คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ๕.๒ คนนอกสายตา รีไรท์
ระทั่ารรับราวัลสิ้นสุพิธีารภาสนามบสิ้นล
ภพพลอยึเรียมัวที่ะเินทาลับโยไม่ิะอยู่รอแนไท สาวน้อยเินผ่านประูสนามเรียมะเินออไปที่ป้ายรถประำทาถ้าไม่บัเอิพบรอยสยามับรีเ้าเสีย่อน
“ภพพลอยมาูเพื่อน ๆ เหมือนันเหรอ”
รอยสยามเปิยิ้มส่ให้หิสาวพร้อมับเอ่ยทัถาม
ภพพลอยเยหน้าึ้น วาสบาับายหนุ่ม เธอยมือไหว้ึ่เา็รับไหว้เธอ้วยสีหน้ายิ้มแย้มพลาหันไปทารี
ทำให้ภพพลอย้อเบือนหน้าไปมอาราสาว้วยทว่าสายาไม่เป็นมิรอเ้าหล่อนทำให้เธอะัไปนิหนึ่แ่ยัรัษามารยาทที่ีึไม่ลืมที่ะยมือไหว้อีฝ่าย้วย
ลับไ้รับิริยาหมาเมินไม่ใส่ใทำเหมือนมอไม่เห็นอบลับมา
“ภพมาทำ่าวอะ่ะ” ภพพลอยอธิบายเสียเบา
พยายามที่ะไม่มอรีพร้อมับหาทาะเลี่ยาทัู้่แ่รอยสยามไม่เปิโอาสให้เธอเอ่ยลา
“อ้อ...แล้วุำลัะไปไหน
ลับบ้านเลยหรือเปล่า” รอยสยามถามเบา ๆ
“ำลัะไปเรือนราพฤษ์่ะ” เธออบสั้น ๆ
“ถ้าอย่านั้น็ไปพร้อมผมับรีีว่า
ืนออไปึ้นรถประำทาอนนี้ไ้โหนเบียับหนุ่ม ๆ พวนั้น
รับรอรถะแน่นเป็นปลาระป๋อแน่ ๆเียว”
“ไม่เป็นไร่ะ
ภพไม่รบวนุสยามับุรีีว่า่ะ เี๋ยวภพเรียแท็ี่ไปเอ็ไ้”
ภพพลอยปิเสธทันที้วยวามรู้สึอึอั
แ่แอบมอพวเาห่า ๆ หัวใเธอ็เ็บหนึบนาแล้ว
ถ้า้อทนร่วมเินทาไปพร้อมทัู้่ให้เห็นภาพวามหวานอพวเา เธอไ้ลั้นใายแน่
ๆ ราวนี้
“ไปพร้อมันนี่แหละ
ผมั้ใะพารีเาแวะไปิมอาหารฝีมือเิมที่เรือนราพฤษ์อยู่แล้ว” รอยสยามเอ่ยและไม่เปิโอาสให้เธอปิเสธ
“ไปรับรี
ผมรับรอว่าุะ้ออบอาหารฝีมือเิม
ที่เรือนราพฤษ์เาึ้นื่อเรื่ออาหารำรับาววั
ุแม่ท่านยัิใ้อไปรับประทานบ่อย ๆ”
รอยสยามหันมาเอ่ยับนรั้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“แหม...ถ้าสยามรับรอนานี้
รี็เื่อ่ะว่าอาหารที่นั่นะ้ออร่อยริ ๆ
แ่ถึะอร่อยแ่ไหนรี็ว่าสู้ฝีมือารทำอาหารอสยามไม่ไ้แน่ ๆ
ุทำอะไรให้รีทาน รี็ว่าอร่อยว่าอาหารร้านไหน ๆ ทั้นั้นแหละ่ะ”
รีหยอำหวานใส่นรัพร้อมับอแนเาแน่นราวับ้อารประาศให้หิสาวอีนทราบถึสถานะอเธอับรอยสยาม
“หึหึหึ...นรัอผมนี่ปาหวานริ
ๆ เลยว่าไหมหนูภพ” รอยสยามหัวเราะเบา ๆ
้วยวามเอ็นูในัวรีพลาหันไปพยัพเยิับภพพลอยึ่ไ้แ่ยิ้มื ๆ
และ้มหน้าหลบสายา
‘โอ๊ย!!! ไม่้อมาถามไ้ไหม นยิ่ปวใอยู่
หวานันริหวานันั หมั่นไส้ที่สุ’ น่อนหน้าหลบาพร่ำบ่นในใ
“รีหวานไม่ไ้รึ่อสยามหรอ่ะ
เื่อไหมะุภพว่าเิมารียัไม่เยเห็นผู้ายนไหนปาหวาน
เอาใเ่เท่าสยามเลยสัน”
รีแสร้เอ่ยโอ้อวใส่หิสาว
เธอ็ไม่ทราบว่าทำไมถึ้อรู้สึไม่ถูะาับเ็นนี้นัทั้ที่เพิ่ไ้พบันวันแรเท่านั้น
แ่สายาที่เ็นนี้ทอมอนรัอเธอ
รีมอปราเียว็ทะลุไปถึหัวใอีฝ่ายว่าิอย่าไรับนอนเอ
เพราะะนั้นเธอำเป็น้อัไฟเสียแ่้นลม ผู้ายนนี้เป็นอเธอนเียวเท่านั้นอย่าหวัว่าเธอะยอมให้ใรหน้าไหนเียใล้หัวใรอยสยาม
“หนูภพรำาเราสอนแย่แล้ว
ผมว่าเรารีบไปันีว่ารับ” รอยสยามหันไปมอภพพลอย
‘บอเลยว่ารำาที่สุ’
ภพพลอยอบในใะที่เอาแ่้มหน้า้มาไม่มอใรและไม่เอ่ยำใ
ๆ ระทั่เห็นายหนุ่มหันไปเปิประูรถให้นรัเธอึเอ่ยึ้นอย่าอึอั
“แ่...ภพว่าภพไปเอีว่านะะ”
“ไป้วยันนี่แหละ่ะุภพ
ไหน ๆ เรา็ะไปทาเียวันอยู่แล้ว ึ้นมาเถอะ่ะ”
รีวัหาามอภพพลอยเล็น้อยพลาเอ่ยอย่าเอาในรัแม้ใริะไม่อยาร่วมทาับเ็สาวเท่าไรนั็าม
“ึ้นไปเถอะหนูภพ”
รอยสยามเอ่ยพร้อมับึประู้านหลัเปิให้หิสาว
ภพพลอยถอนหายใยาวระบายวามอึอัใและำใ้อ้าวึ้นไปนั่ที่เบาะ้านหลัรถอย่ายอมำนน
แ่ทันทีที่เธอเยหน้าึ้นและบัเอิะ้อสบาับรีผ่านระมอ้าน้าัวรถทำให้หัวใอเธอสะุรู้สึไม่สบายใเลย
เธอเพิ่รู้ว่าวัวสันหลัหวะรู้สึอย่าไร็อนที่ไ้เผิับสายารู้ทันอรีนี่แหละ
‘ะมออะไรนันะ’
หิสาวแอบรู้สึหนัใน้อหลบสายาวับวาวอาราสาว
ทำไ้เธออยาะ้าวลารถมันะให้รู้แล้วรู้รอแ่็หมปัาเพราะรอยสยามนำรถเลื่อนออสู่ท้อถนนเป็นที่เรียบร้อยและถึยัไเา็ไม่ยอมให้เธอปิเสธไม่ร่วมทา้วยอยู่ี
“ไม่ทราบว่าปีนีุ้ภพพลอยเรียนปีไหนแล้วะ ใล้ะบหรือยัะนี่”
รีเอ่ยถามเหมือนะวนุยแ่ริ ๆ แล้วั้ใะเ็บ้อมูลอหิสาว
“ปีสอ่ะ”
ภพพลอยอบพลาแอบลอบถอนหายใยาวระบายวามรู้สึอึอัใ
“มีแฟนหรือยัะ
สวยอย่าุภพพลอยนี่มีหนุ่ม ๆ มารุมให้วามสนใันมาโอยู่ริไหมะ”
รีสบาเ็สาวผ่านระ้าน้ารถ
“...ภพไม่เยิเรื่อพวนี้หรอ่ะ
หน้าที่อภพือั้ใเรียนให้บ เรื่ออื่นภพไม่เยสนใเลยริ ๆ”
ภพพลอยเอ่ยเรียบ ๆ ไม่แสวามรู้สึ
“ีแล้วหละหนูภพ
ุน่ะอายุยัน้อยยัไม่ถึวัยที่ะมาิเรื่อวามรั ผมว่าเราั้ใเรียนให้บะไ้ออไปามล่าฝันอย่าที่เราั้ในั่นแหละีที่สุแล้ว”
รอยสยามเอ่ยสนับสนุนวามิอเ็สาว้วยวามรู้สึีใที่ไ้ยินเธอเอ่ยอย่ามีวามิ
“แหมสยามหละ็หัวโบรานัเียว
เี๋ยวนี้เ็ ๆ เา็บหาันเป็นนรัให้เลื่อนเมือ
แ่วาัวให้ีไม่ทำเรื่อเสียหายมันะเป็นไรไปะ” รีเถียพลาให้เหุผล
“แ่ถ้าั้ใเรียนอย่าเียวไม่มีเรื่อรัมารบวน็น่าะีว่านะรับรี
ส่วนเรื่อรั ๆ ใร่ ๆ นี่ไว้เรียนบแล้ว่อยิ็ไม่สายหรอ ริไหมหนูภพ”
รอยสยามยืนยันวามิอนพลาสบาภพพลอยผ่านระมอหลัและเอ่ยถามวามเห็น
“่ะ”
ภพพลอยอบพร้อมับหลุบามอมือนเอเพราะสัมผัสไ้ถึวาวับวาวอีู่ที่ำลั้อมอเธออยู่เ่นัน
“เ้าันเป็นปี่เป็นลุ่ยเียวนะะ”
รีเอ่ยเหมือนะระเ้าทั้สอเล่นแ่ลึ ๆ ในใแล้วเธอำลัหมั่นไส้เ็สาวที่ทำเป็นแสท่าทาเรียบร้อย่อหน้านรัอเธอ
“หึหึหึ...เป็นเพราะผมับภพอบอะไรเหมือน
ๆ ันหลายอย่า เราเลยิเห็นอะไร ๆ ่อน้าะล้ายันละมัรับ”
รอยสยามหัวเราะเบา ๆ
“ฮึ...รีนึว่าุะอบอะไร
ๆ ล้ายับรีะอีนะะในเมื่อเราเป็นนรััน็น่าะมีวามอบล้ายัน
ไม่ใ่เหรอะ” รีทำเสียระเ้าระอใส่นรัอย่ามีริ
“สำหรับรี...ไม่ว่าุะอบอะไรผม็อบ้วยอย่าไม่มี้อแม้่าหารับ
ไม่ใ่แ่อบล้ายัน” เาหันมาเปิยิ้มอ่อนโยนพลาทอสายามอนรั้วยวามเสน่หา
‘แหวะ! เลี่ยน’
ภพพลอยรู้สึหมั่นไส้
เพิ่รู้ว่าไอ้วามรู้สึหุหิรำาใมันทรมานเ่นไร็วันนี้นี่เอ เมื่อ้อทนฝืนทำหน้านิ่ฟันที่เธอแอบรั
พร่ำพรอำหวานับู่รัอเา หิสาวสูลมหายใลึเ็มปอและ่อย ๆ ระบายออ่อนะเบือนหน้าปล่อยอารม์ทอสายามอผ่านระ้าื่นมทิวทัศน์้าทา
ระทั่ายหนุ่มเลื่อนรถเ้าสู่หน้าเรือนราพฤษ์
เธอึ้าวลารถันให่พร้อมับเอ่ยอบุทั้สอ้วยิริยานุ่มนวล
“อบพระุมา่ะ”
“นั่นบ้านุภพเหรอะ”
รีเหลือบามอไปทาฤหาสน์สีเหลืออ่อนัอบาวที่อยู่เยื้อไปาเรือนราพฤษ์้วยวามรู้สึประหลาใ
าไม่ถึว่าเ็สาวะมีานะีระับนี้
“เปล่า่ะ
บ้านภพอยู่แถวหลัวัโพธิ์ ภพมา่วยานุรัิาลที่เรือนราพฤษ์่ะ” ภพพลอยเอ่ยเรียบ
ๆ
“อ้อ...”
ฮึ นึว่าหน้าาอย่าเ็นี่ะมีานะระับเศรษีริ ๆ ะอี
ที่แท้็แ่นานร้านอาหารแ่นั้นเอ
“เิุรีับุรอยสยาม้านในเลย่ะ
ภพอัวไป่วยุรัิาลหลัรัว่อน่ะ” ภพพลอยรีบเอ่ยอัวับทัู้่ทันที
“ามสบายเลยรับหนูภพ”
รอยสยามพยัหน้าพร้อมับเอ่ย่อนะเปิยิ้มอ่อนโยนะที่รีแ่ยยิ้มมุมริมฝีปาและทอสายามอามหลัภพพลอยที่เินเลี่ยไปทา้านหลัเรือนราพฤษ์่อนที่รอยสยามะโอบเอวเธอเินไปทาประูทาเ้า้านหน้าอเรือนราพฤษ์
“สยามับเ็ภพพลอยนั่นรู้ัันมานานแล้วเหรอะ”
รีเยหน้าึ้นเอ่ยถามนรั้วยวามสนใ
“สัสอปีว่าแล้วหละรับ
ผมับเพื่อนมาทาน้าวที่เรือนราพฤษ์ันบ่อย ๆ ็เลยพลอยไ้รู้ัหนูภพแ
อีอย่าุน้าทับทิมเ้าอฤหาสน์หลันี้ับุแม่อผมท่าน็สนิทสนมันพอสมวร
ยายหนูภพเาเป็นลูสาวเพื่อนอุน้าทับทิมท่าน เลยพลอยไ้รับวามเอ็นูาุแม่อผมไป้วย”
“น่าน้อยใริ ๆ นะะ
ทีเ็ภพพลอยนั่นุแม่อุท่านยัเมาให้วามเอ็นูไม่เหมือนับรี
ไปบ้านุทุวันนี้ท่านยัปิบัิับรีอย่าปั้นปึ่ไม่เปลี่ยน” าราสาวเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียที่พยายามะปปิวามรู้สึหุหิไม่พอใเมื่อนึถึมาราอนรั
“อย่าิมาเลยรับ
รับรอว่าอีหน่อยท่านะ้อรัุเหมือนที่ผมรัุแน่ ๆ ในเมื่อรีอผมทั้สวย
น่ารัและ่าเอาในานี้ใระห้ามใให้ไม่รัุไ้ล” เาเอ่ยปลอบในรัเบา ๆ
้วยน้ำเสียอ่อนโยน
รีหยุ้าวเินเมื่อถึั้นบันไ้านหน้าเรือนราพฤษ์
เธอหันหน้าเ้าหานรัพร้อมับเยหน้าึ้นสบาู่ม่อนะเอ่ยอ้อนเสียอ่อนเรียร้อให้เารับปาเอ่ยสัา
“สัานะะสยามว่าุะไม่รัใรอีนอารี”
รอยสยาม้มศีรษะลนหน้าผาิิับหน้าผาอนรัะทอสายามอเธอถ่ายทอวามรู้สึรัใร่ผ่านวาพลาเอ่ยระิบเสียหวาน
“ถ้าหัวใอุยัเป็นอผม...ผมไม่สามารถรัใรไ้อีแล้วหละรี”
รอยสยามเอ่ยอ่อนโยน
“รีรัุ่ะ
หัวใอรีะเป็นอุนเียวลอไปะสยาม”
าราสาวเปิยิ้มสใส่อนะเย่ยืนบนปลายเท้ายัวึ้นประทับริมฝีปาลบนแ้มสาอย่าไม่อายสายาใร
และทันทีที่เธอยับัวออห่านรั
สายาพลันสบับหิสาวที่ยืนมอเธอับรอยสยามผ่านระบานใสออมาาภายในเรือนราพฤษ์
วาู่นั้นูเศร้านรีสัมผัสไ้ เธอึเปิยิ้มมุมปา้วยวามรู้สึสะใ
ความคิดเห็น