ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท แห่งสงคราม
ณ ริมแม่น้ำอูมานใกล้กับชานเมืองของอาณาจักรเอลาโด๊สที่ยิ่งใหญ่ เซดอร์ฟชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีเขียวมักจะมานั่งอยู่คนเดียวในที่แห่งนี้บ่อยๆ ผมของเขาเป็นสีขาวเงาวับเมื่อต้องกระทบกับแสงสุริยันต์ซึ่งยาวถึงต้นคอ เขาเป็นเด็กหนุ่มที่โตเกินวัยปกติ แต่ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาเอาการ เขาจึงเป็นที่ชื่นชอบของบรรดาสาวสวยภายในนคร
ฮือออออออออ!!! ฮืออ!!! เสียงร้องของเด็กน้อยดังขึ้นในยามเพลาที่จับจ้องไปด้วยแสงสว่างบนท้องนภา ท่ามกลางกองไฟที่ร้อนระอุขนาดย่างสดสิ่งมีชีวิตได้อย่างมากมายตีวงอยู่ล้อมรอบ เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงปะทุสะเก็ดไฟขึ้นสูงแล้วตกกระทบลงบนพื้นดิน มันสะท้อนเข้ากับแววตาคู่โตสีเขียวที่เปล่งประกายยามทอแสงตัดกับสายธารแห่งน้ำตาที่ไหลรินออกมาเต็มสองข้างแก้มน้อยๆ
\" เจ้าเด็กซาตาน!!! เจ้าปีศาจ!!! เจ้ามันเป็นกาลกิณี.....\"
\" มันคือเครื่องหมายแห่งความชั่วร้าย มันคือผู้ที่จะนำหายนะแห่งความชั่วร้ายมาให้กับพวกเรา \"
\" ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า พวกเราก็คงไม่ต้องเกิดสงคราม เจ้ามันเป็นตัวซวย...... \"
\" มันไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไป ฆ่ามันซะเลย จุดไฟเผามันซะ ให้มันตายทั้งเป็น... \"
ฆ่ามัน!!! ฆ่ามัน!!!! ฆ่ามัน!!!!! ฆ่ามันนนนน!!!!!!............
เสียงสวดส่งวิญญาณดังประสานกันกับเสียงสาปแช่งต่างๆนานาที่ดังกึ่งก้องไปทั่วบริเวณลานประชุมกลางเมืองของนครเอลาโด๊ส ผู้คนจำนวนมากเดินทางมาสบทบกันอย่างไม่ขาดสายด้วยความปรารถนาที่จะมายลโฉมหน้าที่แท้จริงของผู้ที่ถูกกล่าวว่าเป็นซาตาน แววตาของผู้คนจำนวนไม่น้อยทีเดียวกลับเอ้อล้นเต็มไปด้วยน้ำตา พวกเขาไม่อาจจะทนดูการจับเด็กตัวเล็กๆที่น่าสงสารแขวนคอได้อย่างโหดเหิ้ยม บางก็อาจกล่าวได้ว่ามันเป็นงานเลี้ยงฉลองที่ยิ่งใหญ่สุดๆสำหรับพวกเขาเลยทีเดียว
เด็กน้อยถูกจับโยนเข้าไปท่ามกลางเปลวเพลิงที่ร้อนแรงบนเวที เขาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งยืน และสะอื้นออกมาตลอดแต่หาได้มีคำพูดร้องขอชีวิตออกมาแม้แต่เพียงคำเดียว เขายังคงปิดปากเงียบ ขณะที่มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหน้าพยายามเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความอาภัพให้หยุดไหลออกมามากกว่านี้ แต่ยิ่งเช็ดมากเท่าไร มันก็กลับยิ่งไหลออกมามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ชายสามคนยืนสงบนิ่งอยู่ทางด้านหลังของเขา ด้านข้างมีเสาที่ไว้ใช้สำหรับแขวนคอตั้งอยู่อย่างสงบนิ่ง ด้านบนมีเชือกที่ผูกด้วยเงื่อนตายที่แสนจะแก้ยากยื่นลงมาเตรียมพร้อม
\" อย่า !!! อย่าฆ่าลูกของข้า อย่าฆ่าเขา ได้โปรด เอาข้าไปแทนเถิด!!!
ได้โปรด !!! ข้าขอร้อง เห็นแก่ข้าเถิด พวกเจ้าอย่าข้าเขาเลย!!!
เขาไม่ใช่เด็กแห่งความชั่วร้าย เซดอร์ฟ เขาเป็นเด็กดี เขาไม่ใช่อย่างที่พวกท่านคิด!!!!!
เขาเพิ่งจะอายุได้เพียง8ขวบ ได้โปรดไว้ชีวิตเขาด้วยเถิด!!!!!!!!! \"
เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอย่างยิ่งของหญิงสาวร่างผอมดังขึ้นออกมาท่ามกลางกลุ่มคนที่แอดอัดยัดเหยียดกันตามทาง เธอแผดเสียงร้องขอชีวิตของผู้เป็นลูก ผู้เป็นพ่อได้แต่ดึงตัวภรรยาของเขาเอาไว้ไม่ให้ทำอะไรที่เสี่ยงแต่จะเอาชีวิตของตนเองไปทิ้ง ผู้คนจำนวนมากหันหน้าไปมองเธอด้วยความเวทนา บางคนถึงกับเข้าช่วยเธอขอร้องต่อผู้เป็นเจ้านครเอลาโด๊ส ท่านเซอร์ ลูคาสเดอร์ ชายแก่หน้าตาเคร่งขรึมหนวดของเขายาวถึงไหล่ เขาใส่หมวกที่ดูคล้ายกับหัวฟักทองสีเหลืองอันใหญ่ ทหารต่างคุ้มกันเขาราวกับจะถวายชีวิตด้วยห่วงความปลอดภัยของผู้เป็นเจ้านคร เขาเองก็กลับทำเมินเฉยนิ่งไม่ไหวตึงราวกับหูของเขาใช้การไม่ได้ในตอนนั้น
เสียงร้องขอชีวิตยิ่งดังโหยหวนขึ้นมากทุกทีราวกับจะขาดใจตาย เมื่อลูกของตนถูกจับประจำตำแหน่งเพื่อแขวนคอ น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลออกมาพอๆกับผู้เป็นลูกที่ตอนนี้ดูจะสะอื้นออกมามากกว่าเดิมหลายเท่า เชือกถูกจับคล้อยกับลำคอของเด็กน้อยทับกับเส้นผมสีขาวที่เงาวับเมื่อต้องแสงจันทร์
ลูกธนูสีเงินพุ่งแหวกอากาศมาจากด้านบนของอาคารหิน มันพุ่งตัดเชือกที่คล้องเข้าที่คอของเด็กน้อยจนขาดสะบั้นและร่วงลงกองกับพื้นพร้อมๆกับตัวของเด็กชาย ความสูงระดับนั้นทำให้เซดอร์ฟน้อยถึงกับแขนซ้น เขาหันขึ้นไปมองยังด้านบนจนลืมความเจ็บปวดที่ตนได้รับ เด็กหญิงตัวเล็กในชุดฟ้าครามที่ดูจะอายุน้อยกว่าเขากระโดดลงมาอย่างรวดเร็วราวกับฝึกฝนการต่อสู้มาเป็นอย่างดี
\" ท่านพ่อ!! ข้าอยากให้ท่านช่วยไว้ชีวิตเขา \" เด็กหญิงเอ่ย เมื่อเท้าของหล่อนแตะพื้นใกล้ๆกับเซดอร์ฟ ความร้อนจากเปลวเพลิงไม่สามารถทำให้เธอหมดสีหน้าแห่งความมุ่งมั่นได้ ผมของเธอมีสีดำสั้นแค่ต้นคอ หน้าตาของเธอใสซื่อจนผู้คนตกตะลึงในความสามารถที่เกินตัวของเด็กหญิง
\" เซนต์เทีย เจ้า!!!! \" ชายแก่ผู้เป็นเจ้านครโพล่งออกมาด้วยอาการโกรธเกรี้ยว ดวงตาของเขาปูดโปนออกมา \" ลูกเข้ามายุ่งทำไมกัน เจ้าเด็กนี่มันเป็นซาตาน พวกเราควรจะกำจัดมันให้พ้นๆไปเสีย \"
\" ข้าเข้าใจในความหมายของท่าน แต่ข้าจะขอท่านซักครั้งจะได้ไหม ข้าเพียงขอให้ท่านไว้ชีวิตเขา \" เด็กหญิงขอร้องด้วยแววตาที่อ่อนโยน ทำไมกันทั้งๆที่เขาและหล่อนไม่เคยรู้จักกันเลย ตั้งแต่เขาจำความได้ เพื่อนซักคนก็ไม่เคยมี มีเพียงพ่อและแม่เท่านั้นที่รักเขามากกว่าใคร หรือว่าสวรรค์ส่งหล่อนมาเพื่อช่วยเขา คนที่ไร้ค่าอย่างเขากลับได้รับความช่วยเหลือจากสวรรค์ถึงเพียงนี้เชียวหรือ เด็กชายขบคิดอย่างหนัก สายตายังจับจ้องไปที่เด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงที่เก่งขนาดนี้มาก่อนเลย
\" เจ้าเพิ่งอายุได้7ขวบ จะมารู้อะไรกัน \" ผู้เป็นเจ้านครกล่าวด้วยเสียงดุ \" รีบกลับมาหาพ่อเดี๋ยวนี้ เราจะได้มาดูการตายของเจ้าเด็กนี่พร้อมๆกัน \" เขากล่าวอย่างไม่ละอายใจ ชาวเมืองบางคนถึงกับตะโกนด่าเขาที่กล้าพูดออกแบบนี้ทั้งที่ลูกสาวของตนเข้าช่วยชีวิตเด็กน้อย
\" ข้าจะตายไปพร้อมกับเขา หากท่านไม่ทำตามที่ข้าขอ \" เด็กหญิงเอ่ยอย่างไม่คิด หล่อนดึงมีดที่พกติดไว้ที่ต้นขาอันเรียวงามออกมาจ่อคอตนเอง พลางกลั้นหายใจ
\" อย่า!!! เซนต์เทีย อย่า!! \" ชายแก่ตะโกนห้ามด้วยความตกใจในความใสซื่อของผู้เป็นลูก \" ตกลง!! พ่อจะไว้ชีวิตเจ้าเด็กนี่ ขอเพียงลูกอย่าคิดทำแบบนั้น \"
\" ทหาร!!! ปล่อยตัวเจ้าเด็กนั่นไป \" ลูคาสเดอร์ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงโกรธอยู่เนือยๆ เซนต์เป็นลูกคนเดียวที่เขามี จิตใจของลูกนั้นเขาเองย่อมรู้ดีแก่ใจ
\" ขอบคุณท่านพ่อ \" หล่อนกล่าวเสียงดัง ผู้คนจำนวนมากที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างปรบมือดีใจในความหาญกล้าของเด็กหญิง พวกที่ต้องการจะแขวนให้แขวนคอต่างเงียบกริบและมีสีหน้าที่ผิดหวังอย่างมาก
\" ข้าได้ยินว่าเจ้าชื่อ เซดอร์ฟ \" เด็กหญิงกระซิบที่ข้างหูเด็กชายที่ยังจ้องมองหล่อนอย่างไม่วางตา \" หวังว่าเจ้าคงไม่รังเกียจข้านะ ถ้าข้าอยากจะเป็นเพื่อนกับเจ้า \" ประโยคสุดท้ายที่ดังขึ้นทำให้จิตใจของเขาราวกับมีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันใด
\" เซดอร์ฟ \" \" เซดอร์ฟ ตื่นได้แล้ววววว \"
\" เซดอร์ฟ \" เสียงเพรียกหาดังขึ้น สะท้อนก้องไปมาในความว่างเปล่า........... ฝันงั้นหรือ.....
-----------------------------------
\" มาแอบหลับอยู่ที่นี่อีกแล้วหรือ เซดอร์ฟ \" หญิงสาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักทักขึ้นมาจากด้านหลังของเขาผมของเธอเป็นสีดำขลับยาวถึงกลางหลัง จมูกของเธอโด่งเป็นสัน \" ข้าตามหาเจ้าซะทั่วเลยนะ \"
\" มีเรื่องอะไรหรือเปล่า เซนต์ \" เซดอร์ฟถามราวกับเป็นคนคุ้นเคยหลังจากตื่นจากนิทรา \" ถ้าจะมาตามให้ข้ากลับไปที่บ้าน ข้าเกรงว่ามันคงจะเป็นไปได้ยากทีเดียว \"
\" ข้าคงมารบกวนเจ้าสินะ งั้นก็คงต้องขอโทษด้วย \" หญิงสาวกล่าวหน้ามุ่ย
\" เจ้าโกรธข้า???? \" ชายหนุ่มแหงะหน้าไปมองหล่อนด้วยแววตาเยือกเย็น
ฉับพลันเซดอร์ฟ กระโดดพุ่งถลาลงไปในแม่น้ำราวกับคนเสียสติ เขาดำหายลงไปในน้ำที่เย็นยะเยือกนานหลายนาที ด้วยความคิดที่จะไถ่โทษ เขาไม่ต้องการให้เซนต์มามีอคติกับเขา เพราะเธอคือเพื่อนคนเดียวของเขาตั้งแต่เด็กจนโต
\" เซดอร์ฟ เจ้าอยู่ไหนนะ นี่ ขึ้นมาเร็วๆนะ มันนานมากเกินไปแล้วนะ \" เซนต์ชะเง้อหน้าลงไปในน้ำและตะโกนออกมา หล่อนไม่กล้าแม้แต่ที่จะเอามือเล็กๆของหล่อนแตะลงไปในน้ำที่สงบนิ่ง
เซดอร์ฟผุดขึ้นมาตรงหน้าของหญิงสาวอย่างรวดเร็วพร้อมกับจูบเข้าที่ปากของเธอ.......
หญิงสาวนิ่งอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก ดวงตาของหล่อนลุกโตผิดปกติตัดกับแววตาที่ดูสดใสของเซดอร์ฟ ทั้งสองนิ่งอยู่กับที่ในท่านั้นนานนับหลายนาทีจน หล่อนตั้งสติได้และผละตัวออกห่างจากชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
เพลี้ย !!! หญิงสาวตบหน้าเซดอร์ฟเข้าอย่างจัง...
\" เจ้าบ้าไปแล้วเหรอไงกัน จูบข้าได้อย่างไรกัน ถ้าเกิดโรมมาเห็นเข้าเจ้าตายแน่ \"เซนต์พูดขึ้นอายๆ แก้มทั้งสองข้างของหล่อนร้อนพล่าวขึ้นมาทันทีด้วยสีแดงที่ดูราวกับผลแอปเปิ้ลสุกน่ากิน
เซดอร์ฟหัวเราะออกมา ขณะนั่งลงบนหญ้าสีเขียวนุ่มๆตรงที่เดิม เขายิ้มออกมาอย่างร่าเริงผิดกับสีหน้าที่ดูจะบูดบึ้งของหญิงสาว
\" ถือว่านี่เป็นการลงโทษที่เจ้าแอบมารบกวนข้าตอนกำลังนอนหลับ และถือว่าไถ่โทษที่ข้าทำให้เจ้าโกรธด้วยละกัน \" ชายหนุ่มหยอกด้วยเล่ห์
\" นี่...เจ้า!!! \" หล่อนพูดอย่างอารมณ์เสีย เขาอุกอาจยิ่งนักที่กล้ามาจูบปากอันเรียวบางของหล่อน \" ช่างมันเถอะ...ว่าแต่เมื่อกี้-- เจ้าฝันถึงเรื่องนั้นอีกแล้วใช่ไหม \"
\" ป..เปล่านี่!!! \" ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกัก
\" เซดอร์ฟ....เจ้าโกหกคนอื่นได้ แต่กลับข้าเจ้าทำไม่ได้หรอกนะ!! \" เซนต์เทียเอ่ย \" ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าละเมอ.... \"
\" เฮ้อ....ข้านี่แย่จริงๆ เรื่องเก่าๆยังดันเอาเก็บมาฝังใจ \" ชายหนุ่มพูดต่อ \" แต่เจ้าก็เปลี่ยนไปมากทีเดียว....จากตอนนั้น \"
\" เปลี่ยนไปงั้นหรือ!! \"
\" ตอนที่ข้าเจอเจ้าครั้งแรก เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงที่แกร่งกล้า กล้าแม้กระทั่งยอมเสี่ยงตายเพื่อช่วยข้าที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน \" ชายหนุ่มพูด รอยยิ้มของเขาผุดขึ้นที่มุมปาก \" แต่เจ้าในตอนนี้...กลับเปลี่ยนไปเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนขึ้น รักสวยรักงามจนบางครั้งข้าแทบจำเกือบไม่ได้ \"
หญิงสาวหันหน้าไปยิ้มทางอื่น โดยไม่ให้ชายหนุ่มทันเห็น หล่อพูดกลับไปว่า \" คงเป็นเพราะข้าโตขึ้น หลายๆอย่างก็คงจะเปลี่ยนไป \"
\" ไม่ใช่เพราะ โรม หรือ!! \" ชายหนุ่มโพล่งออกมา ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าอันสดใสของหล่อน
\" เอ่อ...มันก็คงจะมีส่วนบ้างละนะ \" หญิงสาวแสดงอาการเขินอายออกมาจนชายหนุ่มมีท่าทีเศร้าหมอง \" ก็เขาเป็นรักแรกของข้านิ \"
ชายหนุ่มเจ็บแปลบในใจ แล้วกับเขา หล่อนคงคิดเป็นเพียงเพื่อนสนิทคนหนึ่ง แต่เขาเองกลับไม่เคยคิดแบบนั้น ลึกๆในใจเขาเองก็แอบรักหล่อนอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ปากของเขาไม่เคยคิดที่จะตรงกับใจเสียที
\" ว่าแต่....ตอนที่เจ้ามาปลุกข้า ดูท่าท่างรีบร้อน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า \" ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็วเมื่อมองเห็นสีหน้าที่แดงกร่ำของเซนต์เทีย
\" เออ!!!! ข้าลืมไปเสียสนิทเลย \" หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อสติของหล่อนกลับคืนมา \" ก็วันนี้นะสิ ที่หอประชุมกลางเมือง ทหารจากนครเกแลร์เดียนนครหลวง มีสาส์นจากจักรพรรดิมาถึงนครเอลาโด๊สของเราว่า ต้องการเกณฑ์ผู้คนเข้าร่วมเป็นทหารในสงครามที่นครโออาล่าเมืองหน้าด่านนะสิ ผู้ใดขัดขืนจะต้องถูกจับไปประหารทันที \"
\" โรมก็โดนไปกับเขาด้วย \" หล่อนกล่าวด้วยสีหน้าเสียใจ
\" ทำไมพวกเขาถึงไม่เอาทหารจากนครเอเธียนส์กันล่ะ หรือว่าจักรพรรดิทรงเลอะเลือนที่คิดจะเอาชาวบ้านที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไปตายในสนามรบกัน \" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
\" ข้าได้ยินพวกทหารจากนครหลวงคุยกับพ่อของข้าว่า จักรพรรดิทรงสั่งให้ปิดนครเอเธียนส์ไม่ให้ผู้ใดเข้าออกแม้แต่เพียงคนเดียว \" หญิงสาวร่ายต่ออย่างร้อนรน \" ข้าว่า...พระองค์คงต้องมีแผนการอะไรบางอย่างแอบแฝงเอาไว้แน่นอน \"
\" ข้าว่าเจ้าอย่าไปสอดรู้ให้มากเลย เดี๋ยวจะเดือดร้อนเอาเปล่าๆ \" ชายหนุ่มตักเตือน หัวก็คิดแต่เรื่องที่หล่อนเพิ่งเล่าไปได้ไม่นานอย่างหนักราวกับว่าเขาเป็นคนสำคัญในแผนการนั้น
\" ข้าเปล่า เพียงแต่ข้าบังเอิญได้ยินมาเท่านั้น \" หล่อนแก้ตัว \" เซดอร์ฟ!! แล้วเรื่องที่เจ้าเล่าให้ข้าฟังตอนนั้น ที่เจ้าบอกจะไปตามหา.....?? \"
\" เซนต์ข้าจะไปแน่นอน และจะไปวันนี้ด้วย \" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างแน่วแน่
\" เจ้าคิดจะไปจริงๆงั้นหรือ!!! แล้วเรื่องเกณฑ์ทหารล่ะ \" หญิงสาวมีสีหน้าตกใจ
\" ข้าคงไปไม่ได้.... \" ชายหนุ่มตอบสั้นๆ
\" แต่นั้นอาจจะทำให้เจ้าถูกประหารได้.. \" หญิงสาวพูดอย่างรัวเร็ว หล่นอไม่เข้าใจในความคิดของเซดอร์ฟ
ที่จริงแล้วการไปเกณฑ์ทหารไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไรเลยสำหรับเซดอร์ฟ แต่เขายังไม่เคยพบหน้าพ่อกับแม่ของเขาเลย จึงเป็นเรื่องยากที่เขาจะตัดใจจากการตามหาพ่อและแม่ที่แท้จริง ชายหนุ่มเชื่อมั่นว่าพ่อกับแม่ของเขาจะยังคงมีชีวิตอยู่แม้ว่าเขาจะไม่เคยเจอหน้าพ่อกับแม่มาตั้งแต่เกิด รวมแล้วก็เกือบๆจะ18ปีได้พอดี เซนต์เข้าใจเซดอร์ฟดีในเรื่องนี้
\" ข้าคงจะต้องขอให้เจ้าช่วยอีกที มันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายของข้า \" เซดอร์ฟพูดออกมาด้วยท่าทางวิตกกังวลเมื่อจ้องมองเพื่อรอคำตอบจากเด็กหญิง หล่อนพงึกหน้าเบาๆสีหน้าดูไม่ค่อยมั่นใจซักเท่าไร
\" ข้าจะช่วยเจ้า. \" หล่อนกล่าวเบาๆ
\" ข้าสร้างอุโมงค์ลับเอาไว้แถวนี้ มันจะพาเราไปโผล่ที่ด้านหลังของบ้านข้า \" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างดีใจ \" มาเร็วเข้า !! \"
...ว่าแล้วทั้งสองก็พากันเดินหายเข้าไปในอุโมงค์หญ้าที่ถูกสร้างขึ้นมาติดกับด้านหลังกำแพงเมือง ระยะทางภายในอุโมงค์มืดทึบแม้ในตอนกลางวัน สภาพอากาศที่ชื้นเริ่มส่งไอเย็นกระจายออกมาเป็นบริเวณรอบ เซดอร์ฟจุดคบเพลิงด้วยประกายไฟที่ลุกโชติช่วง ทำให้ภายในอุโมงค์เริ่มจะสว่างไสวขึ้น ระยะทางของอุโมงค์ทั้งคดเคี้ยวและรกชันมากทีเดียวอีกทั้งบนพื้นดินยังเต็มไปด้วยหลุมเล็กๆเป็นจำนวนมากตลอดทาง เซนต์มัวแต่เหม่อมองไปยังทางเดินด้านหน้าของถ้ำ โดยไม่ทันสังเกตด้านล่างจนเดินไปสะดุดหลุมล้มลงไปหลายครั้ง ชายหนุ่มต้องออกแรงดึงหล่อนขึ้นมาอยู่หลายที ทั้งสองโผล่หัวออกมาจากปลายอุโมงค์เพื่อมองหาสิ่งผิดปกติ ตรงข้ามของอุโมงค์เป็น บ้านหินหลังขนาดกลางเก่าซอมซ่อ มันเป็นบ้านของเซดอร์ฟนั่นเอง
\" เซนต์เธอออกไปก่อนนะ \" เซดอร์ฟกระซิบ
เซนต์ก้าวขาและกระโดดลงมาจากอุโมงค์ที่ดูคล้ายกับจะเป็นท่อระบายน้ำขนาดใหญ่ที่ไม่ใช้แล้วเและถูกปกคลุมไปด้วยพืชพรรณนานาชนิดเธอมองซ้ายมองขวาไปมาและวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังฝั่งตรงข้าม เธอกวาดตามองไปรอบเพื่อมองหาความเคลื่อนไหวต่างๆที่อาจจะทำให้เซดอร์ฟถูกจับได้ก่อนจะตะโกนกลับไปเบาๆ
\"ปลอดคนแล้ว มาเร็วเข้า !!\" เซนต์กวักมือเรียก
เซดอร์ฟกระโดดลงมาจากอุโมงค์และวิ่งหายเข้าไปยังฝั่งตรงข้ามพร้อมกันเซนต์ พอดีกับที่เหล่าทหารของนครหลวงโผล่มาพอดีบริเวณหัวมุมถนนซึ่งอยู่ถัดลงไปไม่ไกลนักจากบ้านของเซดอร์ฟ เหล่าทหารที่แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างเต็มยศพร้อมกับผู้คนจำนวนมากที่ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารต่างเดินกันอย่างเป็นระเบียบ มุ่งหน้าเดินทางไปยังทิศตะวันออกเพื่อไปยังนครโออาล่าอันเป็นเมืองหน้าด่าน
\" หวิดไปนิดเดียว สงสัยเรื่องของข้าพวกเขาคงจะรู้จนไม่สนใจซะแล้วล่ะ \" เซดอร์ฟกระซิบที่ข้างหูเซนต์
\" รีบไปเตรียมของเถอะน่า เดี๋ยวข้าดูต้นทางให้เอง \" เซนต์พูดขึ้น
ชายหนุ่มตรงเข้าไปภายในบ้าน แล้วเก็บเอาสัมภาระที่สำคัญๆที่สามารถจะนำติดตัวไปด้วยได้ ชายหนุ่มรื้อหาของบนโต๊ะไม้ตัวเก่าซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นจับเกาะหนาทึบที่ดูเหมือนกับจะไม่เคยถูกทำความสะอาดมาเป็นปีๆ เขาหยิบดาบเหล็กอันเก่าแก่ของพ่อบุญธรรมของเขาเสียบติดไว้ที่บั้นเอว และเอาเศษขนมปังรวมทั้งผลไม้ยัดใส่ห่อผ้าให้ได้มากที่สุด
\" พ่อ!! ท่านคิดว่าข้าทำถูกหรือเปล่า ที่ออกเดินทางตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงของข้า ข้ารู้มาตั้งแต่อายุได้ห้าขวบ ไม่มีใครบอกข้าหรอก จิตใจมันบอกข้าเอง ตาของข้าไม่ใช่ตาของมนุษย์อย่างพวกท่าน ข้ารู้ดีและข้าก็เข้าใจว่าข้ากำลังทำอะไร ขอท่านจงเมตตาข้าด้วยเถิด \" เซดอร์ฟ พูดขึ้นกับป้ายวิญญาณของพ่อบุญธรรม
\" ข้าต้องไปแล้ว ท่านไม่ต้องห่วง แม่และน้องจะต้องได้รับการดูแลอย่างแน่นอน \" เซดอร์ฟนึกในใจและเดินออกมายังหน้าบ้าน
\" อ้าว!! เสร็จแล้วเหรอ งั้นก็ไปได้แล้วนะ ข้าหวังว่าเจ้าคงจะโชคดี \" เซนต์พูดขึ้นขณะยืนกอดอก สีหน้าของหล่อนดูจะเศร้าลงไปมากกว่าเดิม
\" เซนต์ สัญญาสิ ว่าเจ้าจะดูแล แม่และน้องชายแทนข้า \" เซดอร์ฟกลั้นใจพูด
\" ฮือ ฮืออออ ข้าสัญญา ข้าจะดูแลให้ดีที่สุด เจ้าไม่ต้องห่วง ฮื๊ดดด ฮืออออ โชคดีนะเพื่อนที่แสนดีของข้า เซดอรฟ์ \" เซนต์พูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มสีชมพูของเธอขณะซบหน้าลงที่อกของชายหนุ่ม น้ำตาอันบริสุทธิ์ไหลออกมาอย่างยากจะหยุดยั้ง
\" ขอบใจ สำหรับทุกอย่าง ข้าต้องไปแล้ว สักวันข้าต้องกลับมาหาเจ้าแน่นอน \"
นี่เป็นการลาครั้งสุดท้ายของเซดอร์ฟ เขาวิ่งอย่างสุดกำลังโดยไม่หันกลับมามองเซนต์ที่ยืนโบกมือลาทั้งน้ำตาอยู่ทางด้านหลัง ทิศทางที่เขาวิ่งไปนั้นมุ่งไปยังฝั่งตรงข้ามของทิศตะวันออก ดินแดนของพวก ชีลลลลลลล !!!!..
ใครเล่าจะรู้ว่า.......นี่เป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆของการเดินทางเพื่อตามหาสิ่งที่ยากจะหยั่งถึงของชายหนุ่ม นามเซดอร์ฟ ...............
ฮือออออออออ!!! ฮืออ!!! เสียงร้องของเด็กน้อยดังขึ้นในยามเพลาที่จับจ้องไปด้วยแสงสว่างบนท้องนภา ท่ามกลางกองไฟที่ร้อนระอุขนาดย่างสดสิ่งมีชีวิตได้อย่างมากมายตีวงอยู่ล้อมรอบ เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงปะทุสะเก็ดไฟขึ้นสูงแล้วตกกระทบลงบนพื้นดิน มันสะท้อนเข้ากับแววตาคู่โตสีเขียวที่เปล่งประกายยามทอแสงตัดกับสายธารแห่งน้ำตาที่ไหลรินออกมาเต็มสองข้างแก้มน้อยๆ
\" เจ้าเด็กซาตาน!!! เจ้าปีศาจ!!! เจ้ามันเป็นกาลกิณี.....\"
\" มันคือเครื่องหมายแห่งความชั่วร้าย มันคือผู้ที่จะนำหายนะแห่งความชั่วร้ายมาให้กับพวกเรา \"
\" ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า พวกเราก็คงไม่ต้องเกิดสงคราม เจ้ามันเป็นตัวซวย...... \"
\" มันไม่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไป ฆ่ามันซะเลย จุดไฟเผามันซะ ให้มันตายทั้งเป็น... \"
ฆ่ามัน!!! ฆ่ามัน!!!! ฆ่ามัน!!!!! ฆ่ามันนนนน!!!!!!............
เสียงสวดส่งวิญญาณดังประสานกันกับเสียงสาปแช่งต่างๆนานาที่ดังกึ่งก้องไปทั่วบริเวณลานประชุมกลางเมืองของนครเอลาโด๊ส ผู้คนจำนวนมากเดินทางมาสบทบกันอย่างไม่ขาดสายด้วยความปรารถนาที่จะมายลโฉมหน้าที่แท้จริงของผู้ที่ถูกกล่าวว่าเป็นซาตาน แววตาของผู้คนจำนวนไม่น้อยทีเดียวกลับเอ้อล้นเต็มไปด้วยน้ำตา พวกเขาไม่อาจจะทนดูการจับเด็กตัวเล็กๆที่น่าสงสารแขวนคอได้อย่างโหดเหิ้ยม บางก็อาจกล่าวได้ว่ามันเป็นงานเลี้ยงฉลองที่ยิ่งใหญ่สุดๆสำหรับพวกเขาเลยทีเดียว
เด็กน้อยถูกจับโยนเข้าไปท่ามกลางเปลวเพลิงที่ร้อนแรงบนเวที เขาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งยืน และสะอื้นออกมาตลอดแต่หาได้มีคำพูดร้องขอชีวิตออกมาแม้แต่เพียงคำเดียว เขายังคงปิดปากเงียบ ขณะที่มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหน้าพยายามเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความอาภัพให้หยุดไหลออกมามากกว่านี้ แต่ยิ่งเช็ดมากเท่าไร มันก็กลับยิ่งไหลออกมามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ชายสามคนยืนสงบนิ่งอยู่ทางด้านหลังของเขา ด้านข้างมีเสาที่ไว้ใช้สำหรับแขวนคอตั้งอยู่อย่างสงบนิ่ง ด้านบนมีเชือกที่ผูกด้วยเงื่อนตายที่แสนจะแก้ยากยื่นลงมาเตรียมพร้อม
\" อย่า !!! อย่าฆ่าลูกของข้า อย่าฆ่าเขา ได้โปรด เอาข้าไปแทนเถิด!!!
ได้โปรด !!! ข้าขอร้อง เห็นแก่ข้าเถิด พวกเจ้าอย่าข้าเขาเลย!!!
เขาไม่ใช่เด็กแห่งความชั่วร้าย เซดอร์ฟ เขาเป็นเด็กดี เขาไม่ใช่อย่างที่พวกท่านคิด!!!!!
เขาเพิ่งจะอายุได้เพียง8ขวบ ได้โปรดไว้ชีวิตเขาด้วยเถิด!!!!!!!!! \"
เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานอย่างยิ่งของหญิงสาวร่างผอมดังขึ้นออกมาท่ามกลางกลุ่มคนที่แอดอัดยัดเหยียดกันตามทาง เธอแผดเสียงร้องขอชีวิตของผู้เป็นลูก ผู้เป็นพ่อได้แต่ดึงตัวภรรยาของเขาเอาไว้ไม่ให้ทำอะไรที่เสี่ยงแต่จะเอาชีวิตของตนเองไปทิ้ง ผู้คนจำนวนมากหันหน้าไปมองเธอด้วยความเวทนา บางคนถึงกับเข้าช่วยเธอขอร้องต่อผู้เป็นเจ้านครเอลาโด๊ส ท่านเซอร์ ลูคาสเดอร์ ชายแก่หน้าตาเคร่งขรึมหนวดของเขายาวถึงไหล่ เขาใส่หมวกที่ดูคล้ายกับหัวฟักทองสีเหลืองอันใหญ่ ทหารต่างคุ้มกันเขาราวกับจะถวายชีวิตด้วยห่วงความปลอดภัยของผู้เป็นเจ้านคร เขาเองก็กลับทำเมินเฉยนิ่งไม่ไหวตึงราวกับหูของเขาใช้การไม่ได้ในตอนนั้น
เสียงร้องขอชีวิตยิ่งดังโหยหวนขึ้นมากทุกทีราวกับจะขาดใจตาย เมื่อลูกของตนถูกจับประจำตำแหน่งเพื่อแขวนคอ น้ำตาของผู้เป็นแม่ไหลออกมาพอๆกับผู้เป็นลูกที่ตอนนี้ดูจะสะอื้นออกมามากกว่าเดิมหลายเท่า เชือกถูกจับคล้อยกับลำคอของเด็กน้อยทับกับเส้นผมสีขาวที่เงาวับเมื่อต้องแสงจันทร์
ลูกธนูสีเงินพุ่งแหวกอากาศมาจากด้านบนของอาคารหิน มันพุ่งตัดเชือกที่คล้องเข้าที่คอของเด็กน้อยจนขาดสะบั้นและร่วงลงกองกับพื้นพร้อมๆกับตัวของเด็กชาย ความสูงระดับนั้นทำให้เซดอร์ฟน้อยถึงกับแขนซ้น เขาหันขึ้นไปมองยังด้านบนจนลืมความเจ็บปวดที่ตนได้รับ เด็กหญิงตัวเล็กในชุดฟ้าครามที่ดูจะอายุน้อยกว่าเขากระโดดลงมาอย่างรวดเร็วราวกับฝึกฝนการต่อสู้มาเป็นอย่างดี
\" ท่านพ่อ!! ข้าอยากให้ท่านช่วยไว้ชีวิตเขา \" เด็กหญิงเอ่ย เมื่อเท้าของหล่อนแตะพื้นใกล้ๆกับเซดอร์ฟ ความร้อนจากเปลวเพลิงไม่สามารถทำให้เธอหมดสีหน้าแห่งความมุ่งมั่นได้ ผมของเธอมีสีดำสั้นแค่ต้นคอ หน้าตาของเธอใสซื่อจนผู้คนตกตะลึงในความสามารถที่เกินตัวของเด็กหญิง
\" เซนต์เทีย เจ้า!!!! \" ชายแก่ผู้เป็นเจ้านครโพล่งออกมาด้วยอาการโกรธเกรี้ยว ดวงตาของเขาปูดโปนออกมา \" ลูกเข้ามายุ่งทำไมกัน เจ้าเด็กนี่มันเป็นซาตาน พวกเราควรจะกำจัดมันให้พ้นๆไปเสีย \"
\" ข้าเข้าใจในความหมายของท่าน แต่ข้าจะขอท่านซักครั้งจะได้ไหม ข้าเพียงขอให้ท่านไว้ชีวิตเขา \" เด็กหญิงขอร้องด้วยแววตาที่อ่อนโยน ทำไมกันทั้งๆที่เขาและหล่อนไม่เคยรู้จักกันเลย ตั้งแต่เขาจำความได้ เพื่อนซักคนก็ไม่เคยมี มีเพียงพ่อและแม่เท่านั้นที่รักเขามากกว่าใคร หรือว่าสวรรค์ส่งหล่อนมาเพื่อช่วยเขา คนที่ไร้ค่าอย่างเขากลับได้รับความช่วยเหลือจากสวรรค์ถึงเพียงนี้เชียวหรือ เด็กชายขบคิดอย่างหนัก สายตายังจับจ้องไปที่เด็กหญิงตัวน้อย เขาไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงที่เก่งขนาดนี้มาก่อนเลย
\" เจ้าเพิ่งอายุได้7ขวบ จะมารู้อะไรกัน \" ผู้เป็นเจ้านครกล่าวด้วยเสียงดุ \" รีบกลับมาหาพ่อเดี๋ยวนี้ เราจะได้มาดูการตายของเจ้าเด็กนี่พร้อมๆกัน \" เขากล่าวอย่างไม่ละอายใจ ชาวเมืองบางคนถึงกับตะโกนด่าเขาที่กล้าพูดออกแบบนี้ทั้งที่ลูกสาวของตนเข้าช่วยชีวิตเด็กน้อย
\" ข้าจะตายไปพร้อมกับเขา หากท่านไม่ทำตามที่ข้าขอ \" เด็กหญิงเอ่ยอย่างไม่คิด หล่อนดึงมีดที่พกติดไว้ที่ต้นขาอันเรียวงามออกมาจ่อคอตนเอง พลางกลั้นหายใจ
\" อย่า!!! เซนต์เทีย อย่า!! \" ชายแก่ตะโกนห้ามด้วยความตกใจในความใสซื่อของผู้เป็นลูก \" ตกลง!! พ่อจะไว้ชีวิตเจ้าเด็กนี่ ขอเพียงลูกอย่าคิดทำแบบนั้น \"
\" ทหาร!!! ปล่อยตัวเจ้าเด็กนั่นไป \" ลูคาสเดอร์ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงโกรธอยู่เนือยๆ เซนต์เป็นลูกคนเดียวที่เขามี จิตใจของลูกนั้นเขาเองย่อมรู้ดีแก่ใจ
\" ขอบคุณท่านพ่อ \" หล่อนกล่าวเสียงดัง ผู้คนจำนวนมากที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างปรบมือดีใจในความหาญกล้าของเด็กหญิง พวกที่ต้องการจะแขวนให้แขวนคอต่างเงียบกริบและมีสีหน้าที่ผิดหวังอย่างมาก
\" ข้าได้ยินว่าเจ้าชื่อ เซดอร์ฟ \" เด็กหญิงกระซิบที่ข้างหูเด็กชายที่ยังจ้องมองหล่อนอย่างไม่วางตา \" หวังว่าเจ้าคงไม่รังเกียจข้านะ ถ้าข้าอยากจะเป็นเพื่อนกับเจ้า \" ประโยคสุดท้ายที่ดังขึ้นทำให้จิตใจของเขาราวกับมีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันใด
\" เซดอร์ฟ \" \" เซดอร์ฟ ตื่นได้แล้ววววว \"
\" เซดอร์ฟ \" เสียงเพรียกหาดังขึ้น สะท้อนก้องไปมาในความว่างเปล่า........... ฝันงั้นหรือ.....
-----------------------------------
\" มาแอบหลับอยู่ที่นี่อีกแล้วหรือ เซดอร์ฟ \" หญิงสาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักทักขึ้นมาจากด้านหลังของเขาผมของเธอเป็นสีดำขลับยาวถึงกลางหลัง จมูกของเธอโด่งเป็นสัน \" ข้าตามหาเจ้าซะทั่วเลยนะ \"
\" มีเรื่องอะไรหรือเปล่า เซนต์ \" เซดอร์ฟถามราวกับเป็นคนคุ้นเคยหลังจากตื่นจากนิทรา \" ถ้าจะมาตามให้ข้ากลับไปที่บ้าน ข้าเกรงว่ามันคงจะเป็นไปได้ยากทีเดียว \"
\" ข้าคงมารบกวนเจ้าสินะ งั้นก็คงต้องขอโทษด้วย \" หญิงสาวกล่าวหน้ามุ่ย
\" เจ้าโกรธข้า???? \" ชายหนุ่มแหงะหน้าไปมองหล่อนด้วยแววตาเยือกเย็น
ฉับพลันเซดอร์ฟ กระโดดพุ่งถลาลงไปในแม่น้ำราวกับคนเสียสติ เขาดำหายลงไปในน้ำที่เย็นยะเยือกนานหลายนาที ด้วยความคิดที่จะไถ่โทษ เขาไม่ต้องการให้เซนต์มามีอคติกับเขา เพราะเธอคือเพื่อนคนเดียวของเขาตั้งแต่เด็กจนโต
\" เซดอร์ฟ เจ้าอยู่ไหนนะ นี่ ขึ้นมาเร็วๆนะ มันนานมากเกินไปแล้วนะ \" เซนต์ชะเง้อหน้าลงไปในน้ำและตะโกนออกมา หล่อนไม่กล้าแม้แต่ที่จะเอามือเล็กๆของหล่อนแตะลงไปในน้ำที่สงบนิ่ง
เซดอร์ฟผุดขึ้นมาตรงหน้าของหญิงสาวอย่างรวดเร็วพร้อมกับจูบเข้าที่ปากของเธอ.......
หญิงสาวนิ่งอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก ดวงตาของหล่อนลุกโตผิดปกติตัดกับแววตาที่ดูสดใสของเซดอร์ฟ ทั้งสองนิ่งอยู่กับที่ในท่านั้นนานนับหลายนาทีจน หล่อนตั้งสติได้และผละตัวออกห่างจากชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว
เพลี้ย !!! หญิงสาวตบหน้าเซดอร์ฟเข้าอย่างจัง...
\" เจ้าบ้าไปแล้วเหรอไงกัน จูบข้าได้อย่างไรกัน ถ้าเกิดโรมมาเห็นเข้าเจ้าตายแน่ \"เซนต์พูดขึ้นอายๆ แก้มทั้งสองข้างของหล่อนร้อนพล่าวขึ้นมาทันทีด้วยสีแดงที่ดูราวกับผลแอปเปิ้ลสุกน่ากิน
เซดอร์ฟหัวเราะออกมา ขณะนั่งลงบนหญ้าสีเขียวนุ่มๆตรงที่เดิม เขายิ้มออกมาอย่างร่าเริงผิดกับสีหน้าที่ดูจะบูดบึ้งของหญิงสาว
\" ถือว่านี่เป็นการลงโทษที่เจ้าแอบมารบกวนข้าตอนกำลังนอนหลับ และถือว่าไถ่โทษที่ข้าทำให้เจ้าโกรธด้วยละกัน \" ชายหนุ่มหยอกด้วยเล่ห์
\" นี่...เจ้า!!! \" หล่อนพูดอย่างอารมณ์เสีย เขาอุกอาจยิ่งนักที่กล้ามาจูบปากอันเรียวบางของหล่อน \" ช่างมันเถอะ...ว่าแต่เมื่อกี้-- เจ้าฝันถึงเรื่องนั้นอีกแล้วใช่ไหม \"
\" ป..เปล่านี่!!! \" ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกัก
\" เซดอร์ฟ....เจ้าโกหกคนอื่นได้ แต่กลับข้าเจ้าทำไม่ได้หรอกนะ!! \" เซนต์เทียเอ่ย \" ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าละเมอ.... \"
\" เฮ้อ....ข้านี่แย่จริงๆ เรื่องเก่าๆยังดันเอาเก็บมาฝังใจ \" ชายหนุ่มพูดต่อ \" แต่เจ้าก็เปลี่ยนไปมากทีเดียว....จากตอนนั้น \"
\" เปลี่ยนไปงั้นหรือ!! \"
\" ตอนที่ข้าเจอเจ้าครั้งแรก เจ้าเป็นเด็กผู้หญิงที่แกร่งกล้า กล้าแม้กระทั่งยอมเสี่ยงตายเพื่อช่วยข้าที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน \" ชายหนุ่มพูด รอยยิ้มของเขาผุดขึ้นที่มุมปาก \" แต่เจ้าในตอนนี้...กลับเปลี่ยนไปเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยนขึ้น รักสวยรักงามจนบางครั้งข้าแทบจำเกือบไม่ได้ \"
หญิงสาวหันหน้าไปยิ้มทางอื่น โดยไม่ให้ชายหนุ่มทันเห็น หล่อพูดกลับไปว่า \" คงเป็นเพราะข้าโตขึ้น หลายๆอย่างก็คงจะเปลี่ยนไป \"
\" ไม่ใช่เพราะ โรม หรือ!! \" ชายหนุ่มโพล่งออกมา ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าอันสดใสของหล่อน
\" เอ่อ...มันก็คงจะมีส่วนบ้างละนะ \" หญิงสาวแสดงอาการเขินอายออกมาจนชายหนุ่มมีท่าทีเศร้าหมอง \" ก็เขาเป็นรักแรกของข้านิ \"
ชายหนุ่มเจ็บแปลบในใจ แล้วกับเขา หล่อนคงคิดเป็นเพียงเพื่อนสนิทคนหนึ่ง แต่เขาเองกลับไม่เคยคิดแบบนั้น ลึกๆในใจเขาเองก็แอบรักหล่อนอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ปากของเขาไม่เคยคิดที่จะตรงกับใจเสียที
\" ว่าแต่....ตอนที่เจ้ามาปลุกข้า ดูท่าท่างรีบร้อน เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า \" ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรวดเร็วเมื่อมองเห็นสีหน้าที่แดงกร่ำของเซนต์เทีย
\" เออ!!!! ข้าลืมไปเสียสนิทเลย \" หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อสติของหล่อนกลับคืนมา \" ก็วันนี้นะสิ ที่หอประชุมกลางเมือง ทหารจากนครเกแลร์เดียนนครหลวง มีสาส์นจากจักรพรรดิมาถึงนครเอลาโด๊สของเราว่า ต้องการเกณฑ์ผู้คนเข้าร่วมเป็นทหารในสงครามที่นครโออาล่าเมืองหน้าด่านนะสิ ผู้ใดขัดขืนจะต้องถูกจับไปประหารทันที \"
\" โรมก็โดนไปกับเขาด้วย \" หล่อนกล่าวด้วยสีหน้าเสียใจ
\" ทำไมพวกเขาถึงไม่เอาทหารจากนครเอเธียนส์กันล่ะ หรือว่าจักรพรรดิทรงเลอะเลือนที่คิดจะเอาชาวบ้านที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไปตายในสนามรบกัน \" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
\" ข้าได้ยินพวกทหารจากนครหลวงคุยกับพ่อของข้าว่า จักรพรรดิทรงสั่งให้ปิดนครเอเธียนส์ไม่ให้ผู้ใดเข้าออกแม้แต่เพียงคนเดียว \" หญิงสาวร่ายต่ออย่างร้อนรน \" ข้าว่า...พระองค์คงต้องมีแผนการอะไรบางอย่างแอบแฝงเอาไว้แน่นอน \"
\" ข้าว่าเจ้าอย่าไปสอดรู้ให้มากเลย เดี๋ยวจะเดือดร้อนเอาเปล่าๆ \" ชายหนุ่มตักเตือน หัวก็คิดแต่เรื่องที่หล่อนเพิ่งเล่าไปได้ไม่นานอย่างหนักราวกับว่าเขาเป็นคนสำคัญในแผนการนั้น
\" ข้าเปล่า เพียงแต่ข้าบังเอิญได้ยินมาเท่านั้น \" หล่อนแก้ตัว \" เซดอร์ฟ!! แล้วเรื่องที่เจ้าเล่าให้ข้าฟังตอนนั้น ที่เจ้าบอกจะไปตามหา.....?? \"
\" เซนต์ข้าจะไปแน่นอน และจะไปวันนี้ด้วย \" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างแน่วแน่
\" เจ้าคิดจะไปจริงๆงั้นหรือ!!! แล้วเรื่องเกณฑ์ทหารล่ะ \" หญิงสาวมีสีหน้าตกใจ
\" ข้าคงไปไม่ได้.... \" ชายหนุ่มตอบสั้นๆ
\" แต่นั้นอาจจะทำให้เจ้าถูกประหารได้.. \" หญิงสาวพูดอย่างรัวเร็ว หล่นอไม่เข้าใจในความคิดของเซดอร์ฟ
ที่จริงแล้วการไปเกณฑ์ทหารไม่ใช่เรื่องยากลำบากอะไรเลยสำหรับเซดอร์ฟ แต่เขายังไม่เคยพบหน้าพ่อกับแม่ของเขาเลย จึงเป็นเรื่องยากที่เขาจะตัดใจจากการตามหาพ่อและแม่ที่แท้จริง ชายหนุ่มเชื่อมั่นว่าพ่อกับแม่ของเขาจะยังคงมีชีวิตอยู่แม้ว่าเขาจะไม่เคยเจอหน้าพ่อกับแม่มาตั้งแต่เกิด รวมแล้วก็เกือบๆจะ18ปีได้พอดี เซนต์เข้าใจเซดอร์ฟดีในเรื่องนี้
\" ข้าคงจะต้องขอให้เจ้าช่วยอีกที มันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายของข้า \" เซดอร์ฟพูดออกมาด้วยท่าทางวิตกกังวลเมื่อจ้องมองเพื่อรอคำตอบจากเด็กหญิง หล่อนพงึกหน้าเบาๆสีหน้าดูไม่ค่อยมั่นใจซักเท่าไร
\" ข้าจะช่วยเจ้า. \" หล่อนกล่าวเบาๆ
\" ข้าสร้างอุโมงค์ลับเอาไว้แถวนี้ มันจะพาเราไปโผล่ที่ด้านหลังของบ้านข้า \" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างดีใจ \" มาเร็วเข้า !! \"
...ว่าแล้วทั้งสองก็พากันเดินหายเข้าไปในอุโมงค์หญ้าที่ถูกสร้างขึ้นมาติดกับด้านหลังกำแพงเมือง ระยะทางภายในอุโมงค์มืดทึบแม้ในตอนกลางวัน สภาพอากาศที่ชื้นเริ่มส่งไอเย็นกระจายออกมาเป็นบริเวณรอบ เซดอร์ฟจุดคบเพลิงด้วยประกายไฟที่ลุกโชติช่วง ทำให้ภายในอุโมงค์เริ่มจะสว่างไสวขึ้น ระยะทางของอุโมงค์ทั้งคดเคี้ยวและรกชันมากทีเดียวอีกทั้งบนพื้นดินยังเต็มไปด้วยหลุมเล็กๆเป็นจำนวนมากตลอดทาง เซนต์มัวแต่เหม่อมองไปยังทางเดินด้านหน้าของถ้ำ โดยไม่ทันสังเกตด้านล่างจนเดินไปสะดุดหลุมล้มลงไปหลายครั้ง ชายหนุ่มต้องออกแรงดึงหล่อนขึ้นมาอยู่หลายที ทั้งสองโผล่หัวออกมาจากปลายอุโมงค์เพื่อมองหาสิ่งผิดปกติ ตรงข้ามของอุโมงค์เป็น บ้านหินหลังขนาดกลางเก่าซอมซ่อ มันเป็นบ้านของเซดอร์ฟนั่นเอง
\" เซนต์เธอออกไปก่อนนะ \" เซดอร์ฟกระซิบ
เซนต์ก้าวขาและกระโดดลงมาจากอุโมงค์ที่ดูคล้ายกับจะเป็นท่อระบายน้ำขนาดใหญ่ที่ไม่ใช้แล้วเและถูกปกคลุมไปด้วยพืชพรรณนานาชนิดเธอมองซ้ายมองขวาไปมาและวิ่งอย่างรวดเร็วไปยังฝั่งตรงข้าม เธอกวาดตามองไปรอบเพื่อมองหาความเคลื่อนไหวต่างๆที่อาจจะทำให้เซดอร์ฟถูกจับได้ก่อนจะตะโกนกลับไปเบาๆ
\"ปลอดคนแล้ว มาเร็วเข้า !!\" เซนต์กวักมือเรียก
เซดอร์ฟกระโดดลงมาจากอุโมงค์และวิ่งหายเข้าไปยังฝั่งตรงข้ามพร้อมกันเซนต์ พอดีกับที่เหล่าทหารของนครหลวงโผล่มาพอดีบริเวณหัวมุมถนนซึ่งอยู่ถัดลงไปไม่ไกลนักจากบ้านของเซดอร์ฟ เหล่าทหารที่แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างเต็มยศพร้อมกับผู้คนจำนวนมากที่ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารต่างเดินกันอย่างเป็นระเบียบ มุ่งหน้าเดินทางไปยังทิศตะวันออกเพื่อไปยังนครโออาล่าอันเป็นเมืองหน้าด่าน
\" หวิดไปนิดเดียว สงสัยเรื่องของข้าพวกเขาคงจะรู้จนไม่สนใจซะแล้วล่ะ \" เซดอร์ฟกระซิบที่ข้างหูเซนต์
\" รีบไปเตรียมของเถอะน่า เดี๋ยวข้าดูต้นทางให้เอง \" เซนต์พูดขึ้น
ชายหนุ่มตรงเข้าไปภายในบ้าน แล้วเก็บเอาสัมภาระที่สำคัญๆที่สามารถจะนำติดตัวไปด้วยได้ ชายหนุ่มรื้อหาของบนโต๊ะไม้ตัวเก่าซึ่งเต็มไปด้วยฝุ่นจับเกาะหนาทึบที่ดูเหมือนกับจะไม่เคยถูกทำความสะอาดมาเป็นปีๆ เขาหยิบดาบเหล็กอันเก่าแก่ของพ่อบุญธรรมของเขาเสียบติดไว้ที่บั้นเอว และเอาเศษขนมปังรวมทั้งผลไม้ยัดใส่ห่อผ้าให้ได้มากที่สุด
\" พ่อ!! ท่านคิดว่าข้าทำถูกหรือเปล่า ที่ออกเดินทางตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงของข้า ข้ารู้มาตั้งแต่อายุได้ห้าขวบ ไม่มีใครบอกข้าหรอก จิตใจมันบอกข้าเอง ตาของข้าไม่ใช่ตาของมนุษย์อย่างพวกท่าน ข้ารู้ดีและข้าก็เข้าใจว่าข้ากำลังทำอะไร ขอท่านจงเมตตาข้าด้วยเถิด \" เซดอร์ฟ พูดขึ้นกับป้ายวิญญาณของพ่อบุญธรรม
\" ข้าต้องไปแล้ว ท่านไม่ต้องห่วง แม่และน้องจะต้องได้รับการดูแลอย่างแน่นอน \" เซดอร์ฟนึกในใจและเดินออกมายังหน้าบ้าน
\" อ้าว!! เสร็จแล้วเหรอ งั้นก็ไปได้แล้วนะ ข้าหวังว่าเจ้าคงจะโชคดี \" เซนต์พูดขึ้นขณะยืนกอดอก สีหน้าของหล่อนดูจะเศร้าลงไปมากกว่าเดิม
\" เซนต์ สัญญาสิ ว่าเจ้าจะดูแล แม่และน้องชายแทนข้า \" เซดอร์ฟกลั้นใจพูด
\" ฮือ ฮืออออ ข้าสัญญา ข้าจะดูแลให้ดีที่สุด เจ้าไม่ต้องห่วง ฮื๊ดดด ฮืออออ โชคดีนะเพื่อนที่แสนดีของข้า เซดอรฟ์ \" เซนต์พูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มสีชมพูของเธอขณะซบหน้าลงที่อกของชายหนุ่ม น้ำตาอันบริสุทธิ์ไหลออกมาอย่างยากจะหยุดยั้ง
\" ขอบใจ สำหรับทุกอย่าง ข้าต้องไปแล้ว สักวันข้าต้องกลับมาหาเจ้าแน่นอน \"
นี่เป็นการลาครั้งสุดท้ายของเซดอร์ฟ เขาวิ่งอย่างสุดกำลังโดยไม่หันกลับมามองเซนต์ที่ยืนโบกมือลาทั้งน้ำตาอยู่ทางด้านหลัง ทิศทางที่เขาวิ่งไปนั้นมุ่งไปยังฝั่งตรงข้ามของทิศตะวันออก ดินแดนของพวก ชีลลลลลลล !!!!..
ใครเล่าจะรู้ว่า.......นี่เป็นจุดเริ่มต้นเล็กๆของการเดินทางเพื่อตามหาสิ่งที่ยากจะหยั่งถึงของชายหนุ่ม นามเซดอร์ฟ ...............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น