คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : 11 เยื้อใยที่ยังค้างคา
เหมือนอยู่ในห้ว้อมนร์ทำให้ินานาเผลอัวอย่าัน
ไม่รู้ัวว่ายมือึ้นโอบพระศอท่านายทำไมและทำลไปั้แ่เมื่อไหร่เป็นไปามสัาาที่ทำให้เธอรู้สึล้ายเอเหุาร์อาฟเอร์็อหลัแผ่นินไหวนาให่
เมื่อทรถอนพระโอษ์ออห่าแ่ั่วะ แล้วประทับพระโอษ์่ำร้อนแนบลบนลีบปาอเธออีรั้เปรียบเทียบับแผ่นินไหวระลอสอที่แม้มีวามรุนแระน้อยว่าระลอแร
แ่็ทำให้เธอใสั่นรัวหัวใเ้นแร
ท่านายทรหยอล้อพระโอษ์เล้าลอริมฝีปาเ็มอิ่มอเธอนพอพระทัย
ทรทราบว่าสัมผัสอท่านส่ผลเ่นไรับินานาเมื่อถอนพระโอษ์ออแล้วแย้มพระสรวล
ทอพระเนรมอนในวแนถอนหายใสะอื้นะพริบาแผ่วเบา นัยน์าปรือูเ็ี่
เนื้อัวสะท้านนทรสัมผัสไ้ อาารแลบลิ้นเลียริมฝีปาอเธอทำให้พระทัยระุรุนแร้วยวามลุ่มหลเ้าอริมฝีปาอิ่ม
ินานารู้สึอับอายที่เผลอปล่อยัวปล่อยให้หัวใเพริไปับรสสัมผัสอท่านายึรีบประอัวยืน
หัวใเ้นระส่ำน้อรีบันัวออห่าอ้อมพระร
หน้าแ่ำทำหน้าไม่ถู เลยรีบหันหลัหลบสายพระเนรที่ทอมอมาที่เธออย่าพิศวาส
ท่านายทรถอนพระปัสสาสะเมื่อหิสาวร่าบาระหหันหลัให้ นาอนเป็นแพับวาลมใสอเธอิอยู่ในพระทัยนอยาึร่าอเธอเ้าิอุระและ้มพัร์ทอเนรวาลม่ำปรือสุแสนเ็ี่อเธออีรั้
ยิ่ิริยาวาปลายลิ้นเลียริมฝีปาอวบอิ่มอเธอยิ่เล้าให้อารม์อท่านโลแรึ้นนแทบะทรวบุมอ์ไว้ไม่ไหว
ทรปิเนรลพร้อมรัสถาม้วยพระสุรเสียสั่นนิ ๆ
“ุอยาล้าหน้าใหม่่อนะออไปพบรวิแน่
ๆ พระนา” พระสุรเสียหวานล่าวเบา ๆ
“เพะ”
เธออบโยไม่หันลับไปมอท่านาย
แ่เลี่ย้วยารหลบเินไปยัห้อน้ำพร้อมระเป๋าถือในมือ ทรทอเนรมอามแผ่นหลัรอเธอที่รีบ้ำพรวหายเ้าไปในห้อน้ำอย่ารวเร็ว้วยวามเอ็นู
ทรทราบว่าหิสาวอายที่เผลอสนออบสัมผัสอท่านอย่าน่ารั...ในะที่ท่านายทริถึริมฝีปาอิ่มอเธอ
ินานาเอลับำลั้อมอใบหน้าและริมฝีปาอนผ่านระเา้วยหัวใที่ยัเ้นถี่รัว้วยวามาบ่าน
รสูบรั้นี้่าารั้แรที่ท่านายประทานให้เธอลิบลับ เธอสะบัศีรษะแร ๆ
ไล่พระเนรมที่ิารึใเธอนามหลอหลอนเธอแม้ยามที่ไม่ทรอยู่ใล้
“ไม่นะ
พระนาเธอะหลไปับสัมผัสอท่านไม่ไ้ ท่านทรรันาถนารี ืนเธอเผลอไปับท่าน
เธอ้อเสียทั้ัวและเสียทั้ใแน่ ๆ
่อไปห้ามเผลอัวอบสนอท่านแบบนี้อีเ็า เ้าใไหมินานา”
เธอเปิน้ำพร้อมวัน้ำสาใบหน้าัวเอหลายรั้ิ
ๆ ัน่อนะเยหน้าึ้นมอระ
ภาพที่สะท้อนออมาือใบหน้าแ่ำอหิสาวที่ยัเ็มไป้วยรอยพิศวาสในแววา
เธอไม่ิว่าร่าายเธอะสนออบ่อสัมผัสอท่านายรวเร็วเหมือนน้ำมันเื้อเพลิที่พร้อมะเผาไหม้เพียแ่แะ้อประายไฟเล็น้อย
ท่านายทรทอเนรหม่อมอท่านเินออมาาห้อน้ำ้วยใบหน้านวลามที่ถูแ่แ้มเรียบร้อย
แ่สายาอเธอลับหลบเนรท่านลอเวลา ิริยาระมัระวัอเธอทำให้ทรำ
แ่ยัไม่ทรรับสั่ใ ๆ เพราะไม่อยาให้เธออายมาไปว่านี้
ทรผายพระหัถ์เล็น้อยเป็นเิบอให้เธอเินนำ ส่วนท่านะำเนินาม
และหิสาว็ไม่รอให้้อทรรับสั่้ำเมื่อเธอเินรออไปทันทีโยไม่เหลียวหลัลับมามอท่านเสีย้วย้ำ
พระโอษ์ยึ้น้วยวามบัน
ยิ่มอแผ่นหลัเหยียร ลำอเิอเธอยิ่ทรแย้มสรวล
พระเนรมมอไล่ไปที่้นาาว้นเหุให้ทรเผลอมอนลืมยับอ์เ้า่วยเธอเ็บแฟ้มนเป็นเหุให้เิเหุาร์วาบหวามที่ทรถูพระทัย
ถ้าไม่ิว่าเป็นห้อทรานและเธอนัเพื่อนไว้แล้วล่ะ็ ยัไม่ทรแน่พระทัยว่าะยอมปล่อยเธอ่าย
ๆ อย่านี้ บาทีอาะทรวยโอาสับร่าบาอเธอมาว่านี้อีนาน
แ่เพียำริในพระทัย็ทรรุ่มร้อนล้ายะเป็นไ้ึ้นมาทันที
ทรหยุพระบาทเล็น้อย่อนะสูพระอัสสาสะเ้าอีรั้เพื่อวบุมารเ้นอพระหทัย่อนะเส็ามหิสาวพลาส่ายพระพัร์ปัภาพในินนาารออ์เอ
นี่หาหิสาวรู้ว่าท่านำริสิ่ใ ทรทราบทันทีว่าเธอยิ่โหลบออให้ห่าท่านมาว่านี้เป็นแน่
าิลแล
ีทีเอส
รถีานสุหรูอพระอนุาถูนำมาใ้เมื่อทรรู้ว่าหิสาวนัเพื่อนหนุ่มไว้ไลถึบาปู
ท่านทรรับสั่ให้มหาเล็นำมันมารับท่านและหม่อมที่บริษัททันที
เมื่อมหาเล็เปิประูรถ้านหลั ท่านทรแะเอวบารอนเธอึ้นนั่เรียบร้อยึทร้าวาม
ทรแย้มโอษ์เล็น้อยเมื่อเธอเบียัวเอับประูรถอี้านพลาหันใบหน้ามอออไปนอหน้า่ามวิวทิวทัศน์้าทาโยไม่เหลือบายาแลมาทาท่านนานว่าห้านาทีแล้ว
“นี่ผมูเสียอุมา้วยแน่
ๆ ใ่ไหมพระนา ุถึเียบไปเลยั้แ่ออมาาวิษุรัสรร์” ทรระเ้า
“...”
ินานาหันมาทำาโและใบหน้าแ่ำับำหยอเย้าอท่าน
“หึหึ
ุนี่ยันหน้าแริ ถ้าุยันหน้าแทุรั้ที่สบาผมแบบนี้
ผม้านเสน่ห์อุไม่ไ้อย่าทีุ่ว่าแน่ ๆ พระนา” ทรสรวลเบา ๆ
แ่พระเนรพราวรอยำ
“อย่ามาหลเสน่ห์หม่อมันเลยเพะ เี๋ยวนรัอฝ่าบาทะเสียใะเปล่า ๆ”
ินานาสะบัเสียใส่ท่าน
พระเนรมอท่าน้อมอหิสาวรหน้า
ทรแปลพระทัยและรู้สึเหมือนพระอนุาเ้าไปทุะเมื่ออยู่ใล้เธอ
ทรแย้มสรวลบ่อยึ้นทั้ที่ปิไม่เยที่ะทรสรวล่าย ๆ แ่ินานาทำให้ทรรู้สึไ้ถึวามอิ่มเอมพระทัยอย่าที่ไม่ิว่าะเิเมื่อไ้อยู่ใล้ผู้หิที่ึ้นื่อว่าเป็นหม่อมอท่านอย่าินานา
ร้านอาหารในสถานาอาาศบาปูเ็มไป้วยผู้นำนวนมาที่แวะเวียนมาื่ม่ำบรรยาาศานเมือท่านายมอเห็นรวิลุึ้นวัมือส่สัาให้มาแ่ไล
ทระัพระวรายเล็น้อยเมื่อไม่ไ้ทอเนรเห็นแ่รวิและวฤเท่านั้น
ที่โ๊ะอาหารอีฟาหนึ่ยัทรพบสายาื่นเ้นยินีอนรัึ่วู่มาับู่หมั้นอเธออี่าหา
“ูเหมือนว่าู่รัอฝ่าบาทะายยาเหมือนันนะเพะ
นามาไลถึที่นี่ยัอุส่าห์บัเอิพบัน” ินานาเยาะเบา ๆ
“หึหรือเปล่า”
ทรถามระเ้า
“โอ๊ะ..ทรรัสใหม่ไ้เลยเพะ
หม่อมันใว้าราวมหาสมุทรเลยเพะเรื่อหึหวนี่ไม่มีอยู่ในสารบบวามิแน่ ๆ
แ่ไม่รู้ว่าุิิศัิ์ะใว้าเหมือนหม่อมันหรือเปล่านะเพะ” ินานายัไหล่
“ุนี่มัน...”
ท่านนัทรหุหิับำประประันอหม่อมเล็น้อย
ินานาเบะริมฝีปาเล็น้อยแ่เท้ายั้าวรไปยัโ๊ะที่เพื่อนหนุ่มนั่อยู่โยไม่สนในาถนารีที่ำลัหาโอาสเ้ามาทัทายท่านนัอยู่แน่
ๆ ส่วนท่านายไ้แ่ถอนพระปัสสาสะระอาหิสาว้าพระวราย
พระเนรเหลือบมอนรัที่ยัทรรู้สึเสียายและอาวร์เธออยู่
ยิ่เห็นเธอับายที่ึ้นื่อว่าเป็นู่หมั้น ท่านอที่ะรู้สึยอแสลพระทัยไม่ไ้
นาถนารีื่นเ้นและีใเป็นที่สุเมื่อไ้พบท่านายนั
ยิ่เห็นพระเนรอท่านแม้ะทรอยู่ในห่าาเธอั้ไลแ่เธอลับยัสัมผัสไ้ถึวามอาวร์และเสียายเธอในวพระเนร
ยิ่ทำให้หิสาวระหยิ่มในอส่สายาเยาะหยันไปยัเพื่อนสาวที่ไ้รอบรอัวท่านแ่พระทัยอท่านลับยัเป็นอเธอผู้เียว
“นั่นท่านนัับหม่อมนี่”
ุิิศัิ์ล่าว
“่ะ
เราไปทัท่านันหน่อยีไหมะ” เธอรีบวนู่หมั้นวัยราทันที
“ูเหมือนท่านะทรนัพี่น้อพศ์หิรัไว้้วย
ผมอยาุยับุวฤพอี” ุิิศัิ์ยิ้มใหู้่หมั้นสาว
ื่ออวฤทำให้หิสาวะันิหนึ่เพราะไม่ปรารถนาะเสวนาับายหนุ่มู่วเ่าอเธอ
เารู้ัเธอีเินไปและที่สำั วฤ
พศ์หิรั เป็นผู้ายที่น่าลัว ถ้าไม่ำเป็นเธอไม่อยายุ่ับเาอี
แ่ที่เธอิไม่ถึ็ือเาะเป็นพี่ายอรวิและยัสนิทสนมับินานา้วย...เธอเินามหลันายิิศัิ์ไปยัโ๊ะที่ท่านายประทับ
สายาเว้าวอนอเธอส่ไปถึท่านโยไม่ให้นายิิศัิ์เห็น
แ่เธอไม่แร์สายาอีสามู่ที่เหลือบมอเธออย่าเยาะหยัน
“ถวายบัมฝ่าบาท”
นายิิศัิ์ล่าวทัท่านนั
“ถวายบัมเพะฝ่าบาท”
นาถนารีส่สายาหวานให้ท่านนัทันที
“สวัสีรับหม่อม ุวฤ ุรวิ”
นายิิศัิ์หันมาให้วามสนใหนุ่มสาวอีสามน
“ไม่ิว่าะไ้พบพวุที่นี่”
ท่านายทรรับสั่ับทั้สอ
“นั่นสิรับ
โลลมริ ๆ”
วฤล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะที่ั้ใส่ไปถึหิสาวอีนที่ทำเิหน้าใส่เาอยู่
“ูหม่อมะสใสีอยู่นะะ”
นาถนารีไม่สนใสายาอวฤ เธอหันมาเยาะินานาแทน
“ธรรมานะ๊ะนาถ
ามประสานมีวามสุ ็ันเพิ่เสสมรสับท่านายที่เป็นที่หมายปออบรราม ปลวที่หวัะแทะโลมท่านแ่ไม่มีโอาสนี่๊ะ”
ินานายัไหล่พร้อมพู้วยน้ำเสียน่าหมั่นไส้
ทำให้พระเนรอสวามีุ่นนิ ๆ ับำระทบอเธอที่มี่อู่รัเ่าอท่าน
แ่สายาอีสอู่ับพราว้วยรอยำัน
่าับามุอนาถนารีที่ลุวาว้วยวามโรธ
“...”
นาถนารีเม้มริมฝีปาเมื่อโนู่อริสาวว่าระทบ
“หึหึ
แู่เหมือนนาถะไม่่อยสใสเท่าไหร่นะ
เพราะุิิศัิ์ยัไม่ยอมัานแ่แน่ ๆ เลยใ่ไหมรับนี่”
รวิไ้ที่วยเพื่อนทันที
“อีสัพัแหละรับ
้อให้ยัยหนูเาโอเ่อน” นายิิศัิ์ยิ้มอย่ายอมรับพร้อมล่าวอย่าไม่ปิบั
“อย่านั้นเหรอรับ”
วฤอยาะหัวเราะใสู่่วเ่าที่เลือบเศรษีแ่ที่ทั้เี้ยวและยัเื่อฟัลู
“นาถว่าเราอย่ารบวนท่านายับเพื่อนนานเลย่ะุศัิ์”
นาถนารีพยายามระับวามโรธเ็มที่
“โอาสหน้าเราไ้พบันอี ระหม่อมทูลลา ลานะรับทุน”
นายิิศัิ์ล่าว
“ทูลลาเพะฝ่าบาท”
นาถนารีหันมาล่าวลาท่านนั้วยเสียเศร้านิ ๆ
“โอาสหน้าพบันรับ”
ท่านายล่าวับนรั้วยวามเห็นใ
 |
|
ความคิดเห็น