คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ๒.๑ ปฐมบทแห่งรัก รีไรท์
ภพพลอยเยหน้าึ้นวาสายามออาาร่ออิถือปูนทรยุโรปสามั้นรหน้า
หลัาระเบื้อเล็ปลาสีส้มอมแัับับสีเหลืออ่อนอัวอาารทำให้เธอสัมผัสไ้ถึวามอบอุ่น
เธอ็อธิบายไม่ไ้ว่าเหุใึรู้สึเ่นนั้น
วาเรียวมอไล่ลมาที่้านหน้าอั้นที่สามึ่าบปูนเรียบ
เลียอบ้านประอบ้วยเสาทรลม หัวเสาโ้ม้วนลมาทั้สอ้าแบบไอออนิ
ึ่รับอิทธิพลมาาสถาปัยรรมรีและโรมัน บานหน้า่าทำาไม้สัลเลแล็ึ้นเา แบ่เป็น่อระสี่เหลี่ยมเล็ถึห่อ
เหนืออบโ้เป็นปูนปั้นลายเรือเถา
่ำลมาั้นสอเป็นเลียทอัวยาวลอแนวั้แ่ปีวานสุไปยัปี้ายอัวบ้าน
เนื้อที่บ้านว้าว่าหนึ่ไร่ มีสนามอยู่หน้าัวอาารสามั้น ึ่วระูว้าว่านี้ถ้าไม่มี้นไม้ให่ระายให้วามร่มรื่นอยู่โยรอบ ึทำให้พื้นทีู่แบว่าวามเป็นริ หิสาวยืนอยู่รนั้น ทอสายามออยู่อึใเพื่อรำลึถึวันแรที่ไ้้าวเ้ามา สถานที่แห่นี้
เธอยัำไ้มิรู้ลืม...
หลายปี่อนภพพลอยมีโอาสมาเยือนฤหาสน์อรรถสุนทรพร้อมับมารา
เธอเยวัน้ำในอ่าบัวเ่าแ่ที่วานาบ้าบันไหินัทั้้ายและวา
ึ่ทอึ้นสู่หน้ามุ่อนถึประูไม้สัหน้าอาาร ยัำไ้ว่าอบัวผันสีม่วเ้มู้านอววามสวยามอลีบอที่เบ่บานส่ลิ่นหอมยั่วแมล
ภาพนั้นสวยามึูสายาเธอมา
หลายปีผ่านไปเปลี่ยนภพพลอยาเ็หิเป็นสาวน้อยวัย
17 ปีที่มีใบหน้าสวยมโเ่นสะุา
ยามเธอแย้มริมฝีปายิ้มยิ่สวยหยาฟ้ามาินเลยทีเียว
้านหน้าทาเ้าึ่มีประูไม้สับานู่แบบไทยเปิออว้ามีระถาอโบั๋นที่ำลัผลิอ
ส่ลิ่นหอมำายเบาๆ ั้อยู่
ทำให้หิสาวที่ำลัะเินผ่านเ้าไปในบ้านอย่าุ้นเยเผลอหยุสูลมหายใเ้า
ัเ็บวามหอมไว้ลึเ็มปอ
่อนะปลายเท้าลบนพื้นเรือนที่ปู้วยระเบื้อสี่เหลี่ยมแผ่นเล็สีเทาสลับสีน้ำาลอ่อน
ูามล้ายับลวลายอลีบอไม้โปรยปรายบนพื้นพรม
หิสาวทอสายามอภายในอาาร้วยวามิถึอย่าแปลๆ
หน้า่าบานไม้แบบเปิปิถูสับ้วยะอเหล็ยาวไร้สนิม
เพราะเ้าอบ้านูแลเป็นี ม่านผ้าโปร่สีฟ้าลายระเ้าอไม้พลิ้วไหวามแรลม
ประนอม นานหิอบ้านอรรถสุนทรเินออมา้อนรับ
ภพพลอยึยื่นล่อเ็บวามเย็นที่บรรุุ้แม่น้ำส่ราอยุธยาให้นำไปที่เรือนราพฤษ์
ส่วนเธอเินสำรวรอบบ้าน้วยวามสบายใ
ปล่อยวามรู้สึเพริไปับเสียับร้อเพลพระรานิพนธ์เป็นภาษาอัฤษ
ัเล้าเสียนรีาเรื่อเล่นเทปแสเ์ที่วาอยู่บนู้ไม้สัแะสลัิผนั้าบันไ
สร้าวามอ่อนหวานให้ฤหาสน์อรรถสุนทรมานหิสาวอเลิ้มไปับบทเพลแผ่วหวานที่ไ้ยินไม่ไ้
ภพพลอยหยุยืนมอบันไไม้สัที่มีอบราวับเป็นไม้ลูระนาทอัวยาวโ้พาผ่านาั้นที่สามลมาั้นที่สอ
แล้วแยออ้ายวาไปบรรบที่พื้นั้นล่าสุ
บนผนัเหนือโถบันไมีภาพถ่ายนาให่ในรอบไม้ลสีทอแะสลั้วยลวลายแปลารึิอยู่
หิสาวยมือพนม้มศีรษะปลายนิ้วมือทั้สิบไหว้ท่านผู้เป็นเ้าอบ้านในภาพอย่าให้วามเารพเหมือนเ่นทุรั้ที่ไ้มาเยือนฤหาสน์อรรถสุนทรแห่นี้
‘ไหว้พระเถอะลู...แม่พุ้อน’
เสียอ่อนโยนแผ่วเบาัมาาที่ไลๆ ล้ายเ้าอเสียอยู่ห่าาเธอมา ทว่าเสียนั้นลับัเนนลบเสียไพเราะอผู้ที่ำลัับานบทเพล พระรานิพนธ์ที่ผ่านเ้ามาในโสประสาทอภพพลอย ทำให้เธอใน้อหันรีหันวามอหาที่มาอเสียที่มัะไ้ยินเสมอเมื่อมาเยี่ยมเยือนฤหาสน์แห่นี้ น่าแปลที่เธอไม่ไ้รู้สึหวาลัว แ่ลับอิ่มเอิบใและอยาะเห็นเ้าอเสียปริศนานี้อย่าเหลือเิน ทว่า็เหมือนเ่นทุรั้ เธอไ้ยินเพียเสียแผ่วๆ ล้ายแว่วมาับสายลม ่อนะเลือนหายไปโยไม่ทราบที่มาที่ไป
ะที่ภพพลอยำลันับสิ่ที่เิึ้น ทับทิม็้าวลมาาบันไโ้วนฝั่วามืออเ็สาว เมื่อเห็นอีฝ่ายหัน้ายหันวาเหมือนหาสิ่แปลปลอมรอบาย ึทัทายลั้วเสียหัวเราะ้วยวามเอ็นู
“ว่ายัไ๊ะภพพลอย วันนี้มาหาน้าแ่เ้าเียวนะ แล้วนั่นำลัมอหาอะไรอยู่หรือเปล่าเอ่ย”
น้ำเสียมีเมาอทับทิมึภพพลอยออาวามนสนเท่ห์ในที่มาแห่เสียปริศนา หิสาวหันลับมาให้วามสนใหิรุ่นราวราวเียวับมาราอเธอ ึ่ำลั้าวลาบันไโ้วนรหน้า ทับทิมยัวามสวยภูมิานสมานะผู้อำนวยารโรเรียนเอนื่อัอันับหนึ่อย่านนี้ ใบหน้าสวยเปี่ยมไป้วยวามปรานีสมับที่เป็นเ้าอโรเรียน ึ่้อรับผิอบีวิเ็นัเรียนและรูว่าพันีวิ หาไร้ึ่วามเมาปรานี ะบริหารบุลารมามายแบบนั้นไม่ไ้อย่าแน่นอน
ภพพลอยส่ายศีรษะแทนำปิเสธพลาระพุ่มมือไหว้ภรรยาเ้าอฤหาสน์้วยิริยาอ่อนน้อม่อนะเอ่ย
“สวัสี่ะุน้าทับทิม ุาุยายให้ภพเอาุ้แม่น้ำมาส่ใหุ้รัิาล่ะ แม่พิมพ์ให้นนำมาาอยุธยาั้แ่เ้ารู่ ท่านโทร. มาำับว่าให้รีบนำมาใหุ้รัิาลเธอทั้ยัสๆ ะไ้ทำ้าว้มุ้ใหุ้น้าทับทิมับุน้าภูริรับประทานในอนเ้านี้เลย่ะ”
“พิมพ์นี่น่ารัริ เี๋ยวน้าะ้อโทร. ไปอบใแม่หลานเสียหน่อยแล้ว อุส่าห์นึถึน้า แู่เหมือนวันนีุ้น้าภูริอหนูะไม่มีลาภปา เพราะถูโรพยาบาลโทร. มาเรียัวไปแ่เ้ามืทีเียว” ุทับทิมบอพลายิ้มอ่อนโยน
“แม่พิมพ์ฝาวามิถึมาถึุน้าทั้สอ้วย่ะ” ภพพลอยเอ่ยพร้อมับยิ้มบาๆ ให้ทับทิม
“เอาไวุ้น้าผู้ายอหนูว่าาานเมื่อไหร่ น้าะ้อวนไปเที่ยวหาพิมพ์ที่อยุธยาบ้าเสียแล้ว” ทับทิมล่าวพลาเินไปทีู่้โว์ไม้สัพร้อมับปิเรื่อเสีย่อนะหันลับมาเอ่ยับหิสาวอีรั้
“น้าไ้ยินารัิาลว่าบมอศอห้าแล้วหนูภพั้ใะเรียน่อสายสื่อสารมวลนหรือ๊ะ”
“่ะุน้า” ภพพลอยอบำถามอทับทิมแ่แอบ่อนสายาและใบหน้าแ่ำ้วยวามัเินไว้ เระถูผู้ให่ัไ้ถึแรบันาลใที่ทำให้เธอเลือเรียน่อทา้านนี้
“หนูภพอยาเป็นนัหนัสือพิมพ์เหรอลู อบานทำ่าวหรอรึ...” ทับทิมเอียอเล็น้อยะทอสายาอ่อนโยนมอเ็สาวสาวพร้อมเอ่ยถาม้วยวามสนใ
“่ะ” ภพพลอยอบสั้นๆ แ่ใเ้นโรมรามเมื่อนึถึนที่เป็นแรบันาลในสำัให้เธออยาเป็นนั่าว
ทับทิมอมยิ้มันท่าทาเินอายอหลานสาว เธอไ้ยินารัิาลว่าภพพลอยแอบอบนายทหารหนุ่มยศร้อยเอนามว่า รอยสยาม ที่เป็นหลานายพันเอหลวเษมศัิ์ ราโยธิน อี่าภาพส่วนพระอ์ที่รับใ้ราารมาั้แ่รุ่นหนุ่มเมื่อรั้สมัยพระบาทสมเ็พระมุเล้าเ้าอยู่หัว รัาลที่ห ระทั่ท่านเษมศัิ์เษียอายุราาร รอยสยามึ่เป็นทายาทึมีโอาสไ้เ้าไปสืบ่อวามรัภัี้วยารถวายานรับใ้แทบเบื้อพระยุลบาท ในานะหนึ่ใน่าภาพที่ทำหน้าที่ถ่ายทำภาพยนร์เลื่อนไหวเี่ยวับพระรารียิ
“เป็นผู้หิยิเรือะเรียนเป็นนั่าวมันะีหรือ๊ะ แม่พิมพ์อหนูเาอนุาหรือลู” ทับทิมเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“อนุา่ะุน้า แม่สอนให้ภพเลือที่ะเรียนามที่ใรั แม่บอว่าถ้ารัอบในสิ่ที่ทำเราะมีวามอทน แม้สิ่ที่ทำะยาลำบาแ่ไหนเรา็ะสามารถทำนบรรลุผลสำเร็ไ้่ะ” ภพพลอยอบอย่าะานและภาภูมิใในำสั่สอนอมารา
“สมับเป็นำสั่สอนอพิมพ์ริๆ แม่อหนูเาหัวสมัยใหม่ ่อน้ามีวามิ้าวไล หนูโีที่เิเป็นลูสาวอพิมพ์” ทับทิมเอ่ยพลาระลึถึเพื่อนรัอย่ามีวามสุ
“ป่านนีุ้รัิาลเรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว ุน้าทับทิมะให้ภพไปบอเ็ๆ ให้ยสำรับมาั้ที่นี่ หรือว่าุน้าะไปรับประทานที่เรือนราพฤษ์ีะ”
ภพพลอยเอ่ยถามเมื่อเหลือบมอเวลาบนหน้าปันาฬิาที่ัวเรือนทำาไม้สีน้ำาลแ เป็นนาฬิาวอ์หน้าปัสีาว ัวเลอารบิสีำ หน้าปัระมีลายประับสีทอ ลไารทำานแบ่เป็นสอส่วนือส่วนอัวนาฬิาและลูุ้มแว่
“ไปินที่เรือนนู้นีว่า้ะ หนูภพอยู่ิน้าว้มเป็นเพื่อนน้า่อน็แล้วันนะ๊ะ” ทับทิมเอ่ยวนเสียอ่อน เธอมีเรื่อที่ยัอยาุยับภพพลอยอีมา ึไม่ยอมให้เ็สาวหลบเหลี่ย้วยารหนีลับบ้าน่อน
“่ะุน้า” ภพพลอยรับำ่ายๆ ่อนะเินามหิรูปร่าามสมวัยผ่านประูไม้สัออไป
ความคิดเห็น