คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ถนนเยาวราช : แยก 7
“นั่นลื้อทำอะไรหนะ!!!!”
.
.
.
เสียงของคุณพ่อตาที่ดังเข้ามาในโสตประสาทอันสุดจะโคตรเจ๋งของผม ทำให้ผมจำต้องรีบผละออกจากน้องหมวยน่าหวาน ลาก่อนนะที่รักของพี่ฟาน พี่จะไปตายเอาดาบหน้าเพื่อน้อง พี่ฟานจะไปรบเพื่อชาติ!!! เอ้ย ไม่สิรบเพื่อน้อง
“ปะป่าวครับ” คริสหันไปตอบเจ้าของต้นเสียงอย่างเลิกลั่ก ใบหน้าหล่อขึ้นสีซีดเต็มไปด้วยเหงื่อผุดพราวขึ้น
“อั้วก็เห็นอยู่ว่าลื้อจับต้องอาตี๋ มันชักจะมากไปแล้วนะ ลื้ออยากตายไง๊!! ปั้ก!!!” ซีวอนรีบวางมือจากสิ่งของที่ซื้อมาพร้อมกับจับมีดขนาดใหญ่ถนัดมือขึ้นมาสับเข้าที่เขียงใบใหญ่อันประจำจนเสียงดังลั่นร้าน ใบหน้าเข้มหันมาจ้องหน้าจะเอาเรื่องคนที่อยู่ตรงทางมีดชี้มา
“หึ…..” ร่างสูงส่ายหน้ารัวแทนคำตอบ
“นี่ลื้อคิดจะตะอั๋งลูกชายอั้วหรอ!! ข้ามมีดเล่มนี้อั้วไปก่อนเถอะ ไอ้ตี๋!!” เฮียวอนขึ้นเสียงเอาจริงเอาจังขายาวๆก้าวฉับๆตรงมายังคริส
“อ้ากกกก!!!” ร่างสูงหลับตาปี๋ยกมือขึ้นมาป้องกันตัวเองพัลวันอย่างกับว่ามันจะปกป้องตัวเองจากภัยร้ายได้ซะอย่างนั้น
“ป๊า! พอๆๆๆ เลิกเสียงดังได้แล้ว คนมองทั้งร้านแล่ว ไอ้เงิงนี่แค่มาช่วยขายของเฉยๆ ก็ป๊าเล่นหายไปนานหนิ” นับถือว่าเป็นโชคดีของคริสที่ได้จุนมยอนห้ามแขนมัดกล้ามโตๆที่ถือมีดไว้ได้ก่อนแถมยังช่วยแก้ต่างให้เขาอีก เรียกได้ว่าทำเอาคริสถอนหายใจด้วยความโล่งอกเฮือกใหญ่เลยทีเดียว
น่ารักมากกกกกน้องหมวยของพี่ฟาน ฮื่อออออออ พี่เกือบเสียให้ป๊าวอนของน้องแล้วนะ แต่ที่น้องมาช่วยเนี่ยเราะกลัวพี่จะเสียไปทำให้ อะซะปร้ะเด้เฮ น้องไม่ได้ใช่ปะ (แมร่งหื่นได้ตลอดเวจริงๆพี่คริส - -‘)เดี๋ยวจะให้รางวัลด้วยการจุ๊บๆซักสามที >3< มาแก้ตัวให้เค้าด้วย ชอบก็บอกเค้าสิตัว ชอบก็บ๊อกไม่ชอบก็บ๊อกกก....
“แล้วลูกโด้ไปไหน??” เฮียซีวอนถามหาเพื่อนคนตัวเล็กอีกคนที่จะคอยอยู่ช่วยขายของในเวลาที่เขาไม่อยู่
“โน่นอยู่นั่นไง พอพูดก็มาพอดี ชิ” จุนมยอนกอดอกยู่ปากไปทางเจ้าของชื่อที่กำลังเดินกลับมายังร้านก่อนจะเชิดหน้างอนใส่คนตัวเล็ก
“หืม??? มีอะไรหรอฮะ” คยองซูที่มาทีหลังถามด้วยความสงสัย
“เอาแต่ไปตามคนขายขนมจีบ ลืมเพื่อนคนนี้แล้วมั้ง เชอะ!!!” คนตัวขาวพูดพร้อมกับเชิดหน้าให้สูงขึ้นไปอีกจนคอแทบจะหัก
น้องหมวยครับ พี่ว่าสูงไปแล้วระวังคอจะหักนะ อย่ามางอนเค้าแบบนี้เค้าก็แค่จับจมูกตัวเองนิดนึงเอง ... เดี๋ยวง้อนะโอ๋ๆๆ (เค้างอนแกหรอพี่คริส???)
“โอ๋ๆๆๆดีกันน้า ปะๆไปบนห้องกันเถอะ” คยองซูสวมกอดจากด้านหลังอีกคนพลางเกยคางบนไหล่อย่างออดอ้อน
โอ้แม่เจ้า!! โอม้ายก๊อดดดด ชวนขึ้นฮงขึ้นห้อง อุ้ต๊ะ!!! มากไปแล้วนะเฮ้ยยย ทีเค้าไม่ยอมบ้างอะ เอาแต่ถีบส่งๆ เอะอะๆก็ไล่เอะอะๆก็ถีบ(ร้องให้เป็นทำนองโป๊)
“อื้ออออไปเหอะเราก็เบื่อละ” จุนมยอนที่แสนจะขี้งอนยอมใจอ่อนให้อีกคนง่ายๆก่อนจะจูงมือหวานแหววขึ้นไปบนห้องกันสองคนทิ้งให้....บุคคลอันตรายทั้งสองอยู่ด้วยกัน
เอ่อออออออออย่ามองอย่างนั้นหนะ อย่ามองตรงนั้นหนะ เดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องใหญ่(ร้องให้เป็นประหนึ่งฮั่นเดอะสตาร์) ไม่ต้องมองครับพ่อตา ผมกลัวแล้ว วันหลังจะไม่แต๊ะอั๋งน้องหมวยแล้ว แต่จะปล้ำเลย >,.< บรึ้ยยย
“มองไร! ลื้อว่าอยากตายด้วยมีดเล่มนี้ ห้ะ!!” เฮียซีวอนไม่พูดขู่อย่างเดียวมือใหญ่ๆทำท่าเหมือนจะฟาดฟันมีดอันโตไปที่ร่างสูงอย่างจริงจัง
“ไม่แล้วคร้าบบบบบ ผมยังไม่อยากตาย ปราณีผมเต๊อะ!” คริสหลับตาปี๋พร้อมพนมมือเหนือหัวร้องขอชีวิต
“ถ้าไม่อยากตาย ก็ไปได้ละ เค้าไปกันหมดแล้ว ก็กลับๆไปดิ๊ ยืนอยู่ทำไมเกะกะหน้าร้านอั้ว” ซีวอนออกปากไล่คนตัวสูงที่ยังยืนหลับตาปี๋กลัวเขาเข่นฆ่า
“ชะอุ้ย!! คร้าบบบพ่อตา” ร่างสูงชะงักเล็กน้อยพลางหรี่ตามองว่าที่พ่อตา(?)ว่าวางมีดแล้วหรือยัง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเปลี่ยนเป้าหมายจากเขาไปที่อวัยวะพวกหมู คริสจึงต่อกลอนตบท้ายด้วยลูกเล่นและแน่นอนเขารู้ว่าหากพูดออกไปแล้วความววยย่อมมาถึง ขายาวๆจึงพลันวิ่งออกมาอย่างรู้งานเมื่อพูดประโยคนั้นจบ
“ว้ะ!! ไอ้นี่หนิ หาเรื่องกิงติงอั้วซะละ” ซีวอนหันไปจะเอาเรื่องคริสแต่ทว่าอีกคนก็ดันวิ่งไปไกลแล้ว
“เฮีย!!!!ก๋วยจั๊บเหมือนเดิมชามนึง”
“เฮียจะขายปะเนี่ยรอนานแล้วนะ!”
“เออรู้แล้วโว้ยยยย เดี๋ยวปิดร้านใส่แม่มเลย” เฮียวอนตะโกนบอกลูกค้าอย่างรำคาญ
.
.
.
.
“จุนมยอนนนนนนนนนนน” เสียงใสๆของคนตาโตดึงมือขาวๆของคนที่เพิ่งอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จ
“ว่าไง วันนี้เจออะไรดีมาอีกหละ หืม??” คนตัวขาวมองคนตัวเล็กที่ทำตาโตใส่
“คือ.....”
“คือ???”
“เราเขินอะ”
“แหมๆ อยู่ด้วยกันตั้งนานหนิวันนี้ ชิ ทิ้งเราไว้กับไอ้เงิงนั่นด้วยนะ” ร่างบางแกล้งสะบัดหน้างอนอีกคน
“อ๋าไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย จุนมยอนอ่า” คยองซูเข้าไปสวมกอดคนขี้งอนจากด้านหลัง
“แล้วสรุปว่าไง??” จุนมยอนหันมาถามเอาความ
“เราว่าพี่เค้าเสี่ยวไปอ่า แต่....ก็ฟังแล้วมันก็....ใจเต้นตึ้กตั้ก เขินดีนะ >/////<” คยองซูพูดพร้อมกับเอามือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
“แหมะ เขินไรเยอะแยะเกินไปละๆ นี่กะไม่กลับเกาหลีเลยสินะ กะติ่งผู้ชายอยุ่นี่เลยงั้นสิ” จุนมยอนหันไปกัดเพื่อนสนิทพร้อมกับหยิกที่แก้มนิ่มอย่างหมั่นไส้
“อ้า! เจ็บนะ ฮือออเราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ยังไม่อยากกลับเลย อยู่ที่นี่มีความสุขกว่าตั้งเยอะ ฟังมุขฮาๆเสี่ยวๆแบบนั้นทุกวันดีจะตาย” คนตัวเล็กยิ้มเขินออกมา
“แหม.....เด็กน้อยจริง เหมือนพวกสาวๆตกหลุมรักแอบชอบรุ่นพี่ไปได้ แบบโอปป้าๆๆๆฉันกรี้ดดดโอปป้าจังเลยค่ะ” จุนมยอนแกล้งแซวอีกคนพร้อมกับทำท่าทุบอีกคนรัวๆ
“ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย แล้วเรื่องของตัวเถอะ แหมๆๆๆๆๆๆไวไฟนะเราเห็นนะมีบีมจมงจมูกกันด้วย!”
“เฮ้ย!!บ้าไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย_////_” จุนมยอนรีบหลบหน้าลงทันทีเมื่อรู้ว่าความรู้สึกเขินอายขึ้นมาที่หน้าจะว่าไปคยองซูมาเห็นตานั่นทำกับเขาได้ยังไงกันนะ
“เค้าจีบตัวจริงหรอ???”
“ไม่รู้ เราว่าหมอนี่หื่นกาม โรคจิต เจ้าชู้ กะล่อน โอ้ยยเยอะอะคยอง ไม่เอาด้วยหรอก ไม่ไหวๆ”
“ฮ่าๆ ระวังน้าเค้าว่ากันว่าเกลียดอะไรได้แบบนั้น แต่เราว่า คงจะผ่านป๊าวอนยากแฮะ เพราะว่าป๊าวอนโหดดดดดระดับนี้เลย” คยองซูยกมือขึ้นมาทำกว้างๆแสดงให้เห็นถึงขนาดความมหาโหด
“ฮ่าๆๆๆตัวก็เกินไป”
“เอ๊ะ ว่าแต่...อี้ชิงนี่กะจะงาบพี่เงิงจริงหรอ??”
“อันนี้เราก็ไม่รู้เค้าแฮะ เค้าคิดอะไรของเค้าอยู่นะ เฮ่อ ช่างมันเหอะคยอง เออใช่ วันนี้ป๊าก็ทำตัวแปลกๆตั้งแต่เช้าด้วยตื่นมาก็ออกไปข้างนอก แถมบอกแค่ว่ากลับดึกๆ ช่วงนี้เห็นคุยโทรศัพท์ลับๆล่อๆบ่อยมากเลย” จุนมยอนเบ้ปากอย่างสงสัย
“หืมมมคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง หรือว่า..... ป๊าวอนจะมีเมียใหม่!!!”
“เอ้ยไม่มีทาง ป๊ารักม๊าจะตาย ขนาดตอนม๊าเสียนะป๊ายังตรอมใจเป็นปีๆเลย อ่า~ เลิกคิดมากแล้วมานอนกันเถอะคยอง ดึกมาแล้ว ฮ้าววว” จุนมยอนบ่ายเบี่ยงอีกฝ่ายก่อนจะแกล้งปิดปากหาว มือขาวๆตบลงบนที่นอนเป็นสัญญาณให้มานอนลงพร้อมกัน ร่างบางทั้งสองล้มตัวนอนลง
ในปกติแล้วเมื่อทั้งคู่อยู่ด้วยกันสองคนมักจะมีเรื่องราวต่างๆมากมายมาปรึกษากันและกันอยู่เสมอ ในความจริงแล้วนี่เป็นหนึ่งในวันที่คยองซูเอาแต่เล่าเรื่องของบุคคลที่เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกเจอ หนุ่มมอไซค์คันสวย แว่นตาดำวันนั้น ที่เข้าไปช่วยเหลือคุณยายคนแก่ๆ แล้วผู้ชายดำๆคนนั้นหละจะรู้ไหมนะว่าจริงๆแล้วคนที่เขาพยายามตามจีบหยอดมุขเสี่ยวให้เสมอก็ชอบเขาด้วยเหมือนกันเผลอๆแล้วนานกว่าด้วยซ้ำ
‘น่ารักจังนะ’
ไอ้บ้าใครน่ารักไม่ทราบ หล่อต่างหากเล่าไม่ได้น่ารัก ชิชะๆๆๆๆ โอ้ยยยยยยยแล้วทำไมต้องใจเต้นแรงด้วยหละเรา แต่ ป่าวฉันไม่ได้เขินนะ ไม่ๆๆๆ จุนมยอน นายต้องอย่าเผลอใจให้นายนี่เด็ดขาด นายนี่หนะมัน อั น ต ร า ย
เมื่อเห็นว่าคยองซูหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอซึ่งแสดงว่าเพื่อนตัวน้อยได้เข้าสู่นิทราไปแล้ว จุนมยอนก็คิดถึงคำพูดของใบหน้ากะล่อนเจ้าของผมบลอนด์วันนี้ขึ้นมา
.... เอ๊ะหรือว่า...
จุนมยอนกำลัง ต ก ห ลุ ม ที่พี่เงิงเฉาะไว้หละ ฮุฮุ
.
.
.
.
โอ้ยยยยยยยยให้ตายเถอะทำไมวันนี้ต้องมาขายของแต่เช้าด้วย ง่วงก็ง่วง งื้อออออออออออ
ใช่แล้วครับนั่นเสียงบ่นผมอู๋อี้ฟานคนหล่อเอง โฮะๆๆๆ วันนี้อากาศแจ่มใส๊แจ่มใส แถมรถติดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(ย้ำมากกกก) เนื่องจากวันนี้เป็นวันจ่ายของวันตรุษจีน ตุ้งแช่ๆๆๆ ผมและไอ้ดำต้องมาเปิดร้านขายของแต่เช้าเพราะบรรดาอาม่าอางกงเหล่าม่าอาแปะอาเจ้อากิมไล้อากิมลั้งทั้งหลายจะมาแจกตัง เอ้ย เดินซื้อของไปไหวตรุษจีนที่จะถึงนี้ โอ๊ะๆ นั่นอะไร น้องหมวยหนิ วันนี้ที่รักของผมมาในเสื้อยืดคอกลมสีฟ้าแสนสบายพร้อมกับกางเกงสีดำขาปล่อยยาวเลยแข้งมานิดหน่อย ใบหน้ายู่ย่นๆเล็กน้อยน่าจะพึ่งตื่น ตางัวเงียเหมือนแมวน้อยๆกำลังเดินมาทางนี้ จะว่าไปร้อยปีพันปีมีแต่เค้านะที่เทียวไปหาตัวเองแต่ไหงวันนี้กลับเห็นน้องหน้าหมวย เดินดุ่มๆมายังร้านเค้าหละ เอ๊ะๆหรือว่า ... จะตกหลุมรักพี่ตี๋คนนี้ให้แล้วหละจ้ะ
“ไอ้เงิง”
ฮวบบบบบ หมดกันภาพที่วาดฝันไว้อย่างสวยงาม โอ้ยยเรียกพี่ให้ดีๆได้มั้ยครับ ชื่อคริสครับคริสสสสสสสสสส ค.ควาย สระอิ ส.เสือ อ่านว่าคริสครับ เรียกกี่ทีๆก็เพราะซะไม่มีอะ หน้าก็หว๊านนหวาน พูดเพราะเป็นมั้ยครับน้องหมวยของพี่เงิงงงง
“คร้าบ??? มีอะไรให้รับใช้ครับน้องหมวย” เสียงทุ่มต่ำตอบกลับกวนๆ
“ซื้อซาลาเปาหน่อย”
“เอาซาลาเปาแบบไหนดีหละครับ ข๊าวขาว อวบๆเน้นๆ เนื้อๆหรือว่าหวานๆ เอ๊ะหรอเอาแบบ ส อ ด ใ ส่ แน่นๆอัดๆเยอะๆ” ร่างสูงบรรยายถึงคุณสมบัติของซาลาเปาโดยดูๆไปแล้วเน้นไปทางส่ออย่างอื่นมากกว่า
“นี่ จะมีครั้งไหนที่ไม่เข้าเรื่องหื่นๆกามๆมั้ยฮะ” เสียงหวานแหวใส่พลางคล้ำสะเอวอย่างไม่พอใจ
ก็ตั้งแต่รู้จักน้องหมวยมาก็......ไม่เคยมี ไม่คิดนะ หึหึ คนอะไรไม่รู้น่าคิดทำเรื่องหื่นๆกามๆให้ได้ตลอด ฮึ้ยยย ขอซักทีอยากสอดใส้(ใส่)น้องหมวยแทนซาลาเปาเชียว
“มีสิครับ ก็ตอนหลับไง” ร่างสูงตอบกลับไป
‘ไอ้บ้าเงิงนี่ ตอนหลับถ้ายังจะคิดไปฝันเปียกเหอะ!’ ร่างบางคิดในใจก่อนจะต่อความคริส “นี่คงไม่ได้ฝันเปียกตอนนอนหรอกนะ”
“แหมะรู้ได้ไงอะ เวลานึกถึงหน้าน้องหมวยทีไรเปียกทุกคืนเลย” คริสแกล้งอีกคนพร้อมกับทำหน้าเคลิ้มไปด้วย
‘ยี้!!ไอ้โรคจิต กล้าพูดมาได้ไง ไม่อายปากหรอไง ฮึ้ยยย แหยะ ขนลุก’จุนมยอนด่าอีกคนในใจก่อนจะพูดออกไป “อุบาท ทุเรศ”
“ฮ่าๆๆๆๆ คิดลึกนะเราหนะ แค่เหงื่อออกเฉยๆ แต่นะ ไม่รู้ทำไมเจอหน้าน้องหมวยทีไรรู้สึกเหมือนออกกำลังกายมาค่อนคืนทุกที” ดูเหมือนว่าคำแก้ตัวของคริสก็ไม่ได้ห่างจากเรื่องใต้สะดือไปซะเท่าไหร่เลย
“ไอ้บ้า!!! โอ้ยยยนี่ฉันไม่รู้จะด่านายยังไงแล้วนะ!!” มือขาวคว้าลูกซาลาเปาที่วางอยู่หน้าร้านจะปาไปที่ร่างสูง
“NONONO stop your hand if you throw it I will kissing you Muafffff” เพื่อไม่ให้ลูกค้าชาวเจ๊กทั้งหลายรู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรกับจุนมยอน คริสจึงพูดอีกภาษาที่เคยใช้เป็นประจำแถมยังตบท้ายด้วยทำท่าพร้อมเสียงม๊วฟฟอีก แน่นอนได้ผลถนัดจุนมยอนหยุดมือตัวเองลงในทันที
“หึ้ยย แปะโป้งไว้ก่อนเหอะ!” เขามีแต่ฝากไว้ก่อนแต่ขานี้ไม่ จุนมยอนไม่ฝากหรอกขอแปะไว้จะดีกว่า มือบางวางซาลาเปาลูกนิ่มลงที่เดิม เล่นเอาคริสถึงกับยิ้มและส่ายหน้าให้เล็กน้อยกับความรั้นของอีกฝ่าย
“เอ้า จู่ๆก็เดินเข้าร้านมาฉับๆๆ แล้วจะรับอะไรคร้าบบบบ” คริสหันไปหยอกคนหน้าง้ำหน้างอตรงเก้าอี้ข้างหลังเขา เมื่ออีกคนพูดขึ้นมาได้ดังนั้นจุนมยอนกลับรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก ของก็ไม่สั่งแถมมานั่งแหมะอยู่ร้านเขาอีก หน้าไม่อายจริงๆเลยจุนมยอน (ตีหน้าตัวเองเบาๆ) คนตัวเล็กเอามือขาวตบหน้าตัวเองเบาๆก่อนจะหันไปทำหน้าเรียบเฉยใส่คริส แต่ร่างบางคงไม่รู้สินะว่าการกระทำทุกอย่างมันอยู่ในสายตาของคริสตลอด
คนอะไรน่ารักเป็นบ้า มีตีแก้มตัวเองเขินเค้าด้วย ฮื่อออออออออออออออออ เค้าจะพาพ่อแม่ไปขอน้าตะเองงงงง
“เอาตามนี้ อ้ะ!” มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะยื่นใบรายการสั่งจากคุณป๊าวอนให้คริสไป
“หืมมมนี่ลายมือหรอเนี่ย” คริสรับมาอ่านพอเห็นลายมือเขี่ยๆของซีวอนเขาก็บ่นออกมา
“ไม มีปัญหา?"
"ไม่คร้าบบบ"
"ก็ดี ถ้ามีจะได้ไปบอกป๊า"
ฮื่ออออ อย่าขู่ด้วยว่าที่พ่อตาสิครับ ฟังแล้วหางหดแปลกๆ ToT ไม่มีก็ได้ครับกลัว ไอ้ตี๋ใหญ่จะหายแบบไม่รู้ตัว
"โอ้ยยลายมือสวยมากครับ อ่านออกที่สุดแล้วเนี่ย คั้งแต่เคยเห็นมา" ตรงไหนวะแมร่มมมม เขียนอะไรก็ไม่รู้ คริสอู๋ไม่เข้าใจจริงๆ
"พูดมาก ไปจัดของไป รีบ” จุนมยอนหันมาเร่งอีกคน จากนั้นคริสก็รีบจัดของตามรายการทันที พอใส่ถุงอะไรเรียบร้อยเขาจึงหันมาคิดเงินอีกคน
“ขอบคุณที่ใช้บริการอู๋อี้ฟานติ่มซำครับ” คริสโค้งให้พร้อมกับยื่นถุงข้าวของใส่มือร่างบาง ด้วยความที่คิดว่าคริสอาจหลอกจับมือตัวเองจุนมยอนเลยระมัดระวังเป็นพิเศษจนคริสอดที่จะหัวเราะไม่ได้
“ขำไร”
“ขำคนน่ารักครับ ^__^”
“เหอะ เวอร์ ไปละ บาย” คนตัวขาวรีบบอกล่ำลาอีกฝ่าย เพราะถ้าหากอยู่นานกว่านี้เขากลัวว่าใจที่เต้นแรงๆจะพุ่งออกมาจากอกข้างซ้ายได้
.
.
.
.
ปัง ปัง ปัง !!!!
“อร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก มี๊T__________T” คริสที่ได้ยินเสียงประทัดที่ร้านจุนมยอนจุดในวันไหว้ตรุษจีนดังขึ้น ขายาวๆพลันรีบวิ่งไปหาที่เกาะกำบังคือแม่นมของตัวเอง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แน่นอนว่าเสียงที่ดังขึ้นเป็นของเพื่อนตัวดี จงอินขำจนท้องแทบจุกกับท่าทีกลัวของคริส “ไอ้คริสแมร่งกากหว่ะ ป๊อดดดกลัวประทัด”
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง !!!!
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” คราวนี้เป็นเสียงของคนที่หัวเราะไปเมื่อกี้ประสานเข้ากับเสียงคนกลัวก่อนหน้านี้ คริสและจงอินตระกองกอดนมเง็กจนกลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งคู่กอดกันกลมแทนที่จะพึ่งพาบุคคลโตกว่า
“5555555555555555555 โอ้ยยยยยยยยยยตุ๊ดอะ แบร่ๆๆ :P” เสียงหวานจากร้านฝั่งตรงข้ามหัวเราะพร้อมกับตั้งใจพูดให้ดังเพื่อให้สองคนที่กรีดร้องได้ยิน เล่นเอาคริสและจงอินรีบผละออกจากแม่นมเง็กทันที
ฮึ้ยยยยยยยยยยยยยแม่มมมมมมมมมมม อย่าคิดว่าน่ารักแล้วจะทำไรได้นะเว้ยยยยยยยยย แล้วมาทำหน้าทำตาสะใจใส่ ฝากไว้ก่อนเถอะๆๆ ถึงแม้จะเอาคืนไม่ได้ก็ตาม ฮรึกกกก ไม่กลัวประทัดไม่รู้หรอก ฮื่อออออออ ไม่ใช่คริสอู๋ไม่รู้หรอก ประทัดไม่ใช่สไตล์ T___T
“ตลกมากมั้ยยยยยยยย” คริสพูดเสียงดังหันหน้าไปหาคนที่เพิ่งล้อเขา
“ก็...มากอยู่นะ” ไหล่เล็กยักเบาๆ พร้อมกับหันไปหัวเราะคิกคักกับคยองซู แต่คนตัวเล็กกว่าแค่เพียงหัวเราะให้เบาๆกับมุมหวีดวีนว้ายแตกของจงอินถึงมันจะดูเหมือนตุ๊ดแต่เขากลับคิดว่ามันตลกน่ารักๆดี
“ฮ่าๆๆ พอเถอะเข้าบ้านกันจุนมยอน” ว่าเสร็จมือเล็กก็เกี่ยวเข้าที่แขนขาวก่อนจะพากันเดินเข้าไปในตัวบ้าน
“ฮื่อออหมดกัน ภาพลักษณ์ของฉันนนนนนน พี่จงอินคนแมน TT^TT” จงอินถึงกับทรุดลงกับเก้าอี้ที่เผลอปล่อยไก่กรีดร้องอย่างกับผู้หญิงต่อหน้าคยองซู
“ไม่ต้องมาพูดเลยมึง กูก็ด้วย แมร่งงจงใจแกล้งกันปะวะ” คริสหายใจเข้าออกช้าๆพลางเอามือหนาๆทาบบนอก
“ฮ่าๆ นมว่าคริสอะแหละขี้กลัวไปเอง บ้านนั้นเขาจัดประทัดชุดใหญ่กันแบบนี้ตลอดแหละ” นมเง็กยิ้มให้กับความน่ารักของคริสพลางนำกระดาษเงินกระดาษทองต่างๆที่เป็นของไหว้ลงไปเผาในกระป๋องที่ตั้งไว้หน้าร้าน
ในวันนี้ทั้งสามคนตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียมจัดของไหว้เจ้า ไหว้บรรพบุรุษ โดยที่เขาเลือกที่จะไหว้ที่บ้านก่อนเพราะถือฤกษ์ถือยาม พอไหว้เก็บของทำพิธีการที่ถูกต้องตามนมเง็กเสร็จก็พากันย้ายมาไหว้เจ้าที่ร้านขายของต่อเพื่อเพิ่มความโชคดีทำมาค้าขายจะได้รุ่งเรือง แต่พอไหว้เสร็จเห็นคนตัวขาววิ่งดุ๊กๆออกมาก็ดีอกดีใจที่ได้เห็นหน้า นึกว่าจะไม่ได้เจอหน้าด้วยซ้ำเพราะทั้งร้านคริสและร้านของจุนมยอนปิดสองวัน แต่กลับมาเจออุบายการจุดประทัดของจุนมยอน คริสรู้ดีว่าคนร่างเล็กนั้นไม่ได้แค่จุดตามพิธีอย่างเดียวนั่นเพราะว่ากะจะแกล้งเขาด้วยต่างหาก สังเกตได้จากใบหน้าที่เยาะเย้ยมาที่เขาเต็มที่
“เอาหละ เสร็จแล้วกลับบ้านกัน!” นมเง็กหันมาบอกเด็กทั้งสองเมื่อจัดการเก็บของไหว้ทุกอย่างเข้าที่ คริสและจงอินรีบดีดตัวออกจากเก้าอี้ทันทีเมื่อได้ยินคำชวน แล้วทั้งสามคนจึงกลับบ้านไป นี่เป็นปีแรกที่อาม่าไม่ได้มาไหว้ในวันตรุษจีนนี้เนื่องจากต้องรักษาตัวที๋โรงพยาบาล ส่วนป๊ากับม๊าที่โทรบอกก่อนหน้านี้ว่าไม่สามารถกลับมาในปีนี้ได้เพราะงานที่โน่นกำลังไปได้ดี จึงโทรมาถามไถ่การเป็นอยู่ของคริสด้วยความเป็นห่วงและคิดถึงโดยก่อนหน้านี้ก็ไม่ลืมที่จะโทรไปหาอาม่าของเขาก่อนด้วย
“อั่งเปาตั่วตั่วไก๊ป๊า” คริสพูดในขณะที่ถือสายคุยกับคนเป็นพ่อ
“อะไร ป๊าให้ไปแล้วไง”
“ให้ไรป๊า???”
“ไม่รู้ ไว้ดูเองถ้ามันถึงไทย”
“จริงอะป๊า โอ้ยยยยขอบคุณครับ” คริสถึงขั้นไชโยเมื่อคนเป็นพ่อได้บอกว่าส่งของขวัญวันตรุษจีนมาให้จากที่แคนาดา
“ได้แล้วก็ไม่ต้องขอบคุณป๊านะ ฮ่าๆๆๆ” เสียงคนเป็นพ่อหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ม๊าจะคุยด้วยหนะ” คุณอู๋บอกคริสก่อนจะยื่นโทรศัพท์ไปให้ภรรยา พอแม่พูดสายปุ้บคริสก็ใส่เต็มที่เอาให้หายคิดถึงเลยทีเดียว เขาเล่าเรื่องราวต่างๆทีเกี่ยวกับการขายของมากมายยกเว้นก็แต่เรื่องจุนมยอนที่เขายังไม่ได้บอก ให้ทำไงได้หละไม่ใช่ไม่จริงจังนะ แค่.....ไม่อยากโมเมเอาเองหนิไว้ได้เป็นเมีย เอ้ย แฟนก่อนแล้วค่อยรายงานป๊าม๊า เนอะ!!
วันนี้เป็นวันไหว้เจ้าและเช่นกันเป็นวันพักผ่อนด้วย เพราะพรุ่งนี้นมเง็กมีแพลนพาทั้งสองไปเที่ยว ไหว้พระจีนที่เยาวราชตบท้ายด้วยภัตตาคารสุดหรูย่านใจกลางเมืองไชน่าทาวน์ของไทย คริสได้ยินมาจากจงอินว่าอาหารจีนที่นี่อร่อยทีเดียว โดยเฉพาะร้าน xxx ที่จะพาไปนี่หูฉลามน้ำแดง เป็ดปักกิ่ง หม้อไฟกุ้งมังกร อึกกก(กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่)
.
.
.
.
“โอ้ยยยยหิวๆๆๆๆๆๆๆๆไม่ไหวแล้วมี๊” ร่างสูงบ่นอวดครวญเมื่อเดินออกมาจากวัดไตรมิตรวัดที่มีพระพุทธรูปทองคำใหญ่ที่สุด
วันนี้เขาเพลียที่สุดหลังจากตื่นมาเพื่อแต่งตัวหล่อๆให้เข้ากับภัตตาคารสุดหรู แต่ว่านมเง้กลับลากมาลุยไหว้วัดเล่งเน่ยยี่วัดชื่อดังของย่านนี้ กว่าจะฝ่าฝูงชนจำนวนร้อย นักท่องเที่ยวเจ๊กหนอซาสี่อาอี๊อาแปะโน่นนี่นั่นก็เล่นทำเสียเหงื่อหมดไปพอตัว พอไหว้เสร็จอะไรเสร็จเสียงเซียมซงเซียมซี ไม่ทันได้หายใจมี๊ของเขาก็พากันลากคริสกับจงอินมายังวัดไตรมิตรต่อพอมาถึงก็ฝ่าฟันนักท่องเที่ยวอีกรอบ ไหว้เสร็จพาขึ้นไปที่พระมหามณฑปไปดูเมืองจำลองขนาดเล็กตอนสมัยโน้นนนของเยาวราช ตามด้วยขึ้นไปยังด้านบนอีกเพื่อไปไหว้พระพุทธรูปทองคำที่ว่าแล้วก็ไปตีระฆังเบาๆ จากนั้นก็ลงมาแชะถ่ายรูปกันซักไม่กี่สิบรูปและเมื่อไหว้พระถ่ายรูปเสร็จ ร่างสูงก็ต้องแหวกฝูงผู้คนออกมาอีก เรียกได้ว่างานนี้หมดพลังงานเลยจริงๆ
“อ่า ไปแล้วๆปะปะ ไปกินข้าวกัน” นมเง็กเดินมาลูบที่หลังลูกบุญธรรมนัยๆว่าให้อีกฝ่ายใจเย็นๆ และแน่นอน…สิ่งที่พาทั้งสามคนไปถึงภัตตาคารร้านหรูนั่นมีเพียงแค่ เท้าเปล่า เพราะถ้าหากนั่งรถไปไม่มีทางถึงไวแน่นอน อย่างน้อยเดินทำให้ถึงไวกว่าแม้จะต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นก็ตามที
ฮื่ออออออออออ อยากจะร้องไห้เป็นภาษากาแล็กซี่ เมื่อยขาหิวก็หิว เอาวะสู้ๆๆ เพื่อน้องกุ้งมังกร >w< แต่ว่า..เหนื่อยๆหิวๆนี่หละดี พี่จะซัดเรียบเลย คอยดู!
“สวัสดีคร้าบ ภัตตาคาร xxx ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามากี่ที่ครับ” เสียงของพนักงานต้อนรับหน้าร้านกล่าวทันทีเมื่อทั้งสามคนก้าวเข้าไปยังประตูกระจก
“สามค่ะ ขอแบบห้องส่วนตัวนะคะ” นมเง็กหันไปบอกจากนั้นพนักงานหน้าร้านก็หันไปบอกพนักงานในร้านอีกคนให้รับลูกค้าต่อและพาไปยังห้องอาหารก่อนจะหันกลับไปต้อนรับลูกค้าคนใหม่ที่เข้ามา
“สวัสดีครับ ภัตตาคาร xxx ยินดีต้อนรับครับ”
“ขอห้องส่วนตัว สามที่ครับ”
“อ่า ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีว่าห้องของเราหมดแล้วครับ เนื่องด้วยวันนี้ลูกค้ามาทานเยอะเหลือแต่ห้องอาหารรวม คุณลูกค้าสะดวกมั้ยครับ” พนักงานหน้าร้านคนเดิมกล่าวขอทาพร้อมยื่นข้อเสนอให้กับลูกค้าตามหน้าที่
“ป๊าผมค่อนข้างจะชอบอะไรที่ส่วนตัวหนะครับ”
เอ๊ะ! เสียงนี้คุ้นๆแฮะ มันคุ้นมากในความทรงจำ ...
ในขณะที่คริส จงอินและนมเง็กนั้นรอคอยให้พนักงานพาไปที่ห้องอาหารนั้น ร่างสูงที่กำลังจะก้าวเดินตามพนักงานไปในตอนแรกต้องหยุดช่วงขายาวๆไว้เมื่อมีเสียงจากหน้าร้านแล่นเข้ามาในโสตประสาทตัวเอง
คับคล้ายคับคลาจะเป็น ....
“ฮัลโหล ป๊า! ร้านเต็มแล้ว เปลี่ยนร้านมั้ย”
ชัดเลย!!! เสียงแหวๆขี้โวยวายมีคนเดียว น้องหมวยสายดำ ของพี่เงิง >_________________< ทันทีที่ผมได้ยินมืออันยาวๆของผมก็รีบคว้าแขนของมี๊ไว้
“มี๊” คริสเรียกนมเง็กก่อนจะหันไปทางหน้าประตูแล้วชี้ให้อีกคนดูเป้าหมาย
“อ่อ อ่าว หนูจุนมยอน มากินข้าวหรอจ๊ะ” นมเง็กขานรับคำส่งซิกของลูกชายบุญธรรมเสร็จ เธอจึงเรียกคนตัวขาวๆที่หน้าร้านโดยไม่รีรอ
“อ่ะ สวัสดีครับคุณน้า ครับพอดีป๊านัดกินข้าวไว้ที่นี่” จุนยอนรีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไปก่อนจะหันมาโค้งให้คนที่เรียกชื่อทันที
“ได้ยินว่า จะนั่งห้องส่วนตัวแต่เต็มหรอจ๊ะ มานั่งกับน้ามั้ย?” ไม่ต้องตกใจทำไมนมเง็กถึงรู้ ก็ไอ้เจ้าลูกชายตัวดีมันยืนกระซิบกระซาบตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว
“อ่ะครับ ตะแต่..มะไม่..”
“ถ้ารังเกียจก็ไม่เป็นไรจ๊ะ” คนมีอายุพูดตัดบทแสร้งทำเป็นน้อยใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายอิดออด เหมือนไม่อยากร่วมโต๊ะอาหาร
“เฮ้ย ไม่ครับๆ ไม่ได้รังเกียจเลย แต่ว่าผมกลัวว่าป๊าจะ...” จุนมยอนโบกมือเพื่อต้องการบอกว่าเขาไม่ได้คิดแบบนั้น
“เดี๋ยวน้าคุยให้เองจ๊ะเรื่องนั้น ป๊าเราเองไม่ชอบนั่งห้องรวมหนิจ๊ะ อีกอย่างครอบครัวเราก็รู้จักกันมานาน กินข้าวด้วยกันบ้างไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่ป๊าเราจะมาถึงเมื่อไหร่หละ” คนเอ่ยปากชวนรีบพูดรัวก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถามหาคนที่ร่างบางพูดถึง
“เดี๋ยวตามมาครับ”
“งั้นมาเถอะจ๊ะ พนักงานเค้าคอยนานแล้ว” นมเง็กยิ้มต้อนรับคนตัวเล็กทั้งสองพร้อมกับเดินนำไปยังห้องอาหารที่พนักงานรอเดินไปส่ง
ภายในห้องอาหารสีขาว ถูกประดับประดาไปด้วยรูปวาดน้ำหมึกและผนังไม้ลวดลายแบบจีน ข้างมุมมีแจกันใส่ต้นไผ่ขนาดไม่สูงมากนักอยู่ ผนังอีกฝั่งนึงเป็นกระเบื้องเรียบสีแดงที่ถูกวางทับด้วยป้ายวงกลมขนาดใหญ่ที่มีสัญลักษณ์เป็นรูปมังกรตรงกลางผนังพอดิบพอดี ประตูบานเข้าออกเป็นประตูไม้งามเนื้อดี มีพนักงานคอยให้บริการอยู่ภายนอกห้อง หากต้องการสั่งอาหารทำได้โดยการกดที่กริ่งสีทองที่วางอยู่บนโต๊ะกลมทานอาหารตรงกลางห้อง เสียงนี้จะไปดังที่ด้านหน้าของห้องอาหาร และที่พนักงานต้องคอยบริการอยู่ด้านนอกเนื่องจากห้องนี้เป็นห้องพิเศษที่ทำเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวของครอบครัวที่จะคุยหรือสนทนากัน ดังนั้นห้องที่ว่านี้จึงมีความสามารถในการเก็บเสียงชั้นดี ไม่ว่าใครพูดอะไรจะไม่ออกไปด้านนอกแม้แต่คำเดียว
นมเง็กเดินเข้ามานั่งตรงฝั่งผนังสีแดง จากนั้นคริสและจงอินจึงรีบมานั่งประกบซ้ายขวาทันที เหลือก็เพียงแต่จุนมยอนและคยองซูที่หยุดอยู่ด้านหน้า ลังเลไม่รู้ว่าจะนั่งตรงไหน เมื่อทางเลือกมีแค่สองทาง ฝั่งคริสหรือฝั่งจงอิน เพราะทั้งคู่เองไม่มีทางนั่งแยกกันแน่ๆ แต่แล้วจุนมยอนกลับเลือกมานั่งฝั่งคนผิวคล้ำโดยดันให้เพื่อนตาโตอันตรธานไปนั่งด้านข้างส่วนตัวเองก็นั่งไม่รู้ไม่ชี้ข้างๆเพื่อนรักซึ่งมันก็ตรงกันข้ามกับนมเง็กพอดี เมื่อคริสเห็นดังนั้นเขาจึงส่งสัญญาณโดยใช้ขายาวๆให้เป็นประโยชน์ แตะที่ขาของมี๊ตัวเองเบาๆทำให้คนที่รับรู้ถึงกับยิ้มขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยคำบางคำออกไป
“จุนมยอน มานั่งข้างคริสได้มั้ย น้าอยากนั่งตรงข้ามกับเฮียซีวอนเขา จะได้คุยกันถนัดๆหน่อย นะจ๊ะ” หญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องพูดคล้ายกับสั่งกลายๆให้คนที่นั่งตรงข้ามย้ายก้นมานั่งข้างหลานชายจองเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นว่าคนตัวขาวยังนั่งอิดออดไม่ลุกเธอจึงย้ำแกมขอร้องอีกรอบ และนั่นก็ได้ผลจุนมยอนยอมมานั่งข้างคริสแต่ใบหน้าหวานกลับเมินอีกฝ่าย
ทั้งหมดนั่งคอยให้ซีวอนมาถึงก่อน แล้วค่อยเริ่มสั่งอาหาร เนื่องจากจุนมยอนได้โทรหาซีวอนเพื่อบอกเรื่องห้องอาหารและแน่นอนคนตัวเล็กโดนว่ากลับมาชุดใหญ่ แต่เพราะนมเง็กที่นั่งอยู่นั้นเป็นคนต้นคิดจึงได้ขอคุยกับซีวอน ด้วยความที่เธอเป็นคนรู้จักวิธีในการพูดทำให้ไม่ยากเลยที่จะเกลี้ยกล่อมให้ซีวอนมานั่งร่วมโต๊ะกับร่างสูงที่จ้องจีบลูกชายสุดรักของเขา
กึ้ก!
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ปรากฏให้เห็นผู้ชายหน้าตาดี เจ้าของร้านก๋วยจั๊บที่วันนี้แต่งตัวดี ไม่ได้ซอมซ่อแบบในทุกๆวัน เมื่อเห็นดังนั้นนมเง็กจึงเชิญให้อีกฝ่ายนั่งตรงข้ามกัน พร้อมกับชักชวนให้สั่งอาหาร นมเง็กและเฮียซีวอนคุยกันอย่างสนิทสนม จนจุนมยอนเองก็งงอยู่ไม่น้อยที่ป๊าของตนกับแม่บุญธรรมของคริสจะคุยกันถูกปากถูกคอมากขนาดนี้ บางทีร่างเล็กเองยังรู้สึกได้ว่าเหมือนตัวเองไม่เคยรู้จักพ่อของตนมาก่อน
“หิวปะ?” เมื่อเห็นว่ามีโอกาสเหมาะคริสจึงหันไปกระทุ้งที่แขนขาวเบาๆก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยเสียงเบา
“อะไร?” เสียงหวานตอบด้วยความไม่พอใจพร้อมหันมามองขวางใส่
“ถามว่าหิวมั้ย?” คริสถามย้ำอีกรอบ
“นิดหน่อย”
“แล้วไป”
“ทำไม?”
“ก็ถ้าหิวมาก อนุญาตให้ไปเข้าห้องน้ำกับพี่ได้นะ” คิ้วหนายักขึ้นอย่างมีนัย
“ทำไมต้องไปกับนายไม่ทราบ?” คนหน้าหวานขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น
“กิน ตั บ ก่อนไง”
“โอ้ย!” คริสร้องลั่น จนคนทั้งโต๊ะหันมามองเป็นตาเดียว “ไม่มีไรครับ พอดียุงมันกัด” คริสโกหกคำโตกับทุกคน ยุงที่ไหนหละจะมากัดในเมื่อห้องปิดขนาดนี้นอกเสียจากเท้าข้างขวานั้นโดนคนข้างๆเหยียบอย่างเต็มแรง
“สม” จุนมยอนหันไปยักคิ้วอย่างผู้ชนะ
ฝะฝากไว้ก่อนเหอะน้องหมวยยยยยยยย เหยียบได้เหยียบไป อย่านะอย่าให้ทำคืนนะ ไม่ทำแค่เหยียบแน่ๆ จะตับตับตับ ให้ทั้งคืนเลยคอยดู
และแล้วอาหารก็มาเสิร์ฟยังโต๊ะ ที่บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารราคาหลายร้อยมากมายทั้ง หูฉลามน้ำแดง เป็ดปักกิ่ง หมูหันฮ่องกง เป๋าฮื้อผัดน้ำแดง ต้มยำกุ้ง ปลากะพงนึ่งมะนาว หน้อไม้ฝรั่งผัดกุ้ง รวมไปถึงออเดิร์ฟจานโตบนโต๊ะ ตบท้ายด้วยอาหารหวานอย่างแปะก๊วย
ผู้ใหญ่สองคนยังคงคุยกัน ถึงเรื่องค้าขายกันไปมา ดีโอนั่งเงียบไม่พูดทำแค่เพียงพยักหน้าเมื่อจงอินถามนั่นถามนี่ว่า อยากกินอะไร กินนี่มั้ย เดี๋ยวฉันตักให้นะ หรือแม้กระทั่งมุขเสี่ยวๆที่คอยหยอดไป คยองซูก็ทำได้แค่ยิ้มให้นิดๆพร้อมกับพยักหน้า จนจงอินถอนหายใจแล้วถอนหายใจเล่าบางทีเขาก็คิดว่าคนตัวเล็กอาจเบื่อและไม่ชอบเขาเลยก็เป็นได้ และเมื่อมองข้ามไปอีกคู่ คริสและจุนมยอนกลับนั่งทานอาหารอย่างเงียบเชียบโดยไม่มีเสียงทะเลาะกันเล็ดลอดออกมาจนน่าแปลก แต่อาจลืมไปในห้องนี้ไม่ได้มีแค่คู่รักที่กำลังจีบกัน แต่ยังมีพ่อตาสายโหดที่นั่งเฝ้าลูกชายตัวเองอย่างกับหมาหวงก้าง
“ปะกลับบ้านกันเถอะ” ซีวอนพูดออกมาพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อพนักงานเช็คบิลแล้วเรียบร้อย โดยเขาและอีกฝั่งช่วยกันออกค่าอาหารคนละครึ่ง พอเฮียซีวอนพูดจบจุนมยอนและคยองซูเองก็รีบลุกขึ้นตาม
“ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ เชว ...” ซีวอนถึงกับชะงักเมื่อคนที่เขาคุยด้วยก่อนหน้านี้ท้วงขึ้น ซีวอนรู้ดีว่าถ้าหากเขาได้ยินคำว่า เชว ดังจากอีกคนเมื่อไหร่ มีเพียงเรื่องเดียวที่อีกฝ่ายจะคุยด้วย
“........”
“ปล่อยเด็กๆกลับเถอะ พวกเขาดูแลกันได้ เชื่อฉัน” คนพูดเดินเข้าไปจับมือหนาเอาไว้ ซีวอนเห็นดังนั้นจึงพยักหน้าเชิงอนุญาตให้เธอได้คุยกับเขาและให้เด็กๆได้กลับด้วยกัน พอถึงจุดนี้นมเง็กจึงหันไปพยักเพยิดให้คริสพาจุนมยอนออกไปพร้อมกับจงอินและคยองซู และนั่นก็ทำให้คริสยิ้มไม่หุบ
มี๊!! น่ารักที่สุดในโลกอะ >< รู้ใช่ปะว่าอยากคุยกับน้องหมวยเลยช่วยให้ได้คุยกัน ขอบคุณฮรับบ มี๊น่ารักที่สุดในกาแล็กซี่เลยยยยยยยยยย ฮิ้งฮิ้ง
หลังจากที่ทั้งสี่คนเดินออกไป นมเง็กจึงนั่งลงตรงที่เดิมพร้อมกับซีวอนเองที่นั่งลงข้างๆ ทั้งสองเริ่มบทสนทนาอย่างเงียบๆและค่อนข้างกินเวลาพอสมควร
.
.
.
.
“จะไปไหนกันดี” จงอินหันไปถามเพื่อนตัวสูงที่ยืนใกล้ๆ
“ไปเที่ยวกัน คืนนี้ยังอีกไกล” คริสตอบเพื่อนตัวสูงพลางเหลือบไปมองยังคนที่ตัวเตี้ยกว่า
“งั้นฉันกลับบ้านนะ” จุนมยอนเอ่ยแกมปฏิเสธทันที มือบางเอื้อมไปจะคว้าคยองซูไว้ แต่เป็นจังหวะเดียวกันที่คนตัวเล็กหันไปเห็นกายกรรมต่อตัวจึงรีบวิ่งไปดูโดยไม่คิดจะรอใคร เมื่อคนที่คอยตามจีบเห็นจึงรีบวิ่งตามไปส่งผลให้จุนมยอนวิ่งตามไปด้วย คริสเองก็ไม่รีรอที่จะตามคนตัวขาวไป
“อ้ะ น่าตื่นเต้นจัง” คนที่สนใจในกายกรรมจีนมองภาพตรงหน้าด้วยความแปลกใจ ตากลมโตเบิกโพลงยิ่งขึ้นเมื่อกลุ่มคนที่ทำการแสดงที่โลดโผนมากกว่าเดิม ร่างเล็กค่อยๆเบียดเสียดคนที่ล้อมวงเพื่อจะได้เข้าไปดูใกล้ๆ ส่วนคนที่วิ่งตามมาติดๆเองก็พยายามแหวกฝูงชนเข้าไปร่างบางได้ทันกาล
“โอ้ยยย หายไปไหนแล้วหละ แฮ่กแฮ่ก” จุนมยอนหยุดยืนหอบหายใจ ไม่ใช่ว่าขาเขาสั้นหรืออะไรนะแต่ทำไมถึงตามคยองซูไม่ทันทั้งๆที่ตัวก็เท่าๆกัน แถมอีกฝ่ายยังเตี้ยกว่าด้วยซ้ำ(จริงมั้ย?)
“ขาสั้นก็งี้แหละ” คริสที่ยืนอยู่ข้างๆแกล้งพูดกัดอีกคน
“นายขายาวนักก็ตามให้ทันเสะ” จุนมยอนตอกกลับทั้งๆที่อกบางขยับขึ้นลงตามแรงหายใจ
“ก็ไม่ได้อยากตามคยองซูหนิ คนที่อยากตามคือคนที่กำลังคุยด้วยอยู่ต่างหาก” คริสยืนนิ่งหันมามองคนตัวขาว พร้อมกับเอามือหนาๆล้วงเข้าไปยังกระเป๋ากางเกงยีนส์
ร่างบางถึงกับหยุดหอบเมื่อได้ยินประโยคหลัง นี่เขาก็หายเหนื่อยแล้วนะทำไมใจยังเต้นแรงขนาดนี้นะ จุนมยอนคิดในใจ หน้าขาวๆที่แดงเพราะความเหนื่อยเมื่อกี้กลับร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ จึงอดไม่ได้ที่จะก้มลงไม่ให้อีกฝ่ายเห็นมัน ‘ไม่ ฉันไม่ได้เขินนายซักหน่อย นายก็แค่เหนื่อยจุนมยอน ใช่มั้ยแค่เหนื่อย’
“เอ่อ.... ฉันไปหาคยองซูดีกว่า” เมื่อทำอะไรไม่ถูกร่างบางจึงเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องและตั้งท่าจะเดินต่อ
“หาเจอหรอไง ดูคนสิ ขืนนายเข้าไปในนั้นสงสัยโดนเหยียบตายพอดี ตัวก็ยิ่งเล็กๆ เดี๋ยวถ้าเค้าจะกลับก็กลับกันเองแหละหน่า” มือหนาคว้ามือขาวเอาไว้พร้อมกับพูดให้อีกฝ่ายรู้ว่า คนที่มันมุงนักกายกรรมอยู่หนะมีมากกว่าเดิมเสียอีก ให้ไปหาตอนนี้คงได้วุ่นวายเพราะเสียงอาซิ่มทั้งหลายบ่นพร้อมกับแรงทึ้งๆนั้นตายพอดี
“แล้วจะไปไหน?” ร่างบางหันมาถาม
“ฉันอยากไปถ่ายรูปหนะ ไปถ่ายรูปกัน” ร่างสูงเอ่ยชวนแต่ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ตอบ มือหนาที่ถือวิสาสะจับไว้ในตอนแรกก็รีบลากอีกฝ่ายออกมาจากจีนมุงตรงนั้น
วันตรุษจีนยามค่ำคืน กับ เยาวราช อะไรจะดีไปกว่าการถ่ายรูป โคมไฟที่ประดับอยู่ด้านบน ไฟสีแดงสดตามร้านต่างๆ รวมถึงซุ้มจีนที่ถูกจัดขึ้นอย่างสวยงาม แม้ผู้คนจะคราครั่งแต่การได้เดินเที่ยวเยาวราชยามค่ำคืนพร้อมกับถ่ายรูปกับคนที่ รั ก ? เขาว่ากันว่า บรรยากาศมันเป็นใจ อะไรๆก็เพลี่ยงพล้ำได้จริงๆ....
เล่าลื้อครั้งที่ 1
เนื่องด้วยแอดงานดองเป็นหอยกาบ -_- อีกทั้งรับผิดชอบงานแอคบ้านด้วย ทำให้ไม่ได้แต่งต่อไว้เยอะมาก ตอนนี้ยาวมากเลยนะแล้วต้องมาพรูฟอีก ปกติแอดต้องอ่านทวนก่อนลง ขอโทษที่ลงช้า T^T ขออภัยจริงๆ มีความคิดว่าเหมือนคนอ่านจะหายหมด ฮ่า งี้หละฟิคมันไร้สาระ ขอบคุณคนที่ยังหลงเข้ามาอ่านนะ ^__^ รักอาเงิงกับน้องหมวยโหวตติดแท็ก #พี่ตี๋น้องหมวย เจ้าเก่าเจ้าเดิมจ้า
เล่าลื้อครั้งที่ 2
พูดเลยว่าพึ่งแต่งเสร็จตะกี้ คร่อกกกกกกกกกก ปั่นจบซักที T^T แวร้กกก เป็นไรท์เตอร์ที่แย่จริงๆ วันที่วางพลอตไว้เคลื่อนหมดๆงานรุมเร้าปัญหาชีวิต ฮ่าๆ ขอโทษที่มาช้าและดึกมากกก อีกอย่าง ขอบคุณคนที่เมนชั่นมาทวงฟิคและติดแท็กพร้อมคอมเมนท์ให้เสมอมา กราบแบบเบญจางคประดิษฐ์ -/\- อย่าพึ่งหนีหายกันไปนะรีดเดอร์ของเค้า ฟิคเค้าไร้สาระแต่รักด้วยใจ ฮรึกกก
สุขสันต์วันเลนไทน์ย้อนหลังธีมบ้านเปลี่ยนด้วยเห็นกันมั้ยนะ
อ่อ ปล. มีแฟมๆทำน้องหมวยมาให้ ปลื้มปริ่มม น่ารักมาก @kwonkathae <<< ฟิคเขาก็มีนะ อ่านคาเรนละเขินมาก
ติดแท็ก #พี่ตี๋น้องหมวย เหมือนเดิมนะกั๊บ
ความคิดเห็น