คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ถนนเยาวราช : แยก 2
“อาฟานลื้อต้องไปขายติ่มซำ!”
ห้ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แบบเครื่องหมายอัศเจรีย์สามสิบล้านอัน แบบโคตรป๊าโคตรม๊า โคตรอาม่าเหล่ากงเหล่าแปะเหล่าอี๊ตกใจ โอ้ยยยโคตรเยอะ ขายติ่มซำ คุณพระ!! อาม่า คิดอะไรอยู่ครับ จะให้คริสสุดหล่อสุดแสนจะเพอร์เฟค ผู้เลอค่าสาวๆหลงเป็นขบวนรถไฟแถมยังเป็นลูกชายคนเดียวของธุรกิจโรงแรมที่ดังที่สุดในแวนคูเวอร์ มาขายติ่มซำร้านต๊อกต๋อยแถวเยาวราช คิดอะไรอยู่ครับอาม่าฟานปวดหัว ฟานอยากตาย แอร้ก ข้าผมที
“ห้ะ!? อะไรนะอาม่า ให้ผมนี่นะไปขายติ่มซำแทน” คริสสบถออกมาด้วยความตกใจ
“ก็ใช่หนะสิ ลื้ออะเอาแต่เที่ยวเล่นวันๆไม่ใช่หรอไง อั้วรู้นะ ป๊าลื้อฟ้องอาม่าหมด” อาม่าชี้หน้าคาดโทษหลานชาย
อ่าว ป๊าขี้ฟ้อง เชอะๆๆ แล้วชอบว่าแต่ผม นี่ไปฟ้องว่าผมเอาแต่หลีสาวหละสิ ชิชิชิชิชิ
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นคริส ป๊าไม่มีความลับต่อคนที่ขึ้นชื่อว่าแม่ อีกอย่างกับรับต่อกิจการเล็กๆมันจะก้าวให้แกไปสู้ธุรกิจใหญ่ๆได้ ป๊ายังไม่ไว้ใจแกให้ดูแลที่โน่น เพราะงั้นมันถือเป็นการพิสูจน์งานแก” คนเป็นพ่อร่ายยาวอย่างรู้ทัน
“แต่ว่าป๊า...”
“ไม่มีแต่ ป๊ากับม๊าเองก็อยากให้ลูกชายคนเดียวสานต่อแต่แกต้องมีความรับผิดชอบพอก่อน ดังนั้นการขายติ่มซำจะเป็นเครื่องพิสูจน์”
“โหยย มันไม่ใช่อะป๊า”
“ร้านติ่มซำยังทำไม่ได้แล้วกิจการใหญ่ๆจะได้มั้ย? ห้ะ อู๋อี้ฟาน หรือว่าแกไม่มีกึ๋นพอ” คุณชายอู๋เลิกคิ้วอย่างท้าทาย
“ก็ได้ป๊า!! ผมจะพิสูจน์ให้ป๊าเห็นว่าผมมีกึ๋นมากพอ ถือว่านี่คือข้อตกลงระหว่างเรา” คริสไม่ใช่คนที่ยอมใครง่ายๆ ยิ่งโดนท้ายิ่งต้องทำ จึงไม่แปลกที่คริสจะตกลงรับปาก
“ก็ดี๊!” คุณชายอู๋ไหวไหล่ให้เชิงท้าทาย
คอยดูนะอู๋ อี้ฟานคนนี้จะทำให้ป๊าเห็นเลยว่า แค่ขายติ่มซำแค่นี้ก้ทำได้ เรื่องแค่นี้คริสเคลียร์ได้สบาย สู้โว้ยยยย แต่ว่าม๊าครับ T^T ม๊าไม่คิดจะช่วยลูกหน่อยหรอ
คริสหันไปสบตาแม่ของตัวเองเป็นเชิงขอความเห็นใจ
“ม๊าขอให้ลูกประสบความสำเร็จละกันนะคริส ม๊าเชื่อว่าลูกทำได้” คุณนายอู๋ลูบหัวลูกชายเบาๆ เมื่อเธอเห็นสายตาอ้อนวอนของลูกชายเป็นที่รักก็อดห่วงไม่ได้ แต่นาทีนี้การให้กำลังใจอาจสำคัญที่สุดมากกว่าการตามใจ เธอคิดว่าการตัดสินใจของสามีนั่นผ่านการพิจารณาอย่างดีที่สุดแล้ว
“ม๊า T^T” ร่างสูงเบะปากท่าจะร้องไห้
คุณอู๋ยังคงอยู่ในห้องผู้ป่วย พร้อมกับเสียงคุยจ้อแจ้เรื่องราวต่างๆนาๆที่สรรหามาเล่าให้คนป่วยฟัง ส่วนภรรยาก็คอยเป็นผู้สมทบอันดับสอง เด็กสองคนที่เห็นว่าอาม่ามีคนคอยดูแลแล้วก็เอาแต่งีบหลับบ้าง ชวนกันคุยไปเรื่อยเปื่อยบ้าง ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันไปจนเวลาล่วงเลยไปถึงเย็น
จ้อกก จ้อกก
ท้องเจ้ากรรมของร่างสูงที่นั่งบนโซฟาดังขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าได้เวลาที่จะหาอะไรใส่ท้องให้มันได้แล้ว เพราะถ้าให้คิดได้ตั้งแต่เช้าคนตัวสูงยังไม่ได้กินอะไรเลย นอกจากผลไม้ ขนมเยี่ยมคนป่วยของอาม่า
โอ้ยยยหิวววโว้ยยยย ลืมไปเลยหนิหว่าว่ายังไม่ได้กินข้าว แหม่ก็เอาแต่ไลน์คุยกับสาวๆไม่หวาดไม่ไหว ไม่รู้จะอาลัยพี่คนหล่ออะไรนักหนาแค่มาอยู่ไทย นั่นไอ้ดำนี่หลับอีกละมันเฝ้าอาม่านี่หลับตลอดเลยปะวะ ว่าแล้วปลุกไอ้กัมจงไปหาของกินดีกว่า
“เฮ้ย ดำดำ ตื่นโว้ย” คริสอาศัยช่วงขายาวของตัวเองเขี่ยเข้าที่ตัวอีกคน
“ไรวะ คนจะนอนไอ้นี่” จงอินที่โดนปลุกจากฝันอันแสนหวานพาลโวยวายใส่คนปลุก
“หิว ไปหาไรกินเป็นเพื่อนหน่อย”
“เออๆๆเลี้ยงนะโว้ย”
“เออแค่นี้เองไม่สะเทือนตังป๋าคริสหรอก ป๊าม๊าเอาไรมั้ยผมจะไปซื้อของกิน” เมื่อตอบรับจงอินเสร็จก็หันไปถามพ่อกับแม่ของตนเอง
“เอาอะไรก็ได้ที่มันอร่อยที่สุดอะ อาม๊ากินอะไรมั้ย?” ประโยคแรกคุณชายอู๋ตอบลูกชายส่วนประโยคหลังหันไปถามคนเป็นแม่
“อั้วอยากขนมหวาน” คนเป็นย่าหันมาตอบคำถามแทน
“แปะก๊วยน้ำขิง ร้านเดิมต้องร้านนี้เท่านั้นห้ามร้านอื่น ใช่มั้ยม่า” จงอินหันมาตอบกลับทันทีที่ได้ยิน
“เออๆๆนั่นแหละ” จะว่าไปจงอินนี่ก็ไม่ได้ต่างจากหลานในไส้แท้ๆซะที่ไหนกันหละความกวนนี่แทบเทียบกันได้ หากไม่ติดเพราะจงอินเป็นเด็กดีกว่าก็ตรงที่ขยันเอาการเอางานนะ ป่านนี้อาม่าคงได้ปวดหัวอีกคน
“รับแซ่บ! อาแปะเล่ยเดี๋ยวผมจะจัดของกินอร่อยๆให้เลย!” จงอินยิ้มอย่างมั่นใจให้พลางเดินนำคนร่างสูงออกมา
จงอินเดินนำพาคริสมาที่ย่านจีนใจกลางเมืองของกรุงเทพ ที่เขาเรียกกันว่า เยาวราช บริเวณรอบๆคับคลั่งไปด้วยผู้คนที่เอาแต่พูดภาษาจีนซึ่งเป็นจีนที่คริสฟังไม่ออก รถราก็แน่นหนาจนแทบไม่ขยับตัวไปไหน ร้านแต่ละร้านส่วนใหญ่ก็เป็นร้านข้างทางถูกประดับประดาไปด้วยแสงไฟหรือไม่ก็โคมไฟสีแดงที่ห้อยระย้าด้านบน ในละแวกนี้มีขายทั้งร้านของกิน ร้านทอง ขายเสื้อผ้า ผลไม้ เรียกได้ว่าสากกระเบือยันเรือรบ และร้านขนมหวานประจำของอาม่าเองก็อยู่ที่นี่ ไม่ใช่สิเรียกว่าอยู่ข้างๆร้านขายติ่มซำอาม่าเลยก็ว่าได้ ถึงแม้มันจะไกลจากโรงพยาบาลแต่ยังไงจงอินก็ต้องดั้นด้นมาให้ได้เพราะอาม่ากินร้านอื่นไม่ได้ขืนซื้อไปได้โดนบ่นหูชาแน่ๆคราวที่แล้วซื้อของร้านอื่นไปโดนสวดเป็นวันๆ จงอินพลาดครั้งที่สองไม่ได้เด็ดขาดไม่อยากหูชาซะก่อน
“แปะก๊วยน้ำขิงสอง บัวลอยน้ำขิงหนึ่ง และก็แปะก๊วยนมสดนะครับ” เสียงพ่อค้าหน้าหวานทวนรายการสิ่งของที่ลูกค้าสั่ง
“อาอี้ เอาเหมือนเดิม” จงอินเมื่อถึงร้านก็เดินเข้าไปข้างๆพ่อค้าอย่างสนิทสนม
“อ่าวอาไค อาม่าเป็นไงบ้าง” อี้ชิงพ่อค้าขนมหวานยิ้มให้ก่อนจะถามถึงอาการของอาม่าคนข้างๆ
“สบายดีแต่ต้องอยู่โรงพยาบาลอีกเป็นเดือนเลย เพราะต้องทำกายภาพบำบัด”
“แล้วแบบนี้ใครจะมาขายของหละ เนี่ยลูกค้าบ่นกับฉันใหญ่เลยว่าเมื่อไหร่ติ่มซำจะมาขาย แล้วนั่นพาใครมาหนะ” อี้ชิงคุยกับจงอินไป สายตาพลันเหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดี เรียกได้ว่าดีมากจนถูกใจร่างบางไม่น้อย
“ผมคริสครับ” มือหนายื่นออกไปเพื่อเชคแฮนด์รอให้อีกฝ่ายตอบรับ คริสยิ้มในแบบที่คิดเสมอว่าเป็นยิ้มละลายสาวและแน่นอนคริสรู้ดีว่าคนตรงหน้าถูกใจเขาให้แล้วไหนๆก็ขอเรียกเหรทติ้งซักหน่อยละกัน
“อ่อ อี้ชิงครับ จะเรียกอี้เฉยๆก็ได้” คนหน้าหวานยิ้มหวานให้จนปรากฏรอยลักยิ้มบุ๋มตรงข้างแก้มพลางจับมือกลับ
แหม่ ยิ้มขนาดนี้ ใช่ย่อยนะ แปลว่าถูกใจเราไม่น้อย โฮะๆ เกิดเป็นคริสนี่มันดีจริงๆ หน้าก็หล่อพ่อก็รวย ว่าแล้วสานสัมพันธ์กันไว้หน่อยก็ดี๊ เผื่อได้กินขนมหวานฟรีๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ฝากเนื้อฝากตัว(และหัวใจ) ด้วยนะครับ เดี๋ยวอีกหน่อยก็จะมาอยู่ใกล้กันแล้ว” ใช่แล้วร้านขายติ่มซำของอาม่าอยู่ข้างๆร้านขนมหวานของอี้ชิงเนี่ยหละ ที่คริสรู้ก็เพราะจงอินสาธยายเล่าทุกอย่างจนหมดในขณะที่มานี่โดยไม่ได้ถามซักคำ
“เป็นคนข้างๆได้ก็ดีนะครับ” นิ้วโป้งของมือที่เล็กกว่าไล้ไปมาอย่างต้องการสื่อความหมาย จนคริสแอบที่ยิ้มกระหยิ่มออกมาไม่ได้
“อะแฮ่ม แปะก๊วยกูจะได้มั้ยครับวันนี้” จงอินที่เห็นฉากพลอดรักก็อดจะขัดจังหวะไม่ได้ จนอี้ชิงต้องรีบชักมือกลับมาทำขนมหวานให้
“เออๆๆ เสร็จแล้ว นี่อะ” อี้ชิงยื่นถุงหิ้วพลาสติกที่ใส่ขนมพร้อมกับรับเงินค่าขนมมาจากจงอิน “แล้วเจอกันนะครับ” คนหน้าหวานหันไปยิ้มให้ร่างสูงที่ยืนรอและมันก็ได้ผลคริสเองก็ยิ้มตอบกลับมา อย่างน้อยการสานสัมพันธ์ขั้นแรกไปได้ดีแล้วอี้ชิงคิดในใจ
“กินไรดีวะดำ” คริสที่เดินนำออกจากร้านหันไปถามอีกคน
"ในตรงข้ามเลยมึง โคตรหร่อย อันเชิญ” จงอินโบ้ยปากไปทางร้านฝั่งตรงข้าม
ห้ะ!! ก๋วยจั๊บเนี่ยนะ มาถึงเยาวราชทั้งทีพามากินก๋วยจั๊บ โหยยดูถูกอะ เงิงอย่างคริสนี่หูฉลามน้ำแดง เป็ดย่างได้นะครับ พามากินก๋วยจั๊บ 40บาท โธ่ววว และดูดิคนแมร่งเยอะชิบหาย แถมร้านก็ร๊อนร้อนคริสอู๋จะบ้า
“ห้ะ! ก๋วยจั๊บนี่นะครับ มึงพากูมากินก๋วยจั๊บ” คริสที่หันมองตามก็ต้องยืนอึ้งพร้อมย้ำให้รู้ว่า กูมีตังนะครับ
“อร่อยมึงขอบอก ไม่กินแล้วจะพลาดมาก” จงอินเดินลิ่วนำไปทันที คริสเดินตามมาอย่างอิดออดสายตาคมหันมองไปมายังผู้คนที่เกาะกลุ่มจนล้นร้าน คนตัวสูงแหงนมองป้ายที่อยู่เหนือหัวไม่เยอะมาก “เฮียวอน ก๋วยจั๊บ(ที่หนึ่งในเยาวราช) ”
ชื่อร้านแม่มมม เฮียแกชื่อวอน คนบ้าไรชื่อวอน?? วอนไรวะ วอนตีน วอนกูกิน วอน??? ฮ่าๆๆ แมร่ง (แกอะจะโดนตีน=_=) และ
แบบ.... ที่หนึ่งในเยาวราชขี้โม้ปะวะ โธ่ว ไม่อร่อยแม่มจะยันหน้าให้
“เฮีย เอาก๋วยจั๊บพิเศษสามถุง" จงอินหันไปสั่งก๋วยจั๊บตามจำนวนที่ต้องการเผื่อพ่อและแม่ของคริส “เอาไรครับมึง” เมื่อสั่งเสร็จก็หันไปถามคนเป็นเพื่อนต่อ
“ป๊า! โต๊ะแปดธรรมดาสองชาม ชามนึงเอาเครื่องใน อีกชามไม่เอา"
คริสหันไปมองตามเสียงหวานที่ดังขึ้นมาจากโต๊ะแปด ทันทีที่โสตประสาทรับสัมผัสเสียงนั้นได้ ขาวมาก คือ สิ่งแรกที่ร่างสูงรับรู้ได้ ขาเล็ก
ขาวตัดกับกางเกงขาสั้นสีชมพูบวกกับเสื้อสีดำแขนกุดที่ดูตัดกับสีผิวของคนตัวเล็ก สายตาคมค่อยๆแทะโลมร่างเล็กของลูกชายร้านเจ้า
ของก๋วยจั๊บ ต่อไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เท้าจรดหัวซ้ำไปซ้ำมา
คนบ้าไรวะแม่มโคตรน่ารักโคตรพ่อโคตรแม่เลย TT^TT ขาวชิบหาย ดูขาดิข๊าวววขาวววว แดกกลูต้าเป็นอาหารหรอไงวะ ตัว
ก็บ๊างบาง น่ากด เอ้ย กอด แถมใส่ขาสั้นเสื้อกล้ามแบบนั้น มันยั่วที่สุดเลยครับ รู้บ้างมั้ยเนี่ยว่าชุดแบบนี้มันล่อแหลมต่อเลือดกำเดา โอ้ยยยยย ไม่ไหวๆ คริสอู๋เลือดจะพุ่งครับ
“เฮ้ย สรุปลื้อจะเอาไรวะ!!” เฮียเจ้าของร้านนามว่าซีวอนหันมาแหวใส่คริสเมื่อมองเห็นว่าผู้ชายตัวสูงผมบลอนด์นี่เอาแต่ละเลียดสายตาแทะโลมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขา
“ก๋วยจั๊บน้ำใส ไม่เอาไข่ ไม่ใส่ไส้ ไม่เอาตับ ไม่..”
“ไม่ต้องกิน! เพล้ง!” เสียงเฮียวอนกระแทกทั้นลงพร้อมกับทัพพีตักน้ำซุปอันใหญ่ที่วางลงบนชามใส่จนกระแทกกันเสียงดัง
กรี้ดดดดดดดด แม่มมมมมมพ่อตาโคตรโหด T__T เล่นซะตกอกตกใจหมด หัวใจอันบอบบางมุ้งมิ้งของลูกเขย(?)จะวายนะครับ วางมาได้ ของพังพอดี แค่มองนิดๆหน่อยๆทำเป็นหวงไปได้
“โหยยเฮียวอน ใจเย็นๆครับ ผมยังอยากกินก๋วยจั๊บนะ งั้นเอาก๋วยจั๊บพิเศษสี่ถุงเลยแล้วกัน” จงอินเห็นท่าว่าจะไม่ดีเลยรีบตัดบททั้งคู่ซะ ก่อนที่เรื่องจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ แล้วจากนั้นจึงเดินนำอีกคนไปนั่งรอ ก่อนจะควักเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมส์ฆ่าเวลา
"ลูกเฮียหรอ" คริสพยักเพยิดหน้าไปทางคนตัวเล็กที่กำลังคิดเงินค่าก๋วยจั๊บให้ลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้าน ซีวอน เจ้าของร้านก๋วยจั๊บหันไปมองตามที่สายตาที่คริสจดจ้องอยู่
"เออ ลูกชายอั๊วเอง ลื้อมีไร"
ไม่มีหร๊อกกกกกกกกแค่จะจีบครับ ผมแค่จะจีบบบบบบบบบบบ ได้ยินมั้ย จะเอาหนมจีบมาฝากฟรีๆทุกวันเลย สงสัยต้องเป็นลูกค้าประจำซะหน่อย ร้านก็อยู่ตรงข้ามกัน...พรหมลิขิตอะเข้าใจปะ โลกบันดาลฟ้าบันดลสุดๆ นี่พูดเลย เอาวะแดกก๋วยจั๊บจนหน้าเป็นเส้น เป็นไข่ก็เอาวะครับ
"ป่าวๆเฮียไม่มีอะไร" แม้ในใจอยากที่จะพูดไปตรงๆแค่ไหนแต่...ขืนบอกไปหัวได้แบะเพราะไอ้ที่ตักน้ำซุปไม่ก็โดนน้ำก๋วยจั๊บราดหัวเอาแน่
"ลองถ้าลื้อมีอะไรสิ.."
"อายุเท่าไหร่แล้วล่ะเฮีย"
"48"
"อายุลูกเฮียสิ!"
"ลื้อจะเอาไปแทงหวยรึไง ห๊ะ!"
"ไม่แทงหรอกเฮีย หวยอ่ะ เก็บแรงไปแทงอย่างอื่นดีกว่า" คริสยังคงส่งสายตาไปทางคนตัวเล็กที่กำลังรับออร์เดอร์จากลูกค้าที่เพิ่งมาถึง
"เอ้า ได้แล้ว จ่ายเงินแล้วก็รีบๆกลับไป" เฮียซีวอนรีบส่งถุงก๋วยจั๊บยัดใส่มือคริส
"เฮีย เปลี่ยนเป็นนั่งกินที่ร้านตอนนี้ทันไหม"
"อะไรของลื้อว่ะ อยากกินก็สั่งใหม่ อั๊วะไม่เปลี่ยนให้ลื้อ เรื่องมากกันจริงๆ" เฮียซีวอนไม่สนใจคำบอกของร่างสูงแถมยังทำเพิกเฉยใส่ด้วย การหันกลับไปทำก๋วยจั๊บตามออเดอร์ต่อ เมื่อเห็นดังนั้นคริสจึงเดินไปหาจงอินเพื่อสื่อสารให้เคลียร์ทางให้
“เฮ้ยยมึงอะ จัดการดิ๊ เดี๋ยวพาแดกเหล้าพรุ่งนี้” หันไปพยักเพยิดไปทางเจ้าของร้านพร้อมกระทุ้งศอกเบาๆที่ท้องจงอิน
“เออๆๆ” จงอินเออออตามก่อนจะเดินมาคุยกับเฮียซีวอน “เฮีย งั้นขอสองถุงเอาไปใส่ชามได้มั้ย”
“ไม่โว้ยย! ก็บอกอยู่ว่า สั่งใหม่!! พวกลื้อนี่พูดไม่รู้เรื่องหรอไงวะ”
“ป๊า ใจเย็นสิ ไม่เป็นไรเดี๋ยวลูกจัดการให้”ลูกชายเจ้าของร้านโผล่มาช่วยชีวิตทั้งสองคนเอาไว้ ร่างบางเมื่อเห็นว่าคนเป็นพ่อเริ่มโมโหขึ้น เสียงจึงรีบตรงดิ่งเข้ามาจัดการให้ “สองถุงใช่มั้ยไค” ถามเสร็จก็แบมือยื่นมาขอก๋วยจั๊บที่ว่ากับอีกคน เมื่อเห็นมือเล็กๆยื่นออกมาคริสก็รีบส่งถุงให้ที่มือขาวๆ แต่พออีกฝ่ายยื่นมือมาจับมือหนากลับรั้งถุงพลาสติกนั่นเอาไว้
“เอ๊ะ!” คนร่างบางหันไปพูดอย่างขัดใจ สายตาแข็งกร้าวบ่งบอกความไม่พอใจส่งไปให้คนร่างสูง ‘ไอ้บ้านี่ หน้าตากวนตีนไม่พอ แล้วยังจะ..มากวนใส่อีก เมื่อกี้ก็กวนใส่ป๊าและจะอะไรกับเราอีกหละเนี่ย‘ ร่างบางกร่นด่าอีกคนในใจ
“เฮ้ยย เอามาดิ จะกินปะเนี่ย” คนหน้าหวานตีหน้ายักษ์ใส่ คริสยิ่งเห็นใบหน้าเล็กๆหวานๆนั่นทำหน้าตาเหมือนแมวขู่ยิ่งรู้สึกสนุกขึ้นที่ได้แกล้งคนตัวเล็ก ร่างสูงยิ้มกับท่าทีของอีกคน
“โรคจิตไง๊ ไม่ให้แล้วยังจะยิ้มอีก จะกินมั้ยไม่กินก็กลับไปเลยไป”
“บอกชื่อมาก่อนดิแล้วจะให้”
“เรื่องไรต้องบอก ไม่ใช่ธุระ”
“ก็ไหนๆจะมาเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว บอกหน่อยไม่ได้หรอไง”
“ใครจะไปสานกับนายมิทราบ จะกินมั้ยเนี่ยไม่กินก็กลับไปเลยไป”
“เฮ้ย!! พวกลื้อยังไม่กลับอีกหรอวะ!! ไปได้ไป เกะกะหน้าร้านจริงๆ” เฮียซีวอนที่วุ่นอยู่กับออเดอร์ลูกค้า พอหันมาเห็นว่าเจ้าของร่างสูงยัง
คงตามกวนประสาทวอแวตามติดลูกชายตัวเองไม่เลิก ก็พาลแกล้งหันมาสะบัดผ้าขี้ริ้วที่เปียกน้ำใส่หน้าอีกฝ่าย
“กลับกันเถอะหวะมึงไอ้คริส ขืนอยู่ต่อมีหวังเงิงมึงได้ยุบลงแน่” เพื่อนผิวคล้ำเอียงคอมาบอกคริสให้หาทางเอาตัวรอด ส่วนคริสเองก็กระซิบตอบกลับไปแต่สายตายังคงไม่ละสายตาไปจากร่างบาง
“แต่กูยังไม่ได้รู้จักชื่อเขาเลยนะเว้ย....”
“มีดก็คมนะเว่ย! สับหมูกรอบไปตั้งหลายทีละทำไมไม่ขาดๆไปๆซักที!! ” เฮียซีวอนแกล้งสับหมูกรอบลงบนเขียงให้เสียงดังเพื่อขู่บุคคลที่อยู่ขวางหูขวางตาคอยแต่ส่งสายตาลวนลามลูกชายคนเดียว
“อาตี๋!! ไปหยิบมีดใหม่ให้ป๊าดิ๊!!” ว่าแล้วก็หันไปสั่งลูกชายหน้าหวานให้ไปหยิบมีดอีโต้อันใหม่มา
“เผ่นเหอะครับคุณมึง กูไม่อยู่แล้ว” เมื่อจบคำจงอินก็รีบวิ่งโดยไม่ลืมที่จะกระชากถุงก๋วยจั๊บจากอีกคนออกไปทันที (ห่วงกินไปมั้ยจงอิน)
อ่าวแมร่งงง ทิ้งเพื่อน ไอ้เพื่อนเวรไอ้ดำ ไอ้กัมจงกลับมาดิวะ ...ละแล้วแมร่งเท่าไหร่เนี่ย 200 พอมั้ยวะ ไม่กล้าถาม ไม่อยากโดนมีดหวะครับแม่มม ㅠ____ㅠ
“ได้ยัง! จุนมยอน!!” เมื่อเห็นว่าร่างสูงตรงหน้าไม่มีท่าทีจะไป เฮียซีวอนจึงหันไปเร่งลูกชาย
“ได้แล้วป๊า ใหญ่มาก คมด้วย!!!” เสียงหวานๆรีบตอบกลับมา
เฮี้ยยยไม่อยู่ละครับบบบบบบบบบบบบบ มาแบบนี้เผ่นสิครับ
“ไปแล้วคร้าบบบบบ” คริสรีบควักเงินแบงค์แดงๆสองใบวางลงบนโต๊ะก่อนขายาวๆจะรีบวิ่งแจ้นออกไปเพื่อเอาตัวรอดจากมีดอันใหญ่คมในมือขาวๆนั่น
แมร่งงหน้าด้านจริงๆ!!” เจ้าของร้านผู้เหี้ยมโหด(?)สบถออกมาพร้อมกับเอามีดอันใหม่สับคาเขียงไว้ “แล้วเนี่ยลื้อก็เลิกแต่งตัวล่อแหลมแบบนี้ซักที ป๊าเบื่อจะไล่คนที่มองลื้อแล้วนะอาตี๋” คนเป็นพ่อหันมาบ่นใส่ลูกชายกับการแต่งกายวันนี้
“โธ่วป๊า อากาศเมืองไทยมันร้อนจะตาย” ว่าไปก็พัดคอเสื้อขึ้นลงทำให้เห็นผิวขาวๆที่มีเม็ดเหงื่อผุดพรายตามตัว ทำให้ลูกค้าชีกอหน้าร้านอดที่จะส่งสายตามองไม่ได้
“เฮ้ย!! มองไรลูกอั้ววะ จะกินมั้ยก๋วยจั๊บอะ หรือจะกินมีดนี่” เฮียซีวอนถลึงตาใส่บรรดาลูกค้าผู้ชายน้อยใหญ่ที่เอาแต่มองอาตี๋ของเขาแน่นอนซีวอนไม่เคยง้อใครแม้กระทั่งลูกค้าที่มารยาทไม่ดีมองผิวขาวๆของลูกชายเขาด้วยซ้ำ บ้านของครอบครัวชเวไม่ได้เดือดร้อนหรอกถ้าหากไม่เพราะมาตามหาคนบางคนที่สูญหายไปจากความทรงจำ ซีวอนก็คงไม่ดั้นด้นมาทำร้านเล็กที่นี่ ตอนแรกเขาก็ไม่ได้จริงจังเท่าไหร่หรอกกะทำเพื่อฆ่าเวลาแต่ที่ไหนได้คนกับติดก๋วยจั๊บของเขาแจจนแทบไม่ได้พักผ่อนหรือหยุดหย่อนเลย
“ไปหากางเกงที่ยาวกว่านี้ไป อาตี๋ไป” คนเป็นพ่อโบกมือไล่เจ้าลูกชายผิวขาวให้เข้าร้านไปเปลี่ยนชุดใหม่
“ป๊าก็จะอะไรนักหนา หวงลูกไปได้” จุนมยอนยู่ปากไม่พอใจก่อนจะกระฟัดกระเฟียดเดินเข้าไปหลังร้านขึ้นไปบนบ้านเพื่อหากางเกงที่ยาวกว่านี้มาเปลี่ยน
♥ Falling in love at Yaowarat ♥
“โอ้ยยยย แม่มเหนื่อย ไอ้ดำ!!รอด้วยดิวะ พอได้ของแดกละชิ่งหรอ! แฮ่กๆ” คริสที่วิ่งหนีตายมาก็พลันหยุดหอบลงด้วยความเหนื่อย
ดะเดี๋ยวก่อนนะ!! เมื่อกี้เฮียวอนนั่นเรียกลูกว่าอะไรนะ ..... อ๋อ จุนมยอน!!! เย้ดเขร้ ชื่อจุนมยอนหรอ โฮะๆๆ ในที่สุดก็รู้จนได้ เฮียแม่มโง่หวะ เผลอหลุดชื่อลูกตัวเองออกมา วะฮะฮ่า
“ไรวะ ขืนอยู่ต่อแม่มก็ตามพอดี มึงนี่ก็บ้าเนอะไปกระตุกหนวดเสืออย่างเฮียวอนแก รู้ปะว่ารายนั้นหนะโคตรหวงลูกชายเลย” จงอินหายใจเต็มปอดเพื่อสูดอากาศเข้า
“มึงกูรู้แล้วเว้ยว่าเขาชื่ออะไร จุนมยอนนนเว้ยจุนมยอน” เสียงทุ้มส่งเสียงสดใส ใบหน้าคมยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“เออกูรู้ก่อนมึงก่อนอีกครัช”
“ห้ะ? รู้ก่อน?” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันจนเป็นเครื่องหมายคำถาม
“ก็เออดิวะ คุณมึงลืมหรอว่า ร้านอาม่าอยู่ตรงข้ามร้านเฮียวอน”
เออหวะแมร่งงงง ลืมสนิทเลย เหี้ยยยแล้วให้กูอยู่ล่อตีนตั้งนาน ไอ้เพื่อนเวร ไอ้ดำ ไอ้บ้า แมร่มมทำร้ายกู TT
“แล้วไมไม่บอกกูวะ”
“แหม่คุณเพื่อน มึงนี่ฟังกูตายหละ”
“ซักนิดหนะซักนิดบอกใบ้หน่อยไม่ได้ไงขอรับ”
“ชอบจุนมยอนหรอไง”
“แน่เดะวะ เป๊คอะเป๊คเกทปะ ขาวโคตรขาวเหี้ยๆ คนไรไม่รู้แมร่ง ขาว หมวย ฮึ้ยย เอกซ์แตก น้องหมวยกลูต้าของพี่ตี๋ฟาน” คนร่างสูงพูดไปพลางยิ้มหวานเคลิบเคลิ้มนึกถึงใบหน้าหวานๆของจุนมยอนไป
“เออ....แต่มึงก็ทำใจหน่อยนะเว้ย เฮียวอนแมร่งโคตรโหดอะ จะจีบลูกก็ระวังเงิงมึงแบะก่อนนะครับ” ว่าแล้วก็พลางยิ้มให้เห็นฟันเพื่อล้อเพื่อนตัวสูงที่มีฟันค่อนข้างเหยินออกมาหน่อยแม้จะผ่านการดัดฟันมาก็ตามที
“แหม พ่อคนขาวหมดจด หมดจนดำ” คริสกระแทกเสียงดังใส่หูอีกคน
“ถ้ามึงล้ออีกกูไม่เล่าเรื่องจุนมยอนให้ฟังนะเว้ย” จงอินยักคิ้วให้อย่างเป็นต่อ
“พ่อเพื่อนคนดีของคริส โปรดเล่าให้อู๋อี้ฟานคนเงิงคนนี้ฟังเถอะนะขอรับ” ร่างสูงเกาะแขนเพื่อนพลางออดอ้อนใส่
“ฮ่าๆเออๆเห็นว่าแกเป็นเพื่อนหรอกนะ” จงอินพาคริสกลับไปยังโรงพยาบาลในระหว่างทางก็เล่าเรื่องของจุนมยอนให้ฟัง
“ห้ะ!ไรนะ น้องหมวยกลูต้ากูมีเมียแล้ว!!”
เล่าลื้อ .....
โย่ววววววว เอาแยกสองมาลงให้แล้ว ไม่รู้ว่าสนุกมั้ยอะ กลัวไม่หนุกอะ แอบเครียดเบาๆ งื้อออออออออออออออออ เอาตรงๆ ลุคพี่คริสแบบนี้คาดไม่ถึงสินะ ฮ่าๆๆ ถ้าเม้นมาอีกเยอะๆๆๆๆๆจะลงตอนสามให้นะ =3= ขอบคุณนะคะรีดเดอร์ ขอบคุณที่อ่าน เม้นบอกหน่อยนะว่าอยากให้แก้ตรงไหนอย่างไร มาดูกันว่าเมียพี่จุนใครน้อเนอะในตอนหน้า คึคึ เดี๋ยวฟิคตอ่ไปเป็นฟิคคริสต์มาสน้า เวิ่นติดแท็ก #พี่ตี๋น้องหมวย
ความคิดเห็น