คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ถนนเยาวราช : แยก 3
“ห้ะ!ไรนะ น้องหมวยกลูต้ากูมีเมียแล้ว!!”
“อันนี้ก็ไม่ทราบนะ กูเห็นเค้านัวเนียกันมาพักนึงละ”
ไม่นะ T__T อะไรคือนัวเนียวะครับคุณเพื่อน หน้าสวยๆแบบนั้นมีเมียแล้ว เอ้ยแฟนแล้ว พีตี๋อกหักแล้ว ฮื่อออ น้องหมวยจ๋าดามหัวใจพี่ที (ดามไงพี่คริสเขามีเมียแล้ว)
“เมีย?? นัวเนีย??” หน้าของคริสตอนนี้เต็มไปด้วยคำถามจนคิ้วหนาๆแทบจะม้วนกันเป็นเกลียวได้อยู่แล้ว
“ผู้ชายด้วยหวะมึง กูหละเสียดาย” คนผิวติดคล้ำกว่าว่าอย่างเซ็งๆ
“ห้ะ!! ผู้ชาย???”
โอ้แม่เจ้าจอร์ชมันแซดมาก!! อกอีแป้นจะแตก เมียเป็นผู้ชาย อุ๊บ๊ะ เห็นขาวๆบางๆแบบนั้นใช่ย่อยนะเนี่ย คอยดูแม่จะทำให้หายแมนเลย
“เออ ผู้ชาย ตัวเล็กกว่าน่ารัก แถมมาได้ทุกวัน เว้นก็แต่วันนี้ไม่ยักกะเห็นแฮะ” คนผิวคล้ำพูดด้วยใบหน้าที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“เดี๋ยวๆ ขอคำอธิบายยาวๆมากกว่านี้ได้ปะวะ” คริสหันไปถามในขณะที่นั่งอยู่บนรถแท็กซี่สาธารณะจนคนขับแอบชำเลืองมองทางกระจกหลังจน ทำให้คริสต้องลดเสียงลง
“ก็...แบบว่า จุนมยอนเพิ่งเรียนจบจากเกาหลีบ้านเกิดเค้า แล้วก็มาช่วยเฮียวอนแกขายของ พออีกไม่นานก็มีผู้ชายอีกคน มาตามติดแจไปมาหาสู่กันทุกวัน บางทีก็ไปเที่ยวกันดึกๆกลับเช้าก็มี”
“แล้วไมมึงไม่ถามว่า คนนั้นเป็นใคร อายุเท่าไหร่ มีความสัมพันธ์ยังไง แล้ว..”
“พอๆๆมึง เห็นกูเป็นคนเสือกเรื่องชาวบ้านหรอ?”
“เออ!ใช่”
“แหมะ!! พ่อคนไม่เสือกครับ แต่แบบเห็นหอมแก้มกันบ่อยมาก กูนี่ช็อกอะ”
“แล้วแฟนจุนมยอนเค้าชื่อไรวะ..”
“..ชื่อ..”
“ถึงแล้วครับ” เสียงโชเฟอร์หันมาบอกกับคนทั้งสอง ร่างสูงมองดูที่มิเตอร์ราคา แล้วหันไปหยิบธนบัตรขึ้นมาจ่ายเงิน ก่อนจะรีบลงไปจากรถไล่หลังจงอินไป
“เฮ้ยสรุปชื่อไร ค้างคาๆ” คริสหันไปเร่งเอาคำตอบจากอีกคน
“......ค” จงอินกำลังจะอ้าปากบอกแต่ก็ต้องเงียบไปฉับพลัน
“อ่าว คริส มาก็ดีเลย ป๊าจะกลับแล้วนะ”
“หา? กลับไหนป๊า? บ้านหรอ แล้วก๋วยจั๊บอะ” คริสยู่ปากไปทางถุงพลาสติกที่อยู่บนมือเพื่อนตัวคล้ำ
“ไม่ได้กลับบ้าน กลับแคนาดา”
..................................................... (จุดมากมายแทนคำพูดและความรู้สึก) คริสแดกจุดไปเรียบร้อยขอรับ คุณป๊าจะทิ้งข้าพเจ้า โอ้โนววววววว
“ห้ะ! O[]O!”
“ตามนั้น... จงอินเอาขนมไปให้อาม่าก่อนไป บ่นหิวนานแล้ว” คุณอู๋หันไปสั่งเจ้าของชื่อให้ขึ้นไปหาแม่ของตน เพราะเขาเองก็อยากที่จะอยู่คุยกันภาษาครอบครัวตามลำพัง
“ไม่ต้องตกใจไปหรอกตาคริส ป๊ากับม๊าต้องกลับไปด่วน พอดีเลขาป๊าโทรมาบอกว่า ห้องที่กำลังซ่อมแซมมีปัญหา ป๊าเลยต้องไปเคลียร์ด้วยตนเอง” คนเป็นแม่อธิบายแทน
“เอ่อ......ละผม?” นิ้วเรียวชี้มาที่ตนเอง
“ทำไมงอแงจะกลับไง๊ ท้าอะไรป๊าไว้ แค่นี้จำไม่ได้หรอ” คนเป็นพ่อจับที่ไหล่ลูกชายพร้อมกับยักคิ้วหยั่งเชิงไปให้
“เฮ้ยยยย อย่าดูถูกนะป๊า แค่นี้จิ๊บๆ ขายติ่มซำ เมื่อกี้ไปลงสถานที่จริงมาละ ชิวชิ้วววว” ร่างสูงกอดอกอธิบายปากก็ว่าไปว่าทำได้แต่เสียงดันสูงชะเสียดฟ้า
“แล้วเป็นไงลูกอยู่ได้ใช่มั้ย?” คุณนายอู๋เป็นคนเอ่ยถาม
“ได้ดิม๊า โหยยย แบบว่าดูออกจะดีมาก ทำเลก็ดี ขาวก็ขาว สวยก็สวย ฮึ้ยยย” ประโยคแรกเหมือนจะว่าไปตามเนื้อแต่ประโยคหลังว่าไปตามสิ่งที่พึ่งพบเจอมา
“อะไรขาว?! อย่าบอกนะไปเจอสาวสวยมาอีก” คนเป็นพ่อดักทางอย่างรู้ทัน
“โถ่ ป๊าเห็นลูกเป็นคนแบบนั้นหรอไง”
“ใช่!”
อ่าวววววววว ยังจะว่า โหยถึงผมจะม่อแต่ความหล่อก็ยังมีนะครับป๊า ฮิฮิ ^[++++++++]^
“ว่าแล้วยังยิ้ม ก็ดี๊! เอาให้มันไปตลอดรอดฝั่งละกัน อย่างอแงกลับบ้านก่อนจะทำได้นะ อู๋อี้ฟาน” คนเป็นพ่อย้ำอีกที
ดูถูกเข้าป๊ายยยยยย คอยดู้! จะทำให้เห็นเลยว่าคริสคนนี้ ก็ติดน้องหมวย เอ้ย! ก็ขายติ่มซำได้ เบๆอะเบสิค กำลังใจร้านตรงข้ามดีขนาดนี้ โฮะๆ
“แล้ว...จะไปกันเลยหรอครับ” คริสรู้สึกเศร้าได้อย่างชัดเจน ถึงแม้จะรู้สึกอยากจะอยู่เพื่อพิสูจน์คำท้าของคนเป็นพ่อก็ตามแต่ก็อดใจหายไม่ได้ที่ต้องห่างจากคนที่รักและผูกพันรวมถึงเป็นผู้ให้กำเนิดอีก
“อีกไม่กี่ชม.ก็บินแล้วจ้ะ ดูแลตัวเองดีๆนะคริส แม่รักลูกนะ” คุณซูลี่เข้าสวมกอดลูกชายตัวเอง
“ผมก็รักแม่นะครับ”
“อย่าดื้อกับอาม่านะลูก ต้องตั้งใจทำให้ได้นะ แม่จะเป็นกำลังใจให้ลูก สู้ๆ!” เธอยิ้มให้ก่อนจะจับมือลูกชายขึ้นให้กำลังใจ
“ไปได้แล้วคุณ มีรถมาพอดี” สามีหันไปบอกกับภรรยาเมื่อเห็นว่ามีรถบริการสาธารณะแบบเดิมเข้ามาจอดส่งผู้โดยสารที่หน้าโรงพยาบาลพอดิบพอดี
“ค่ะๆ โชคดีนะคริส แม่รักลูกมากๆนะ พ่อก็ด้วย” คุณนายอู๋ตอบรับคำสามี ก่อนจะหันมาโบกมือลาและทิ้งประโยคสุดท้ายที่ไม่ออกเสียงไว้กับลูกชาย
“ครับผมก็รักป๊า” ร่างสูงยืนมองภาพที่คลอไปด้วยน้ำใสๆของพ่อกับแม่ที่นั่งรถออกไป ถึงแม้ว่าป๊าของเขาจะชอบดุไปบ้างโหดไปบ้างแต่คริสรู้ดีวส่าเพราะรักเขาป๊าเลยทุ่มเททุกอย่างให้ แม้ว่าจะไม่แสดงออกแต่คริสรู้ดีเสมอไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมตามใจขนาดนี้หรอก พอรถสีขาวเหลืองออกไปจนลับตาคริสก็หันหลังกลับไปยังห้องผู้ป่วยด้านบน
“ลื้องอแงมาอีกหละสิ อาตี๋ใหญ่” เสียงของผู้ป่วยในห้องทักขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าใครที่เปิดประตูเข้ามาในขณะที่กำลังอ้าปากรับของหวานจากพยาบาลสุดสวยหลังจากที่จงอินเอาขึ้นมาให้
“หือ???” คริสมองผู้หญิงใส่ชุดสีขาวข้างๆคนเป็นย่าด้วยความสงสัย ก็ในเมื่อตอนก่อนออกไปไม่เห็นจะมีคนมาบริการดีขนาดนี้ แถมสายตาก็เหลือบไปเห็นคนดูแลคนเก่าเอาแต่นั่งเล่นเกมหน้าโทรศัพท์
“ไม่ต้องทำหน้างงเป็งไก่ตาแตก อาบุษบาเค้ามาเป็งพยาบางพิเศกให้ม่า” เมื่อจบคำร่างสูงได้เพียงแต่พยักหน้าตอบรับ คนเป็นย่าเห็นท่าที่ดูเศร้าไปจึงอดห่วงไม่ได้
“ป๊ากับม๊าลื้อไปแล้วใช่มั้ย” อาม่าหันมาถามหลานชายที่ทำตัวเหมือนเด็กสี่ขวบห่างพ่อแม่
“ครับ” คนหน้าหงอยตอบพร้อมกับค่อยๆนั่งลงบนโซฟา
“ลื้อนี่ไม่โตจริงๆเลย ทำอย่างกับไม่เคยอยู่กับม่างั้นแหละ ขายติ่มซำแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า” คนเป็นย่ารู้นิสัยของหลานชายตัวแสบดีเพราะเลี้ยงมาได้หลายปีเนี่ยแหละทำไมจะดูไม่ออกว่าหลานตัวเองกำลังเศร้าอยู่
“โธ่วอาม่าก็... แล้วเรื่องติ่มซำจะว่าไงครับ” ร่างสูงรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาต้องอยู่ที่นี่เพื่อทำอะไร
“ลื้อก็ไปช่วยอาไคทำของขาย ส่วนอาม่าไม่ต้องห่วงป๊าลื้อให้อาบุษบานี่ดูแลแล้ว”
“แต่ผมทำไรไม่เป็นเลยนะอาม่า”
“โอ้ยยจิ้บจิ้บ อาไคยังทำได้เลย ทำไมลื้อจะทำไม่ได้ ค่อยๆเรียนรู้กันไป อาไคทำเป็นหมดนั่นแหละเพียงแต่ทำคนเดียวไม่ไหว” จะว่าไปถึงแม้ร้านติ่มซำจะขายดีแค่ไหน แต่ว่าอาม่าก็ไม่เคยจ้างลูกจ้างให้ทำงานที่ร้านเลย ปกติเธอก็จะขายกับสามีหรืออากงของคริส คอยมีจงอินคอยช่วยหยิบใส่คิดเงินบ้าง พอคู่ชีวิตเสียไปเธอก็เลือกที่จะทำกับจงอินเพียงสองคนแม้มันจะต้องเหนื่อยก็ตาม เหตุผลที่ว่าไม่ยอมจ้างคนไม่ได้เพราะงกหรอกแต่เพราะครอบครัวย่อมดีกว่า
“แล้วผมต้องเริ่มวันไหน”
“พรุ่งนี้!”
ห้ะ!!!!!!!!!!! ตกใจอีกสามสิบรอบของวัน นี่กะจะไม่ให้กระผมได้เตรียมตัวเตรียมใจเตรียมโน่นนี่นั่นเลยหรอครับคุณอาม่า ผมก็อยากเตรียมความพร้อมก่อนลงสนามจริงนะ(ทำอย่างกับแข่งรบ) ไม่ๆๆนี่ทำอะไรไม่เป็นจริงๆนะ มันไวไปม้ายยยได้โปรดสงสารเห็นใจคนหล่อๆอย่างผม ได้โปรดเถอะน้าคนดี(ร้องเป็นเพลง)
“ตะแต่...”
“ไม่มีแต่ หยุดไปสามวันนี่ก็แย่แล้ว ลูกค้าอั้วหายหมด”
ครับไม่แต่ก็ไม่แต่ ขายก็ขายครับท่านอาม่า TT
“จงอิน จงอิน! ลื้ออย่าเอาแต่เล่ง(น) เกมสิ โว้วว กลับๆบ้านไปเตรียมของไปพรุ่งนี้ขายของ เอาของที่เตรียมวันนั้นไปที่แช่แข็งไว้ในตู้หนะไปขาย” เสียงของผู้มีอายุกว่าตวาดลั่นเล่นเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงโทรศัพท์เกือบหล่นพื้น ปกติแล้วร้านติ่มซำของตระกูลอู๋จะทำของวันต่อวัน แต่ให้ทำเลยตอนนี้แล้วขายพรุ่งนี้คงอาจไม่ทัน อาม่าเลยให้นำของที่เตรียมไว้ก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุขายก่อน เพราะยังไงก็มีการเก็บเข้าฟรีดไว้อย่างดี
“คะครับอาม่า รับคำสั่งครับ!!” จงอินพุ่งตัวขึ้นยืนทันที
“ลีๆๆ ไปๆได้แล้วดึกแล้ว” เจ้าของห้องป่วยไล่เด็กทั้งสองให้กลับบ้าน ยิ่งเห็นจงอินพยายามบอกกับพยาบาลสาวสวยว่าอาม่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร ต้องดูรายการอะไรก่อนนอน จนนึกรำคาญเสียไม่ได้ ถึงแม้จะเดินยังไม่ได้แต่ไม่ใช่ว่าจะพูดไม่ได้ซักหน่อยชอบทำให้เป็นเรื่องใหญ่ พยาบาลเค้าอยู่ข้างๆดูแลดีอยู่แล้วหน่า เมื่อโดนดุว่าเสร็จงอินจึงนำคริสออกมาจากห้องพักฟื้นสุดหรู ร่างสูงก็ได้แต่เดินตามออกมาอย่างงงๆ
บุคคลที่ผิวคล้ำกว่านำมายังที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลตรงโซนที่ไว้สำหรับจอดรถมอเตอร์ไซค์ รถคันนี้เป็นคันโปรดของเขา ถึงแม้จะราคาไม่มากแต่ความสะอาดการตกแต่งนี่บอกได้ว่าดูแลประคบประหงมได้ดีกว่าเจ้าตัวเสียอีก คริสยืนอึ้งกับภาพรถตรงหน้าที่อีกฝ่ายเสียบกุญแจก่อนจะก้าวขึ้นไปคร่อมบนรถสองล้อที่ดูธรรมดาแต่ราคาไม่ธรรมดา ยี่ห้อดังอย่าง BMW-S-1000-RR ราคาก็เหยียบๆล้าน
ดะเดี๋ยวก่อนนะ! =[]=! ขายติ่มซำนี่มีตังซื้อรถแพงขนาดนี้เลยหรอวะครับ มะแม่เจ้า และแบบอย่างเท่อะ แบดบอยโคตรๆครับคุณจงอิน กรี้ดดดอยากจะซ้อนท้ายเป็นสก้อยเกิร์ล
“ทำหน้าตุ๊ดแตกเชียวมึง” จงอินขำเล็กน้อยกับท่าทางที่ดูอึ้งๆของเพื่อนตัวสูง
อ่าว เสือกรู้ทันอีก แมร่งเป็นคุณริวจิตสัมผัสหรือไงครับ
“มึง..เอาตังที่ไหนมาซื้อวะ”
“เก็บเอาดิ...”
ตอบง่ายมากครับเก็บเอา เออกูรู้ๆๆ ว่าเก็บเอาแต่มันมากขนาดนี้ จะบ้าเรอะ
“ฮ่าๆๆ กูล้อเล่น อาม่าซื้อให้ตอนกูจบปริญญาหนะ เห็นว่ากูอยากได้ แต่ตั้งนานนะกว่าจะได้ขนาดนี้” จงอินหยิบหมวกกันน๊อคที่เข้าเซทเข้ามาสวมพลางหันไปตบที่เบาะหลังเชิงบอกให้อีกฝ่ายขึ้นมานั่ง
“คือ....กูกอดมึงได้ปะ แบบว่า...แวนซ์บอยสก๊อยเกิร์ลลไงมึงงงง” คริสพอนั่งปุ๊บก็แกล้งกอดอีกคนจากด้านหลังหมับทันที
“เฮ้ย!! ออกไปเลยไป!อีตุ๊ดเงิง สยึมกึ๋ยหวะ นั่งดีๆก็พอ พี่จะแว๊นซ์ละน้อง” พอพูดจบจงอิดก็บิดเร่งเครื่องออกไปทันที
เออ..ละตอนแมร่งออกไปเยาวราชทำไมไม่ขับรถไปวะ ให้จ่ายแท็กซี่ให้เปลืองตังทำไม หรือว่า..... อ่าวววววววววววแมร่งหลอกให้กูใช้ตังชัวร์ ไอ้เพื่อนเวร ไอ้ดำ ไอ้!!
คริสกร่นด่าคนข้างหน้าในใจ ในเมื่ออีกฝ่ายมีรถแต่กลับไม่ขับพาเขาไป พอนึกขึ้นได้ว่าจงอินชอบแกล้งเขาแต่ไหนแต่ไรด้วยการหลอกให้เขาใช้เงินถึงแม้จะไม่ได้มีผลประโยชน์ร่วม แต่เหตุผลที่มันเคยตอกกลับมาเรียกได้ว่า คริสถึงกับเงิบไปหลายวันก็ .. มึงโง่ หลอกแล้วสนุกดี ฮ่าๆ
เมื่อรถสองล้อสุดหรูเบรก เอี๊ยดดดดด ร่างสูงก็แทบจะกระโจนออกทันที ความเร็วที่ทยานเหยียบไปร้อยยี่ของคิมจงอิน ทำเอาคริสจะตกเบาะหลังตาย แถมพ่วงท้ายด้วยผ่าไฟแดงเล็กน้อยในสี่แยกก่อนจะถึงซอยบ้าน บอกได้เลยว่า นึกว่ากำลังแข่งรถในหนังฟาสแอนด์เดอะฟิวเรียสอยู่ด้วยซ้ำ ช่วงขายาวๆพลันจะอ่อนลงเสียดื้อๆเมื่อสัมผัสกับพื้น
“ฮ่าๆๆๆ แค่นี้ลมจะจับแล้วหรอวะ โธ่ววไม่ใจเลย!” เสียงหัวเราะดังลั่นออกมาจากปากคนขับที่เกือบพาเขาดิ่งไปพบเทวดา(?)ก่อนกำหนด
ไอ้บ้า!!! ขับขนาดนี้เค้าเรียกเหาะแล้วครับ นึกว่ากูถ่ายหนังฟาสแอนด์เดอะฟิวเรียสภาคแปดอยู่(เจ็ดเขายังไม่มาไม่ใช่หรอพี่คริส - -‘) ตำรวจไทยไม่ดักจับความเร็วหรอไงกัน TT^TT หรือไอ้กัมจงนี่เส้นมันดี อกอีแป้นอู๋จะแตก
“ไม่พากูไปตายเลยหละครับคุณคิมจงอิน!” ร่างสูงประชดประชัน พลางจะเข้าไปวาดวงขาเตะอีกคนซักหน่อยแต่แล้ว แม่นมก็เดินเข้ามาขัดเสียก่อน
“คุณหนู เกเรหรอคะ” แม่นมส่ายหัวเบาๆให้กับกิริยาขี้แกล้งของคริส
“ปะป่าวซักหน่อยมี๊ โธ่ววผมออกจะคนดีนะ” ว่าแล้วก็รีบพาตัวเองเดินไปกอดคุณมี๊สุดที่รักอย่างออดอ้อนเอาใจ แม่นมเห็นอาการเด็กงอแงได้แต่หยิกแขนอีกคนเบาๆด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะนำเข้าบ้านแล้วแจ้งให้รู้ว่าอาม่าโทรมากำชับเรื่องการฝึกฝนให้คริสขายของรวมทั้งให้ช่วยจงอินตระเตรียมของอีกด้วย
“เห้ยยยยย ก๋วยจั๊บน้องหมวยกลูต้ากูอร่อยอะ!!” คริสพูดขึ้นมาทันทีหลังจากได้ชิมก๋วยจั๊บร้านน้องหมวยกลูต้าที่นมเง็กได้นำเอาไปอุ่นให้จนมันร้อน เล่นเอาซะบุคคลที่อยู่บนโต๊ะอาหารตกอกตกใจไปหมด
“ก็บอกแล้วว่าอร่อย ไม่เชื่อ” จงอินบอกพลางซัดก๋วยจั๊บตรงหน้าไม่ยั้ง
“แบบนี้ต้องอุดหนุนทุกวันแล้วหละ” พูดพลางยกยิ้มอย่างมีเลศนัย
“แหม่...ไม่ต้องมาทำเป็นพูด ก๋วยจั๊บคงอร่อยไม่สู้การได้เห็นหน้าน้องหมวยมึงหรอก ใช่มั้ยหละ” จงอินอดไม่วายค่อนขอดเพื่อนตัวเองไม่ได้
“อะแน่นอน น้องหมวยกลูต้ากูออกจะข๊าววขาววว” คริสเขี่ยก๋วยจั๊บไปมาพร้อมกับนึกถึงใบหน้าหวานๆขาวๆของคนที่ทึกทักตั้งชื่อให้
“หืมมมไปถูกใจลูกเฮียวอนหรอคริส” แม่นมหันมาถามด้วยความแปลกใจเมื่อบทสนทนาของหลานทั้งสองดูจะเข้าข่าย แล้วคำตอบที่ได้มาคือ การพยักหน้ารัวจากร่างสูงจนผมนั่นโบกตั้งขึ้นไปมาเรียกเสียงหัวเราะของนมเง็กได้ไม่น้อย “ฮะๆ ขานั้นหนะโหดนะ”
“นั่นหละที่ปัญหา วันนี้ผมเกือบตายเพราะมีดเลยนะ!!” ว่าแล้วก็นึกสยองมีดอีโต้สับหมูนั่นไม่หาย ฮึ้ยยยย คนบ้าไรไม่รู้ โคตรหวงลูกชายเลย ระวังเหอะได้ลูกชายเมื่อไหร่ จะเอามีดไปซ่อนเลย วะฮะฮ่าๆ
“หนูจุนมยอนน่ารักนะ นิสัยดีมาก นมเอาใจช่วย” แม่นมคริสยิ้มให้กำลังใจ
แน่นอน น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก นิสัยนี่ไม่รู้ หนูไม่เกี่ยง ขอขาวๆเป็นพอเห็นแล้วระทงระทวยจาย ก๋วยจั๊บยังอร่อยขนาดนี้ แล้วเจ้าของจะอร่อยขนาดไหนนะ -///- จุนมยอนจุ๊บๆ พี่คริสปิ๊งหนูแล้วนะชุ้บๆ
คริสยิ้มนิดๆกับความคิดของตัวเองละเลียดกินก๋วยจั๊บเพื่อสัมผัสความหวานอร่อยของเนื้อแป้ง จนไม่รู้ว่าแป้งมันหวานหรือว่าเพราะนึกถึงลูกชายเจ้าของร้านกันแน่นะ ขนาดไข่ต้มยังหวานเลยแล้วไข่คนทำจะหวานแค่ไหน คิดแล้วก็เขิน >///<
มื้ออาหารค่ำจบลงทั้งสามแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว เนื่องจากวันพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามาเพื่อเตรียมของขายในตอนเย็น คริสเป็นคนนอนดึกแต่เพราะแม่นมเง็กกำชับนักกำชับหนาว่าถ้าไม่นอนจะตื่นสายได้ ร่างสูงจึงได้แต่เดินหงอยปึงปังขึ้นไปนอนยังห้องที่เป็นของตัวเองเมื่อตอนอยู่ที่นี่ มันถูกปัดกวาดทำความสะอาดอย่างดีจากบุคคลที่คริสเรียกว่า มี๊ แต่ก่อนนอนก็ไม่วายส่งข้อความไลน์ไปถามหาการเดินทางของพ่อแม่ตน รวมไปถึงหวานหยอดย้อยใส่เด็กในสังกัดซักหน่อยว่า เดี๋ยวจะพามาเที่ยวไทยบ้างแหละ พาไปไหว้พระไทยบ้างแหละสาวๆในสต๊อกเองก็ฝันหวานกันถ้วนหน้า
♥Falling in love at Yaowarat ♥
“โอ้ยยยยยยยยยยย ห่อก็ยากเนี่ยยยไอ้หนมจีบบ้านี่ ไม่ทงไม่ทำมันแล้วTT” คริสโวยวายเสียงดังขึ้นมาเมื่อถูกให้ฝึกนั่งห่อขนมจีบตั้งแต่เช้า
“คุณหนูทำตามนมนะคะห่อแบบนี้ อ่า...ทางนี้ต่อค่ะ” นมเง็กค่อยๆสอนร่างสูงห่อขนมจีบตามเธอ จงอินเองก็ได้แต่นั่งเตรียมในส่วนของซาลาเปา
ฮื่ออออออออออออม๊าจ๋า ป๊าจ๋า หนูง่วงงงงงง ไม่ไหวแล้ว ห่อหนมจีบนี่ก็จะตายละ แล้วต้องมานั่งจำว่าของพวกที่ต้องขายชื่ออะไรบ้างก็อยากจะบ้า ฮะเก๋าบ้างหละ อะไรอีกนะ โถๆหมั่นๆ เกี๊ยวซ่า โอ้ยยดีนะที่ไม่เหมาทั้งติ่มซำมาขายแค่นี้ก็จะตายแล้วคริสอู๋ไม่ไหวแล้วนะโว้ยย ย้ากก พ่นไฟๆๆ
ช่วงเวลาของการตระเตรียมของดำเนินต่อไปของมันเรื่อยๆ คริสทั้งสะลึมสะลือนั่งหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ผงกหัวแอบหลับในบ้าง แต่ก็ต้องตื่นขึ้นมานั่งเตรียมของต่อจนจวบเลยเวลาไปจนบ่าย ตอนนี้ของทุกอย่างได้เตรียมเสร็จหมดแล้วเหลือก็แต่กรรมวิธีการนึ่งที่จะทำเมื่อนำไปขายแล้วเท่านั้น สิ่งต่อมาที่ทั้งจงอิน คริสต้องทำคือ ขนของที่เตรียมไปที่ร้าน นมเง็กเองปกติจะไปช่วยบ้างเพราะต้องดูแลบ้างแต่หากวันนี้เป็นครั้งแรกของลูกเลี้ยง เธอจึงอดเป็นห่วงไม่ได้เลยต้องตามไปช่วยด้วยอีกแรง
เนื่องจากสถานที่ตั้งร้านกับตึกแถวของบ้านนั้นอยู่ห่างถัดกันไปเพียงไม่กี่ซอย การขนย้ายจึงเป็นไปได้เร็ว จงอินเพียงแต่นำของทั้งหมดใส่ไว้หลังท้ายรถพ่วงเล็กๆที่ติดเข้ากับรถมอเตอร์ไซค์เวสป้ารุ่นคุณพ่อไม่สิอากงเห็นจะได้ นมเง็กสั่งให้จงอินนำของไปลงก่อนโดยที่เธอกับคริสจะเดินตามไปเองเนื่องจากรถไม่สามารถนั่งซ้อนสามคนได้ หากจะเอาไปอีกก็เกรงว่าจะเยอะเกินไป ร่างสูงเองก็ไม่อิดออดอะไรดีซะอีกได้เดินสัมผัสบรรยากาศใจกลางเมืองอย่างไชน่าทาวน์ไทยไปในตัว ในระหว่างทางทั้งคู่ต่างพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบกันไป คุยถึงเรื่องการเรียนของคริสบ้าง เรื่องสมัยก่อนบ้างระหว่างทางจึงมีแต่เสียงหัวเราะทำให้ลืมระยะทางไปโดยสิ้นเชิง
น้องหมวยกลูต้า ออกมาขายของยังน้า >< ว่าแล้วก็หิวน้อง เอ้ย หิวข้าวทันที ฮิฮิ สงสัยช่วยไอ้ดำจัดของเสร็จต้องไปซื้อก๋วยจั๊บซักหน่อย
“ชะเง้อมองอะไรหนะคริส” แม่นมทักขึ้นมาเมื่อเห็นว่าพอเดินถึงหน้าร้านลูกบุญธรรมก็เอาแต่ชะเง้อไปทางร้านฝั่งตรงข้าม
“ปะป๊าววววว” คริสปฏิเสธเสียงสูงทันควัน
“ฮ่าๆ โน่นๆออกมาโน่นแล้วคนที่มองหาหนะ” นมเง็กชี้ทางไปยังหน้าประตูของตึกอีกฝั่งที่เป็นร้านก๋วยจั๊บอย่างรู้ทัน เมื่อเห็นหนุ่มหน้าหวานเดินถือของมาวางเตรียมขาย
“มี๊อ้ะ รู้ไปหมดเลย” ร่างสูงรู้สึกเสียรู้เพราะไม่ว่าจะหยิบจับทำอะไรมี๊ของเขาก็รู้ไปเสียหมด
“เฮ้ย!!ไอ้เงิง มาช่วยกูซะทีดิวะส่องสาวอยู่นั่น” จงอินที่กำลังวุ่นอยู่กับข้าวของอดบ่นไม่ได้เมื่อเห็นอีกคนเอาแต่ยืนจ้องไปยังร้านตรงข้ามอย่างกับจะพุ่งไปหาอยู่รอมร่อ
“เออครับเจ้าคุณจงอิน” คริสประชดประชันใส่เพื่อนร่วมครอบครัว ด้วยความทีเงอะงะเป็นมือใหม่ไม่แปลกที่ร่างสูงจะจับอะไรไม่ถนัดบางทีก็ยืนถือของอยู่แบบนั้นไม่รู้จะวางไว้ไหนจนนมเง็กต้องคอยบอกบ้าง จงอินเองหันมากัดบ้างเป็นพักๆ กว่าข้าวของจะอยู่ที่เล่นปาไป
ซะหัวค่ำกว่าปกติจนร้านฝั่งตรงข้ามเปิดไฟเตรียมตัวขายแล้วเรียบร้อย
“ดำ กินจั๊บกัน!” คริสที่หันไปเห็นว่าร้านคนหน้าหวานเปิดก็รีบหันไปชวนเพื่อนตนทันที
“แหมะ! นี่คุณมึงกะกินทุกวันงั้นสิ?”
“แน่หละ ไม่ได้ไม่เลิกเว่ย!” ว่าเสร็จขายาวพลันก้าวออกไป จนคนผิวคล้ำกว่าต้องรีบหันไปฝากร้านไว้กับนมเง็กก่อนจะก้าวตามออกไป
“จุนมยอนอา อย่างอนเค้าดินะนะนะนะ” เสียงหวานใสจากอีกคนลอบดังออกมาจากภายในบริเวณบ้านส่วนของที่ลูกค้านั่งรับประทานอาหาร พร้อมกับสวมกอดเจ้าของชื่อจากด้านหลัง
“.....”
“หนะ...เค้าขอโทษต่อไปจะไม่ทิ้งจุนมยอนแล้ว ดีกันนะนะน้า” คนที่สอมกอดกระพริบตากลมโตอย่างออดอ้อน
“ก็ได้ วันหลังห้ามทำแบบนั้นอีกนะรู้มั้ย ฉันเป็นห่วง” จุนมยอนหันไปดึงเข้าที่จมูกรั้นของคนตัวเล็กกว่าเบาๆ
“จุนมยอนน่ารักที่สุดในโลกเลย” คนพูดว่าพลางกระโดดไปมาราวกลับเด็กสามขวดที่ได้ของเล่นการกระทำของคนทั้งคู่อยู่ในสายตาของบุคคลที่เดินมาจากฝั่งตรงข้ามอย่างชัดเจน ฉุดให้คนที่มีส่วนสูงที่สูงกว่าคิ้วผูกกันจนแน่นด้วยความสงสัย ด้วยความอยากรู้ว่าคนตัวเล็กสองคนจะทำอะไรต่อไปคริสจึงรั้งมือหยุดคนที่เดินมาข้างๆไว้ก่อน
หรือว่า...........นี่จะเป็น..... มอสระเอีย .... เมีย ของจุนมยอนอย่างที่ไอ้ดำนี่บอกวะ โอ้ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย สวยน่ารักทั้งคู่แบบนี้ เสียดายครับ คริสอู๋ ผมเสียดาย อุ๊ต้ะ!! อยากจิกรี้ดดดดด
แต่แล้วคำถามที่อยู่ภายในใจของคริสก็ได้คำตอบกลับมาอย่างชัดเจนจากการกระทำที่ทำให้ ..... คนมาเยือนช็อกเป็นหมาแช่แข็ง
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดด
“จุนมยอนน่ารักที่สุดในโลกเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เล่าลื้อ .....
ตอนแรกว่าจะลงแค่ 50% แต่เดี๋ยวแอดจะไม่อยู่เล่นคอมมันจะลงไม่ได้ ลงให้หมดก็ได้ ฮ่าๆๆ ใจดี(หรอ?) ใจดีรักแอดเม้นให้เค้ด้วยนะ รูปร้านก๋วยจั๊บคือต้นแบบร้านเฮียวอน เป็นร้านดังย่านเยาวราชซึ่งอร่อยมากขอบอก(ไม่ได้ค่าโฆษณาแต่อย่างใด ฮ่าๆ) ช่วงนี้พี่คริสตุ้ดอะ ฮ่าๆๆๆ คือขอบคุณรีดเดอร์ที่เม้น ที่ให้กำลังใจติดแท็กด้วยนะ เหมือนเดิมบ่นด่าชม #พี่ตี๋น้องหมวย ในทวิตน้าแอดชอบอ่านอะ อ่านแล้วแบบแรงพุ่งการแต่งสูงมาก อิอิ
ปล. ทุกคนอย่าตกใจนะที่วันอัพเดทมันอัพ ฮ่าๆๆๆ พอดีแอดเข้ามาแก้คำผิดนิดหน่อย แก้จัดให้มันง่ายต่อการอ่านมากขึ้น ปล. ขอบคุณสำหรับการติดแท็ก เรื่องอัพตอนต่อไป เม้นตอนที่สามมันน้อย ฮ่าๆๆ ใจร้ายหน่อยละกัน อุอิ
ความคิดเห็น