คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ep.3 Chanyeol x You_ได้ยินมั้ย? เสียงข้างในใจของฉัน..
"แอล....." ฉันอึ้งสักพัก เมื่อเห็นคนรักเก่าที่ฉันเกลียดมากที่สุด มานั่งรออยู่ในบ้าน
“ อ้าว (ชื่อคุณ) กลับมาแล้วหรอ” เหอะ ยังจะมีหน้ามาเรียกชื่อฉัน นายมาทำอะไรกันแน่
“มาทำไม..” ฉันถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แฝงไปด้วยความด้านชา
“คือ...ฉันไม่รู้นะว่าเธอยังโกรธฉันรึป่าว แต่ฉันขอโทษนะ” จู่ๆ เขาก็มานั่งคุกเข่าต่อหน้าฉัน แล้วก้มหน้าทำท่าทีเสียใจ ให้ตายสิคิดว่าฉันจะใจอ่อนรึไง
“ฉันถามว่ามาทำไม..” ฉันตะโกนเสียงดังนิดหน่อย แต่พอทำให้คนข้างหน้าฉันตกใจ
“ฉันมาขอโทษเธอ ฉันขอโทษนะ...”
“เหอะ ขอโทษงั้นหรอ ขอโทษทำไม ฉันไม่ได้โกรธนายนี่” ฉันพูดประชดเค้าไป
“ฮึกก T^T” เขาลุกขึ้นมาแล้วโผลเข้ากอดฉัน
“ปล่อย..” ฉันบอกเขา
“ฮึกก เธอโกรธฉันจริงๆด้วย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น ไหล่ของฉันก็เริ่มรับรู้ถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลมาจากร่างสูงที่กอดฉันตอนนี้
“ฉันบอกให้ปล่อยไง” ฉันผลักเขาออกแรงๆ
“...ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าตอนนี้เธอจะคิดยังไงกับฉัน แต่ฉันยังรักเธอเสมอนะ...” เขาพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาทีละน้อยๆ ทำไมฉันถึงรู้สึกเกลียดมันนักนะ ไอ้น้ำตาบ้าบอนี่
“รักหรอ เอ้า นี่นายรักฉันหรอ” เหมือนเดิม ฉันพูดประชดออกไปอีก ถึงแม้ตอนนี้น้ำตามันจะอยากไหลออกมากเถอะ
“อื้ม...(ชื่อคุณ)” เขาจับมือฉัน
“เรา..กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย”
“ออกไป..” ฉันไล่เขาหลังจากได้ยินคำนั้น กลับมาเป็นเหมือนเดิมงั้นหรอ ให้ฉันตาย ฉันก็ไม่ยอมกลับไปเจ็บอย่างนั้นหรอก ฉันมันคนเจ็บแล้วจำ
“(ชื่อคุณ) ฟังฉันก่อน” เขาพยายามจะตื้อ
“ฉันบอกให้ออกไป หรือจะให้เรียก รปภ. มาลาก” ฉันขู่เขา
“(ชื่อคุณ)...” เขาเรียกชื่อฉันเบาๆ
“รปภ.มาลากนายนี่ออกไปหน่อยค่ะ!!” ฉันตะโกนออกไปทางหน้าบ้านที่มีป้อมยามตั้งอยู่
“ครับ คุณหนู” รปภ.วิ่งเข้ามาพร้อมกับจะพาแอลออกไป
“ไม่ต้อง ฉันออกไปเองได้”
“สักวันหนึ่ง เธอจะเข้าใจฉัน” เขาพูดพร้อมหันมามองหน้าฉัน แล้วเดินออกไป...
…………….
“เห้อมม ให้ตายสิทำไมวันนี้มันซวยอย่างนี้นะ” ฉันบ่นพรึมพรำพร้อมกับทรุดตัวลงนอนบนเตียงนิ่มๆสีชมพูอ่อนๆ หลังจากนั้นฉันก็ไปอาบน้ำแต่งตัว ใส่ชุดนอนหมีสีฟ้า ใส่สบายๆ แล้วลงไปกินข้าว วันนี้ป๊ากับม๊าไม่อยู่เพราะติดงานท่านพึ่งจะโทรมาบอก แต่มันก็ชินแล้วหล่ะ ฉันอยู่คนเดียวบ่อย แต่ฉันก็ไม่ใช่เด็กมีปัญหานะ ถึงป๊ากับม๊าฉันจะยุ่ง แต่ท่านก็ใส่ใจฉันอย่างดีเลยหล่ะ
ติ้งๆ<< เสียงไลน์เข้า [คิดว่าเป็นเสียงไลน์นะคะ]
แบคฮยอน อปป้า : ทำไรตัวเล็ก กินข้าวยัง? (รุ่นพี่สุดที่รักของฉันเองหล่ะ ทุกๆวันเขาก็จะไลน์มาคุยกับฉัน คอยเป็นห่วงฉันเสมอ เหมือนพี่ชายแท้ๆคนหนึ่งเลย)
คุณ : กินแล้วค่า ตอนนี้กำลังจะอ่านหนังสือหน่ะ
แบคฮยอน อปป้า : อ๋อๆ สู้ๆนะครับไม่กวนล้ะ ตั้งใจอ่านหล่ะ ฝันดีคร๊าบ
คุณ : ฝันดีเช่นกันค้ะ ^^
.......................................................
หลังจากที่ฉันคุยไลน์กับพี่แบคเสร็จฉันก็มานั่งอ่านหนังสือ แต่อ่านยังไงก็ไม่รู้เรื่องเพราะในหัวฉันตอนนี้มันแปรปรวนไปหมด คิดถึงแต่เรื่องแอล เขากลับมาทำไมกันนะ แล้วที่เขาพูดนั้นคืออะไร “สักวันหนึ่ง เธอจะเข้าใจฉัน” แต่ก็ช่างเหอะๆ เลิกคิดได้แล้วนอนดีกว่า วันนี้เหนื่อยมามากพอแล้ว
-เช้าวันต่อมา-
“ตัวเล็ก..!!” เสียงตะโกนเรียกฉัน จากข้างหลัง
“อ้าว แบคฮยอนอปป้า” ฉันหันหลัง แล้วยิ้มให้
“ทำไมวันนี้มาเช้าจังอ่ะ” เขาวิ่งเข้ามา เดินข้างๆฉัน
“อ๋อ เมื่อวานนอนเร็วอ่ะ เลยตื่นเช้าหน่อย แหะๆ” ฉันยิ้มแหยๆ
“เป็นอะไรหรือป่าว วันนี้เห็นเธอเงียบๆนะ” แบคอปป้าถามฉัน
“ป่าวค่ะ” ที่จริงฉันเครียดมากๆเลยหล่ะ แต่ไม่อยากจะบอกไป กลัวพี่เค้าจะเป็นห่วง
“งั้นหรอ ไม่เป็นอะไรก็ดีและ พี่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยหล่ะ ^^” แบคอปป้า พูดพร้อมยิ้มให้ฉันแล้ววิ่งไปอาคารเรียนของตัวเอง ส่วนฉันก็เดินไปส่งงานที่ทำตกเมื่อวาน ถ้าไม่ส่งวันนี้แล้วติดศูนย์แน่ๆ งานนี้สำคัญมาก เอ้ะ จะว่าไปก็ลืมชานยอลไปเลย ฮ่าๆ นายนั่นมาเรียนมั้ยนะวันนี้... แต่เดี๋ยวทำไมฉันต้องคิดถึงนายนั่นด้วยเนี่ย ให้ตายสิ ฉันบ้าไปแล้วแน่ๆ
…..
“อันยองครับ” เสียงทุ้มชายร่างสูงคนหนึ่ง มายืนหยุดอยู่ตรงหน้า
“ค้ะ คุณมีอะไรหรือป่าวคะ” ฉันถามเขาออกไป ใครว้ะทำไมไม่รู้จัก
“ป่าวครับ แค่เอานี่มาให้หน่ะ” เขายื่นดอกไม้มาให้ฉัน เหอะ มาจีบฉันหล่ะสิ
“ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ” ฉันรับไว้ พร้อมยิ้มให้เบาๆ แล้วเดินต่อไป มีแอบหันหลังมองนิดหน่อย เห็นชายคนนั้นแก้มแดงปริเลยหล่ะ สงสัยจะเขิน ฮ่าๆ แต่เสียฉันไม่รักใครง่ายๆหรอกนะ
“ตุ๊บ!!” ขณะที่ฉันกำลังเดินไปยิ้มไป ก็ไปชนกับร่างสูงคนหนึ่ง ทำไมวันนี้เจอแต่ผู้ชายว้ะ?
“นี่นาย!!!”
“นี่เธอ!!!” ฉันกับเค้าตะโกนออกมาพร้อมกัน
“ชานยอล!!” ฉันเรียกชื่อเค้าออกมาดังพอสมควร ก็มันตกใจนี่นา ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกันอีก
“เอ้า ยัยเตี้ย!!” เค้าเรียกใครว้ะ ใครเตี้ย
“นายเรียกใครหรอ เรียกฉันหรอ” ฉันทำหน้างงๆ แล้วชี้ตัวเอง
“ใช่ เรียกเธอนั่นแหละ” หืมมมม นี่นายเรียกฉันเตี้ยหรอ
“นี่นายบังอาจว่าฉันเตี้ยหรอ อย่างฉันเนี่ย เรียกตัวเล็กต่างหากย้ะ” ฉันเหวี่ยงใส่
“ฮ่าๆ เตี้ยก็ยอมรับว่าเตี้ยเถอะ” แหน่ะ ยังจะย้ำอีก -..-
“เอ๊ะ นายนี่ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ ฉันตัวเล็กย้ะ” ฉันเถียงกลับไป
“ฮ่าๆ ต่อไปฉันจะเรียกเธอว่า เตี้ย นะ”
"โอเคๆ" ฉันพยักหน้า แต่..เอ้ะ
“ห๊ะ!! บ้าป่ะ ฉันบอกแล้วไงฉันไม่ได้เตี้ย” ฉันทำหน้าหงุดหงิดๆ
“ฮ่าๆ แล้วนี่ เธอจะไปไหนอ่ะ” เค้าเปลี่ยนโหมดจากล้อ มาถามฉัน
“อ๋อ จะไปส่งงานที่ทำตกไว้เมื่อวานน่ะ”
“งั้น..ฉันไปด้วยดิ” เค้ายิ้มให้ฉัน พร้อมฟันสามสิบสองซี่
“อื้ม ไปก็ไปดิ” ฉันพยักหน้า
“มาฉันถือกระเป๋าให้” เค้าอาสาถือกระเป๋าให้ฉัน ก็ดีเหมือนกัน กระเป๋าฉันมันหนักมากๆเลยหล่ะ หนังสือเต็มเลย
“โหยย หนักใช่ย่อยเลยนะเนี่ย เธอหอบอย่างนี้มาทุกวันเลยหรอ”
“อื้ม” ฉันพยักหน้า
“อ๋อ ถึงว่าหล่ะถึงไม่สูงขึ้นสักที”
“นี่นาย!!”
“โอ้ยๆ ฮ่าๆ” ฉันวิ่งไล่ตีเค้า ส่วนเค้าก็วิ่งหนีฉัน เราวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน แต่จะรู้มั้ยว่า...มีสายตาคู่หนึ่งมองมาที่คุณสองคน ด้วยความอาฆาต....
ไรท์ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ
รีดเดอร์ก็คงจะหายหมดล้ะ ร้องแปป T^T
อ่านแล้วก็อย่าลืมกดเม้น กดโหวต กดติดตามด้วยน๊าา
#รักรีดเดอร์ทุกคน จุ๊บๆ >3<
ความคิดเห็น