คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 3.1 ธเนศวร รีไรท์
ท่านายธเนศวรทรทอเนรมอหิสาวท่าทาหยิ่แ่สวยับาับใ
รูปร่าโปร่ระหราวนาแบบอเธอยิ่มอยิู่ามว่าสาว ๆ นไหนที่ทรเยพบ พระเนรมอวาไปทั่วเรือนร่าอิ่มเอิบหยุนิ่ที่ออวบ
แม้ทรทำไ้แ่ใ้พระเนรสัมผัสแ่็ทรเาไ้ว่ามัน้อนุ่มละมุนมือยามพระหัถ์รอบรอแน่นอน
ทรแย้มพระโอษ์ับำริในพระทัยออ์เอ่าับโิรสที่รู้สึุ่นเือใับพระเนราบ้วที่ทรทอมอมา
“ถ้าอย่านั้นวันนี้หม่อมัน้อทูลลา” โิรสถอนหายใแร
ๆ เพื่อวบุมอารม์่อนะล่าวลา
“ทำไมรีบลับเสียล่ะ เรายัลันไม่ไ้เลยแท้ ๆ” ท่านายธเนศวรทรเลิพระนท้าทาย
“หม่อมันทราบแล้วว่าท่านายนเรศ
วิษุรัสรร์ทรเป็นผู้มีวามัูแ่ไหน เพราะฝ่าบาทพร้อมทำามรับสั่พระนแม้ว่าะไม่ทรเ็มพระทัยและยัทรมีู่รัอยู่แล้ว็าม” โิรสล่าวประ
“แล้วผม็หวัว่าุินานา อัรเุ็ะเป็นลูัูเ่นัน เพราะเราเป็นู่ที่เหมาะสมันอย่าที่สุ”
ท่านายธเนศวรทรแย้มพระโอษ์บา ๆ
นัยน์ามายประายแวววาว ทรพอพระทัยหิสาวนนี้ยิ่นั่อให้ไม่ใ่เพื่อพระเษา
ท่านายธเนศวร็ทรมั่นพระทัยว่าท่านพร้อมะยอมทำทุอย่าให้ไ้เธอไว้ในอ้อมพระรอท่านอย่าแน่นอน
“เพะ ินานาเอ็เป็นลูัูไม่่าาฝ่าบาทแน่นอน” โิรสล่าว่อนะถวายบัมลาท่านาย
ท่านายธเนศวรทร้าวพระบาทยาวำเนินามออไปส่หิสาวนถึรถยน์บีเอ็มับเบิ้ลยูันหรู
ทรโน้มพระวราย้มพระพัร์ทอพระเนรวาู่หวาน พลายพระหัถ์ับประูรถที่เือบถูันปิเพื่อทอเนรมอหิสาวที่นั่เิราวนาพาอยู่ภายในรถนั่นเอ
“ฝาบอุรั้วยว่าผมะัานแ่อเราในเร็ววันนี้อย่าแน่นอน” ท่านายทรรับสั่
“ในเมื่อฝ่าบาททรแน่พระทัยว่าะยินยอมทำามพระประส์ในพระน
หม่อมัน็ะนำวามนี้ไปบอุพ่ออหม่อมันามรับสั่เพะ” โิรสเิหน้าอบอย่าไม่สะทสะท้าน
“แน่นอนนสวย แล้วพบันใหม่ลูแมวน้อย” ท่านายทรปล่อยพระหัถ์่อนะแย้มพระโอษ์บา
ๆ ส่ให้หิสาวพร้อมันประูรถปิและ้าวถอยหลัเปิทาให้รถหรูับผ่านออประูหน้าพระำหนั
ทันทีที่ลับถึบ้านพระพาย โิรสโทรศัพท์ิ่อน้อสาวอเธอ้วยวามหนัใับปัหาอินานา
ูเหมือนท่านายนเรศะไม่ทรยอมให้วามร่วมมือในารล้มเลิารแ่านรั้นี้ แ่ถ้าะให้เธอยอมปล่อยน้อสาวเ้าพิธีเสสมรสับท่านายที่ทรร้ายาอย่านี้
โิรสไม่แน่ใว่าน้อสาวะรับมือท่านายอ์นี้ไ้
“พระนา เมื่อสัรู่พี่ไ้พบท่านายนเรศแล้วนะ” โิรสล่าวเมื่อน้อสาวรับสาย
“ท่านายว่ายัไบ้าะ พี่พระพาย” ินานาถามเสียรัวเร็ว
“ท่านไม่ปิเสธที่ะเษสมรสับน้อ” โิรสถอนหายใแร
ๆ
“ายริ! แล้วทีนี้น้อะทำยัไล่ะะพี่พระพาย” ินานาใ
“พี่ะัารเรื่อนี้เอ แ่น้อ้อโทร.ไปบอุพ่อว่าน้อะอยู่รุเทพฯ
สัพั เพื่อศึษาูใับท่านาย”
“แล้วุพ่อะเื่อหรือะ”
“ลอบอับท่านู็แล้วัน”
โิรสวาสายาน้อสาว่อนะถอนหายใแร ๆ
ไม่มั่นใับแผนารในรั้นี้เท่าไหร่ เธอะปิบับิาไ้นานสัแ่ไหนันเรื่อารสลับัวับินานา
วัพนาลี แม่ฮ่อสอน
ร่าสูส่ายืนมทิวทัศน์แหุ่นเาและแมไม้รหน้าแน
ๆ ทรผ่อนพระอัสสาสะระบายวามหนัหน่วในพระทัยอยู่เ่นนี้นานว่ารึ่ั่วโมแล้ว เมื่อเสียริ่โทรศัพท์ัึ้นอย่า่อเนื่อน้อเอื้อมพระหัถ์หยิบหูโทรศัพท์ึ้นแนบพระโส พระสุรเสียทุ้มรัสถามเบา ๆ
“ว่าไธัน นายมีอะไรับันถึโทร.มาสอหนสามหนอย่านี้” ท่านายนัทรรับสั่ถาม
“หม่อมไ้พบินานาแล้วเ้าพี่” ท่านายธันทรสรวลัไปามสาย
“แล้วไ หน้าาพอูไ้ระมั นายถึไ้หัวเราะเสียใสแบบนี้” ท่านายพระเษาทรรัส
“อื้อ แล้วหม่อม็ไม่ืนให้เ้าพี่้วยนะะบอไว้ะ่อน นนี้หม่อมอแล้ว” ท่านายธันรับสั่อบ
“ันไม่ิะสนใเธอหรอ ันไม่ใ่นายที่เห็นสาว ๆ เป็นไม่ไ้” ท่านายนัรับสั่ประพระอนุา
“ฮึฮึ หม่อม็ไม่ใ่เ้าพี่ที่ทรหลอยู่แ่ับนาถ ถึหม่อมะเห็นสาวนไหน็น่าสนใแ่นเียวที่หม่อมไม่ิว่าน่าสนใเ้าพี่ลับสนใเธอะนี่” ท่านายธันทรสรวลเบา ๆ
“นายับพี่มัน่ารสนิยมัน
พี่อบนาถเพราะเธออ่อนหวาน สมเป็นุลสรี แ่นายอบผู้หิ๋าั่นอย่าแม่รินราแล้วพี่็ไม่เห็นว่าผู้หิแบบที่นายอบะน่าสนใว่านาถรไหน” ท่านายนัทรรับสั่้วยวามระอาพระอนุา
“โธ่ หม่อมไม่ไ้ริัับรา อย่าที่เ้าพี่ทรริัับนาถนี่หม่อม เอาเป็นว่าหม่อมแ่ะโทร.มาบอเ้าพี่ว่าหม่อมะแ่านับินานาเอ เ้าพี่อยู่แม่ฮ่อสอนไป่อนีว่าเพราะหม่อมะใ้ื่อเ้าพี่แ่านับเธอ” ท่านายธันทรรับสั่ับพระเษา
“อื้อ ถ้านายมั่นใว่าะทำแบบนั้น” ท่านายนัรับสั่่าย
ๆ ามพระอนุา
หลัวาสายาพระอนุาท่านายนเรศทรอิทบทวนเรื่อราวที่เิอีรั้ไม่ไ้
ไม่ว่าะเป็นพินัยรรมอพระนที่ทรระบุไว้ให้ท่านเป็นผู้รับผิอบามหน้าที่หัวหน้าราสุลในารเสสมรสับลูสาวนเล็อนายรั อัรเุ หน้าาอเธอเป็นเ่นไรท่านยัไม่ทรทราบแม้ะทรเยทอเนรภาพอเธอผ่านามาบ้าาสื่อ่า
ๆ เพราะหิสาวเป็นนัธุริหิมีื่อเสียนหนึ่ หาท่าน็เพิ่ลับมาอยู่เมือไทยไ้ไม่นานนัทำให้ไม่ทรใส่พระทัย
สายพระเนรทอยาวผ่านแนวสนที่ึ้นเอามธรรมาิเลยไปยัภูเาที่อยู่ไลลิบ
แ่ลับไม่มีภาพใอยู่ในวามสนพระทัยอท่านเลยแม้แ่น้อยนอาวามิที่ล่อลอยไปไลออ์เอ วามหยิ่ทะนในาิระูลที่ทริเสมอมา้อถูบั่นทอน้วยภาระหนี้สินึ่มานท่านไม่สามารถหาทาอื่นในารแ้ปัหาไ้นอายอมเสสมรมับินานา
ไม่ใ่เพื่ออ์เอแ่เพื่อราสุลและบริวารในวามูแลอวิษุรัสรร์ทุน
บรรามหาเล็และสาวใ้ในวัพนาลีำลัเือร้อนใเมื่อเห็นเ้านายอพวนเสวยอาหารเพียเล็น้อย
ลอสัปาห์ที่ผ่านมา แถมยัทรหุหิบ่อยรั้
ทุนทราบเรื่อราวทุ์พระทัยอท่านายันเป็นอย่าี ปิท่านนัเยเสวยไ้มา
ถ้าไม่เสวยแบบนี้็เป็นที่ทราบันว่ามัมีเรื่อให่ให้ทรัวล
นในวัวิษุรัสรร์
และวัพนาลีแห่นี้ ล้วนเป็นนเ่านแ่ั้แ่สมัยหม่อมแม่อท่านายทั้สออ์ยัมีพระนีพอยู่
บรรานานที่เป็นหนุ่มสาว็เป็นพวที่เิภายในวั
รับใ้ันมาั้แ่สมัยรุ่นปู่ย่า ายาย ที่สมัรใอยู่รับใ้ท่านายทั้สออ์เวลาเส็มาพัที่วัพนาลี
ท่านายทรทราบว่า ทุนในวั่ารัภัี่อท่านและพระอนุา ท่านเอ็ทร้อเอาทัยใส่
ูแลพวเาอย่าีอบแทน ไม่ให้ทุนเือร้อน ทำให้ทร้อะหนัถึหน้าที่หัวหน้าราสุล
แ่อ์เอลับโยนภาระอันหนัหน่วให้ับพระอนุาเป็นผู้แบรับเพียเพราะทรเห็นแ่อ์เรื่อนาถนารี
เป็นเหุให้ทรไม่สบายพระทัยับเรื่อนี้อยู่ลอเวลา
 |
|
ความคิดเห็น