มโนห์ราติดบ่วง

ลำดับตอนที่ #6 : 1.5 พรตตัวป่วน

ในวัยเด็กทุกช่วงเวลาปิดภาคเรียน เธอได้รับอนุญาตจากบิดามารดาให้มาพักที่บ้านวิษณุวัสเสมอ  เธอจึงสนิทสนมกับทุกคนที่นี่ไม่ต่างกับคนในครอบครัวเดียวกัน จะมีก็แต่พรตคนเดียวที่ชอบทำท่ารังแครังคัด แสดงออกแต่ไหนแต่ไรว่าไม่ชอบเธอนัก ทุกครั้งแห่งการเบาะแว้งมักจะจบที่คราบน้ำตาของเธอกับการง้องอนของชายหนุ่ม เขาชอบค่อนขอดที่เธอเอาใจใส่รามพี่ชายคนโตของครอบครัว ที่เธอปลื้มจนทำให้พรตขวางหูขวางตาและหมั่นไส้

“พ่อคะ แม่คะ อาทิตย์นี้น้องหนูขออนุญาตไปกรุงเทพฯ กับน้องนรีนะคะ” 

หลังจบมื้อค่ำก่อนทุกคนจะลุกออกจากโต๊ะ มโนห์รารีบเอ่ยปากขออนุญาตบิดามารดาโดยไม่ได้นัดแนะกับกินรีซึ่งทำหน้าเหวอเหมือนรับมุกไม่ทัน แต่เพราะเป็นคนมีไหวพริบเป็นเลิศจึงรีบยิ้มให้ผู้ใหญ่ทั้งสองที่หันมามองเธอสลับกับมองหน้ามโนห์ราอย่างเคลือบแคลง

“ไปทำไม ไม่ต้องไป” บิดาจอมบงการกล่าวเสียงเข้มทันที

“แหม...พ่อขา ไม่คิดฟังคำตอบจากลูกสาวสักนิดหรือคะว่าจะไปทำไม นี่อะไร ถามปุ๊บยังไม่ทันตอบก็ห้ามปั๊บเลยนะคะ” มโนห์ราทำหน้ามุ่ยต่อว่าบิดา

“อย่างแกจะไปทำอะไรได้ นอกจากเที่ยวเล่นผาดโผน เป็นพวกลิงทโมนหรือไม่ก็พวกค่างบ่างชะนีเท่านั้นแหละ” ดวงตาดุตวัดกลับมาทางบุตรชายพร้อมกับเอ่ยคาดคั้น ”หรือแกเป็นคนให้ท้ายน้องอีกฮะไอ้รถ”

พรตแกล้งทำหน้าตูม ร้องโวยวายเสียงสูง “อะไรครับพ่อ...เห็นผมเป็นกระโถนท้องพระโรงหรือยังไง เอะอะก็โยนขี้ให้ผมคนเดียวแบบนี้น่ะ ไอ้ตัวดีของพ่อจะไปทำอะไร ผาดโผนสักแค่ไหนมันเกี่ยวอะไรกับผมด้วยล่ะ”

“อย่าแกล้งมาทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อนนะไอ้รถ หน้าอย่างแกไม่ต้องมีป้ายแปะว่ากระโถนใครเห็นเขาก็เดาออกกันทั้งนั้นแหละ” 

พรตรีบหันไปกอดแขนมารดา ประจบประแจงพลางเอ่ยออดอ้อนเรียกร้องขอความเห็นใจ “โอ้โห...แม่ครับ ดูพ่อสิครับ รังแกรถอยู่เรื่อยเลย”

“สองพ่อลูกนี่ยังไงนะ กลางโต๊ะอาหารแท้ๆ เอาเรื่องอะไรมาพูดกันก็ไม่รู้ เกรงใจหนูนรีบ้างสิ” แพรพลอยเอ็ดสองพ่อลูกเบาๆ 

“ไม่เป็นไรค่ะอาแพร นรีชินกับภาพพี่รถโดนคุณลุงรวิสดุแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว” กินรียิ้มอ่อนเอ่ยกับแพรพลอย

“แจ๋นไม่เข้าเรื่อง” 

“เอ๊ะ! พี่รถนี่ยังไง ชอบว่าน้องอยู่เรื่อย” มโนห์ราตวัดหางตาค้อนพี่ชายอย่างหมั่นไส้

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยยายหนู ยังไงพ่อก็ไม่ให้แกไป” อสิรวิสวกกลับมาสรุป ปฏิเสธการเจรจาต่อรองด้วยการรวบช้อนแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม