คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ถนนเยาวราช : แยก 4
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดด
“จุนมยอนน่ารักที่สุดในโลกเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
O[]O!!!! ช็อกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก.สามห้าสิบห้าล้านตัว โอ้แม่เจ้า!! คริสคนหล่อมิได้ตาฝาดไปใช่ไหม (ขยี้ตาตัวเองรัวๆ) หอมแก้มน้องหมวยกลูต้าเค้าตะมายตะเอง ของเค้าน้า เก๊าหวงแง้งงงงง เค้ายังไม่ได้หอมเลย เดี๋ยวจับตีก้นเลยนี่ไอ้คนหอมแก้มนี่เป็นใคร
“OoO!”
“O.O”
สภาพหน้าของคนทั้งสามต่างก็ช็อกไม่แพ้กันยกเว้นก็แต่... คนตัวเล็กที่หอมแก้มจุนมยอน ที่ไม่ได้รู้เลยว่า มีคนมาเยือนใหม่กำลังทำหน้าช็อกรวมไปถึงคนตัวขาวที่โดนชวดหอมแก้มไปด้วย
“เฮ้ย!! โรคจิตหรอไงมาแอบดูคนอื่นเค้าเนี่ย” เสียงใสจากคนตัวขาวโวยขึ้นเมื่อเห็นคนมารยาทไม่ดีมายืนมองเขา จนคนข้างๆต้องรีบผละออกจากการสูดดมความหอมจากแก้มขาว
“ป่าว ทำประเจิดประเจ้อขนาดนี้ ไม่เห็นก็เวอร์แล้วครับน้องหมวย” คริสตอบอย่างกวนๆ
“หมวยบ้าไรนาย”
“…..”
“ไอ้คนไม่มีมารยาท” จุนมยอนกร่นด่า
ก็อยากจะมีมารยาทหรอกครับน้องหมวย T^T แต่ติดที่ว่า.... น้องเล่นทำกันหน้าร้านขนาดนี้ คนอื่นไม่เห็นก็ไม่รู้จะทำไงแล้ว พี่นี่เห็นเต็มสองตา แต่ไม่เป็นไรขาวๆแบบนี้พี่อู๋ทนไหว อู๋ทนได้....
“ยังจะมาทำหน้าเงิงใส่อีก” คนตัวขาวกัดคนสูงกว่าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูไม่สะทกสะท้านกับคำด่าแถมยังจะยิ้มใส่อีก
“เอ้า!” ฟันใหญ่ก็ผิด ไม่ได้อยากเกิดมาเหยินหรอกครับ ดัดได้แค่นี้อะ หรือจะมาช่วยพี่ดัดด้วย....ลิ้นของน้องดีครับ กริ้บบกริ้ววววว
“คยองซู เข้าบ้านไปก่อนนะ เดี๋ยวเราตามไป” จุนมยอนหันไปบอกคนตัวเล็กข้างๆให้เข้าบ้านไปหลบจากสายตาสงสัยของร่างสูงและสายตาอันละเลียดชื่นชมจากจงอิน
“จุนมยอนอา..... ” คยองซูทำหน้าตาอ้อนจะอยู่แต่แล้วสายตาอีกคนก็สั่งเป็นนัยให้ทำตาม จนทำให้ร่างเล็กๆเดินปึงปังไม่เพอใจหลบเข้าไปหลังร้าน
“มาทำไมไม่ทราบ ร้านนายอยู่ทางโน้นไม่ใช่หรอไง” ร่างบางยืนกอดอกมองสบตาท้าทายใส่คนตัวสูงกว่าพลางชี้นิ้วเรียวๆไปทางร้านติ่มซำฝั่งตรงข้าม
“ร้านอยู่ทางโน้นแต่ใจอยู่ทางนี้ ตัวมันก็เลยมาตามใจ” คนตัวสูงยิ้มหวานให้
“แอวะ! รู้สึกเหมือน...ได้กินน้ำเน่าแถวนี้” มุกเน่าๆพอๆกับคนเลย -_- จะบ้าตาย หน้าตาก็หล่อนะแต่..มุกนี่ไม่ผ่าน บ้านนอก ไปหามุกใหม่เล่นไป! จุนมยอนด่าอีกคนในใจ
แหมๆๆๆ....ไม่ทันไรท้องกับเค้าแล้วหรอ แค่จ้องตากันเองนะ ไม่ใช่ปลาทองนะตัว >< เค้าก่อหวอดไม่ได้นะ ก่อได้แต่น้ำลายในปากตัวอะ สนปะๆๆๆ
“อะเอ่อ....ตั้งร้านยังจุนมยอน” จงอินที่เงียบมานานขัดขึ้นอย่างเกรงว่าจะเกิดศึกมวยไทยขึ้นซะก่อน
“จริงๆก็เสร็จแล้วหละ รอป๊าแป้บนะ ไคจะกินหรอ”
“ช่ายยยยยยยยย” คนตอบไม่ใช่จงอินแต่กลับเป็นคนตัวสูงๆที่ทำหน้ากวนๆอยู่แทน
“ชื่อไคหรอไง”
“ป่าว ชื่อคริสครับ ชื่อจริง อู๋ อี้ฟาน เป็นหลานของอาม่าที่ขายติ่มซำอยู่ตรงข้ามโน่น” คริสโมเมเอาว่าอีกฝ่ายถามไถ่ชื่อตัวเอง เลยแนะนำตัวเองเสร็จสับแบบไม่ต้องถามให้มากความ ตอบเสร็จสับมือหนาชี้ไปยังร้าน ‘อู๋ติ่มซำ’ ร้านเปิดประทุนขนาดเล็กน่ารักเหมาะกับบรรยากาศที่แออัด ในตัวร้านมีเก้าอี้สำหรับนั่ง ถึงแม้จะไม่ใช่ตึกแถวแบบร้านของจุนมยอน แต่ร้านของครอบครัวอู๋ ก็มีที่ทางวางโต๊ะและเก้าอี้ยาวเหยียดจนลูกค้านั่งไม่พอเชียว ยิ่งเฉพาะเวลาไพรม์ไทม์อย่างสองทุ่มสามทุ่มนะ อย่าให้พูด ยืนทานก็ยังมี
จริงๆอยากถามชื่อเค้าใช่ปะหละตะเอง แต่แกล้งทำเป็นเนียนถามว่าชื่อไคหรอไง จริงๆจะถามว่าชื่ออะไรใช่มั้ย บ้าเค้าเขินนะ ถามเค้าตรงๆก็ได้ -///-
“ไม่ได้ถาม” จุนมยอนค้อนใส่
“อยากตอบ อยากบอก อยาก.....”
“อาตี๋!!! มาช่วยป๊ายกของหน่อย!” เสียงคนเป็นเจ้าของร้านดังผ่านมาจากหลังร้าน เล่นเอาคนหน้าร้านถึงกับเสียวสันหลังว้าบ
“รู้แล้วป๊า!” จุนมยอนขานรับปุ้บพลันรีบวิ่งหนีไปหลังร้านทันที เล่นเอาสองคนข้างหน้าร้านยืนทำอะไรไม่ถูก แน่หละเจ้าของร้านตัวจริงกำลังจะออกมา
“พวกลื้อนี่มาอีกและ! หัดทำมาค้าขายบ้างนะ” เฮียชเวที่เดินถืออุปกรณ์ขายก๋วยจั๊บตามหลังลูกชายมาพอเหลือบหันไปเห็นลูกค้าชีกอคนเดิมก็อดที่จะแขวะไม่ได้
“นี่มันพึ่งครั้งที่สองเองนะครับป๊า” คริสแหย่อีกฝ่ายด้วยการเรียกป๊า
“อั้วไม่มีลูกอย่างลื้อ!!”
แหมะโหดจังครับพ่อตา แน่นอนครับผมไม่ได้จะมาเป็นลูก จะเป็นลูกเขย โฮะโฮะๆๆๆ
“ จะกินอะไรก็รีบๆสั่งๆแล้วรีบๆไสหัวไปปะ” ซีวอนถามพลางโบกมือไล่คนสองคน
“วันนี้เอา...”
“นี่นาย เราอยากกินหนมจีบกุ้งอะ” เสียงใสๆจากคนตาโตที่เดินออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เดินเข้ามาสะกิดคนผิวเข้ม
“หา! O.O” จงอินชี้มาที่ตัวเองด้วยความงงเมื่อถูกอีกคนจู่โจม
“อื้อใช่” คนร้องขอพยักหน้ารัวพร้อมกับยิ้มให้ “ปะ พาไปหน่อย อยากได้อันโตๆนะ เราชอบกิน” มือเล็กๆดึงแขนเสื้ออีกคนให้ตามมา อีกฝ่ายเองไม่ขัดอะไรแถมยังเดินตามต้อยๆตามอีกคนไปยังร้านของตัวเองอีก
“เหอ!! o.o”
“O[]o!!”
จุนมยอนถึงกับหน้าเหวอคิดไม่ทัน ร่างบางเอาแต่ยืนนิ่งจ้องมองคนของตน ชักชวนเพื่อนคนตัวสูงไปซื้อขนมจีบ คริสเองก็ไม่น้อยหน้ายืนอึ้งโชว์เงินค้างเติ่งอยู่แบบนั้น
เฮ้ย!! กัมจง มึงมาจากไหนวะ ยืนอยู่เฉยๆ ก็มีคนเข้าหาซะงั้น บร้ะ!! ไอ้นี่ดำอย่างเดียวไม่ได้ ไวไฟจริงวุ้ย เอ้ยยยแต่แมร่งก็ดีดิวะ จะได้เอาน้องตาโตนี่ไป เขาก็เลิกกับจุนมยอน แล้วจุนมยอนก็ตกเป็นของกู อุวะฮะฮ่า (โคตรชั่วเลยคริส)
“โอ้ยยยย! เจ็บนะ” มือเล็กๆแกล้งกระแทกคางคริสให้หุบปากเข้า เล่นเอาคนที่ฟันกระทบกันถึงกับโอดครวญ
“มองไรเพื่อนฉัน!” จุนมยอนขึงตาใส่อย่างเอาเรื่อง
ดะดะเดี๋ยวนะ!! เมื่อกี้ว่าไงนะ เพื่อนหรอ เพื่อน!!!! เพื่อน สระเอ พ.พาน สระอือ ไม้เอก อ.อ่าง ง.งู อ่านว่า เพื่อน กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด ตุ๊ดจะแตกคร่ะ นั่นมันเพื่อนไม่ใช่เมียจุนมยอน อร้ากกกก ไอ้กัมจงแมร่งเข้าใจผิดและเมิงงง วินหวะวิน กูวินแล้ว เขาไม่ใช่แฟนกัน คริสอู๋ลั้นลา ลาลาลา
“นี่ไอ้ตี๋เงิง มองเพื่อนฉันจนเงิงออกหมดละ โรคจิต!! หวงนะ จะไฝว้หรอฮะ!” ร่างบางถกแขนเสื้อขึ้นราวกับจะต่อยอีกคนจริงๆ จนทำให้แขนเสื้อสีฟ้าที่ใส่อยู่เลิกขึ้นเผยเห็นเห็นผิวขาวๆ
โอ้ยยยยยยยม๊าครับ ป๊าครับ ลูกตายตาหลับแล้ว ขาวแบบนี้ไม่ทน เลือดจะพุ่ง o.,o คนบ้า!!!บ้าบ้าบ้า ขาวไปไหน มาหึงเค้าด้วยอะ มาฟงมาไฝว้ไรตัวเอง เค้าไม่เอาหรอกนะ เค้าจะสู้กับตัวเองบนเตียงไม่เอาตรงนี้ไม่ดีๆๆๆ
“หึงผมอะดี๊??” ร่างสูงแกล้งกระแซะตัวคนตัวเล็กกว่า
“ยี้! จะบ้าหรอ คนบ้าอะไรหลงตัวเองชะมัด” ร่างบางจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“แหนะๆหึงผมก็บอกมาดี๊ ไม่ต้องมาเขินหรอกน่า”
‘ไอ้บ้านี้ ประสาทไง =_= คนเค้าหวงเพื่อนโว้ยยยยยยยยยยย คนอะไรก็ไม่รู้ เงิงก็ใหญ่ ยังจะขี้เก๊ก หลงตัวเองอีก ประสาท โรคจิต ไอ้เสาไฟฟ้า ไอ้ตี๋ ไอ้บ้า ไอ้หื่นกาม ไอ้....’
ฮัดเช้ย!
ร่างสูงรีบยกมือขึ้นมาปิดปากทันทีที่จาม จนร่างเล็กอดที่จะแอบหัวเราะออกมาไม่ได้
“แอบนินทาผมหรอ!” ร่างสูงหันไปถามเอาความ
“ป๊าววววววว เค้าเรียกด่าในใจต่างหาก” ร่างบางพูดเสียงสูงกอดอกเชิดหน้าใส่
“อาตี๋!!!” เสียงเฮียวอนดังลั่นมาจากในร้านเมื่อเดินออกมาเห็นว่าไอ้คนตัวสูงยังจีบลูกชายเขาไม่เลิก
“ห้ะ?ป๊า” จุนมยอนหันตามเสียงเรียก
“ไปเช็ดโต๊ะดิ๊” เฮียวอนสั่งงานลูกชายตนพลางเดินออกมาจ้องอีกคนที่สูงไล่เลี่ยกัน “เกะกะหน้าร้าน!! ลื้อเนี่ย โว้วว จะเอาอะไรก็สั่งๆมา ชักช้าไม่ทำให้แหลกเลยนี่” จุนมยอนเมื่อเห็นพ่อของตนออกมาก็ทำท่าจะเดินเข้าไปแต่ก็ไม่วายแอบแลบลิ้นสมน้ำหน้าส่งให้กับอีกคน
เหยยยยยยยยยยยยยยยย ฝากไว้ก่อนเถอะ!!! แล้วพี่จะเอาลิ้นแลบแตะลิ้นนั่น >< (พี่คริสอย่ากาม=_=)
“จะสั่งไม่สั่งไม่สั่งก็กลับๆร้านลื้อไปปะ” เสียงเฮียวอนดังขึ้นมาขัดคริสอีกรอบ
“เอาแบบเมื่อวานอะเฮีย”
“โว้ยยยใครจะไปจำได้วะ วันๆลูกค้าอั้วมีเป็นร้อยจำได้หมดก็ตายพอดี”
“โธ่ววอีกหน่อยเฮียต้องจำให้ได้นะ เพราะผมจะมาเป็นลูกเข... เอ้ย จะมากินทุกๆวัน” คริสหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อหันไปมองเห็นว่าบนมือของเจ้าของร้านกอบกุมอะไรไว้อยู่
“ไม่จำเว้ย สมองอั้วไม่จำเรื่องของลื้อ เอาอะไรก็ว่าๆมา”
“ก๋วยจั๊บพิเศษสามถุงละกันเฮีย เอาอร่อยๆนะ” คริสเมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านไม่มีทีท่าจะยอมเลยขอยอมเอง
ไว้ก่อนนะเฮียวอน ผมจะเอาคืนให้ได้ เอาลูกสาว เอ้ย ลูกชายเฮียด้วย โฮะๆฮิๆ
“ร้านอั้วอร่อยอยู่แล้ว ไม่อร่อยไปกินร้านอื่นสิวะ” ซีวอนทำก๋วยจั๊บไปบ่นไปพลาง
“แหม่เฮีย ก๋วยจั๊บอร่อยไม่สู้...” สายตาคมมองชำเลืองไปทางบุคคลที่สามที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็ดโต๊ะอยู่
ปั้ก ปั้ก ปั้ก ปั้ก !!!
“มีดนี่มันคมจริงๆ สับทีเป็นชิ้นๆ สงสัยคงไม่ได้สับหมูอย่างเดียวแล้วสิ จะสับๆๆๆๆๆๆอย่างอื่นให้มันเละๆเลยคอยดู” เฮียวอนจงใจสับมีดใบใหญ่ลงเข้าที่ลำไส้หมูให้เกิดเสียงดังตามคำพูด
วร้ากกกกกกกก!!!! จะบ้าเรอะ!! ไอ้ย๊า!!! อั้วกลัวแล้วพ่อตาจ๋า ผมยังอยากมีน้องไว้ทำพันธ์ให้เฮียอยู่นะ เกิดแทงน้องหมวยไม่ได้ทำไง ไม่ยอมๆๆๆๆๆ เดี๋ยวไม่มีหลานให้อุ้มนะพ่อตาเชวนะ ลูกเขยอู๋ไม่ยอมให้สับหรอก ไม่ๆๆๆๆๆๆ
ร่างสูงยังไม่วายสำนึกตามคำพูดของว่าที่พ่อตา(?)แถมยังคิดลามกลวนลามกับจุนมยอนไม่เลิกอีก ที่ซีวอนรู้ทันไปหมดทุกเรื่องบางทีอาจเป็นเพราะด้วยความที่เป็นผู้ชายเหมือนๆกัน ซีวอนเลยรู้ดีว่าไอ้คนตัวสูงกะล่อนเนี่ย มันจ้องจะงาบอาตี๋น้อยเขาอยู่ตลอดเวลา
“อะนี่! 90 บาทอะเอาไปแล้วรีบไสหัวกลับๆร้านลื้อไปได้แล้ว เกะกะหน้าร้าน มาอยู่ได้ของขายไม่ได้พอดี” เฮียวอนปัดมือไล่คริสให้กลับร้านไป ครั้นพอจ่ายตังเสร็จจะเดินกลับไปแต่ก็ชั่งใจเพราะวันนี้ยังไม่ได้ลวนลามน้องหมวยกลูต้าเลยซักแอะ ขอหน่อยละกันจะเป็นบุญคริสอย่างมาก
“นี่นาย!” นั่นไม่ทันขาดคำสวรรค์เข้าข้างชัดๆ น้องหมวยเรียกกูเว้ยยยยยยย เอร้ยยยยจะแบบว่าตัวเองเค้าไม่อยากให้ตัวเองไป ตัวเองมานั่งกินข้าวที่นี่ก็ได้นะแบบนี้ปะปะ อุ้ยยเขินอ้ะ ;///; บ้าๆๆๆจุนมยอนคนบ้า
“ประสาทไงอมยิ้มอยู่ได้ จะบอกว่าวันก่อนนายลืมตังทอนหนะ ทอนยี่สิบบาท ไม่อยากเป็นบุญคุณ ไม่สิขี้เกียจใช้ชาติหน้า รำคาญตาจะเห็น” คนตัวเล็กก้าวอาดๆออกมาจากในร้าน ก่อนจะหยิบแบงค์สีเขียวในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนสีฟ้าตัวประจำออกมายื่นให้ร่างสูง
“หืออออ” คิ้วหนาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ
แหม่ตะเองก็จะจับมือเค้าก็ขอดีๆก็ได้ไม่ต้องมาอ้อมค้อมแกล้งทงทอนอะไรหรอก ยี่สิบบาทไม่เป็นไร บ้านพี่รวย โธ่วๆๆแฟนใครหนอน่ารักจริงจริ๊งงงงง (จุนมยอนเป็นแฟนแกแต่มะไหร่ฟะพี่คริส- -)
“เอาไปเสะ” มือขาวๆโบกธนบัตรสีเขียวขึ้นลงให้ร่างสูงรับไป
คริสยื่นมือมารับโดยดี แต่อาจด้วยมือที่มีขนาดกว้างกว่าหรือเพราะความจงใจ มือหนาๆเลยจับเข้าที่มือขาวๆเต็มที่ คนที่โดนจับ ได้แต่ยืนอึ้งมองหน้าอีกฝั่งด้วยความตกใจตาหวานๆสองข้างโตขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
อะอะไอ้บ้านี่ ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้บ้าชีกอ ปลิ้นปล้อน กะร่อน ตอแหล ไอ้ไอ้ไอ้ อ้ากกกกกกกกกก..... จะว่าไปจุนมยอนเองก็ได้แต่ด่าในใจ เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้ยืนหยุดนิ่งให้คนตรงหน้าจับมือได้นานขนาดนี้ ราวกับเหมือนโดนไฟช็อตระหว่างกัน
มือใหญ่แกล้งลูบมืออีกฝ่ายปอยๆแถมไม่ลูบเปล่า ยังยักคิ้วลิ่วตาให้ราวกับตัวเองเหนือกว่า อย่างผู้ชนะ จนคนที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบอดหมั่นไส้ไม่ได้
“โอ้ยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!”
…………….. โปรดติดตามตอนต่อไป.........................
เล่าลื้อ :
เอ๊ะ เสียงใครอะ ร้อง ... หืมมมม พี่คริสหรือเปล่าน้า โดนพ่อตาทำอะไรหละ เอ๋ะๆๆ ดูเหมือนว่าทุกคนจะเดาออกว่าคยองซูเป็นเพื่อน .... โธ่วๆๆๆ T____T อั้วขอไม่ใส่ทีมนะ ฮ่าๆๆๆ คือความขี้เกียจ..... ขอบคุณสำหรับคอมเม้น แท็กทุกอย่างเลย ... ฟิคนี้ไร้สาระปัญญาอ่อน 55555 จริงๆ พล๊อตอาจไม่น่าอ่านก็ได้ ขอบคุณอีกทีนะคะ .... แอดไม่รู้ว่าจะอัพอีทีเมื่อไหร่ งานรัดตัวจริงๆ แก่แล้ว... ฮ่าๆๆ ขอบคุณรีดเดอร์ เม้นแฟบตามใจ จุ้บๆ เวิ่นเวอร์ติดแท็ก #พี่ตี๋น้องหมวย
ความคิดเห็น