มโนห์ราติดบ่วง

ลำดับตอนที่ #7 : 2.1มโนราห์เหลิงลม

มโนห์รารีบหันไปมองมารดาวิงวอนขอความเห็นใจ แต่ทันทีที่บิดาขยับตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากโต๊ะอาหาร มารดาคนสวยก็ลุกตาม ไหวไหล่แทนคำตอบพร้อมเดินตามบิดาไปอีกคน สรุปว่างานนี้เธอต้องใช้วาทศิลป์ในการหว่านล้อมบิดาเองโดยไร้ตัวช่วย หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืน จ้ำเดินตามทั้งสองไปติด ๆ ปล่อยกินรีที่รอจังหวะจะสอบถามนายแบบหนุ่มเนื่องจากยังติดใจสงสัยคำพูดบุตรชายเจ้าของบ้านไม่หาย

ได้โอกาสที่ทุกคนเดินออกจากห้องอาหารกันหมด เหลือแต่เธอกับพรตสองคน เลยรีบคว้าข้อมือหนุ่มรุ่นพี่ รั้งเขาไว้อย่างตัดสินใจเด็ดขาดไว้ก่อนที่พรตจะเดินตามทุกคนออกไป รีบถามอย่างไม่อ้อมค้อมให้คลายข้องใจ 

“ทำไมพี่รถต้องชอบว่ากระทบนรีด้วยไม่ทราบคะ”

“ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนตั้งแต่ไร เธอก็พูดเองไม่ใช่เหรอว่าชินนิสัยฉันมาแต่เด็กแล้ว ยังจะมาถามเอาอะไรตอนนี้ฮะยายเจ๋อ”

พรตเหลือบตามองหน้าหญิงสาวหน่าย ๆ ก่อนเหลือบชำเลืองมองฝ่ามือที่กุมข้อมือตนไม่ปล่อย ไหวไหล่แล้วเงยหน้าขึ้นส่งสายตาแทนคำถาม แต่กินรีไม่สนใจสายตาที่จับจ้องมองฝ่ามือเธอของพรตแถมยังเลื่อนฝ่ามือจากข้อมืออีกฝ่ายเลยขึ้นกระชับท่อนแขนล่ำพลางเอ่ยอย่างดื้อดึง

“นรีก็ไม่อยากจะชินกับปัญหาบ้าบอของพี่รถนักหรอก ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่รถต้องคอยค่อนขอดนรีอยู่เรื่อยทั้งที่นรีไม่เคยทำอะไรให้พี่รถสักหน่อย”

เมื่อสาวเจ้าอารมณ์ไม่ยอมรามือ พรตจึงถอนหายใจ เป็นฝ่ายจับฝ่ามือที่กุมข้อมือตนออกแล้วเอ่ยอย่างรำคาญใจ “ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเธอทำอะไรให้ฉันไม่พอใจ ฉันแค่หมั่นไส้และไม่ชอบไอ้ท่าทางแจ๋แจ๋น เกาะแขน ต้อนหน้าต้อนหลังพี่รามอย่างที่เธอชอบทำประจำ ฉันเห็นแล้วรำคาญลูกนัยน์ตา”

กินรีเม้มปากแล้วคลาย โต้ตอบหนุ่มรุ่นพี่เสียงแข็ง “ที่นรีทำก็เพราะนรีชอบพี่ราม มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับพี่รถตรงไหน พี่รามยังไม่ว่านรีเลย” 

พรตพ่นลมหายกับเสียงสบถลอดผ่านริมฝีปากพรืดใหญ่พลางยกมือกอดอกแล้วตวัดหางตามองวงหน้าสวยอย่างตำหนิพร้อมเอ่ยเสียงเยียบเย็น “ที่เขาไม่พูด ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รำคาญ เธอเป็นผู้หญิง เทียวมาวิ่งต้อนหน้าต้อนหลังผู้ชายเขาถึงบ้านแบบนี้ คิดดูสิ...ว่าจะมีใครเขาชอบกันบ้าง” 

ประโยคทิ่มแทงใจที่พรตพูดโพล่งอย่างไม่คิดจะรักษาความรู้สึกของเธอทำให้เผลอคิดไปว่าพี่ชายของเขารำคาญตนถึงขนาดเล่าระบายให้น้องชายฟัง น้ำตาเม็ดกลมจึงเอ่อคลอดวงตาสวย 

“หมายความว่ายังไง พี่รามบอกพี่รถหรือว่ารำคาญนรี” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยถาม

“พี่รามไม่ใช่คนชอบพูด แต่อย่าลืมสิว่าเราเป็นคู่แฝดกัน แค่มองตากันเราก็รู้ว่าใครรู้สึกยังไง” พรตตอบง่าย ๆ ด้วยน้ำเสียงเรื่อย ๆ ไม่สนใจอะไรนัก

“พี่รถจะบอกว่า ไม่อยากให้นรีมาอยู่ที่บ้านวิษณุวัสระหว่างปิดเทอมอีกแล้วใช่ไหมล่ะ” กินรียกหลังมือปาดน้ำตา

“ฉันไม่ได้พูดว่าไม่ให้เธอมาที่บ้าน แต่ฉันแค่ไม่อยากให้เธอวิ่งตามพี่ชายฉันแจ คิดซะบ้างสิว่าตัวเองเป็นผู้หญิงและก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วด้วย จะมาทำเป็นวิ่งต้อนหน้าต้อนหลัง พี่รามคะ พี่รามขา คนอื่นเขาจะมองเธอไปในทางไม่ดี” พรตถอนใจระบายอารมณ์หงุดหงิดเมื่อเห็นหยดน้ำตาบนนวลแก้มของเด็กสาว

“พี่รถ...”

“ที่ฉันเตือนก็เพราะหวังดี แต่เธอจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่” พรตไหวไหล่

กินรีเชิดหน้าข่มความรู้สึกขมขื่นไว้ภายใต้สีหน้าราบเรียบแต่ไม่สามารถกลั้นหยดน้ำที่เอ่อคลอนัยน์ตาที่ทอดมองหนุ่มรุ่นพี่เมื่อเอ่ยอย่างดื้อดึง “ไม่ว่าพี่รถจะพูดยังไง นรีก็ไม่แคร์ ถ้าพี่รามไม่พูดว่ารำคาญนรี  นรีก็จะไม่แคร์คำพูดของพี่รถหรอก”