คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Ep.2 Chanyeol x You_ได้ยินมั้ย? เสียงข้างในใจของฉัน..
Ep.2
"เธอ..พอจะถ่ายแบบเป็นมั้ย? คือ ฉันอยากให้เธอช่วยเป็นนางแบบให้หน่อยน่ะ"
"o.0 วะ...ว่าไงนะคะ" ฉันอึ้งเล็กน้อย และก็ถามไปอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
"เธอมาถ่ายแบบให้ฉันได้มั้ย" ผู้กำกับย้ำอีกรอบ
"........" ฉันเงียบเพราะอึ้งอยู่ ห๊ะ ให้ฉันเนี่ยนะถ่ายแบบ ให้ตายสิ (ชื่อคุณ)เอ๊ยย ทำไมแกซวยอย่างนี้ว้ะ
"ว่าไง ช่วยฉันหน่อยนะ" ผู้กำกับทำหน้าอ้อน
"......." ความเงียบยังคงครอบงำ เอาไงดีเนี่ย ถ้าไม่ช่วยก็จะหาว่าใจดำ แต่ถ้าฉันพลาดหล่ะ เอาไงดีๆ
"คะ คือ ฉันถ่ายแบบไม่เป็นหรอกนะคะ" ฉันปฏิเสธ
"น่าาาาา ช่วยฉันหน่อยนะ ฉันไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว" เค้ายังคงอ้อนฉันต่อไป
"นะๆ ลองดูสักครั้งไม่เป็นไรหรอก ทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แค่ลองดูสักครั้ง" อ้อนมาถึงขนาดนี้ เอาก็ได้ว้ะ
"ก็ได้ค่ะ ฉันจะทำมัน" จู่ๆฉันก็มั่นใจขึ้นมา ตอบตกลงไปซะอย่างนั้น
"เย้ๆๆ ขอบคุณมากๆนะ(ชื่อคุณ)" ผู้กำกับทำท่าดีใจเหมือนกับเด็กยังไงไม่รู้ น่าขำชะมัด ฮ่าๆๆ
"อ่ะๆ งั้นรีบไปแต่งตัวได้แล้ว นี่ๆพา(ชื่อคุณ)ไปแต่งตัว แต่งหน้าหน่อย" ผู้กำกับบอกทีมงาน
"ค่ะๆ"
..........................................
"จะว่าไป เธอนี่หน้าตาดีใช้ได้เลยนะเนี่ย" เสียงของช่างแต่งหน้าเอ๋ยปากชมฉัน
"ขอบคุณนะคะ" ฉันยิ้มให้เค้าเบาๆ
"อ้ะ เสร็จแล้ว ไปใส่ชุดที่ห้องแต่งตัวนะ" ช่างแต่งหน้ายิ้มให้ฉัน หลังจากนั้นฉันก็ไปใส่ชุดสีขาว ยาวลากพื้น ใช่คอนเซ็ปการถ่ายแบบครั้งนี้คือ คู่รัก ฉันใส่มันเข้าไป มันออกหลวมๆหน่อย เพราะว่าฉันตัวเล็ก แต่มันก็ถือว่าพอดีนะ ไม่น่ารังเกียจเกินไป
ชุดแต่งงานที่คุณใส่
...........................................
ฉันเดินออกมา ณ สถานที่ถ่ายทำ ทุกคนต่างจ้องฉัน มองกันเป็นตาเดียว ทำไมหรอ ฉันลืมรูดซิบหรอ ก็ไม่นี่นา
"สวย สวยมาก..." เสียงผู้กำกับเอ๋ยชม พร้อมกับเดินดูรอบๆตัวฉัน
"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แหะๆ"
"ฮ่าๆ อย่าถ่อมตนหน่อยเลย เอ๊อ แล้วนายแบบไปไหนล้ะ" ผู้กำกับถามทีมงานคนหนึ่ง
"อ๋อ ไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวก็มาแล้วค่ะ" ทีมงานตอบ
"มาแล้วคร๊าบบบบ" ชายร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยความร่าเริง ทำไมหน้ามันคุ้นๆว้ะ เหมือนฉันเคยเจอที่ไหนมาก่อน
"ฮ่าๆ พึ่งพูดถึงก็มาเลยนะ ตายยากจริงๆนายนี่" ผู้กำกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"อ๊อ นี่(ชื่อคุณ) นะ เป็นนางแบบใหม่ของเรา และนี่ชานยอลนะ นายแบบที่จะมาถ่ายแบบคู่กับเธอ" ผู้กำกับแนะนำ
"สวัสดีค่ะ คุณชานยอล" ฉันยิ้มอ่อนๆ ทักทายเค้า
"อ๊อ สวัสดีครับ(ชื่อคุณ) ยินดีที่ได้ร่วมงานนะครับ" เขายิ้ม พร้อมกับยื่นมือมาจับมือกับฉัน
"ค่ะ เช่นกันนะคะ" ฉันจับมือเขากลับ แล้วผละมือออก ทำไมหน้ามันคุ้นๆจังอ้ะ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
"อ่ะๆ รู้จักกันแล้วก็ไปเข้าฉากเตรียมถ่ายได้แล้วนี่ก็ บ่ายสามแล้วหนิ" เสียงผู้กำกับพูดแทรกขึ้นมา
"ค่ะ/ครับ"
.........................
"ชานยอล เอามือโอบเอว(ชือคุณ)ไว้นะ แล้ว(ชื่อคุณ)ก็มองหน้าชานยอล เหมือนเป็นคู่รักอ่ะ" ผู้กำกับสั่ง
"เยี่ยม อย่างนั้นแหละ" การถ่ายยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงฉากสุดท้าย
"ฉากต่อไปเป็นฉากสุดท้ายแล้วนะ อันนี้เป็นฉากจูบ ชานยอลเอามือโอบเอวเหมือนเดิม ส่วน(ชื่อคุณ)เอามือพาดบ่า แล้วจูบกันอย่างอ่อนโยนนะ" ผู้กำกับเดินเข้ามาบอกฉันกับชานยอล
"ห๊ะ ฉากจูบ o.0" ฉันชะงัก และยืนแข็งอึ้ง
"ใช่ ฉากจูบ" ผู้กำกับบอกฉัน
"ทะ ทำไม หะ หัวหน้าไม่บอกฉันตั้งแต่แรกหล่ะคะ" ฉันถามอย่างตะกุกตะกัก
"ฉากนี้มันไม่มีในบทที่วางไว้หนิครับ" ชานยอลก็คงจะสงสัยเหมือนกับฉันสินะ
"คือ เราเห็นว่ามันยังไม่สมบูรณ์เท่าที่ควรหน่ะ ก็เลยเพิ่มเข้าไปอีกฉากหนึ่ง พวกเธอสองคนทำได้มั้ย? " ยังจะมีหน้ามาถามอีก หัวหน้าคะ ทำไมคิดอะไรไม่ปรึกษาฉันเลย ฮืออ จูบแรกของฉัน ฉันอุตส่าห์ทะนุถนอม ไว้ให้คนที่ฉันรักและรักฉันจริง แต่จะต้องมาเสียไปเพราะงานบ้าๆชั่วคราวนี่หรอ
"คะ คือ หัวหน้าคะ ฉันไม่ขอถ่ายฉากนี้ได้มั้ยคะ" ฉันตัดสินใจจะปฏิเสธ
"เอ้า ทำไมหล่ะ" ผู้กำก้บถามฉันอย่างสงสัย
"คือ...ฉันไม่อยากเสียจูบแรกของฉันอ่ะค่ะ" ฉันกระซิบข้างหูผู้กำกับ
"ฮ่าๆๆ เรื่องแค่นี้เอง" ผู้กำกับหัวเราะลั่น มันน่าขำตรงไหน ใครบอกเรื่องแค่นี้นี่มันเรื่องใหญ่สำหรับฉันนะคะ
"งั้นเอางี้ ถ่ายเป็นมุมกล้องได้มั้ย ไม่ต้องจูบจริง หืมมม? ทำได้มั้ย?" ผู้กำกับถาม
"กะ ก็ได้ค่ะ" ฉันรับคำ ก็ยังดีหว่ะ มุมกล้องก็ยังดีกว่าจูบจริง
"ก็ได้ครับ" ชานยอลก็ตอบรับคำเหมือนกัน
"เอาหล่ะ เข้าฉากเตรียมถ่ายนะ" ผู้กำกับสั่ง
................
"ชานยอลโน้มตัวลงไปอีกนะ อือๆ แบบนั้นหละ โอเค เยี่ยมมม 
" เห้อมมม จบสักที
"พวกเธอสองคนทำได้ดีมาก หวังว่าจะได้ร่วมงานกันอีกนะ" ผู้กำกับเดินเข้ามาชม ห๊ะ ร่วมงานกันอีกงั้นหรอ ไม่มีทางอ่ะ ฉันไม่มาทำอะไรอย่างนี้อีกแน่นอน
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วแยกย้ายกันกลับเลยนะ ส่วนค่าแรงเดี๋ยวฉันจะโอนเข้าบัญชีให้ ขอบใจมากสำหรับวันนี้" ผู้กำกับยิ้ม
"ค่ะ/ครับ"
..............................................
หลังจากที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ฉันก็เดินออกมาตามฟุตบาท ตอนนี้ ก็ห้าโมงแล้วหล่ะ กลับบ้านเลยดีกว่า
"จ๊อกๆ~~~~~~~" ให้ตายสิ เสียงร้องที่ออกมาจากท้องฉัน อื้ม สมควรไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าแล้วนิ งั้นไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า แล้วค่อยกลับบ้าน
"อันยอง~~"
"เฮ้ยยย!!! " ตาบ้าเอ๊ย ให้ตายสิมาไม่ให้สุ่มให้เสียงตกใจนะเว้ย
"ฮ่าๆ ตกใจหรอ ขอโทษๆ" ชานยอลหัวเราะเบาๆ พร้อมกับขอโทษที่ทำห้ฉันตกใจ
"แล้วนี่จะไปไหนหรอ" เขาถามฉันต่อ
"อ๋อ ว่าจะไปหาอะไรกินอ่ะ ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าแหน่ะ"
"ดีเลย งั้นไปกินด้วยกันมั้ย เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง" เขายิ้ม เขาจะเลี้ยงข้าวฉันงั้นหรอ
"ไม่ดีม๊างงง" ฉันตอบอย่างเล่นตัว ที่จริงก็อยากจะกินข้าวฟรีเหมือนกันนะ
"ดีสิ ป่ะ ไปกินข้าวกัน มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง" เขาจับมือฉันแล้วพาฉันวิ่งไปร้านอาหารแห่งหนึ่ง นายนี่ แอบแต๊ะอั๋งฉันหรอ แต่ก็..ช่างเหอะ แค่จับมือเอง
..................................
"อ๊าาาา อิ่มจัง" ฉันพูดพร้อมกับลูบหน้าท้องเบาๆ
"ฮ่าๆ เธอนี่ ห่วงสวยบ้างสิ เธอเป็นผู้หญิงนะ" นายพูดอย่างนี้ จะหาว่าฉันไม่มีมารยาทงั้นหรอ
"ฉันก็เป็นแบบนี้แหละน่า ก็มันอิ่มนี่" ฉันยิ้มคืนแบบแหยๆ
"น้องเช็คเงินครับ" เขาเรียกให้พนง.ในร้านมาเก็บเงิน แล้วเราก็เดินออกมาจากร้าน
..........................
"ขอบคุณสำหรับอาหารวันนี้นะ ไว้มีโอกาสเดี๋ยวฉันจะตอบแทน" ฉันยิ้มให้เขา
"ฮ่าๆ เดี๋ยวจะรอนะ แล้วนี่เธอกลับยังไง" เขาหัวเราะ แล้วเปลี่ยนมาถามฉันกลับ
"อ๋อ กลับแท็กซีน่ะ"
"บ้านเธออยู่ไหนอ่ะ" โหยยยย ถามถึงที่อยู่ จะทำอะไรฉันป่ะเนี่ย ฉันกับนายพึ่งรู้จะกันไม่ถึงวันเลยนะ
"อ๋อ อยู่แถว XX น่ะ" จะไม่บอกก็ยังไงอยู่หละ ฉันเลยบอกไป
"จริงดิ ฉันผ่านแถวนั้นพอดีเลย กลับกับฉันมั้ย" นั่นไง ชวนฉันกลับ จะทำอะไรฉันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้ ขอบใจนะ" ฉันปฏิเสธอย่างนุ่มนวล เหอๆ
"น่าาาานะๆ เธอไมไว้ใจฉันหรอ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ ฉันเป็นคนดีพอ" ก็แอบไม่ไว้ใจนิดๆอ่ะนะ
"ป่าว ไม่ใช่ ฉันเกรงใจน่ะ"
"ไม่ต้องเกรงใจ นี่มันก็ใกล้ค่ำแล้ว เธอกลับแท็กซี่แล้วแท็กซี่ทำอะไรเธอ เธอจะทำยังไง" นายพูดให้ฉันกลัวแล้วนะ
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันนั่งกลับทุกวัน" ฉันยังยืนยันที่จะปฏิเสธ
"กลับๆฉันเถอะ พอดีฉันมีอะไรจะให้ด้วยน่ะ"
"หืมม อะไรหรอ" ฉันถามด้วยความสงสัย
"เถอะน่าา ป่ะไปขึ้นรถ" นี่นายจับมือฉันเป็นครั้งที่สองแล้วนะ คิดอะไรกับฉันรึป่าวเนี่ย
...............................
"อ่ะนี่" เขายื่นสมุดเล่มหนึ่งมาให้ฉัน พรางขับรถไป
"อะไรอ่ะ" ฉันรับไว้แล้วหยิบมาดู ตอนนี้ชานยอลกำลังขับรถ ส่วนฉันก็นั่งเบาะหน้าข้างๆคนขับ
"สมุดเธอน่ะ เธอทำตกเอาไว้ตอนเราชนกัน พอฉันจะให้เธอ เธอก็วิ่งไปไกลซะแล้ว" เขาอธิบาย
"อ๋ออ ฉันจำได้ล้ะ ว่าแล้วทำไมฉันคุ้นๆหน้านาย ที่แท้ก็นายนี่เอง" ฉันจำได้แล้วหล่ะ นายที่เดินชนฉันเมื่อเช้านี่เอง
"ฮ่าๆ นี่เธอจำฉันไม่ได้หรอ ฉันคิดว่าเธอจะจำได้ซะอีก ความจำสั้นจริงๆ" นี่นายหาว่าฉันสมองเสื่อมหรอ
"นี่นาย ก็คนมันจำไม่ได้นี่นา เฮอะ" ฉันเหวี่ยงนิดหน่อย
"ฮ่าๆ แล้วนี่บ้านเธออยู่ตรงไหน" เออใช่ คุยเพลินเลย จะถึงบ้านแล้วนิ
"ตรงไปอีกนิดอ่ะ อือๆ หยุดๆๆ บ้านหลังนี้แหละ" ฉันบอกให้เขาหยุดรถ
"โหววววว o.0" เขาอึ้งสักพัก อึ้งอะไรว้ะ 5555
"นี่ๆ นาย" ชั้นสะกิดเขาเบาๆ
"......" เงียบ
"นาย.."
"....." เงียบ
"ชานยอล!!"
"หื้มม ตะกี้เธอว่าอะไรนะ" ชานยอลหลุดออกจากภวังค์ แล้วหันมาพูดกับฉัน
"โหวว อะไร" ฉันถามเขา
"บ้านเธอหลังใหญ่มาก ใหญ่พอๆกันกับบ้านฉันเลยนะนี่"
"ฮ่าๆ นายนี่ท่าจะบ้าจริง" ฉันหัวเราะ เขาทำเหมือนคนไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้มาก่อน
"ยังไงก็ ขอบคุณนะ" ฉันขอบคุณที่เขาเลี้ยงข้าวฉัน แถมยังมาส่งถึงบ้านอีก
"อื้ม ไม่เป็นไรคับ คุณผู้หญิง" เค้าทำหน้าทะเล้นๆ กวนๆ ให้ตายสิ ไอ้บ้าเอ๊ยย น่ารักชะมัด -///-
"ไปก่อนนะ" ฉันยิ้มแล้วลงจากรถ พร้อมถือสมุดเล่มนั้นที่เขามาคืนฉันด้วย พรุ่งนี้ก็ต้องเอาไปส่งใหม่สินะ เห้อมมมมม แล้วรถคันขาวก็ค่อยๆเคลื่อนออกไป
........................................
ฉันลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในบ้าน....
"กลับมาแล้วค่ะ มะ.." ฉันหยุดชะงัก เมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่ง นั่งรอฉันอยู่ในบ้าน ซึ่งผู้ชายคนนี้เป็นคนที่เคยทำให้ฉันร้องไห้ ทำให้ฉันเสียใจ ทำให้ฉันเจ็บปางตาย และทำให้ฉันไม่กล้าที่จะให้คำว่า "รัก" กับใครอีกเลย นายหายไปเกือบปี ทิ้งให้ฉัน
อยู่คนเดียว เจ็บคนเดียว แล้วจู่ๆวันนี้นายก็โผล่มาเนี่ยนะ นายมาทำไม นายกลับมาเพื่ออะไร
"แอล...."
โหยยยย จบอีกตอนแล้ว เย้ๆๆ
ไรท์แต่งสดและขาดประสบการณ์ อาจจะงงๆหน่อยขอโทษน๊าาาาา
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านน๊าาา
เป็นยังไงก็คอมเม้นด้วยเน้ออออ
กดโหวต กด Fav ให้ด้วยน๊าา คึคึ ><
ฝากติดตามด้วยนะคะ
รักรีดเดอร์ทุกคน จุ๊บ >3<
ความคิดเห็น