ตอนที่ 19 : 8 เหตุผลของคนไม่รัก *รีไรท์
‘เพี๊ยะ!!’ เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของอาคม
นงค์นภาเงยหน้าเปื้อนคราบน้ำตามองเขาอย่างเจ็บแค้น น้ำเสียงสะอื้นเครือเบาเอ่ยแผ่วขึ้นอย่างเจ็บปวด “นายเห็นฉันเป็นอะไร ถึงกล้าทำแบบนี้กับฉัน ในสายตานาย ฉันมันไร้ค่ามากสินะถึงไม่ให้เกียรติฉันแบบนี้”
“ผม...ขอโทษ”
ความรู้สึกผิดไหวเป็นระลอกในดวงตาคู่คมของบอดีการ์ดหนุ่ม อาคมเงยหน้าขึ้นสบสายตาฉายความเจ็บช้ำของหญิงสาวอย่างสำนึกผิด แต่ความละมุนละไมที่สัมผัสผ่านริมฝีปากยังทิ้งรอยละเมียดไว้มุมปากทำให้ประโยคแสดงการสำนึกผิดของเขาลดทอนความน่าเชื่อถือไปเกินกว่าครึ่ง
“สะใจแล้วใช้ไหมที่ซ้ำเติมฉันได้” นงค์นภาตวาดเสียงกร้าวด้วยความรู้สึกรวดร้าว หัวใจเจ็บแปลบจนต้องรีบเมินหน้าหนีแล้วเตรียมเดินออกไปจากสถานการณ์ยอกแสลงที่เผชิญอยู่
“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะครับคุณนงค์ ได้โปรดอย่าเพิ่งไปเลยนะครับ” อาคมรั้งข้อมือของเธอไว้พร้อมกับเอ่ยวิงวอนแผ่วเบา
“ปล่อย” หญิงสาวสลัดข้อมือแล้วแหงนหน้าขึ้นมองเขาอย่างเจ็บปวด
“ฟังผมก่อนเถอะนะครับคุณนงค์ กรุณาอย่าจากไปแบบนี้เลยนะครับ” เขาวิงวอนเธอด้วยสายตาพลางเอ่ยขอร้อง
“นายไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลัง” นงค์นภาประชด
“ผมไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น ผมอาจจะโมโหที่คุณพูดร้าย ๆ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจะหยามเกียรติคุณจริง ๆ นะครับ”
“หึ...ขนาดไม่ตั้งใจ แค่ฉันพูดผิดหูนายนิดเดียว นายมีสิทธิ์อะไรมาจูบฉันอย่างนั้น หาฉันด่านายหยาบ ๆ คาย ๆ นายไม่ปล้ำฉันเลยหรือยังไงฮะ” นงค์นภาเผลอตวาดเสียงเอ็ด โดยไม่ได้คิดถึงนัยยะใด ๆ ในประโยคที่พูดออกไป
“อื้ม...เป็นข้อเสนอที่น่าคิด เอาเป็นว่าถ้าคุณจะด่าผมก็กรุณาด่าในห้องที่มิดชิดหน่อยก็แล้วกัน” อาคมอมยิ้มพลางเอ่ยยั่วเธอด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
“อี๊...นาย ฉันแค่ประชด เข้าใจไหม ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้นายทำอะไรแบบนั้น ไอ้บ้าคม ไอ้ทะลึ่ง ไอ้คนปากเน่าปากเหม็น” นงค์นภากระทืบเท้าเร่า ๆ ขณะที่ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาอย่างมีโทสะ การที่เขาทำราวกับไม่ใส่ใจในอารมณ์โศกเศร้าของหญิงสาวแล้วยั่วโมโหเจ้าหล่อนอีกด้วย
“ผมว่าไม่เหม็นนะ ลองดูใหม่ไหมล่ะ” อาคมส่งสายตามากเล่ห์มองหญิงสาวพร้อมกับแกล้งกระเซ้าเธอเล่น กระตุ้นเตือนความทรงจำที่เพิ่งเกิดขึ้นหมาด ๆ
“ไอ้บ้า ไอ้....”
เสียงด่าทอของเธอหายลงไปในลำคอเมื่อริมฝีปากของบอดี้การ์ดหนุ่มทาบลงมาบนกลีบปากของเธออย่างอ่อนหวาน เอาใจ โบราณท่านว่าไว้ไม่มีผิดว่าเมื่อมีครั้งแรกก็ย่อมมีครั้งที่สอง อาคมก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าเหตุใดจึงอยากแต่จะหาเรื่องจูบเธอ ผู้หญิงที่เป็นคู่ปรับ โต้คารมกับเขาเรื่อยมา ไม่น่าเชื่อว่าริมฝีปากที่เคยพูดพ่นแต่คำร้ายกาจใส่หูเขาจะหวานได้ขนาดนี้ ลิ้นชื้นแทรกลึกเข้าไปยั่วหยอกในโพรงปากสาว ฝ่ามือแตะสัมผัสความนุ่มหยุ่นที่ทำให้รู้สึกได้ถึงแรงเต้นระส่ำของหัวใจเธอ
ร่างบางอ่อนระทวยสิ้นแรงต่อต้าน เธอเผลอยกแขนโอบรัดลำคอแกร่งเพื่อประครองตัว ฝ่ามือหยาบลูบไล้สะโพกมนและลากเรื่อยเข้าเคล้นคลึงทรวงอกสาวไม่ครณาเนื้อผ้าบางเบาที่ขวางกั้น สัมผัสปลุกเร้าของเขาสร้างความหวั่นไหวไปทั่วอณูกาย เนื้อตัวตื่นตอบรับสัมผัสแผ่วพลิ้วของเขาอย่างเต็มที่ ริมฝีปากหยักเรียกร้องอย่างเว้าวอนให้หญิงสาวไม่อาจต้านทานฤทธิ์เสน่หา อาคมชักชวนให้เธอหลงเพริดไปกับไฟพิศวาสอย่างหฤหรรณ อยากรู้อยากลองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ตามประสาสาวไร้ประสบการณ์ อาคมทำให้เธอขาดสติสัมปชัญญะไปชั่วขณะจึงปล่อยให้อารมณ์เตลิดเปิดเปิงไปตามแต่เขาจะชักนำพาไป
“ยืนไหวหรือเปล่าครับคุณนงค์” อาคมกระซิบถามเสียงพร่าหลังถอนริมฝีปากแต่ยังคลอเคลียพวงแก้มของเธอไม่ห่าง ฝ่ามือประคองเอวกลมมั่นมือ
“ปล่อยได้แล้ว”
น้ำเสียงอ่อนอ่อยไม่เข้มแข็งเช่นเคยร้องสั่ง ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความอาย เธอไม่คิดว่าจะตกอยู่ในสภาพนี้กับคนที่ไม่เคยอยู่ในสายตาอย่างอาคม ไม่คิดว่าคนเงียบ ๆ ชอบทำหน้าขรึม ๆ ทำเสียงเอือมระอาเธอทุกครั้งที่ได้พบอย่างอาคมจะกล้าฉวยโอกาสทำแบบนี้กับเธอ ที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่าก็คือเธอดันเผลอให้ความร่วมมือกับเขาด้วยความเต็มใจซะอีก
“ถ้าผมปล่อย คุณห้ามเดินหนีผมนะ ไม่อย่างนั้นผมตามจริง ๆ ด้วย และผมจะไม่ยอมหยุดแค่จูบแน่ถ้าคุณดื้อกับผมอีก” อาคมกระซิบข่มขู่แผ่วพร่าข้างใบหูนุ่มก่อนขยับริมฝีปากขบเม้มติ่งหูของเธอเบา ๆ อย่างไม่อาจจะห้ามใจ
“นาย......” นงค์นภามองหน้าคนที่สร้างความวาบหวามให้เธอพร้อมผลักอกแกร่งด้วยความตระหนก เขาทำใจเธอสั่นรัว ร่างกายร้อนวูบวาบขึ้นอย่างน่าละอาย
“คุณรังเกียจผมหรือเปล่า” อาคมเพ่งมองเข้าไปในแววตาของเธอขณะตั้งตารอฟังคำตอบจากเธอ
นงค์นภาตอบไม่ได้ เธอไม่เคยคิดว่าจะต้องตอบคำถามแบบนี้ของผู้ชายอย่างอาคม เธอมองแต่กวินมาตลอด ไม่เคยคิดว่าจะมองอาคมเลยสักครั้ง แต่ทุกภาพที่เธอเคยได้ทะเลาะกับอาคมตั้งแต่วันที่ได้เจอกันครั้งแรก จนกระทั่งครั้งสุดท้ายที่เห็นเขากับปวิตา เธอก็ไม่รู้ว่าอารมณ์ตอนนั้นทำไมถึงต้องรู้สึกหงุดหงิดขนาดนั้นด้วย แต่เธอก็พยายามปัดไปลงที่ความหวาดระแวงคิดว่าหญิงสาวจะเป็นคู่ควงคนใหม่ของกวินที่สร้างความรู้สึกแปลก ๆ ให้กับเธอ แต่พอวันนี้เธอไม่แน่ใจซะแล้วว่าที่เคยคิดนั้นเป็นเพราะเหตุผลใดกันแน่ระหว่างหึงปวิตากับกวิน หรือว่า หึงอาคมกับปวิตา
*****************************************
ครบรอบ 13 ปี วันนี้เลยกลับมาตามคำเรียกร้องของนักอ่านที่คิดถึงพ่อเลี้ยงกวินกับปวิตาอีกครั้งค่ะ
ถ้ารักและคิดถึงกันฝากติดตามพ่อเลี้ยงด้วยนะคะและแอบฝากผลงานใหม่ของไรท์
มีความจงใจใช้ชื่อเรื่องคล้ายกันเป็นการฉลองครบรอบ 13 ปีเริ่มที่ร้ายลงท้ายที่รักด้วยค่ะ
ในชื่อ รู้ว่าร้ายก็ไม่วายจะรัก ฝากติดตามด้วยนะคะ
 |
|
ในสายตาของเรณุ อาการอมยิ้มของเขาไม่ผิดกับกิริยาแสยะยิ้ม แยกเขี้ยวยิงฟันของภูตผีปีศาจ เมื่อเขากรีดปลายนิ้ว สัมผัสแผ่วเบาที่ต้นคอของเธอ ซึ่งเปรียบได้กับเหยื่อหน้าโง่ที่พลัดหลงเข้ามาติดกับดักจอมพราน เขาข่มขู่แกมหว่านล้อมให้เธอสมยอมทำตามบัญชาของเขา หลอกล่อให้เธอเดินเข้าสู่แดนประหารอย่างล่องลอย เธอไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยผ่านๆ มานัก ซ้ำจะอาการหนักกว่าเพราะความไม่ประสีประสาต่อการเล้าโลมขั้นเทพของคนตรงหน้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
