คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1.2 ซุปตาร์ดาวยั่ว
เสร็าานถ่ายแฟั่นุว่ายน้ำ
แพรพลอยึลับมาเปลี่ยนุในห้อรับรอบนเรือ ึ่ทาทีมานออนุาเ้าอสถานที่ไว้เป็นที่เรียบร้อย เพื่ออำนวยวามสะวให้าราสาวสำหรับพัผ่อน
รวมถึเปลี่ยนเรื่อแ่าย
ร่าโปรระหเินอย่ามั่นใไม่เินอายับวามเย้ายวนอนแม้มีเพียทูพีทน้อยิ้นบนเรือนาย
วามหิวประอบับารทำานยาวนานลาแสแทำให้ร่าายอเธออ่อนเพลีย
แพรพลอยรู้สึาพร่ามัวแ่ยัพยายามฝืนเิน่อให้ถึห้อพั โยไม่ร้ออวาม่วยเหลือาทีมาน
แ่อยู่ ๆ ภาพที่เห็น็พร่ามัวนเธอมอไม่ถนั
รู้แ่มีผู้ายนหนึ่ำลัเินสวนมา้วยสีหน้าบึ้ึล้ายะไม่สบอารม์
น่าเสียายที่เธอไม่รู้ว่าเาำลัโรธใรในัหวะที่ร่าายอิโรยอเธอำลัเบาหวิวเหมือนะไร้น้ำหนัไปเสียเย
ๆ
“เฮ้ย!”
อสิรวิสอุทานอย่าระหนเมื่ออยู่ีๆ
ร่าบาที่ำลัะเินสวนันหล่นุ้บลมาในอ้อมแนอเาพอิบพอีราวับวา วาเยาะหยันมอร่าลมลึอาวยั่วสาวที่อยู่
ๆ ็มาเป็นลมหมสิอยู่ในอ้อมแนอย่าไม่เื่อถือ ิว่านี่ือมารยาอเธอ
“นีุ่อย่ามาใ้วิธีเน่า ๆ
แบบนี้ับผมนะ รีบลุไปะ่อนที่ผมะปล่อยุทิ้”
อสิรวิสทำเสียุเอ่ยับนในอ้อมแนแู่เหมือนเธอะไม่รับรู้ใ ๆ
“นี่ไม่ไ้ยินใ่ไหมฮะ”
เาวาลั่นแ่นัวบา็ยัไม่ยับ
“เฮ้ยนี่เป็นลมริ ๆ หรือเปล่านี่”
ถึไม่แน่ใว่าาราสาวป่วยริหรือเสแสร้ให้ท่าเา
ายหนุ่ม็ใำไม่พอที่ะแสอาารไม่ใส่ใและปล่อยเธอไว้ทั้ที่เ้าัวยัทำท่าราวับหมสิอยู่อย่านี้
อสิรวิสึ้อนร่าระห อุ้มเธอเินรไปห้อพัอัวเอ แม้ะไม่อบารานั แ่เา็ไม่ใ่นใไม้ไส้ระำถึับะไมู่ำูีนป่วย
แ่ถ้าับไ้ว่าเธอแล้ทำเพื่ออ่อยเาแล้วล่ะ็ รับรอแม่าวยั่วนี่้อโนีแน่!
อ้อมแนที่แ็แรบวับพละำลัที่มีอยู่ทำให้อสิรวิสไม่เือร้อนับารที่้ออุ้มนัวบา
ทว่าลับอวบอิ่มในส่วนที่วบอวบไ้อย่าเหมาะเหม็อย่าแพรพลอย
ทุ้าวอเาึมั่นระทั่ถึหน้าห้อพัส่วนัว
ายหนุ่มึ่อย ๆ ประอเธอวาบนโฟาหน้าห้อเพื่อหยิบุแไประู
านั้นึหันลับมา้อนร่าบาึ้นอีรั้
เินผ่านเ้าไปนถึโฟาัวให่ในห้อนอนึวาเธอล
เปลือาบาะพริบ้า ๆ
และเปิว้าึ้นเมื่อสายาปรับภาพรหน้าัเน
ใบหน้ามายอเาับระยะห่าเพียแ่ลมหายใผะผ่าวรินรันทำให้หัวใอาราสาวเ้นแร
“อุ๊ย!”
“นึอยู่แล้วเียวว่าพวารานี่มารยาเ่”
อสิรวิเอ่ยเยาะหยัน มอเธอ้วยสายารู้ทัน
“หมายวามว่ายัไ” แพรพลอยผะใบหน้าออห่าพร้อมับถามน้ำเสียุ่น
“็หมายวามว่าผมรู้ทันนะสิว่าาวยั่วอย่าุ้อารอะไร” อสิรวิสแสยะยิ้มน่าเลีย
“ุิว่าัน้อารอะไรไม่ทราบ” แพรพลอยเม้มริมฝีปาแน่น
“เินละมั้
ไม่อย่านั้นไม่พยายามาย...ทุอย่าแบบนี้หรอ”
เสียหยันับิริยาวาสายามอไปทั่วเรือนร่าเือบเปลือยอเธอทำให้ใบหน้านวลอ แพรพลอยร้อนผ่าว
ปลายเท้าเรียวยับหย่อนลเพื่อพาร่าโปร่ระหถอยห่าานหยาบายแ่ิที่ฝ่ามือหนาอเาว้า้อมืออเธอระับไว้พร้อมับระาอย่าแรนนไม่ทันั้ัวล้มลนั่บนัว้าอเาทันที
“เอ๊ะ! ปล่อยันนะ”
“ทำไม
แ่ผมพูแทใำแ่นี้ถึลับะเสียมารยาทเินหนีัน่าย ๆ เลยหรือไ”
“หยาบาย”
แพรพลอยวาพร้อมิ้นรนออาวแนรัแน่นทันที
“เอ้าิ้นเ้า
แ่อยู่ในุหวิวแบบนี้็ยั่วนผมลุันไปทั้ัวแล้วไม่้อิ้นให้เสียสีันนานี้หรอแม่าวยั่ว”
ำล่าวหยาบายอายหนุ่มแปลหน้าทำให้วาลมเบิโพลัวแ็ไปทันที
แพรพลอยรู้สึไ้ถึไอร้อนผะผ่าวบนใบหน้าับสีเลือึ่เิาวามโรธมาว่าวามอาย
เาับเธอไม่เยรู้ััน แพรพลอยึแน่ใว่าไม่เยสร้าวามเือร้อนให้เาแน่
แ่นหยาบายลับูถูเหยียหยามเธอทั้ำพูและารแสออ
“ทุเรศที่สุ ปล่อยันนะ”
“ุนี่มารยาทำเป็นเล่นัวเ่นะ
ไอ้ที่แล้เป็นลมใส่ผมนี่ไม่ใ่เพราะอยาอ่อยผมหรือไถึยัทำเป็นมารยาแล้ร้อให้ปล่อย
วามริน่าะรีบวยโอาสในะที่ผมเริ่มมีอารม์ร่วมับุอย่าอนนี้เลยมาว่านะ”
สิ้นเสียหยันใบหน้าุโน้มเ้าหาลำอระห
มูโุ่ไ้เ้าสัมผัสวามหอมละมุนอผิวสาว
ยั่วหยอเธอ้วยเรียวลิ้นื้นับริมฝีปาร้อนผ่าว
“ปล่อยันนะ ไอ้นทุเรศ ไอ้บ้า
ันไม่เยิะอ่อยนายสัหน่อย ไอ้หน้าโห”
“นี่นาไม่ไ้อ่อยนะ”
ริมฝีปาหยัุไ้หาำไรอยู่ับออละมุน
ฝ่ามือว้ารวบเอวอิ่วระับไว้
มืออี้าลูบไล้ไปทั่วเนินเนื้อแน่นหนั่นแ่อวบอิ่มอย่าไม่อนาทร่อแร่อ้านน้อยนิอนัวบา
ไม่สนใอาารประท้วหยิเหน็บและทุบีอฝ่ามือู่เล็
ยิ่เธอิ้นมาแ่ไหนเา็ยิ่้อารแล้มาึ้นเท่านั้น
วามหิวประอบับเรี่ยวแรอันน้อยนิทำให้เธอไม่สามารถ้านทานพละำลัอายหนุ่มไ้
ฝ่ามือใหุ่นไ่เ้าใุ้หวามาทา้านหน้า สอนิ้วเ้าไล้ปลายถัน ะที่ริมฝีปาเม้มย้ำทิ้รอยเป็นหลัานไว้บนผิวเปลือยแถวออเธอ
ฟันมบย้ำพลาไล้ฝ่ามือลึเล้นไปทั่วผิวเปล่าเปลือยราวับเป็นเ้าอ
เาโน้มายทาบลบนเรือนร่าเล็ที่เอนัวลามวามยาวอโฟายาวพลาใ้มือ้าหนึ่รวบ้อมือเธอยึไว้
รึร่าเล็ไม่ให้ิ้นหนี ะโน้มใบหน้าไ้เนินสล้าใุ้ว่ายน้ำิ้นน้อยอย่าลำพอใ
ลิ้นื้นับเรียวฟันบเล็มทิ้รอยหวามไว้ทั่วเรือนายสาวอย่าใ
แพรพลอยทั้ลัว ทั้ใับสถานาร์วนหวามไหว
หัวใเธอเ้นรัว แ่ไม่น่าลัวเท่าับร่าายที่เรียร้อ และอบสนอสัมผัสอเาอย่าเ็มอเ็มใ
“โอ้...ไม่ รุาปล่อยันเถอะนะ”
เธอพยายามหัห้ามวามลุ่มลึออารม์
ฝืนเอ่ยวิวอนและพยายามันัวออห่าฝ่ามือที่ำลัสร้าวามหวาหวั่นให้เรือนายเธอื่นเร้า มือให่ที่ประอบไป้วยนิ้วเรียวยาวเป็นลำทียนสอลึเ้าหยอเย้าับวามสาวที่เธอหวแหน
วาู่หวานเบิโพลึ้นอย่าใ
บีบาพร้อมับพยายามะันัวหนีะส่เสียประท้ว แ่ถูเาูลืนไว้ในอุ้ปา
เรียวปาหยับยี้ลีบปาอ่อนนุ่มอเธอนเิอาารบวม
าแ็แรยับแทรลึ่ลาายยุิาร่อ้าน้วยารแยเรียวาเธอออาัน เปิทาให้ฝ่ามือลุ่มร้อนุนเ้าไปในเรือนายสาว
สร้าวามปั่นป่วนยวนยั่วนเธอร้อราสะอื้น
“ไม่...”
เสียประท้วที่เริ่มแผ่วเบาามอารม์ที่ถูปลุปั่น
๊อ ๆๆ
เสียเาะประูัรัวทำให้อสิรวิสหยุะัารรุรานหิสาวพร้อมับยิ้ว้วยวามแปลใ่าับแพรพลอยที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะเสียัา้านนอเสมือนเสียระัพัยที่ัไ้ัหวะเหมาะพอิบพอี
หาไม่มีเสียนี้เธอเอ็ยัไม่รู้ว่าะเอาัวรอาเหุาร์รหน้าไ้อย่าไร
“หวัว่าไม่ใ่แผนมัมืออุหรอนะแม่าวยั่ว
เพราะนอย่าอสิรวิสไม่มีทาพลาเพราะเป็น่าวับาราาวอย่าเธอแน่”
เสียระ้าเอ่ยุัน ่มู่่อนปล่อยร่าเธอาอ้อมแน
เินไปที่ประู ระาประูเปิอย่าแรโยไม่หันไปสนใหิสาวที่รีบัแุวาบหวิวอัวเออย่ารวเร็ว
“ายริ!”
เสียแหลมสูอ่าแ่หน้าสาวประเภทสอั้วยวามใ
“ุเป็นใร”
น้ำเสียเย็นเยียบอย่าที่ลูน้อทุนที่ไ้ฟัมัลัวนัวสั่นั่มู่ผู้มารบวน
“เอ่อ...อโทษ่ะ ส้ม เอ่อ
ส้มมาหาลูแพร่ะ” เสียอบะุะัเมื่อสบสายาุอนหน้ารึม
หล่อนรีบหลบสายาเย็นเียบอเาวุ่นวาย
“พี่ส้ม”
แพรพลอยรีบเิน นเือบลายะเป็นวิ่ถลาเ้าหา่าแ่หน้านสนิทเพราะลัวว่าหา้าไปอีนิะ้อถูทิ้ให้อยู่ามลำพัับนหน้าุ
เธอโผเ้าหาเพื่อนสาวประเภทสอทันทีพร้อมับึนเือบลายเป็นระาเพื่อนออห่านหน้าเร่
“ถ้าเปลี่ยนใอยาสานสัมพันธ์อเราให้แนบแน่นโยไม่ผูมัละ็
มาเาะห้อผมไ้นะสาวน้อย ผมยินี้อนรับ” อสิรวิสล่าวเสียหยัน
แพรพลอยเม้มปาแน่น เิหน้าสูและพยายาม่มอารม์ไม่ให้หันลับไปอบโ้แล้วรีบ้าวเร็วาไปโยไม่ิะเหลียวหลัลับไปมอนอวีนั่นอีเลย
ึไม่เห็นรอยยิ้มเยาะหยันับอาารไหวไหล่เล็น้อยับอาารยมือที่เยลูบไล้เรือนายเือบเปลือยอเธอยึ้นับริมฝีปาัวเอเบา
ๆ
“อย่าิว่าะับันไ้่าย ๆ
เหมือนเสี่ยแ่ ๆ อเธอเลยแม่าวยั่ว”
อสิรวิสล่าวอย่าเยาะหยันถึนที่เินัวปลิวไม่เหลียวหลัลับมามอเา
แพรพลอยทั้โรธและโมโหนร่าายที่อ่อนแอเริ่มอ่อนแรล
ทำให้เพื่อนสาวประเภทสอ้อประอเธอเินโยไม่ิะถามอะไรแม้ว่าะอยารู้เรื่อที่เธออยู่ับอสิรวิส
ีอีโอหนุ่มแห่วิษุวัสามลำพัในห้ออเาไ้อย่าไร็ามที
“เป็นยัไบ้าลูแพร เินไหวไหม”
ส้มถาม้วยน้ำเสียห่วใย
“แพรหมแร่ะพี่ส้ม
เมื่อสัรู่็เป็นลมนนบานเ้าใผิหาว่าแพรอ่อยเาทีนึแล้ว” เธออบเสียแผ่ว
“ายริ
นีุ่รวิสิว่าลูแพรอ่อยเาอย่านั้นเหรอ”
“่ะ แ่พี่ส้มอย่าพูถึเาเลย่ะ
อนนี้แพรทั้หิวและ็เหนื่อยนะเป็นลมอีรอบแล้ว”
“เพราะอีาโ้แท้ ๆ
เียวทำให้ลูแพร้อเป็นแบบนี้”
“่ามันเถอะ่ะ
ถึยัไลูแพร็ไม่เป็นอะไรแล้ว
แ่ิน้าวและพัผ่อนสัหน่อยเี๋ยว็หาย่ะพี่ส้ม”
“้ะ ั้นลูแพรรอพี่เี๋ยวนะ
พี่ะไปหาอาหารมาให้ทาน” ส้มรีบุลีุอสั่อาหารให้เพื่อนนาแบบทันที
ถึแม้ะรู้สึโรธายหนุ่มมาแ่ไหนแ่เธอ็ไม่เ็บเรื่ออเามาใส่ในานนั
อาเป็นเพราะภาพพน์อเธอเอ็ไม่ไ้ีนัหนาแม้ว่าเธอะไม่ไ้เป็นเหมือนั่าว่า
ๆ ที่สื่อออมา็ามที
แพรพลอยินับารที่ทุนะมอเธอ้วยสายาเยาะหยันและิอุศลับเธอนไม่ิะเ็บเอามาใส่ใให้เนิ่นนาน
เพราะหาเธอิมา็ะมีผลเสีย่อารทำานและนั่นหมายถึรายไ้อเธอะหหาย
มาราอเธอยัรอเธออยู่เพราะะนั้นเธอะเ็บเรื่ออื่นมาใส่ใไม่ไ้เ็า
หลัาไ้รับประทานอาหารและพัผ่อนอย่าเ็มที่สีหน้านวลอแพรพลอยึูสใสอีรั้
เธอยั้อถ่ายแบบบนเรือลำให่นี้อีหลายวันและแน่นอนเธอ้อพบเอนบ้าอำนาอย่าอสิรวิสทุวันนว่าานนี้ะสิ้นสุล
ึ่เธอเลี่ยารเผิหน้าับเาไม่ไ้ แ่เธอเลี่ยที่ะให้วามสนใในัวอเาไ้
 |
|
ความคิดเห็น