คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : 13.3 ขาดเธอก็ไม่เหลือใคร (ขออนุญาตแบ่งพื้นที่ขายของด้วยค่ะ)
 |
|
ราา 320 บาท
สำหรับรู้ว่าร้าย็ไม่วายะรั เป็นเรื่อราวออัยยวัน์ับเรุา เมื่อเษวุิบิาอเรุาที่เป็นนสนิทออัยยวัน์ถูล่าวหาว่าโมยสร้อยเพรมูล่านับสิบล้านหนีหายไป วามเื่อใที่ถูทำลายลทำให้อัยยวัน์อบโ้้วยารับัวลูสาวเษวุิมาเป็นัว่อรอเพื่อแลเปลี่ยนับออนืน แ่ระหว่ารอเาลับเรียร้อเ็บอเบี้ยเสน่หาาร่าายเธอทแทนสิ่ที่พ่ออเธอทำลายวามรู้สึอเาโยไม่รู้ว่าวามริแล้ว เาเ้าใผิและลมือทำร้ายผู้บริสุทธิ์ไปอย่าผิพลา ร่วมิามว่าเาะัารแ้ไเรื่อราวเหล่านี้ไ้อย่าไร ใน "รู้ว่าร้าย็ไม่วายะรั"
 |
|
เรื่อราวออมวัหิสาวที่แอบหลรัน้อายนาย้า ทั้ที่รู้ว่าวายุแอบหลเสน่ห์เรุา ผู้่วยีไเนอร์นสวย แ่ในเมื่อเรุามีนรัอเธออยู่แล้ว อมวัึไม่ลัเลใที่ะเปิเผยวามรู้สึอนโยไม่ลัววามผิหวั ไม่าหวัว่าวามสัมพันธ์เร่าร้อนบนายหาเพีย้ามืนะสามารถผูมัหัวใน้อายนาย้าไว้ที่นไ้ เธอึเลือที่ะเ็บเาไว้ในวามทรำและาไปเียบๆ โยไม่รู้เลยว่าวายุไม่มีวันยอมให้เธอหายไปพร้อมับหัวใอเาไ้่ายๆ เ่นนั้นแน่
วามเรียทั้เรื่อที่สูเสียมาราประอบับวามอ่อนเพลียเพราะารพัผ่อนไม่เพียพอทำให้แพรพลอยรู้สึหน้ามืึ้นมาะทันหัน
มือเรียวว้าหลัยึใล้ัวโยไม่รู้ว่าือร่าายอาราหนุ่ม
ภาพที่ออมาึเหมือนับเธอโผเ้าบอออัศวินโยที่ายหนุ่ม็ยมือโอบประอเธอไว้ามสัาา
บรรานั่าว่าเ็บภาพอทัู้่ไว้อย่ารวเร็ว
ใบหน้ามุออสิรวิสบึ้ึเมื่อรีบเินรปรี่เ้าว้าหิสาวึเธอมาแนบาย
วามวัมออัศวิน้วยวามเร่เรีย
เสียรีร้ออเหล่าเพื่อนสาวอแพรพลอยที่พาันใเมื่อเห็นเพื่อนเป็นลมเียบสบไปับวามเร่รึมบนใบหน้าอว่าที่เ้าบ่าวอเพื่อน
“พาน้อไปพัใ้ร่มไม้่อนไป๊ารวิส
โธ่แมุ่นี่ไม่ินไม่นอนเลยถึไ้หมแรไปเย ๆ แบบนี้”
ุอน์สั่บุรายพร้อมเอ่ยอย่ารู้สึสสารในัวหิสาว
ปานนเม้มริมฝีปาแน่นเพราะิว่าแพรพลอยแล้เป็นลมในอ้อมแนอสามี
วามหึหวทำให้เธอลายเป็นนใแบและไร้เหุผล
แ่เธอ็ยัไม่าสิถึับะทำัวไม่รู้าลเทศะทำให้ใบหน้าสวยยัเรียบสนิทไม่แสอาาร
อัศวินรู้สึเห็นใแพรพลอยที่เพิ่เสียมาราแ่เาไม่ไ้ิับเธอเป็นอื่นและไม่ิว่าภรรยาอเาับอสิรวิสำลัับามอเาับหิสาวอยู่ทำให้าราหนุ่มยัทำัวเป็นปิสายาห่วใยและเห็นใที่เามอบให้แพรพลอยในานะนรู้ัและเพื่อนร่วมวารึไม่ไ้มีอะไรพิเศษในวามรู้สึอเา
แ่ภรรยาอเาับีวามหมายาแววาอเาเป็นทิศทารัน้าม
“เธออ่อนเพลียมานะะถึไ้เป็นลมล้มพับไป
ีนะะทีุ่ยืนอยู่ใล้ ๆ ไม่อย่านั้นแย่”
“อื้ม...ผมว่าเราไปูเธอันีว่านะ”
อัศวินรับำภรรยาสั้น ๆ
พร้อมึมือเธอเินรไปหาหิสาวที่ำลัถูปมพยาบาลอยู่ใล้ ๆ
โยไม่ทันสัเุใบหน้าน้าายที่เริ่มบึ้ึเพราะวามหวาระแวับท่าทาเหมือนเป็นห่วเป็นใยออัศวินที่มี่อแพรพลอย
“ลูแพรเป็นยัไบ้ารับุส้ม”
อัศวินถามเพื่อนอหิสาวเสียเรียบ
“ไม่เป็นไรมาแล้วล่ะะุวิน
ีนะะว่าุวินรับไว้ทัน ถ้าล้มฟาพื้นไปละแย่ว่านี้แน่ ๆ” ส้มรำพันเบา ๆ
“เพราะร่าายอ่อนเพลียบวับวามเรีย้วยนะรับ”
อัศวินยัล่าว่อ
“ยัยลูแพรเาเป็นลมบ่อยเวลาโหมาน
นี่เหนื่อยับานศพุน้า้วย บวับวามเสียใถึทำให้เป็นแบบนี้”
เสียสนทนาันไม่ไลาุปมพยาบาลทำให้อสิรวิสไ้ยินทุถ้อยำ
เารู้สึหุหิเมื่อเห็นอัศวินทำท่าทีเป็นห่วแพรพลอย
ใบหน้ามเร่เรียบึ้ึแ่ยันิ่สบรัษาท่าที
วามวัเหลียวลับไปมอสบาหวานออีนรั้วยวามรู้สึเห็นใ่อนะวัลับมาสบามออัศวิน้วยวามเรี้ยวรา...
ร่าายที่ยับเพียเล็น้อยับแพรนาราวปีผีเสื้อแสอาารฟื้นืนสิอแพรพลอยทำให้ทุนโล่อหลัาบีบนวให้เธอนมือเรียวเริ่มมีแร
“เป็นยัไบ้า”
อสิรวิสถามเสียเรียบ
“ันเป็นลมอีแล้วเหรอะ”
เธอถอนหายใเบา ๆ
“เพราะุไม่ยอมพัแถมยัทานน้อย
ร่าาย็อ่อนเพลียเป็นธรรมา”
“ใ่้ะ ีนะว่าุวินอยู่ใล้ ๆ
ถ้าืนล้มระแทพื้นลไปอาบาเ็บมาว่านี้” ุอน์ล่าว
“อบุมานะะุวินที่่วยันไว้”
เสียหวานึล่าวับอัศวิน
“ไม่เป็นไรรับลูแพร”
เาส่ยิ้มอบอุ่นให้เธออย่าไม่ไ้ิอะไร
ความคิดเห็น