู่บนเก้าอี้เบา ๆ พร้อมกับมือเรียวสวยที่ค่อย ๆ ยกขึ้นมาลูบคลำลำคอของตัวเองอย่างเบามือ ใบหน้าซีดเผือกที่เผยออกมาพร้อมกับเสียงไอค่อกแค่กนั่นทำเอาร่างสูงไม่รอช้าที่เอ่ยถามคำถามที่เขาต้องการจะรู้คำตอบที่สุดออกไปทันที
“ พี่เป็นอะไรหรือเปล่า ดูท่าทางไม่ดีเลย?”
รีบลุกขึ้นไปจดจ้องใบหน้าขาวซีดของคนรักอย่างนึกเป็นห่วง วอนอูรีบโบกขึ้นบนอากาศเบา ๆ เพื่อไม่ให้คนตรงหน้านึกกังวลกับท่าทีของเขามากเกินไป
“ก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เจอพวกเห็นแก่ตัวเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบบนรถเมลล์หน่ะ บ้าบอชะมัด ! แค่ก ๆ ไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำแปบนึงนะ”
ร้องบอกเจ้าของใบหน้หล่อ ๆ ที่อยู่ดี ๆ ก็ซีดเซียวขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ มินกยูปรับสภาพอารมณ์ของตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะรีบยื่นมือของตัวเองไปรั้งข้อมือเล็ก ๆ ของคนที่กำลังตั้งท่าจะเดินออกไปอย่างเบามือ
“ อะ เอ่อ พี่นั่งลงเหอะครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้เอง”
“เอาอย่างนั้นเหรอ ?”
“ครับ”
ร้องบอกคนตรงหน้าด้วยความหวังดี วอนอูพยักหน้าขึ้นลงเล็กน้อยก่อนที่คนรักของเขาจะจัดการเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างรวดเร็ว ค่อย ๆ หย่นตัวนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินตัวเดียวกับคนที่พึ่งลุกออกไปเมื่อซักครู่ ก่อนที่จะมีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นชวนให้ดวงตาเรียวเล็กรีบหันขวับไปมองแทบจะทันที
Rrr Rrrr Rrrrrr Rrrrrrr ~ ~ ~
เจ้าหมอนั่นมันลืมเอาโทรศัพท์ติดตัวไปงั้นเหรอ?
ร้องถามตัวเองเบา ๆ ก่อนที่มือเรียวสวยจะจัดการเอื้อมไปหยิบกระเป๋าเป้ใบโตเอามาวางลงบนตักของตัวเองอย่างถือวิสาสะ รีบลงมือค้นหาวัตถุอะไรบางอย่างซึ่งทำหน้าที่เป็นจ้าของเสียงที่กำลังส่งเสียงโหยหวนอันแสนจะน่ารำคาญอยู่ตอนนี้ เพียงไม่นานมือบางก็สัมผัสเข้ากับสิ่งของทรงสี่เหลี่ยมที่ถูกจัดวางไว้ในมุมที่ลึกสุดของกระเป๋า คิ้วเรียวเล็กค่อย ๆ ผูกเข้าหากันจนยุ่งเหยิงทันทีที่รู้สึกว่าสิ่งของที่เขากำลังจับต้องอยู่นี้มันมีน้ำหนักบางเบาเกินกว่าที่จะเป็นโทรศัพท์ ค่อย ๆ ดึงมือขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกับดวงตาเรียวสวยที่เบิกโผลงขึ้นมาแทบจะทันที
ซองบุหรี่งั้นเหรอ ? ให้ตายเถอะ คิม มินกยู !!!!!!!!!!!!!!!
“ น้ำมาแล้วครับบบ ”
“..............................”
“พี่วอนอู นี่น้ำครับ ”
“……………………...”
“งั้น ... ผมวางไว้ตรงนี้นะ ”
ค่อย ๆ ลดมือลงวางขวดน้ำไว้ตรงหน้าคนตัวบาง พร้อมกับร่างผอมสูงที่ค่อย ๆ ลดตัวนั่งลงอย่างช้า ๆ ลำตัวเรียวบางที่นั่งตรงดิ่งพร้อมใบหน้าขาวสวยที่กำลังขึ้นสีแดงชาดอยู่ตอนนี้ ทำเอาร่างสูงอดที่จะรู้สึกหดหู่ขึ้นมาไม่ได้ ดวงตาเรียวรีบกวาดตามองหาตัวช่วย ก่อนที่จะเอื้อมมือยาวไปคว้าถุงขนมที่วางเด่นอยู่กลางโต๊ะมาถือไว้ทันที
“ พี่อยากกินขนมหรือเปล่าครับ เจ้านี้อร่อยมากเลยนะ ลองชิมอยู่หน่อยไหม ?”
ยื่นถุงขนมไปให้คนด้านข้างด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม วอนอูรีบยันตัวลุกขึ้นมาก่อนจะปาซองกระดาษทรงสี่เหลี่ยมที่เขานั่งขย้ำมันจนยู่ยี่ใส่หน้าคนรักทันที
“ แล้วอร่อยเท่าไอ้นี่ของนายไหมหล่ะ !!”
“พี่วอนอู !!”
รีบยันตัวขึ้นไปกระชากข้อมือเรียวสวยเอามากำไว้เบา ๆ วอนอูรีบหันมาสะบัดมือออกอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยฉัน !!”
“พี่ฟังผมก่อนสิ ”
“ ฉันต้องฟังอะไร ฟังนายแก้ตัวงั้นเหรอ !? ให้ตายเหอะ ปล่อยฉันได้แล้ว ”
“แต่มันไม่ใช่ของผมนะพี่ !! ”
“..........................”
หยุดการดิ้นรนพร้อมกับใบหน้าเรียวสวยที่หันไปมองคนรักที่กำลังยืนก้มหน้างุดอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกมึนงง มินกยูแอบกัดริมฝีปากเข้าหากันแน่น พร้อมกับหัวสมองที่กำลังนึกหาคำแก้ตัวออกมาอย่างสุดความสามารถ
เอาวะ !! เอาไง เอากัน !!!!!!
“แล้วมันเป็นของใครหล่ะ ”
เอ่ยถามคนตรงหน้าออกไปอย่างไม่ไว้วางใจ
ไอ้หมอนี่มันเป็นคนเจ้าเล่ห์ ! คนรักของเขา เขารู้ !!
“อะ เออ ....”
“ หา ? ว่ายังไง ”
“คะ คือ ....”
“มินกยู ”
“ผะ ผม ...”
“โอเค ! ถ้านายไม่พูด ฉันจะ ! ………”
“ของ ลี ซอกมินครับ !”
“หา ~ ”
ส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
ลี ซอกมิน เนี่ยนะ ? ไม่อ่ะ เขาขอไม่เชื่อได้ไหม !
“ อย่ามาโกหกฉันนะมินกยู ”
“ผมไม่ได้โกหกจริง ๆ นะครับ ของมันจริง ๆ ”
“.....................”
“……………..”
“นาย ... พูดจริง ๆ เหรอ ?”
เอ่ยถามคนตรงหน้าออกไปอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าดวงตาใสซื่อคู่นั้นมันทำให้คำพูดพวกนั้นฟังดูมีน้ำหนักอย่างบอกไม่ถูก มินกยูแอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือไปดึงข้อมือบางของคนรักเอามากุมไว้
“จริงสิครับ ผมหน่ะไม่มีทางทำในสิ่งที่พี่ไม่ชอบหรอกนะครับ ”
ส่งน้ำเสียงโทนออดอ้อนออกไปให้คนที่กำลังยืนเรียงลำดับความคิดของตัวเองอยู่ด้านหน้า วอนอูรีบชักมือกลับทันที
“ พี่ .....”
“ ฉันจะเชื่อนายก็ได้ แต่นายต้องบอกฉันมาก่อนว่าถ้ามันเป็นของเจ้าซอกมินจริงแล้วมันจะมาอยู่กระเป๋านายได้ยังไง ! ”
“พี่วอนอู”
“ว่ายังไงหล่ะ !”
ร้องบอกคนตรงหน้าอย่างท้าทาย มินกยูแกล้งหลุบตาลงต่ำอย่างนึกน้อยใจ
อะไรกันกันหนาวะแม่งง !! เดี๋ยวพ่อปัดสูบโชว์เลยนี่ !!
“ ห๊ะ ? หรือที่นายตอบฉันไม่ได้ก็เพราะว่า .....”
“ซอกมินมันกลัวพี่ซูนยองรู้หน่ะครับ !”
“..................”
“มันก็เลยเอามาฝากไว้ที่ผม แค่นี้แหละครับ”
“………………”
“ ......................”
“ให้ตายเหอะ ! เจ้าซอกมินมันเป็นคนแบบนี้เองเหรอเนี่ย !”
ส่งเสียงฟึดฟัดออกมาอย่างนึกผิดหวัง มินกยูรีบเงยหน้าขึ้นมาทันที
สำเร็จแล้ว !! สำเร็จแล้วโว๊ยยยย !!!!!
“ ไม่ได้การหล่ะ ฉันต้องบอกเจ้าซูนยองหน่อยแล้ว ”
“ห๊ะ !!!!!! ”
ส่งเสียงอุทานออกมาดังลั่นอย่างลืมตัว วอนอูรีบหันขวับไปมองเจ้าของเสียงทันที
“ ตะโกนทำไมมินกยู ?”
“คะ คือ ผะ ผมว่าพี่อย่าทำแบบนั้นเลยนะครับ ถ้าขืนที่บอกพี่ซูนยอง สองคนนั้นจะทะเลาะกันเปล่า ๆ ”
“ แล้วยังไงหล่ะ ฉันแค่ไม่อยากเห็นเพื่อนฉันต้องกลายเป็นไอ้บื้อต่อไปก็เท่านั้นเอง ”
“แต่พี่วอนอู ผมว่าเรื่องนี้เราควรจะให้เขา ...... ”
“นั่นไงมาพอดีเลย !”
ส่งเสียงร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อมองเห็นร่างของชายหนุ่มสองคนที่กำลังเดินเข้ามาตรงที่พวกเขายืนอยู่ มินกยูหน้าซีดลงทันที
ชิบ ... ละกู ทำไงดีวะเนี่ยยย !!!!!!
“ ซูนยองนายมาพอดีเลย มานี่สิ ”
“อะ อะไร”
ส่งเสียงร้องออกมาอย่างงงวย ทันทีที่ถูกมือบาง ๆ ของเพื่อนรักดึงข้อมือของตัวเองให้ไปยืนอยู่ข้าง ๆ ซอกมินทำท่าจะเดินตามไปแต่กลับถูกมือบาง ๆ มือเดิมผลักออกไปอย่างไร้มารยาท
“วอนอู นี่แกผลักซอกมินทำไมเนี่ย ?”
รีบร้องถามคนด้านข้างอย่างตกใจก่อนจะรีบหันไปมองเจ้าของใบหน้าขาวซีดที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเป็นห่วง มินกยูรีบคิดหาวิธีที่แก้ไขสถานการณ์โดยเร็ว
“ เดี๋ยวแกก็รู้เองนั่นแหละ เอาหูมาสิฉันจะ ......”
“ อุ๊บ !!!!!!!! “
“เฮ้ย !!! ”
ร้องประสานเสียงออกมาอย่างตกใจทันทีที่สายตาทั้งสองคู่หันไปเจอกับฉากจูบอันเร้าร้อนที่มีเพื่อนรักของเขาทั้งสองคนเป็นผู้ทำการแสดง ซอกมินลอบกลืนน้ำลายลงคอดังเอือกก่อนจะรีบเอื้อมมือไปคว้าเรียวมือสวยของคนรักที่ทำท่าจะเดินไปคว้าตัวคนที่เป็นฝ่ายถูกจู่โจมออกมาจากชายหนุ่มอีกคน ซูนยองรีบหันไปมองหน้าซอกมินทันที
“ ผมว่าอย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยครับ เราไปกินข้าวกันเหอะ”
รีบดึงตัวคนรักออกมาจากตรงที่ยืนอยู่โดยเร็ว ใบหน้าหล่อคมฉายแววเคร่งเครียดออกมาอย่างเห็นได้ชัด
มินกยู !! นี่มึงมาฉายหนังสดอะไรให้เมียกูดูแต่เช้าวะเนี่ย !! ไอ้บ้าเอ๋ยยย
“ มินกยู !”
“……………”
“ คิม มินกยู !!”
“...................”
“ ไอ้ คิม มินกยู !!!”
“ผะ ผมขอโทษครับ”
เอ่ยร้องออกมาอย่างน่าเวทนาทันทีที่ถูกคนตัวเล็กหิ้วมาโยนไว้ในที่ลับตาคน วอนอูถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะใช้สายตาเรียวจดจ้องเข้าในดวงตาสำนึกผิดของอีกคนอย่างเอาเรื่อง
“ ใจคอนายจะพูดมันอยู่คำเดียวใช่ไหม !”
“ แต่ผม ....”
“ หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะมินกยู ! ฉันไม่อยากได้ยินคำโกหกกะล่อนปลิ้นปล่อนของนายอีกแล้ว พอกันซักที ฉันเกลียดคนอย่างนายที่สุดเลย รู้ไว้ซะด้วย !! ”
“ แต่พี่ ! ผะ ผมแค่ลองมันดูเฉย ๆ ผมไม่ได้ติดซักหน่อย .... ”
“ งั้นเหรอ ! แล้วยังไงหล่ะ มันเกี่ยวอะไรกับฉัน ”
“ พี่วอนอู ?”
“ต่อไปนี้นายจะทำอะไรก็เชิญ ฉัน! จะ ! ไม่ ! ยุ่ง ! กับ ! นาย ! แล้ว ! ”
“ พี่วอนอู !! พี่หมายความว่าจะเลิกกับผมใช่ไหม !”
รีบเอื้อมมือไปคว้าข้อมือเล็กของคนที่ทำท่าจะเดินหนี ก่อนจะถูกเจ้าของของมันสลัดทิ้งโดยทันที
“ ทำตัวนายให้ดีได้ซักแค่ครึ่งหนึ่งของซอกมินก่อนสิ ”
“……………………”
“แล้วค่อยคุยกัน !!”
เอ่ยบอกคนด้านหน้าด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความจริงจังพร้อมกับเรียวขาสวยที่จ้ำอ้าวออกไปทันที มินกยูแกล้งก้มหน้าลงเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ถูกวาดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อทันทีที่แผ่นหลังบาง ๆ ของคนรักได้จางหายออกไปจากสายตาของเขาแล้ว
ลี ซอกมิน ? คนดีอย่างนั้นเหรอ ? ให้ตายเหอะ ผมนี่แหละจะเป็นคนที่ทำให้พี่รู้เอง
ว่าคนอย่างมัน ! ก็ไม่ได้มีความเลวน้อยไปกว่าผมเลยซักนิด !
“ สวัสดีครับพี่ซูนยอง ”
“อื้ม ”
“ซุนยอง ฉันไปกินข้าวก่อนนะเดี๋ยวมา !”
เอ่ยบอกคนที่กำลังจะหย่นตัวลงนั่งบนม้าหินด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น ซูนยองรีบเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของคำพูดแปลก ๆ นั่นอย่างงงวย
“ เมื่อกี้เราก็กินโจ๊กกันแล้วไม่ใช่เหรอ หรือว่าแกยังไม่อิ่ม ? ”
“อืม ฉันยังไม่อิ่ม ไปนะ ! ”
ล่ำลาเพื่อนรักอีกทีพร้อมกับดวงตาเรียวสวยที่วาดผ่านคนตัวสูงที่นั่งเด่นอยู่ก่อนแล้วราวกับเขาไม่ตัวตัวตน ซูนยองเหลือบตามองมินกยูเล็กน้อยอย่างนึกสงสัย
“ ทะเลาะกันเหรอ ?”
“ นิดหน่อยหน่ะครับ ”
“อ่อ อืม”
ตอบรับคนที่นั่งอมยิ้มกริ่มอยู่ฝั่งตรงข้ามเบา ๆ
ทะเลาะกัน ? เนี่ยนะเหรอหน้าของคนที่กำลังทะเลาะกันแฟน มันใช่เหรอมินกยู ?
“ว่าแต่ ทำไมซอกมินมันยังไม่มาอีกนะ ใกล้จะขึ้นเรียนแล้วนะเนี่ย”
“ เจ้านั่นมันไม่สบายหน่ะ วันนี้คงมาเรียนไม่ได้”
“ เหรอครับ !!”
โผล่งออกมาอย่างดีใจ ทำเอาคนที่นั่งหน้าเครียดอยู่ตรงหน้าอดที่จะหันขวับไปมองไม่ได้
ดีใจอะไรของนายหน่ะ !! ซอกมินมันเป็นเพื่อนแกนะมินกยู !!!!!!
“ อื้อ !!”
“ งั้นผมขอตัวนะครับ ฝากลาพี่วอนอูด้วยนะครับ บายย”
“เฮ้ !! นั่นนายจะไปไหนหน่ะ ไม่เรียนหนังสือหรือไง !! ”
รีบตะโกนดักคนที่อยู่ดี ๆ ก็กวาดหนังสือที่วางเกลื่ยนกลาดอยู่บนโต๊ะเข้ากระเป๋าของตัวเองอย่างรวดเร็ว มินกยูแอบคายอมยิ้มเล็ก ๆ ออกมาก่อนจะก้มหน้าลงไปมองเจ้าของคำถามที่นั่งทำหน้าตกใจอยู่บนเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ให้ความรู้สึกชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
“ผมจะ .... ไปเยี่ยมเพื่อนรักหน่ะครับ ”
ก๊อก !! ก๊อก !! ก๊อก !!
“ใครครับ ?”
ก๊อก !! ก๊อก !! ก๊อก !!
“................”
ก๊อก !! ก๊อก !! ก๊อก !!
แกร๊ก !!!!
“เฮ้ย !!! มินกยู”
“ สวัสดีครับ คุณ ลีซอกมิน”
“มึงมาทำไมเนี่ย ?”
เอ่ยถามคนที่กำลังทอดตัวนั่งลงบนโฟซาสีสวยที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้องด้วยความสงสัย มินกยูไหวไหล่เล็กน้อยพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่จดจ้องไปยังใบหน้าซีดเซียวของเพื่อนรักอย่างนึกเป็นห่วง
เป็นห่วง ? เป็นห่วงงั้นเหรอ ! ให้ตายเหอะ แกมาที่นี่เพื่อมาแกล้งมันนะโว๊ย ไม่ได้มาเยี่ยมใคร !
ใจเย็น คิม มินกยู ใจเย็น ๆ อุดมการณ์ แกมีอุดมการณ์ที่ต้องเดินตามให้ถึงเป้าหมาย จำไว้ !!
“ ก็เห็นพี่ซูนยองบอกว่ามึงไม่สบายเลยมาดูหน่อยหน่ะ ”
“ กูไม่เชื่อ ”
“ อ้าว ไอ้นี่ ! ”
“แล้วมึงจะให้กูเชื่อได้ยังไงว่าคนอย่างมึงจะยอมหยุดเรียนเพื่อมาเยี่ยมกูถึงในห้องเนี่ย แต่ช่างแม่มเหอะ มึงจะมาด้วยเหตุผลอะไรก็เรื่องของมึง แต่มึงอย่าเผาห้องกูอย่างเดียวเป็นพอ ”
เอ่ยบอกคนที่กำลังนั่งทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงหน้าก่อนจะสาวเท้าไปยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูออกมาพาดไว้บนไหล่
“ นั่นมึงจะทำอะไรหน่ะ ”
“อาบน้ำ ”
“ มึงไม่สบายไม่ใช่เหรอวะ ”
“ ค่อยยังชั่วแล้วแหละ กูกินยาไปสองเม็ดและ ”
เอ่ยบอกคนช่างสงสัยเบา ๆ ก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำทันที มินกยูนั่งนิ่งอยู่ซักครู่แต่พอได้ยินเสียงน้ำไหลออกมาจากฝักบัวร่างสูงก็ไม่รอช้าที่จะวิ่งไปล้มตัวลงนั่งกับพื้นหน้าจอทีวีก่อนจะหยิบแผ่นซีดีสองสามแผ่นออกมาจากกระเป๋าแล้วยัดไปตามช่องเก็บแผ่นที่เหลือว่างอยู่อย่างรวดเร็ว รีบพาตัวเองลุกขึ้นก่อนจะเดินกลับไปนั่งสงบนิ่งอยู่ที่เดิม มือหนาค่อย ๆ ล้วงไปหยิบเครื่องมือสื่อสารขึ้นมาช้า ๆ ก่อนจะจัดการกรอกเบอร์คนรักของเพื่อนรักลงไปทันที
“ ว่าไงมินกยู ?”
“ เย็นนี้พี่จะมาห้องซอกมินหรือเปล่าครับ ”
“อืม ไปสิ ทำไมเหรอ ?”
“ อ่า ... ถ้าอย่างนั้น พะ พี่ช่วยชวนพี่วอนอูมาด้วยได้ไหมครับ ?”
“………………”
“ นะครับพี่ซูนยอง ช่วยผมหน่อยนะ ”
“……………….”
“นะครับพี่ ช่วย ....”
“ อืม ๆ ฉันจะพยายามนะ ”
“ ขอบคุณครับ !!”
“ อืม ”
สิ้นเสียงคนปลายสายร่างสูงก็จัดการยัดโทรศัพท์ลงไปที่เดิม พร้อมกับรอยยิ้มร้าย ๆ ที่ใบหน้าหล่อคมได้สรรสร้างมันขึ้นมาอีกครั้ง
ลี ซอกมิน เอาเป็นว่าเอาไว้ให้ถึงฤกษ์งามยามดีเมื่อไหร่ ฉันจะตอบแทนแกให้นะ ... เพื่อนรัก หึหึ
ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !
แกร๊ก !!!
“ พี่ซุนยอง “
“ อืม ”
“เป็นไงบ้างซอกมิน ?”
“พะ พี่วอนอู ?”
“นี่มินกยู ! มึงรีบพาตัวเองกับพี่วอนอูออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลยนะ ”
รีบดึงเพื่อนรักเข้ามาในพื้นที่ลึกสุดของห้องครัว ก่อนจะเอ่ยไล่เบา ๆ มินกยูนิ่วหน้าลงทันที
“ทำไมวะ ? นี่กูกับพี่วอนอูมาเยี่ยมมึงนะ แหนะ อย่าบอกนะว่ามึงจะ ...... เหอะ ไม่สบายอยู่แท้ ๆ ไม่เจียมสังขารเลยนะมึง”
“ ไม่เจียมบ้าบออะไรของมึง กู ! จะ! พัก ! ผ่อน ! ”
พยายามกดเสียงในเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ มินกยูไหวไหล่เล็กก็เอื้อมมือไปคว้านู้นคว้านี่ใส่ปากอย่างไม่นึกสนใจเจ้าของห้องที่ยืนหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ตรงหน้าซักเท่าไหร่
อย่าพึ่งดิวะ ! ถ้าแผนกูสำเร็จเมื่อไหร่ กูจะเป็นคนเนรเทศตัวเองออกไปเอง โอเค ?
“ ไอ้ คิม มินกยู !”
“เออ ๆ แปบนึงไม่ได้ไงวะ เย็น ๆ แบบนี้รถติดจะตาย ขี้เกรียจไปนั่งหงักอยู่บนรถเมลล์ร้อน !”
“ไม่ได้ ! มึงต้องไปเดี๋ยวนี้ ”
“ มึงนี่ ! ไล่แต่กูทำไมไม่ไล่พี่ซูนยองบ้างวะ ?!!”
หันไปตวาดใส่คนด้านข้างอย่างเหลืออด ซอกมินเลือดขึ้นหน้าทันที
“ มึงจะให้กูไล่พี่ซูนยองเนี่ยนะ มึงอยากเห็นกูตายหรือไง !!”
“ ขนาดนั้นเชียว ?”
“อย่ามานอกเรื่อง !”
“......................”
“………………”
“พี่ซูนยองงงงง อยากดูหนังอะไรไหมครับเดี๋ยวผมเปิดให้ ~~~~ ”
รีบวิ่งแจ้นออกไปกองอยู่แทบเท้าของรุ่นพี่ที่พ่วงตำแหน่งคนรักของเพื่อนรักไปในตัว ซอกมินรีบวิ่งตามออกไปทันที
“ ไอ้มินกยู !”
เดินไปเขี่ยตัวเพื่อนรักออกจากเท้าของซูนยองก่อนจะหย่นตัวลงนั่งข้าง ๆ คนรักด้วยใบหน้าที่แฝงไปด้วยความไม่พอใจอย่าขีดสุด ซุนยองเหลือบตามองใบหน้าหล่อเหลาที่ขึ้นสีแดงชาดของคนรักอย่างตกใจ
“ซอกมินทำไมนายหน้าแดงจัง ไข้ขึ้นหรือเปล่าเนี่ย !”
เอ่ยร้องออกมาอย่างพะว้าพะวง ซอกมินรีบปรับสีหน้าตัวเองให้เป็นปรกติทันที
“ผมหายแล้วครับ ”
“ แต่ทำไมหน้านาย ?”
“ อากาศมันร้อนหน่ะครับ ”
“อ่อ งั้นเหรอ ”
“งั้นถ้าซอกมินหายดีแล้ว ฉันกลับละนะ”
“ พี่วอนอูอย่าพึ่งสิครับ !!”
รีบร้องบอกคนที่ทำท่าลุกขึ้นยืนอย่างรีบร้อน วอนอูรีบก้มลงไปมองเจ้าของเสียงเรียกนั่นทันที
“ ตะ ตอนนี้มันดึกแล้วเอาไว้เรากลับพร้อมกันก็ได้นี่ครับ ”
“........................”
“นะ นั่นสิ วอนอูบ้านนายกับมินกยูอยู่ใกล้ ๆ กันไม่ใช่เหรอ กลับพร้อมกันก็ดีนี่ ไม่อันตรายด้วย”
เอ่ยบอกเพื่อนรักเบา ๆ ทันทีที่ดวงตาเรียวสวยเหลือบไปเจอใบหน้าหล่อคมของชายหนุ่มอีกคนที่ฉายแววเศร้าสร้อยออกมาอย่างน่าสงสาร วอนอูรีบทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้งทันที
“ ฉันเห็นแก่นายหรอกนะซูนยอง !”
“อะ อืม ขอบใจนะ”
หันไปส่งยิ้มให้เพื่อนรักที่นั่งหน้ามุ้ยอยู่ด้านข้างเบา ๆ
ให้ตายเหอะ ! ทำไมเขาต้องเอาตัวเองเข้าไปเอี่ยวกับเรื่องเจ้าของคนนี้ตลอดเลยนะ ไม่เข้าใจจริง ๆ !!
“’พะ พวกพี่อยากดูเรื่องอะไรเหรอครับ ?”
เงยหน้าขึ้นไปถามความคิดของคนที่นั่งอยู่โซฟาเบา ๆ ไร้ปฏิกิริยาตอบรับ ซอกมินพ่นเสียงหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่จ้องไปยังใบหน้าเจ้าเล่ห์ของเพื่อนรักอย่างเหนื่อยหน่าย
“ จะเปิดอะไรก็เปิดเหอะหน่า ”
“งั้น... ฉันเอาเรื่องนี้ละกันนะ “
หันไปบอกเพื่อนรักด้วยแววตาแปลก ๆ ก่อนจะจัดการใส่แผ่นดีวีดีเข้าในเครื่องเล่น ทันทีที่ภาพในจอทีวีเริ่มต้นฉายขึ้นดวงตาทั้งสามคู่ของชายหนุ่มทั้งสามคนที่นั่งอยู่บนโซฟาก็เบิกโผลงขึ้นมาพร้อมกันทันทีอย่างไม่ได้นัดหมาย ซอกมินรีบกระโจนลงไปกดเอาแผ่นออกพร้อมกับบทร่วมรักอันดูดดื่มของชายหญิงเมื่อสักครู่จะดับวูบออกไปจากหน้าจอทันที เหลือบตาไปมองเจ้าของเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่กระเซ่าดังอยู่ด้านข้างอย่างอาฆาตแค้น
ไอ้คิม มินกยู ไอ้เพื่อนบ้าเอ๊ย !!!!!!!!!
“ซะ ซอกมินเมื่อกี้มันอะ อะไรกัน !“
“ คะ คือมันไม่ใช่แบบนั้นนะครับพี่ซูนยอง เปลื่ยนแผ่นไหม ดูอันนี้ดีกว่า ”
รีบยัดแผ่นที่คว้าได้เข้าเครื่องอย่างรวดเร็วพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่จดจ้องไปยังใบหน้าขาวซีดของคนรักอย่างไม่วางตา ซูนยองค่อย ๆ สงบสติลงอย่างช้า ๆ อย่างเข้าใจโลก
ซอกมินก็เป็นเพียงแค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่อยู่บนโลกใบนี้ เพราะฉะนั้นเรื่องแบบนี้คงไม่แปลกเท่าไหร่หรอกมั้ง ?
นึกทบทวนกับตัวเองในใจพร้อมกับดวงตาสวยที่เลื่อนขึ้นไปจดจ่อกับหน้าจอทีวีอีกครั้ง แต่ทันทีที่ดวงตาเรียวสวยสัมผัสเข้ากับภาพเคลื่อนไหวที่กำลังฉายอยู่บนหน้าจอทำเอาใบหน้าสวยที่เคยขาวซีดแดงฉาดขึ้นมาแทบจะเป็นสีเลือด
ภาพของชายหนุ่มสองคนที่กำลังนอนกอดรัดกันอยู่บนเตียง มันคงเป็นอะไรที่ไม่น่าตกใจซักเท่าไหร่
ถ้าคนสองคนนั้น ....
มันไม่ใช่เขากับลี ซอกมิน !!
“ เพราะมึงคนเดียว !!”
“อะไรของมึงวะ ”
“ มึงไม่ต้องมาอะไรเลย มึงแกล้งกูมึงตั้งใจเปิดไอ้แผ่นบ้า ๆ นั่นให้พี่ซูนยองดู ทำไมมึงทำแบบนี้วะ มินกยู!! ”
“ เออ !! กูยอมรับก็ได้ว่ากูแกล้งมึง แต่มึงกรุณาคิดหน่อยนะ ว่าพี่ซุนยองมึงของโกรธมึงเรื่องอะไร !!”
“………………”
“………………”
“ นั่นดิวะ ”
ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ เพื่อนรักอย่างสิ้นหวัง มินกยูเหลือบไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อคมที่นั่งก้มหน้างุดอยู่ด้านข้างอย่างเห็นใจ
“ อย่าเครียดดิวะ เค้างอนเราก็แค่มีหน้าที่ง้อไม่เห็นจะยาก ”
“ พูดง่ายนะมึง มึงไม่โดนเองนี่หว่าเลยพูดได้”
เงยหน้าขึ้นไปพูดกับคนด้านข้างอย่างฉุน ๆ มินกยูหน้าซีดลงทันที
“ใครว่ากูไม่โดน กูโดนก่อนมึงอีก ”
“ งั้นแสดงว่ามึงตั้งใจจะให้กูโดนเป็นเพื่อนสินะ เหอะ ๆ รักกูจังนะมึงอ่ะ”
เอ่ยบอกเพื่อนรักอย่างยิ้มแย้มก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างไม่รู้จะทำอะไร มินกยูไหวไหล่เล็กน้อยพร้อมกับใบหน้าหล่อคมที่ก้มลงงุดจนชิดอก
สิ้นหวัง ! นี่คงเป็นสถานการณ์ที่เขาสองคนกำลังเผชิญกับมันอยู่สินะ !
“ แล้วมึงไปทำอะไรให้พี่เขาโกรธอ่ะ ”
เอ่ยเสียงออกมาทำลายความเงียบที่ค่อย ๆ คลืบคลานเข้ามาภายในห้องช้า ๆ
“ ความลับวะ ”
“ แม้กระทั่งกูมึงก็บอกไม่ได้หรอวะ ”
“กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ ... พี่วอนอูแม่มเสือกไปรู้ในสิ่งที่กูไม่อยากให้รู้ที่สุดหน่ะ”
“นี่มึงอย่าบอกนะ ว่าเรื่อง .....”
“เออ เรื่องนั้นแหละ”
“เหอะ !! กูว่าแล้ว กูบอกให้มึงเลิกทำไมมึงถึงไม่เลิกวะ รอให้ตัวเองซวยแล้วพากูซวยไปด้วยก่อนใช่ไหมมึงจะเลิกอะ เป็นไงหล่ะสมใจมึงยัง !? ”
“เออครับ กูขอโทษ แล้วมึงหล่ะตอนนั้นกูก็เห็นมึงพึ่งทะเลาะกับพี่ซูนยองเรื่องแอบถ่ายคลิปบ้าบออะไรนี่อยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วยังไง ? มึงก็ไม่เลิก เห็นไหมเหมือนกูเปี๊ยบ !!”
เอ่ยบอกคนด้านข้างด้วยอารมณ์ที่แฝงไปด้วยความรู้สึกเหนื่อยหน่ายไม่แพ้กัน ซอกมินพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเหลือบตาไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อคมที่ตวัดตามามองเขาเช่นกัน
“กูว่าเราเลิกมานั่งสาธยายความดีกัน แล้วกลับไปคิดแผนง้อพวกพี่แกดีกว่าวะ รอบนี้ทั้งคู่เลยด้วย เหนื่อยคูณสองแน่มึง ”
“ เออเอางั้นก็ดี กูก็ไม่ไหวแล้วหว่ะ งั้นกูกลับแล้วนะ ”
“อืม กลับดี ๆ หล่ะ”
เงยหน้าขึ้นไปกล่าวล่ำลาคนที่กำลังยันลุกขึ้นมาบิดตัวไปมาอยู่ตรงหน้า มินกยูก้มลงมาพยักหน้าให้เพื่อนรักพร้อมกับมือหนาที่เอื้อมลงไปคว้าเป้ขึ้นมาสะพายก่อนที่เรียวขาแกร่งจะก้าวออกไปจากห้องทันที
“ มินกยู เป็นอะไรของมึงเนี่ยทำหน้าเหมือนหาที่วอนอูไม่เจอ ”
เอ่ยทักคนที่กำลังนั่งฟุปหน้าลงกับโต๊ะก่อนจะหย่นตัวนั่งลงตาม มินกยูรีบเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของน้ำเสียงเคร่งเครียดของผู้ที่พึ่งเปล่งคำทักทายอกมาแทบจะทันที
“มึงรู้ได้ไงวะ !!”
“ทำไมกูจะไม่รู้ เพราะกูหาพี่ซูนยองไม่เจอเหมือนกัน ”
“ห๊ะ !!”
“มึงตกใจอะไร ก็แค่เมียกูกับเมียมึงหนีตามกันไปเรียบร้อยแล้วไง !”
“ไอ้ซอกมินกูไม่ตลกนะโว๊ย !!”
“ แล้วยังไง กูทำอะไรได้ นั่งร้องไห้ฟูมฟายเป็นบ้าอยู่คนเดียวงั้นเหรอ ไปไหนกันแม่งก็ไม่รู้ !!”
โผล่งออกมาอย่างอึดอั้นตันใจ มินกยูผงะเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือเรียวยาวออกไปตบลงบนไหล่กว้างของเพื่อนรักเบา ๆ ใบหน้าหล่อคมค่อย ๆ แย้มรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความพิศวงออกมาครั้ง
“ พวกเราไม่รู้ แต่ยังมีอีกคนที่รู้นะโว๊ย ”
“พี่ซึงซอล !! ทางนี้ครับพี่ ”
รีบส่งเสียงเรียกคนที่กำลังเดินดิ่งออกมาจากตึกให้หันมามอง ซึงซอลรีบหันขวับไปตามเสียงเรียกก่อนที่ใบหน้าได้รูปจะยู่ยี่เข้าหากันเล็กน้อยด้วยความงงงวย มินกยูรีบคว้ามือซอกมินก่อนจะพากันเดินตรงไปยังรุ่นพี่ตัวโตที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าทันที
“ สวัสดีครับพี่ซึงซอล ”
“ คิม มินกยู ลมอะไรพาแกมาถึงที่นี่วะเนี่ย ”
ร้องถามคนตรงหน้าออกไปอย่างแปลกใจ มินกยูรีบเข้าเรื่องทันที
“คณะพี่อยู่ห่างจากคณะผมไม่กี่เมตรเองไม่ต้องผมเดินมาเองก็ได้ครับ ”
“ปากดีไม่เปลื่ยนเลยนะแก แล้วไงมาหาฉันที่นี่มีอะไร ”
“พี่รู้ใช่ไหมว่าพี่วอนอูไปไหน ?”
“ อืม รู้ ”
“งั้นพี่ .....”
“แต่ฉันไม่บอกพวกแกหรอกนะ !”
“ซึงซอลล ทำไมพี่ทำแบบนี้อ่ะ ช่วยผมนิด ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ”
“ไม่ได้ !! ถ้าเจ้านั่นมันรู้เรื่องแล้วหาเรื่องใส่ร้ายฉันแล้วไปฟ้องป้า ฉันก็โดนหักค่าขนมหน่ะสิ ไม่เอาด้วยหรอก !”
เอ่ยปฏิเสธคนตรงหน้าออกไปอย่างไม่ใยดี มินกยูรีบงัดไม้ตายขึ้นมาใช้ทันที
“เสื้อกล้ามพี่จีฮุน 2 ตัว !!”
“ฉันได้จากนายมาเยอะแล้ว ”
“งั้น .... ถุงเท้าอีกสามคู่”
“ ถุงเท้าพี่นายเต็มตู้เสื้อผ้าฉันแล้วหล่ะ พอแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นก็ ...... บล็อกเซอร์ตัวโปรดของพี่จีฮุนซัก 2ตัว .....”
“………………”
“………………”
“ จะเอาเบอร์ห้องด้วยไหมหล่ะ ?”
“ ถ้าได้ก็ดีครับพี่ ”
“ไอ้เฒ่าหัวงูนั่นเป็นใครวะ กูไม่เห็นจะรู้จักเลย”
“พี่ซึงซอลหน่ะ ”
“เออรู้แล้ว แต่อยากรู้คือพี่แกเป็นญาติสนิทมิตรสหายฝ่ายไหนของมึง ทำไมกูถึงไม่รู้จัก ?”
“ ลูกพี่ลูกน้องพี่วอนอูหน่ะ พี่แกชอบมาใช้บริการกูบ่อย ๆ ”
“เฮ้ย !!!!! บริการอะไรของมึงวะ ”
ร้องถามออกมาอย่างตกใจพร้อมกับสาวเท้าไปด้านหลังอีกสองก้าว มินกยูเหลือบตาไปมองคนที่ยืนแบกเป้ลูกใหญ่ไว้บนหลังอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะรีบก้าวเท้าไปข้างหน้าอีกครั้งทันที
“ นี่มึงยังไม่ตอบกูเลยนะมินกยู”
“ บริการแลกเปลื่ยนสิ่งของหน่ะ มันไม่เกี่ยวกับมึงหรอกอย่าไปสนใจเลย ”
“สิ่งของ ? นี่มึงอย่าบอกนะว่ามึงคอยลักเอาสิ่งของเครื่องใช้ของพี่ชายมึงไปปรนเปรอความหื่นกามของตาเฒ่านั่นอ่ะ !!”
“เออ !! กูก็เอาสิ่งของเครื่องใช้ของน้องชายเค้ามาปรนเปรอความหื่นกามของกูเหมือนกัน ”
“เฮ้ย !! มินกยูนี่มึง .....”
“พอ !! มึงพอเลยซอกมินเลิกหาเรื่องด่ากูได้และ ว่าแต่.... นั่น นั่นใช่โรงแรมที่พี่ซึงซอลบอกเปล่าวะ ? ”
“ไหนวะ ?”
เอ่ยถามคนด้านข้างเบา ๆ พร้อมกับดวงตาเรียวที่จดจ้องไปยังป้ายสีทองอร่ามที่ตั้งตระหง่าอยู่ริมฝั่งทะเล
หึ !! เลือกโรงแรมเหมือนจะมาฮานิมูนกันเลยนะครับ !!
“ ใช่เปล่าวะ ?”
“เออ ๆ โรงแรมนี่แหละ ”
รีบหันไปบอกคนด้านข้างพร้อมกับเรียวเท้าแกร่งที่จ้ำอ้าวเข้าไปด้านในทันที เดินตรงไปยังเคาวน์เตอร์พร้อมกับยื่นแผ่นกระดาษเล็ก ๆ ไปให้พนักงานสาวสวยที่ยืนแย้มยิ้มอยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“ขอห้องข้าง ๆ ห้องนี้อ่ะครับ ”
“409 ดิฉันขอเช็คซักครู่นะคะ ”
เอ่ยบอกคนตรงหน้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนก้มลงไปเช็คข้อมูลกับเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าโดยเร็ว
“ ว่าไงครับ ”
“ ยังมีห้อง 410 ที่ว่างอยู่ตอนนี้ค่ะ ไม่ทราบว่าลูกค้า ....”
“เอาห้องนี้แหละครับ ขอกุญแจด้วย”
“แต่ห้องนี้เป็นห้องซูอิสนะคะ ลูกค้ามาคนเดียวดิฉันเกรงว่า ......”
“ผมมาสองคนหน่ะครับ ”
รีบหันดวงตาเรียวสวยที่เคลือบหนาด้วยอายไลเนอร์ไปยังชายหนุ่มร่างสูงอีกคนที่เดินมายืนอยู่ข้าง ๆ ลูกค้าของเธอ ลอบกลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ พร้อมกับมือเรียวเล็กที่ค่อย ๆ วางกุญแจลงบนเคาวน์เตอร์อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ซอกมินรีบคว้ามันมาถือไว้ก่อนจะเดินดิ่งออกไปทันที
“ฟะ แฟนคุณใจร้อนจังเลยนะคะ ”
“หา ~ ”
“ดะ ดิฉันหมายถึงผู้ชายคนเมื่อตะกี้หน่ะ เขาคง ....”
“อ้อ ครับ หมอนั่นก็เป็นแบบนี้ประจำนั่นแหละ ผมขอตัวก่อนครับ”
เอ่ยลาหญิงสาวเที่ทำท่าจะทรุดฮวบลงกับพื้นเบา ๆ พร้อมกับใบหน้าหล่อคมที่ยกยิ้มร้าย ๆ ขึ้นมาอย่างสะใจ
คิดว่าเขากับเจ้านั่นเป็นอะไรกันงั้นเหรอ ให้ตายเหอะ ! เธอชั่งเป็นสาววายที่ไม่มีศิลปะในการจิ้นเอาซะเลย !!
แกร๊ก !!
“ทำไมมึงขึ้นมาช้าจังวะ !!”
“แล้วมึงจะรีบไปไหน พวกพี่แกก็อยู่ห้องข้าง ๆ เนี่ย ”
“ กูจะรีบพาพี่ซูนยองกลับ !”
“อย่าพึ่งดิวะ ! ชอบทำอะไรบุ่มบ่ามอยู่เรื่อยเลยนะมึงอ่ะ ”
รีบท้วงคนที่กำลังจะสาวเท้าออกไปจากห้องอย่างนึกรำคาญ ซอกมินรีบหันกลับมามองเจ้าของอันแสนจะคุ้นเคยนั่นทันที
“แล้วมึงจะรออะไร ไหน ๆ เราก็มาถึงที่นี่กันแล้วนะเว๊ย ”
“ กูกำลังรอให้สมองกูทำงานอยู่ ”
“นี่มึงจะใจเย็นไปถึงไหนวะมินกยู”
“กูไม่ได้ใจเย็น แต่มึงไม่เคยได้ยินเหรอ ....... ”
“…………..”
“ ช้า ๆ ได้พล้าเล่มงามอ่ะ มึงรู้จักไหม ?”
ก๊อก !! ก๊อก !! ก๊อก !!
“………………”
“ ใครอ่ะซูนยอง ?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ”
เอ่ยพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกับดวงตาเรียวสวยที่จดจ้องไปยังบานประตูตรงหน้าอย่างหวาดระแวง ซูนยองรีบวางหนังสือที่ถืออยู่ลงบนเตียงพร้อมกับเรียวเท้าสาวที่จ้ำอ้าวออกไปยังต้นเสียงทันที
ก๊อก !! ก๊อก !! ….
แกร๊ก !!!
“ มินกยู !!! นี่นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย !!”
“ พี่อย่าพึ่งถามอะไรตอนนี้เลยครับ ตอนนี้ซอกมินไข้ขึ้นหนักมาก มันกำลังจะแย่แล้วพี่ช่วยมันด้วยนะ !!”
ร้องบอกคนตรงหน้าด้วยอากัปกริยาร้อนรนถึงขีดสุด ซูนยองหน้าซีดลงทันที
“ซอกมิน ! แล้วตอนนี้มันอยู่ไหนหล่ะ”
“อยู่ในห้องครับ ตามผมมาสิ”
รีบดึงมือคนตรงหน้าเข้ามากุมไว้เบา ๆ ก่อนจะออกแรงดึงออกไปทันที วอนอูรีบชะเง้อมองตามเพื่อนรักที่กำลังเดินตามชายหนุ่มอีกคนออกไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ
คิม มินกยู นายคิดจะเล่นอะไรของนายอีกเนี่ย !!!
“ห้องนี้นะครับพี่ซูนยอง พี่เข้าไปก่อนนะเดี๋ยวขอตัวลงไปข้างล่างแปบนึง”
“อืม ๆ ”
เอ่ยบอกคนด้านข้างอย่างร้อนรนก่อนจะรีบปลดกลอนประตูเข้าไปทันที
ว่างเปล่า ? แล้ว ซอกมินหล่ะ เจ้านั่น .....
พรึ่บ !!!!!!!!
“เฮ้ย ! นี่พวกนายเล่นอะไรกันเนี่ยเปิดไฟเดี๋ยวนี้นะ !!”
รีบวิ่งไปควานหาสวิตท์ไฟพร้อมกับใบหน้าขาวสวยที่ซีดเผือกขึ้นมาแทบจะทันที
ลี ซอกมิน ! ให้ตายเหอะ ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย !!
อุทานออกมาอย่างหัวเสียเมื่อสวิตท์ไฟที่เขาคลำเจอมันกลับอยู่ในสถานะที่กำลังเปิดอยู่
สับสวิตท์งั้นเหรอ !! เหอะ !! คิม มินกยู แกสองคนนี่มัน โธ่เว๊ยยย !!!!!!
รีบวิ่งไปยังหน้าประตูพร้อมกับมือบางที่เอื้อมลงไปจับกลอนไว้แน่น ตั้งท่าจะปลดมันออกหากแต่ลูกบิดยังคงอยู่ในสภาพเดิมราวกับมีใครบางคนปลดล็อคมันจากด้านนอก ค่อย ๆ ทรุดตัวลงบนพื้นอย่างสิ้นหวังพร้อมกับความกลัวที่ค่อย ๆ คลืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาอย่างช้า ๆ
“ซอกมิน ฉันรู้นะว่านายอยู่ในนี้”
“……………..”
“ รีบออกซักทีเหอะ นายก็รู้ว่าฉันกลัวความมืด ”
“……………..”
“อย่าใจร้ายนักเลย ฉันจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว”
ส่งน้ำเสียงบางเบาที่สั่นเครือไปด้วยความหวาดกลัว ออกไปยังความมืดที่เข้าครอบคลุมอยู่ภายในห้องอย่างน่าเวทนา ค่อย ๆ ยกฝ่ามือบางขึ้นมาลูบไล้แขนเรียวเล็กของตัวเองเบา ๆ ก่อนที่ดวงตาสวยจะค่อย ๆ ปิดลงหากันแนบสนิท
ลี ซอกมิน นายจะแกล้งกันเกินไปแล้วนะ !!
ร้องบอกกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับหยดน้ำตาแห่งความน้อยใจจะค่อย ๆ หลั่งรินลงมาจากดวงตาคู่สวยอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำท่าจะยกมือขึ้นไปปาดน้ำตาหากแต่กลับมีมือหนาของใครบางคนที่ยื่นเข้ามาแย่งหน้าที่นั้นไปทำอย่างช่วยไม่ได้ ซูนยองสะดุ้งตัวขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความตกใจ
“ซะ ซอกมินเหรอ ?”
ร้องถามคนตรงหน้าออกไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ไร้ปฏิกิริยาตอบรับ มีเพียงรสจูบอันแสนคุ้นเคยที่คนตรงหน้าค่อย ๆ สรรค์สร้างมันขึ้นมาบนริมฝีปากของเขาเท่านั้นที่ทำให้เขามั่นใจว่าคนใจร้ายคนนี้คือคนเดียวกับคนรักของเขา
ก๊อก !! ก๊อก !! ก๊อก !!
“ซอกมินเป็นยังไงบ้าง ! ”
“……………..”
“ มินกยู ”
ทำท่าจะปิดประตูลงเหมือนเดิมหากแต่มือเรียวสวยของตรงหน้ากลับไม่ยอมให้คนด้านในทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการแต่อย่างใด รีบพลักคนตัวบางเข้าไปในห้องก่อนจะรีบสาวเท้าตามเข้าไปติด ๆ
“มินกยู ! นายออกไปเดี๋ยวนะ !!”
ร้องบอกคนที่กำลังเดินจ้ำอ้าวเข้ามาหาเขาอย่างไม่นึกเกรงกลัว วอนอูหน้าซีดลงทันที
“มะ มินกยูนายจะทำอะไรหน่ะ !!”
ส่งเสียงหวานที่ฟังดูสั่นเครือขึ้นมาพร้อมกับเรียวเท้าเล็กที่ถอยร่นไปจนหลังแนบกับแผ่นพนัง รีบปิดตาลงแน่นทันทีที่คนตรงหน้ายังคงเดินตรงมาที่เขาอย่างไม่คิดจะหยุดฝีเท้าลงแต่อย่างใด
มินกยู ! นายอย่าทำอะไรที่มันน่ากลัวแบบนี้ได้ไหม !!
“พี่วอนอูครับ ... ผมขอโทษนะ”
ก้มลงไปกระซิบลงบนใบหูเรียวเล็กของคนขี้กลัวอย่างแผ่วเบา วอนอูค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่จดจ้องไปยังดวงตาแน่วแน่ของอีกฝ่ายอย่างไม่นึกจะหนีไปไหน
“ นายพูดแบบนี้อีกแล้ว ”
“ ทำไมเหรอครับ พี่ไม่อยากให้ผมขอโทษ แล้วพี่อยากให้ผมพูดอะไรหล่ะหืม ?”
เอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างยียวนก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงไปใช้ปลายจมูกแตะลงบนปลายจมูกของอีกคนอย่างถือวิสาสะ วอนอูเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย
“ นายจะเลิกไหม ?”
“หา ~ ?”
“ฉะ ฉันหมายถึงนายจะเลิกยุ่งกับมันไหม ”
รีบร้องบอกเจ้าของเสียงอุทานด้านบนอย่างรน ๆ มินกยูแอบคายอมยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะก้มลงไปขโมยหอมคนตัวเล็กฟอดใหญ่อย่างหมั่นเขี้ยว
“ผมเลิกยุ่งกับมันตั้งแต่ที่รู้ว่าโกรธแล้วครับ ”
“ งั้นเหรอ ? แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายไม่ได้โกหกฉันอีก ”
เงยหน้าขึ้นถามคนด้านบนอย่างเป็นต่อ มินกยูส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับใบหน้าหล่อคมที่ก้มลงไปวางริมฝีปากลงบนกกหูของคนรักอีกครั้ง
“ เดี๋ยวผมจะพิสูจน์ให้พี่รู้เอง ”
“ งือออ ~~ ”
“ตื่นแล้วเหรอครับ ?”
“ ซอกมิน !! ”
ส่งเสียงอุทานออกมาอย่างตกใจทันทีที่ลืมตาขึ้นมาปะกับใบหน้าหล่อคมของคนรักที่ห่างกันไม่ถึงคืบ ใบหน้าขาวสวยแดงฉาดขึ้นมาแทบจะทันที
“ เป็นอะไรครับ ทำไมหน้าแดงจัง ”
“ปะ เปล่าซักหน่อย ”
รีบเอ่ยปฏิเสธคนตัวสูงก่อนจะรีบยันตัวขึ้นยืนโดยเร็ว ตามคาด ร่างบาง ๆ ก็รีบทรุดตัวลงที่เดิมโดยเร็วเช่นกัน
“พี่จะรีบไปไหนหน่ะ”
“ฉะ ฉันจะไปอาบน้ำ ”
“ไม่เห็นต้องรีบเลยนี่ครับ นอนต่ออีกหน่อยก็ได้ ”
“ อ่อ อืม ”
รีบล้มตัวลงนอนอีกทีตามคำสั่งของคนรัก ซอกมินแย้มยิ้มออกมาอย่างถูกใจก่อนลดตัวลงไปคว้าเอวบาง ๆ มากอดไว้อย่างหมั่นเขี้ยว
“นะ นี่ซอกมิน ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ”
“ ครับ ”
“ทำไมเมื่อคืนนายต้อง..... ”
“หืม ?”
“ ทำไมนายต้องปิดไฟตอนที่เรามีอะไรกันด้วย ”
เอ่ยถามคำถามชวนลุกขนออกไปพร้อมกับใบหน้าขาวสวยที่แดงฉาดขึ้นมาด้วยความเขินอาย ซอกมินเผลอส่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมกับมือหนาที่ยกขึ้นไปหยิกแก้มย้วย ๆ ของคนรักอย่างหมั่นเขี้ยว
“ก็เพื่อที่ทำให้พี่มั่นใจว่าต่อไปนี้ผมจะไม่แอบถ่ายตอนที่เรากำลัง ....”
“ พะพอแล้ว ฉันรู้แล้ว !!”
รีบพลิกตัวหนีเจ้าของสายตาเจ้าเล่ห์ที่กำลังทอดมองมาที่เขาอย่างรวดเร็ว ซอกมินรีบชะเง้อคอไปมองเจ้าของใบหน้าขาวสวยที่กำลังขึ้นสีน่ารักอย่างได้ใจ
ให้ตายเหอะ เขาขอพนันได้เลยว่าคงไม่มีใครบนโลกนี้จะเขินน่ารักได้เท่ากับคนรักของเขาอีกแล้ว เชื่อไหม
ความคิดเห็น