คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [SF] Hello Halloween ::MINWON:: {17TEEN}
คุณเคยรู้สึกต้องการอะไรบางอย่างจนคุณไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ไหม
มันไม่ได้สวย .... จนขนาดที่ใครต่อใครจะต้องเหลียวมอง
มันไม่ได้สง่า ..... จนทำให้ใครคนหนึ่งอยากที่จะครอบครองมันเอาไว้ถึงขีดสุด
หากแต่มันกลับมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ทำให้สิ่งของสิ่งนั้นมันดูล้ำค่ามากกว่าที่ควรจะเป็น
ความลึกลับ และเวทย์มนต์ที่แฝงอยู่ในนั้น ไม่สามารถมีผู้ใดมองเห็นมันได้
แม้กระทั่งคนผู้นั้นจะเป็นคนที่ตกหลุมพรางแห่งความลุ่มหลงนั่นไปแล้วก็ตาม
“ คุณพ่อครับ หยุดรถก่อนได้ไหมครับ”
“มีอะไรเหรอลูก อย่าบอกนะว่าเราลืมของไว้ที่มหา’ลัยอีกแล้วหน่ะ ”
“ เปล่าครับ ”
ร่างบางก้มหน้านิ่ง พร้อมกับความรู้สึกแปลก ๆ ที่เบียดเสียดเข้ามาในอกของเขาจนมันอัดแน่นไปหมด พยายามบังคับจังวะของลมหายใจให้เข้าที่พร้อมกับดวงตาเรียวสวยที่ตวัดขึ้นมองใบหน้าของผู้เป็นบิดาด้วยแววตาที่แสนจะสับสน
“คุณพ่อรอผมที่นี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมมา ”
“ เฮ้ ! วอนอูลูกจะไปไหนหน่ะ รอพ่อก่อนสิ !!”
รีบพาตัวเองออกมาจากในรถก่อนจะก้าวฝีเท้าตามเด็กหนุ่มที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปยังร้านแกลอลี่สภาพมอซอที่ตั้งเด่นอยู่ข้างถนนแถวชานเมืองอย่างเร่งรีบ ภายใต้ร่างสูงใหญ่ของชายใกล้สูงอายุคนนี้มันเป็นเหมือนสิ่งกีดขวางที่ทำให้เขาไม่สามารถวิ่งไล่ลูกชายตัวแสบคนนั้นได้ทัน แต่ถือว่าโชคยังเข้าข้างที่แกลลอลลี่แห่งนี้มันไม่ใช่แกลอลลี่ผีสิง ที่อยู่ ๆ มันจะหายออกไปขากแผนที่โลกพร้อมกับลูกชายของเขา ถึงแม้ว่าสภาพโดยรวมมันจะเหมือนมากก็ตาม
“วอนอู ! นั่นมันรูปอะไรหน่ะ ..... ”
ค่อยสาวเท้าที่หนักอึ้งของตัวเองเข้าไปยืนแนบข้างเด็กหนุ่มที่กำลังเพ่งพิศสายตาไปยังรูปวาดประหลาด ๆ ที่แขวนโชว์อยู่เบื้องหน้า นี่มันรูปบ้าอะไรกัน สัปหลาดก็ไม่ใช่ อสูรกายก็ไม่เชิง เขาไม่สามรถมองเห็นความสวยงามที่ออกมาจากรูปวาดรูปนี้ได้จริงๆ
“ คุณพ่อครับ ผมอยากได้รูปนี้ ”
“ห๊ะ !! ลูกจะบ้าไปแล้วหรือไง ”
รีบลดเลเวลของเสียงลงทันทีที่เผลอเหลือบไปเห็นหญิงชราเจ้าของร้านที่กำลังส่งสายตาตำหนิมาที่เขา วอนอูรีบลดสายตาลงมามองยังใบหน้าที่ฉีดพ่นไปด้วยสีแดงก่ำของผู้เป็นพ่อทันที
“ ทำไมครับ ”
“พ่อว่าเราเลิกไร้สาระ แล้วรีบกลับบ้านได้แล้ว แม่กำลังรอพวกเราอยู่นะ”
“ ไม่ครับ ! ผมจะกลับก็ต่อเมื่อได้รูปภาพรูปนี้กลับไปด้วย ”
“วอนอู ที่บริษัทพ่อก็มีรูปสวย ๆ ตั้งเยอะแยะมากมาย นี่ลูกลืมไปแล้วเหรอว่าบ้านเราทำธุรกิจอะไรหน่ะ เอาไว้ว่าง ๆ พ่อจะพาลูกไปเลือกนะ พ่อว่าตอนนี้เรารีบกลับบ้านกันก่อนดีกว่า ”
รีบใช้น้ำเย็นเข้าลูบลูกรักที่กำลังยืนส่งสายตาแข็งกร้าวมาให้เขา ท่านประธานจอนพรุ่งพรูลมหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อมองไม่เห็นปฏิกริยาตอบสนองของเด็กตรงหน้า
เหอะ ! ไอ้รูปบ้านี่มันสวยตรงไหน มันสวยกว่ารูปที่บริษัทเรารับประมูลมาทีเป็นสิบ ๆ ล้านตรงไหนเหรอลูก !!
“ ไม่ครับ ! ยังไงผมต้องได้รูปวาดรูปนี้ ”
“วอนอู !”
“ครับ !”
ส่งสายตาดื้อดึงไปยังผู้เป็นพ่ออย่างเป็นต่อ ท่านประธานจอนรีบเบือนหน้าหนีออกไปทางอื่นทันทีที่มีหญิงชราไม่ได้รับเชิญคนหนึ่งเดินเข้ามาในวงสนทนาของเขากับลูกชาย
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน จอน วอนอู ไม่เคยดื้อด้านแบบนี้กับเขาเลยซักครั้ง ! ให้ตายเถอะ เพราะไอ้รูปภาพเสร็งเคร็งนี่แท้ ๆ เชียว !!
“ หนูอยากได้รูปนี้เหรอลูก ”
“ ครับคุณยาย ”
รีบหันไปตอบหญิงชราที่ยืนยิ้มเล็ก ๆ อยู่ด้านข้างอย่างนอบน้อม
“ ถ้าอย่างนั้นก็เอาไปสิ ”
“ หา ~ “
ส่งเสียงอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อได้ยินคำพูดแปลก ๆ ที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากซีดเซียวนั่น เอาไปงั้นเหรอ ? งั้นก็แสดงว่า ....
“ เอาไปเหอะลูกยายให้ ”
“แต่คุณยายครับ ...”
“ รูปนี้หน่ะมีคนมาฝากยายขายนานแล้ว ดูสิฝุ่นเกาะคร่ำครึกแบบนั้นยายกะว่าทิ้งมันหลายรอบแล้วหล่ะ แต่ไม่เป็นไรถ้าหนูอยากได้ ก็เอาไปเถอะ ”
“ จะเอาแบบนั้นเหรอครับ ?”
“ จ๊ะ ”
“งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ ขอบคุณนะครับคุณยาย ”
เอ่ยพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับเรียวแขนเล็กที่เอื้อมขึ้นไปแกะตระขอที่เกี่ยวอยู่กับรูปภาพ เอามันลงมาพินิจดูอีกครั้งก่อนจะลงทุนเป่าผงฝุ่นที่ติดกรังอยู่บนกรอบรูปจนกระจายฝุ้งไปทั่วห้อง ท่านประธานจอนเกล้งทำเป็นสำลักฝุ่นเพื่อดึงความสนใจของลูกชายให้ออกมาจากสัปหลาดที่ทำท่าทางขมึงขึงอยู่ในกรอบรูปโดยเร็ว
“ งั้นเราก็ไปกันเถอะ ”
“ ครับคุณพ่อ ขอบคุณมากนะครับคุณยาย ”
หันไปโค้งให้หญิงชราอีกครั้งก่อนจะรีบสาวเท้าตามผู้เป็นพ่อที่เดินนำอยู่ข้างหน้าอย่างเร่งรีบ
“คุณพ่อ รอผมด้วยสิครับ ”
“ นี่วอนอูลูกไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยหรือไง ”
“ แปลก ? มีอะไรแปลกเหรอครับคุณพ่อ ”
รีบแทรกตัวเข้าไปในรถก่อนจะเอ่ยถามผู้เป็นพ่ออย่างง ๆ แปลกเหรอ ? มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกเลยนี่
“ ก็ที่ผู้หญิงคนนั้นให้รูปลูกฟรี ๆ ไง ”
“ ให้รูปผม ? ก็ไม่เห็นแปลกนี่ครับคุณพ่อ ก็อย่างที่คุณยายเค้าบอกเพราะหาราคาไม่ได้แล้วก็เท่านั้น ”
“ แต่พ่อ ..... ”
“อ่อ ๆ ผมนึกออกแล้วว่ามีอะไรแปลก !! ”
สะดุ้งตัวขึ้นมาเบาๆ ทันทีที่นึกขึ้นได้ ท่านประธานจอนรีบตวัดตามองใบหน้าตื่น ๆ ของลูกชายทันที
“ อะไรหรอลูก !”
“ ก็ที่นี่ ! ที่นี่ผมไม่เคยเห็นมันเลยนี่ครับพ่อ ระหว่างทางกลับบ้านผมไม่เคยเห็นร้านแกลลอลี่ที่ตั้งอยู่ตรงข้างทางแบบนี้เลยนี้ แล้วจู่ ๆ วันนี้ ?”
“ เฮ้ออ ”
“ คุณพ่อถอนหายใจทำไมครับ ”
รีบหันไปถามสารถีจำเป็นที่นั่งทำหน้าหน่าย ๆ อยู่ด้านข้าง คุณพ่อเป็นอะไรอ่ะ ? นี่คุณพ่อไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องที่แปลกงั้นเหรอ ?!!
“ ก็เวลาลูกขึ้นรถมาเมื่อไหร่ ลูกก็เอาแต่นอนไง ”
“ แล้วทำไมเหรอครับ มันไม่เห็นเกี่ยวกันตรงไหนเลย ”
คุณพ่อทำแบบนี้อีกแล้ว ? ชอบจังนะเวลาที่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองโง่เนี่ย - -
“เกี่ยวสิ เพราะลูกเอาแต่นอนก็เลยไม่รู้ว่ามันนี้พ่อไม่ได้กลับทางเดิม”
“อ้าว งั้นเหรอครับ แล้วทำไมพ่อไม่กลับทางเดิมหล่ะครับ ”
นั่นสิ ๆ ทำไมต้องกลับทางใหม่ให้เขาหน้าแตกด้วย !
“ ก็เพราะวันนี้เราเลิกดึกพ่อก็เลยกลับทางลัด แต่ลูกไม่ต้องห่วงหรอกเพราะต่อไปนี้ต่อให้ลูกเลิกดึกแค่ไหนพ่อก็จะกลับทางเดิม พ่อจะไม่มีทางเฉียดมาทางนี้อีกเด็ดขาด”
“ หึ ! คร้าบ ๆ ”
เอ่ยตอบท่านประธานจอนอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะเหลือบตาไปมองรูปวาดขนาดปานกลางที่วางเด่นอยู่ตรงเบาะด้านหลัง นั่นสิ เขาเองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไปที่นั่นอีกแล้วเหมือนกัน เพราะสิ่งที่เขาต้องการที่สุดมันอยู่ที่นี่แล้ว.....
RAORA~ RRAOR~ RAORA~ RAORA~
ละดวงตาเรียวเล็กออกมาจากรูปวาดตรงหน้าก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนหัวเตียงขึ้นมากดรับ “ คิม มินกยู” ร่างบางคายอมยิ้มเล็ก ๆ ออกมาก่อนจะรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูทันที
“ ว่าไง ”
“จะให้ผมว่าไงดีหล่ะ ผมรักพี่นะ ว่างี้ได้เปล่า ? ”
“ หึ ! ตลกใหญ่แล้วนะ”
ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น หากแต่ดวงหน้าขาวใสกลับขึ้นสีแดงฉาดอย่างน่ารัก “ผมรักพี่” ตั้งใจจะพูดวันละกี่รอบดีเจ้าเด็กบ้า
“ พี่ทำอะไรอยู่เหรอ ?”
“อะ เอ่อ ... ”
“ หืม ?”
“ ฉันกำลังจะไปอาบน้ำหน่ะ ”
รีบพ่นคำโกหกคำโตออกไปให้คนปลายสายได้ฟัง แล้วจะให้เขาทำยังไงหล่ะ จะให้เขาพูดว่าพี่กำลังนั่งจดจ่ออยู่กับรูปวาดที่ตัวเองพึ่งซื้อมาแขวนไว้เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วจนไม่มีอันทำอะไรงั้นเหรอ ไม่มีทางซะหรอก เจ้าเด็กนั่นมันไม่มีทางที่เข้าใจแล้วต้องคิดว่าเป็นเรื่องที่แปลกมากแน่ ๆ
“ สรุปว่าพี่ไปงานฮัลโลวีนของมหาลัยจริง ๆ เหรอครับ ”
“ อืม ฉันต้องไปสิ อย่าบอกนะว่านาย .....”
“ ผมคงไปไม่ได้หรอกครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่บริษัทกับพ่อ กว่างานเลี้ยงที่นี่จะจบงานที่มหาลัยก็คงจบไปนานแล้วหล่ะครับ ”
“ อือ งั้นเหรอ ”
” งั้น ... ขอให้สนุกกับวันฮีลโลวีนนะครับ ”
“ อะ อือ .... นี่ ! มินกยู“
” ครับ ”
“ นะ นายจะไม่ไปจริงเหรอ ”
“ ครับ ”
“อ่อ อืม ๆ งั้นฉันคงไม่ไปแล้วแหละ ”
“ ทำไม .........”
“ ฉันปวดหัวหน่ะ เดี๋ยวลงไปทานข้าวเสร็จก็จะนอนแล้ว นายก็อย่าดื่มมากนักหล่ะ แค่นี้นะ ”
“ พะ พี่ ........”
ตู๊ด ๆ ตู๊ด ๆ ตู๊ด ๆ ตู๊ด ๆ ตู๊ด ๆ
รีบผละโทรศัพท์ออกมาจากหูก่อนจะกดปิดทันที ไปคนเดียวงั้นเหรอ ? ฉันอยู่โดยไม่มีนายได้ที่ไหน นายก็รู้ คิม มินกยู !!
“ อ่า ลงมาพอดีเลยแม่กะจะให้ป้าอึนจีขึ้นไปตามพอดี มา ๆ มาทานข้าวกัน ”
คุณนายจอนเอ่ยพูดอย่างยิ้มแย้ม ก่อนที่ใบหน้าที่สวยสมวัยของเธอจะซีดลงทันทีที่มองเห็นท่าทางอ่อนระโหยโรยแรงของลูกชาย
“ วอนอูเป็นอะไรหรือเปล่าลูก ”
“นั่นสิคะ คุณหนูต้องไม่สบายแน่ ๆ เลย เดี๋ยวป้าไปเอายามาให้นะคะ ”
“ไม่ต้องหรอกครับป้าอึนจี ผมแค่มึน ๆ นิดหน่อยหน่ะครับ ”
“ เหรอค่ะ งั้นเดี๋ยวป้าตักข้าวให้เลยนะคะ คุณหนูจะได้รีบขึ้นไปพักผ่อน ”
“ ครับ ”
ฝืนยิ้มบาง ๆ ออกไปให้คุณป้าแม่บ้านผู้แสนจะใจดี ก่อนที่เสียงกริ่งหน้าบ้านจะดังขึ้นเรียกให้มือเหี่ยวย่นวางทัพพีลงในโถข้าวพร้อมกับฝีเท้าหนัก ๆ ที่เดินดิ่งออกไปยังประตูรั้วด้านหน้า
“ ใครมาเหรอจ๊ะ ”
คุณนายจอนเอ่ยถามเบา ๆ ทันทีที่เห็นแม่บ้านเดินเข้าด้วยแววตายิ้มแย้ม ถ้าเธอเดาผิด คน ๆ นั้นจะต้องเป็น ......
“ คุณมินกยูค่ะ ”
“ ว่าแล้วเชียว ทำไมป้าไม่ชวนเขาเข้ามาทานข้าวข้างในก่อนหล่ะจ๊ะ ”
“ป้าชวนแล้วค่ะ คุณเขาบอกว่าเขาทานมาแล้ว แล้วก็จะขอตัวคุณหนู .......”
“ หือ วอนอู ? ลูกนัดกับมินกยูไว้เหรอ ”
หันไปถามเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งนิ่วคิ้วขมวดอยู่ด้านอย่างสงสัย วอนอูสะดุ้งตัวขึ้นมาเบา ๆ ก่อนจะรีบหันไปหาคุณนายจอนพร้อมกับฉีกยิ้มบาง ๆ ออกไปให้
นัดเหรอ ? ไม่ใช่ ตอนนี้มินกยูต้องอยู่ที่งานเลี้ยงของบริษัทไม่ใช่เหรอ !?
“ ชะ ใช่ครับ ”
“ หืม ? ทำไมนัดกันดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้หล่ะลูก ”
“ ก็วันนี้มันเป็นวันฮัลโลวีนนี่ครับคุณแม่ ที่มหาลัยผมมีงานเลี้ยงกัน ผมก็เลยให้มินกยูมารับหน่ะครับ ”
“อ่า นั่นสิแม่ก็ลืมไป งั้นลูกรีบไปสิเดี๋ยวเพื่อน ๆ จะรอนานนะ”
“ ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ ”
กล่าวลาคนในบ้านอย่างรน ๆ ก่อนจะรีบปลีกตัวออกมาจากโต๊ะอาหารทันที
“นี่วอนอู ลูกจะไปชุดนี้เหรอ ’
“ อ่อ ครับเดี๋ยวผมค่อยเปลื่อนที่มหาลัยเอา ”
“อ่อ จ้าๆ ”
“ งั้นผมไปนะครับ ”
“ จ้า ”
ทันทีที่สิ้นเสียงของคุณนายจอน ร่างบางก็รีบเดินสาวเท้าไปยังรถยี่ห้อหรูที่จอดรออยู่หน้าบ้าน ทันทีที่เขาแทรกตัวบาง ๆ ของตัวเองเข้าไปข้างใน ความรู้สึกแปลก ๆ ก็ถ่าโถมเข้ามาในตัวเขาแทบจะทันที
“ มินกยู ”
“ครับ”
“ขอบคุณนะ”
“………………”
“ครับ”
ร่างสูงภายใต้ชุดสูทสีดำสนิทตอบรับคนด้านข้างด้วยน้ำเสียงที่แปลกไปจากเดิม วอนอูค่อย ๆ วางแผ่นบาง ๆ ของตัวเองลงบนเบาะพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เขาเผลอคายออกออกมาโดยไม่รู้ตัว
มินกยูคงเซอร์ไพร์เขา ! ให้ตายสิ เขาก็นึกว่าเจ้าเด็กจะลืมไปแล้ว ว่านอกจากวันนี้จะวันฉลองฮาโลวีนแล้วมันยังเป็นวันครบรอบ 2 ปีของเราด้วย
“เฮ้อออ ฉันนึกว่าแกจะไม่มาซะแล้ว ”
“ ทำไมฉันต้องไม่มาด้วยงานนี่มันงานของมหาลัยนะ”
“ แหม ๆ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย ใคร ๆ ก็รู้ว่าคุณหนูอย่างแกมันถูกกับงานปาร์ตี้ซะที่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะ ........”
“เออ ๆ พอ ๆ แล้วชุดที่ฉันสองคนฝากไว้หล่ะ ”
“ อยู่ข้างใน รีบ ๆ เหอะ ปาร์ตี้จะเริ่มแล้ว ”
“ อืม งั้นก็ไปสิ ”
รีบดันตัวควอน ซูนยองผู้รับบทเป็นแม่งานในค่ำคืนนี้เข้าไปในงานก่อนที่ทั้งสองคนจะถูกจับแปลงโฉมให้เป็นพ่อมดที่ดูยังไงก็ไม่ได้มีความคล้ายคลึงกันเลยซักนิด ให้ตายเหอะ !! ใส่ชุดเดียวกันแท้ ๆ ทำไมเจ้ามินกยูมันถึงดูน่ากลัวกว่าเขาเป็นกองแบบนั้นนะ !!
“ เสร็จหรือยังไปกันเถอะ ”
อยู่ ๆ ก็มีสตาฟยื่นหน้าเข้ามาบอกผู้คนที่กำลังวุ่นอยู่กับการแต่งตัวในห้องที่จัดเตรียมไว้ให้ พวกเราพากันเดินทยอยออกมาก่อนที่งานปาร์ตี้ขนาดย่อม ๆ จะเริ่มขึ้นอย่างสนุกและจบลงด้วยร่างของผีนานาชาติที่นอนเกลื่อนกลาดกันอยู่บนพื้น ร่างบางค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปในนั่งข้าง ๆ ชายหนุ่มอีกคนที่กำลังนั่งจดจ่ออยู่ภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาที่แสนจะว่างเปล่า
“ แปลกแฮะ วันนี้ฉันไม่เห็นนายแตะอะไรเลยซักแก้ว ”
เอ่ยพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกับคายอมยิ้มเล็ก ๆ ออกมา ใช่ ! เขาชอบที่มินกยูไม่ทำตัวเป็นเด็กบ้าเหล้าเหมือนที่ผ่านมา แต่สิ่งที่เขาไม่ชอบและใกล้จะทนกับมันไม่ได้แล้วก็คือท่าทางเฉยเมย ไม่พูดไม่จากับใครที่เจ้าเด็กนี่มันกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ ก็เข้าใจว่านายต้องวางลุคให้ตัวเองเป็นพ่อมด แต่นี่งานเลี้ยงจบแล้ว นายควรจะกลับมาเป็นคิม มินกยูคนเดิมของฉันซักที !
“ พี่วอนอู ”
“ หือ ?”
ค่อย ๆ เหลือบตาลงมองฝ่ามือหนาที่กำลังวางทับอยู่บนมือของเขา ดวงตาเรียวเล็กเบิกตาโผลงขึ้นมาแทบจะทันที
“ มานี่หน่อยได้ไหม ”
แล้วอยู่ ๆ ร่างบางก็โดนจูงมือออกไปยังห้องจัดงานโดยไม่มีสิทธิ์ที่จะคัดค้านอะไรทั้งสิ้น
นี่มินกยูกำลังทำเซอร์ไพร์ให้เขาอยู่ใช่ไหม ? ให้ตายเถอะ ตื่นเต้นชะมัดยาด !
แกร๊ก !!
“ ละ ล็อคประตูทำไมอ่ะ ”
เอ่ยถามคนด้านหลังเบา ๆ ทันทีที่คนตัวสูงจัดการเชิญให้เขาเดินเข้ามาในห้อง ก่อนที่ตัวเองจะเดินตามมา ... หลังจากที่เสียงล็อคประตูดังขึ้น
“ก็เพื่อจะได้อยู่กับพี่สองคนไงครับ”
เอ่ยพูดเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ สาวท้าวเข้าไปหาคนที่ยืนหน้าแดงก่ำอยู่อีกฝากของห้อง ค่อย ๆ เลื่อนมือขึ้นไปจับเรียวแขนเล็กเอาไว้เบา ๆ ก่อนจะจุมพิตลงบนหน้าผากมนอย่างรักใคร่
“ วันนี้พี่น่ารักจังเลยนะครับ ”
จดจ้องลงไปยังดวงตาคู่เรียวสวยก่อนจะค่อย ๆ ประทับริมฝากลงไปบนริมฝีปากที่แดงฉาดของคนด้านหน้า วอนอูสะดุ้งตัวขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อสัมผัสถึงความรู้สึกแปลก ๆ ที่เขาไม่เคยได้รับมาก่อน
ใช่ เขาไม่เคยจูบกับมินกยู แค่เดินกับมือกันเขาก็ว่ามันอาจจะมากเกินไปด้วยซ้ำ
“ อืออ พะ พอก่อนได้ไหม ”
เสียงหวานเอ่ยร้องออกมาเบา ๆ เมื่อลิ้นร้อนจัดการสำรวจโผลงปากอิ่มของเขาจนหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว ร่างสูงตอบรับคำอ้อนวอนของคนตรงหน้าโดยการไล้ลิ้นร้อนลงมายังซอกคอขาวก่อนจะดูดดุนจนขึ้นสีเขียวช้ำ ริมฝีปากเรียวเล็กขบกัดหากันแน่นทันทีที่มือหยาบกร้านเริ่มเลื่อนไล้เขาไปในสาบเสื้อของเขาอย่างย่ามใจ
“มะ มินกยูพอเถอะ ”
“ ......................”
“ พะ พอได้แล้ว ”
ร้องบอกออกไปอย่างน่าสงสารพร้อมกับดวงตาเรียวเล็กที่ค่อย ๆ หรี่ลงเรื่อย ๆ
นี่พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ ! ไม่ใช่สิ ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้
“ มะ มินกยู ฉันบอกให้พอไงหล่ะ”
ร่างบางเริ่มดิ้นพร้อมเรียวมือเล็กที่พยายามจะแกะฝ่ามือที่ล่วงล้ำเข้าในเสื้อของตัวเองให้ใครจากตัว ได้ผลคนตรงหน้าหยุดการกระทำทุกอย่างลงโดยทันที วอนอูรีบดึงสาบเสื้อเข้ามาปิดแผ่นอกเปลือยปล่าวของตัวเองเอาไว้ก่อนจะรีบสาวเท้าออกไปทันที
“ หยุดก่อนสิ !”
เอื้อมมือออกไปกระชากแขนเรียวเอาไว้จนร่างบาง ๆ ของผู้เป็นเจ้าขอเซมาปะทะกับหน้าอกแกร่งของเขาอย่างจัง
“ มินกยู !”
“ อยู่ที่นี่ก่อน ”
ส่งเสียงคำรามออกมาเบา ๆ จนทำให้คนในอ้อมอกรู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ร่างบางรีบถอยร่นออกมาทันที
ผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนมินกยู ! ไม่เหมือนเลยซักนิด !!
“กะ แกเป็นใคร”
ส่งเสียงสั่น ๆ ออกมาถามคนที่กำลังยืนยิ้มมุมปากอยู่ด้านหน้า นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เขาไม่เห็นเข้าใจเลยซักนิด !
“ ผมก็ ... คิม มินกยูของพี่ไงครับ ”
“ไม่ใช่ ! แกไม่ใช่มินกยู ”
ร่างบางเอ่ยพูดเบา ๆ พร้อมกับสั่นศรีษะไปมาช้า ๆ ไม่มีทาง มินกยูรักเขา เจ้าเด็กนั่นมันไม่มีทางบังคับหรือโหดร้ายกับเขาแบบนี้แน่ ๆ !!
“ งั้น .... ผมคงเป็นคนที่คุณรักมากกว่ามันละมั้ง ”
“ ไม่มี ! ฉันไม่มีทางรักใครมากกว่าหมอนั่นอีกแล้ว !!”
“ แล้วใครหล่ะที่นั่งเม่อมองรูปภาพของข้าทั้งวันทั้งคืน ใครมันต้องการรูปของข้าจนแทบขาดใจ ใครกัน !”
ร่างสูงตะหวาดลั่น วอนอูเซถอยหลังออกมาเล็กน้อย
”นะ นาย ..... “
“ ข้าหลงรักเจ้าเหลือเกิน ”
ปรับโทนเสียงให้ฟังดูนุ่มนวลอีกครั้ง วอนอูรีบถอยหลังนี้ทันทีที่คนตรงหน้าค่อย ๆ สาวเท้าเข้ามาหาเขา อะไรกันเนี่ย ! เขาสับสนไปหมดแล้วนะ
“ ตะ แต่ฉันไม่ได้รักนาย ”
“ แต่เจ้าก็มองรูปของข้าทั้งวัน”
“ นั่นมันเป็นเพราะนาย นายทำให้ฉันเป็นแบบนั้น”
“แต่เจ้าก็มีความสุขกับมันไม่ใช่หรือไง !”
“………………….”
“ ยอมเป็นของข้าซะเถอะ เพียงเท่านี้แหละที่ข้าต้องการจากเจ้า”
เลื่อนริมฝีปากเข้ามากระซิบลงบนใบหูของคนที่ยืนแนบแผ่นหลังอยู่พนังห้อง วอนอูรีบเบือนหน้าหนีทันที
“ไม่มีทาง !”
“ นี่เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าตอนนี้ข้ากำลังอยู่ในร่างของใคร !”
“.....................”
“ถ้าเจ้าไม่ยอม ........”
เอื้อมมือลงไปกระตุกคางมนให้ขึ้นมาเผชิญหน้ากับตัวเอง พร้อมกับไล้ริมฝีปากลงบนพวงแก้มช้ำของคนตรงหน้าอย่าถือวิสาสะ
“ข้าก็จะฆ่ามันซะ !!”
“อย่านะ !”
“ เจ้าเลือกได้ !”
“ ...................”
“ ว่าอย่างไงหนุ่มน้อย ”
“...................”
“ เขาต้องปลอดภัย ”
“ แน่นอน ตกลงว่า ......”
ปิดปากของตัวเองลงทันทีที่มองเห็นมือเรียวบางกำลังเลื่อนขึ้นไปปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด ทันทีที่ผิวขาวผ่องของแผ่นอกเปลือยปล่าวได้เผยโฉมออกมา ดวงตาเรียวเล็กก็ค่อย ๆ หรี่ลงช้า ๆ จนปิดเข้าหากันจนสนิท
.
.
.
“ รีบทำให้มันจบไปซะ ”
กริ๊งงงง กริ๊งงงง กริ๊งงงงง กริ๊งงงงง
“ อย่า !!!!!!!!!!!!! ”
สะดุ้งตัวบาง ๆ ขึ้นมาพร้อมกับเม็ดเหงื่อเม็ดโตที่ผุดพรายอยู่บนหน้าผากมน มือบางพยายามคลำหาร่างนาฬิกาปลุกที่กำลังส่งเสียงดังลั่นห้องหากแต่มีเพียงเศษกระดาษแผ่นหนึ่งเท่านั้นที่เขาสามารถสัมผัสถึงมันได้ ร่างบางไม่รอช้าที่จะคลี่มันออกอ่านทันที
“ อย่าคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝัน
ถึงแม้ว่ามีเพียงแค่เจ้าและข้าเท่านั้นที่รู้ ”
รีบปัดมันออกห่างจากตัวราวกับเป็นของร้อน ร่างบางสั่นเทาขึ้นมาแทบจะทันทีเมื่อมองไปยังพื้นที่ที่ว่างเปล่าของพนังห้อง พื้นที่ตรงนั้น ตรงนั้นเขาเคยแขวน.... มันหายไปไหน ! รูปวาดรูปนั้นมันหายไปไหนแล้ว !!
แกร๊ก !!
“ คุณหนูค่ะ
“ครับ !”
ร่างบางสะดุ้งขึ้นมาสุดตัวทันทีที่ได้ยินเสียงแหบแห้งของผู้เป็นแม่บ้าน วอนอูรีบเอื้อมมือไปหยิบแผ่นกระดาษแผ่นนั้นมายัดไว้ใต้ผ้าห่มทันที
“ คุณมินกยูมารออยู่ด้านล่างหน่ะค่ะ คุณหนู .........”
“ป้าบอกให้เขาไปก่อนเลยครับ !!”
ร่างบางสวนออกมาทันควัน มินกยูงั้นเหรอ ? มินกยูตัวจริงหรือตัวปลอมหล่ะ แล้วถ้าเป็นมินกยูตัวจริง .... เด็กนั่นมันจะรับสภาพที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ได้งั้นเหรอ ไม่ได้ เจ้าเด็กนั่นไม่มีทางรับได้แน่ ๆ !!
“ ทำไมหล่ะคะ คุณหนู ”
“เชื่อผมเถอะครับคุณป้า !! นะครับ ให้เขาไปก่อน ถือว่าผมขอร้องเถอะ ”
เอ่ยเสียงสั่น ๆ ออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาเม็ดเล็ก ๆ ที่ทยอยไหลรินลงมาจากดวงตาคู่สวยอย่างยากจะหักห้าม อึนจีทำท่าจะเดินเข้ามาหาหากแต่คนตัวบางกลับร้องห้ามเธอเอาไว้
“ ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณป้า ผมอยากอยู่เดียว ”
เงยใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำตาขึ้นไปมองหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างอ้อนวอน อึนจีก้มหน้านิ่งก่อนจะรีบเดินออกไปทันที
“พี่วอนอู ! พี่วอนอู พี่เห็นผมไหม ”
รีบวิ่งตามคนที่กำลังเดินปิดหน้าปิดตาเข้าคณะตัวเองอย่างมีพิรุธ วอนอูหันหลังกลับมามองเจ้าของเสียงเรียกเล็กน้อยก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าตัวเองให้เร็วขึ้นไปอีก
“ พี่วอนอู !! หนีผมทำไมฮ๊ะ !!”
แล้วก็เป็นไปตามคาด ไม่มีทางที่จอน วอนอูคนนี้จะวิ่งได้เร็วกว่าคนที่มีขายาวราวกับยีราฟคนนี้ได้แน่นอน
“ฉะ ฉันไม่ได้หนี”
เอ่ยพูดออกมาอย่างรน ๆ ทั้ง ๆ ที่ยังคงหันหลังให้ผู้สนทนาอยู่อย่างนั้น มินกยูรีบเอาตัวเองไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้สนทนาทันที
“พี่หนี พี่จะบอกว่าพี่ไม่ได้เสียงผมอย่างนั้นเหรอ”
“…………..”
“ เงยหน้าแล้วมองผม ”
“…………..”
“ พี่วอนอู ”
“…………..”
“พี่ ....”
“ออกไปจากชีวิตฉันซะ !”
เงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนด้วยแววตาที่แสนจะเจ็บปวด มินกยูหน้าซีดลงทันที
“ ทำไมผมต้องทำแบบนั้น ”
“ ในตัวฉันไม่มีอะไรที่นายต้องการแล้วมินกยู ฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่เก็บมันไว้ให้นายไม่ได้ ”
ปล่อยโฮออกมาก่อนที่ร่างบาง ๆ จะคนตรงหน้าดึงเข้าไปกอดไว้แน่น ค่อย ๆ ไล้มือฝ่ามือหนาอีกข้างขึ้นไปลูบลงบนกลุ่มผมนิ่มอย่างเบามือ
“ พี่เก็บมันได้ แล้วผมก็ได้มันแล้วด้วย ”
“ มินกยู ”
ร่างบางอุทานออกมาเบา ๆ ก่อนจะรีบคลายตัวออกมาจากอ้อมกอดของร่างสูงโดยทันที
“ พี่วอนอู สุขสันต์วันฮัลโลวีน แล้วก็วันครบรอบสองปีของเราด้วยนะครับ ”
“…………………”
“………………….”
“ อะ ไอ้ ! ฮือออออออ ”
แล้ววอนอูก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งพร้อมกับลำตัวบางที่กระโจนเข้าหาคนตัวสูงอย่างรวดเร็ว มินกยูคลายอมยิ้มเล็ก ๆ ออกมาก่อนจะกดจมูกไปบนกลุ่มผมนุ่มของคนตัวเล็กอีกที
“ นี่พี่ไม่โกรธผมเลยเหรอเนี่ย ”
“โกรธสิ แต่ฉันดีใจมากกว่า ”
“ พี่วอนอู คือผมขอโทษ ที่เมื่อคืน .... ”
“ ไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก ”
“………………….”
“ ถ้านายอยากได้ ...... ฉันก็ให้ได้อยู่เเล้ว ”
“ว่าแต่ นายรู้ได้ยังเหรอว่าฉันมีรูปวาดแบบนั้นอยู่ในห้อง แล้วก็รู้ได้ยังว่าฉันนั่งมองมันทั้งวัน ”
เอ่ยถามที่พึ่งแทรกตัวเข้ามาในรถอย่างสงสัย มินกยูเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะจัดการสตาทร์รถโดยไม่นึกจะสนใจคำถามของคนตัวบางเท่าที่ควร
“ ผมเก่งไหมหล่ะ ”
“มินกยู !”
“ ก็คุณอาหน่ะสิ วัน ๆ ก็โทรมาบ่นกับผมเรื่องที่พี่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับรูปวาดรูปนั้น ตอนแรกผมก็คิดว่ามันแปลกนะ แต่ถ้าลองมาคิดดูดี ๆ การที่ได้จ้องสิ่งที่เรารักอยู่แบบนั้นทั้งวันมันก็ไม่เลวนะ เหมือนกับที่ผมชอบนั่งจ้องหน้าพี่แบบนี้ไง ”
“ พอเลย ๆ ขับรถไป ”
หันไปดุคนหันมามองหน้าเขาอย่างยิ้ม ๆ วอนอูรีบเบือนหน้าหนีทันที
“เอ่อ แล้วรูปวาดอ่ะ ตอนนี้มันอยู่ไหนนายรู้หรือเปล่า ”
“ อืมม คุณอาน่าจะเอาไปทำความสะอาดนะครับ เพราะตอนที่ผมจะทำจดหมายขึ้นไปข้างบนคุณอาบอกว่าให้เอามันลงมาด้วย ทำไมอ่ะ ! เป็นห่วงมันมากเลยเหรอครับ ”
“ ถ้าใช่อ่ะ ”
“………….”
“ ก็ฉันเป็นห่วงว่าคุณพ่อจะมันไปทิ้ง คุณยายเขาอุตส่าห์ให้มา ถ้าไปเอาไว้ในบริษัทก็ว่าไปอย่าง ”
“ งั้นแสดงว่า !! ……...”
“ แล้วยังไงหล่ะ ฉันก็หลอนเป็นนะ ”
“ ฮ่า ๆๆ นี่ผมเล่นเนียนขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย เดี๋ยวครั้งหน้าเอาอีกดีกว่า ”
“ หยุดเลย ! ห้ามคิด ! ถ้านายคิดจะเล่นแบบนั้นอีก ฉันเอา นาย ! ตาย ! แน่ ! ”
“ คร้าบ ๆ ”
เอ่ยรับคนด้านข้างเบา ๆ อย่างยิ้ม ๆ เอาไงดีหล่ะ ก็พี่เล่นหลอกง่ายซะขนาดนั้น เอาเป็นว่างั้นผมขอเว้นว่างไปหนึ่งปีเต็ม แต่พอถึงฮัลโลวีนปีหน้าเมื่อไหร่ผมจะจัดให้หนักกว่านี้อีกหลายเท่าเลยคอยดู หึหึ
ความคิดเห็น