คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 5.2 หัวใจเถื่อน
“ุะทำอะไรับพ่ออัน” เรุาถามน้ำเสียระหนและเพราะ่อฟัำอบอเาทำให้าวามระมัระวั
“อย่าห่วเลย ันไม่ทำอะไรับพ่ออเธอหรอ เพราะนที่ันะทำือเธอ่าหาแม่สาวน้อย”
เอ่ยบเาพุ่ัวระโนไป้าหน้ารวบัวหิสาวที่เผลอฟัเาเพลินนาวามระมัระวั แ่เธอ็ไวใ่เล่น สามารถพลิัวหลบเือบพ้นมือเาไปไ้ ถ้าในัหวะนั้นปลายนิ้วมืออเาไม่ว้าอเสื้ออเธอไว้ไ้ทันเสีย่อนเมื่อเาออแรระา ัวเธอ็ปลิวามแรเ้ามาปะทะ แผ่นอ ร่าายที่สัมผัสแนบิันทำให้เาไ้ยินเสียหัวใเธอเ้นระหน่ำ วาม้อารหมุนเวียนไปามระแสเลือ ร่าายเรุาร้อนผ่าว อออาารสะบัร้อนสะบัหนาวอันเิาลื่นวามปรารถนา ที่ส่ผ่านาร่าให่โอเา อัยยวัน์อรัเธอไว้อย่าแนบแน่น
สัาาอเธอส่เสียเือนถึวามไม่ปลอภัย เรุารีร้อเสียแหลมพร้อมับพยายามิ้นรนัืน ึัวออห่าอ้อมแนที่โอบรัสุำลั ะที่อัยยวัน์วยโอาสอนเธอยับัว พลิายึ้นเหนือร่าเล็ ััเธอไว้ในวแน เายึรวบ้อมือทั้สอ้าอเธอแนบิไปับที่นอน
“ปล่อยนะ ปล่อยัน อื้อ...”
เสียร้อประท้วาหายไปในลำอ เมื่ออัยยวัน์รอบรอ ริมฝีปาเธอไว้้วยปาอเา หัวใเรุาเ้นโรมรามึ้นอย่าหวาลัว ูบสนิทสนมที่ไม่เยสัมผัส ับเรือนร่าให่โที่สนิทแนบเ้าหาร่าายเธอทุสัส่วนอย่าที่เธอไม่เยาิว่าะใล้ับผู้ายนใไ้มานานี้ มันทำให้ประสาททุส่วนอหิสาวึเรียึ้น้วยวามระหน
เรุาส่เสียราอึอัในลำอ พยายามะเบือนหน้าหนี แ่ถูเายึปลายาบัับไว้ มือทั้สอถูเารวบรึึ้นเหนือศีรษะ ปิประูทารออเธอทุทา วามไม่ประสีประสาทำให้เรุาเผลอเผยอปาะบริภาษเา แ่ลายเป็นเปิโอาสให้เาแทรลิ้นเ้ามาลิ้มรสวามหวานในโพรปาอเธออย่าอุอา
อัยยวัน์ั้ใ่มวัเธอ้วยูบ ูบเียว แ่วามร้อนระอุลึภายในร่าายลับพลุ่พล่านึ้นมาอย่ารวร้าว ทำลายวามั้ใเิมอเาไปนหมสิ้น วามอ่อนเียสาอเธอยั่วยวนเาให้มึนเมา นในวแนปลุอารม์ิบที่หลับลึอยู่ในเรือนายเาให้ื่นัวึ้นอย่าป่าเถื่อน
ในมุมมืสลัวอวามิ…
เรุาินนาารเสมอว่าูบแรอเธอ ้อเริ่ม้น้วยวามอ่อนโยน และเป็นไปอย่านุ่มนวลับายที่เธอมอบหัวใให้้วยวามรั แ่ในวามเป็นรินั้น ลับไม่ใ่อย่าที่เธอิไว้ วาม้อารออัยยวัน์ทำให้เธอื่นลัว วาม่ำออเา ปล้นพละำลัอเธอไปหมสิ้น หิสาวพยายามัืน ่อ้านริมฝีปาร้อนผ่าวที่ประบลมาบนลีบปาอ่อนนุ่มอเธอ หิสาวันใบหน้าที่แนบิแ่ไร้ประโยน์ ำลัเธอมีไม่มาพอที่ะ่อ้านให้เาถอนริมฝีปาออไปไ้
อัยยวัน์เหมือนแม่เหล็ำลัแร่าั้ว ไม่ว่าเธอะิ้นแ่ไหน็ไร้ึ่ประโยน์ เธอทุบหลั ทุบบ่าเาไม่ยั้ แ่เรี่ยวแรน้อยนิอเธอ็ไม่่าอะไรับเอาไม้ีไปัไมุ้ ไม่สามารถพาัวเอหลุพ้นาพันธนาารอเาออมาไ้
อัยยวัน์ใใ้ประสบาร์ที่มีเหนือว่า ล่อลวสาวน้อย และหว่านล้อมให้เธอเพริไปับสัมผัสลุ่มลึ เาบรรปลุวามปรารถนาที่หลบเร้นในเรือนายนอ่อนประสบาร์ ให้ื่นโพลึ้นอย่าเร่าร้อน
เรุาำลัะพ่ายแพ้แ่วามปรารถนาที่ไหลหลาไปทั่วร่า ธรรมาิสอนให้เธอื่นัวึ้นอบรับวามแ็ร้าวที่เบียบระหว่าเรียวาอนอย่าสิ้นวามยับยั้ั่ใ เธอำลัถลำลึลไปในบ่วราะเร่าร้อน อัยยวัน์รวบ้อมือทั้สอ้าอเธอไว้้วยมือเพีย้าเียว เาเล็มไล้ลีบปาอ่อนนุ่มอเธออย่าเอาแ่ใ ฝ่ามืออี้าลูบ่ำไปทั่วเรือนายเธอราวนัสำรว ทำให้นไมุ่้นิน่ออารม์ใร่ัวอ่อนระทวยลอย่าสิ้นฤทธิ์
ในที่สุสมอเธอ็ถูเารอบำ อัยยวัน์ับไล่สิสัมปัะที่เหลือเพียน้อยนิอเธอให้แระเิระเิ เสียราแผ่ว่ำลอผ่าน ริมฝีปาอิ่มอย่ายอมรับวามพ่ายแพ้ เธอสัมผัสไ้ถึไอร้อนที่แผ่ึมเ้าสู่เรือนายและหมำลัที่ะ้านทาน ั้ใะยึ้นผลัไส็เผลอย้าอยู่เ่นนั้นระทั่อารม์เลิไปไล ึหันไปว้าอปเสื้ออเาำไว้แน่นแทน ร่าายโอนอ่อนผ่อนามวามปรารถนานั้นอย่าว่า่าย เนื้อัวเธอสั่นระริไม่ผิลูน้อลมลาฤูหนาวอยู่ในอ้อมแนโอบอออัยยวัน์
หิสาวอบรับปลายลิ้นที่ล่วล้ำเ้ามาอย่าลัเล แล้วเพริไปับสัมผัสเว้าวอนในที่สุ เมื่อเาลาปลายลิ้นสำรวรอบลีบปาเธออย่าุน เธอ็เผลอราแผ่วเบา เิอาารสะบัร้อนสะบัหนาวไปทั่วร่า อัยยวัน์ทำให้เธอรู้ว่านเอ ไม่่าับผู้หิุ่ม่าม เินสะุไปลาลำธาร่ำเย็นท่ามลาแสแร้อน้าเที่ยวัน
เาทำให้เธอสิ้นเรี่ยวแระ่อ้าน…
ความคิดเห็น