เริ่มที่ร้ายลงท้ายที่รัก

ตอนที่ 20 : 8.2 เหตุผลของคนไม่รัก

     ‘หึง อย่างนั้นเหรอ!!’ นงค์นภารู้สึกตกใจจนต้องมองหน้าอาคมชัด ๆ อีกครั้ง นี่เธอหึงอาคมกับ     ปวิตาอย่างนั้นเหรอ

     “มองผมแบบนี้เดี๋ยวผมอดใจไม่ไหว ผมจะอุ้มคุณขึ้นไปบนห้องของผมซะหรอก”

     “บ้า” นงค์นภาเขินพร้อมผลักอกชายหนุ่มเบา ๆ

     “สัญญานะว่าจะคุยกันดี ๆ” อาคมยิ้มขำหญิงสาวตรงหน้า เขาไม่คิดว่าผู้หญิงเปรี้ยวจี๊ดอย่าง   นงค์นภาที่เขารู้จักจะไม่ประสีประสาขนาดนี้

     “ปล่อยก่อนสิ” นงค์นภาทำตาค้อนอาคม     

     “หึ ๆ เชื่อไหมคุณนงค์ ผมไม่เคยคิดว่าคุณน่ารักเลยจนกระทั่งวันนี้ คุณทำให้ผมสะดุดไม่เป็นท่า”

     “ใช่สิ ก็นายเกลียดฉันมานานแล้วนี่” นงค์นภาประชดด้วยความหมั่นไส้ ดวงตาเรียวรีชำเลืองมองเคือง ๆ

     “ใครว่า ผมไม่เคยเกลียดคุณซะหน่อย” อาคมฉวยโอกาสฉกปลายจมูกหอมแก้มนวลอีกครั้งอย่างอดไม่ได้

     “นี่ มากไปแล้วนะ” นงค์นภาตวาดเมื่อโดนรุกราน ฝ่ามือเล็กยกขึ้นแตะแก้มตัวเองด้วยความเขิน

     “นี่นะมาก เมื่อกี้มากกว่าอีกไม่เห็นดุอย่างนี้เลย” อาคมกระเซ้าดวงตาพราว มองหญิงสาวอย่างเจ้าชู้

     “พูดมาก จะคุยอะไรก็คุยซะทีสิ” นงค์นภาทำเสียงดุแก้เขิน

     “คุณรักเจ้านายของมากจรงิหรือเปล่า” อาคมถามและมองตานงค์นภานิ่งขณะเฝ้ารอรอคำตอบของเธออย่างจดจ่อ

     “ถามทำไม” นงค์นภาสะบัดหน้าหนีสายตาอ่อนโยนของเขา หัวใจเธอเต้นแรงจนกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน

     “ผมจะได้เตรียมทำใจไว้สำหรับความผิดหวังยังไงล่ะ” อาคมตอบและมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

     “นายหวังอะไร” นงค์นภาอุบอิบถาม

     “คุณต้องตอบผมมาก่อนว่าคุณรักเจ้านายของผมมากจริงหรือเปล่าและคุณรังเกียจผมไหม”

     “นายจะอยากรู้ไปทำไม”นงค์นภาแกล้งไม่ตอบ

     “อย่าแกล้งโยกโย้ ตอบผมก่อนเร็ว” อาคมถามเสียงหมั่นเขี้ยว

    “ไม่รู้ นายอย่าถามมากได้ไหม แล้วฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนายนักหรอกถ้านายจะไม่กวนประสาทฉันบ่อย ๆ แล้วก็ปล่อยฉันซะที”นงค์นภาตอบอย่างเขินๆ และไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่นึกรังเกียจอาคมอย่างที่ควรจะเป็น

     ปวิตาค่อย ๆ ลืมตาอย่างมึนงงและยังมีอาการเวียนศีรษะที่อาจจะเป็นผลข้างเคียงของยาสลบ  รู้สึกผะอืดผะอมคล้ายจะอาเจียนจนต้องรีบกลืนน้ำลายอย่างกระอักกระอ่วน เธอเหลือบตามองเพดานห้องพลางทบทวนอย่างงงงัน นึกลำดับเหตุการณ์อย่างใจหาย ความมืดรอบด้านทำให้เธอไม่มั่นใจ ปวิตาลุกพรวดขึ้นกวาดสายตามองรอบ ๆ ห้องอย่างตระหนก กระทั่งเห็นคนที่นอนเคียงข้างจึงคลายความหวาดกลัวและโล่งใจจนกลั้นน้ำตาไม่ได้

     “คุณกวิน” ปวิตาโถมตัวกอดชายหนุ่มอย่างต้องการคำปลอบโยน

     “ปอย คุณฟื้นแล้ว” กวินตื่นเต็มตาเมื่อถูกร่างอวบโถมเข้าใส่

     “ฉันนึกว่าฉัน...” ปวิตาสะอื้น คิดว่าหากตนตื่นขึ้นพบกับเรื่องที่น่ารังเกียจ ถ้าคนที่นอนอยู่ข้างกายเธอไม่ใช่กวิน เธอจะทนได้อย่างไร

     “ไม่เป็นไรแล้วคนดี คุณอยู่กับผมแล้ว ไม่มีใครทำร้ายคุณได้แน่นอนปอย” กวินปลอบอย่างเข้าใจ

     “ถ้าฉันต้องมีสภาพนั้น ฉันต้องฆ่าตัวตายแน่ ๆ” ปวิตาสะอื้นตัวโยน

     “ผมจะไม่ยอมให้แตะต้องคุณได้เด็ดขาดปอย คุณไม่ต้องกลัว นิ่งซะคนดี” กวินจูบซับน้ำตาทั่ววงหน้าเนียนของปวิตาอย่างปลอบโยน

     “ฉันกลัวเหลือเกินค่ะ อย่าทิ้งฉันนะคะ อย่าอยู่ไกลจากฉันนะคะ” ปวิตาสะอื้นเสียงพร่า วิงวอนอย่างน่าสงสาร

     “ผมจะไม่ไปไหนปอย ไม่ต้องกลัวที่รัก ผมจะอยู่กับคุณเสมอ” กวินกอดพลางจูบปลอบเธออย่างทะนุถนอม

     ‘ที่รัก’ สรรพนามที่เขาใช้เรียกเธอมีความหมายแค่ไหน หรือเป็นแค่คำเรียกที่ใช้ปลอบใจเธอในเวลาที่หัวใจของเธออ่อนแอแต่ไม่มีความหมายลึกซึ้งกลั่นจากใจของเขา หัวใจที่หวาดระแวงทำให้เธอยอกแสลงลึกไปในทรวงจนเผลอครางถามเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

     “คุณรักฉันบ้างไหม รักฉันได้ไหมคะพ่อเลี้ยง...”

   เธอโอบแขนกอดรอบลำตัวแกร่ง ครางถามเสียงปนสะอื้น ประโยคที่เอ่ยดังอู้อี้อยู่ในลำคอจนชายหนุ่มได้ยินไม่ถนัด เขาจึงไม่ได้ตอบคำถามของเธอแต่ปลุกปลอบเธอด้วยสัมผัสเรียกร้องอย่างอ่อนหวานโดยปราศจากคำพูดจนปวิตาก็เผลอลืมทวงคำตอบ เสียงสะอื้นกลายเป็นเสียงครางแผ่วเบาของคนทั้งสองในเวลาถัดมา

*****************************

รู้ว่าร้ายก็ไม่วายจะรัก Lustfully yours เตชิตา www.mebmarket.com อัยยวัฒน์ไม่เคยถูกใจผู้หญิงคนไหนเท่าลูกสาวคนทรยศที่ฉกชิงเครื่องเพชรประจำตระกูลของเขาไป เขาจึงต้องตอบโต้ด้วยการจับตัวเรณุกามาเรียกเก็บดอกเบี้ยในแบบที่เ... Get it now