คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ๔.๒ เงาอดีต รีไรท์
ภพพลอยะพริบาเร็วๆ พร้อมับวาามอรอบาย สถานที่ึ่ไมุ่้นินำลัสร้าวามันให้หิสาวอีรั้
แสไฟสีส้มมาาหลอไฟเล็ๆ ที่ห้อยระโยระยาไปทั่วบริเว
ไม่ว่าะเป็น้นไม้นาให่ ไม้พุ่มนาเล็ให้วามสว่าสไวระยิบระยับ
รอบัวอาาร็ประับวไฟราวะส่อแสแ่ับแสเือนที่สุปลั่อยู่บนผืนฟ้าสีำหม่น แู่เหมือนแสเือนและแสไฟะเิรัสสู้วาสใสอหิสาว
ที่ำลัเินทอน่อื่นมบรรยาาศรอบบริเวบ้านเนิธรไม่ไ้
ภพพลอยหยุสายาที่สาวน้อยร่าโปร่บาวัยไม่เิน
18 ปี
สวมุแ็ทันสมัยสีหวาน
รัเ็มัโว์เอวอเน้นทรวทรามราวนาแบบหน้าปนิยสาร ลำอระหประับ้วยสร้อยอทอำาวและี้เพรเม็เล็
เ้าับุ้มหูเพรลวลายเียวัน
หิสาว่อยๆ
เินห่าออาบริเวานที่ลาล่ำไป้วยผู้นทั้ายหิ บานสวมุไทยสมัยรัาลที่ห
เหมือนัเ่นที่ภพพลอยเยเห็นในภาพถ่ายุหิยี่สุ่นที่ฤหาสน์อรรถสุนทร
ใบหน้าามอสาวน้อยล้อมรอบ้วยผมัเป็นลอนามสมัยนิยม
ภพพลอยำไ้ีว่าเธอือุพุ้อน บุรสาวเ้าพระยาอรรถสุนทรับุหิยี่สุ่น
เสียเรื่อนรีฝรั่บรรเลเล้าลอแสาหลอไฟสีส้มและแสันทร์สีนวล
ทำให้พุ้อนเพริไปับบรรยาาศวนฝัน หิสาวหลบลี้ผู้นำนวนมาที่มาร่วม้อนรับารลับสู่พระนรอนายพันรีหลวสีหราเโบุรายนเียวอเนิธรันอย่าับั่
สาวสวยทั่วรุแ่ันันแ่ายประทินผิวมาเพื่อานนี้โยเพาะ
ยเว้นเธอที่ไม่ใร่ะสนใุหลวหนุ่มสัเท่าไร และหาไม่ถูมาราบัับมาแล้วละ็
อย่าหวัว่าเธอะเห็นวามสำั
พุ้อนเพลิเพลินับวามสัเียบ
หลัเินห่าบริเวานออมาไ้ระยะพอสมวร วามมื็่อยๆ แทนที่แสไฟ
แ่เพราะไม่อยาทนปั้นหน้าหว่านยิ้มับใร เธอึเินเลี่ยหลบออมา
แสสว่าที่ไม่เพียพอทำให้เธอเือบเสียหลัล้มเมื่อรอเท้ามีส้นอเธอมปัเ้าไปในิน
“อุ๊ย!”
ภพพลอยสัมผัสไ้ถึวามใอพุ้อน
หิสาวะำลัใหายเพราะเือบะล้มว่ำะมำหายเนื่อาเสียหลัเป็นแน่
แ่ทันทีที่เอวอสัมผัสไ้ถึวแนแ็แรที่โอบระับัวเธอไว้สนิทแนบับแผ่นอว้า
หิสาว็แอบผ่อนลมหายใยาวอย่าโล่อ
แม้ะรู้สึัเินที่เผลอทำัวุ่ม่าม่อหน้านแปลหน้า
แ่ทันทีที่ั้หลัไ้เธอ็รีบยับถอยาห่าายหนุ่มที่เาเอาว่า
เาะบัเอิผ่านมาพอีในัหวะที่เธอเือบล้ม ึ่วยประอเธอไว้ไ้ทันเวลา
“เ็บรไหนหรือเปล่ารับน้อพุ้อน”
เาเอ่ยถามเสียทุ้มอ่อนโยน
ภพพลอยรู้สึประหลาใึเยหน้าึ้นสบามในระยะประิ
ฝ่ายายยัประออรอบเอวอเธอไว้มั่น
แผ่นอว้าอยู่ใล้เสียนหน้าอเาับเธอแทบะิสนิทแนบัน
ใล้นิที่เธอสัมผัสไ้ถึลมหายใร้อนผ่าวที่เป่าร้นอ
ใบหน้าหิสาวแปลั่เป็นสีมะเือเทศสุ
ร่าเพรียวสั่นเล็น้อยะรีบร้อนเอ่ยะุะั
“ปล่อย่ะ...”
ภพพลอยอใเ้นแรไปับวามใล้ินั้นไม่ไ้
ใบหน้าเป็นสีเรื่อะผลัไสืนายออาวามเย้ายวนอบุรุษเพศ
หิสาวำลัลัวว่าะลไปในหลุมเสน่ห์อุหลวสีหราเโผู้นี้
“ายริยายภพ...เป็นอะไรหรือเปล่าฮะ”
เสียร้อแหลมสูอรัิาลปลุภพพลอยาภวั์วันวาน
หิสาวะพริบาถี่ับไล่วามมัวหม่นสับสนในสมอพร้อมับถอนหายใยาว้วยวามโล่อ
“ปะ...เปล่า่ะ
ภพไม่เป็นอะไร”
ถ้าไม่ไ้อ้อมแนแ็แรอเาโอบประอไว้
เธอไ้อับอายายหน้าไปทั่วลาเพราะหายหลัล้มใส่้าวอเสียหายเป็นแน่
ลิ่นายสะอาปะทะประสาทรับรู้อภพพลอย หัวใสาวเ้นรัว้วยวามระหน
ไอร้อนาเรือนายำยำสร้าวามรู้สึประหลาล้ำให้หิสาว
ที่ไม่เยใล้ิายใถึนาถูเนื้อ้อัวันแนบินานี้มา่อน
ศีรษะอเธออิอยู่ับบ่าว้าะที่ฝ่ามือให่โอบประอรอบเอวิ่วอเธอไว้มั่น
นเธอรู้สึล้ายมีระแสไฟแล่นพล่านไปทั่วร่า
หัวใหิสาวยัเ้นระส่ำไร้ัหวะเพราะวามใ
เมื่อั้สิไ้ึรีบยับออห่าาอ้อมแนเาแล้วเยหน้าึ้นเพื่อเอ่ยอบุ
แ่ทันทีที่สบาม หัวใอเธอเหมือนถูฝ่ามือที่มอไม่เห็นระาาอ
ใบหน้าสวยแ่ำเป็นสีำลึสุเพราะสายายิ้มไู้่นั้นที่ทอมอเธออย่าอ่อนโยน
“ุสยาม” ภพพลอยเรียื่ออีฝ่ายล้ายนละเมอ
วามอายทำให้เธอรีบ้มหน้าหลุบา ไม่ล้ามออีฝ่ายนานว่านั้น
เพราะเรวาอเธอะเปิเผยวามในใให้ไ้ยิ่อับอาย
“ใลอยไปถึไหนนะภพ
นี่ถ้าุรอยสยามไม่บัเอิผ่านมา่วยรับัวเธอไว้ละ็ ไ้อายเาไปทั้ลาแน่”
รัิาลบ่นพร้อมับส่ายศีรษะเบาๆ ่อนะหันไปเอ่ยอบุายหนุ่ม
“อบพระุมานะะุสยามที่่วยยายภพไว้ไ้ทัน”
“ไม่เป็นไรรับ”
เาเอ่ยเสียทุ้มเบาๆ แ่ลับทำให้หัวใอีวเหมือนถูเย่าแรๆ
“ไม่อยาเื่อเลยนะะว่าะพบุรอยสยามที่ลา
มาทำอะไรแถวนี้แ่เ้าะ” รัิาลถือโอาสทัทายและถามายหนุ่ม้วยวามสสัย
“มาื้ออนิหน่อยรับ
พอีเมื่อืนุแม่ท่านบ่นอยารับประทาน้าว้มเรื่อ
ผมึั้ใะทำให้ท่านรับประทานในมื้อเ้า
แ่บัเอิอในรัวานิหน่อยเลย้อออมาื้อน่ะรับ”
ายหนุ่มอธิบายเสียราบเรียบ
“ุรอยสยามทำอาหารเป็น้วยเหรอะเนี่ย”
รัิาลยิ้มพลาถาม้วยวามแปลใเล็น้อย
“พอทำไ้บ้ารับ”
เาอบ้วยสีหน้าเลื่อนรอยยิ้มบาๆ
“น่ารัริๆ
่ะ มาลาแ่เ้าหาื้ออไปปรุอาหารใหุ้แม่” รัิาลเย้าายหนุ่ม้วยรอยยิ้ม
รอยสยามยิ้มบาๆ
อบพลาวาสายามอหิสาวที่ยืนหลบอยู่้านหลัรัิาล้วยวามเอ็นูอีรั้่อน
ะออปาอัวลับ
“ผม้ออัว่อนนะรับ
เี๋ยวสายะเรียมอาหารเ้าใหุ้แม่ท่านไม่ทัน”
“่ะ
อบพระุอีรั้นะะที่่วยยายภพเมื่อสัรู่”
รัิาลล่าวพร้อมับพนมมือไหว้ายหนุ่มรุ่นพี่
ภพพลอยพนมมือไหว้ายหนุ่ม้วยิริยาอ่อน้อยามรัิาล
เพื่อแสวามอบุที่เา่วยเธอไว้
แ่ไม่ล้าสบาู่มเพราะลัวะเปิโปพิรุธในใให้เาทราบผ่านทาสายาอน
“ยินีรับ”
รอยสยามยิ้มับรัิาลและำลัะผละไป
แ่เหมือนะนึอะไรึ้นไ้เาึหันมายิ้มให้ภพพลอยที่เยหน้าึ้นมอเาอยู่เ่นัน
วามึประสานับวาื่นล้ายนาเนื้อวาี้ระแวอสาวน้อยเ้าพอี
“อ้อ...ถ้าอยาเป็นนั่าว้อห้ามใลอยแล้ว็ยืนเหม่อในที่สาธาระแบบนี้ล่ะ
เป็นนั่าว้อหูไวาไว ะมายืนาลอยไม่ไ้ เ้าใไหมสาวน้อย”
เาระเ้าเธอ้วยวามเอ็นูพลายิ้มให้สาวน้อยที่รีบ้มหน้าุอย่าเินอาย
ท่าทาอภพพลอยทำให้รอยสยามันึเผลอหัวเราะเบาๆ ในลำอ
่อนะเลยส่ยิ้มให้รัิาลอีรั้และเินาไป
ความคิดเห็น