เริ่มที่ร้ายลงท้ายที่รัก

ตอนที่ 15 : #6 ลมเพชรหึง 100%

       “ปอย! คุณมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ฮะ” กวินเอ่ยถามลอดไรฟันขึงตาดุมองหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง ใบหน้าถมึงทึงแสดงอาการไม่สบอารมณ์อย่างแรง

เสียงห้วนของกวินทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง ตกใจที่เขาเข้ามาทักทายทั้งที่ก่อนลงจากห้องตกลงกันแล้วว่าเขาจะทำเป็นไม่รู้จักเธอ แต่นี่ยังไม่ทันไร เธอเพิ่งเดินเล่นได้ครู่เดียวเขาก็เข้ามาทักทายแสดงอาการราวจะประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในตัวเธอ

“คุณปอยรู้จักพี่กวินด้วยเหรอครับ” อติเทพ ลูกชายหุ้นส่วนคนหนึ่งของภูเก็ตซีแอนด์บีชเลิกคิ้วมองหญิงสาวพลางเอ่ยถามอย่างสนใจเมื่อกวินเข้ามายืนขนาบข้างหญิงสาวด้วยท่าทางแสดงความสนิทสนม

“เอ่อ คือ...” ปวิตาไม่ทันคิดว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้จึงไม่รู้จะตอบคำถามอติเทพอย่างไร เธออึกอักอย่างจนคำแก้ตัว

“ฉันกับปอยรู้จักกันดีทีเดียวละ และฉันหวังว่าพวกนายคงไม่ได้กำลังจะจีบเธออยู่หรอกนะ” กวินหรี่ตามองอติเทพ

“พวกเราแค่เข้ามาทำความรู้จักกับเธอเท่านั้นเอง ทำไมพี่กวินต้องทำเหมือนไม่พอใจที่คุณปอยคุยอยู่กับพวกเราด้วยล่ะครับ” อติเทพถามและมองท่าทางของกวินอย่างสนใจ

“เพราะผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน” กวินเอ่ยเสียงกร้าวแล้วตวัดตาชำเลืองมองการแต่งตัวของปวิตาแต่ไม่เห็นว่าชุดที่เธอสวมจะเว้าแหว่งตรงไหนอย่างที่อาคมบอก

“พ่อเลี้ยง...” ปวิตาครางเรียกเขาอย่างอ่อนใจ

“ไปกับผมเดี๋ยวนี้” กวินคว้าข้อมือหญิงสาวแล้วดึงให้เดินตาม

“ไม่นะ ไหนเราสัญญากันแล้วยังไงล่ะ” ปวิตาประท้วงและพยายามจะขืนตัว

“ผมไม่ได้หมายความว่าสัญญานั้นจะทำให้คุณหว่านเสน่ห์ไปทั่วแบบนี้ได้” กวินกึ่งลากกึ่งจูงโดยไม่สนใจสายตาคนมอง และไม่ได้สังเกตเห็นนักข่าวที่กำลังเก็บภาพเขากับปวิตา

“อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ” ปวิตาเถียงเสียงแข็ง

“ยืนอยู่กับผู้ชายถึงสามคนยังมาปากแข็งอีกเหรอ”

“มันเป็นสิทธิ์ของฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”

ประโยคทิ่มแทงใจของปวิตาทำให้กวินชะงักเท้าที่ก้าวเดินหันมาคว้าต้นแขนเธอบีบแน่นพร้อมเอ่ยลอดไรฟัน “อ้อ...แล้วไอ้ที่เรานอนด้วยกันอยู่ทุกคืนนี่เขาเรียกว่าอะไรฮะปอย”

และตาลุกโพลงเมื่อเห็นแผ่นหลังเปล่าเปลือยสะท้อนในกระจกติดผนังลิฟต์ เขาจับเธอหมุนตัวหันหลังแล้วกัดฟันกรอดเมื่อเห็นชุดที่เธอสวมเต็มตาจนเผลอตวาดเสียงดังลั่นลิฟต์ “คุณใส่ชุดบ้าอะไรนี่ปอย”

“อะไรเล่า มันก็แค่ชุดราตรีของร้านที่คุณให้อาคมพาฉันไปซื้อยังไงล่ะ” ปวิตาทำหน้าบึ้ง มุ่นคิ้วมองหน้ากวินอย่างไม่กลัวสายตาดุดันที่จ้องมองเธอแทบถลน

“คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไงปอย คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้คุณใส่ชุดโป๊ ๆ แบบนี้”

“ก็นี่มันเนื้อตัวของฉันนี่พ่อเลี้ยง ฉันอยากจะใส่ชุดนี้ฉันก็จะใส่แล้วมันก็ไมได้โป๊สักเท่าไหร่ด้วย”   ปวิตาเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ ชักสีหน้าใส่เขาอย่างไม่พอใจ

“นี่นะไม่โป๊ ใช้สมองส่วนไหนคิดฮะ” กวินตวาดอย่างฉุนเฉียวแล้วดันตัวเธอเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวที่ใช้สำหรับชั้นที่พักของเขาเท่านั้น

“ฉันยังเดินดูไม่ทั่วงานเลยนะ” ปวิตาเม้มปากเอ่ยอย่างหงุดหงิดเพราะแน่ใจว่าเขาคงไม่ปล่อยให้เธอกลับมาร่วมงานคืนนี้อีก

“สมควรแล้ว ใครจะยอมให้คุณใส่ชุดบ้า ๆ พรรณนี้เดินไปจนทั่วงานกันเล่า” กวินเอ่ยเสียงห้วน พาลไม่เลิกแม้ว่าจะหาตัวเธอพบก่อนจะมีใครเข้ามาวุ่นวายกับเธอ

“เห็นแก่ตัว บ้าอำนาจ ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยด้วย” ปวิตาพ้อเสียงสะบัด

“ดีแล้ว คงมัวแต่หว่านเสน่ห์ใส่หนุ่ม ๆ พวกนั้นอยู่สิ”

“ใช่แล้วจะทำไม แล้วฉันก็เกือบจะหาคู่ควงคนใหม่หลังเลิกคบกับคุณได้อยู่แล้วเชียวถ้าคุณไม่มาขัดจังหวะอ่อยเหยื่อของฉันก่อน” เธอลอยหน้าลอยตายั่วโทสะคนขี้หึงอย่างนึกหมั่นไส้ อยากทำตัวเป็นหมาหวงก้างดีนัก

“ปวิตา!!” กวินตวาดดังกว่าเดิม คำพูดยั่วยุอารมณ์ของเธอทำให้เขาเผลอลุแก่โทสะ กระชากร่างอวบอิ่มเข้าชิดแผ่นอก ลงทัณฑ์เธอด้วยจูบกระแทกกระทั้น

“ปล่อยนะ…” ปวิตาเบนหน้าหนีรสสัมผัสจาบจ้วงอย่างจงใจของเขา มือคู่เล็กยกขึ้นดันแผ่นอกแกร่งพร้อมกับร้องประท้วงเสียงพร่า

กวินไม่ฟังเสียงห้าม ไม่ได้ครอบครองเรียวปากอิ่มก็ก้มลงไซ้ลำคอระหงและทิ้งรอยประกาศความเป็นเจ้าของไว้อย่างมีโมโห

“อื้ม อย่าทำแบบนี้” ปวิตาพยายามผลักไส ไม่อยากให้มีร่องรอยประจานความใจง่ายของตนเองอยู่บนร่างกาย

“ไม่และจะทำทั้งตัวเลยทีเดียว จะได้ไม่กล้าอวดเนื้อตัวอีก” กวินกระซิบขู่อาฆาตและเริ่มลงมือทำตามที่พูด กระทั่งลิฟต์หยุดที่ชั้นที่พัก ชายหนุ่มจัดแจงช้อนตัวเธอไว้ในวงแขนแล้วก้าวเดินตรงไปยังห้องนอนโดยไม่ยอมปล่อยให้ปวิตาได้พักหายใจ

“โธ่...ไหนคุณสัญญาว่าจะไม่แสดงตัวว่าเรารู้จักกันยังไงล่ะ” ปวิตาประท้วง พยายามจะขืนตัวต่อต้านแต่ดูจะไม่เป็นผล

“ใครใช้ให้คุณแต่งตัวยั่วอารมณ์ผมเล่า” กวินกระซิบเสียงดุ

“ไม่เห็นโป๊มากเลย” ปวิตาแก้ตัวเสียงอ่อยเมื่อรู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากทำให้เขาโมโหไปกว่านี้

“คุณกำลังทำให้ผมกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ ไร้เหตุผล รู้ตัวบ้างไหมปอย” กวินยอมปล่อยหญิงสาวลงเมื่อเข้ามาถึงห้องนอน

“อย่ามาโทษปอยเลย ทีคู่ควงคนอื่นของคุณ ปอยเห็นแต่ละคนสวย ๆ แถมแต่งตัวโป๊กว่าปอยตั้งเยอะ คุณก็ควงไปงานบ่อย ๆ ไม่เห็นเป็นแบบนี้” ปวิตาเถียงอย่างดื้อดึงในเมื่อเธอเคยเห็นข่าวคาว ๆ ของเขาตามหน้าหนังสือซุบซิบดาราบ่อย ๆ เพราะเขาชอบควงดาราสาว ๆ สวย ๆ เปลี่ยนหน้าให้สื่อเห็นประจำ

“พวกนั้นส่วนใหญ่เป็นดารานะปอย เขาใช้รูปร่างหากินกับข่าวกับสื่อ ส่วนคุณไม่ใช่ ฉะนั้นห้ามเถียง” กวินเอ่ยตัดบทพลางมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ไม่ต่างกับหมาป่าจ้องขย้ำเหยื่อ

“อะไร อย่ามองแบบนั้นนะ” ปวิตาเห็นท่าไม่ดี เลยรีบกระโดดโหยงข้ามไปอีกฝั่งของเตียง

“มองแบบไหน” กวินยิ้มกรุ้มกริ่มพลางปลดกระดุมข้อมือแล้วค่อย ๆ ถอดสูทออกอย่างใจเย็น

“จะทำอะไรนะคุณกวิน คุณไม่เข้าไปในงานแล้วเหรอในเมื่อคุณเป็นประธานของงานนะ” ปวิตาร้องถามเสียงรัว มองเขาค่อย ๆ ปลดกระดุมเชิ้ตตาโต

“เดี๋ยวค่อยลงไปก็ได้ ตอนนี้ยังหัวค่ำอยู่ อาคมมันจัดการได้สบายอยู่แล้ว”

“นี่อย่าถอดนะ” ปวิตาเดินวนรอบเตียงหนีคนที่เดินต้อนเข้ามาเรื่อย ๆ พร้อมกับร้องห้ามไม่ให้เขาปลดนั้นปลดนี่ให้วุ่นวาย

“ไม่ล่ะคนสวย คุณทำให้ผมเกิดอารมณ์ซะแล้ว คุณก็ต้องรับผิดชอบ” กวินยิ้มยั่วแล้วกระโดดตะครุบตัวหญิงสาวได้ไวปานเสือตะปบเหยื่อ

“กรี๊ด!!! คนบ้าปล่อยนะ ไม่เล่นนะคุณกวิน” ปวิตาปฏิเสธชายหนุ่มเสียงรัวเพราะยังไม่อยากจะต้องอยู่บนห้องตั้งแต่หัวค่ำอย่างนี้ เธอยังอยากจะเที่ยวชมงานที่จัดก่อน

“ใครว่าผมจะทำเล่น ๆ เล่าปอย ผม เอา จริงต่างหาก” กวินเน้นย้ำทีละคำ

“ฉันโกรธจริง ๆ นะพ่อเลี้ยง ฉันยังเดินดูไม่ทั่วงานเลยด้วย” ปวิตาผลักไสร่างแกร่งที่ล้มทับอยู่บนตัวเธอตื่น ๆ ปนฉุนเฉียว

“เดี๋ยวค่อยไปพร้อมผมก็ได้น่า” กวินซุกไซร้จมูกสูดกลิ่นหอมแถวลำคอระหง ฝ่ามือร้อนผ่าวสัมผัสแผ่นหลังเนียนที่จับจ้องมองอย่างมาดหมายไว้ก่อนจะขึ้นห้องอย่างเสน่หา

“ไม่นะ ฉันไม่มีชุดเปลี่ยนแล้ว เดี๋ยวชุดฉันยับหมด” ปวิตาประท้วง

“ยังไงก็ไม่ให้ใส่ชุดนี้ลงไปอยู่แล้วละปอย” กวินบอกขณะปล้ำถอดชุดเจ้าปัญหาที่เขาอยากรู้ว่าเธอใส่ชุดชั้นในแบบไหนด้านในหรือว่าไม่ได้ใส่เลยกันแน่

“อื้อ แล้วฉันจะใส่ชุดอะไรไปล่ะ” ปวิตาครวญประท้วงเสียงพร่า

“เสื้อยืดกางเกงยีนที่คุณเคยใส่ตอนอยู่กับธนิสราก็ได้”

“ไหนว่ามันไม่ถูกกาลเทศะยังไงเล่า อีตาพ่อเลี้ยงหื่น” 

ปวิตาบ่นเสียงขรมขณะพยายามต่อต้านฝ่ามือที่พยายามปล้ำถอดชุดของเธออย่างสุดความสามารถ แต่แรงน้อยนิดของเธอหรือจะหาญสู้แรงคนตัวใหญ่อย่างกวินได้ ไม่นานชุดสวยของเธอก็ตกไปกองอยู่หน้าเตียงเปิดเผยร่างกายเปลือยเปล่าท้าทายสายตาที่จ้องมองเธออย่างมีความหมาย ริมฝีปากร้อนผ่าวจู่โจมเข้าครอบครองทรวงอกเธออย่างคลั่งไคล้

“อื้ม...”

ปวิตาหมดกำลังใจจะต่อต้านเมื่อถูกริมฝีปากและฝ่ามือสากรุกรานไปทั่วเรือนร่าง ชุดชั้นในชิ้นสุดท้ายของเธอถูกเขาดึงร่นลงสู่ปลายเท้าลงไปกองรวมกับชุดราตรี กวินไม่ลังเลใจที่จะทำตัวให้กลมกลืนกับเธอด้วยการปลดชิ้นส่วนพันธนาการของเขาออกจนหมดเช่นกัน

            ตื๊ด...ตื๊ด....ตื๊ด เสียงโทรศัพท์ในห้องดังต่อเนื่องปลุกกวินที่นอนกอดปวิตาหลังปราบพยศแม่สาวเปรี้ยวเสียนอนหมอบราบอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างเหน็ดเหนื่อย กวินขยับตัวคว้าโทรศัพท์ รับสาย รู้ว่าคนที่โทร.เข้าเบอร์ห้องของเขาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอาคม

“มีอะไร”

“แขกถามหานายกันหลายคนแล้วครับ โดยเฉพาะคุณนงค์ ผมว่าเจ้านายปล่อยคุณปอยได้แล้วมังครับ” อาคมรายงานพร้อมเอ่ยแซวเจ้านายเล็ก ๆ หลังจากที่เห็นเจ้านายลากปวิตาขึ้นห้องไปพักใหญ่

“ไม่ต้องมาทำเสียงรู้ทันเลย เดี๋ยวฉันลงไปแกจะโดนดีไอ้คม” กวินดุอาคมอย่างไม่จริงจังนักก่อนวางสายพร้อมกับลุกขึ้นจัดการกับตัวเอง

“ฮึ” ปวิตาปรายตามองค้อนเขาอย่างขัดใจเมื่อกวินเตรียมแต่งตัว

“ไม่ต้องมองผมแบบนั้นเลยปอย คุณทำตัวเองนะ” กวินหมั่นเขี้ยวหญิงสาวจนอดไม่ได้ต้องก้มลงหอมแก้มของคนขี้งอนแรง ๆ

“รีบไปควงคุณนงค์ของคุณเถอะไป๊” ปวิตาประชดเพราะได้ยินเสียงอาคมแว่ว ๆ ตามสายเกี่ยวกับนงค์นภา

“หึงหรือเปล่า” กวินยิ้มใส่คนน่ารักที่นอนอยู่บนเตียง

“ไม่หึง” ปวิตาตอบพร้อมทั้งคิดแผนแกล้งเอาคืนคนตรงหน้าเล็กน้อย

“หึ ๆ” กวินมองปวิตาขำ ๆ พลางหันหลังให้เธอ จัดแจงแต่งตัวต่อ จึงไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเธอ

“ให้ปอยลงไปได้ใช่ไหม” ปวิตาลุกขึ้นยืนทั้งยังเปลือยเปล่า แนบกายชิดแผ่นหลังกว้างพลางโอบรอบเอวของเขาจากข้างหลังเสียดสีทรวงอกกับแผ่นหลังของเขาอย่างจงใจยั่ว

“หืม...” กวินครางเสียงพร่า แปลกใจที่ปวิตาเป็นฝ่ายโอบกอดเขาอย่างแนบสนิท ลมหายใจหนุ่มสะดุดเฮือกใหญ่เมื่อรับรู้ถึงสภาพของคนที่กอดเขาอยู่

“ว่าไงคะ ให้ปอยลงไปด้วยได้ใช่ไหม” ปวิตาถามอีกครั้งขณะขยับฝ่ามือลูบไล้อกแกร่งอย่างยั่วยวน    ริมฝีปากนุ่มพร่ำกระซิบแผ่วเบา เปล่าลมหายใจลดกกหูของเขาแล้วงับใบหูของเขาอย่างหยอกเย้า

“คุณจะทำให้เราไม่ได้ลงไปทั้งคู่นะปอย” กวินโอดครวญเสียงสั่นพร่า